دانشمندان پیشنهاد می کنند  سیارک سرس را مستعمره کنند. چه چیز جالبی در مورد آن وجود دارد؟ ما به شما خواهیم گفت که دانشمندان چه گزینه های توسعه ای برای بشریت ارائه می دهند.

دانشمندان پیشنهاد می کنند  سیارک سرس را مستعمره کنند

بسیاری از دانشمندان و فضانوردان به مشکلات و خطرات تلاش برای استعمار ماه یا مریخ اشاره کرده اند - در هر دو مورد ، محیط بسیار خصمانه است. بسیاری از افراد در این زمینه ایده ساخت سازه ای به اندازه کافی بزرگ را در اختیار دارند که ده ها هزار نفر را در هر کجای فضا در خود جای دهد. اما این مجموعه مشکلات خاص خود را ایجاد می کند. به عنوان مثال ، پرداخت هزینه های ساخت چنین پروژه ای عظیم و محافظت از ساکنان در برابر تابش خورشید ، اما در مورد تأمین نیروی جاذبه چه می توان کرد و سازه در کجا قرار خواهد گرفت؟

Pekka Janhunen ، دانشمند موسسه هواشناسی فنلاند پیشنهاد می کند که "سرس" بهترین مکان برای میزبانی از سازه ای باشد که آن را به عنوان یک همراه معرفی کند. وی خاطرنشان کرد: چنین مداری به اندازه کافی به یک سیاره کوتوله نزدیک خواهد بود و یک آسانسور فضایی به طول بیش از 1000 کیلومتر می تواند مواد را از سطح به ماهواره برای ساخت و دوباره پر کردن منتقل کند - سرس بیش از مقدار نیاز نیتروژن ، آب و دی اکسید کربن دارد تا بتواند چنین شرکتی را پشتیبانی کند.

Janhunen همچنین برنامه هایی برای یک ماهواره بشقاب مانند دارد. طول آن بیش از یک و نیم کیلومتر خواهد بود و هزاران ساختار استوانه ای بهم پیوسته در سطح دارد تا بتواند افراد را در خود جای دهد و همچنین فضا را برای سایر نیازها مانند کشاورزی و تفریح ​​فراهم کند. یک جفت آینه غول پیکر با انرژی خورشیدی در دو طرف ماهواره به کل ساختار شکلی مانند صدفی می بخشد. Janhunen پیش بینی می کند با 50،000 نفر جمعیت این کار را آغاز کند. و او همچنین معتقد است که بیشتر ماهواره می تواند از مواد سطح سرس ساخته شود. و گرانش را می توان با چرخش ساده ماهواره با سرعت دلخواه شبیه سازی کرد.(توضیحات ماهواره بشقاب مانند در آخر مقاله)

سیاره کوتوله سرس در کجا واقع شده است؟

سیاره کوتوله سرس بزرگ‌ترین سیارک در کمربند سیارکی  بین مدار مریخ و مشتری و  از نظر بزرگی سی و سومین جرم شناخته شده در منظومه شمسی است.سیاره کوتوله سرس با قطری در حدود 950 کیلومتر ، بزرگترین و عظیم ترین جسم کمربند سیارکی بین مدار مریخ و مشتری  است ، از اندازه بسیاری از ماهواره های بزرگ سیارات غول پیکر پیشی می گیرد و تقریباً یک سوم (32٪) از جرم کل کمربند را شامل می شود. 

مدار سیاره کوتوله سرس بین مدارهای مریخ و مشتری در کمربند سیارک قرار دارد و بسیار "سیاره مانند" است: کمی بیضوی است و در مقایسه با پلوتو (17 درجه) و عطارد (7 درجه) تمایل به سطح دایره البروج دارای گرایش متوسط ​​(10.6 درجه) است. میانگین  فاصله بین سیاره کوتوله سرس و زمین 263.8 ميليون كيلومتر است. طول روزهای سرس تقریباً 9 ساعت و 4 دقیقه است. 

در سال 2011 ، کارکنان رصدخانه پاریس ، پس از شبیه سازی های رایانه ای با در نظر گرفتن رفتار 8 سیاره منظومه شمسی ، و همچنین پلوتو ، سیارک سرس ، مون ، پالاس ، وستا ، آیریس و بامبرگ ، کشف کردند که سیاره کوتوله سرس و وستا دارای بی ثباتی مدار هستند و احتمال برخورد آنها با احتمال 0.2 بیش از یک میلیارد سال است.

