جنبه های تاریک "صلح آمیز ترین دین در جهان": جادوی نبرد بودایی و پاکسازی قومی
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸جنبه های تاریک "صلح آمیز ترین دین در جهان" چیست: جادوی نبرد بودایی و پاکسازی قومی
- تجزیه بودیسم
- برادر به برادر
- زاهدان جنگجوی شائولین
- رویارویی راهبان
- مبارزه با جادوی بودایی ها
- راه خونین به سوی صلح بودایی
اکثر مورخان و متکلمان بودیسم را ، یکی از صلح آمیزترین ادیان جهان می نامند. از این گذشته ، اصل اساسی این آموزه دینی ممانعت از ایجاد درد ، رنج و یا حتی کمترین آسیب به هیچ موجود زنده ای است. به نظر می رسد که چنین جزمی همه بوداییان را ملزم می کند تا به طور کامل جلوه خشونت را در هر یک از اشکال آن رها کنند. با این حال ، در طول تاریخ این دین ، طرفداران آن اغلب "اصل صلح طلبانه" را که توسط خود بودا اعلام شده نقض کرده اند.
داستان از کجا شروع شد؟
سیدارتا گوتاما ، بنیانگذار بودیسم ، پسر شاهزاده نپالی از خانواده نجیب ساکیا ، در طول قرنهای 6 تا 5 زندگی کرد. قبل از میلاد مسیح. او با هدف یافتن آرامش روحی و روانی ، تعداد زیادی از اعمال و آموزه های دینی را بر روی خود امتحان کرد. سرانجام ، پس از رسیدن گوتاما به حالت سعادتمند مورد نظر و رهایی از نگرانی ها و آرزوهای زندگی ، بودا شد. که در ترجمه از سانسکریت به معنی "بیدار شده" است.
بودا شاکیامونی ، که به روشنگری دست یافت
بودا که یاد گرفته بود در نیروانا فرو رود ، تصمیم گرفت دانش خود را با دیگران به اشتراک بگذارد. برای این کار ، او شروع به موعظه اصول خود کرد. خود بیدار شده معتقد بود و به پیروان خود می رساند که رنج (اعم از جسمی و روحی) با خود زندگی پیوند ناگسستنی دارد. و علت همه رنج ها خواسته های معمولی انسان است. و اگر آنها را حذف کنید ، همه عذابها به خودی خود ناپدید می شوند.
تجزیه بودیسم
در حال حاضر در دوره سده های 1 تا 2 بعد از میلاد ، دین بودایی به 2 جریان اصلی تقسیم شد: ماهایانا ، و تراوادا . طبق اصول اولیه جنبش اول ، مطلقاً هر پایبند به این آموزه می تواند به نیروانا ، هدف نهایی اعمال مذهبی بوداییان برسد. علاوه بر این ، ایده ماهایانا این است که داوطلبانه از روشنگری کامل صرف نظر کند تا آموزه های دیگر موجودات زنده - به اصطلاح بودیستاتوا - را آموزش دهد.
یکی از فعالیت های اصلی راهبان بودایی مدیتیشن است
در مورد شاخه دیگری از بودیسم - Theravada ، پیروان آن واقعیت رسیدن به نیروانا را فقط راهبان در نظر می گیرند. در نتیجه ، برای پیروان عادی دین ، روشنگری یک "گزینه در دسترس" نیست.
در حال حاضر ، Theravada در کشورهای جنوب شرقی آسیا - کامبوج ، لائوس ، میانمار و تایلند ، و همچنین در جزیره سریلانکا گسترده است. منطقه تحت اشغال جریان بودایی ماهایانا شمالی تر است - بوتان ، ویتنام ، مغولستان ، نپال ، تبت. همچنین پیروان این شاخه از دین بودایی های جمهوری های روسیه بوریاتیا ، کالمیکیا و تووا هستند.
بزرگترین معبد بودایی در روسیه "محل زندگی طلایی بودا شاکیامونی". الیستا ، جمهوری کالمیکا
هر دو ماهایانا و تراوادا یک آموزه واحد نیستند. در داخل ، آنها نیز به بسیاری از مدارس دینی تقسیم می شوند.
