مواد پلاستیکی بلای جان طبیعت شده و ردپای این مواد زائد در اقیانوس منجمد شمالی هم دیده شده‌است. انبوه زباله در این آبها بسیار بیشتر از دیگر اقیانوسهاست و زندگی ماهی ها، پرندگان دریایی و حتی خرس های قطبی را تحت تاثیر قرار داده‌است.
عکس زیر ایران ساحل بابلسر / مواد زائد پلاستیکی در دریا
سرفصل های پست:
شاید تا کنون خبر هایی در خصوص اقداماتی که برای عدم استفاده از نی های پلاستیکی انجام شده است را شنیده باشید: برند استارباکس اعلام کرده است که تا سال 2020 نی های جدیدی در شعبه های مختلف خود مورد استفاده قرار خواهد داد که هیچ آسیبی به محیط زیست نخواهند رساند. این در حالی است که مک دونالد در حال امتحان کردن نی های کاغذی تازه خود در شعبه های بریتانیای اش است. شرکت های مسافر بری آمریکایی نیز یکی پس از دیگری در حال قطع کامل استفاده از نی های پلاستیکی هستند. دو شهر سیاتل و سان فرانسیسکو از پیشتازان این گونه فعالیت ها به شمار می روند و تا کنون جنبش های بسیاری در این دو شهر برای متوقف کردن استفاده از نی های پلاستیکی به راه افتاده است.
فعالان و دوستداران محیط زیست بر این باورند که ابتدا باید مردم را وادار کرد تا استفاده از محصول پلاستیکی به خصوصی را به طور کلی متوقف کنند و این اولین قدم برای شروع جنبشی به منظور عدم استفاده از پلاستیک به طور کلی خواهد بود. مهمترین مسئله در خصوص پلاستیک تخریب پذیر نبودن آن است و به همین واسطه خطرات و زیان های بسیاری را متوجه محیط زیست می کند؛ جالب است بدانید که بیش از هفتاد و نه درصد زباله های پلاستیکی سر از از زمین های آزاد در محیط زیست در می آورد (زمین هایی که زیستگاه گونه های مختلف جانوری و گیاهی است و ضرر های زیادی را به این واسطه متحمل می شوند) و یا به گونه ای دیگر خطراتی را متوجه محیط زیست می کند.
اما اگر واقع بین باشیم و مسئله را به طور گسترده تری مد نظر قرار دهیم، به این نتیجه خواهیم رسید که عدم استفاده از نی های پلاستیکی تأثیر چندانی بر کاهش خطرات پلاستیک برای محیط زیست نخواهد داشت. بنا به آمار و اطلاعاتی که از شبکه خبری بلومبرگ در این زمینه به دست رسیده است، اگر تمامی تعداد نی هایی که تخمین زده شده در کناره اقیانوس ها و سواحل آن ها جای گرفته اند (بنا به این تخمین چیزی حدود هشت میلیارد نی پلاستیکی در کرانه دریا ها و اقیانوس ها وجود دارد) شسته شده و وارد آب های آزاد شوند، تنها 0.03 درصد از کل زباله های پلاستیکی موجود در این مناطق که سالانه وارد آب های آزاد می شوند از بین خواهد رفت و این آمار و ارقام خود پر گویای تأثیر بسیار ناچیز این گونه جنبش ها بر روند کلی فعالیت های مرتبط با پاک سازی زباله های پلاستیکی است.
با تمام این تفاسیر، در تحقیق نقش زباله در نابودی محیط زیست و نقش زباله در آلودگی محیط زیست قصد داریم آن را مورد بحث قرار دهیم و محصولاتی دیگر که بیشتر از نی های پلاستیکی مورد استفاده قرار می گیرند و به مراتب زباله بیشتری به نسبت آن تولید می کنند (زباله فاجعه محیط زیست ). با سیارک همراه باشید تا اطلاعات بیشتری در این خصوص در اختیارتان قرار دهیم.
