هاله آندرومدا به کهکشان ما نزدیک می شود و چرا مهم است

نزدیکترین کهکشان بزرگ به کهکشان راه شیری چیست

کهکشان  آندرومدا. اعتقاد بر این است که کهکشان راه شیری (کهکشان ما) بسیار شبیه به کهکشان  آندرومدا  است. آنها با هم بر گروه محلی کهکشانها تسلط دارند. نور پراکنده از کهکشان  آندرومدا توسط صدها میلیارد ستاره تشکیل شده از آن ایجاد می شود. چندین ستاره منفرد اطراف آندرومدا در واقع ستاره هایی در کهکشان ما هستند. آنقدر دور است که حدود 2 میلیون سال طول می کشد تا از آنجا به ما برسد. و با این وجود ، در 4 میلیارد سال دیگر کهکشان های ما در یک فاجعه بزرگ کیهانی با هم برخورد خواهند کرد. با این حال ، کشف جدید دانشمندان نشان داده است که هاله آندرومدا در حال حاضر به هاله کهکشان ما برخورد کرده است. ما توضیح می دهیم که چرا مطالعه این هاله مهم است ، آنچه هابل توانست در این هاله پیدا کند ، آنچه در مورد "همسایه فضایی" ما شناخته شده است و چگونه آندرومدا را در آسمان پیدا کنیم.

چه چیزی در مورد کهکشان آندرومدا شناخته شده است

کهکشان آندرومدا ، همچنین به عنوان M31 شناخته می شود ، مارپیچی با شکوه تقریباً 1 تریلیون ستاره به اندازه راه شیری خودمان است. در فاصله 2.5 میلیون سال نوری از ما ، آنقدر به ما نزدیک است که کهکشان مانند یک نقطه درخشان سیگار شکل در آسمان پاییز به نظر می رسد. اگر هاله گاز آن با چشم غیر مسلح دیده شود ، تقریباً سه برابر بزرگتر از دب اکبر است. این بزرگترین ویژگی آسمان شب خواهد بود. از آندرومدا اغلب به عنوان کهکشان یا سحابی M31 یاد می شود ، زیرا این سی و یکمین جسم در لیست اجرام آسمانی  است.

دانشمندان چه چیزی را کشف کردند

در یک مطالعه مهم ، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل نقشه بزرگی از گاز - هاله - را که اطراف کهکشان آندرومدا را احاطه کرده است ، تهیه کردند. دانشمندان با کمال تعجب دریافتند که این هاله نازک و تقریباً نامرئی از پلاسمای کهکشان به فاصله 1.3 میلیون سال نوری تقریباً در نیمه راه ، راه شیری ما - و در برخی جهات 2 میلیون سال نوری گسترش می یابد. این بدان معنی است که هاله آندرومدا در حال حاضر به هاله کهکشان ما برخورد کرده است.

آنها همچنین دریافتند که هاله دارای ساختاری لایه ای با دو پوسته اصلی تو در تو و جداگانه از گاز است. این جامع ترین مطالعه در مورد هاله اطراف کهکشان است. هرچه هاله مشاهده شده آندرومدا نزدیکتر باشد ، بهتر می توانیم ساختار آن را درک کنیم.

این تصویر هاله گاز کهکشان آندرومدا را در صورت مشاهده با چشم غیر مسلح نشان می دهد. در فاصله 2.5 میلیون سال نوری ، کهکشان مارپیچی با شکوه آندرومدا آنقدر به ما نزدیک است که به نظر شکل یک سیگار در آسمان پاییز است. اگر هاله گاز آن با چشم غیر مسلح دیده شود ، عرض آن تقریباً سه برابر دب اکبر است - بزرگترین جزئیات در آسمان شب.

