در مورد ماجراهای عاشقانه داستایوفسکی آثار کلاسیک بسیار نوشته شده است. زندگینامه نویسان، فئودور میخایلوویچ را به انحرافات مختلف متهم کردند و فرضیات خود را با گزیده هایی از آثار او تأیید کردند. در واقع جنبه عاشقانه در زندگی نویسنده جای زیادی داشت و بدون این شرایط شاید دنیا آثار زیبای او را نمی دید. سه زن اصلی روی سرنوشت داستایوفسکی اثر گذاشتند، اما او خوشحال به نظر نمی رسید. امروزه مرسوم است که نگرش کلاسیک به خانم ها را بحث برانگیز می نامیم. فئودور میخایلوویچ داستایوسکیکدام زنان را ترجیح داد و کدام زنان را آشکارا محکوم کرد؟
همسری از جنایت و مکافات، برادران کارامازوف، ابله
عشق اول و همسر اول
همسر اول این نویسنده، ماریا ایساوا، او را در Semipalatinsk در طول خدمت سربازی اش ملاقات کرد. علاوه بر این، این زن متاهل بود و داستایوفسکی با تمام خانواده او دوست شد. همسر ماریا، الکساندر ایوانوویچ به عنوان مردی آرام و مهربان شناخته می شد ، اما او تمام وقت خود را به علاقه اصلی خود - الکل اختصاص داد. همسری که از دوران دختری آرزوی شاهزاده و توپ های مجلل را داشت، البته از چنین زندگی راضی نبود. او با داشتن تحصیلات عالی، می دانست چگونه از هر مکالمه ای در هر جامعه ای حمایت کند. ایساوا واکنش مبهم به داستایوفسکی نشان داد. از یک طرف ، برای او یک همراه دلپذیر به نظر می رسید ، اما به گفته معاصران ، زن چیزی شبیه ترحم برای نویسنده احساس نمی کرد.
هنگامی که الکساندر ایوانوویچ در سال 1855 به کوزنتسک منصوب شد، نویسنده از جدایی از محبوب خود بسیار ناراحت شد. چند ماه بعد، ایساوا به داستایوفسکی نوشت که بیوه شده است، بدون بودجه، حمایت مالی و پسر جوانی در آغوشش مانده است. فئودور میخائیلوویچ به درخواست های اضافی نیاز نداشت و راهی برای حل همه مشکلات ایساوا پیدا کرد. پول را گرفت، بچه را وارد سپاه کادت کرد و ... پیشنهاد داد! اما ماریا امتناع کرد و نامزد دیگری را انتخاب کرد - معلم Vergunov. داستایوفسکی به طرز دردناکی با حسادت و ناامیدی دست و پنجه نرم کرد تا اینکه ایزاوا گزارش داد که از انتخاب خود ناامید شده و آماده است تا همسر نویسنده شود.
عروسی در 6 فوریه 1857 برگزار شد، اما هیچ شادی به دنبال نداشت. این زن خلق و خوی سختی داشت: مرتباً عصبانی می شد و از میگرن رنج می برد. هنگامی که داستایوفسکی برای اولین بار دچار حمله صرع شد، ماریا وحشت زده شد. او که شروع به احساس انزجار آشکار از شوهرش کرده بود، حتی اظهار داشت که با اطلاع از چنین بیماری هرگز با او ازدواج نمی کرد. داستایوفسکی از چنین زندگی به افسردگی فرو رفت و شروع به قمار کردن مبالغ هنگفتی کرد که سلامت داستایوسکی را بیشتر تضعیف کرد. پول کافی برای یک زندگی مناسب وجود نداشت ، ماریا دمیتریونا دیگر نمی توانست لباس های شیک برای بیرون رفتن بخرد و به طور فزاینده ای به رسوایی های عمومی متوسل می شد. اما بدترین چیز این بود که او به داستایفسکی ضربه زد و از کار شوهرش انتقاد کرد. ایساوا در سال 1864 درگذشت. داستایوفسکی علیرغم رابطه دشوار با همسرش، این فقدان را به سختی تحمل کرد و عهد کرد که پسر ناتنی او را بزرگ کند.
