(سیارک) امروزه ترمیم سه بعدی و مدل‌سازی کامپیوتری به عنوان یک ابزار قوی برای مطالعه‌ي ساختارهای عروقی،‌ شناخته می‌شود. روش محاسباتی، همچنین سخت‌افزار کامپیوتری برای این امر، بر اساس اطلاعات مورد نظر انتخاب می شود. برای مدل‌سازی هندسه‌‌ي سطح،‌ همچنین در مورد دریچه‌ي آئورت، یک روش شکل‌گیری سطحی نسبت به روشِ دشوار پردازش حجمی ، مطلوب‌تر است. با این وجود شکل‌گیری سطحی خودکار ، تصاویر با کیفیت خوب و کنتراست بالا نیاز دارد.

مطالعه‌ي ساختارهای عروقی پیچیده، مانند انشعابات شریانی ، دریچه‌های کاردیا ، دریچه‌های مصنوعیِ زیستی می‌تواند تا حد زیادی با ساختِ مدل‌های سه بعدی، آسان می شود. توصیه شده است که دوام دریچه‌های کاردیا تنها به خواص ماده بستگی ندارد، و به هندسه طراحی تجهیزات نیز بستگی دارد. برای این نوع تحقیق، به کارگیری مدل‌های ساختاری، محقق را قادر می‌سازد تا روابط سه بعدی پیچیده را تجسم نماید، هندسه‌های سه بعدی و حجم‌ها را اندازه‌گیری کند و آنالیز (یا تحلیل) کمّی‌ای انجام دهد  که با روش دو بعدی رایج و مقطع‌زنی جزء به جزء بسیار دشوار خواهد بود . همچنین آنالیز المان محدود (یا متناهی) در تحقیق زیست-پزشکی برای تجسم الگوی جریان خون ‌یا محاسبه‌ي ساختاری تغییر شکل‌‌‌ها در پاسخ به تنش  به کار رفته است. برای این کاربردها،‌ مدل‌سازی سه بعدی می‌تواند اطلاعات مورد نیاز برای ساخت یک شبکه‌ي المان محدودِ دقیق را فراهم کند.
تصویربرداری سه بعدی به ویژه در میکروسکوپ روبشی الکترونی (SEM ) و میکروسکوپ هم‌کانون و در پزشکی برای تجسم اندام‌های داخلی، پاتولوژی و ساختارهای اسکلتی، مفید واقع شده است. با نرم‌افزار مناسب، جراحان حتی می‌توانند رَویه‌های دشوار جراحی را به کلی بر اساس مدل سه بعدی، طرح‌ريزى و اجرا کنند . بنابراین روش‌های مختلف برای تولید مدل‌های سه بعدی از تصاویر جز‌ء به جز‌ء دو بعدی گوناگون، توسعه یافته است. این روش‌ها می‌توانند در دو دسته‌ي وسیع، گروه‌بندی شوند: پردازش حجمی، شکل‌گیری سطحی. در پردازش حجمی، مجموعه‌های پیکسل‌های حجمی از تصاویر دو بعدی گوناگون سرِ هم می شوند. لبه‌ها با آستانه‌ی حجمی یا روش‌های نشر‌ اشعه شناسایی می‌شوند و سپس با استفاده از سایه‌ زنی مناسب و الگوریتم‌های پردازش سطحی، ‌نمایش داده می‌شود. معمولاً این روش‌ها برای تجسم اشیاء ترمیم شده از تصاویر حاصل از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI ) یا توموگرافی محوری کامپیوتری ( CAT) توسعه یافته‌اند. روش‌های پردازش حجمی، این مزیت را دارد که تمامی اطلاعات تصویر اصلی در حجم‌های سه بعدی ترمیم شده را حفظ می‌نماید. با روش دوم، شکل‌گیری سطحی، تصاویر جز‌ء به جز‌ء در مرحله‌ی اول به یک مجموعه از نقاط کاهش می‌یابند که منحنی‌های ترسیم کننده‌ی اشیاء را توصیف می‌کنند و سپس با المان‌های (یا عناصر) مثلثی یا تکه‌های سطحی مشتق شده از چند قطعه‌اى مکعبی پوشانده می‌شوند. مگر اینکه روش‌های دقیق‌تر برای حفظ این، به کار گرفته شوند،‌ اطلاعات حجمی استفاده نمی‌شود.
