خانه های عجیب که معماران مشهور برای خودشان طراحی کردند

در

معماری

 

معماران بزرگ قرن بیستم افرادی با تفکر خارق العاده هستند. همه آنها در خانه هایی که مطابق با طراحی و ایده های معماری  خود ساختند ، زندگی نکردند  ، اما با این وجود برخی از آنها به اندازه کافی خوش شانس بوده اند که بتوانند خلاقانه ترین ایده های معماری خود را در خانه های بسیار باورنکردنی طراحی و اجرا کرده و در آن زندگی و کار کرده اند. ما از شما دعوت می کنیم تا با چندین پروژه از این معماران بزرگ و مشهور آشنا شوید.


خانه والتر گروپیوس در لینکلن

والتر گروپیوس یک معمار برجسته آلمانی و بنیانگذار موسسه آموزشی معروف "Boachaus" است که از سال 1919 تا 1933 ادامه یافت تا زمان به قدرت رسیدن نازی ها. در زمان هیتلر ، والتر گروپیوس مجبور شد آلمان را ترک کند - ابتدا به انگلیس ، و سپس به آمریکا برود.

 

معماری

خانه نامتقارن  طراحی شده توسط معمار بزرگ گروپیوس.

خانه ای که معمار با روح خود از آن نامگذاری کرد - خانه گروپیوس - اولین پروژه ای بود که وی در ایالات متحده اجرا کرد.این ساختمان با پنجره های نواری ، سقف مسطح ، پله مارپیچ خارجی و ایوان نامتقارن ساخته شده است. در آن روزها (خانه در سال 1938 ساخته شد) ، ساختمان به نظر می رسید که از آینده به این مکان منتقل شده است. مردم حتی به عمد از شهرهای همجوار به لینکلن می آمدند تا نگاهی به این خانه بیندازند.

 

3_4.jpg

 عکس از داخل خانه

 

فرانک لوید رایت هاوس و استودیو در ایلینویز

معمار آمریکایی فرانک لوید رایت ، که به اصطلاح "معماری ارگانیک" را ایجاد کرده و با نوعی آپارتمان بنام "Prairie House" روبرو شده است ، یکی از استادان معماری مسکونی آمریکایی قرن گذشته به حساب می آید.

 

این خانه به بنای یادبود شباهت دارد

این خانه به بنای یادبود شباهت دارد

 

ساختمانهای وی بسیار عجیب و غریب بودند و برای خانواده اش خانه ای به سبک غیر معمول خود طراحی کرد. رایت آن را در سال 1889 بنا کرد - پس از اینکه ازدواج کرد و از کارفرمای خود وام دریافت کرد.

 

استودیوی طراح

در آمریکا ، آلمانی ها به دلخواه خود خانه ای بنا کردند.

 

نمای بنا به شکلی کاملاً جسورانه است. آجر با رنگهای مختلف ، گلدانهای بزرگ با گلها. اگر از منظر مدرن به ساختمان بنگرید ، تا حدودی یادآور یک مجموعه سردابه یا یادبود است. در قرن گذشته ، این بنا (متعاقباً معمار استودیوی طراحی را به آن اضافه كرد) بسیار مدرن به حساب می آمد.

 

داخل آن بسیار دنج است

داخل آن بسیار دنج است.

 

خانه فیلیپ جانسون

 یکی دیگر از معماران مشهور آمریکایی ، فیلیپ جانسون ، نیز در خانه ای زندگی می کرد که پروژه را خود او طراحی کرده بود. glass house ، که از انگلیسی به عنوان "خانه شیشه ای" ترجمه می شود ، وی در سال 1949 ساخت.

 

خانه شیشه ای

glass house معمار.

 

این ساختمان دارای یک نقشه باز است ، تمام دیوارهای خارجی از شیشه ساخته شده است. در واقع ، این یک اتاق مکعب شفاف است. در داخل ، در مرکز - تنها فضای محصور: حمام استوانه ای آجری با اجاق گاز قرار دارد.

 

خانه شیشه ای

فضای کاملاً باز.

 

خانه شیشه ای

خانه در شب.

 

خانه کاملاً متناسب با چشم انداز طرح است. این معمار پس از ساخت این بنا ، در سال های مختلف ، 13 ساختمان دیگر را در قلمرو خود بنا کرد که برخی از آنها بعداً به گالری های هنری و غرفه تبدیل شدند.

 

خانه لوئیس باراگان در مکزیکوسیتی

این معمار مکزیکی استودیوی خانه خود (استودیوی لوئیس براگان) را در سال 1948 بنا کرد. این بنا یک اثر بین المللی با معماری مدرن است که از همه فریم های ممکن فراتر رفته و سبک دوره پس از جنگ را بازتاب می دهد. کارشناسان این پروژه را یک شاهکار می دانند و انواع گرایش های فلسفی را مجسم می کند.

معماری مدرن

خانه باراگان.

معماری مدرن

نمای بیرونی ساختمان تاریک است (حتی با وجود ایده دیوارهای چند رنگ شبیه به جزئیات طراح) اما مالک در آن بسیار راحت بود و معمار چهل سال - تا زمان مرگش - در این محل اقامت و کار می کرد.

 

معماری مدرن

داخل خانه


معماری مدرن

اما هنوز هم غیرمعمول است.  


خانه فرانک گری در سانتا مونیکا

در نگاه اول ، این ساختمان گیج کننده است و به صراحت ، به نظر می رسد که توسط یک شخص کاملاً دیوانه طراحی شده است. اما فراموش نکنید که فرانک گری اصلاً دیوانه نیست ، بلکه پدر ساختارگرایی معماری ، علاوه بر این ، برنده جایزه Pritzker Architecture Prize (جایزهٔ معماری پریتزکر) است.

 

ساختارگرایی در معماری

این یک خانه بسیار بسیار عجیب است.


باید بگویم ، انتخاب یک مکان برای ساخت و ساز یک چالش بود - در این محله قدیمی سانتا مونیکا خانه هایی متوسط ​​، نسبتاً فقیر ساخته شده به سبک سنتی وجود دارد که خانه معمار با آن تضاد زیادی دارد. کارشناسان معتقدند که این خانه هم شهامت فکر خلاق و هم فروتنی ، میل به زندگی در تنهایی را نشان می دهد ، همانطور که با استفاده از مواد ساده و رنگ های طبیعی مشهود است.

 

این یک خانه بسیار عجیب است

 ساختمان در شب این گونه به نظر می رسد.


طراحی جالب توجهی در داخل خانه وجود ندارد: هر اتاق با طراحی رنگی خود مجهز است ، اتاق ها ساده و راحت هستند.