احساسات داستایوسکی نسبت به همسر اولش در آثار بعدی نویسنده منعکس شد. او را نمونه اولیه کاترینا ایوانونا در جنایت و مکافات، ناستاسیا فیلیپوونا از ابله و کاترینا ایوانونا در رمان برادران کارامازوف می نامند. این زنان با چهره های رنگ پریده، چشمان مضطرب و حرکات بی قرار با کسی که عشق اول و بزرگ او شد، تجسم یافتند.
پولینا سوسلووا داستایوفسکی را دیوانه کرد
سوسلوا نویسنده را دیوانه کرد.
در زمان خود، پولینا سوسلووا به دلیل تمایل به شوکه کردن اطرافیانش مشهور شد. او در تمام جلسات سیاسی و سخنرانی های عمومی شرکت می کرد و از هر نظر توجهات را به خود جلب می کرد. این دختر پس از ملاقات با داستایوفسکی، هدف خود را برای تسخیر نویسنده به هر طریقی قرار داد. در آن زمان ، همسر فئودور میخائیلوویچ هنوز زنده بود ، اما این زیبای عجیب و غریب 22 ساله به سرعت معشوقه او شد. با وجود شروع درخشان، این رابطه نیز دردناک شد.
معلوم شد پولینا یک متقلب است ، اکنون معشوق خود داستایفسکی، را فریب می دهد ، او را دور می کند ، صحنه هایی که باعث حسادت شود و حتی تقلب را به نمایش می گذارد. او از داستایوفسکی خواست که فوراً از «زن مصرف‌کننده خود» طلاق بگیرد و در یک حالت عصبانیت دیگر، به پاریس رفت. داستایوفسکی نمی توانست با او برود - همسرش در آستانه مرگ بود و بدهی ها به او اجازه رفتن نمی داد. اما داستایفسکی که خود را از معشوق دور می دید، ایسایوای بیمار را رها کرد و به اروپا شتافت. در آن زمان، آپولیناریا موفق شده بود یک عاشق محلی پیدا کند. با آمدن داستایوفسکی، او را به خاطر همه چیز سرزنش کرد و به طور دوره ای از سقوط خود پشیمان شد. این داستان نویسنده ناسالم را کاملا خسته کرد. حملات صرع او بیشتر و بیشتر می شد. آنها موفق شدند آپولیناریا را متقاعد کنند که به آلمان برود، جایی که داستایوفسکی سعی کرد با بازی رولت وضعیت مالی خود را بازگرداند. درست است، بدهی فقط رشد کرده بود و بالاخره شیطنت های جسورانه معشوقه منجر به جدایی او از داستایفسکی شد.
همسر جوان داستایفسکی و اندیشه های نویسنده در مورد زنان
داستایفسکی و آنا اسنیتکینا.
داستایوفسکی در دفتر خاطرات خود می نویسد: «عشق آنقدر قادر مطلق است که ما را بازسازی می کند». تولد دوباره شخصی او در کنار آنا اسنیتینا اتفاق افتاد ، اما او با تلاش و نه بلافاصله به این مهم دست یافت. آنا گریگوریونا توانست به نویسنده کمک کند تا بر اعتیاد قمار غلبه کند، وضعیت روانی-عاطفی خود را کنترل کند و یاد بگیرد که در درک متقابل زندگی کند. این تند نویس 20 ساله در سخت ترین دوره در زندگی داستایوفسکی ظاهر شد، اما نترسید.
بعداً اعتراف کرد که در اولین ملاقات دستایوفسکی را فردی بدبخت دید که تحت شکنجه و کشته شدن توسط شرایط قرار گرفته است. او به نوشتن کتاب «قمارباز» کمک کرد، و استوارانه روحیه دشوار نویسنده را تحمل کرد. چند ماه پس از انتشار رمان، عروسی برگزار شد. سختی ها بی وقفه بر سرشان بارید اما تنها باعث تقویت و نزدیک شدن همسران به یکدیگر شد. آنا برای فئودور میخایلوویچ فرزندانی به دنیا آورد، به طرز ماهرانه ای با زندگی روزمره کنار آمد و تأثیر مثبتی بر وضعیت مالی فئودور داشت.
