کره شمالی قصد دارد تفرجگاه افسانه ای را نابود کند

Four Season Barrier Reef Resort/ تفرجگاه چهار فصل

در اواخر دهه 80 یک هتل شناور هفت ستاره شیک و 5 طبقه راه اندازی شد. این هتل شناور 70 کیلومتر از ساحل تاونزویل (کوئینزلند ، استرالیا) فاصله داشت. هتل دویست اتاق ، بار ، دیسکو ، سالن بدنسازی ، سونا و دو رستوران عالی داشت. یک زمین تنیس شناور به هتل اضافه شد. این پدیده تاکنون بی سابقه بوده است و طراحی و معماری این هتل بسیار جلوتر از زمان و به عنوان یک سازه خاص مربوز به آینده به نظر می رسید. بسیاری از ساکنان تاونزویل، هنوز هم رفت و آمد مکرر باور نکردنی بین ساحل و هتل شناور را به یاد دارند.

 

بخش اعظم مهندسی شهر تاونزویل با داگ تارکی بود. وی تصمیم گرفت که هتل را در صخره بزرگ Great Barrier Reef بسازد تا گردشگران بتوانند به راحتی به آنجا بروند. اول اول پروژه این بود و قرار بود بطور دائم سه کشتی تردد را در اطراف صخره ها انجام دهند. سرمایه گذاران، چنین طرحی برای گردشگری را بسیار سودآور، اما عموماً غیر عملی دانستند.

هتل شناور عجیب غریب و دیدنی هفت طبقه و زمین های تنیس

کل مفهوم طراحی به طور اتفاقی تغییر یافت. یک شرکت سوئدی متخصص در ساخت خوابگاه های شناور برای سکوهای نفتی ، این ایده ساخت هتل را به یک تفریحگاه شناور تبدیل کرد. شرکت ساخت و ساز سنگاپور کار ساخت و ساز را در دست گرفت. این پروژه بسیار پیچیده بود ، زیرا یک هتل با این کلاس بالا ، و حتی شناور ، باید بسیاری از کارکردهای مختلف را شامل می شد.  و مجبور به رعايت معيارهای سازه و معماری بسيار پیچیده دريايی بودند.

فاصله ساحل تا هتل(70 کیلومتر) با تاکسی آبی طی می شد.

 

در زمان ساخت: برای نقاشی بدنه از رنگ سمی استفاده نشده است. هیچ زباله ای به آب های اطراف تخلیه نشده است. فاضلاب و همه پسماندهای مایع با دقت فرآوری شده و در نتیجه آب استریل شده است. این آب استریل شده چند مایلدورتر از هتل در حال ساخت، سمت صخره‌ها ریخته می شد. کارگران زباله ها را آتش می زدند و آنهایی که قابل آتش زدن نبود به محل دفن زباله ها در بیرون از اقیانوس برده می شد.

 

هتل در سال 1987 به پایان رسید. هزینه این پروژه 40 میلیون دلار آمریکا بود. با یک شرکت سنگاپوری اصطکاک مالی جزئی وجود داشت - این امر افتتاح هتل را برای دو ماه به تأخیر انداخت. سپس شرایط نامساعد جوی باعث تأخیر دو ماهه دیگر شد. این یک ضرر برای سرمایه گذاران بود، زیرا یک فصل گردشگری زمستانی بسیار سودآور را از دست دادند. وقتی سرانجام در ماه مارس هتل افتتاح شد ، سرمایه گذاران میلیون ها ضرر متحمل شدند.

 

بزرگترین ناراحتی برای گردشگران این بود که برای رسیدن به هتل در وسط اقیانوس می بایست 70 کیلومتر سفر را با تاکسی های آبی انجام دهند. وقتی به تفرجگاه می رسیدند ، بسیاری از مردم از دریا رنج می بردند و همه این موارد تصورات گردشگران را نسبت به این هتل خراب میکرد. هوای بد اغلب باعث قطع ارتباط با ساحل می شد. این امر همچنین باعث ناراحتی و اختلال در هتل شده بود.

زمان استقبال از هتل شناور در سایگون.

