راه های جدید درمان

این مقاله به شرح برخی از منابع برای درمان های جدید می پردازد.با گذشت زمان، بیماری هایی بسیار پیشرفته به وجود آمدند که ما با علم پزشکی خود نمی توانستیم درمانشان کنیم. همچنین، برخی از داروهایی که برای درمان استفاده می کردیم با گذشت زمان قدرت شفابخشی خود را از دست می دادند. به همین دلایل که بیان شد شرکت های داروسازی مدرن، هم برای کمک به پزشکان و هم برای درمان بیماری های جدید، دائما به دنبال داروهای درمانی نوین و جدید هستند. یکی از مکان هایی که شرکت های داروسازی در آنجا به جست و جو می پردازند؛ جنگل های بارانی در سراسر دنیا است. دانشمندان معتقدند که گیاهان تازه این جنگل های بارانی و یا درمان های ساده ی مردمان بومی این مناطق می توانند منابعی برای داروهای شگفت انگیز آینده باشند. در حدود چهارصد سال پیش یک داروی حیرت آور برای درمان مالاریا یافت شد. در سال 1633میلادی، یک اتفاق بسیار خوب پیش آمد. یک کشیش اسپانیایی به عنوان مبلغ مذهبی به کشور پرو فرستاده شد. او می خواست به سرخپوستان بومی آن جا کمک کرده و آن ها را به دین خود دعوت کند. در همان حال که به آنها چیزهایی می آموخت، چیز هایی نیز فرا می گرفت.

در روستای شفادهنده، تنها منطقه پزشکی که مردم می شناختند؛ از پوست درخت گنه گنه پودری می ساختند که از این پودر برای درمان مالاریا استفاده می کردند. این کشیش مقداری از این پودر را به اروپا و خانه اش آورد. جایی که در آن زمان مالاریا یک بیماری بسیار جدی و فوق العاده کشنده محسوب می شد. اروپایی ها نیز به وسیله این پودر به درمان مالاریا پرداختند. به زودی اروپایی ها در آن سوی مرزها به جست و جوی منبع اصلی این پوست درخت مشغول شدند. بعد از سال های متمادی دانشمندان بلاخره تشخیص دادند که عنصر سازنده ی پوست درخت گنه گنه که به درمان مالاریا کمک می کرد چه بود. عنصر اصلی سازنده جوهر گنه گنه بود. در سال 1827 جوهر گنه گنه به یک کالای تجاری تبدیل شد که به عنوان یک داروی ابتدایی برای درمان مالاریا استفاده می شد. با سپری شدن زمان قدرت جوهر گنه گنه برای درمان مالاریا کاهش یافت زیرا انگل ها در برابر این دارو مقاوم شده بودند. در همان زمان یک اتفاق خوشایند دیگر پیش آمد. دانشمندان در چین، مشغول حفاری برای یافتن شهر های باستانی بودند. یکی از این شهر ها مکانی بود که قدمت سکونت در آن به 2000 سال پیش باز می گشت. دانشمندان دریافتند که مردم باستان از یک گیاه به نام افسنطین یا خارگوش برای درمان تب استفاده می کردند.

پس از آن دانشمندان نمونه های زنده این گیاه را جمع آوری کردند تا آزمایش کنند. آنها کشف کردند که افسنطین حاوی آرتمیسینین است. این ماده می تواند انگل های مالاریا را بکشد. امروزه از آرتمیسینین به عنوان یک ترکیب در دارو های مختلف استفاده می شود که قادر به درمان مالاریا هستند. آسپرین یکی دیگر از داروهای باستانی است. تاریخ آسپرین به 2000 سال پیشتر باز می گردد؛ زمانی که پزشکان داروساز یونانی از چوب درخت بید چای درست می کردند و از آن برای کاهش درد و پایین آوردن تب استفاده می کردند. مردم برای قرن ها از این درمان به عنوان درمان خانگی استفاده می کردند. دانشمندان امروزه دریافته اند که چوب درخت بید حاوی سالیسیلیک اسید است که باعث کاهش درد و تب می شود. به سرعت شرکت های داروسازی قرص های آسپرین ساختند که ماده اصلی سازنده و تشکیل دهنده آن سالیسیلیک اسید است. امروزه آسپرین یکی از داروهایی است که به صورت گسترده در سراسر دنیا استفاده می شود. هر ساله در سراسر جهان حدود 100 میلیارد قرص آسپرین تولید می شود.

