زباله های پلاستیکی تهدیدی برای جهان

سرفصل های پست:

• کمپین عدم استفاده از نی های پلاستیکی !
• سالانه نزدیک به 4.5 تریلیون فیلتر سیگار به عنوان زباله جمع آوری می شود
• مصرف کیسه های پلاستیکی در نقاط مختلف جهان بیش از اندازه زیاد است
• همه ساله بالغ بر ششصد و چهل هزار تن وسیله ماهیگیری در آب های آزاد اقیانوس ها یافت می شود
• تنها در سال 2016 بیش از یک میلیون و پانصد هزار بطری پلاستیکی از کرانه آب ها و سواحل جمع آوری شده است
• درب بطری های پلاستیکی یکی از جدی ترین خطراتی هستند که جان جانوران آبزی را تهدید می کنند
• برای سال های متمادی است که بادکنک به عنوان یکی از محصولات خطرناک برای محیط زیست شناخته شده است

کمپین عدم استفاده از نی های پلاستیکی !

شاید تا کنون خبر هایی در خصوص اقداماتی که برای عدم استفاده از نی های پلاستیکی انجام شده است را شنیده باشید: برند استارباکس اعلام کرده است که تا سال 2020 نی های جدیدی در شعبه های مختلف خود مورد استفاده قرار خواهد داد که هیچ آسیبی به محیط زیست نخواهند رساند. این در حالی است که مک دونالد در حال امتحان کردن نی های کاغذی تازه خود در شعبه های بریتانیای اش است. شرکت های مسافر بری آمریکایی نیز یکی پس از دیگری در حال قطع کامل استفاده از نی های پلاستیکی هستند. دو شهر سیاتل و سان فرانسیسکو  از پیشتازان این گونه فعالیت ها به شمار می روند و تا کنون جنبش های بسیاری در این دو شهر برای متوقف کردن استفاده از نی های پلاستیکی به راه افتاده است.

فعالان و دوستداران محیط زیست بر این باورند که ابتدا باید مردم را وادار کرد تا استفاده از محصول پلاستیکی به خصوصی را به طور کلی متوقف کنند و این اولین قدم برای شروع جنبشی به منظور عدم استفاده از پلاستیک به طور کلی خواهد بود. مهمترین مسئله در خصوص پلاستیک تخریب پذیر نبودن آن است و به همین واسطه خطرات و زیان های بسیاری را متوجه محیط زیست می کند؛ جالب است بدانید که بیش از هفتاد و نه درصد زباله های پلاستیکی سر از از زمین های آزاد در محیط زیست در می آورد (زمین هایی که زیستگاه گونه های مختلف جانوری و گیاهی است و ضرر های زیادی را به این واسطه متحمل می شوند) و یا به گونه ای دیگر خطراتی را متوجه محیط زیست می کند.

اما اگر واقع بین باشیم و مسئله را به طور گسترده تری مد نظر قرار دهیم، به این نتیجه خواهیم رسید که عدم استفاده از نی های پلاستیکی تأثیر چندانی بر کاهش خطرات پلاستیک برای محیط زیست نخواهد داشت. بنا به آمار و اطلاعاتی که از شبکه خبری بلومبرگ در این زمینه به دست رسیده است، اگر تمامی تعداد نی هایی که تخمین زده شده در کناره اقیانوس ها و سواحل آن ها جای گرفته اند (بنا به این تخمین چیزی حدود هشت میلیارد نی پلاستیکی در کرانه دریا ها و اقیانوس ها وجود دارد) شسته شده و وارد آب های آزاد شوند، تنها 0.03 درصد از کل زباله های پلاستیکی موجود در این مناطق که سالانه وارد آب های آزاد می شوند از بین خواهد رفت و این آمار و ارقام خود پر گویای تأثیر بسیار ناچیز این گونه جنبش ها بر روند کلی فعالیت های مرتبط با پاک سازی زباله های پلاستیکی است.

با تمام این تفاسیر، در تحقیق نقش زباله در نابودی محیط زیست و نقش زباله در آلودگی محیط زیست قصد داریم آن را مورد بحث قرار دهیم و محصولاتی دیگر که بیشتر از نی های پلاستیکی مورد استفاده قرار می گیرند و به مراتب زباله بیشتری به نسبت آن تولید می کنند (زباله فاجعه محیط زیست ). با سیارک همراه باشید تا اطلاعات بیشتری در این خصوص در اختیارتان قرار دهیم.

