مسیر یابی در شبکه های توری بی سیم

شبکه های توری بی سیم (WMNS) به عنوان یک تکنولوژی کلیدی برای شبکه های بی سیم نسل بعدی پدید آمده است. این مقاله بر روی انواع پروتکل های مسیریابی که در شبکه های توری بی سیم استفاده می شود و شناسایی عملکرد این پروتکل های مسیریابی، تمرکز دارد. این کار با توجه به موازنه بار، نسبت تحویل بسته، تراکم، اضافه بار شبکه، توان عملیاتی و تحرک گره ها انجام شده است.
شبکه های توری بی سیم (WMNS) به صورت پویا، خود سازمان یافته و خود پیکربندی شده، با گره ها در شبکه به طور خودکار یک شبکه تک کاره ایجاد می کنند واتصال توری را حفظ می کنند

 شبکه های بی سیم توری مزایایی بیش از دیگر شبکه های بی سیم ارائه می کنند؛ این شامل بکارگیری آسان، قابلیت اطمینان بیشتر، خود پیکربندی،خود درمانگر، و مقیاس پذیری.

اگر شبکه های توری بی سیم از دو نمونه گره تشکیل شود عبارتند از: روترهای توری (شبکه ای) و کلاینت (سفارش دهنده) های توری (شبکه ای). روترهای توری توابع مسیریابی خاصی برای حمایت از شبکه های توری دارند. روترهای توری بسیار قابل حمل نیستند و آنها به عنوان ستون فقرات شبکه برای مشتریان در نظر گرفته شده اند. روترهای شبکه دارای رابط های بی سیم متعدد هستند که می تواند در هر دو حالت مشابه و یا متفاوت با فن آوری های دسترسی بی سیم ساخته شوند. روتر شبکه می تواند بر اساس سیستم های کامپیوتری اختصاص داده شده مانند برق کامپیوتر و ARM (ماشین آلات پیشرفته RISC) ساخته شود. سفارش دهندگان شبکه توابع اضافی برای شبکه توری دارند و همچنین می توانند به عنوان روتر کار کنند. سفارش دهنده شبکه تنها یک رابط دارد. سفارش دهندگان شبکه تنوع بالاتری از دستگاه ها در مقایسه با روترهای شبکه دارند. آنها می توانند یک کامپیوتر لپ تاپ / رومیزی، کامپیوتر های جیبی، PDA، تلفن IP، خواننده RFID، کنترل کننده باکنت (BACnet) (شبکه های اتوماسیون و کنترل ساختمان) باشند.
مسیریابی یکی از عوامل مهم به جلو راندن بسته داده از مبدا به مقصد است. پروتکل های مسیریابی شبکه ای بی سیم می تواند به مسیریابی فعال، مسیریابی واکنشی و پروتکل های مسیریابی ترکیبی تقسیم شود. (سیارک)
در پروتکل های مسیریابی فعال مسیرها به تمام گره های مقصد صرف نظر از اینکه آیا روترها برای انتقال داده ها مورد نیاز هستند یا نه ساخته شده اند. آنها همچنین روش های جدول محور نامیده می شوند. به طور مستمر مسیرها به تمام گره های قابل دسترسی ارزیابی می شود و استوار حفظ می شوند، اطلاعات مسیر یابی را به روز می کنند. بنابراین مزیت اصلی پروتکل های فعال این است که گره ها می توانند به سرعت اطلاعات مسیر را به دست آوردند و به سرعت یک مسیر ایجاد کنند. پروتکل های مسیریابی فعال مسیریابی مقصد -ترتیبی بردار- فاصله (DSDV)، مسیریابی سوئیچ دروازه سرخوشه (CGSR) ، پروتکل مسیریابی حالت اتصال بهینه شده (OLSR) و مسیریابی مقیاس پذیر با استفاده از پروتکل گرما هستند. در پروتکل های مسیریابی واکنشی، مسیرها بر اساس تقاضا ایجاد شده اند. روش های واکنشی همچنین روشوابسته به تقاضا نامیده می شوند. فرآیند کشف مسیر زمانی که گره منبع نیاز به مسیری به سمت یک گره مقصد دارد، آغاز می شود.(سیارک)

روش کشف زمانی خاتمه می یابد که یک مسیر یافت شده باشد و یا هیچ مسیری پس از بررسی برای تمام جایگشت های مسیر موجود نباشد. در شبکه های سیار مسیرهای فعال می تواند به دلیل تحرک گره قطع شود. در WMNS تحرک گره بسیار کم است، بنابراین پروتکل های مسیریابی واکنشی مقیاس پذیری بهتری نسبت به پروتکل های مسیریابی فعال دارند. پروتکل های مسیریابی واکنشی پروتکل مسیریابی منبع پویا (DSR)، پروتکل بردار فاصله وابسته به تقاضای تک کاره (AODV) پروتکل الگوریتم مسیریابی منبع با کیفیت اتصال (LQSR) و الگوریتم مسیریابی منظم موقت (TORA) هستند.
پروتکل های مسیریابی ترکیبی محاسن پروتکل های مسیریابی فعال و واکنشی را با غلبه بر معایب آن ها و پیدا کردن مسیرهای کارآمد ترکیب می کنند، بدون کنترل زیاد اضافی آن پروتکل های مسیریابی متنوع را در بخش های مختلف از WMN های زیرساخت بکار می گیرد به عنوان مثال پروتکل های واکنشی برای منطقه شبکه تک کاره در حالی که پروتکل های فعال در رکن اصلی بی سیم بکار گرفته شده اند .
مسیریابی از عوامل مهم به جلو راندن بسته داده از گره مبدا به مقصد است. برای تضمین عملکرد خوب، معیارهای مسیریابی باید این نیازهای عمومی را که مقیاس پذیری، قابلیت اطمینان، انعطاف پذیری، توان عملیاتی، تعادل بار، کنترل ازدحام و بهره وری هستند، برآورده کنند. معیارهای مسیریابی برای پروتکل های مسیریابی شبکه ای  تعداد هاپ، معیارهای مسدود کردن، تعداد انتقال مورد انتظار (ETX)، زمان انتقال مورد انتظار (ETT)، ETT تجمعی وزنی(WCETT)، MIC، EETT، WCETT-LB ، زنگ هشدار، iA-WARE، ADV-iA-WARE، ADV-ILA، LAETT هستند.ترجمه  itrans.ir