هنگامی که حادثه بسیار ناخوشایند آتش سوزی در هتل اتفاق افتاد با وجود این که هیچ یک از افراد زخمی نشدند ، اما به شهرت هتل خسارت های شدیدی وارد شد. سفارشات برای رزرو هتل روز به روز کمتر شد و هزینه هتل برای نگهداری بسیار گران تمام می شد و کمی بیشتر از یک سال پس از افتتاح ، هتل به فروش رسید.

 

صاحب هتل یک شرکت ویتنامی بود و رفت و آمد مکرر به سایگون داشت. در آنجا هتل با نام هتل شناور سایگون شروع به کار کرد. در آن روزها ، ویتنام رونق واقعی توریستی را تجربه می کرد و برای تجارت به هتل های لوکس احتیاج زیادی داشت. هتل شناور بهترین راه حل بود. هتل سایگون بسیار محبوب شده بود. سود بالا رفت. اما این سود طولانی نبود. مشکلات مالی بر این مالکان هم غلبه کرد و آنها تصمیم گرفتند تجارت را تعطیل کنند.

این بار این هتل به کره شمالی فروخته شد. هتل شناور به منطقه توریستی کوه کیمگان ، در مرز بین کره شمالی و کره جنوبی منتقل شد. مرز بین ایالت ها در سال 1998 برای گردشگران جنوب باز شد. این هتل به Kumgang Hotel یا Hotel Haegumgang تغییر نام یافت.

 

در ابتدا تفرجگاه بسیار موفق بود. این مکان جایی بود که اقوام کره شمالی و کره جنوبی می توانستند بدون مشکل همدیگر را ملاقات کنند. دولت کره جنوبی از این تفرجگاه حمایت مالی می کرد. اما همه چیز یک روز به پایان رسید ، وقتی یک سرباز کره شمالی به طور تصادفی به یک توریست از کره جنوبی شلیک کرد. تورها به هتل کنسل و حمایت های مالی از طرف کره جنوبی متوقف شد. هتل در این زمان 10 سال کار کرده بود.

امروز ، هتل Haegumgang هنوز در محل قبلی است ، اما بیش از 10 سال است که بسته شده است. ویران شده و ظاهر مجلل اصلی خود را از دست داده است. رهبر کره شمالی ، کیم جونگ اون اخیراً هتل را بازرسی کرد و از آن بسیار ناراضی بود. وی اظهارات بسیار ناخوشایندی راجع به وضعیت هتل شناور بیان کرد. به ویژه ، وی آن را با "چادرهای پیش ساخته در منطقه جنگ زده" مقایسه کرد. آقای کیم دستور داد هتل ازتمام وسایل خراب و آسیب دیده پاک شود. برای اقامتگاه شناور ، این ممکن است به معنای بازسازی باشد (که بعید است زیرا بسیار گران است) ، یا به صاحب دیگری فروخته شود (که این نیز بسیار دشوار است) ، یا از بین برود. گزینه آخر به احتمال زیاد به نظر عملی تر می رسد.

چیدمان این هتل شناور.

 

در همین حال ، ساکنان تاونزویل هنوز نسبت به این هتل دلتنگ هستند. بلیندا اوکانر ، که روی تاکسی آبی کار می کرد و میهمانان را به هتل تحویل می داد ، هنوز به یاد می آورد که چگونه این هتل برای اولین بار دیده است. "این هتل یک چشم انداز چشمگیر بود! من آن روزهای شگفت انگیز را به یاد می آورم که در آنجا زندگی کردم ، ماهیگیری کردم ، با خدمه مهمانی برگزار کردم ، غواصی کردم و ... با هلیکوپتر به ما پیتزا تحویل داده شد. "

 

لوک استین ، یکی دیگر از کارمندان سابق هتل ، با محبت به یاد می آورد: "این بهترین کاری بود که تا به حال در زندگی خود داشتم! به من کمک کرد تا پیاده روی کردم ، شنا کنم و در آفتاب باشم. به آن روزها که فکر می کنم : "آیا واقعاً اینطور بود؟ آیا خواب می بینم؟ "

موزه دریایی تاونزویل در حال حاضر یک نمایشگاه هتل محبوب دارد که دارای طرح قایق ، اطلاعات و یادگاری ها است.