سالانه نزدیک به 4.5 تریلیون فیلتر سیگار به عنوان زباله جمع آوری می شود

بنا به اطلاعات به دست رسیده از مؤسسه تروث (مؤسسه ای که در زمینه کنترل مصرف تنباکو فعالیت هایی انجام می دهد) سالانه نزدیک به چهار و نیم تریلیون فیلتر سیگار به عنوان زباله جمع آوری می شود؛ این میزان یک سوم کل زباله های جمع آوری شده را شامل می شود و در نوع خود بسیار قابل توجه است. مسئله ای که در خصوص فیلتر های سیگار وجود دارد و آن ها را بدل به تهدیدی بسیار جدی برای محیط زیست می کند این است که فیلتر های سیگار به شدت سمی هستند؛ اطلاعات منتشر شده توسط سازمان پیشگیری و درمان سرطان آمریکا حاکی از آن است که چیزی حدود هفتاد ترکیب شیمیایی خطرناک در سیگار وجود دارد که می توانند سرطان زا باشند (این ترکیب های شیمیایی در فیلتر سیگار باقی می مانند). در بسیاری از نقاط دنیا و در مناطق مختلف محیط زیست این فیلتر های سیگار روی هم انباشته شده و اگر به آب های آزاد راه پیدا کنند، به سرعت آن را آلوده می کنند و گونه های گیاهی و جانوری موجود در آب های آزاد را به شدت تهدید می کنند. این تنها یکی از خطراتی است که این زباله سمی می تواند متوجه محیط زیست کند.

مصرف کیسه های پلاستیکی در نقاط مختلف جهان بیش از اندازه زیاد است

بنا به اطلاعات رسمی منتشر شده، سالانه در سراسر کره زمین، نزدیک به یک تریلیون کیسه پلاستیکی مورد استفاده افراد مختلف قرار می گیرد؛ این در حالی است که کمتر از پنج درصد از این میزان قابلیت بازیافت شدن را پیدا خواهد کرد و باقی زباله های پلاستیکی یا به تهدیدی برای محیط زیست بدل شده و در نقاطی روی هم انباشته می شوند، و یا این که به گونه ای از بین می روند (که باز هم برای محیط زیست آسیب رسان خواهد بود). بنا به همین اطلاعات، مردم ایالات متحده آمریکا یکی از مصرف کنندگان عمده محصولات پلاستیکی در سراسر جهان به شمار می روند؛ آن ها سالانه چیزی حدود سیصد و هشتاد میلیارد کیسه پلاستیکی (و سایر محصولات پلاستیکی) مورد استفاده قرار می دهند. البته در چند سال اخیر جنبش هایی برای کنترل این روند روز افزون استفاده از پلاستیک در ایالات متحده آمریکا شکل گرفته است؛ برای نمونه در سال 2016 بود که مقامات کالیفرنیا، به طور کلی استفاده از پلاستیک و محصولات مرتبط با آن را ممنوع اعلام کرد و بدل به تنها ایالتی در میان سایر ایالات متحده آمریکا شد که چنین ممنوعیتی را به طور رسمی اتخاذ کرده است. این گونه به نظر می رسد که در نیویورک نیز اقداماتی در این خصوص در حال صورت گرفتن است و امکان دارد بدل به دومین مکانی در آمریکا شود که در آن استفاده از محصولات پلاستیکی ممنوع است.

همه ساله بالغ بر ششصد و چهل هزار تن وسیله ماهیگیری در آب های آزاد اقیانوس ها یافت می شود

وسایل ماهی گیری ای که توجه چندانی به شان نمی شود و در آب های آزاد رها می شوند (در میان فعالان محیط زیست و ماهی گیران، از این وسایل با نام «وسایل ارواح» یاد می شود) یکی از بزرگترین مسائلی هستند که در حال حاضر گریبان گیر محیط زیست شده اند. بنا به آمار و اطلاعات منتشر شده توسط سازمان جهانی حفاظت از حیوانات و گونه های جانوری، هر سال بالغ بر ششصد و چهل هزار تن وسیله ماهیگیری در آب های آزاد یافت می شود و این وسایل خطرات بسیاری را متوجه گونه های جانوری و گیاهی آب های آزاد اقیانوس ها می کنند. بخش بسیار زیادی از این وسایل ماهی گیری را تور های بزرگ ماهی گیری تشکیل می دهد؛ این تور ها عمدتا از جنس پلاستیک ساخته شده اند؛ بنا بر این ریختن پسماند های پلاستیکی در آب های آزاد با رها کردن تور های ماهی گیری در آن چندان تفاوتی ندارد. اخیرا با استفاده از آخرین تکنولوژی های هوایی روز دنیا تحقیقاتی بر روی نقاط آلوده آب های آزاد اقیانوس ها صورت گرفته است و نتایج حاکی از آن بوده است که بیش از چهل و شش درصد کل زباله های پلاستیکی موجود در آب اقیانوس آرام را تور های ماهی گیری تشکیل می دهد؛ یعنی تقریبا نیمی از آن که در نوع خود میزان قابل توجهی است.