اگرچه پردازش حجمی و نمایش سه بعدی امروزه نسبتاً آسان است،‌ به دست آوردن اطلاعات و پردازش آن، خود می‌تواند اثر تصنعى خاصی ایجاد کند. به دلیل پاسخ کُویل سطحیِ غیریکنواخت، برای مثال، تصاویر رزونانس مغناطیسی اغلب یک توزیع شدت نامنظم ارائه می‌کنند که می‌تواند بر اساس آستانه‌ی حجمی کاملاً دشوار، شدت پیکسل ایجاد کند . ضخامت برش نسبتاً زیادِ تصاویر CAT و MRI می‌تواند همچنین اثرات متوسط حجمی‌ای تولید کند که شدت پیکسل را کاهش دهد و باعث فرسایش ساختار در طی آستانه‌ی حجمی شود . بعلاوه، روش‌های آستانه‌ی حجمی و نشر اشعه اغلب خارج از اشیا‌‌ء مورد نظر، ساختارهای مصنوعی تولید می‌کنند . اگر گروه‌های پیکسل‌های خارج از شیء اصلی میزان خاکستریِ یکسانی مشابه با آن نواحی درون شیء دارند، آن‌ها در حین پردازش به آستانه نرسیده‌اند و همراه با شیء مورد نظر نشان داده می‌شوند. اگرچه آستانه‌رسانی بادقت به کمک-کاربر می‌تواند چنین اثرات مصنوعی‌ای را حداقل کند، آنالیز قطعه‌بندی اضافی یا آزمایش اتصال می‌تواند برای حذف کامل این اثرات،‌ الزامی باشد . مشکل دیگر مرتبط با مجموعه‌های داده‌ي پیکسل حجمی، سایز (یا اندازه‌ی) زیاد آن‌ها می‌باشد. برای مثال،‌ یک مجموعه از دویست تصویر 512 * 512 هشت بیت پیکسلی، تا 52 مگابایت از حافظه، مجموعه داده‌ی بزرگ بازدارنده‌ برای نمایش تعاملی، را اشغال می‌کند. به این دلایل تصاویر پزشکی، ‌اغلب به 10 برش، با وضوح 256 * 256 پیکسل، محدود می‌شوند. اگرچه این امر، مجموعه‌های داده را تا سایز چندین مگابایت کاهش می‌دهد، تعداد زیادی از پیکسل‌های حجمی همچنان باید برای پردازش حجمی، تهیه (یا پردازش) شوند. در نتیجه تولید تصاویر سه بعدی از چنین داده‌‌ای همچنان کاملا‍ً آهسته می‌باشد  و بنابراین عملکرد زمان واقعی فقط با سخت‌افزار بسیار پیچیده و گران‌قیمت امکان‌پذیر است .
در برخی کاربردها،‌ پردازش حجمی نمی‌تواند تضمین شود. در عوض،‌ شکل‌گیری سطحی با مجموعه‌های داده ذاتاً فشرده‌ی آن، می‌تواند اطلاعات یکسانی با عملکرد گرافیکی بهتر فراهم کند. برای ساختارهای زیستی که سطوح خوب تعریف شده‌ای دارند، مانند شریان‌ها یا دریچه‌های قلب، مفید است که مجموعه‌های پیکسل حجمی سه بعدی به فهرست‌های نقطه‌ای که فقط سطح شیء مورد نظر را توصیف می‌کند، کاهش یابند . مجموعه‌های داده، دسته‌هایی از دامنه با سایز کوچکتر می‌باشند که صحت (یا کیفیت) قابل مقایسه در بازتولید دقیق هندسه را نشان می‌دهند و می‌تواند در دورنمای سه بعدی بسیار سریعتر نمایش داده شوند زیرا تنها رئوس سطحی لازم است پردازش شوند. با این روش،‌ به کارگیری زمان واقعی، حتی با سخت‌افزار نسبتاً ارزان، ممکن می‌شود.‌ با این وجود این روش به منظور انتخاب نقاط داده‌ی مناسب از منحنی‌های سطحی، نیاز به پیش‌پردازش تصاویر دارد. کاهش تصویر می‌تواند به صورت دستی با یک ابزار دیجیتالی نمودن، یا به صورت اتوماتیک با الگوریتم‌های شناسایی لبه یا یابنده‌ي منحنی، انجام شود. به دلیل اینکه این فهرست‌های نقطه محاسبه شده‌اند،‌ آنها چندضلعی‌های مورد استفاده برای نوسان کردن ساختار سه بعدی را تعریف می‌نمایند. یک مزیت دیگر این روش این است که مختصات استخراج شده می‌تواند مجدداً پردازش شود و برای ترمیم یک شبکه (یا مِشِ) المان ریز، به کار رود.این مقاله ادامه دارد......ترجمه  itrans.ir