شرایط سیاره کوتوله سرس  چگونه است؟

در سطح سیاره کوتوله سرس ،  احتمالاً دهانه ها ، چندین ساختار تاریک و روشن قابل تشخیص است . در طیف های به دست آمده در سال 2015 توسط ایستگاه Dawn ، آب وجود ندارد ، اما یک باند هیدروکسیل OH و یک باند آمونیوم کمی ضعیف تر قابل مشاهده است - به احتمال زیاد ، این رس آمونیزه است ، که در آن آب به صورت هیدروکسیل از نظر شیمیایی متصل می شود. وجود آمونیاک هنوز توضیح داده نشده است .

زمین شناسان از ایالات متحده ، ایتالیا ، فرانسه و آلمان پس از تجزیه و تحلیل تصاویر از دوربین اصلی Dawn ، ردپای فعالیتی را در سطح سیاره کوتوله سرس پیدا کردند که با محتوای زیاد آب در لایه های بالایی سنگ مرتبط است.

کوه آهونا : عکس توسط  کاوشگر سپیده دم

سه نوع جریان ماده شناسایی شده است:

اولین مورد بیشتر در عرض های جغرافیایی بالا یافت می شود - شبیه یخچال های طبیعی زمین است - اینها لایه هایی از زمین هستند که لبه های دهانه ها را جابجا می کنند و فرو می ریزند.
نوع دوم جابجایی ، که در نزدیکی قطب ها نیز غالب است ، مشابه لغزش زمین  است.
حالت سوم معمولاً با دهانه های بزرگ مرتبط است و ساختاری شبیه به گل و لای دارد. دانشمندان آن را با دهانه های خاصی که در آنها جهش مایع اتفاق می افتد مقایسه می کنند - این موارد اغلب در مریخ یافت می شوند و نمونه آن در زمین نمونهNoerdlingen Fig است.
همه این جابجایی ها در سطح  سیاره بسیار رایج است - می توان آنها را در نزدیکی 20-30 درصد از دهانه های قطر بیش از 10 کیلومتر مشاهده کرد.

ساختار سیاره کوتوله سرس:
1 - لایه سنگ نازک
2 - پوشش یخ ؛
3 - هسته سنگی

استعمار سیاره کوتوله سرس یکی از پروژه های بالقوه  در فضا است

همانطور که Al Globus ، محقق ناسا خاطرنشان کرد ، شهرک های مداری در مقایسه با سطح سیارات و ماهواره های آنها ، پتانسیل بسیار بالاتری برای استعمار دارند:

ماه و مریخ دارای یک سطح ترکیبی هستند که تقریباً فقط با یک سوم سطح زمین برابر است. اگر از مواد سیاره کوتوله سیارک سرس برای ایجاد مستعمرات فضایی در مدار استفاده شود ، کل مساحت زندگی آنها حدود 150 برابر از سطح زمین خواهد بود.

از آنجا که بیشتر سطح زمین توسط اقیانوس های جهان یا مناطق کم جمعیت (بیابان ها ، کوه ها ، جنگل ها) اشغال شده است ، شهرک های ایجاد شده از مواد سیاره کوتوله سرس به تنهایی می توانند مسکن راحت بیش از یک تریلیون نفر را فراهم کنند.

با توجه به نتایج مسابقه بهترین پروژه استقرار فضایی ، که توسط ناسا در سال 2004 برگزار شد ، پروژه ایستگاه فضایی در مدار سیاره کوتوله سرس ، که برای حضور همزمان 10-12 نفر طراحی شده است (نویسنده پروژه: آلموت هافمن ، آلمان) از جمله پروژه هایی بود که مقام اول را به خود اختصاص داد.

ستاره شناسان تخمین می زنند که 25 درصد سیاره کوتوله سرس  آب است و ممکن است از همه آب های شیرین روی زمین ذخایر آب بیشتری داشته باشد. آبهای سیاره کوتوله سرس ، برخلاف زمین ، همانطور که ستاره شناسان معتقدند ، در گوشته یا جبه ی  آن به صورت یخ است.