 

اتاق ها ساده و راحت هستند

داخل خانه است فرانک گری

 

خانه فئودور اوسیپوویچ شچل

معمار در اواخر قرن گذشته قطعه کوچکی از زمین را در Ermolaevsky Lane خریداری کرد. او خانه را ساخت ، البته مطابق با طراحی خود ، و کمک ولادیمیر آداموویچ ساخته شد. در نامه هایی به چخوف ، فئودور خانه خود را "کلبه ای با معماری مبهم و نامفهوم" خواند . در سال 1904 ، خانه با یک طبقه دیگر تکمیل شد.

 

طراحی ساختمان

عمارت شختل.

در این عمارت ،  فیودور  14 سال در کنار خانواده خود زندگی می کرد و ، باید بگویم که این بار از نظر ایده های خلاقانه برای او پربارترین سال ها بود.

 

طراحی و معماری

 

عمارت Shechtel اثر انتقالی او از سبک Neo-Gothic به Art Nouau محسوب می شود. طرح  جالب در نمای موزاییک بالای ورودی اصلی با یکی از گلها و شکوفه به تصویر کشیده شده است ، یکی شکوفه ی گل و دیگری در حال پژمرده شدن ، که همانطور که حدس می زنید نمادی از مراحل زندگی است.

 

خانه ملنیکوف 

ساختمان استوانه ای با پنجره های لانه زنبوری ، واقع در Krivoarbatsky در مسکو ، در واقع یادآور کندوی زنبور است.

 

خانه زنبور عسل

خانه زنبور عسل

به نظر می رسد طراحی بسیار زاهدانه است ، در حالی که معماران آن را یک آوانگارد کلاسیک و طراحی درخشان می دانند.کنستانتین ملکنف ، معمار برجسته قرن گذشته ، معمار بسیاری از پروژه های معروف  ، در این خانه زندگی می کرد. علی رغم سادگی خانه ی کندو کانند ، دقیقا بسیاری از معماران هستند که آن را اوج کار ملنیکوف می دانند.

 

خانه زنبور عسل

نمای ساختمان از نزدیک

 

نمای ساختمان از نزدیکداخل خانه کندو مانند.


به هر حال ، او خانه را با هزینه شخصی خود بنا کرد - شاید به همین دلیل است که مقامات  به معمار این اجازه را داده اند تا در "عمارت" خودش ، تنها در مرکز مسکو زندگی کند؟

 

نظرات

در ادامه بخوانید...

فضاپیمای شاتل و بوران

در

 شاتل و بوران

 

 

ایستگاه فضایی ISS  تنها ایستگاه مداری دردنیا درحال حاضرکه توسط 10 کشور جهان یعنی امریکا، روسیه ، ژاپن ، برزیل ، کانادا و 5 کشور اروپایی اداره میشود و درحال تکمیل شدن است.

 

 اززمانی که بشر پا به عرصه فضا گذاشت نیاز به حمل ونقل کم هزینه با بارمفید بیشتر احساس می شد، که دراین راستا ساخت فضاپیمای قابل استفاده مجدد با ظرفیت حمل بالا دراولویت قرار گرفت. ازهمان آغاز دو پیشگام اکتشافات فضایی ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی توجه خاصی را به این امرداشتند و دراین راستا تلاشهایی صورت دادند که با پیروزی ها و شکستهایی توأم بود .

 بوران که کارطراحی آن درشوروی درسال 1976 آغاز شده بود دارای 5 نوع بود با نامهای 1/01 , 1/02 , 2/01 , 2/02 , 2/03، که از این بین فقط دو نوع تکمیل شد و سه نوع دیگربه علت کمبود بودجه ناتمام ماند و همچنین از انواع بوران تنها اولین آن یعنی بوران 1/01 موفق به پرتاب شد.

 قبل ازاینکه به چگونگی مطرح شدن طرح شبیه به شاتل امریکا در شوروی و همچنین ساخت آن بپردازیم، لازم است توضیحاتی درباره تاریخچه شاتل و همچنین فضاپیماهای مشابه آن چه درامریکا و چه درشوروی بیان کنیم:

 

 

 تاریخچه سفینه های قابل استفاده مجدد

 

فضا پیمای بوران  اخرین رقابت جنگ سرد میان امریکا و شوروی در واپسین سالهای عمراتحاد جماهیرشوروی که به دلیل کمبود بودجه نتوانست هیچ مأموریتی انجام دهد و فقط یک بار دریک پرتاب ازمایشی درسال 1978 به فضا پرتاب شد.

 

طرح استفاده ازوسایل بالداری مانند هواپیما برای پروازهای فضایی از آغاز تاریخ مطرح شدن ایده های اکتشافات فضایی در ذهن مشتاقان فضا بود.

 در پایان جنگ جهانی دوم نیروی هوایی امریکا هم طرحی در این زمینه ارائه داد که یک گلایدر سرنشین دار به وسیله موشک تایتان 3 به طرف اتمسفر پرتاب می شد و بعد از نزول سری در جو درباند پرواز فرود می آمد که البته این طرح عملی نشد.

 دراواسط دهه 1960 دفتر طراحی میکویان اولین فضاپیمای قابل استفاده مجدد هایپرسنیک را که اندازه کوچکی داشت و spiral نام داشت را طراحی کرد که این طور عمل می کرد که برروی یک هواپیمای مافوق صوت قرار می گرفت و بعد از جدایی ازآن در جو با موشکی که به آن وصل شده بود سرعت می گرفت و سرعت آن حتی به ماخ 6 هم می رسید.

 

 فضاپیمای مافوق صوت اسپیرال

 

 

 توسعه نسل امروزی شاتلها

 دراوایل دهه 1970 ایالات متحده امریکا به فکر ساخت نخستین پروژه سرنشین دار خود که از مدتها پیش به فکر آن بود،  وشاتل نام داشت افتاد .

  کار اداری طراحی شاتل ازسال 1972 شروع شد و 9 سال بعد در 12.04.1981 اولین پروازخود را انجام داد، این طرح برای امریکا هزینه ای برابر 17 میلیارد دلار در برداشت و بعد از ساخت اولین شاتل، چهارشاتل دیگر ساخته شد که دو شاتل با با نام های چلنجر و کلمبیا درهنگام انجام ماموریت با سانحه مواجه شده و کلیه سرنشینان آنها کشته شدند، چلنجر در هنگام بلند شدن اززمین به علت نقص درسیسم موتور سوخت جامد بوسترهای آن، به همراه هسته مرکزی و بوسترها درچند ثانیه بعد از پرتاب منفجرشد، کلمبیا هم در سال 2003 درهنگام بازگشت از فضا در جو منفجر شد. پس از آن شاتلهای امریکا چند مأموریت دیگر را با موفقیت انجام دادند تا اینکه سرانجام در سال 2011 با انجام آخرین مأموریت شاتلها به ایستگاه فضایی توسط شاتل آتلانتیس از پایگاه فضایی کندی امریکا و در حضور جمعیت زیادی که در اطراف سایت پرواز گرد آمده بودند، شاتلهای فضایی برای همیشه بازنشست شدند.

