چه کسی و چرا بینی مجسمه های مصر را از بین برد

سالهاست كه دانشمندان در سراسر جهان با یك معمای حل نشدنی دست و پنجه نرم می كنند كه یكی از قدیمی ترین و با دوام ترین تمدن های جهان این را در ذهن محققان انداخته است. واقعیت این است که بسیاری از مجسمه های مصر بینی ندارند. بررسی دقیق این موضوع توسط متخصصان نشان داده است که این به هیچ وجه یک پدیده تصادفی نیست. بنابراین آیا این فقط یک روند طبیعی تخریب یا قصد سوء کسی است؟

تخریب طبیعی یا تخریب عمدی؟

در اصل ، هیچ چیز تعجب آور در بینی های شکسته مجسمه های باستانی وجود ندارد: به هر حال ، سن  آنها در هزاره ها اندازه گیری می شود. تخریب یک روند کاملا طبیعی است. اما همانطور که معلوم شد ، همه چیز خیلی ساده نیست. سوال همچنان باقی است ، پس چرا این همه نمونه وجود دارد که به غیر از بینی ، کاملاً حفظ شده اند؟

چرا به طور کلی ، مجسمه ها به خوبی حفظ شده اند ، اما فقط بینی از بین رفته است؟

البته ، بینی برجسته ترین جزئیات صورت است ، از لحاظ نظری آسیب پذیرترین است. اگر قرار باشد چیزی شکسته شود ، پس بینی  اولین خواهد بود. بگذار اینجوری باشه. اما بینی ها از آثار هنری مانند نقاشی و نقش برجسته ها نیز برداشته شده است. بنابراین ، چگونه می توان چنین رفتار وحشیانه ای را در رابطه با این قسمت از بدن توضیح داد؟

این رمز و راز فرضیه های بسیاری را به وجود آورده است. در این میان ، حتی این واقعیت که استعمارگران اروپایی این کار را انجام دادند تا حتی نشانه هایی از ریشه آفریقایی مصریان باستان را از بین ببرند. به گفته دانشمندان ، این نظریه هیچ پایه و اساسی ندارد ، فقط به این دلیل که اثبات وجود رابطه با یک بینی امکان پذیر نیست. بنابراین ، با وجود همه وحشت های استعمارگران اروپایی ، بینی های شکسته مجسمه ها بیش از حد است. پس چه اتفاقی می توانست برای آنها بیفتد؟

این قطعاً دسیسه استعمارگران اروپایی نیست.

قدرت الهی را سلب کنید

چیزی به نام "شمایل نگاری" وجود دارد. این کلمه از زبان یونانی از دو کلمه "تصویر" و "سر و صدا" گرفته شده است. در لغت این کلمه به معنی شمایل نگاری است.

و در اینجا ما در مورد یک پدیده مذهبی مسیحی صحبت نمی کنیم که در زمان بیزانس و اصلاحات پروتستانی بوجود آمده است. سپس مبارزه ای فعال علیه کیش پرستش تصاویر مقدس درگرفت. در آن روزها شمایل ها از بین رفته بودند و کسانی که به آنها دعا می کردند به شدت مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند.

تصاویر و نقش برجسته ها به همان اندازه تخریب شدند.

در مورد مجسمه های مصر باستان ، ما در مورد شمایل نگاری به معنای گسترده تر آن صحبت می کنیم. کسانی که این کار را انجام دادند اعتقاد داشتند که آنها بسیار مهم هستند. انگیزه های چنین نگرشی می تواند سیاسی و مذهبی و حتی زیبایی شناختی باشد. اگر این واقعیت خاص اعتقادات مصریان باستان را در نظر بگیریم ، همه اینها معنای عمیق تری پیدا می کنند. آنها معتقد بودند که مجسمه ها و تصاویر راهنمای ذات الهی به دنیای انسانهای معمولی هستند. بر این اساس ، آنها معتقد بودند که وقتی خدایان از آسمان به معابد اختصاص داده شده به آنها نازل می شوند ، به مجسمه های خود می روند. به عبارت دیگر ، هدف پرستش خود مجسمه یا نقاشی نبود ، بلکه تجسم خدای نامرئی تاکنون بود.

این مجسمه خود شی قابل پرستش نبود.

هم نقاشی ها و هم نقش برجسته ها یک نوع آسیب دارند. این نشان می دهد که یک کارزار هدفمند علیه بینی انجام شده است. ادوارد بلیبرگ تصمیم گرفت تا از نزدیک به این موضوع بپردازد. وی متصدی ارشد نمایشگاه هنرهای مصر ، کلاسیک و باستان در خاور نزدیک در موزه بروکلین (ایالات متحده آمریکا) است. بازدیدکنندگان اغلب اوقات از او می پرسیدند که چرا بینی بسیاری از مجسمه ها شکسته است. این متخصص معتقد است که این مجسمه ها و تصاویر می توانند محلی برای "استقرار" خدا باشند. به همین دلیل ، آنها می توانند در دنیای مادی عمل کنند.