مشکلات توسعه سیاره کوتوله سرس:

قرار گرفتن در کمربند سیارک خطر آسیب رسیدن به پایگاه فضایی و سفینه های فضایی را افزایش می دهد.
سیارک سرس دارای میدان مغناطیسی نیست ، که بر سلامتی انسان تأثیر سو می گذارد.
به دلیل جاذبه کم ، سیاره کوتوله سرس جو متراکمی ندارد.
نور خورشید نسبتاً کم است.

استعمار یک mega satellite در مدار سیاره کوتوله سرس
فیزیکدان پکا Janhunen از مؤسسه هواشناسی فنلاند معتقد است که بشریت می تواند یک مستعمره عظیم در "مگا ماهواره" سیاره کوتوله سرس ایجاد کند. 

ساکنان این کلنی در هزاران حجم استوانه ای که در دیسکی در حال چرخش سیارک سرس لنگر انداخته مستقر خواهند شد. هر یک از این سیلندرها قادر به پذیرش حداکثر 50 هزار نفر از ساکنان ، جو مصنوعی و شبیه سازی گرانش زمین به دلیل نیروی گریز از مرکز در هنگام چرخش است.

این فیزیکدان نظری به Universe Today توضیح داد:
"سیلندرها یک گرم جاذبه را فراهم می کنند ، که برای سلامتی انسان ، به ویژه برای کودکان برای رشد و تکامل مناسب ماهیچه ها و استخوان ها ضروری است.

سیاره کوتوله سرس دارای نیتروژن برای پر کردن فضای مصنوعی است و به اندازه کافی بزرگ است که منابع تقریباً نامحدودی را تأمین می کند. و در عین حال ، به اندازه کافی کوچک است که استخراج مواد از سطح آن ارزان است »

Pekka Janhunen ، دانشمند موسسه هواشناسی فنلاند

من اطمینان دارم که در یک مکان مریخی ، کودکان به دلیل گرانش بسیار کم قادر به بزرگسالانی سالم (از نظر عضلات و استخوان ها) نخواهند بود. بنابراین ، من شروع به جستجوی گزینه دیگری کردم که بتواند نیروی گرانش را برای جهان  فراهم کند. "

طبق این پروژه ، هر سیلندر به طول 10 کیلومتر ، شعاع 1 کیلومتر خواهد داشت و در 66 ثانیه یک دور کامل را برای شبیه سازی گرانش انجام می دهد. همه سیلندرها قادر به چرخش درون دیسک مشترک بوده و توسط آهن ربا های قدرتمند در آن نگه داشته می شوند.

علاوه بر استوانه های عظیم و پایه دیسک عظیم آنها ، یکی دیگر از عناصر مهم طراحی ، دو آینه غول پیکر است که با زاویه 45 درجه به دیسک متمایل شده اند. آنها نور کافی خورشید را به کلنی می فرستند.

بخشی از هر استوانه به گیاهان زراعی و کاشت درختانی اختصاص خواهد یافت که در عمق 1.5 متری خاک تحویل شده از خود سیاره کوتوله سرس رشد خواهند کرد. گیاهان به مردم غذا ، اکسیژن و جذب دی اکسید کربن اضافی می دهند.

هنوز چه چیزی از سیاره کوتوله سرس نمی دانیم؟

از جمله سوالات اصلی دانشمندان در مورد سیارک سرس و داده های بدست آمده از کاوشگر طلوع (متعلق به ژاپن) این است که آیا شرایطی برای زندگی در سیاره کوتوله سرس یا حداقل یک پیش نیاز تاریخی برای ظهور آن ، از کجا و چگونه در این سیاره کوتوله وجود دارد ؟ بین مدار سیارات غول پیکر یا بلافاصله در کمربند کويپر وجود دارد ؟

همچنین ، دانشمندان از ترکیب پوسته بالایی سیارک سرس ، دلایل ظاهر شدن توده های بخار در این سیارک و همچنین از ترکیب اقیانوس اطلاع ندارند.

ستاره شناسان احتمال برخورد سیارک Apophis با زمین را در سال 2068 محاسبه کرده اند. ما به شما خواهیم گفت که این رویداد چقدر محتمل است و سیارک های دیگر در منظومه شمسی چه هستند.