 

شاتل امریکا، فضاپیمای قابل استفاده مجدد امریکا که کار اداری طراحی آن  درسال 1972 اغاز و در سال 1981 اولین پروازخود را انجام داد، در مجموع 5 شاتل ساخته شد.

 

 پس از ساخت شاتل توسط  امریکا در ابتدای دهه 1970، رهبران اتحاد جماهیرشوروی تصمیم گرفتند به این طرح امریکا پاسخ دهند. چون هر یک ازفضاپیماهای قابلیت پروازسرنشین دار سایوز و ووستوک ظرفیت حمل بالایی را نداشتند و هم به وسیله موشکهایی با سایز متوسط پرتاب می شدند. به هرحال آنها در ژوئن 1974 تصمیم به کار بر روی یک سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS)  گرفتند و مسئولیت این طرح هم به شرکت طراح فضاپیمای سایوز سپرده شد. از همان آغاز کار، مهندسان روسی شروع به مطالعه بادقت طرح شاتل کردند، البته این مطالعه برروی شکل ظاهری و سایر اطلاعات کمی که ازشاتل به آنها رسیده بود، صورت می گرفت و جنبه های مختلف آن را به دقت مورد برسی قراردادند. البته مشکلاتی دراین طرح مشاهده می شد اول اینکه اساساً تکنولوژی موجود دراتحاد جماهیرشوروی انعطاف پذیری لازم برای انجام این طرح را نداشت و همینطوراین طرز فکر در اتحاد جماهیرشوروی وجود داشت که آنها فقط بایداز تکنولوژی موجود درکشور استفاده کنند و نباید از تکنولوژی خارجی بهره گیرند و البته مشکل دیگر استفاده از موشک سوخت جامد بود که اساسا شوروی هیچ تجربه ای درموشک سوخت جامد دراین وسعت که امریکا درشاتل استفاده میکرد، را نداشت و بزرگترین موتور سوخت جامد که درراکتهای روسی ازآن استفاده می شد11D57 بود که البته قدرت لازم برای انجام این کار را نداشت و همین طور ساخت موتور سوخت جامد به این اندازه برای پرتاب شاتل وقت زیادی لازم داشت که دراین مدت کوتاه امکان پذیرنبود. البته آنها بعدها تصمیم گرفتند که ازموتورهای سوخت مایع استفاده کنند که البته مزایایی نسبت به سوخت جامد داشت.

به هرحال سه طرح برای سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS) پیشنهاد شد. نخستین طرح الگوبرداری ازشاتل بود که همانطورکه گفته شد مشکلات خاص خودرا داشت، دومین طرح راشرکت انرگیا مطرح کرد، آنها گفتند طراحی چنین سازه عظیمی که دارای بال باشد و از جو عبور کند و با سرعت هایپرسونیک برگردد بسیار مشکل است بنابراین آنها طرح خودشان را که شبیه به سایوز بود، پیشنهاد کردند.

 

 

  که این طرح شامل 3 بخش می شد بخش بالایی ; شامل کابین خدمه، بخش استوانه ای وسط ;مخصوص حمل بار، و بخش پایانی; مخصوص موتورها و مانور درمدار. طرز کار آن به این صورت بود که مدول پس از خارج شدن ازمدار و نزول به سمت زمین درسرعت هایپرسونیک چترهایش بازمی شد و ترمز اولیه انجام می شد و در نهایت برای کاهش بیشتر سرعت با روشن کردن موتورهای خود ترمز نهایی را انجام می داد و در نتیجه با سرعت و شتاب بسیار کم فرود می آمد. طرح دوم طرح شبیه به فضاپیمای ما فوق صوت اسپیرال بود و طرح سوم طرح کپی برداری ازشاتل بود که همین طرح هم مورد موافقت قرار گرفت. علت مورد موافقت قرار گرفتن این بود که اولاً درمطالعه های شرکت (Npo-Energia ) برروی طرحهای مختلف ازفضاپیماهای بالدار که به آن ارائه شده بود این نتیجه گرفته شده بود که برآیند همه این طرحها همان طرح فضاپیما به سبک شاتل امریکاست، چون امریکایی ها از سال 1960 تا 1970 مسلماً  بر روی همه این طرحها کارکرده بودند و مسلماً بهترین آنها را انتخاب کردند که با این کپی برداری ازشاتل امریکا، شوروی از تحقیقات امریکا استفاده می کرد، ازطرفی این طرح 6 سال بعد ازشاتل امریکا انجام می شد. این طرح بوران انرگیا نام گرفت (بوران نام فضاپیما , انرگیا موشک حامل آن).

هدف این طرح این گونه مشخص شد :

حمل 30 تن باربه فضا واجرای عملیات مداری درطی 7 روز و همینطور رفتن به مدارهایی با ارتفاع 260km و همینطور برگرداندن 20 تن بار از فضا به زمین.

  

 

 

ساخت بوران

 

 

 کارساخت بوران ازسال 1976 این طور آغازشد که می بایست نخست آزمایشهای گوناگونی برروی مدلهای تستی بوران که شامل 8 نوع بود انجام می شد که این آزمایشها شامل انواع تستهای دینامیکی، استاتیکی، و آیرودینامیکی بود و بعد از انجام آزمایشها مدل اصلی ساخته می شد. اما مهمترین، جالبترین وخلاقانه ترین مدل تستی بوران آنالوگ GL002 یا آیروبوران بود که به (ok بوران) هم مشهور بود.

 اما علت ساخت آن: همانطورکه گفته شد بوران به سبک شاتل امریکا طراحی شد و دارای بال بود و می بایست با یک فرود سری مانند گلایدر به سمت زمین می آمد و در فرودگاه landing می کرد که این کار مشکل به نظرمی رسید چون سرعت بوران پس از خارج شدن از مدار و نزول به سمت زمین به 25M ماخ هم می رسید که برایlanding  باید به 0.2M ماخ می رسید. بنابراین کاهش سرعت بوران در هنگام نزول از جو و قبل از landing از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. دراین ارتباط تصمیم گرفته شد درعقب بوران اوربیتر بر روی tail horizontal   (دم افقی) ازیک "دوبل رادر" استفاده شود که عملکرد آن به این صورت بود که اگر هر دو لایه رادر به یک سمت متمایل شوند ماکزیمم زاویه آنها با صفحه دم افقی tail horizontal  23 درجه می شود  که برای دور زدن از آن استفاده می شود که البته باعث کاهش سرعت می شود.

 اگر هر یک از رادرها به یک سمت متمایل شوند زاویه هر یک ازانها با صفحه دم عمودی  vertical tail ماکزیمم 45 درجه می شود که برای ترمزنهایی ازآن استفاده می شود. به این ترتیب دم افقی tail horizontal  ساخته شد.