تنها در سال 2016 بیش از یک میلیون و پانصد هزار بطری پلاستیکی از کرانه آب ها و سواحل جمع آوری شده است

در سال 2016 بود که پس از تبلیغات و برگزاری برنامه های متعدد جنبشی بسیار بزرگ برای جمع آوری زباله های موجود در کرانه آب ها و سواحل دریا ها و اقیانوس ها به راه افتاد؛ این جنبش متشکل از افراد داوطلبی بود که برای این کار به مجموعه بسیار بزرگی پیوسته بوده اند. در نقاط مختلف دنیا کسانی که به عنوان داوطلب به این جنبش پیوسته بودند اقدام به جمع آوری زباله های موجود در کرانه و سواحل آب ها کرده و در نهایت مشخص شد چیزی حدود یک میلیون و پانصد هزار بطری پلاستیکی در میان این زباله ها موجود بوده است. بنا بر این می توان عنوان کرد که پس از فیلتر های سیگار که بیشترین سهم را در میان زباله های موجود دارند، بطری های پلاستیکی به دومین زباله شایع در میان انسان ها بدل می شود. این جنبش برای نخستین بار در سال 2016 بود که شروع به فعالیت کرد و داوطلبانی از سراسر کشور های ایالات متحده آمریکا به علاوه صد کشور دیگر در نقاط مختلف جهان به آن پیوسته و شروع به جمع آوری زباله های موجود در آب دریاچه ها، رودخانه ها و نیز زباله های موجود در سواحل آب های آزاد کرده و حاصل کار خود را یادداشت نمودند. نتیجه آن بود که میزان زیادی از این زباله ها متشکل از بطری های پلاستیکی بوده است.

درب بطری های پلاستیکی یکی از جدی ترین خطراتی هستند که جان جانوران آبزی را تهدید می کنند

بنا به آمار و اطلاعات منتشر شده توسط مؤسسه حفاظت از آب های شمالی کره زمین (مؤسسه ای هلندی با نام ان جی او)، درب بطری های پلاستیکی به عنوان یکی از پنج مورد دیگری شناخته می شود که بیشترین خطرات را متوجه جان جانوران آبزی می کنند (بعضا پرنده های ماهی خوار نیز از خطرات آن مصون نمی مانند). در حقیقت اتفاقی که در این خصوص می افتد این است که جانوران آبزی، پرندگان و ماهی های گوناگون، درب کوچک بطری های پلاستیکی را که در آب کمی سطح براقی نیز پیدا می کند، با غذا اشتباه گرفته و آن را می خورند؛ بسته به جثه ماهی یا جاندار دیگری که درب بطری را می خورد، احتمال خفگی جاندار وجود دارد و همه ساله تعداد زیادی از جانداران آبزی و پرندگان به این واسطه می میرند. بنا به همین آمار و ارقام، نام درب بطری های پلاستیکی در میان پنج زباله شایع در کرانه آب های آزاد نیز دیده می شود و در حقیقت همین عامل است که سبب راه یافتن آن ها به آب های آزاد می شود. گزارش های منتشر شده از نتایج فعالیت های این گروه دوست دار محیط زیست حاکی از آن است که طی سی سال گذشته بیش از بیست میلیون درب بطری پلاستیکی از آب های آزاد جمع آوری شده است و به واسطه حجم کوچک آن ها، احتمالا تعداد بسیار زیادی نیز از دسترس این فعالان به دور مانده است.

برای سال های متمادی است که بادکنک به عنوان یکی از محصولات خطرناک برای محیط زیست شناخته شده است

در سال 1990 بود که نامه ای به وسیله شخصی برای روزنامه نیویورک تایمز ارسال شد و در زمان خود سر و صدای بسیار به راه انداخت؛ نامه ای که در آن در خصوص خطراتی که بادکنک ها متوجه محیط زیست می کنند، صحبت شده بود، اما از آن زمان تا کنون کمتر توجهی به این مسئله نشان داده شده است و هنوز هم بادکنک ها به عنوان خطری جدی برای محیط زیست به شمار می روند.

به طور کلی برای ساخت بادکنک ها از ماده ای با نام لاتکس استفاده می شود (لاتکس ماده ‌ای لاستیکی مانند است که از صمغ درختی به همین نام که در افریقا و جنوب شرقی آسیا می‌ روید به دست می‌ آید) که به طور کلی به عنوان ماده ای زیست تخریب پذیر به شمار می رود، با این وجود، نکته ای که در خصوص این ماده وجود دارد این است که برای تجزیه شدن به مدت زمانی تقریبا طولانی نیاز دارد (مدت زمانی که بسته به میزان لاتکس استفاده شده در بادکنک می تواند بین شش ماه تا چهار سال به طول انجامد)؛ این مسئله به این معنا است که بادکنک برای مدتی تقریبا طولانی در محیط زیست باقی خواهد ماند و جانوران زمان کافی برای خوردن آن را در اختیار خواهند داشت که می تواند ضرر های بسیاری را متوجه سلامت شان کند.