نزدیک شدن به یک سیارک

ستاره شناسان از داده های آژانس فضایی ایالات متحده ناسا برای اصلاح اندازه گیری اثر یارکوفسکی برای سیارک آپوفیس استفاده کردند. این پدیده - اساساً یک شوک تقریباً نامحسوس ناشی از نور خورشید - به ویژه برای آپوفیس مهم است زیرا احتمال برخورد آن در سال 2068 را دارد. مدت ها پیش بینی می شد که یک سیارک  نزدیک به زمین در سالهای 2029 ، 2036 و 2068 نسبتاً نزدیک به جهان ما عبور کند. اما اخیراً دانشمندان احتمال برخورد سیارك با زمین را در سال 2068 اصلاح كرده اند. طبق اطلاعات ناسا ، خطر سقوط سنگ فضایی به سیاره ما 0.00026٪ است.

لازم به ذکر است که آپوفیس زودتر به زمین نزدیک می شود - در سالهای 2029 و 2036 ، با این حال ، محاسبات ستاره شناسان احتمال برخورد سیارک با سیاره ما را در رویکرد بعدی کاملاً منتفی می کند.

اما اگر آپوفیس به زمین سقوط کند چه اتفاقی می افتد؟ دانشمندان نیز چنین داده هایی دارند. با توجه به سرعت و مقیاس بقایای باستان ، کارشناسان تخمین می زنند که برخورد با زمین باعث آزاد شدن حدود 1200 میلیون مگاتن انرژی معادل TNT می شود - برای تشکیل دهانه ای به طول 5 کیلومتر کافی است. در حقیقت ، نام مستعار آپوفیس "روز رستاخیز" کاملاً مناسب خواهد بود ، زیرا چنین برخوردی میلیون ها انسان را از بین می برد. خوشبختانه این بعید است. 

احتمال برخورد بین سیاره ما و آپوفیس در اوایل سال 2016 بسیار کوچک در نظر گرفته شده بود ، با احتمال 99.99933٪ احتمال پرواز این سیارک از کنار زمین. مشاهدات اخیر که اولین بار در اکتبر گذشته مورد بحث و بررسی قرار گرفت و همین حالا به روزرسانی شد ، خوشبختانه نشان می دهد که این حتی بعیدتر است.

سیارک های تروجان چیست؟

علاوه بر اینکه سیارک ها به طور دوره ای به زمین نزدیک می شوند ، یک گروه خاص از سیارک ها در منظومه شمسی وجود دارد - تروا.

اولین سیارک ها از این نوع در نزدیکی مشتری کشف شدند و به نام شخصیت های جنگ تروا توصیف شده در ایلیاد هومر نامگذاری شدند و گروه 60 درجه جلوتر از مشتری نام عمدتاً یونانیان را گرفتند و عقب مانده - تروا ها (در کل ، بیش از 6 هزار  از آنها شناخته شده است.) بعداً ، "تروا" ها نیز در نزدیکی نپتون (حدود ده) ، اورانوس و مریخ کشف شدند و در سال 2010 اولین و تاکنون تنها سیارک تروا در نزدیکی زمین - 2010 TK7 با قطر حدود 300 متر (در نقطه L4 ، به طوری که "انصافاً" بیشتر شبیه "یونانی" است). اعتقاد بر این است که همه اینها میراث اوایل منظومه شمسی است ، زمانی که توزیع سیارات ، سیارک ها و دنباله دارها با آنچه اکنون دانشمندان مشاهده می کنند بسیار متفاوت بود.

مریخ تاکنون تنها سیاره زمینی است که همراهان تروایی در آن هم در L4 و هم در L5 یافت می شوند.

اولین تروجان مریخی بیش از 25 سال پیش در L5 کشف شد و به یادآوری تعجب معروف ریاضیدان یونان باستان Archimedes ("یافتم!یافتم!") ، Eureka نامگذاری شد ، که کشف کرد. تا به امروز ، تعداد تروجان های شناخته شده نزدیک مریخ به 9  رسیده است ، اما همه آنها ، به جز یکی - (121514) 1999 UJ7 ، در نقطه لاگرانژ L5 واقع شده اند. علاوه بر این ، تمام تروجان های L5 در نزدیکی Eureka گردش می کنند. دلیل چنین توزیع ناهمواری از این اشیا هنوز مشخص نیست ، اگرچه چندین توضیح وجود دارد. در یک سناریو ، سیارک مولد ، واقع در نقطه L5 ، در هنگام برخورد نابود شد و قطعات آن اکنون توسط دانشمندان مشاهده می شود.