پس از مرگ داستایوفسکی، آنا گریگوریونا مجموعه ای از آثار و خاطرات داستایوفسکی را منتشر کرد و پرتره ای دقیق و دوست داشتنی از نویسنده ترسیم کرد. آنا گریگوریونا گفت که داستایوفسکی برای زنان ثروتمند (از نظر معنوی) و مطیع ارزش قائل است و به معنای واقعی کلمه از فمینیست ها، نیهیلیست ها و امثال آن متنفر است. به هر حال ، این مورد توسط معشوق سابق آپولیناریا تأیید شد. خانم های رهایی یافته، نویسنده را به جنون کشاندند. او آنها را به دلیل انکار زنانگی، شلختگی و لحن پرمدعای بی ادبانه محکوم کرد که به قول آثار کلاسیک فقط باعث انزجار در مردان می شد. همه در جمع می‌دانستند که در دوران داستایوسکی بهتر است در مورد حقوق و برابری زنان بحث نشود، مگر اینکه میل به آزردگی وجود داشته باشد.
سرنوشت فرزندان و نوه های داستایوفسکی چگونه بود و آیا نوادگان وی اکنون در قید حیات هستند؟
نویسنده بزرگ فئودور داستایوفسکی چندین فرزند از خود به جای گذاشت و البته طرفداران آثار او علاقه مند هستند که سرنوشت آنها چگونه رقم خورد. و در کل آیا نوادگانش در قید حیات هستند؟ با نگاه کردن به آینده، بیایید بگوییم که آنها زنده هستند. در مورد اینکه چرا داستایوفسکی دخترش را می پرستید و چرا پس از مرگ پسرش خود را سرزنش می کرد ، چه سرنوشتی در انتظار فرزندانش بود و آیا هیچ یک از نوادگان داستایفسکی توانستند راه او را دنبال کنند.... در مطالب ما.
دختر اول داستایوفسکی مرد، دختر دومی تنها بود
فئودور داستایوفسکی تنها در ازدواج دوم خود صاحب فرزند شد. همسر دوم او، که فرزندانی به نویسنده داد، آنا گریگوریونا (نه اسنیتینا) است. او تند نویس داستایوفسکی بود و با وجود اختلاف سنی زیاد (نویسنده ربع قرن از او بزرگتر بود) عاشق شدند و ازدواج کردند.
اولین فرزند خانواده داستایوفسکی یک سال پس از ازدواج به دنیا آمد و آن یک دختر بود. نام دختر صوفیا بود. افسوس که نوزاد حتی سه ماه هم زنده نماند: او بر اثر سرماخوردگی در ژنو، جایی که این زوج در آن زندگی می کردند، درگذشت و در آنجا به خاک سپرده شد.
آنا گریگوریوینا همسر داستایوسکی چهار فرزند خود به دنیا آورد: دختران صوفیا و لیوبوف ، پسران فدور و الکسی.
دختر دوم داستایوسکی، لیوبوف، یک سال بعد در درسدن به دنیا آمد و معلوم شد که سلامتی او بهتر است. نویسنده او را می پرستید، او اغلب به دوستانش می گفت که دخترش چقدر باهوش و چقدر آرام است (آنها می گویند که اصلاً دمدمی مزاج نبود) و چگونه شبیه او نیست.
افسوس که داستایوفسکی برای مدت طولانی فرصت لذت بردن از شادی پدری را نداشت و دخترش هم فرصتی برای لذت بردن از ارتباط با پدرش نداشت: نویسنده در 12 سالگی او درگذشت. با توجه به خاطرات اطرافیانش، مرگ پدر و مادرش تأثیر بسیار شدیدی بر دختر نوجوان گذاشته است. از یک طرف این برای او ضربه ای بود، از طرف دیگر با دیدن اینکه در مراسم تشییع جنازه، دیگران چگونه در مورد پدرش داستایفسکی صحبت می کنند و مراسم با چه افتخاراتی برگزار می شود، سرانجام به همه عظمت و اهمیت پدر و مادرش پی برد. پس از این، دختر تغییر کرد: همانطور که متخصص داستایفسکی، N. Nasedkin، بر اساس خاطرات بسیاری از کسانی که لیوبا را می شناختند، نوشت:"او ناسازگار، مغرو و متکبر" بود.
