چگونه سارقین بی سواد موفق به فریب فروشندگان با تجربه عتیقه شدند

Fakes of Shadwell، چگونه دو بی خانمان بی سواد موفق به فریب اشراف لندن شدند

 

در اواسط قرن نوزدهم ، تعداد زیادی از آثار باستانی از جنس سرب با قدمت ناشناخته و تخمین مربوط به قرون وسطی ناگهان در بازار عتیقه لندن ظاهر شد. طبعاً سؤالاتی در مورد صحت این موارد مطرح شده است. آنتیک شناسان به اتفاق آرا ادعا کردند که این آثار قدیمی و واقعی هستند. در پایان ، حقیقت وحشتناک فاش شد - اینها به طرز ماهرانه ای جعلی بودند. اما جالب ترین بخش واقعیت این بود که این "اشیاء باستانی" توسط دو نفر ساخته شده بودند که کاملاً از تاریخ یا باستان شناسی چیزی نمی دانستند. چگونه این دو بی خانمان بی سواد موفق به فریب فروشندگان با تجربه عتیقه شدند؟

 

در آن روزها ، در انگلیس افراد گدا زیاد بود. هر روز این افراد بی خانمان که در جستجوی لقمه نانی برای سیر کردن شکم بودند، در ساحل رودخانه به دنبال صید ماهی یا حداقل پیدا کردن چیزی برای خوردن می گشتند ، به آنها "لاروهای کثیف" گفته می شد و حتی توسط دزد بگیرها مورد حمله قرار می گرفتند.

محصولات پس از قالب گیری ابتدا با اسید سابیده و سپس با لجن رودخانه آغشته می شدند.

ویلیام اسمیت (بیلی) و چارلز ایتون (چارلی)،دو نماینده ی بی سواد از این طبقه بودند که توانستند کل اشراف نخبه انگلیس را در آن زمان فریب دهند. خب یک روز آنها فهمیدند که ماهیگیری هرگز نمی تواند نه تنها پول زیادی به همراه آورد بلکه به سادگی شکم آنها را هم سیر نمی کند. سپس بیلی و چارلی به فکر چاره افتادند. بله عتیقه ها را خودمان می توانیم درست کنیم! و بعد از آن این دو به جاعلین حرفه ای تبدیل شدند ، که امروزه آنها را "Shadwell fakes" می نامند.

دو گدای بیسواد موفق شدند چندین سال کل اشراف لندن را فریب دهند.

 

در سال 1857 ، اسمیت و ایتون تولید اقلام مختلف سکه های"قرون وسطایی" را آغاز کردند. قالب های گچی درست کردند. سپس با این قالب های گچی و آلیاژ سرب به طرز ماهرانه ای مدال ، آمولت(طلسم، نظر قربانی، چشم زخم) ، سکه و کتیبه ساختند که ثروتمندان با تمایل آن ها را می خریدند. همه نجبای انگلیسی از خرید این کتیبه های بی معنی و شماره گذاری های نامفهوم  قرون وسطایی خوشحال می شدند.

بیلی و چارلی حتی نمی دانستند چگونه بنویسند.

 

با توجه به ابتدایی بودن تکنیک این دو جاعل ، آثار باستانی شکل کاملاً معتبری به خود می گرفت. این محصولات خام با خطای انسانی قابل ملاحظه بودند. دارای لبه ها ناهموار و فرو رفتگی و برآمدگی هایی روی سطح بودند. چهره های شوالیه ها ضعیف و کم رنگ کشیده شده بودند ، صورت آنها به نوعی کودکانه بود و به جای کلاه ایمنی ، برخی از سنبله های عجیب و غریب روی سرشان دیده می شد.

 

كتیبه ها، كتیبه هایی بی معنی بودند ، زیرا نه بیلی و نه چارلی نمی توانستند بنویسند. به منظور قدیمی تر شدن اشیاء ، مجرمین با اسید شکل اشیا تولیدی را می سابیدند و سپس با لایه ای از لجن رودخانه پوشانده می شد. تاریخ های سکه های اسمیت و ایتون بین قرن 11th و 16th حک شده است. علاوه بر این ، با اعداد عربی ساخته شده است ، که تا قرن 15th در اروپا مورد استفاده قرار نمی گرفت.

علیرغم همه اشتباهات این 2 جاعل ، باستان شناسان انگلیس ، صحت این آثار تقلبی را تأیید کردند و هیچکدام از آنها حتی خم به ابرو نیاوردند و ذره ای شک نکردند!

بنابراین نادانی دلالان لندن کنار خودش را کرد. چارلز روچ اسمیت ، مورخ پیشرو و بنیانگذار انجمن باستان شناسی انگلیس همچنین برای این سکه های تقلبی از یک backstory بسیار مناسب استفاده کرد. وی گفت که این موارد چیزی جز نشانه های مذهبی از زمان سلطنت ملکه ماری اول در انگلیس نیست.

سکه های تقلبی از نشانه های مذهبی در زمان سلطنت ملکه ماری اول گرفته شد.