تاریخچه ی کشف تمام دارو ها به قرن های گذشته باز نمی گردد. داستان تاکسول یک نمونه است که نشان می دهد که چگونه داروهای شگفت انگیز هنوز هم در دنیای جنگل های بارانی یافت می شوند. در سال 1966 میلادی ، دانشمندان یک ترکیب دارویی قدرتمند در پوست درخت سرخدار کشف کردند. این دارو می تواند رشد سلول ها را متوقف کند. آن ها معتقد بودند که این ماده می تواند جلوی رشد غیر طبیعی سلول های سرطانی را بگیرد و می تواند برای درمان سرطان مفید باشد. پس به زودی تاکسول به درمانی برای انواع معینی از سرطان ها تبدیل شد. دانشمندان معتقدند که شاید هنوز هم داروهایی در جنگل های بارانی سراسر دنیا پنهان باشند. در نتیجه، حدود 100شرکت تولید دارو در جست وجوی گیاهان در جنگل های بارانی هستند و آن ها را برای داروهای درمانی ممکن آزمایش می کنند. متاسفانه، راه های  دسترسی به این گیاهان در جنگل های بارانی به سرعت درحال تخریب است.

شرکت های چوب  بری درخت های جنگل های بارانی را قطع می کنند و آن را می فروشند. شرکت های ساختمان سازی سطح جنگل ها را از درختان پاک می کنند تا در آن خانه، زمین کشاورزی، شهر و جاده بسازند. واضح است که خواسته دانشمندان مبنی بر پیدا کردم گیاهان دارویی و دارو های جدید بر خواسته افراد تاجر اولویت دارد. دانشمندان برای یافتن داروهای جدید به زمان نیاز دارند اما صاحبان کسب و کارها تنها به دنبال کسب پول و درآمد از زمین ها و گیاهان و درخت هایی هستند که در آنجا روییده اند. کارشناسان معتقدند که چون جنگل های بارانی تخریب می شوند، هر سال 50000 گونه از گیاهان، حیوانات و حشرات منقرض می شوند و به نظر آنها با انقراض گونه های جنگل های بارانی، درمان بیماری های بسیاری نیز با آنها نابود می شود. علاوه بر این آنها می ترسند زمانی که جنگل های بارانی نابود شوند روستاهای مردمان بومی که در آنجا ساکن هستند نیز نابود شوند. وقتی مردم منطقه را ترک کنند طبیبان بومی آنها هم می روند. این شفا دهنده ها تنها افرادی هستند که رازهای استفاده از گیاهان بومی برای درمان بیماری های افراد بومی را می دانند.

در حقیقت بیشتر داروهای امروزی از گیاهان درست شده اند که نمونه های ساده تر آن را شفادهنده های روستاها از گیاهان اطراف خود ساخته اند. درنتیجه، شرکت های داروسازی مدرن، دانشمندان را به همراه مترجمان بومی، به این روستاها می فرستند تا با هم رازهایی که درمان گر های بومی در مورد گیاهان می دانند را جمع آوری کنند، قبل از این که این راز ها برای همیشه از بین بروند. همچنین شرکت های داروسازی، تیمی از کارگران را به آنجا می فرستند تا نمونه هایی از گیاهان بومی این مناطق را جمع آوری کنند. اگر دانشمندی از یک گیاه بومی ترکیب دارویی بیابد، شرکت های داروسازی این ترکیب را مشخص می کنند و کاربرد آن را یافته و از آن دارویی شیمیایی می سازند که ترکیبات یکسانی با ترکیبا ت گیاه بومی دارد. قبل از اینکه جنگل های بارانی به طور کامل از بین برود، دانشمندان مشتاق هستند هر چقدر که می توانند رازهای موجود در گیاهان بومی برای درمان بیماری ها را کشف کنند. کسی چه می داند؟ شاید بعدها برای یادگرفتن راز گیاهان جنگل های بارانی خیلی دیر شود.ترجمه  itrans.ir