پس از بلوغ، دختر از مادرش دور شد. در همان زمان تصمیم گرفت راه پدرش را ادامه دهد و شروع به نوشتن کرد. اینگونه بود که مجموعه داستان «دختران بیمار» و دو رمان «مهاجر» و «وکیل» پدید آمد. با این حال، خوانندگان از خلاقیت های دختر داستایوسکی قدردانی نکردند.
لیوبا داستایوفسکایا در کودکی (سمت چپ). قبر دختر داستایوفسکی (راست)
در نهایت لیوبوف برای معالجه به اروپا رفت (در وضعیت سلامتی ضعیفی بود) و برای همیشه در آنجا ماند. در غرب او خود را Eme Dostoevskaya نامید. در آنجا داستایفسکایای جوان دوباره قلم خود را به دست گرفت و سعی کرد به آلمانی و سایر زبان های اروپایی بنویسد. اما خلاقیت در سرزمین بیگانه نیز به نتیجه نرسید.
لیوبوف یک اثر زندگی‌نامه‌ای بزرگ به زبان آلمانی درباره پدرش به نام «Dostoejewski geschildert von seiner Tochter» نوشت که در مونیخ منتشر شد و بعداً به روسی ترجمه شد و به صورت مخفف در روسیه منتشر شد. با این حال، به گفته زندگینامه نویسان معتبر داستایوفسکی، کتاب دختر داستایفسکی حاوی بسیاری از نادرستی ها، اظهارات بحث برانگیز و اشتباهات واقعی بود، اگرچه برخی از جزئیات جالب بود. منتقدان دلیل عدم دقت در ارائه هر گونه زندگی نامه پدر را در این می دانستند که داستان بر اساس خاطرات دوران کودکی است که درک واقعیت ها را مخدوش می کند.
دختر نویسنده در زندگی شخصی خود نیز بدشانس بود: او ازدواج نکرد و فرزندی نداشت. ایمه داستایوفسکایا در سن 57 سالگی بر اثر بیماری خونی در شهر گریس ایتالیا (که اکنون بخشی از شهر بولزانو است) درگذشت. آنجا خاکسترش استراحت می کند.
پسر داستایوفسکی
فئودور فئودوروویچ داستایوسکی و همسرش اکاترینا.
دو سال پس از تولد دومین دختر خود، داستایوفسکی ها پسری به دنیا آوردند که به افتخار پدرش فئودور نام گرفت. در آن زمان، این زوج قبلاً به سن پترزبورگ بازگشته بودند. داستایوفسکی پسرش را به صورت کوچک صدا زد - فچکا.
پسر در کودکی به ادبیات علاقه مند شد و قلم به دست گرفت. با این حال ، او نویسنده نشد: ظاهراً او نمی خواست با پدرش مقایسه شود ، که در پس زمینه او دشوار است که مانند چنین شخصیت بزرگی به نظر برسد. فئودور فدوروویچ شور دیگری داشت که تمام زندگی خود را وقف آن کرد - اسب. در جوانی به سیمفروپل آمد و برای همیشه در اینجا ماند. فدور به پرورش اسب پرداخت و به انجمن مسابقه‌های تائورید پیوست. او مبالغ هنگفتی را برای پرورش اسب خرج کرد و حیوانات خانگی او بیش از یک بار در مسابقات پیروز شدند.
داستایوفسکی سوار بر رادوان، بهترین اسب مسابقه او.
در سال های اخیر، پسر نویسنده در کریمه سخنرانی می کرد و همچنین به تجارت مشغول بود. به هر حال، در سال های پر دردسر انقلاب، او تقریباً توسط بلشویک های بی سواد تیرباران شد، که نام داستایوفسکی برای آنها معنایی نداشت و فقط در آخرین لحظه به آنها "گزارش دادند" که او پسر یک نویسنده بزرگ است. درست قبل از مرگش، داستایوفسکی جونیور، با سختی فراوان، به مسکو رسید (در آن زمان‌های پر دردسر کار آسانی نبود)، بخشی از آرشیو پدرش را که به طور معجزه آسایی به دست چکای کریمه نیفتاد، برد. او در سن 51 سالگی درگذشت و تنها چند ماه در مسکو زندگی کرد.