یکی از محققان تحقیقاتی سامانتا برک از دانشگاه ییل در نیوهون ، کانکتیکات توضیح داد: "درک هاله های عظیمی از گاز که در کهکشان ها احاطه شده اند بسیار مهم است." "این مخزن گاز حاوی سوختی برای تشکیل ستاره های بعدی در کهکشان و همچنین بقایای حاصل از رویدادهایی مانند ابرنواختر است. این مکان پر از سرنخ هایی از روند تحولات گذشته و آینده کهکشان را آشکار می کند و ما سرانجام می توانیم آن را در مورد نزدیکترین همسایه کهکشانی خود با جزئیات کامل مطالعه کنیم. "

نیكولاس لنر ، رهبر مطالعه ، از دانشگاه نوتردام ایندیانا ، توضیح داد: "ما دریافتیم كه پوسته داخلی ، كه حدود نیم میلیون سال نوری امتداد دارد ، بسیار پیچیده تر و پویاتر است." - پوسته خارجی نرم و گرمتر است. این اختلاف احتمالاً نتیجه تأثیرات فعالیت ابرنواختر در دیسک کهکشان است که مستقیماً بر هاله داخلی تأثیر می گذارد. "

نشانه این فعالیت کشف گروه زیادی از عناصر سنگین در هاله گاز آندرومدا توسط تیم است. عناصر سنگین تری در ستاره ها وجود دارند و سپس به فضا پرتاب می شوند - گاهی اوقات هنگام مرگ ستاره با انفجار انجام می شود. سپس هاله در اثر انفجارهای ستاره ای به این ماده آلوده می شود.

پروژه AMIGA و جستجوی اختر وش ها

در برنامه ای به نام Project AMIGA (نقشه جذب گاز یونیزه شده آندرومدا) ، این مطالعه نور 43 کوازار (اختر وش)- هسته های بسیار دور و درخشان کهکشان های فعال تغذیه شده توسط سیاهچاله ها - واقع در آن سوی آندرومدا را مورد مطالعه قرار داد. اختروش ها برخی از درخشان ترین اجرام فضایی جهان هستند که هسته های کهکشان ها را بسیار فراتر از آندرومدا نشان می دهند. اختروش های پراکنده در پشت هاله آن را "برجسته" می کنند ، که به دانشمندان اجازه می دهد جزئیات این مناطق را کشف کنند.

تیم با مشاهده هاله به نور کوازارها ، مشاهده کردند که چگونه این نور توسط هاله آندرومدا جذب می شود و این جذب در مناطق مختلف چگونه متفاوت است. هاله عظیم آندرومدا از گازی بسیار کمیاب و یونیزه ساخته شده است که تابشی را که به راحتی قابل تشخیص است منتشر نمی کند. بنابراین ، ردیابی جذب نور از یک منبع زمینه بهترین راه برای بررسی این ماده است.

این تصویر موقعیت 43 کوازار را نشان می دهد که دانشمندان برای مطالعه هاله گاز آندرومدا استفاده کردند. این کوازارها - هسته های بسیار دور و درخشان کهکشان های فعال که توسط سیاهچاله ها تأمین می شوند - بسیار فراتر از هاله پراکنده شده اند و به دانشمندان اجازه می دهند مناطق مختلفی را کشف کنند. تیم با مشاهده هاله بزرگ به نور کوازارها ، مشاهده کردند که چگونه این نور توسط هاله جذب می شود و این جذب در مناطق مختلف چگونه متفاوت است. دانشمندان می توانند با ردیابی میزان جذب نور از کوازارهای پس زمینه ، مواد هاله را بررسی کنند.

محققان از توانایی منحصر به فرد (Spectrograph Space-based Spectrograph (COS برای مطالعه نور ماورا بنفش از اختروش ها استفاده کردند. نور ماورابنفش توسط جو زمین جذب می شود و مشاهده آن با تلسکوپ های زمینی غیرممکن است. این تیم از COS برای تشخیص گازهای یونیزه شده از کربن ، سیلیکون و اکسیژن استفاده کردند. وقتی یک تابش از یک یا چند الکترون ساطع می شود یونیزه می شود.

