ترانه او خانه را ترک می کند
پنجاه سال پیش ترانه ای که به صدر جدول پرفروش ترین ترانه های بریتانیا رسید منعکس کننده هراس والدین آن نسل بود. ترانه "او خانه را ترک می کند" از گروه بیتلز داستان فرار ناگهانی دختری از خانه را نقل می کند که فقط "یادداشتی به جا می گذارد که در آن نوشته ای کاش می توانست بیشتر توضیح دهد." این ترانه در عین حال شوک و غصه والدین در واکنش به غیاب فرزندشان را بازگو می کند.
این ترانه براساس داستان واقعی زندگی دختر نوجوانی اهل شمال لندن به نام ملانی کوئه تنظیم شده که در بخشی از آن ابراز تاسف والدین چنین بازگو می شود:"ما بخش اعظم زندگی خود را به او دادیم، بخش اعظم زندگی خود را فدا کردیم، ما هر آنچه را که پول می تواند بخرد به او دادیم.»
این ترانه با موفقیت توانست درد ناشی از تفاوت نسلها را نشان دهد که بخصوص در سالهای پایانی دهه ۶۰ میلادی بسیار برجسته بود.
هر چند این ترانه تحت الشعاع ترانه های شادتر قرار گرفت ولی "او خانه را ترک می کند" پژواک ماندگاری دارد، به این خاطر که به ما کمک می کند فقدان تفاهم متقابل بین نسلها را درک کنیم.
در این ترانه می شنویم که نوجوان احساس می کند "چیزی در درونم هست که سالها و همیشه انکار شده" و ملانی کوئه بعدها در مصاحبه های مطبوعاتی گفت :"در سن ۱۷ سالگی من آنچه را که پول می توانست بخرد داشتم، الماس، پوست خز و یک اتومبیل. ولی پدر و مادرم حتی یکبار به من نگفتند که مرا دوست دارند."
ترانه "او خانه را ترک می کند" مثل ترانه "ریچارد کوری" گروه سایمون و گارفونکل در سال ۱۹۶۶ عدم ارتباط بین ثروت و خوشبختی را بررسی می کند. (در بخشی از ترانه گفته می شود "چه کاری کردیم که غلط بود؟ ما نمی دانستیم که غلط است. شادی چیزی است که ثروت نمی تواند بخرد.")
بین ۱۹۶۷ و ۱۹۷۱ بیش از ۵۰۰ هزار نفر در آمریکا از خانه گریختند تا در جوامع تجربی و اتوپیایی زندگی کنند. در سانفرانسیسکو گروهی به نام دیگرز به این نوجوانان فراری کمک های روحی و خدمات اجتماعی ارائه می داد. در اوج جنگ ویتنام هر فرد فراری، مثل کسانی که از خدمت سربازی می گریختند و یا حتی زندانیان، فارغ از انگیزه آنها نوعی موقعیت سیاسی پیدا می کرد.