برادر به برادر
علیرغم این واقعیت که بودیسم نگرش بسیار منفی نسبت به هرگونه ، حتی کوچکترین خشونت دارد - دولتها و مردمی که به آن اعتقاد داشتند ، کمتر از مسیحیان یا مسلمانان نجنگیدند. و نه تنها با "کافران" بلکه بین خودشان نیز. یکی از نمونه های چنین خصومت هایی درگیری های مسلحانه بین برمه و سیام (میانمار و تایلند کنونی) است. در دوره قرون XVI-XIX. آنها حدود دوجین بار بین خود جنگیدند.
محاصره شهر تائونگو برمه توسط ارتش سیامی. نقاشی دیواری در داخل معبد بودایی Wat Suvandararam در Ayutthaya ، تایلند
علاوه بر این ، این جنگها به هیچ وجه شبیه این واقعیت نیست که آنها توسط طرفداران مذهب مسالمت آمیز در جهان انجام می شوند. بنابراین ، در بهار 1767 ، نیروهای Sinbyushin ، حاکم برمه از خاندان Taungu ، پس از محاصره طولانی ، با موفقیت به مرکز ایالت سیامی ، Ayutthaya حمله کردند.
پس از تسخیر شهر (جمعیت آن در آن زمان حدود یک میلیون نفر بود) ، رزمندگان بودایی سینبیوشین مانند بربرها رفتار کردند - آنها سرقت کردند ، مورد تجاوز قرار گرفتند ، به بردگی کشیده شدند و هموطنان خود را کشتند. در نهایت ، برمه ای Ayutthaya را به طور کامل سوزاند. همراه با پاگوداهای آن و معابد بودایی.
زاهدان جنگجوی شائولین
مبلغان هندی در قرن اول میلادی بودیسم را به چین آوردند. در اینجا او با تائوئیسم و کنفوسیوس - آموزه های معنوی سنتی امپراتوری آسمانی آمیخته شد. مرکز اصلی دین جدید در چین صومعه شائولین است.
راهبان در حال تمرین کونگ فو هستند. نقاشی دیواری در صومعه شائولین ، قرن 19
راهبان آن سبک رزمی کونگ فو خود را توسعه داده و تمرین کردند - شائولین کوان ("مشت شائولین"). علیرغم این واقعیت که این نوع هنرهای رزمی در ابتدا برای دفاع از خود اختراع شد - راهبان جنگجو یا "usseni" ، آن را با موفقیت در خدمت امپراتورهای امپراتوری آسمانی استفاده کردند.
قطعه ای از یک نمایش رزمی در صومعه شائولین
راهبان شائولین با دزدان دریایی مبارزه کردند و همچنین در سرکوب خیزش های ضد دولتی شرکت کردند. یکی از درخشان ترین پیروزی ها و تظاهرات قدرت رزمی "شائولین کوان" نبرد مسلحانه باز 120 یوسنف با همین تعداد سارق دریایی بود. در نتیجه ، همه دزدان دریایی از بین رفتند ، در حالی که تلفات راهبان تنها 4 نفر بود.
رویارویی راهبان
در یکی دیگر از کشورهای شرق آسیا ، ژاپن ، بودیسم در قرن 16 از شبه جزیره کره آمد. در اینجا او تا حدی با شینتو - دین "بومی" ژاپنی ها ادغام شد. به ویژه واضح بوداییسم با خشونت در کد سامورایی "بوشیدو" آمیخته شده است. صومعه های بزرگ بودایی از نظر قدرت رزمی و آمادگی برای عملیات نظامی به ندرت از نیروهای عادی دولتی پست تر بودند.
Sohei - راهب های جنگجو ژاپنی ، در ارتش برای عملیات نظامی علیه کشاورزان ثروتمند یا صومعه های دیگر جمع شده اند. علاوه بر این ، حفظ ارتش خود برای دفع تهدیدات متجاوزان هزینه گنجینه رهبانیت را بسیار ارزان تر از استخدام واحدهای نظامی "در کنار" هزینه کرد.