قبلاً هاله کهکشان آندرومدا چگونه مورد مطالعه قرار گرفت و چرا اینقدر دشوار است

پیش از این ، هاله آندرومدا توسط تیم لنر مورد بررسی قرار گرفته بود. در سال 2015 ، آنها کشف کردند که هاله آندرومدا بزرگ و عظیم است. اما دانشمندان اشاره کمی به پیچیدگی آن داشتند. اکنون با جزئیات بیشتر نقشه برداری می شود و نتیجه آن تعیین دقیق تر اندازه و جرم آن است.

در گذشته 1 میلیون سال نوری از کهکشان اطلاعات بسیار کمی وجود داشت - فقط شش کوازار -. دانشمندان اکنون اطلاعات بیشتری در مورد منطقه داخلی هاله آندرومدا دارند. 

از آنجا که ما در داخل کهکشان راه شیری زندگی می کنیم ، تفسیر هاله کهکشان راه شیری  برای دانشمندان آسان نیست. با این حال ، آنها معتقدند که هاله های آندرومدا و کهکشان راه شیری باید بسیار شبیه باشند ، زیرا این دو کهکشان نیز بسیار شبیه به هم هستند. این دو کهکشان در یک مسیر برخورد قرار دارند و در حدود 4 میلیارد سال دیگر با هم ادغام می شوند و یک کهکشان بیضوی غول پیکر تشکیل می دهند.

دانشمندان هاله های گازی کهکشان های دورتر را مورد بررسی قرار داده اند ، اما این کهکشان ها در آسمان بسیار کمتر هستند ، به این معنی که تعداد کوازارهای زمینه به اندازه کافی روشن برای بررسی هاله های آنها معمولاً فقط یک عدد در هر کهکشان است. بنابراین ، اطلاعات مکانی اساساً از بین می روند. هاله گاز آندرومدا به دلیل مجاورت با زمین در آسمان دیده می شود و اجازه می دهد نمونه های بسیار بزرگتری جمع آوری شود.

چرا مطالعه کهکشان آندرومدا اینقدر مهم است

آزمایش جستجو و مطالعه اختروش های فراتر از آندرومدا واقعاً بی نظیر است ، زیرا فقط با این کهکشان اطلاعاتی در مورد هاله آن نه تنها در امتداد یک یا دو خط دید ، بلکه همچنین بیش از 40 مورد داریم. این یک روش ابتکاری برای به تصویر کشیدن کل پیچیدگی هاله کهکشانی است فراتر از راه شیری.

در حقیقت ، آندرومدا تنها کهکشان جهان است که می توان این آزمایش را اکنون و فقط با هابل انجام داد. تنها با کمک تلسکوپ فضایی حساس به اشعه ماورابنفش در آینده دانشمندان می توانند به طور منظم آزمایشاتی از این نوع را خارج از حدود 30 کهکشان در گروه محلی انجام دهند.

چگونه آندرومدا را مشاهده کنیم و اکنون چگونه مطالعه می شود

M31 در صورت فلکی آندرومدا قرار دارد و بهتر است در ماه نوامبر (10 آبان تا 9 آذر )مشاهده شود. اندازه این کهکشان 3.1 است ، بنابراین حتی در آسمان مناطقی با  نور متوسط ​​با چشم غیر مسلح دیده می شود. از آنجا که این جزئیات به آسانی در آسمان شب قابل مشاهده است ، نمی توان تشخیص داد چه کسی کهکشان آندرومدا را کشف کرده است. با این حال ، در کتاب "ستاره های ثابت" توسط ستاره شناس ایرانی عبدالرحمان صوفی حاوی اولین گزارش شناخته شده از این شی است.