بنا به اطلاعات به دست رسیده از مؤسسه تروث (مؤسسه ای که در زمینه کنترل مصرف تنباکو فعالیت هایی انجام می دهد) سالانه نزدیک به چهار و نیم تریلیون فیلتر سیگار به عنوان زباله جمع آوری می شود؛ این میزان یک سوم کل زباله های جمع آوری شده را شامل می شود و در نوع خود بسیار قابل توجه است. مسئله ای که در خصوص فیلتر های سیگار وجود دارد و آن ها را بدل به تهدیدی بسیار جدی برای محیط زیست می کند این است که فیلتر های سیگار به شدت سمی هستند؛ اطلاعات منتشر شده توسط سازمان پیشگیری و درمان سرطان آمریکا حاکی از آن است که چیزی حدود هفتاد ترکیب شیمیایی خطرناک در سیگار وجود دارد که می توانند سرطان زا باشند (این ترکیب های شیمیایی در فیلتر سیگار باقی می مانند). در بسیاری از نقاط دنیا و در مناطق مختلف محیط زیست این فیلتر های سیگار روی هم انباشته شده و اگر به آب های آزاد راه پیدا کنند، به سرعت آن را آلوده می کنند و گونه های گیاهی و جانوری موجود در آب های آزاد را به شدت تهدید می کنند. این تنها یکی از خطراتی است که این زباله سمی می تواند متوجه محیط زیست کند.
بنا به اطلاعات رسمی منتشر شده، سالانه در سراسر کره زمین، نزدیک به یک تریلیون کیسه پلاستیکی مورد استفاده افراد مختلف قرار می گیرد؛ این در حالی است که کمتر از پنج درصد از این میزان قابلیت بازیافت شدن را پیدا خواهد کرد و باقی زباله های پلاستیکی یا به تهدیدی برای محیط زیست بدل شده و در نقاطی روی هم انباشته می شوند، و یا این که به گونه ای از بین می روند (که باز هم برای محیط زیست آسیب رسان خواهد بود). بنا به همین اطلاعات، مردم ایالات متحده آمریکا یکی از مصرف کنندگان عمده محصولات پلاستیکی در سراسر جهان به شمار می روند؛ آن ها سالانه چیزی حدود سیصد و هشتاد میلیارد کیسه پلاستیکی (و سایر محصولات پلاستیکی) مورد استفاده قرار می دهند. البته در چند سال اخیر جنبش هایی برای کنترل این روند روز افزون استفاده از پلاستیک در ایالات متحده آمریکا شکل گرفته است؛ برای نمونه در سال 2016 بود که مقامات کالیفرنیا، به طور کلی استفاده از پلاستیک و محصولات مرتبط با آن را ممنوع اعلام کرد و بدل به تنها ایالتی در میان سایر ایالات متحده آمریکا شد که چنین ممنوعیتی را به طور رسمی اتخاذ کرده است. این گونه به نظر می رسد که در نیویورک نیز اقداماتی در این خصوص در حال صورت گرفتن است و امکان دارد بدل به دومین مکانی در آمریکا شود که در آن استفاده از محصولات پلاستیکی ممنوع است.