 

 

 برای امتحان عملکرد دم ازتونل باد استفاده شد با این که تست تونل باد موفقیت امیزبود ولی برای تست هرچه بیشتر و واقعی تردم وهمچنین طراحی سیستم فرود خودکار، مشهورترین ومبتکرانه ترین مدل تستی بوران به نام بوران انالوگ  GL002 ساخته شد. این مدل تستی که  پرسپکتیوهای آن رامی بینید همان خصوصیات مرکزجرم حالت ایرودینامیک ودیگرخصوصیاتی را داشت که بوران نوع اصلی دارا بود .

 

 

 ازجمله سیستمهای ضروری بوران شامل صندلیهای قابل Eject , RM1 و RM2 سیستم ناوبری VIU ,GSP -ارابه های فرود - آنتن سیستم فرود - حسگرهای گرمایی و شتاب سنجهای گروه 1و2 و... میشوند. 4 موتور پرقدرت توربوجت AL-3I  موجود دراتحاد جماهیر شوروی که قدرتی برابر 40 تن تولید می کردند و زاویه ای برابر 4 درجه نسبت به سطح افق داشتند را بر روی آیروبوران مجهزکردند که فرق اصلی آن با بوران اصلی هم همین بود.

 

 

 موتورهای جت برای take off  ازروی باند بکارمی رفتند. نحوه عملکرد آیروبوران این طور بود که با استفاده از این موتورها از روی باند take off می کرد و بعد ازرسیدن به ارتفاع 5000 موتورهای آن خاموش می شدند و یک فرود گلایدری خودکار بدون خلبان (اتومات) یا با خلبان انجام می داد که در طی این کار سیستم های فرود landing و دم افقی tail horizontal و سایرسیستمهای آیرودینامیکی مورد آزمایش قرارمی گرفتند. 

 

 

 

آیروبوران هم اکنون درمرکز تست ژکفسکی نگهداری می شود و هر از چند گاهی برای نمایش در نمایشگاهای هوایی به بیرون حمل می شود. این مدل چندی پیش برای نمایش درنمایشگاهی به استرالیا برده شد که به علت حجم عظیم آن مجبورشدند قطعات آن را جدا و سپس حمل کنند وبرای assemble نهایی آن 25 مهندس روسی با کشتی حامل عازم استرالیا شدند.

 

 

سپرحرارتی

 عبور سریع بوران از میان لایه های جو احتیاج  به یک سپرحرارتی قابل استفاده مجدد با توان تحمل حداقل 100 پرواز را داشت. برای بوران سه نوع سپر حرارتی پیشنهاد شد همانطور که درسمت راست تصویر دیده می شود.

 

 

 الف) ماده کامپوزیت کربن-کربن. ماده ای با ماکزیمم توان تحمل حرارتی، که تا دمای بالاتر از 1650 درجه را می توانست تحمل کند که با رنگ نارنجی در تصویر بوران  دیده می شود. (همانطورکه درتصویر دیده می شود درنوک دماغه فضاپیما و درلبه های جلویی بال از آن استفاده می شود).

 

ب) کاشی های سرامیکی که برای قسمتهای بالای 1250 درجه دربدنه جلویی و در بدنه پهلویی که در تصویر با رنگ قرمز و سبز دیده می شود، استفاده می گردد.

 

ج) مواد قابل انعطاف برای قسمتهای سطحی که دارای دمای بالاتر از 379 درجه نیست که با رنگ خاکستری در تصویردیده می شود.

 

البته همانطور که درتصویر درسمت چپ دیده می شود مواد کامپوزیتی که درشاتل امریکا بکار رفتند ازکیفیت دمایی بالاتری برخورداربودند.

 

 

تکنولوژیهای بدست آمده ازساخت شاتل و بوران

 یکی ازنکات جالب درساخت بوران این است که تقریبا هر یک از40 هزار کاشی عایق سرامیکی که درساخت بوران مورد استفاده قرارگرفت بسته به جای قرارگرفته برروی سطح بوران (اعم ازسطح پهلویی، سطح خمیده جلویی و همچنین دربریدگیها وخمیدگیها ) شکل هندسی مخصوص به خود داشتند یعنی هریک ازآنها با دیگری تفاوت داشتند.

 

 

 البته طراحی این سرامیکها از نظر هندسی و قراردادن آنها در کنار هم بطورمرتب و دقیق بسیار مشکل بود و باید در بیش از 100 نقطه از سطح زیر کاشی ها در روی بدنه اندازه گیریهای هندسی انجام می گرفت که تقریبا با دست غیر ممکن بود.

  بنابراین یک نرم افزار مخصوص توسعه یافت که با استفاده از آن نصب و تولید کاشی ها بطور الکتریکی و بدون نصب و اندازه گیری دستی انجام می شد، این نرم افزار بانک اطلاعات نام داشت که حاصل همکاری بین دفتر طرح و کارخانه تولید بود. اطلاعات بانک اطلاعات شامل توصیف هندسه، پارامترها و ... بود که حاصل از یک میلیارد برنامه تست و کنترل تولید اتوماتیکی در کارگاه بود.

 اما نکته بسیار جالب این است که طراحی شاتل در امریکا و بوران دراتحاد جماهیر شوروی باعث پیشرفتهای زیادی درزمینه های تکنولوژی، اقتصاد، مهندسی، پزشکی و ... شد. به عنوان مثال بدست آمدن نرم افزاربانک اطلاعات در شوروی از ساخت بوران و استفاده از بعضی مواد بکاررفته در شاتل در صنعت دندانپزشکی امریکا نمونه هایی از این پیشرفتها هستند.

 

 

 با توجه به اینکه در قسمتهای قبل به شاتل اشاره ای شد بهتراست مقایسه ای هرچند کوتاه بین شاتل و بوران داشته باشیم. درنگاه اول به نظرمی رسد شاتل امریکا و شوروی از جهات مختلف به هم شبیه اند و اختلاف اندازه ها کمتر از چند سانتیمتر است اما اختلافات بسیار مهم دیگری در زیر سطح ظاهری آنها وجود دارد. در اینجا برخی از این تفاوتها را ذکر می کنیم.

 

مقایسه کابین خدمه شاتل و بوران

 

 

 

مقایسه آماری کوتاه بین شاتل و بوران

 

 

وزنها(kg)                                  بوران                                  شاتل

 

چهارچوب واسکلت                     42000                                 46000

 

موتورها                                   33000                                  37000

 

ماکزیمم بار قابل حمل               30000                                  25000

 

سرعت                                  105M                                     123M

 

 

 

ابعاد

 

طول                                     36.7m                                37.25m

 

طول بال                                 23.92m                              23.8m

 

ارتفاع ارابه های فرود           16.35m                                      17.25m      

    (چرخها)

 

محورنوسان فلپ سکان عقب      78                                          81

 

محورنوسان فلپ سکان بالا       45                                            45

 

شروع پروژِه                       12feb1988                             26jul1972

 

تحویل برای پرتاب                9.3سال بعد                              6.6سال بعد

 

اولین پرتاب وسیله             11.2 سال بعد                           8.7   سال بعد

 

اولین پرتاب مداری              12.7سال بعد                               8.7سال بعد

 

 

  

 

 

 

اولین وتنها پرتاب بوران به فضا

 درسال 1986 بعد از طی مراحل مقدماتی و انجام آزمایشهای مختلف برروی مدلهای بوران، طراحی اولین بوران با نام بوران 1/01 به پایان رسید، البته بعد از تکمیل هم به مدت 2 سال یک سری آزمایشهای مختلف برای تست سیستم های خود انجام داد.