نوادگان فئودور فئودوروویچ داستایوفسکی
بیوه فئودور فئودوروویچ داستایوفسکی، اکاترینا، با دو پسر در کریمه ماند و آنها به معنای واقعی کلمه مجبور بودند زنده بمانند. یکی از پسران، همچنین فدور، که خانواده او را با محبت فدیک صدا می کردند، تنها 16 سال زندگی کرد. او شعرهای با استعدادی می سرود، نقاشی می کرد و به زیبایی موسیقی می نواخت، سخت کوش بود و به گفته محققین داستایفسکف از نظر استعداد چیزی از پدربزرگش کم نداشت و می توانست شاعر بزرگی شود، اما افسوس که تب حصبه او را گرفت.
کاترین با فرزندان و پسر بزرگتر.
جوانترین پسر فئودور داستایوفسکی جونیور، آندری، پس از مدرسه برای تحصیل در سرزمین اصلی رفت. او وارد مؤسسه پلی تکنیک دان شد، اما به زودی به دلیل منشأ اصیل بدنام خود از آنجا اخراج شد. با سختی زیاد و فقط با کمک اوردژونیکیدزه در موسسه صنعتی لنینگراد ثبت نام کرد. پس از دریافت مدرک مهندسی، آندری در لنینگراد زندگی و کار کرد: او در یکی از مدارس فنی تدریس کرد. در طول جنگ بزرگ میهنی به جبهه رفت و در طول جنگ همیشه نیم تنه پدربزرگش را در کوله پشتی خود نگه داشت.
آندری داستایوفسکی.
نوه داستایوفسکی در سن پترزبورگ زندگی می کند
دختر آندری در کودکی درگذشت و پسرش دیمیتری متولد 1945 هنوز زنده است. او به مقامات جدی نرسید؛ به قول خودش، او اصولاً تحصیلات عالی ندید، اما خود را در حرفه های کاری یافت - او یک برقکار، یک نصب کننده بود و تراموا می راند.
در عین حال ، دیمیتری فردی بسیار باهوش است ، علاوه بر این ، یک مؤمن است. او در شبکه های اجتماعی فعال است و بسیار جالب می نویسد (حتی داستان های کوتاه هم دارد). او که از نوادگان این نویسنده بزرگ بود، به دعوت جوامع ادبی مختلف به کشورهای بسیاری سفر کرد و حتی مدتی در اروپا زندگی کرد. نوه این نویسنده به طور فعال با موزه داستایفسکی در سن پترزبورگ کار می کرد و به طور کلی تلاش زیادی برای حفظ میراث پدربزرگش می کند.
دیمیتری یک پسر، سه نوه و یک نبیره دارد. اقوام اغلب به او می گویند که از نظر ظاهری بسیار شبیه پدربزرگش است. به گفته دیمیتری، او در جوانی این واقعیت را پنهان می کرد که او تنها پسر داستایوفسکی است، اما اکنون با افتخار در مورد آن صحبت می کند.
دیمیتری داستایوفسکی.
پسر کوچکتر بیماری داستایفسکی را به ارث برد
علاوه بر فدور، که فرزندان زیادی از خود به جای گذاشت، نویسنده پسر دیگری به نام الکسی داشت. همسرش آنا می خواست نام پسر خود را ایوان ، و نویسنده می خواست استپان بگذارد و در پایان آنها تصمیم گرفتند سازشی پیدا کنند و نامی را به او دادند که داستایوفسکی ها هنوز در خانواده خود نداشتند.
آلیوشا به عنوان پسری سالم بزرگ شد و به تدریج مورد علاقه پدرش قرار گرفت - فئودور میخائیلوویچ با او محبت آمیزتر و مهربان تر از لیوبا و فدیا بود و حتی اگر به دفترش می رفت او را سرزنش نمی کرد ، اگرچه این کار به شدت برای او ممنوع بود.
الکسی در دو و نیم سالگی در اثر یک بیماری ناگهانی که برای او اتفاق افتاد درگذشت. صورتش ناگهان شروع به تکان خوردن کرد، سپس تشنج ها تشدید شد و پزشکان سن پترزبورگ نتوانستند کاری انجام دهند، فقط برای کودک یک مسکن تجویز کردند و یک کیسه اکسیژن به مادر پسر دادند. دکتر ی که عصر نزد داستایوفسکی ها آمد، تنها اظهار داشت: کودک در حال مرگ بود.