وسایل ماهی گیری ای که توجه چندانی به شان نمی شود و در آب های آزاد رها می شوند (در میان فعالان محیط زیست و ماهی گیران، از این وسایل با نام «وسایل ارواح» یاد می شود) یکی از بزرگترین مسائلی هستند که در حال حاضر گریبان گیر محیط زیست شده اند. بنا به آمار و اطلاعات منتشر شده توسط سازمان جهانی حفاظت از حیوانات و گونه های جانوری، هر سال بالغ بر ششصد و چهل هزار تن وسیله ماهیگیری در آب های آزاد یافت می شود و این وسایل خطرات بسیاری را متوجه گونه های جانوری و گیاهی آب های آزاد اقیانوس ها می کنند. بخش بسیار زیادی از این وسایل ماهی گیری را تور های بزرگ ماهی گیری تشکیل می دهد؛ این تور ها عمدتا از جنس پلاستیک ساخته شده اند؛ بنا بر این ریختن پسماند های پلاستیکی در آب های آزاد با رها کردن تور های ماهی گیری در آن چندان تفاوتی ندارد. اخیرا با استفاده از آخرین تکنولوژی های هوایی روز دنیا تحقیقاتی بر روی نقاط آلوده آب های آزاد اقیانوس ها صورت گرفته است و نتایج حاکی از آن بوده است که بیش از چهل و شش درصد کل زباله های پلاستیکی موجود در آب اقیانوس آرام را تور های ماهی گیری تشکیل می دهد؛ یعنی تقریبا نیمی از آن که در نوع خود میزان قابل توجهی است.
در سال 2016 بود که پس از تبلیغات و برگزاری برنامه های متعدد جنبشی بسیار بزرگ برای جمع آوری زباله های موجود در کرانه آب ها و سواحل دریا ها و اقیانوس ها به راه افتاد؛ این جنبش متشکل از افراد داوطلبی بود که برای این کار به مجموعه بسیار بزرگی پیوسته بوده اند. در نقاط مختلف دنیا کسانی که به عنوان داوطلب به این جنبش پیوسته بودند اقدام به جمع آوری زباله های موجود در کرانه و سواحل آب ها کرده و در نهایت مشخص شد چیزی حدود یک میلیون و پانصد هزار بطری پلاستیکی در میان این زباله ها موجود بوده است. بنا بر این می توان عنوان کرد که پس از فیلتر های سیگار که بیشترین سهم را در میان زباله های موجود دارند، بطری های پلاستیکی به دومین زباله شایع در میان انسان ها بدل می شود. این جنبش برای نخستین بار در سال 2016 بود که شروع به فعالیت کرد و داوطلبانی از سراسر کشور های ایالات متحده آمریکا به علاوه صد کشور دیگر در نقاط مختلف جهان به آن پیوسته و شروع به جمع آوری زباله های موجود در آب دریاچه ها، رودخانه ها و نیز زباله های موجود در سواحل آب های آزاد کرده و حاصل کار خود را یادداشت نمودند. نتیجه آن بود که میزان زیادی از این زباله ها متشکل از بطری های پلاستیکی بوده است.
بنا به آمار و اطلاعات منتشر شده توسط مؤسسه حفاظت از آب های شمالی کره زمین (مؤسسه ای هلندی با نام ان جی او)، درب بطری های پلاستیکی به عنوان یکی از پنج مورد دیگری شناخته می شود که بیشترین خطرات را متوجه جان جانوران آبزی می کنند (بعضا پرنده های ماهی خوار نیز از خطرات آن مصون نمی مانند). در حقیقت اتفاقی که در این خصوص می افتد این است که جانوران آبزی، پرندگان و ماهی های گوناگون، درب کوچک بطری های پلاستیکی را که در آب کمی سطح براقی نیز پیدا می کند، با غذا اشتباه گرفته و آن را می خورند؛ بسته به جثه ماهی یا جاندار دیگری که درب بطری را می خورد، احتمال خفگی جاندار وجود دارد و همه ساله تعداد زیادی از جانداران آبزی و پرندگان به این واسطه می میرند. بنا به همین آمار و ارقام، نام درب بطری های پلاستیکی در میان پنج زباله شایع در کرانه آب های آزاد نیز دیده می شود و در حقیقت همین عامل است که سبب راه یافتن آن ها به آب های آزاد می شود. گزارش های منتشر شده از نتایج فعالیت های این گروه دوست دار محیط زیست حاکی از آن است که طی سی سال گذشته بیش از بیست میلیون درب بطری پلاستیکی از آب های آزاد جمع آوری شده است و به واسطه حجم کوچک آن ها، احتمالا تعداد بسیار زیادی نیز از دسترس این فعالان به دور مانده است.