 

 

 اما درماه مارس 1988 شایعه هایی در دنیا شنیده شد مبنی براینکه ماهواره های امریکا عکسهایی از راکت حمل کننده Energia گرفته اند که به محل پرتاب حمل  و سپس برگردانده شد. بعد ازاین اخبار شوروی به طورضمنی نه رسمی گفت درحال آزمایش سیستم های تست پرتاب بود. سیستم تست پرتاب برای این طراحی شده بود که مشکلات کمتری درهنگام پرتاب پیش بیاید. درماه سپتامبر همان سال رادیو مسکو گزارش داد که فضانوردان در حال انجام تمرین های سفر به فضا بودند که از این خبر این طور برداشت شد که مأموریت بوران سرنشین دار خواهدبود که هرگز چنین امری اتفاق نیفتاد و پرتاب بدون سرنشین انجام شد.

 اما در ماه آوریل 1988 اتحاد جماهیر شوروی به طور رسمی اعلام کرد که فضاپیمای خود Buran را به کمک موشکهای Energia به فضا پرتاب می کند. با اعلام قطعی این خبر عکسهای مختلفی ازبوران-انرگیا به سراسر جهان مخابره شد.

 

 

 همچنین روسها اعلام کردند که پرتاب بوران به فضا به طور مستقیم پخش خواهد شد که چنین نشد. تصاویر ضبط شده بعد از پرتاب منتشر شد .

ابتدا قرار بود پرتاب در 29 اکتبر انجام بگیرد اما به علت اشکالی که در سیستم پرتاب پیش آمد پرتاب موقتاً لغو شد.

 ** تا اینکه در  15نوامبر  1988 درساعت  5و 55دقیقه، به وقت مسکو، بوران انرگیا از پایگاه فضایی بایکانور (قزاقستان) به فضا پرتاب شد.

 بعد از 2:57 دقیقه از پرتاب بوسترهای زنیت درارتفاع 60km  از هسته مرکزی و بوران جدا شدند و هسته مرکزی شروع به کارکرد، بعداز8 دقیقه درحالی که بوران را به ارتفاع 160km رساند ازبوران جداشد، 1:02 دقیقه بعد از جدایی، بوران مانوری را به مدت 42 ثانیه انجام داد و خودش را به مدار 252-256 رساند. در طول مدت پرتاب تا فرود landing بوران با استفاده از دو کشتی شوروی که در دو سوی اقیانوس اطلس قرارداشتند با سایت کنترل پرتاب در تماس بود و ماهواره های مولینا این ارتباط را تقویت می کردند و همینطور دوربین هایی درکابیین خدمه قرارداشتند که عکسهایی را به کنترل زمینی مخابره می کردند.

 

تصاویری از اولین و تنها حضور بوران در فضا در سال 1978

 

 بوران اولین گردش مداری خود را همانطور که در تصویر می بینید به ترتیب بر روی امریکای شمالی، اقیانوس آرام شمالی، افریقا و شوروی انجام داد. در دور دوم خود در بالای اقیانوس آرام جنوبی نرسیده به امریکای جنوبی در ساعت 8:20 دقیقه با استفاده ازموتورهای retrorocket سرعت خود و متعاقباً ارتفاع خود را کم کرد و به مدار پایین تر در ارتفاع 122km رساند و لایه های بالایی جو را لمس کرد و بعداز 20 دقیقه گردش به دور مدار به علت وجود هوای رقیق ترمزهای آیرودینامیکی انجام داد و به داخل جو سرخورد و بعد از عبور از جو پلاسما وارد جو معمولی شد و دوباره با استفاده از ترمزهای آیرودینامیکی با زاویه  45 درجه همانطورکه در قبل گفته شد خودش را به ارتفاع 40km رساند از آنجا شروع به طی یک مسیر 1000km تا محل فرود کرد.

 

 

 و همچنین از همان ارتفاع توسط دو هواپیمای جنگنده که خلبانی آنها توسط دو تن از خلبانان  آیروبوران صورت می گرفت اسکورت شد.

 همینطور آنها از داخل هواپیمای خود از ورود شاتل فیلم برداری کردند. درقبل از ورود بوران به باند فرود در6km بایکانور یک هواپیمای توپولوف  154یک take off و landing به طور سریع انجام داد.

 

ترسیمه ریاضی landing بوران

 

تا سرانجام انتظارها به سر رسید و درساعت 9.44دقیقه به وقت مسکو بوران عملیات landing خودش را انجام داد و به زمین نشست.

بعدازاین عملیات موفقیت آمیز بوران های دیگری هم ساخته شد که به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی درسال 1990  وهزینه سنگین پرتاب ها پرواز بوران تا هم اکنون انجام نشده است.

 

 

 

بوران 1/01

تاریخ ساخت : 1986

پروازفضایی : یک مرتبه در 15 نوامبر 1988 (همانطور که ذکر شد)

مکان فعلی : پایگاه فضایی بایکانور.

وضعیت : خراب شده

 

مشهورترین بوران، تنها فضاپیمایی است که درسال 1988 به فضا رفت. ساخت این فضاپیما که اولین شاتل از5  شاتل شوروی بود. همانطورکه ذکرشد درسال 1986، بعدازاینکه تستهای وسیع و گسترده روی 8  مدل تستی و با اندازه های واقعی بوران انجام شد، شروع گردید. بوران 1.01 قبل ازاینکه به وسیله یک هواپیمای M-3 برای اسمبل نهایی به پایگاه فضایی بایکانوربرده شود قسمت اعظم آن درمسکو ساخته شد و اتمام آن دربایکانور صورت گرفت و برروی یک سیستم بالابرنده انرگیا سوارشد و به اولین و تنها مأموریتش پرتاب شد و با امنیت و بدون اینکه آسیب ببیند دربایکانور به زمین نشست. با توجه مشکلات مالی که برنامه های فضایی روسیه به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی با آن روبروشده بود، پروازهای بعدی بوران لغوشد و در انبار جا گرفت.

یک سال بعد بوران 1/01 به وسیله بزرگترین هواپیمای دنیا AN-225 MRIYA به پاریس منتقل شد تا درنمایشگاه هوایی پاریس به نمایش درآید.

 بوران 1/01 درواقع تحت مالکیت قزاقستان بود زیرا روسیه به جای تمدید قرارداد بایکانور، این بوران را به قزاقها داده بود.