این نویسنده تمام زندگی خود را به خاطر فاجعه ای که برای پسرش رخ داد مقصر دانست.
علت احتمالی مرگ نوزاد صرع بود - بیماری که همانطور که مشخص است خود نویسنده از آن رنج می برد. از دست دادن پسرش برای او ضربه بزرگی بود و سپس تمام زندگی خود را به خاطر به ارث دادن این بیماری وحشتناک به پسرش سرزنش کرد. این پسر در گورستان بولشوختینسکویه به خاک سپرده شد، اما قبر او متعاقبا گم شد.
در ادامه موضوع کلاسیک بزرگ ادبیات روسیه که برخی از مردم آثارش را دوست دارند و برخی دیگر نه، توصیه می کنیم 8 واقعیت از زندگی داستایوفسکی را یاد بگیرید که به شما امکان می دهد نگاهی متفاوت به آثار او بیندازید.
8 واقعیت از زندگی داستایوفسکی که به شما امکان می دهد نگاهی متفاوت به آثار او بیندازید.
فئودور داستایوفسکی نویسنده ای است که برای برخی مناسب است، اما برای برخی دیگر مناسب نیست. بله، او را در سراسر جهان می شناسند، نابغه می دانند، اما کسانی هم هستند که سبک نوشتن او را دوست ندارند، به مشکلاتی که او مطرح می کند نزدیک نیستند و این خوانندگان او را خسته کننده می دانند. در این میان، همانطور که می دانیم، آثار نویسندگان بزرگ به شدت تحت تأثیر سرنوشت خودشان و اتفاقاتی است که در طول زندگی آنها را احاطه کرده است. حقایق جالب و کمتر شناخته شده از زندگی نامه داستایوفسکی، که در مورد آنها به شما خواهیم گفت، ممکن است به خوانندگان کمک کند تا نگاهی تازه به آثار داستایفسکی داشته باشند.
داستایوفسکی از خانواده ای پرجمعیت بود
داستایوفسکی از خانواده ای پرجمعیت بود؛ والدینش در مجموع هشت فرزند داشتند که فدور یکی از بزرگ ترین آنها بود. او خواندن کتاب و صحبت با بزرگسالان را به برقراری ارتباط با همسالان و بازی کردن ترجیح می داد. وقتی مادرش در 37 سالگی درگذشت، نویسنده آینده فقط 15 سال داشت، برادر بزرگترش 16 سال داشت و بقیه برادران و خواهرانش کوچکتر بودند. کوچکترین فرزند در آن زمان به تازگی یک و نیم ساله شده بود.
پدر و مادر نویسنده.
برادر بزرگتر فئودور داستایوفسکی نیز نویسنده بود و ترجمه نیز انجام می داد. درست است ، او زود درگذشت - در 43 سالگی. و یکی از خواهران نویسنده ، واروارا ، با موفقیت ازدواج کرد ، بسیار ثروتمند و بسیار خسیس شد و سرنوشت پیرزن را از جنایت و مکافات تکرار کرد.
2. اشراف زاده مبتلا به سندرم ایمپاستر
پدر نویسنده نجیب زاده بود و او این عنوان را نه از روی ارث، بلکه برای خدمات مجدانه دریافت کرد: در طول جنگ 1812 و همچنین در سال های بعد، میخائیل داستایوفسکی به عنوان پزشک در بیمارستان ها خدمت کرد. در سال 1827، دکتر نظامی رتبه ارزیاب دانشگاهی و همچنین حق اشرافیت ارثی را دریافت کرد.
سندرم ایمپاستر، نشانگان دغل‌کار یا نشانگان خودویرانگری توانمندان (به انگلیسی: impostor syndrome) یک پدیده روانی است که در آن فرد برجسته نمی‌تواند اعتبار موفقیت‌هایش را بپذیرند. در این پدیده فرد تصور میکند بر خلاف آنچه شواهد بیرونی که نشان از لیاقت وی برای رسیدنش به موفقیت از روی رقابت و تلاش دارند، او در واقع شایستگی آن موفقیت را ندارد و شخصی فریب‌کار است. فرد مبتلا به این نشانگان، موفقیت خودش را در نتیجهٔ اقبال، زمان‌بندی خوب، و یا فریب دیگران فرض میکند و این موضوع که فردی باهوش یا تلاش‌گر است را بدفهمی دیگران فرض میکند و از نظر روانی از سوی خود نمی‌پذیرد.(نقل از ویکی پدیا)
داستایوفسکی در 26 سالگی و در سن بالاتر.