همچنین بخوانید: سامورایی های ژاپنی چه قوانینی را رعایت کردند و زنانشان در صورت بیوه بودن چه باید بکنند
مبارزه با جادوی بودایی ها
در قرن 19 بوداییان ژاپنی شروع به تمرین "جادوی مضر" کردند. اما از آنجا که خود دین باعث می شود که کوچکترین آسیبی به موجودات زنده وارد نشود ، جادوگران ، همانطور که به نظر می رسید ، "بهانه" مناسک خود را اضافه کردند. مانند "به نفع جامعه" یا "به خاطر همه موجودات زنده". تمرین کنندگان اصلی چنین "جادوی نبرد" در ژاپن پیروان مکتب بودایی شینگون تانتریک بودند.
آیین اصلی تک خوانان این بود که از آتاواکا ، رهبر همه شیاطین موجود کمک بگیرند. ژاپنی ها این مراسم را پس از نزدیک شدن به سواحل مجمع الجزایر توسط اسکادران آمریکایی به فرماندهی متیو پری در سال 1853 اعمال کردند. درخواست کمک از آتاواکا "پاسخی" به درخواست آمریکا برای بازکردن کشور به روی دیپلمات ها و تجار غربی بود. البته رهبر شیاطین نمی تواند به ژاپنی ها در مقاومت در برابر قدرت سلاح های مدرن کمک کند.
در طول جنگ جهانی دوم ، تقریباً تمام جوامع بودایی ژاپن از سیاست های نظامی گری امپراتوری حمایت کردند. در آخرین پروازهای خود ، خلبانان کامیکازه مجسمه یا تصاویری از بودا و بودیستاتوا تهیه کردند و "مناسک آواتاکا" علیه آمریکایی ها و متحدان آنها به طور مرتب در صومعه های بودایی اجرا می شد. همانطور که زمان نشان داده است ، هیچ یک از این موارد به ژاپن کمک نکرد تا از شکست تحقیر آمیز جلوگیری کند.
راه خونین به سوی صلح بودایی
در قرن سیزدهم ، سلسله فرمانروایان مغول یوان چین و تبت را فتح کردند. تبتی ها از ترس نابودی ، تسلط مغول ها را با وظیفه شناسی پذیرفتند ، که در نتیجه اشغال آنها از نظر دینداری بسیار مفید بود. بودیسم از تبت به آرامی به مغولستان مهاجرت کرد ، جایی که به سرعت گسترش یافت.
در سال 1642 ، نگوانگ لوبسانگ گیاتسو ، پنجمین دالایی لاما ، حکومت تئوکراتیک را در تبت ایجاد کرد. با این حال ، حرکت به قدرت برای گیاتسو ، که در تاریخ به عنوان حاکمی که نظامیان تبت را غیرنظامی و متحد کرد ، در تاریخ ثبت شد ، به هیچ وجه بدون خونریزی نبود. در حالی که هنوز رهبر مکتب بودایی Gelug بود ، دالایی لاما جنگ های خونینی را با پیروان مذهب سنتی Bon و همچنین با رقبای فرقه بودایی Kagyu انجام داد.
در نهایت ، تبتی ها جنگ را به طور کامل رها کردند. با این حال ، دلیل این تصمیم تنهاآموزه های مسالمت آمیز بودا نبود. صلح و آرامش در تبت با ترکیبی از عوامل خارجی ، رویدادهای تصادفی و همچنین موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد این ایالت به وجود آمد ، که باعث جداسازی آن از بقیه جهان شد.
تاریخ بوداییسم این اسطوره جاافتاده را که پیروان این دین با آرامش خود از دولتها و مردمی که سایر آموزه های الهیاتی را متمایز می کنند متمایز می کند ، به کلی از بین می برد. در حقیقت ، هیچ سیستمی از ایده های دینی یا سکولار در جهان وجود ندارد که تمدن بشری را کاملاً از شر درد ، رنج و خشونت خلاص کند. برای دستیابی به این هدف ، تلاش مشترکی از طرف کل جامعه و هر فرد به صورت جداگانه مورد نیاز است.
خود دولت ممکن است به خوبی سعی کند راه روشنایی و نیروانا را برای شهروندان خود فراهم کند. اگرچه این امر گاهی اوقات ممکن است شامل برخی محدودیت ها یا حتی ممنوعیت های شدید باشد. به عنوان مثال ، بسیار جالب است که در کشوری که شادی ساکنان توسط قانون اساسی و سایر حقایق مربوط به پادشاهی اسرارآمیز بوتان تضمین شده است ، ممنوع است.
آیا مقاله را دوست داشتید؟