 هواپیمای عظیم آنتونوف برای حمل بوران به نمایشگاه هوایی پاریس استفاده شد.

 

 هواپیمای عظیم انتونوف درحال حمل بوران به نمایشگاه

 

بوران 1/02 (ptichka)  پرنده کوچک

 تاریخ ساخت : 1988

پرواز فضایی : طبق زمانبندی قبلی 1993 اما لغو شد.

مکان فعلی : روی موشک انرگیا سوپر بوستر سوار است دربایکانور.

وضعیت : درانباری مخفی

 

 بوران   1/02 دقیقاً زمانی تکمیل شد که برنامه بوران -انرگیا دچار کمبود بودجه شد. آمادگی آن برای پرواز که برای ابتدای سال 1993 برنامه ریزی شده بود حدود  95-97% بود . فقط چند سیستم الکترونیکی باید جایگزین می شد. نخستین پرواز زمانبندی شده آن سال درسال 93 بود که قراربود به ایستگاه فضایی میرپروازکند، اما این ماموریت به علت کمبود بوجه هرگزانجام نشد و در نهایت این مأموریت بوسیله شاتل امریکا انجام شد.

 

شاتل در حال ducking با استگاه فضایی میر در سال 1993

 

 پیچکا همیشه با دقت زیاد درساختمان MIK بایکانور نگهداری می شود، البته ممکن است از این قسمت به جای دیگری منتقل شود همانطورکه از تصویر مشخص است بوران درخارج آشیانه و در روی انرگیا سوار است و مشخص نیست در چه مکانی است .

 

بوران2/01

 تاریخ ساخت : 1990

پروازفضایی : نداشت

مکان : کارخانه ماشین توشینو در مسکو

وضعیت : ناتمام

  

بوران 2/02 اولین بوران ازنسل دوم بوران ها بود، تفاوت مهمی که بین نسل دوم و اول بورانها بود این بود که نسل دوم نسبت به 1/01 و 1/02 دارای COCKPIT   پیشرفته تری بود پیشرفت کارساخت بوران 2.01 هنگام لغو پروژه حدود 30-50% حدس زده می شد و هم اکنون درکارخانه توشینو در خارج مسکو قرار دارد.

 

 

بوران 2/02

 تاریخ ساخت :1991

پرواز فضایی: نداشت

مکان :کارخانه توشینو  مسکو

وضعیت : ناتمام

 

 بوران 2/02 دومین بوران ازنسل بوران ها بود. درزمان خوابیدن پروژه بوران انرگیا بوران 2/02 درمرحله ساخت درکف کارخانه توشینو درحومه مسکو بود. درصد پیشرفت پروژه حدود 10-20% بود .

 

 

بوران 2/03

تاریخ ساخت : 1992

پروازفضایی : نداشت

مکان: کارخانه توشینو

وضعیت : ناتمام

 

بوران 2/03 جوانترین بوران است که مرگ سریعی داشت . این بوران آخرین مدل ازنسل دوم بورانها بود و در توشینو ساخته شد. و براثر توقف پروژه بوران -انرگیا درسال 93 کار روی بوران 2/03 متوقف شد و بوران 2/03 ناتمام ماند و در نهایت آن را خراب و جداسازی کردند و امروزه اثری از آن نیست .

 

 

نظرات

در ادامه بخوانید...

افراد خلاقی که باید جایزه بگیرند 17 عکس

در

ذهن خلاق  یک شیوه تفکر است که در آن نیمکره راست مغز کار می کند، که باعث می شود فرد جهان را به عنوان یک سری از تصاویر و استفاده از تقلید بصری ببینید. بسیاری از سازندگان هنر مدرن با این نوع ادراک از واقعیت اطراف، فراتر از چارچوب کلی پذیرفته شده رفته با چیزهای باورنکردنی روبرو هستند.

در این پست 17 عکس از جالبترین راه حل های طراحی را جمع آوری کرده ایم که شایسته توجه شما هستند.

 

1. این تخت برای طراحی فضای مناسب طراحی شده است.

2. سوشی به سبک جنگ ستارگان

3. و شما جولیوس سزار ؟

4. راه حل خلاق برای یک رستوران کوچک و محل کسب و کار

5. فقط یک آتش نشانی بر روی دیوار

6. بطری آب به شکل یک قرص بزرگ

7. یک نشانه پیدا کردم که فقط در شب قابل مشاهده است

8 . خمیر دندان با طراحی مخصوص که حرکت می کند و لوله را خالی می کند

9. طراح منظره با استعداد،  زیبایی را در همه چیز می بیند.

10. محل نگهداری دوچرخه در کتابخانه محلی

11. این ورودی به بخش کودکان در کتابخانه محلی ما است

12. هندریلس در دیزنی لند هنگ کنگ به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا هر زمان که بخواهند استراحت کنند.

13. اما این پله درست است ...آسانسور منجر به موفقیت نمیشود.

14. کتاب های هوشمند با پوشش های هوشمند (سقوط امپراتوری روم)

15. این دستبند همچنین یک کابل برای شارژ تلفن است.

16. دیوار برای صعود در بالای آب معلق است، بنابراین لازم نیست نگران تجهیزات باشید

17. دستگیره مناسب

نظرات

در ادامه بخوانید...

طراحی برای استفاده از فضای کوچک 17 طرح

در
این ترفند ها به شما ایده می دهد تا تغییرات و طراحی خانه خود رادر صورتی که فضای زیادی نداشته باشید، انجام دهید ما به شما برخی از ترفندهای دکوراسیون را برای استفاده از به حداکثر رساندن فضا نشان می دهیم.
 
sayarak.com برخی از راه حل های طراحی جالب در اینترنت را کشف کرده است: برخی از آنها عملی هستند، برخی اصلی و اما همه آنها سزاوار اجرا شدن در خانه شما هستند.
 

1. حتی خشک کن لباس می تواند شیک باشد

2. اگر سینک آشپزخانه دارای یک تخلیه کننده باشد، شما دیگر در مورد ظروف غذا نگران نیستید

3. پله ها را به یک خیابان ونیزی تبدیل کنید

4. یک حمام کوچک با طراحی مناسب و متناسب با همه چیز

5. طراحی کاشی 

6. این خشک کن آویز به درب را می توان در عرض چند ثانیه نصب و حذف کرد

  

7. میز "2 در 1" به طور ایده آل نیازهای حیوان خانگی و صاحب آن را برآورده می کند

8. این جا کفشی آویزان کفش ها را در یک مکان مناسب جمع می کند

9. جای حوله برای آشپزخانه، زمانی که نیازی به آن نیست، می توان آن را به راحتی جمع کرد

10. Door Organizer - صرفه جویی در فضا

11. این میز برای نوشیدن قهوه و یا قرار دادن لپ تاپ بر روی آن در رختخواب

12. فضای زیر میز نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد

13. چوب لباسی دیواری، عملی، راحت و متفکرانه: قلاب ها بیرون می آیند و در صورت لزوم پنهان می شوند

14. چنین قفسه چند منظوره تاشو را می توان در عرض چند ثانیه نصب کرد

15. مناسب برای کفش،گلدان و ....