او همچنین این امتیاز را داشت که پسرانش را به هر موسسه آموزشی نظامی بفرستد. اینگونه بود که نویسنده آینده در مدرسه مهندسی اصلی در سن پترزبورگ به پایان رسید، جایی که به دلیل منشأ ساده خود، دائماً در مقایسه با دانش آموزان خون آبی - اشراف ارثی با والدین برجسته ،خود را مانند یک گوسفند سیاه احساس می کرد. اگرچه فئودور و برادر بزرگترش به ادبیات علاقه داشتند، اما پدرشان آنها را فرستاد تا مهندس نظامی شوند زیرا او نویسندگی را حرفه ای جدی و پولساز نمی دانست.
3. عفو داستایوفسکی قبل از اعدام
داستایوفسکی با توصیف احساسات مردی که به اعدام محکوم شده بود در «ابله» در واقع افکار و احساسات خود را به اشتراک گذاشت. واقعیت این است که او در وضعیت مشابهی قرار داشت. این نویسنده در جوانی به ایده های نزدیک به سوسیالیستی پایبند بود، در حلقه پتراشفسکی شرکت کرد و با استبداد مخالفت کرد. همانطور که خود نویسنده توضیح می‌دهد، می‌خواست «صدای کسی خاموش نشود و در صورت امکان، هر نیازی شنیده شود». بنابراین در ژانویه 1850، داستایوفسکی به همراه سایر پتراشفسکی ها به دلیل خواندن ادبیات ممنوعه به اعدام محکوم شدند.
مراسم اعدام در محل رژه سمنوفسکی. 1849. شکل. ب. پوکروفسکی.
او قبلاً برای مرگ آماده شده بود و چیزهای زیادی را برای خود درک کرده بود؛ او را کفن پوشاندند و برای تیراندازی به محل رژه سمیونوفسکی آوردند، اما درست قبل از اجرای حکم، فرمان عفو سلطنتی برای او خوانده شد. این اراده نیکلاس اول بود - مجازات اعدام را برای کسانی که به مجازات های ملایم تری محکوم شده اند جایگزین کند، اما تا آخرین لحظه به آنها نگوید.
4. تبعید به سیبری داستایوفسکی را بیمار کرد
داستایوفسکی در طول زندگی خود از حملات شدید صرع رنج می برد و از سیبری شروع شد و پس از جایگزینی مجازات اعدام با اعمال شاقه، او را برای اجرای حکم فرستادند. درست است، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد او قبلاً (از سن 18 سالگی شروع به تشنج) صرع داشته است، اما آنها معمولاً بسیار نادر و ضعیف بودند. در حین کار سخت بود که این بیماری به شدت به نویسنده اثر کرد.
در آنجا، در سیبری، او شروع به مشکلاتی با ریه های خود کرد که بعداً به آمفیزم تبدیل شد. و درسیبری داستایوفسکی در حین کار سخت در اومسک عادت به نوشیدن قوی ترین چای شیرین را پیدا کرد که زندانیان آن را چیفیر می نامند و این سنت را در زندگی بعدی خود ادامه داد. نویسنده این چای را شب ها دم می کرد که به او نشاط می داد و اجازه می داد تا صبح کار پرباری داشته باشد.
5. بازگشت عنوان اشرافیت
داستایوفسکی تنها هفت سال پس از اعزام به کارهای سخت، در طول خدمت نظامی بعدی خود، عفو کامل - از پادشاه بعدی روسیه - الکساندر دوم، که به تازگی بر تاج و تخت نشسته بود، دریافت کرد. همراه با عفو، دوباره به او اجازه انتشار داده شد و به داستایوفسکی نیز عنوان اشرافیت که از پدرش دریافت کرده بود، پس داده شد.
داستایوفسکی به طور کامل مورد عفو قرار گرفت و عنوان اشرافی او به او بازگردانده شد.