این نمودار مسیر مداری لوسی را نشان می دهد. مسیر فضاپیما (سبز) در یک چارچوب مرجع نشان داده می شود که مشتری در حالت ثابت باقی می ماند . پس از پرتاب در اکتبر 2021 ، لوسی قبل از برخورد با اهداف تروا  ، دو بار از کنار زمین عبور کرد. در ابر L4 ، لوسی از سال 2027 تا 2028 از کنار (3548) Eurybates (سفید) و همراهش ، (15094) Polimela (صورتی) ، (11351) Leukus (قرمز) و (21900) Orus (قرمز) عبور خواهد کرد. پس از اینکه لوسی دوباره از کنار زمین عبور کرد ، لوسی از ابر L5 دیدن می کند و در سال 2033 با ستاره دوتایی Patroclus-Menothius (صورتی) ملاقات می کند. به عنوان پاداش ، در سال 2025 ، در مسیر رسیدن به L4 ، لوسی از کنار یک سیارک کوچک کمربند اصلی (52246) دونالد جوهانسون (سفید) عبور خواهد کرد ، که به نام کاشف  لوسی نامگذاری شده است.

فرضیه دیگر این است که یوریکا می توانست روند به اصطلاح شکاف چرخشی را تجربه کند - پس از چرخش ، قطعات کوچک باقیمانده در مدار ناحیه مرکزی را از دست داد. در هر دو مورد ، فرض بر این است که سیارک ها از خانواده یوریکا زمانی بخشی از یک جسم قدیمی بودند. گرچه دانشمندان قبلاً به نشانه های غیر مستقیم واقعیت این فرضیه برخورد کرده اند ، اما تنها پس از مطالعه ترکیب همه تروجان ها ، به عنوان مثال ، با استفاده از تجزیه و تحلیل طیفی ، می توان آن را بدون ابهام تأیید کرد.

چه سیارکهای دیگری در منظومه شمسی وجود دارد؟

یک مطالعه دیگر از سیارک ها در این ماه نشان می دهد سیارک های تروای مشتری ممکن است غیرعادی تر از آنچه تصور می شد باشد. سیارک های تروا اجرامی سنگی هستند که دقیقاً در مقابل غول گاز و درست در پشت آن ، در نقاط گرانشی معروف به نقاط لاگرانژ ، به دور خورشید می چرخند. گروه سیارک ها در مقابل مشتری (L4 یا یونانی) کمی بزرگتر از گروه پشت آن است (L5 ، تروجان). با این حال ، تاکنون ، ستاره شناسان معتقد بودند که در غیر این صورت تفاوت کمی بین این دو وجود دارد. تحقیقات جدید این نظریه را مورد تردید قرار می دهد.

در سیارک هایی مانند منظومه شمسی داخلی و سیارک های سیارک مشتری تروا مشتری سیارک کمربند سیارکی مشتری هیلدا. مدارهای سیارات مشتری تروا به دو گروه تقسیم می شوند: اردوگاه یونان در جلو و اردوگاه تروا که مشتری را در مدار خود دنبال می کند.

گروهی از دانشمندان با استفاده از داده های آخرین سیستم هشدار دهنده برخورد زمین با سیارک (ATLAS) ، مستقر در هاوایی ، تغییرات غیر منتظره در شکل تروجان ها را کشف کردند. تحقیقات جدید نشان می دهد که اشیا در جمعیت L4 در واقع طولانی تر از میانگین در جمعیت L5 هستند.

چرا مهم است؟ خوب ، این تفاوت "می تواند به معنی تکامل متفاوت برخورد در هر ابر باشد" ، در مقاله آمده است. جمعیت زیاد گروه L4 به این معنی است که اجسام داخل آن فرصت بیشتری برای برخورد با یکدیگر داشته اند. هنگامی که یک تروجان با دیگری برخورد می کند ، اجسام بزرگتر فرسوده می شوند یا به قطعات کوچک تبدیل می شوند. برخوردهای میلیاردی منجر به این شده است که سیارکهای L4 بیشتر از اجسام L5 شکل غیر عادی به خود بگیرند.