16. نقشی 3D را به فضا اضافه کنید

17. این قفسه دیوار به شما اجازه می دهد طراحی خود را با توجه به قلاب ها جابجا کنید

آیا این طرحهای سفارشی را دوست دارید؟ شاید شما ایده ای برای اضافه کردن به مجموعه ما داشته باشید؟ در نظرات به اشتراک بگذارید.

نظرات

در ادامه بخوانید...

طراحی شگفت انگیز هنرمند آمریکایی روی کدو تنبل

در
هنرمند آمریکایی مریلین ساندرلند، مجسمه های کدو تنبل خود را با استفاده ی هنری از برگ ها، گل ها و انواع توت ها، مجسمه های ماهی فوق العاده، پرندگان و پروانه ها ، سبزیجات معمولی که در یک باغ دیده می شود به یک شاهکار شگفت انگیز تبدیل کرده است. این نمایشگاه های عجیب و غریب حکاکی شده بدون شک آثاری هنری هستند که مخاطبین از آن لذت می برند و او را برای کاری خوب و سخت  یک هنرمند ماهر تحسین می کنند.
40 عکس از طراحی های فوق العاده این هنرمند:

نظرات

در ادامه بخوانید...

خانه تخت: معجزه معماری از آغاز قرن گذشته

در
خانه عجیب غریب
خانه های تخت همیشه توجه همه را به خود جلب می کنند ، زیرا شگفت انگیز است: یک "دیوار" باریک و چند طبقه باریک و بلند، ایستاده و نمی افتد. در حقیقت ، آنها به هیچ وجه مسطح نیستند ، اما این تأثیری است که این ساختمانها، اگر از زاویه خاصی به آنها نگاه کنید، روی عابران می گذارند . و جالبتر از همه ، بنا به دلایلی این ساختمان های غیر معمول در بین اهالی شهر کاملاً شناخته نشده است.
ساختمان با گوشه ای شیب دار به دلیل شکل غیرمعمول قطعه و تمایل مالک به استفاده از مساحت زمین تا آنجا که ممکن است به نظر می رسد. این ساختمان قبلا به عنوان خانه اجاره ای استفاده می شده است.
خانه عجیب غریب
 یک ساختمان آپارتمان پنج طبقه با سقف های بسیار بلند و کفهای چوبی ، در بیرون چیزی مانند کشتی یا دیوار ، در سال 1914 در کنار ساختمانهای کلاسیک تر که از قبل در این خیابان موجود است ، بنا شده است. به عبارت دیگر ، در آن زمان این خانه ساختمان جدیدی بود که کاملاً در برابر پیش زمینه کلی ایستاده بود.این بدان معنا نیست که خانه های مسطح در هیچ جایی ساخته نشده اند و ساخته نمی شوند. فقط این که همه آنها کاملاً متفاوت هستند.
خانه عجیب غریب
خانه تخت. خطای دید عجیب غریب / عکس
طراحی و معماری این ساختمان تخت به لطف یک معمار با استعداد، مانند سایر ساختمانهای مشابه در خانه و دیوار آپارتمان، یک ساختمان معمولی پنج طبقه با درب های دوتایی عظیم و با دستگیره های فلزی پیچ خورده ، آشپزخانه هایی با دودکش و  قالب گیری گچ بری روی سقف ها می باشد.
خانه عجیب غریب
این همان خانه است.  / عکس
 
در نیمه دوم قرن گذشته ، این خانه به تدریج مستهلک شد ، راه پله ها ، دیوارها و کفهای چوبی  پوسیده شدند. در نتیجه مستاجران شروع به جابجایی به مناطق دیگر کردند.
نما مدتهاست که از چشمان کنجکاو پنهان شده است.  / عکس
مدت طولانی این خانه متروکه ماند ، اما چند سال پیش بازسازی آن را در دست گرفتند. اکنون تقریباً کامل است.
خانه عجیب غریب
خانه در هنگام ترمیم. / عکس
اکنون کسانی که برای اولین بار متوجه خانه مسکونی بازسازی شده می شوند ، متعجب می شوند: "خوب ، پس! این خانه چگونه می ایستد و نمی افتد؟ "به طور کلی ، خطای دید ، ساخته شده بیش از صد سال پیش توسط یک معمار با استعداد ، تا به امروز کار می کند.

نظرات

در ادامه بخوانید...

چگونه زها حدید، در دنیای معماری به موتزارت زمان تبدیل شد

در
در 31 اکتبر 1950 ، یکی از برجسته ترین معماران زمان ما به دنیا آمد . مجله فوربس در سال ۲۰۰۸ او را به عنوان شصت و نهمین زن قدرتمند جهان لقب داد، زها حدید چشم انداز معمول در مورد اشیا را انکار کرد ، پروژه های او بسیار غیرقابل تصور خوانده می شد ، وی 17 سال مناقصه ها را از دست داد ، اما او کسی بود که دنیای معماری را کاملاً تغییر داد.
 
ما در  sayarak.com همیشه مجذوب شکل های معماری آینده نگرانه ساختمانهای بزرگ هستیم که هنوز پس از مرگ زها حدید ساخته می شوند و امیدواریم که داستان یکی از زنان معمار، شما را به تحقق جسورانه ترین ایده ها تشویق کند.
در ابتدا ، زها حدید می خواست ریاضیدان شود و حتی در دانشگاه آمریکایی بیروت تحصیل
کرد. با این حال ، در زمان هایی ، او به طور ناگهانی متوجه شد که روح او دیگر نه در اعداد بلکه در اشکال است و به معماری متمرکز شده است.
 
به زودی ، حدید به لندن رفت و در آنجا با معمار مشهور هلندی Rem Koolhaas آشنا شد. او بلافاصله به استعداد دانش آموز خود توجه کرد و مربی او شد.
 
استاد زها حدید را "سیاره ای در مدار خود" نامید. پس از فارغ التحصیلی ، Koolhaas حدید را به کار در دفتر خود در روتردام دعوت کرد. پس از 3 سال همکاری ، زاها تصمیم گرفت که برای شروع تمرین مستقل خود آماده است و به لندن بازگشت.
در همین زمان ، حدید، اسکار را در دنیای معماری دریافت کرد.
به گفته زاها ، پس از شرکت در ساخت مرکز هنرهای معاصر سینسیناتی ، علاقه واقعی به کار وی نشان داد . علاوه بر این که این نخستین موزه در آمریکا بود که توسط یک زن طراحی شده بود ، ایده ای کاملاً واضح از هویت سازمانی حدید داشت - مانند دیوارهایی که در حال خزیدن بر روی یکدیگر هستند با گوشه های تیز و شکل های غیر منتظره ای طراحی شده بود.
 