نام علمی عبدالرحمان صوفی در کتاب‌های اروپایی باعنوان «Azophi» یا «Azophi Arabus» آمده‌است و برخی از منابع غربی او را عرب معرفی کرده‌اند. در دانشنامه اخترشناسی آکسفورد (چاپ ۲۰۰۲) که به سرپرستی پاتریک مور تدوین شده، آمده‌است: «صوفی رازی در ایران به دنیا آمد و در ایران هم زندگی کرد.» البته کتاب صورالکواکب را به زبان عربی نوشته که این دلیل بر عرب دانستن او نمی‌شود. چرا که در آن زمان برای حفظ اثر علمی باید به عربی می‌نوشتند. کتاب «صور الکواکب الثابته» بعدها توسط خواجه نصیرالدین طوسی (سازندهٔ رصدخانه مراغه در ۷۵۰ سال پیش) به فارسی ترجمه شد.
وی نخستین ستاره‌شناسی است که کهکشان آندرومدا را کشف و گزارش رصدی ابر ماژلانی بزرگ را ثبت کرد.بدین ترتیب وی نخستین کسی است که گزارش رصدی کره‌های آسمانی خارج از کهکشان راه شیری را ثبت نمود.

این نمودار ستاره ای برای M31 نمایی از عرض های جغرافیایی میانه شمالی برای یک ماه و زمان مشخص است.

این تصویر از نزدیکترین همسایه بزرگ کهکشان ما ، M31 ، متشکل از 7398 تصویر گرفته شده با 411 نقطه تلسکوپ منفرد ، بزرگترین موزاییک هابل تاکنون است. 1.5 میلیارد پیکسل موجود در این موزاییک بیش از 100 میلیون ستاره و هزاران خوشه ستاره ای را در بخشی از M31 جاسازی شده نشان می دهد ، که همچنین به عنوان کهکشان آندرومدا شناخته می شود. هرچند کهکشان بیش از 2 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد ، هابل به اندازه کافی قدرت دارد که می تواند ستاره های جداگانه را در این منطقه 61000 سال نوری از دیسک تقسیم کند. این مانند این است که از یک ساحل عکس بگیرید و دانه های ماسه را مرتب کنید.

هابل ستاره های متراکم بسته بندی شده از مرکز داخلی کهکشان (سمت چپ) را ردیابی می کند. با بیرون آمدن از این برآمدگی کهکشانی مرکزی ، پانوراما از طریق رگه هایی از ستارگان و گرد و غبار به سمت دیسک بیرونی نازک تر کشیده می شود. ستاره های مایل به زرد خنک تر بر مرکز کهکشان ، در گوشه پایین سمت چپ ، تسلط دارند. ویژگی حلقه آبی ، که از گوشه بالا سمت چپ تا گوشه پایین سمت راست کشیده شده است ، یک بازوی مارپیچی است که دارای خوشه های بیشماری از ستاره های آبی جوان و مناطق تشکیل ستاره است. سایه های تیره ساختارهای پیچیده گرد و غبار را ردیابی می کنند.

منابع: (دانشگاه واشنگتن ، سیاتل)

این تصویر که توسط تلسکوپ هابل گرفته شده است ، 7900 سال نوری طول می کشد و منطقه مرکزی پرجمعیت M31 را نشان می دهد. منطقه روشن در سمت راست مرکز گروهی از ستارگان است که در اطراف سیاهچاله کهکشان واقع شده اند. نقاط آبی که در تصویر پراکنده شده اند ، ستاره هایی فوق العاده آبی هستند که قبل از موعد لایه های بیرونی مواد خود را ریخته و هسته های بسیار داغ آنها را در معرض دید قرار می دهند.

اخترفیزیکدان انگلیسی از دانشگاه ناتینگهام احتمال وجود سایر اشکال زندگی هوشمند در کهکشان ما را محاسبه کرده اند. آنها به ماهیت تکامل شیمیایی جهان و سرعت عادی رشد اشکال پیچیده تر زندگی تکیه داشتند. معلوم شد که در کهکشان ما حدود 36 گونه زتدگی وجود دارد. اطلاعات در مورد این مطالعه منتشر شده در وب سایت از دانشگاه ناتینگهام قرار دارد. ما تصمیم گرفتیم که بفهمیم چنین چهره هایی از کجا آمده اند و آیا دیدگاه های جایگزین در مورد زندگی فرازمینی وجود دارد یا خیر؟بشقاب پرنده ها از پنتاگون و 36 تمدن فرازمینی: آیا بیگانگان فرازمینی وجود دارند؟