 

به گفته این متخصص ، آنها به منظور جایگزینی اشیاء یک فرقه مذهبی ، که در جریان اصلاحات انگلیسی نابود شده اند ، ساخته شده اند. در کمتر از پنج سال ، این دو جاعل بیلی و چارلی بین 5000 تا 10،000 سکه جعلی تولید کردند. حرص و آز طبق معمول، آنها را تشویق به تولید بیشتر می كرد. بالاخره تعداد بسیار زیاد این باعث شروع شک و تردید از سوی کارشناسان شد.

 

در سال 1858 ، هنری سایر کامینگ در سخنرانی خود برای انجمن باستان شناسی انگلیس ، این مصنوعات را "تلاش برای فریب مردم" خواند و آنها را به شدت محکوم کرد. متن این سخنرانی توسط نسخه های محترم مجله The Gentleman و The Athenaeum منتشر شد. میزان فروش سکه های تقلبی کاهش یافت .

 این واقعیت که از شماره های عربی در جعلی استفاده شده بود ، به هیچ وجه دلالان عتیقه را مشکوک نکرد.

جورج ایستوود ، فرد مشهور در فروش عتیقه ، که این کالاها را معامله می کرد ، از این مجلات برای افترا شکایت کرد. دادگاه این نشریه را مقصر ندانست ، زیرا هیچ اسمی به نام ایستوود وجود نداشت. اما حتی اگر جورج ایستوود هم شکایتی نمی کرد باز هم  هیچ کس ثابت نکرد که این محصول جعلی است. تجارت به آرامی ادامه یافت.

 

اما همه در این مورد ساکت ننشستند. چارلز رید ، سیاستمدار انگلیسی ، تصمیم گرفت تحقیقات خود را آغاز کند. وی شروع به سؤال از مردم در مورد محل ساخت و ساز Fakes  کرد ، جایی که به گفته بیلی و چارلی آثار باستانی را پیدا کرده بودند.

 

بیلی به فکرچاره افتاد و به رشوه دادن نگهبانان در آن منطقه پرداخت . رید هیچ کس دیگری که چنین آثاری را درآن محل پیدا کند، را پیدا نکرد. به نظر او عجیب بود که فقط این دو بی خانمان بتوانند، این آثار قرون وسطی را بیابند!

 

اقدامات این دو جاعل علنی نبود و برای مدت طولانی آنها تجارت خود را با مغازه های جعلی در مغازه های عتیقه فروشی بصورت غیر علنی ادامه دادند.

 

چارلز رید مردی زباله گرد را پیدا کرد که آماده شد در دادگاه سوگند بخورد که بیلی و چارلی در حال فروش آثار باستانی جعلی هستند. رید به مرد وجوهی پرداخت تا اسمیت و ایتون را زیر نظر بگیردو ببیند چگونه این کار را انجام می دهند. وی فهمید که کارگاه تولیدی آنها کجاست ، سپس قالب های آن را دزدید. رید این قالب ها را در جلسه انجمن Antiquaries لندن نشان داد تا ثابت کند آثار عتیقه که اشراف ویکتوریا می خریدند و به معنای واقعی کلمه عاشق آن ها شده بودند چیزی غیر از سکه های جعلی نیست.

 

با وجود تمام تلاش های چارلز رید و قرار گرفتن کامل جنایتکاران حیله گر در معرض فاش شدن ، اقدامات بیلی و چارلی به طور گسترده ای منتشر نشد. شاید به این دلیل باشد که کارشناسان برجسته، از اعترافشرمنده بودندکه چگونه دو بی خانمان بیسواد آنها را فریب داده بودند. یا شاید به این دلیل که این تقلبی ها همچنان در مغازه های عتیقه فروشی به فروش می رسیدند و نمی خواستند سود خود را از دست بدهند.

برای کارشناسان دشوار بود كه بپذیرند، این آثار توسط 2 بی خانمان بی سواد تولید شده و آن ها فریب خورده اند.

 

این دو جاعل حتی مهارت خود را در تولید آثار تقلبی بهبود بخشیدند. در سال 1867 ، آنها به درخواست کشیشی دستگیر شدند. مجرمان به دلیل عدم وجود مدرک آزاد شدند. مشخص نیست چه مدت دیگری ادامه دادند ، اما در ژانویه 1870 ، چارلز ایتون ناگهان بر اثر سل درگذشت. بدون همدست  ، تجارت بیلی متوقف شد و آثار وی از بین رفت. هیچ کس دیگر در مورد ویلیام اسمیت چیزی نشنید.

برخی موزه های انگلیس هنوز نمونه هایی از کارهای بیلی و چارلی را در اختیار دارند.

زندگی دو بی خانمان بیسواد لندن که به طرز ماهرانه ای کل نخبه های انگلیس را فریب داده اند ، به لطف محصولاتشان اکنون زندگی می کنند. این سکه های جعلی هنوز هم می توانند در خرید و فروش آثار عتیقه و آنتیک پیدا شوند و چندین موزه لندن آنها را در مجموعه خود نگه می دارند.