چرا ارتش بردگان اسپارتاکوس توانست لشکر های روم را در هم بکوبد

 

رومی ها قیام اسپارتاکوس را نه نوعی شورش ، بلکه "Tertium Bellum Servile" یا "جنگ سوم با بردگان" می نامیدند. قیام اسپارتاکوس سومین و آخرین شورش برده ها در جمهوری روم بود (زیرا به زودی دیگر جمهوری  وجود نخواهد داشت) و بزرگترین شورش بردگان در تاریخ جهان بود. جنگ با بردگان تقریباً 4 سال به طول انجامید و پس از پایان آن ، قیام بیش از یک دهه در سیاست روم تأثیر گذاشت. بیشتر به این دلیل که اسپارتاک قبل از شکست موفق به کسب موفقیت های چشمگیر نظامی شد.

 

گلادیاتور ها شورشی گسترده برپا کردند

گلادیاتورها قیام کردند. عکس از فیلم اسپارتاکوس با بازی کرک داگلاس

در سال 74 پیش از میلاد ، یک شورش و کشتار در مدرسه گلادیاتورهای کاپوآ  اتفاق افتاد: 78 گلادیاتور شورشی برپا کردند ، نگهبانان را کشتند و توانستند از شهر فرار کنند. پس از آن ، آنها شروع به ترتیب حملات سرقت به املاک محلی شهروندان رومی کردند. سرقت از رومی ها با آزادی بردگان همراه بود. گروه اسپارتاکوس به تدریج رشد کرد. فقط در طی چند ماه ، به صدها نفر افزایش یافت ، و به چند گروه بزرگ تقسیم شد و پس از مدتی تعداد شورشیان به هزاران نفر رسید. به تدریج ، شهرت این قیام هر چه بیشتر گسترش می یافت و افراد بیشتری به ارتش برده ها  می پیوستند ، از جمله آزادگان از میان افراد آزرده مقامات روم.

 

مارک کراسوس ، برنده قیام.

در تمام این مدت رومی ها بیکار ننشستند. درست است که اولین تلاش ها برای سرکوب قیام به یک سری ناکامی ها ختم شد. در همان آغاز قیام ، یک گروهان کوچک شبه نظامی از کاپوآ برای نابودی بردگان فراری اعزام شد. با این حال اسپارتاکوس و یارانش توانستند او را شکست دهند. پس از آن ، این موضوع اهمیت زیادی برای جمهوری یافت. سنای روم توجه را به این مسئله معطوف کرد. در آن زمان ، تعداد برده های عصیانگر بسیار افزایش یافته بود ، به همین دلیل تصمیم گرفت که دو ارتش متشکل از چهار لژیون (هر کدام از آنها دو نفر) به یک باره ، تحت هدایت لوسیوس ژلیوس پونیکولا و گنیوس کورنلیوس لنتولوس ، برای سرکوب بفرستند. در نتیجه ، بردگان عصیانگر هر دو ارتش را شکست دادند که در آن 2 لشکر تقریباً به طور کامل منهدم شد.

 

رومیان با بی رحمی ، شورش را سرکوب کردند.عکس از فیلم اسپارتاکوس با بازی کرک داگلاس

سرانجام ، یک فرد آگاه ، مارک لیکینیوس کراسوس ، سرکوب قیام را بر عهده گرفت. ارتش قدیمی و اثبات شده با به دست گرفتن فرماندهی لشکرها ، یک سری شکستهای ملموس به شورشیان وارد کردند. کراسوس با انجام مانورهای ماهرانه ، تلاش کرد تا شورشیان را از گرسنگی بکشد و واحدهای آنها را به صورت جزئی خرد کند ، تاکتیکی بسیار محتاطانه انتخاب کرد. سرانجام ، در سال 71 ، همه چیز پایان یافت: غلامان یاغی سرانجام شکست خوردند ، قیام توسط رومیان با بی رحمی در هم شکست. بعدها مورخ یونانی-رومی Appian نوشت که کراسوس 6 هزار زندانی را از ارتش اسپارتاکوس اسیر کرد. همه آنها در امتداد جاده رم به کاپوآ به صلیب کشیده شدند.

 

چرا بردگان توانستند لشکرهای رومی را در هم بشکنند

این قیام از گروه های کوچک به ارتش عظیمی تبدیل شد

علی رغم این واقعیت که سرانجام شورش برده ها در هم شکسته شد ، اسپارتاکیست ها موفق شدند چندین شکست جدی به رومی ها وارد کنند و سنای روم را عصبی کنند. در این شرایط ، یک سوال منطقی مطرح می شود: چگونه ارتش بردگان توانست ارتش روم را در هم بکوبد؟ در واقع این دلایل مختلفی دارد.

 

رومی ها شورشیان را دست کم گرفتند

رومی ها شورشیان را دست کم گرفتند

دلیل اول: ارزیابی نادرست از نیروهای شورشیان. ساده ترین ، پیش پا افتاده ترین ، اما در عین حال یکی از مهمترین دلایل شکست رومی ها - آنها به راحتی اسپارتاکوس و همرزمانش را دست کم گرفتند. با این حال ، این امر نه به دلیل کوته بینی یا ساده اندیشی بلکه به دلیل اطلاعات بسیار کمیاب در مورد تعداد شورشیان بود. وقتی پلیس به اسپارتاک اعزام شد ، شورشیان بیشتر بودند. وقتی دو ارتش  برای جنگ با اسپارتاکوس فرستاده شدند ، نیروهای شورشیان کاملاً قابل مقایسه با نیروهای رومی بودند.