اگر خاطر تان باشد پیش از این در خصوص گردهمایی و جنبش سالانه ای که در سال 2016 به منظور جمع آوری زباله های موجود در کرانه و سواحل آب های آزاد کلید خورد، صحبت شد؛ طی همان فعالیت ها و در سال 2016 بود که به اندازه ای پسماند بادکنک در این مناطق یافت شد که به وسیله تمامی آن بادکنک ها می شد یک شیر ماهی کاملا بالغ سه هزار پوندی (معادل با 1360 کیلوگرم) را بلند کرد و به هوا برد.

مواد پلاستیکی بلای جان طبیعت شده و ردپای این مواد زائد در اقیانوس منجمد شمالی هم دیده شده‌است. انبوه زباله در این آبها بسیار بیشتر از دیگر اقیانوسهاست و زندگی ماهی ها، پرندگان دریایی و حتی خرس های قطبی را تحت تاثیر قرار داده‌است. 

عکس زیر ایران ساحل بابلسر / مواد زائد پلاستیکی در دریا

 اپی توریسم ، شکلی از گردشگری است که با فرهنگ و سنت های جوامع روستایی سر و کار دارد و می تواند به عنوان یکی از پایدار ترین روش های توسعه و گردشگری در نظر گرفته شود. اپی توریسم شکلی از گردشگری در ارتباط با زنبور به عنوان یک حرفه سنتی و با محصولات زنبور عسل از جنبه های محیط زیستی، مواد غذایی و دارویی است.

فعالیتهای مربوط به اپی توریسم شامل بازدید از زنبورستانها، موزه ها در هوای آزاد و موزه های زنبور عسل است که در آن گردشگران فرصت مشاهده کار پرورش دهندهء زنبور عسل، روش ساخت عسل، خواص و ویژگی های آنها، کشف اطلاعات در مورد محصولات زنبور عسل، تماشای نحوه زندگی کلنی زنبور عسل ، شناخت همبستگی زیست محیطی بین یک مرد و زنبور عسل را دارند . عملکرد خوب اپی توریسم  در اروپا مشاهده شده است.

قرن 21 دوره توسعه اقتصادی شدید و افزایش تخریب محیط زیست طبیعی است. کاهش تنوع زیستی و اختلالات بسیاری از اکوسیستم ها مشکلاتی هستند که هر روز با آن مواجه هستیم. افزایش روند جهانی شدن، رفتار، سنن، فرهنگ و یکپارچگی جوامع محلی را تهدید می کند. از نقطه نظر زیست محیطی، مقابله با این فرایندهای منفی لازم است. اجرای اصول توسعه پایدار می تواند با مشکل مواجهه شود. گردشگری شاخه ای از اقتصاد است که در آن ارزش های فرهنگی و طبیعی باید حفظ شوند .

گرایش مشاهده شده در گردشگری در سال های اخیر، علاقه مندی به اشکال طرفداری از محیط زیست سفر است: اکوتوریسم و توریسم کشاورزی، طبیعت و توریسم فرهنگی. گردشگران به دنبال انواع فعال سپری کردن وقت آزاد خود هستند، با این حال، نه تنها فعالیت بدنی بسیار مهم است بلکه فعالیت شناختی هم اهمیت دارد. فرصت به دست آوردن تجربه های جدید، برای بازدید از ویژگی های طبیعی و فرهنگی یک منطقه انگیزه ای برای بسیاری از سفرهای توریستی می شود .

یک نمونه عالی از این شکل اپی توریسم است. اپی توریسم (نام برآمده از نام لاتین زنبور عسل - عسل Apis mellifera) یک شکل از گردشگری مربوط با زنبور به عنوان یک حرفه سنتی و با محصولات زنبور عسل در محیط زیست، مواد غذایی و جنبه دارویی است.

فعالیت های مربوط به اپی توریسم شامل بازدید از زنبورستانها، موزه ها در هوای آزاد و موزه های زنبور عسل است که در آن یک توریست فرصت مشاهده کار پرورش دهنده زنبور عسل، روش ساخت عسل، خواص و ویژگی های آن (از جمله مزه انواع عسل)، درک سایر محصولات زنبور عسل (گرده، موم، نان زنبور عسل، ژل )، تماشای نحوه زندگی کلنی زنبور عسل ، شناختن همبستگی زیست محیطی بین یک انسان و زنبور عسل را پیدا می کند .

ممکن است اپی توریسم بر اساس موزه های پرورش زنبور عسل فعلی و موزه های هوای باز باشد، اما به طور کلی، این پیشنهاد ممکن است توسط صاحبان زنبورستانها، مزارع زنبور عسل و کشت و اکوتوریسم مزارع با زنبورستانها خانه شکل گرفته باشد.