در سال 1990 بود که نامه ای به وسیله شخصی برای روزنامه نیویورک تایمز ارسال شد و در زمان خود سر و صدای بسیار به راه انداخت؛ نامه ای که در آن در خصوص خطراتی که بادکنک ها متوجه محیط زیست می کنند، صحبت شده بود، اما از آن زمان تا کنون کمتر توجهی به این مسئله نشان داده شده است و هنوز هم بادکنک ها به عنوان خطری جدی برای محیط زیست به شمار می روند.
به طور کلی برای ساخت بادکنک ها از ماده ای با نام لاتکس استفاده می شود (لاتکس ماده ای لاستیکی مانند است که از صمغ درختی به همین نام که در افریقا و جنوب شرقی آسیا می روید به دست می آید) که به طور کلی به عنوان ماده ای زیست تخریب پذیر به شمار می رود، با این وجود، نکته ای که در خصوص این ماده وجود دارد این است که برای تجزیه شدن به مدت زمانی تقریبا طولانی نیاز دارد (مدت زمانی که بسته به میزان لاتکس استفاده شده در بادکنک می تواند بین شش ماه تا چهار سال به طول انجامد)؛ این مسئله به این معنا است که بادکنک برای مدتی تقریبا طولانی در محیط زیست باقی خواهد ماند و جانوران زمان کافی برای خوردن آن را در اختیار خواهند داشت که می تواند ضرر های بسیاری را متوجه سلامت شان کند.
اگر خاطر تان باشد پیش از این در خصوص گردهمایی و جنبش سالانه ای که در سال 2016 به منظور جمع آوری زباله های موجود در کرانه و سواحل آب های آزاد کلید خورد، صحبت شد؛ طی همان فعالیت ها و در سال 2016 بود که به اندازه ای پسماند بادکنک در این مناطق یافت شد که به وسیله تمامی آن بادکنک ها می شد یک شیر ماهی کاملا بالغ سه هزار پوندی (معادل با 1360 کیلوگرم) را بلند کرد و به هوا برد.
سازمان غیر انتفاعی The Ocean Cleanup که در تلاش است تا اقیانوس ها را از آلودگی پلاستیک پاک کند ، ربات شناور جدیدی را معرفی کرده است که می تواند به طور مستقل زباله ها را جمع کند. این دستگاه جدید در نزدیکی ساحل قابل استفاده است.
برای انجام این کار ، آنها از پنل های خورشیدی از یک catamaran FRED (ربات شناور) استفاده می کنند. FRED در ساختار آن بسیار شبیه به جاروبرقی اقیانوس است. این ربات می تواند تا صد کیلوگرم پلاستیک را در یک باررفتن جمع آوری کند. در این حالت ، دستگاه با استفاده از کنترلر می تواند از راه دور کنترل شود.
FRED بیشتر انرژی خود را از پنل های خورشیدی بدست می آورد و هیچگونه آلودگی را منتشر نمی کند. برای جمع آوری پلاستیک ، ربات با سرعتی در حدود 2 گره (3.7 کیلومتر در ساعت) حرکت می کند ، که به آن امکان می دهد مانند یک کمربند نقاله ، زباله جمع کند. این دستگاه همچنین دارای یک سیستم هشدار داخلی است که نزدیک شدن حیوانات دریایی را خبر می دهد.
روزنامه واشنگتن پست خاطرنشان می کند که در ژوئن سال 2020 ، این شرکت یک ربات 15 متری راه اندازی می کند ، تنها می تواند زباله ها را در آب های آزاد جمع کند. در طول دوره آزمایشی ، FRED تنها 50 متر از ساحل فاصله داشته و دستگاه قادر به جمع آوری پلاستیک های رنگی و حتی لوله های کوچک بوده است.
مقاله را دوست داشتید؟کنار دریا می روید این همه پلاستیک و بطری های پلاستیکی نریزید.