ارتش رومی ها جدا از یکدیگر عمل می کردند

دومین دلیل :رومی ها جداگانه ضرب و شتم می کردند. ارتش رومی ها جدا از یکدیگر عمل می کردند ، زیرا نیروهای شورشیان نیز به چندین دسته بزرگ تقسیم می شدند. در نتیجه ، به دلیل یکسری اشتباهات در فرماندهی ، رومی ها در برابر شورشیان شکست خوردند ، که در درجه اول در امر مانور ، از نظامیان جمهوری پیشی گرفتند.

 

چندی پیش ، جنگ با ایتالیایی ها به پایان رسید.

حمایت جمعیت محلی از شورشیان

سوم دلیل: حمایت جمعیت محلی از شورشیان . در میان شورشیان نه تنها بردگان فراری و فقرای روم وجود داشتند.بلکه افراد اسپرتاکیست با مقامات متبحری که برخی ادعاها نسبت به دولت روم داشتند و افراد آزرده از مقامات روم نیز به شورشیان پیوستند. درست 9 سال پیش ، قبل از آغاز قیام اسپارتاکوس ، جنگ داخلی در جمهوری به پایان رسید و طی آن طرفداران سلا و گای ماریا درگیر شدند. سرانجام طرفداران سلا پیروز شدند ، اما علی رغم تجویزهای قانونی (سرکوب ها) در جمهوری ، به روشی طبیعی ، بسیاری از همراهان طرفداران از دست رفته ماریا بودند که مشتاق انتقام بودند.

 

علاوه بر این ، 15 سال پیش ، در واقع ، یک جنگ داخلی دیگر در جمهوری به پایان رسید - جنگ متفقین ، که در طی آن رومی ها با همسایگان خود در شبه جزیره جنگیدند - ایتالیایی هایی ساکن رم ، که از حقوق رومی برخوردار نیستند ، اما در عین حال سنگین ترین خدمات را در لژیونها به دوش می کشیدند.در میان این ها افراد ناراضی زیادی وجود داشت.

 

تا پیش از این ، یک جنگ داخلی بین Sulluan و Marians بود.

کمبود نیرو و سربازان پیشکسوت در سپاه روم 

چهارم: کمبود نیرو و سربازان پیشکسوت. سپاهیان روم اساساً بر اساس جانبازان بنا شده بودند. ماهیت سیستم بسیج روم این بود که مدام و در اسرع وقت از طریق ارتش ، شهروندان جوان را که در عرض چند سال به افراد اخراج شده تبدیل می شوند - کهنه سربازان ، را به "زندگی نظامی" بازگرداندند . 

 

مشکل این بود که در زمان قیام اسپارتاکوس ، رم با تیم باسابقه مشکلات طبیعی داشت. بسیاری از لژیونرهای قدیمی در طی یک درگیری نظامی که تقریباً به طور مداوم در طول 25 سال گذشته ادامه داشته است ، جان خود را از دست داده اند. حتی قبل از جنگ داخلی بین سولا و گای ماریوس ، رومی ها مجبور شدند با ایتالیایی ها بجنگند ، حمله گالی-ژرمنی ها را متوقف کنند ، با میتریداتس پادشاه پونتی در یونان بجنگند و در آفریقا با متحدان سابق بجنگند.

سرانجام ، در رم شکاف جدی در "سپاه افسران" رخ داد. زخم های جنگ داخلی در آن زمان هنوز به طور کامل التیام نیافته بود ، بسیاری از فرماندهان با استعداد لژیون ها یا در جنگ داخلی کشته شدند ، یا در جریان پیش نویس ها کشته شدند ، یا به راحتی توسط دولت جدید از سیاست و ارتش دور نگه داشته شده بودند (که در رم همین چیز بود).

 

در یونان و آسیای صغیر ، رومی ها به شدت با پادشاه میتریدات ششم جنگیدند.

جنگ رومی ها در چند جبهه

پنجم: جنگ در چند جبهه. در زمان قیام اسپارتاکوس ، سپاهیان روم به هیچ وجه بیکار نبودند و منتظر  چنین شورشی نبودند. بهترین نیروهای رومی درگیر جنگهای خارجی و بطور همزمان از چند جهت بودند: در اسپانیا ، لژیونها درگیر سرکوب قیام سرتوریوس بودند و در یونان جنگ دیگری با پادشاه میتریدات ششم درگرفت. درگیری با کوینتوس سرتونیوس ، در واقع ، یکی از آخرین اقدامات جنگ داخلی بود. میتریداتس که ادعای خود را نسبت به آسیای صغیر و یونان مطرح کرد ، حتی یک مشکل جدی تر بود. علاوه بر این ، عملیات نظامی یونان بود که بهترین نیروها را خصوصاً پس از یک سری شکست و خسارات جدی در همان ابتدای درگیری از رم بیرون کشید.