توسعه اپی توریسم فرصتی برای فعال شدن مناطق روستایی، ایجاد مشاغل جدید و ترویج فرهنگ و سنت یک منطقه می دهد.

اسلوونی کشوری است که رهبری بازار اپی توریسم را بر عهده دارد، که در آن اپی توریسم یکی از شاخه های گردشگری است که هم برای گردشگران داخلی و هم خارجی بسیار جذاب شده است. در طی 5 سال گذشته، توسعه پویای اپی توریسم در لهستان، آلمان، جمهوری چک، لیتوانی، اوکراین  و اسپانیا  ثبت شده است.

اختراعی که به وسیله آن می توان دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها را بدل به محصولاتی کرد که در هنرهای بصری مورد استفاده قرار می گیرند

اگر از جمله کسانی باشید که به نقاشی کشیدن، نوشتن و خلق آثار این چنینی علاقه دارند، با استفاده از این اختراع جدید علاوه بر این که قادر خواهید بود آثار هنری خود را خلق کنید، در کنار آن آلودگی هوا را نیز تا حدودی کاهش خواهید داد؛ آلودگی ای که بنا به آخرین اطلاعات منتشر شده توسط سازمان جهانی سلامت، خطرناک ترین تهدید بیرونی برای سلامت انسان و نیز محیط زیست است و سالانه به طور میانگین نزدیک به 6.5 میلیون نفر، به واسطه قرار گرفتن در معرض این گونه آلودگی ها جان خود را از دست می دهند که در نوع خود رقم قابل توجهی است.

انیرود شارما، مهندسی است که به دنبال راهکار و راه حلی برای کمتر کردن این گونه آلودگی ها می گشت و در نهایت قادر به اختراع روشی شد که به واسطه آن فرد قادر خواهد بود کربن موجود در دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها را بازیافت و مورد استفاده های دیگر قرار دهد. دستگاه اولیه ای که انیرود به همراه تیم تحقیقاتی اش ساختند این امکان را به وجود می آورد که حدود نود و پنج درصد از کل کربن (کربنی که در این حالت معمولا شکل دوده به خود می گیرد) موجود در دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها (و نیز دودی که سایر موتور های سوختی آن را وارد جریان هوا می کنند) را بدل به جوهر و یا رنگی کرد که برای مصارف گوناگون مورد استفاده قرار بگیرد. انیرود بر محصول نهایی حاصل از این فرایند نام «Air-Ink (جوهر هوا)» را نهاده است.

حبابی از جنس آب که به عنوان جایگزینی برای کیسه های پلاستیکی ساخته شده و مصرف خوراکی دارد

آمار و ارقام استفاده سرانه کیسه های پلاستیکی در جهان سر سام آور است: در هر دقیقه حدود یک میلیون کیسه پلاستیکی در نقاط مختلف جهان خریداری و توسط افراد استفاده می شود. رودریگو گارسیا گنزالس شخصی است که راهکاری برای این مسئله پیدا کرده است. تکنیک و روشی در آشپزی حرفه ای وجود دارد که از آن تحت عنوان «کروی ساختن ذرات آب (Spherification)» یاد می شود و همان گونه که از نام اش بر می آید، با به کار بستن این روش ذرات آب شکل کروی به خود می گیرند. گارسیا گنزالس از این روش بهره گرفته است و به واسطه آن یک توپ کوچک یخ زده از آب را با ماده دیگری که از جنس عصاره جلبک دریایی است کاملا پوشش داده و از این عصاره به عنوان پوسته ای برای آب یخ زده خود بهره گرفته است. نتیجه این ایده خلاقانه یک حباب نسبتا کوچک آبی می شود که حالتی ژلاتینی به خود گرفته است و می توان از نمونه های بزرگ تر آن به عنوان جایگزینی برای کیسه های پلاستیکی بهره گرفت. نکته جالب توجه در خصوص این اختراع خلاقانه گارسیا گنزالس این است که این محصول مصرف خوراکی دارد و پس از استفاده به جای دور ریختن می توان آن را خورد؛ اگر هم در محیط زیست و آب دریا ها ریخته شود ضرری را متوجه جانداران دیگر نخواهد کرد.