وجود زندگی هوشمندانه در کهکشان راه شیری

انسان ها هرگز با زندگی فرازمینی روبرو نشده اند. در حال حاضر ، هیچ مدرک تضمینی مبنی بر زندگی آنها در مکانی در سیارات دیگر وجود ندارد. علیرغم این ، دانشمندان به روش های مختلفی سعی کردند احتمال وجود زندگی هوشمند را در کهکشان راه شیری محاسبه کنند و همچنین فرمول محاسبه تعداد گونه ها را تهیه کنند. در سال 1960 ، ستاره شناس فرانک دریک معادله ای را استخراج کرد که با استفاده از آن می توانید تعداد تمدن های فرازمینی را محاسبه کنید و همچنین شانس تماس با آنها را ارزیابی کنید. محاسبات دریک نشان داد که باید تعداد زیادی از آنها وجود داشته باشد ، بنابراین بشریت  یک بار با آنها دیدار خواهد کرد. 

با این حال ، زمان گذشت و چنین تماس هایی رخ نداد ، بنابراین دانشمندان به فرمول دریک شک کردند. در میان آنها انریکو فرمی بود که پس از او "پارادوکس فرمی" نامگذاری شد. این فرموله شده است: اگر تمدنهای بیگانه وجود دارند ، چرا ما نمی توانیم اثری از حضور آنها بیابیم؟

هنوز پاسخ قطعی برای این سوال وجود ندارد. این دیدگاه وجود دارد که در زمین شرایط منحصر به فردی برای مبدأ زندگی وجود داشته است: چنین مواردی به راحتی نمی تواند تکرار شود. با این حال، علم امروزه  بسیاری از سیارات مشابه زمین در نزدیکی سیاره ما را کشف کرده است.

دانشمندان انگلیسی چگونه کار کردند؟

اخترفیزیکدان های انگلیس این فرضیه را اتخاذ کردند که براساس آن می توان زندگی هوشمند در سایر سیارات کهکشان ما را در همان زمان و در شرایطی مشابه زمین شکل گرفت.

تمام محاسبات بر اساس این فرض است که احتمال رشد زندگی به چندین پارامتر بستگی دارد: به آنها محدوده های اخترشناسی شناختی کوپرنیک گفته می شود.

2 پارامتر برای وجود زندگی در سیارات دیگر

اولین پارامتر سن سیارات است ، باید حداقل 5 میلیارد سال سن داشته باشد. پارامتر دوم ، فلز بودن زیاد ستاره هایی است که سیارات در مدار آنها قرار دارند. برای منشا زندگی در نزدیکی یک سیاره باید یک ستاره شبیه به خورشید وجود داشته باشد ، که به دلیل آن غلظت زیادی از عناصر سنگین ظاهر می شود. براساس این دو شرط ، دانشمندان تعداد فرضی تمدنهایی را که در کهکشان راه شیری زندگی می کنند دریافت کرده اند: حدود 36 گونه مختلف.

کریستوفر کنسلیس ، استاد اخترفیزیک در دانشگاه ناتینگهام و مؤلف این مطالعه است : من فکر می کنم این بسیار مهم و مهیج است: برای اولین بار ، ما یک تخمین برای تعداد تمدنهای فعال توسعه یافته داریم که به طور بالقوه می توانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم و کشف کنیم که زندگی دیگری در جهان وجود دارد.

چگونه دانشمندان به پارادوکس انریکو فرمی رسیدند

محققان ناتینگهام و همکارانش از نظر تکامل شیمیایی و بیولوژیکی با پارادوکس روبرو شده اند. ما تمدن های فرازمینی و بیگانگان را نمی بینیم ، زیرا اصلی ترین عامل شکل گیری آنها ممکن است شرایط خاصی در سیارات منفرد نباشد ، بلکه سطح کلی تحولات شیمیایی جهان و میزان پیشرفت زندگی است.