این کشف درسی در مورد تاریخ تکامل منظومه شمسی است و تروجان مشتری در آینده نزدیک چیزهای بیشتری برای دانشمندان ارائه می دهند. برای مشاهده دقیق این بقایای اولیه اولیه منظومه شمسی ، ناسا قرار است امسال یک فضاپیمای رباتیک را برای بازدید از آنها پرتاب کند. این مأموریت به نام  لوسی نامگذاری شده است ، زیرا با مطالعه تروجان می توان "فسیل های سیاره ساز" را کشف کرد

آیا کره زمین سیارک های تروا دارد؟

سیارک های تروای زمین سیارکی هستند که در نزدیکی نقاط L 4 و L 5 سیستم زمین-خورشید قرار دارند و بنابراین ، در امتداد مدار زمین 60 درجه جلوتر (L4) یا عقب (L5) از آن دور خورشید حرکت می کنند. برای سال 2019 ، فقط یک شی از این دست شناخته شده است ، 2010 TK7 (در نقطه L4).

سیارک های تروا وقتی از زمین مشاهده می شوند برای همیشه در آسمان با دمای 60 درجه پشت یا مقابل خورشید قرار دارند .  از آنجا که سیارک های تروا در مدار زمین حرکت می کنند ، با آن در رزونانس مداری 1: 1 قرار دارند. با این حال ، همه سیارک های دارای این طنین تروجان نیستند ، زیرا لزوما در L4 و L5 قرار ندارند. نمونه ای از این سیارک ها (3753) کرویتنی است.

2010 TK7 اولین سیارک تروای زمین است که در سال 2010 با تلسکوپ فضایی مادون قرمز WISE کشف شد. این یک جسم کوچک است ، قطر آن حدود 300 متر است و به دور نقطه L4 می چرخد ​​و صفحه دایره البروج را ترک می کند. با وجود جستجوی فعال ، هنوز سیارک های تروا دیگری یافت نشده است (به عنوان مثال ، در سال 2017 ، فضاپیمای OSIRIS-REx و Hayabusa-2 به ترتیب از نزدیکی L4 و L5 عبور کردند ، که هیچ چیز دیگری پیدا نکردند).

با این حال ستاره شناسان اخیراً یک سیارک تروآ را در مدار زمین کشف کردند. به یاد بیاورید که این نام سیارک هایی است که در مجاورت نقاط لاگرانژ قرار دارند و همانطور که از این امر برمی آید ، در رزونانس مداری سیارات یا ماهواره های آنها است.در نقاط لاگرانژ ، جسمی با جرم ناچیز در مقایسه با دو جسم اصلی سیستم (به عنوان مثال زمین و خورشید) می تواند نسبت به این اجسام بی حرکت بماند. به عنوان مثال ، مشتری بیش از 9000 سیارک تروایی دارد. زمین فقط یک مورد را تایید کرده است.اکنون به نظر می رسد دانشمندان مورد دوم را پیدا کرده اند. این شی 2020 XL5 نامگذاری شد. مدار سیارک در زیر به صورت فیروزه ای نشان داده شده است.

همچنین گزارش شده است که این سیارک هیچ خطری برای زمین ندارد. برعکس ، با وجود نام تهدیدآمیز ، سیارک های تروا می توانند به زمینی ها کمک کنند ماهیت منظومه شمسی را بهتر درک کنند.

جستجو کردن و ماجراجویی در فضا می تواند به همان اندازه ای که در فیلم های سینمایی مشاهده می کنیم، عجیب و غریب باشد. بعداز این همه سال که دانشمندان و محققان بسیاری عمر خود را وقف این کار کرده و به دنبال تمامی سیاره های موجود در جهان هستی بوده اند، هنوز بخش بسیار زیادی از هستی، از دسترس انسان خارج بوده است، اما نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که هر روز نسبت به روز قبل، به یافتن تمامی سیاره ها و کهکشان ها و پی بردن به چند و چون آن ها نزدیک تر می شویم. در این مقاله قصد داریم شما را با چند حقیقت عجیب و جالب توجه در خصوص فضا آشنا کنیم. با سیارک همراه باشید.