اندکی قبل از این، داستایوفسکی شعری به احترام بیوه مرحوم نیکلاس اول سرود و دوستان بلندپایه او از امپراتور عفو کامل او را درخواست کردند.شاید این کمک کرد، اما شایان ذکر است که سایر پتراشوی ها، و همچنین دمبریست ها، با فرمان تزار مورد عفو قرار گرفتند.
6. داستایوفسکی اعتیاد به قمار را شکست داد
زمانی نویسنده یک معتاد مشتاق به قمار بود. افسوس که در قرن گذشته، وسواس قمار یک بیماری محسوب نمی شد، در حالی که در زمان ما با موفقیت درمان می شود. نویسنده حدود 30 سال این اعتیاد را تجربه کرد: او از دست داد، بدهی انباشته کرد، هر چیزی را که می توانست فروخت، از جمله پیش پرداخت برای کارهایی که هنوز نوشته نشده بود، سپس جبران کرد، سپس دوباره برای کارت یا رولت قمار کرد و دوباره همه چیز خراب شد. و به همین ترتیب دایره وار ادامه داشت.قابل توجه است که در نهایت داستایوفسکی با وجود چنین تجربه طولانی به تنهایی با اعتیاد به قمار کنار آمد.
بازیگر یوگنی میرونوف در نقش داستایوفسکی.
7. روح سخاوتمند داستایوفسکی
وقتی اوضاع مالی مساعد شد، داستایوفسکی از خانواده برادر نویسنده فقیدش حمایت کرد و شروع به پرداخت بدهی های او کرد. و این علاوه بر این است که او نیاز به ساپورت خانواده خود داشت.
داستایوفسکی و برادرش (راست).
این نویسنده همچنین از خواهران و پسر همسر اولش که فرزند بیولوژیکی او نبود حمایت مالی می کرد.علاوه بر این، فئودور میخائیلوویچ به طور مرتب به گدایان کلیسای جامع ولادیمیر صدقه می داد که در طول پیاده روی خود برای دعا با خدا به آنجا می رفت. دستش را در جیبش می کرد و هرچه در آن زمان در جیبش بود - صرف نظر از اینکه پول خرد بود یا سکه های با ارزش بالا - بیرون می آوردوبه گدایان می داد.
8.مرگ تراژیک نویسنده
مرگ نویسنده بسیار اندوهناک بود، زیرا یک تصادف روزمره منجر به این تراژدی شد. طبق خاطرات همسرش، آن روز، فئودور میخائیلوویچ، طبق معمول، مشغول کار بر روی "خاطرات یک نویسنده" بود و به طور تصادفی خودکار روی زمین و زیر قفسه کتاب افتاد. داستایوفسکی تصمیم گرفت فوراً آن را بالا ببرد و برای این کار مجبور شد قفسه کتاب را جابجا کند. قفسه کتاب سنگین بود و نویسنده از بار ناگهانی ظاهراً رگ ریه اش را ترکاند، زیرا گلویش شروع به خونریزی کرد و احساس ناخوشی کرد.
به گفته پزشکان مدرن، نویسنده بر اثر پارگی ناگهانی رگ به علت آمفیزم ریه درگذشت
به زودی خونریزی متوقف شد، اما روز بعد دوباره تکرار شد. و دوباره... پزشکان به نویسنده توصیه کردند که تکه های یخ را ببلعد، زیرا در آن زمان هیچ راه دیگری برای جلوگیری از خونریزی نمی دانستند. دو روز پس از حادثه، داستایوفسکی درگذشت. پزشکان معتقدند که علت پارگی رگ می تواند آمفیزم یا بلای آن زمان باشد - سل که می توانستبصورت پنهان در داستایوفسکی رخ دهد و به تدریج به دیواره رگ های خونی ریه آسیب برساند.
این جزئیات زندگی نامه نویسنده، البته شخصیت و سرنوشت دشوار او را به طور کامل نشان نمی دهد. خوب، کسانی که واقعاً آثار داستایوفسکی را دوست دارند، احتمالاً می‌دانند که کدام یک از افراد مشهور جهان( اورلاندو بلوم نیکلاس کیج جیم کری، ، گوئینت پالترو و وودی آلن) به همان سلیقه ادبی پایبند هستند.