اختراعاتی که می توانند کره زمین را از خطر نابودی نجات دهند بخش اول 

دستگاهی که زباله های پلاستیکی شناور در آب های آزاد را جمع آوری می کند

پیش از این و در بخش نخست همین مقاله اطلاعاتی در خصوص سطلی داده شد که قادر به جمع آوری زباله های موجود در آب های آزاد بود. حال قصد داریم شما را با اختراع دیگری در این حوزه آشنا کنیم. بویان سالت شخصی است که این اختراع به نام او ثبت شده است. بویان از دانشگاه محل تحصیل خود انصراف داد تا تمامی وقت خود را صرف اختراع جدید اش کند؛ اختراعی که به وسیله آن می توان پلاستیک های موجود و شناور در آب های آزاد را جمع آوری کرد. در حال حاضر این اختراع بویان به عنوان یکی از وسایل اصلی طرحی به شمار می رود که هدف از پیاده ساختن آن، جمع آوری زباله های موجود در آب های اقیانوس آرام  بوده است. در حال حاضر نزدیک به 1.8 تریلیون تکه پلاستیک در آب های آزاد شناور است؛ تکه هایی که به وسیله جریان آب وارد نقاط مختلف شده اند. دستگاهی که توسط بویان سالت اختراع شده است، در حقیقت یک لوله بسیار بزرگ و شناور است که می تواند پلاستیک های شناور در آب را به سمت خود کشیده و در محفظه هایی به خصوص جای دهد. این لوله ثابت نیست و به گونه ای طراحی شده است که به همراه موج های آب حرکت کند (البته لنگر هایی هم برای ثابت نگاه داشتن آن در مواقع ضروری تعبیه شده است). در نهایت پلاستیکی که توسط این لوله جمع آوری می شود، به وسیله قایق های موتوری به سمت خشکی برده می شوند.

دستگاهی که به وسیله آن می توان لاستیک ها را بازیافت کرد

معمولا برای خلاصی از زباله هایی چون لاستیک، مجبور به آتش زدن آن ها می شوند، چرا که تخریب پذیر نیستند و زمان قابل توجهی لازم است تا تجزیه شوند. آتش زدن لاستیک موجب به وجود آمدن ترکیبات شیمیایی و بسیار خطرناکی به شکل دود می شود که آب، خاک و هوا را به شدت آلوده می کند و خطری جدی برای محیط زیست به شمار می رود. حال دستگاهی اخترع شده است که امکان بازیافت کرده این لاستیک ها را فراهم می کند و به جای انباشتن و سوزاندن آن ها، می توان با استفاده از این دستگاه به تکه های بسیار کوچک لاستیک تجزیه شان کرد و از این تکه ها برای ساخت محصولات گوناگونی چون چمن های مصنوعی بهره گرفت.

طرز کار دستگاه این گونه است که ابتدا لاستیک را به قطعات کوچک تری بدل می کند و سپس این تکه های کوچک وارد روزنه های دیگر دستگاه شده و کوچک تر و کوچک تر می شوند تا در نهایت بتوان از آن ها در ساخت محصولات دیگر بهره گرفت. نکته دیگری که در خصوص این دستگاه وجود دارد این است که هر گونه ناخالصی موجود در لاستیک ها را نیز (فلز و یا هر ناخالصی دیگر) جدا کرده و بنا بر این لاستیک های کوچک به دست آمده کاملا خالص و قابل استفاده خواهند بود.

تولید محصولات غذایی و کشاورزی به وسیله فضولات جانداران آب زی

آکواکالچر نامی است که به انگلیسی به پرورش ماهی و آکواریم اطلاق می شود؛ هیدروپونیک نیز نامی است که برای کشاورزی بدون استفاده از خاک یا به عبارت دیگر کاشت محصولات کشاورزی در محلول های دیگر مورد استفاده قرار می گیرد (معادل فارسی آن آب کشت است). در حال حاضر روش جدیدی اختراع شده است که به واسطه آن می توان با استفاده از فضولات جانداران آب زی (که در محیط مصنوعی پرورش داده می شوند، حوضچه یا آکواریوم)، گیاهانی را پرورش داد. این گیاهان در نهایت آب محل زندگی این جانداران آب زی را پاکیزه نگاه خواهند داشت. نامی که برای این روش تازه انتخاب شده است، آکواپونیک نام دارد که ترکیبی است از دو نامی که در ابتدای متن همین مورد عنوان شد.

این روش تازه اختراع شده می تواند نقشی مهم و اساسی در تولید محصولات طبیعی و ارگانیک داشته باشد: با استفاده از این روش می توان به جای ریختن فضولات جانداران آب زی در آب های آزاد و آلوده کردن این آب ها، آن ها را برای پرورش و تولید محصولات غذایی مورد استفاده قرار داد. فایده دیگری که استفاده از این روش دارد این است که آب را نیز از آلودگی پاک کرده و مصرف آب مورد نیاز برای حوضچه ها را به طور قابل ملاحظه ای کاهش خواهد داد. تصویری که مشاهده می کنید متعلق به نخستین منبع پرورش محصول آکواپونیک در کانادا است.