تشخیص التهاب تاندون و آماس کیسه مفصلی با یک تاریخچه پزشکی و معاینه بدنی شروع می شود. بیمار درد و شرایطی که در آن درد رخ می دهد را توضیح خواهد داد. محل و شروع درد، اختلاف داشتن در شدت در طول روز، و عواملی که درد را تمام کرده یا شدت می بخشند همگی نکات تشخیص مهمی هستند. درمان گران و پزشکان از آزمایش های دستی که تست های تنش بافت انتخابی نامیده می شود، استفاده می کنند تا تعیین کنند که کدام تاندون درگیر است و سپس مکان های خاص تاندون را لمس می کنند تا محل التهاب با دقت مشخص شود.

اشعه ایکس تاندون ها یا کیسه مفصلی را نشان نمی دهد اما ممکن است در رد مشکلات استخوانی یا آرتروز مفید باشد. در مورد یک تاندون پاره شده، اشعه ایکس ممکن است به نشان دادن اینکه کدام تاندون تحت تاثیرقرار گرفته، کمک کند. در یک آسیب زانو، برای مثال، اشعه ایکس نشان خواهد داد که کشکک کمتر از حد طبیعی در یک تاندون چهار سر ران و بیشتر از حد طبیعی در یک تاندون کشکک پاره شده است. پزشک ممکن است هم چنین از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای تایید پارگی جزئی یا کلی استفاده کند. MRI هم استخوان و بافت نرمی شبیه عضله، تاندون ها و پوشش آنها (غلاف) و کیسه مفصلی را متمایز می کنند. (سیارک) 

- چه چیز باعث این وضعیت ها می شود؟
- چه بخش هایی از بدن تحت تاثیر قرار می گیرند؟
- چه نوع از درمان های حرفه ای مراقبت سلامتی برای این وضعیت ها وجود دارد؟
- آماس کیسه مفصلی و التهاب تاندون چگونه درمان می شود؟
- آیا می توان آماس کیسه های مفصلی و التهاب تاندون را پیش گیری کرد؟
- چه تحقیقی در زمینه آماس کیسه مفصلی و التهاب تاندون انجام شده است؟

- آماس کیسه های مفصلی و التهاب تاندون

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

شبیه به این است که بدن در گچ (کست) بوده باشد
توجه زیاد به دیسک‌های مهره ها متمرکز شده است، ضربه‌گیرهای اسفنجی که بین استخوانهای مهره قرار گرفته‌اند و بعنوان مقصر مشکلات مربوط به کمردردی هستند که فضانوردان با آن مواجه می‌باشند. اما مطالعه جدید برخلاف چیزی بود که فکرش می شد. در این تحقیق که توسط NASA انجام شده است، تیم چانگ در دیسک ها، قد و و تورمشان تغییرات کم یا بدون هیچ نوع تغییر را مشاهده کردند.

چانگ می گوید آنچه که در شش فضانوردی که به مدت چهار تا هفت ماه روی ISS بودند، مشاهده شده است، انحطاط بسیار زیاد و آتروفینگ ساختار عضلانی پشتیبان در (پایین) ستون فقرات بوده است. این عضلات آنهایی هستند که به ما در ایستاده ماندن، پیاده روی کردن و حرکت دادن اندام فوقانی در محیطی مثل زمین کمک می کنند و در عین حال از دیسک‌ها و رباطها در برابر فشار و آسیب حفاظت می‌نمایند. 