با این حال ، 2004 پیروزی واقعی برای حدید بود: برای پروژه مرکز ورزش های آبی در لندن ، او جایزه Pritzker را دریافت کرد که در دنیای معماری، اسکار محسوب می شود. زها اولین زنی بود که چنین جایزه ای را دریافت کرد.
پس از آن ، حدید به یکی از شیک ترین معماران جهان تبدیل شد ، اما این عنوان با او شوخی بی رحمانه ای انجام داد. واقعیت این است که به زودی منتقدان، زن را متهم کردند که خیلی مشتاق به خودنمایی است و کارکرد ساختمانها را فراموش می کند. و اتهامات مبنی بر عدم موفقیت ساختمانهایش را دریافت کرد.
 
بنابراین ، پس از احداث مرکز ورزش های آبی و پیروزی او ، برخی از تماشاگران رده بالا شکایت کردند که به دلیل سقف استادانه ساختمان ، نمی توانند ببینند که در استخرهای عرصه چه اتفاقاتی می افتد .
 
نمونه دیگر موزه هنرهای مدرن MAXXI  در رم است. کارشناسان آن را برای نمایش اشیاء هنری نامناسب دانستند . واقعیت این است که ساختمان یک پیچ و خم یک طرفه طولانی است و کاملاً مشخص نیست که چه اشیایی را می توان در آنجا قرار داد. علاوه بر این ، این موزه چنان بزرگ است که حتی نقاشی های بزرگ در آن نیز کاملاً گم می شدند. بنابراین ، ساختمان MAXXI به خودی خود یک بنای یادبود است.با این وجود ، پروژه های حدید و دست نوشته های وی به یکی از شناخته شده ترین پروژه های معماری در جهان تبدیل شد.
گاردین لقب حدید را  "ملکه آرک و منحنی" ، که آزاد هندسه آزادانه در معماری است، نامید .حدید واقعاً در تمام زندگی خود مشغول این واقعیت بود که کلیشه ها را نابود کرده و به طور کلی کانونهای پذیرفته شده را پشت سر بگذارد و فراتر از فضای معمول شود.  
به هر حال ، دفتر زها حدید یکی از اولین کسانی بود که به  رویکرد پارامتری برای طراحی روی آورد. این رویکرد به ما امکان پردازش مقادیر زیادی از داده ها را می دهد كه براساس آن می توان ساختار بسیار پیچیده ای از ساختمان ها را محاسبه كرد. علاوه بر این ، کامپوزیت  پلاستیک، که به شما امکان می دهد ساختمانهایی با شگفت انگیزترین شکل بسازید ، به تحقق پروژه های خارق العاده معمار ستاره کمک کرد .
به طور کلی می توان کل رویکرد حدید به معماری را هنر ی نامید. او کارکرد گرایی و خردگرایی را رد کرد و فقط به تخیل خود تکیه کرد. 
 
در آغاز و اواسط راه، زها جسورانه ایده های بلند پروازانه خود را مجسم می کند. در حال حاضر همه سبک هنری حدید را می دانند ، و او حتی مقلدینی نیز دارد. ساختمانهای او فقط اشیاء موجود در فضا نیستند بلکه آثار هنری واقعی هستند. آنها با سفینه های فضایی مقایسه می شوند و برای چشم انسان بسیار غیر معمول به نظر می رسند.
هر ساله پروژه های حدید بیشتر، دقیق تر و گران تر می شدند. 
هر پروژه بعدی حدید از پروژه قبلی قدرتمندتر است. و البته تمام ایده های او هزینه های زیادی را در بر داشت. به عنوان مثال ، ساخت مرکز طراحی پلازا دونگ دایمون در سئول و مرکز معروف حیدر علی اف در باکو صدها میلیون دلار هزینه داشته است.
 
در همان زمان ، جهان بحران سال 2008 را تجربه می کرد و در تلاش برای کم کردن هزینه ها هستند. بعداً ، زاخا به دلیل عدم استفاده از فضای موجود در پروژه هایش ، مورد انتقاد قرار گرفت . با این حال ، فوق ستاره معماری همه ادعا ها را رد می کند و هنوز هم مشتری های خود را پیدا می کند. در چین ، کشورهای نفتی خاورمیانه ، بودجه ساخت بان بنا ها با اقتصاد آنها سازگار است و آنها می توانند گرانترین ساختمان ها را بسازند.
در این زمان پروژه های حدید مانند هتل 40 طبقه در شهر چین ماکائو ، یک اپرا در گوانگژو ، یک دانشگاه پلی تکنیک در هنگ کنگ و یک مجتمع Galaxy SOHO در پکن ظاهر شد.
متأسفانه سالهای آخر عمر زاها حدید تحت تأثیر حوادث بسیار ناخوشایند در چندین کشور قرار گرفته است. بنابراین ، در هنگام ساخت ورزشگاه روی پروژه خود در قطر ، چندین کارگر کشته شدند . نام مشهور این معمار خوراک تبلیغاتی برای روزنامه نگاران شد ، و نام زاها اغلب در فضای منفی در رسانه ها ظاهر می شد ، اگرچه طراحی ساختمان به خودی خود برای مردم خطرناک نبود.
یک مشکل دیگر هنگام ساخت ورزشگاه المپیک توکیو به وجود آمد. این پروژه بسیار گران به نظر می رسید : اجرای آن 2 میلیارد دلار هزینه داشت. مطبوعات ژاپنی حتی این استادیوم را با یك لاك پشت دریایی مقایسه می كردند ، كه ژاپن را به زیر آب می كشد.
حتی پس از درگذشت معمار ، ساختمانهای طراحی شده با حدید در سرتاسر جهان ساخته می شوند.
زاها حدید در سن 65 سالگی در اثر سكته قلبی در كلینیكی در میامی جایی كه برای برونشیت معالجه شد درگذشت. یکی از آخرین پروژه های انجام شده او یک ساختمان مسکونی در نیویورک بود. 
اکنون دفتر پاتریک شوماخر شریک 28 ساله زها، بیش از 30 اثر ناتمام حدید را اجرا می کند و کارهای جدیدی را در دست می گیرد. بنابراین ، به تازگی مرکز بین المللی فرهنگ و هنر Meishihu در شهر چانگشا چینی تکمیل شد.
در پایتخت عربستان سعودی ، در سال 2020 ، راه اندازی مترو در نظر گرفته شده است که ایستگاه اصلی آن توسط حدید طراحی شده است. قسمت اصلی ایستگاه از مرمر سفید ساخته خواهد شد و دیوارها با صفحات طلا تزئین شده اند. زها حدید این طرح را از تپه های ماسه ای عربستان الهام گرفته است.
شاید شما با چشمان خودتان برخی ساختمانهای زها حدید را دیده باشید؟ یا شاید دوست دارید از این ساختمان ها بازدید کنید؟ نظرات خود را به اشتراک بگذارید.

نظرات

در ادامه بخوانید...