دستگاهی که بازمانده های غذا را به انرژی مورد نیاز برای فعالیت اجاق گاز بدل می کند

دستگاه دیگری که قصد داریم مورد بررسی قرار دهیم این قابلیت را دارد که با استفاده از بازمانده غذا ها و مواد خوراکی و نیز فضولات جانداران مزارع و جانوران دامی، انرژی تجزیه پذیر و پاکیزه ای تولید کرد و آن را برای مصارف گوناگون مورد استفاده قرار داد. نام این دستگاه «زیست گاز خانه (Home Biogas 2.0)» است (تصویری که مشاهده می کنید متعلق به همین دستگاه است) و به طور مستقیم به اجاق گاز موجود در خانه متصل می شود. تنها مسئله ای که در خصوص استفاده از این دستگاه منحصر به فرد وجود دارد این است که باید در شرایط آب و هوایی نسبتا گرمی باشید که بتوانید به طور بهینه از آن بهره بگیرد و این منبع سوخت رسانی را در خانه خود داشته باشید (میانگین دمای هوا در طول شبانه روز باید نزدیک به بیست درجه سیلسیوس یا شصت و هشت درجه فارنهایت باشد).

پس از نصب دستگاه، تنها کاری که لازم است انجام دهید، قرار دادن بازمانده های غذا و فضولات دامی در چاهکی است که روی قسمت فوقانی آن در نظر گرفته شده است. این غذا یا فضله دامی به داخل محفظه به خصوصی در دستگاه می افتد و سپس سایر فرایند های مربوط به تبدیل آن ها به انرژی و سوخت آغاز می شود. طرز کار این دستگاه به این صورت است که حرارت نور خورشید را دریافت کرده و به وسیله آن باکتری به خصوصی که در مخزن دستگاه جای دارد، فعال شده و شروع به کار می کند و بازمانده های غذا و فضولات دامی را بدل به زیست گاز می کند. گاز حاصل از این فرایند در مخزن دیگری که برای ذخیره آن تعبیه شده است، جای گرفته و با فشار بسیار اندک و به مرور زمان به سمت اجاق گاز آشپزخانه روانه می شود.

 هواپیما های بدون سرنشینی که درخت می کارند

به جرأت می توان گفت که درختان مهمترین نقش را در بقای محیط زیست ایفا می کنند: گاز های گلخانه ای مضر برای هوا را در خود ذخیره می کنند، آب و هوا را تصفیه می کنند و کربن و سایر ترکیبات مضر را از آن ها جدا می کنند، غذا و سرپناه برای موجودات و انسان تأمین می کنند و به طور کلی عامل اصلی بقای اکو سیستم یا زیست بوم ها هستند. متأسفانه اما در هر دقیقه در سراسر جهان، به اندازه مساحت بیست و هفت زمین فوتبال درخت از دست می دهیم (آتش سوزی جنگل ها، خشکی، قطع درختان و عوامل این چنینی سبب این مسئله هستند).

این مسئله باعث شد تا یک شرکت مهندسی فعال در بریتانیا (شرکتی با نام زیست کربن (Bio Carbon)) اقدام به ساخت هواپیما های بدون سرنشینی کند (drone) که وظیفه کاشت درخت را به عهده گرفته و تا حدودی خسارت وارد آمده بر زمین را جبران کنند. طرز کار این هواپیما های بدون سرنشین به این صورت است که ابتدا مکان های مناسب برای کاشت درخت را شناسایی کرده و سپس خود را در ارتفاع دو متری سطح زمین جای گیر می کنند. پس از آن دانه های درختان را با سرعتی بر روی زمین پخش می کنند که در عمق مناسب برای رشد قرار بگیرند.

توربین های بادی غول آسایی که شبیه به درختان نخل اند

باد، منبعی عاری از هر گونه آلودگی و تجدید پذیر از انرژی است و به صورت تئوری می توان عنوان کرد که تنها با استفاده از همین انرژی حاصل شده از باد، می توان تمامی مصارف بشری را تأمین کرد و از هر گونه انرژی دیگر بی نیاز شد، البته این تئوری تنها در صورتی قابل عملی شدن خواهد بود که فضای بسیار بزرگی در اختیار داشته باشیم، چرا که به تعداد زیادی توربین بادی احتیاج خواهیم داشت. گزینه دیگری که در این خصوص پیش روی ما قرار دارد (به جز ساخت تعداد زیادی توربین بادی) این است که توربین های بادی غول پیکری بسازیم (توربین های بادی ای که ارتفاع شان از برج ایفل بلند تر باشد) که ده برابر توربین های بادی حال حاضر قدرت داشته باشند.