در شرایط بی‌وزنی، تُرسو دراز می‌شود و به احتمال زیاد در اثر تخلیه نخاعی است که در آن انحنای ستون فقرات مسطح مي‌گردد. چانگ می گوید فضانوردان هچنین از تون عضلانی در قسمت پایین تر پشت استفاده نمی کنند چرا که آنها مثل زمانی که روی زمین هستند، خم نمی شوند و قسمت های پایین پشت را حرکت نمی دهند. بدین علت است که درد و سفت شدن عضلانی در آنها دیده می شود، و بیشتر شبیه به این است که فضانوردان به مدت شش ماه در داخل گچ بوده‌اند (کست).

اسکن های MRI قبل و بعد از ماموریتها نشان می دهد که فضانوردان در طول پرواز، تحلیل 19 درصدی در ماهیچه‌های خود تجربه می‌کنند. چانگ توضیح داد که «حتی بعد از شش هفته آموزش و پیش‌اماده سازی در اینجا روی زمین، تنها حدود 68 درصد از زیانهای به وجود آمده ترمیم می‌گردند».
چانگ و تیمش این موضوع را بعنوان مسئله ای جدی در ماموریت‌های طولانی مدت مدنظر قرار دادند به خصوص زمانی که مسافرت به مریخ مدنظر باشد که هشت یا نه ماه طول می کشد تا به سیاره سرخ برسند. این مسافرت و زمان بالقوه فضانوردان که گرانش مریخ صرف می شود (38 درصد از گرانش سطحی روی زمین است) پتانسیل آتروفی و سندرم تحلیل عضلانی را ایجاد می کند.

تحقیقات آتی این گروه در مورد مسائل گزارش شده درباره ی ناحیه گردن نیز خواهد بود، که حتی می تواند بیشتر در آتروفی عضلانی مشاهده شده و دوره بهبودی آن نیز اهسته تر است. همچنین امیدوارند تا با دانشگاه دیگری روی موضوع التراسوند ستون فقرات در هنگام پرواز همکاری کنند تا آنچه که برای فضانوردان در طول زمانی که در ایستگاه فضایی برایشان اتفاق می افتد را بررسی نمایند.

(سیارک) توموگرافی (مقطع نگاری) رایانه‌ای (سی تی اسکن؛ فاقد کنتراست (unenhanced)، به دنبال آزمایشات کنتراست بالا) سنگ بنای تصویربرداری از تومورهای غدد فوق کلیوی یا آدرنال است. مقادیر کمتر از 10 واحدِ هاوسفیلد (Hounsfield) در یک سی تی اسکن ِ فاقد کنتراست عملا برای تشخیص آدنوم‌ (adenoma) مناسب است. اگر ضایعات توسط سی تی اسکن به خوبی تشخیص داده نشود، ارزیابی تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) (با دنباله های وزن دهیِ -T1 و -T2 ، جابجایی شیمیایی و پروسه حذف و سرکوب چربی‌ها) به کار می‌رود.

تصویر برداری پزشکی هسته ای کاربردی، برای ضایعاتی از غدد فوق کلیوی یا آدرنال مناسب است که پیش‌تر توسط سی‌تی‌اسکن و ام‌آر‌آی تشخیص داده نشده‌اند. اسکن سینتی‌گرافی (Scintigraphy) با یدومتیل نورکلسترول (یک آنالوگِ کلسترول نشاندار شده) می تواند آدنوم قشری ِ غدد فوق کلیوی یا آدرنال را از کارسینوم ها (آماس های سرطانی) تفکیک کند. فئوکروموسیتوم (Pheochromocytomas) در نواحی که جذب غیرعادی یا بالایی از متا – یدوبنزیل‌گوانیدین ( یک آنالوگ نور غدد فوق کلیوی یا آدرنال ین نشاندار شده) دارند، مشاهده می‌شود. نقش مفید و اختصاصی تصویربرداری از غدد فوق کلیوی یا آدرنال شامل تشخیص تومورها، ارزیابی اندازه حقیقی تومور، تفکیک ادنوم ها از کارسینوم ها و متازتاز ها ، و تفکیکِ ضایعاتِ بیش فعال از ضایعات منفعل است. تصویربرداری غدد فوق کلیوی یا آدرنال به ارزیابی هورمونی و کلینیکی تومورهای ادرنال کمک کرده و آن را تکمیل می‌نماید.ترجمه  itrans.ir