لباس‌های هوشمند برای بهبود پوسچر
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
این مقاله انجام یک پروژه نهایی را برای کارشناسی ارشد تعامل انسان با رسانه در دانشگاه توئنته هلند شرح می‌دهد. تعامل انسان و رسانه (HMI) یک برنامه دوساله است که هدف آن ترکیب دانش، تخصص و مهارت فنی رشته‌های مختلف برای ایجاد سیستم‌های تعاملی است که به شکل خودکار به رفتار کاربر، احساسات و نشانه‌های اجتماعی واکنش نشان دهد و تصمیمات درستی در مورد این‌که چه فعالیتی باید انجام شود، بگیرد.
در طول برنامه کارشناسی ارشد، من در زمینه تکنولوژی‌های پوشیدنی و لباس‌های هوشمند به‌عنوان طرح جدیدی برای تجربیات جالب کاربران علاقه‌مند شدم. به علت نزدیکی ذاتی این‌ها به کاربر، این نوع از دستگاه‌ها امکان تعامل جدید و نیز نزدیکی به تجربیات کاربران را فراهم می‌کنند؛ بنابراین، لباس های پوشیدنی می‌توانند محدودیت‌های رابط‌های دیگر را از نظر حضور مستمر و صمیمی به‌ویژه هنگام تغییرات رفتاری برطرف می‌کند.
ایده اولیه آن، از طرف کریستین نیدلینگر؛ بنیان‌گذار سنسوری (Sensoree) بود. شرکت مستقر در سانفرانسیسکو تکنولوژی پوشیدنی و تجهیزات تعاملی تولید می‌کند. در اولین ملاقات با او در دانشگاه توئنته، ما باهم و به همراه آنجلیکا مادیر که قبلاً در جریان تحقیقات اولیه دستگاه‌های پوشیدنی بوده است و علاقه‌مند به شرکت در این پروژه بود، این فکر بکر را کردیم. کریستین به ایده یک لباس پوشیدنی برای بهبود پوسچر که در ذهن خود از مدت‌ها قبل داشت، کمی اشاره کرد. جنبه جدید روش او این است که پوسچر در جلوی بدن اندازه‌گیری می‌شود. مبنای این ایده، این است که هر انسانی یک «نقطه خم» (flexpoint) دارد؛ نقطه‌ای که وقتی انسان خم (دولا) می‌شود؛ بدن از این نقطه خم می‌شود؛ به عبارت دیگر، غیرممکن است که پوسچر نامناسبی داشت و جلوی بدن را راست نگه داشت. این ایده، ایده قوی به نظر می‌رسید؛ اما کریستین برای ادامه آن زمان نداشت. از آنجا که موضوع پوسچر نامناسب یکی از نگرانی‌های خود من است، سریعاً تصمیم گرفته شد که این ایده ارزش بررسی بیشتر را دارد.
عوامل زیادی در سبک زندگی مدرن وجود دارند که می‌توانند موجب پوسچر نامناسب شوند. به‌ویژه رفتار فزاینده کم‌تحرک به‌ویژه در طول نشستن را باید در اینجا ذکر شود. حتی افرادی که به‌اندازه یا بیشتر از دستورالعمل‌های سلامت عمومی فعالیت بدنی دارند، زمان قابل‌ملاحظه‌ای را در رفتار کم‌تحرک سپری می‌کنند.
نظرسنجی های اخیر نشان داد که 6/66% افراد بیش از 6 ساعت در روز و 50% بیش از 8 ساعت در روز پشت میز کار خود می‌نشیند. اغلب، استراحت به منظور بلند شدن از جا و حرکت فراموش می‌شود؛ زیرا مردم به‌شدت روی کار خود تمرکز می‌کنند؛ هرچند این نوع رفتار خاص گروه نظرسنجی شده نیست.
با تغییر به‌سوی جامعه دانش‌محور، شغل‌های بیشتر و بیشتری کم‌تحرک می‌شوند و افراد تمام روز کاری خود را در پشت میز، جلوی کامپیوترمی نشینند. علاوه بر این، نشستن زیاد به اوقات فراغت هم سرایت می‌کند. علاوه بر همه این نشستن‌ها، افراد معمولاً در طول غذا خوردن و نیز در هنگام رفت و آمد با خودرو یا حمل‌ونقل عمومی هم می‌نشیند. در خانه، در حال تماشا کردن تلویزیون، مطالعه یا پشت میز بازی کامپیوتری یا پیانو، زمان‌های متداولی هستند که به حالت نشسته سپری می‌شوند.
بنابراین، پوسچر نشسته بسیار مهم است و سزاوار توجه بیشتری است. معمولاً افراد به‌ویژه هنگام کار با صفحات، در وضعیت قوز بیش‌ازحد یا سر خمیده قرار می‌گیرند. ظاهراً این می‌تواند با درد همه‌گیر گردن و شانه ارتباط داشته باشد که 70% شرکت‌کنندگان در نظرسنجی گالری از آن رنج می‌بردند. پوسچر نامناسب نشسته می‌تواند روی پوسچر افراد در هنگام ایستادن و راه رفتن هم تأثیر بگذارد.
همچنین اختلال پوسچرال یا پوسچر نامناسب تأثیرات منفی زیاد دیگری از نظر فیزیکی و روانی دارد. علاوه بر درد ذکر شده در گردن و شانه‌ها و البته پشت تحتانی، تأثیر منفی روی عملکرد داخلی بدن دارد. چون وزن و در نتیجه فشار به شکل بهینه روی بدن پخش نمی‌شود و بدن نمی‌تواند عملکرد مناسبی داشته باشد و این روی تنفس، جریان خون و گوارش تأثیر می‌گذارد.
از نظر روانی، پوسچر نامناسب و به‌ویژه سر خمیده با اختلالات افسردگی و نداشتن اعتماد ارتباط دارد. این به‌نوبه خود روی پذیرش از سوی دیگران تأثیر می‌گذارد و می‌تواند پیامدهای جدی برای شغل و زندگی شخصی داشته باشد. همچنین پوسچر ضعیف منجر به استرس بیشتر می‌شود . در این زمینه توجه به این نکته مهم است که پوسچر تنها یک شاخص وضعیت روانی نیست، بلکه می‌تواند متقابلاً روی وضعیت روانی و رفتار یک فرد تأثیر بگذارد.
در تحقیق اولیه در مورد این موضوع، دو جنبه آشکار شد:
اول از همه، مردم تا زمانی که تأثیرات منفی ذکر شده را تجربه نکنند، به پوسچر توجه خیلی کمی می‌کنند.
دوم، مردم حتی موقعی هم که احساس می‌کنند، برای اصلاح پوسچر آگاهی ندارند؛ بنابراین ما احساس می‌کنیم که باید آگاهی در مورد پوسچر در سراسر روز افزایش یابد و هنگامی‌که کسی در پوسچر ناسالم می‌نشیند، راهنمایی ارائه شود.
با وجود این، روش‌های معمول نظارت و ارزیابی پوسچر زمان‌بر و پرهزینه هستند و ثابت شده است که اجرای آن‌ها دشوار است. تکنولوژی سنجش می‌تواند به بیماران در به دست آوردن آگاهی از پوسچر خود و اصلاح آن در صورت ضرورت کمک کند . یک لباس پوشیدنی می‌تواند در این زمینه مفید باشد؛ زیرا وابسته به محل نیست و امکان مشاهده مداوم و نیز بازخورد زمان واقعی را می‌دهد.ترجمه itrans.ir