ناسا صدا های عجیبی در فضا ضبط کرده است

غروب خورشید در کره مریخ آبی رنگ است

هزینه فرستادن وسایل مورد نیاز فضا نوردان سر سام آور است

جو فضا پر شده از زباله هایی که به طور معمول فلزی هستند

رد پای فضا نوردان می تواند تا چیزی حدود صد سال بر روی سطح کره ماه باقی بماند

شرایط آب و هوایی در فضا همیشه سرد نیست و هوای آن می تواند گاهی بسیار گرم شود

در سیاره زهره مدت زمان یک سال کمتر از یک روز است

ایستگاه بین المللی فضایی (با نام اختصاری آی اس اس شناخته می شود) به اندازه یک زمین فوتبال است

انسان بدون لباس مخصوص فضانوردان، بیش از پانزده ثانیه در فضا دوام نخواهد آورد

حتی در فضا هم امکان رواج هرج و مرج وجود دارد

دلیل سیاه بودن جو فضا چیست؟

با این حال چنین به نظر می رسد که این نظریه صحت ندارد و جهان هستی نه ثابت است و نه بی زمان. ادوین هابل کسی بود که این نظریه جدید را مطرح کرد. به باور او جهان هستی روز به روز در حال گسترش و بزرگ تر شدن است و تشعشعات حرارتی به جای مانده از انفجار بزرگ (Big Bang) گواه او برای این ادعا است. با استناد به این تشعشعات می توان گفت که اکنون جهان هستی چیزی حدود 13.8 میلیارد سال از عمرش می گذرد. نکته ای که وجود دارد این است که در جو فضا، این گونه نیست که به هر سویی که نگاه کنید، ستاره ای خواهید دید، چرا که بسیاری از ستاره ها آن قدری از عمرشان نمی گذرد که وقت کافی برای رسیدن نورشان به چشم ما وجود داشته باشد و هنوز این اتفاق رخ نداده است. به همین خاطر است که نظریه دوم از صحت بیشتری برخوردار است.

سیاره خورشید به تنهایی 99.8 درصد از کل منظومه شمسی را از لحاظ حجمی به خود اختصاص داده است

مرکز کهکشان راه شیری ده ها هزار حفره سیاه رنگ در خود دارد

به احتمال غریب به یقین چیزی بیشتر از یک سپتیلیون (عدد یک به همراه بیست و چهار عدد صفر) ستاره در کل جهان هستی وجود دارد

سیارک به ابعاد خانه ای بزرگ که به طور خطرناکی  نزدیک به زمین پرواز می کرد.فاصله این سیارک به زمین نزدیکتر از ماه بود. این سیارک، احتمالا به عرض 30 متر، تنها در 9 آوریل سال جاری کشف شد. سرعت نسبی آن بیش از 20 هزار کیلومتر در ساعت است. به گفته کارشناسان، اگر سیارک GC6 واقعا با زمین برخورد میکرد، آسیب می توانست بسیار قابل توجه باشد.

ستاره دنباله دار بین ستاره ای بوریسوف

گاز و غبار اوموآموآ

ستاره دنباله دار کوچک قرمز

1. همه اشیاء بصورت ساکن با سرعت بالا به سمت شرق پرواز می کنند

2. امواج عظیم جزر و مدی شروع به شکل گیری می کنند

3. قدرت باد افزایش می یابد

4- تمام آبهای این سیاره در دو اقیانوس جمع می شود که منجر به تشکیل قاره جدید خواهد شد

5- فوران های آتشفشانی ، طوفان ها و زمین لرزه ها شروع می شوند

6. زمین از یک ژئوئید به کره تبدیل می شود

7. در یک نیمکره سوزان مانند بیابان و در دیگری سرد مانند قطب می شود

8- میدان مغناطیسی که زمین را در برابر اشعه خطرناک کیهانی محافظت می کند ، از بین می رود

9- اگر مردم بتوانند زنده بمانند ، فقط در مرز گرما و سرما می مانند

10. ماه سرانجام به زمین سقوط خواهد کرد ، اما به زودی نخواهد بود

آیا انسان ها می توانند زنده بمانند؟

چه خواهد شد اگر زمین به تدریج چرخش خود را متوقف کند؟