در حال حاضر گروهی از مهندسان در حال کار کردن بر روی همین مسئله هستند و قصد دارند توربین های بادی غول پیکری بسازند که تنها طول تیغه هاشان به چیزی حدود دویست متر خواهد رسید. البته نکته ای که در این خصوص اهمیت پیدا می کند، این است که چنین حجم بزرگی باید به گونه ای طراحی شود که قابلیت تحمل فشار باد در ارتفاع بالا را داشته باشد، به همین خاطر است که این مهندسان، قصد دارند این توربین ها را به گونه ای طراحی کنند که شبیه به درختان نخل، به هنگام وزش باد خم شوند تا قادر به تحمل فشار ناشی از آن باشند. بنا بر این طراحی این توربین های بادی غول پیکر به گونه ای خواهد بود که بتوانند حتی فشار ناشی از طوفان ها را نیز تحمل کنند.

ماهواره هایی که نشتی گاز متان را شناسایی می کنند

بعضا شکستگی ها و آسیب دیدگی هایی در لوله هایی که حامل گاز متان هستند پدید آمده و سبب نشتی پیدا کردن این گاز خطرناک برای محیط زیست می شوند. نکته ای که در خصوص گاز متان وجود دارد این است که بی بو است و قابل مشاهده نیست، بنا بر این، در صورتی که به بیرون نشت پیدا کند، این امکان وجود دارد که برای ماه های متوالی به نشتی ادامه دهد و کسی هم نتواند از این مسئله آگاهی بیابد. گاز متان، برای محیط زیست بسیار خطرناک است و تا چیزی حدود هشتاد برابر گاز کربن امکان ذخیره کردن حرارت در خود را دارد. و اما راهکاری که برای این مسئله در نظر گرفته شده است فرستادن یک ماهواره با نام «متان ست (Methane SAT)» به فضا است که هر گونه نشتی در نقاط مختلف را روی نمایشگر های به خصوص نشان خواهد داد.

دستگاهی که به وسیله آن می توان دمای صخره های مرجانی را کاهش داد و از خطر نابودی آن ها جلوگیری کرد

همان گونه که می دانید، به واسطه تغییرات اقلیمی و آب و هوایی شکل گرفته در کره زمین، حرارت به مرور در حال بالا رفتن است و پیش از هر چیز دیگری، این صخره های مرجانی هستند که به واسطه این بالا رفتن حرارت در معرض تهدید نابودی قرار می گیرند، چرا که قابلیت تحمل حرارت های بالا را ندارند و از بین می روند. مو احسانی، مهندسی است ساکن در آریزونا و برای این مسئله راهکاری اندیشیده است و در حال طراحی دستگاهی متشکل از یک لوله و یک پمپ یا تلمبه است و به وسیله آن می توان آب سرد تر موجود در بستر اقیانوس ها را به قسمت فوقانی آب و جایی که صخره های مرجانی در آن قرار گرفته اند منتقل کرد و بدین صورت دمای آن ها را پایین تر آورد. ایده اصلی مو احسانی این است که انرژی مورد نیاز برای این پمپاژ کردن آب به سمت بالا را از حرکت موج های دریا تأمین کند و در صورت عملی شدن این ایده خلاقانه، کمک شایانی به حفاظت از صخره های مرجانی خواهد کرد.

آنزیم های تجزیه کننده پلاستیک

اگر این روندی که پیش گرفته ایم را تغییر ندهیم و همین مسیر را ادامه دهیم، تا سال 2050، نزدیک به دوازده میلیارد تن، زباله پلاستیکی روی کره زمین خواهیم داشت و این آمار بسیار نگران کننده است. گروهی از محققان ژاپنی البته راهکاری برای این مسئله پیدا کرده اند که تا حدودی از نگرانی های موجود خواهد کاست: این محققان آنزیمی جهش یافته اختراع کرده اند که با نام PETase شناخته می شود و در صورت استفاده تنها ظرف چند روز قادر خواهد بود زباله های پلاستیکی را تجزیه کند؛ فرایندی که در حالت عادی صد ها سال زمان می برد. البته نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که آنزیم های جهش یافته قادر به از بین بردن کلی پلاستیک نمی باشند و تنها می توانند آن را به مواد اولیه تشکیل دهنده اش تجزیه کنند که برای بازیافت پلاستیک مناسب خواهد بود.

صفحه های تأمین انرژی آینده

صفحه های خورشیدی ای که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند، بر روی پشت بام ها و یا زمین های آزادی قرار می گیرند که قابلیت جذب نور خورشید را بهتر از هر جای دیگری داشته باشند. اخیرا دانشمندان در حال انجام دادن تحقیقاتی هستند مبنی بر این که آیا عملی شدن این ایده قابل تصور است که از صفحه هایی استفاده کرد که به جای نور خورشید منبع دیگری برای تأمین انرژی داشته باشند؛ منبعی چون قطرات باران. یا این که صفحاتی که بر سطح جاده ها نصب شوند (تصویری که مشاهده می کنید متعلق به نمونه های آزمایشی همین صفحات است) و انرژی مکانیکی حاصل از عبور و مرور خودرو ها را به انرژی های دیگری بدل کنند. البته این تحقیقات هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می برد.