در مراحل اول توسعه ، جهان فقط از سه عنصر تشکیل شده است - هیدروژن ، هلیوم و لیتیوم. اکسیژن ، کربن ، نیتروژن و سایر عناصر تشکیل دهنده پروتئین ها وجود نداشت. آنها پس از روشن شدن و سوختن اولین ستاره ها ، شروع به جمع شدن کردند. این بدان معنی است که در کهکشان در مراحل اولیه رشد آن عناصر کافی لازم برای منشاء زندگی وجود نداشت.

اگر واقعاً حدود 36 گونه زندگی هوشمند وجود دارد ، پس چگونه می توانم با آنها تماس بگیرم

البته 36 عدد تقریبی است. بستگی به این دارد که تمدنهای هوشمند چه مدت در سطح پیشرفت و توسعه کافی بوده اند تا سیگنال هایی راجع به وجودشان به فضا ارسال کنند. به عنوان مثال عمر یک تمدن هوشمند فعال روی کره زمین فقط حدود 100 سال است.

نزدیکترین تمدن هوشمند فرضی چند هزار سال نوری از ما فاصله دارد. ابزارهای مشاهده ما نمی توانند سیگنالهای رادیویی یا نورهایی از چنین فاصله ای را دریافت کنند. به طور دقیق تر ، آنها می توانند ، اما این سیگنال ها برای چندین هزار سال پیش خواهد رفت. وضعیت مشابه با بیگانگان: ما درباره وجود خود سیگنال هایی را به فضا پرتاب کردیم ، اما به زودی این سیگنال ها به نتیجه نمی رسند. تا این لحظه ، هیچ کدام از بیگانگان نمی داند که ما روی کره زمین زندگی می کنیم.اگر بشریت چنین سیگنال هایی را در آینده دریافت کند ، به این معنی است که تمدنهای بسیار پیشرفته می توانند برای مدت طولانی وجود داشته باشند.

زمین یکی از چندین سیاره منظومه شمسی است که در کهکشان راه شیری قرار دارد. در این منظومه زمین بعد از عطارد و زهره سومین سیاره و از نظر بزرگی در رده ی پنجم است که به دلیل فاصله ی مناسب از خورشید( 150 کیلومتر ) قابلیت حیات را دارا می باشد. برخی از سیارات منظومه شمسی سطحی سنگی و برخی سطحی انباشته از گاز دارند. سیاره های عطارد، زهره، مریخ و زمین سطح سنگی دارند و سیاره هایی مانند مشتری، زحل، نپتون، اورانوس و پلوتو سطحی گازی دارند. زمین و سایر سیارات منظومه شمسی در مدار هایی به دور خورشید در گردش هستند. زمین در هر سال یک بار به دور خورشید و سیصد و شصت و پنج بار به دور خود می چرخدکه هر بار گردش به دور خود یک شبانه روز می شود.

سیاره زمین یک قمر به نام ماه دارد که به دور زمین در گردش است و دانشمندان بر این باورند که این قمر پس از تشکیل زمین از تجمع اجرام در حال گردش دور زمین به وجود آمده است و در ابتدا درخشان تر از زمان حال بوده است. در سال های اولیه تشکیل زمین و ماه بمباران های شهابی فراوانی با زمین برخورد کرده اند که تاثیرات مهمی بر کره زمین داشته اند. آخرین فرضیه ای که درباره ی چگونگی تشکیل ماه بیان شده و مورد پذیرش همه قرار گرفته است فرضیه برخورد بزرگ است. این فرضیه می گوید که جسمی به اندازه ی یک سیاره ی کوچک با زمین برخورد کرد. پس از برخورد بخشی از آن در زمین باقی مان و بخشی از جرم آن به فضا رفت. مجموعه جرم های اطراف زمین یکی شد و ماه را پدید آورد.  زمین همیشه با جرم های آسمانی دیگر مانند ماه و خورشید و سایر سیارات جاذبه داشته است. ماه باعث کشش در آب اقیانوس ها یا جزر و مد و پایدار شدن زاویه انحراف محور زمین و آهسته تر شدن سرعت گردش زمین شده است.  در برخی از سیارات مانند مریخ آب وجود دارد ولی به دلیل فاصله زیاد از خورشید و سرمای زیاد یخ زده است و قابلیت حیات دیده نمی شود. دانشمندان بر این باوراند که حیات در سیاره زمین در حدود یک میلیارد سال پیش پدیدار شده است و این در حالی است که عمر سیاره زمین  نزدیک به پنج میلیارد سال قبل بر می گردد. در مورد تشکیل حیات در سیاره زمین نظر های متفاوتی وجود داردکه برای بررسی این نظریات در مقالاتی دیگر ، به آن ها پرداخته می شود.در هر حال یکی از موثر ترین عوامل وجود حیات در زمین دمای مناسب و آب است. که دمای مناسب با عث می شود آب به صورت مایع در سطح زمین جاری باشد. نزدیک به سه چهارم سطح زمین را آب و یک چهارم آن را خشکی تشکیل می دهد. آب های سطح زمین به طور کلی به دو دسته آب های شور مانند اقیانوس ها و آب های شیرین مانند رود ها و برخی دریاچه ها تقسیم می شود. البته در دو قطب زمین به دلیل سردی هوا یخ وجود دارد که با توجه به موقعیت فیزیکی زمین و تابش خورشید امری طبیعی است. یکی دیگر از مواردی که سبب پیدایش و حفظ حیات در زمین می شود وجود امواج مغناطیسی دور زمین است که ناشی از هسته آهن و نیکلی زمین می باشد که مانع ورود اشعه های خطرناک خورشید به زمین می شود. به طور کلی ساختار زمین را از دو نظر مورد بررسی قرار می دهند. از نظر فیزیکی زمین به بخش های سنگ کره، خمیر کره، گوشته زیرین، هسته خارجی و هسته داخلی تقسیم می شود. که حالت آنها به ترتیب جامد، خمیری، جامد، مذاب و جامد است. از نظر شیمیایی نیز به پوسته، گوشته و هسته تقسیم می شود.هر چند که فاصله سطح زمین تا مرکز زمین عددی ثابت نیست اما آن را به طور متوسط 6400 کیلو متر در نظر می گیرند. بلند ترین نقطه بر روی خشکی های زمین کوه اورست است که حدود نه کیلو متر از سطح دریا ارتفاع دارد. عمیق ترین قسمت دریا ها نیز در نزدیکی جزایر فیلیپین در اقیانوس آرام قرار دارد. عمق این ناحیه حدود 11 کیلومتر پایین تر از سطح دریا است و گودال ماریانا نام دارد. اتمسفر زمین نیز که شامل لایه اوزون است در این امر نقشی حیاتی دارد. جو زمین ترکیبی از گاز های نیتروژن، اکسیژن و ... است. اتمسفر نخستین زمین از بیرون زدن گازها و فعالیت های آتش فشانی به وجود آمد. (سیارک) 

پس از آن ، آب و یخ گرفته شده از سیارک ها و خرده سیاره ها و ستاره های دنباله دار و جرم های دورتر از نپتون ، میزان بخار آب فشرده جمع شده در زمین را بالا برد و در نهایت اقیانوس ها به وجود آمد. زمانی که گاز های گلخانه ای در زمین پخش شد در پرتو افکنی خورشید تغییراتی به وجود آمد که همه ی این موارد زمین را گرمتر می کرد و دمای سطح زمین بالاتر می رفت و مانع یخ زدن اقیانوس ها می شد. در حدود سه و نیم میلیارد سال پیش بود که اتمسفر تشکیل شد و باعث شد تا در اثر طوفان های خورشیدی اتمسفر زمین خالی نشود. محدوده دمای هوا بر روی کره زمین میان 89/2 زیر صفر در قطب جنوب تا 70/7 درجه بالای صفر در کویر لوت ایران قرار دارد. محیط استوای زمین 40/07516 کیلومتر است. میانگین فاصله ی کره زمین تا کره ماه 340 هزار کیلومتر می باشد. انسان ها نیاز های خود را از منابع، کانی ها و محصول هایی که از پوسته زمین به دست می آورند تامین می کنند. در جهان نزدیک به 200 کشور مستقل وجود دارد . انسان ها در زمان قدیم به صاف بودن کره زمین و مرکز بودن زمین در جهان معتقد بودند.ترجمه  itrans.ir

جستجو کردن و ماجراجویی در فضا می تواند به همان اندازه ای که در فیلم های سینمایی مشاهده می کنیم، عجیب و غریب باشد. بعداز این همه سال که دانشمندان و محققان بسیاری عمر خود را وقف این کار کرده و به دنبال تمامی سیاره های موجود در جهان هستی بوده اند، هنوز بخش بسیار زیادی از هستی، از دسترس انسان خارج بوده است، اما نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که هر روز نسبت به روز قبل، به یافتن تمامی سیاره ها و کهکشان ها و پی بردن به چند و چون آن ها نزدیک تر می شویم. در این مقاله قصد داریم شما را با چند حقیقت عجیب و جالب توجه در خصوص فضا آشنا کنیم. با سیارک همراه باشید.

ناسا صدا های عجیبی در فضا ضبط کرده است

غروب خورشید در کره مریخ آبی رنگ است

هزینه فرستادن وسایل مورد نیاز فضا نوردان سر سام آور است

جو فضا پر شده از زباله هایی که به طور معمول فلزی هستند

رد پای فضا نوردان می تواند تا چیزی حدود صد سال بر روی سطح کره ماه باقی بماند

شرایط آب و هوایی در فضا همیشه سرد نیست و هوای آن می تواند گاهی بسیار گرم شود

در سیاره زهره مدت زمان یک سال کمتر از یک روز است

ایستگاه بین المللی فضایی (با نام اختصاری آی اس اس شناخته می شود) به اندازه یک زمین فوتبال است

انسان بدون لباس مخصوص فضانوردان، بیش از پانزده ثانیه در فضا دوام نخواهد آورد

حتی در فضا هم امکان رواج هرج و مرج وجود دارد

دلیل سیاه بودن جو فضا چیست؟

با این حال چنین به نظر می رسد که این نظریه صحت ندارد و جهان هستی نه ثابت است و نه بی زمان. ادوین هابل کسی بود که این نظریه جدید را مطرح کرد. به باور او جهان هستی روز به روز در حال گسترش و بزرگ تر شدن است و تشعشعات حرارتی به جای مانده از انفجار بزرگ (Big Bang) گواه او برای این ادعا است. با استناد به این تشعشعات می توان گفت که اکنون جهان هستی چیزی حدود 13.8 میلیارد سال از عمرش می گذرد. نکته ای که وجود دارد این است که در جو فضا، این گونه نیست که به هر سویی که نگاه کنید، ستاره ای خواهید دید، چرا که بسیاری از ستاره ها آن قدری از عمرشان نمی گذرد که وقت کافی برای رسیدن نورشان به چشم ما وجود داشته باشد و هنوز این اتفاق رخ نداده است. به همین خاطر است که نظریه دوم از صحت بیشتری برخوردار است.

سیاره خورشید به تنهایی 99.8 درصد از کل منظومه شمسی را از لحاظ حجمی به خود اختصاص داده است

مرکز کهکشان راه شیری ده ها هزار حفره سیاه رنگ در خود دارد

به احتمال غریب به یقین چیزی بیشتر از یک سپتیلیون (عدد یک به همراه بیست و چهار عدد صفر) ستاره در کل جهان هستی وجود دارد

سیارک به ابعاد خانه ای بزرگ که به طور خطرناکی  نزدیک به زمین پرواز می کرد.فاصله این سیارک به زمین نزدیکتر از ماه بود. این سیارک، احتمالا به عرض 30 متر، تنها در 9 آوریل سال جاری کشف شد. سرعت نسبی آن بیش از 20 هزار کیلومتر در ساعت است. به گفته کارشناسان، اگر سیارک GC6 واقعا با زمین برخورد میکرد، آسیب می توانست بسیار قابل توجه باشد.