این دقیقاً همان گونه است که در مورد الهه عشق و باروری هاتور مصر باستان نوشته شده است. در شهر دندر یک معبد باشکوه وجود دارد که در حدود 2310-2260 ساخته شده است. قبل از میلاد مسیح. روی دیوارهای آن نوشته شده است: "او از آسمان نازل می شود تا به بدن خاکی خود وارد شود و در آن تجسم یابد." یعنی الهه وارد مجسمه می شود. در همین معبد نوشته هایی در مورد خدای اوزیریس وجود دارد که در تصویر او در نقش برجسته نقش بسته است. در مصر باستان اعتقاد بر این بود که مجسمه یا تصویری پس از ورود خدا به آن ، نه تنها زنده می شود ، بلکه دارای قدرت الهی نیز می باشد. می توان با بیدار شدن از خواب با کمک برخی از تشریفات از آن استفاده کرد. همچنین می توانید قدرت آنها را سلب کنید - با آسیب رساندن به آنها. به عنوان مثال ، با شکستن بینی.

مجسمه فرعون توتانخامون.

برای چه هدفی؟

این می تواند دلایل زیادی داشته باشد. به عنوان مثال ، کسانی که مقبره ها را به یغما بردند ، از انتقام کسانی که جرات صدمه زدن آنها را داشتند ، بسیار ترسیده بودند. علاوه بر این ، همیشه کسانی هستند که مایلند تاریخ را بازنویسی کنند ، یا حتی کل معنای میراث فرهنگی را کاملاً تغییر دهند.

روزگاری ، آخناتن ، پدر توت ، که بین سالهای 1353 و 1336 قبل از میلاد حکومت می کرد ، می خواست که خدای آتون در مرکز دین مصر باشد. این خدای با آمون ، خدای فضای آسمانی  هوا مخالفت می کند. برای دستیابی به این هدف ، آخناتن تصمیم گرفت تصاویر آمون را کاملا نابود کند. وقتی او درگذشت ، همه چیز دوباره تغییر کرد ، به حالت عادی بازگشت. همه معابد آتن ویران شد و مصریان دوباره شروع به پرستش آمون کردند.

ستایش از آتون.

در این رابطه ذکر این نکته مهم است که نه تنها خدایان قادر به ورود به تصاویر هستند. برخی از متوفیان می توانند این توانایی را کسب کنند. کسانی که تمام آزمایشات را در راه رسیدن به سالن حقیقت مضاعف گذرانده اند. در آنجا ، در محاکمه خدای اوزیریس ، آنها از نظر معنوی توجیه شدند و حق خدای شدن را به دست آوردند. این می تواند به عنوان تسلی خاطر فرزندان باشد و به یک نفرین تبدیل شود.

ستایش آمون.

علاوه بر این ، همیشه و در همه جا ، در هر زمان چیزی به عنوان مبارزه برای قدرت وجود دارد. او جای زخم های زیادی بر پیکره تاریخ بشریت گذاشت. به عنوان مثال ، فرعون توتموس سوم. او در قرن پانزدهم قبل از میلاد حکمرانی کرد و بسیار ترسید که پسرش از سلطنت محروم شود. فرعون می خواست كاملاً مطمئن باشد كه این وارث او است كه بر مصر حكمرانی خواهد كرد. برای این منظور ، توتموز دستور داد که تمام شواهد مربوط به سلف سلطنتی و مادرخوانده و عمه اش هتشپسوت را از بین ببرند. دومی ، در طی دو دهه اول سلطنت توتموز سوم ، حاکم مشترک او بود. او سعی کرد تمام شواهد این امر ، و همه مراجع احتمالی را از روی زمین پاک کند. اول از همه ، تصاویر و مجسمه ها. و تقریبا توتموز این کار را کرد.

حتی کلئوپاترا زیبا مجبور بود رنج ببرد.

در میان متون مختلف مصر باستان ، اغلب این واقعیت ارجاع می شود که در رابطه با تخریب ، مرتکب مجازات شدیدی روبرو خواهد شد. این نشان می دهد که این امر در مصر معمول بوده است. علی رغم اینکه غارت مقبره ها و آسیب رساندن به هرگونه دارایی در معابد یک جنایت بسیار جدی و گناهی سنگین بود ، اما بازهم جلوی برخی را نگرفت.

چرا بینی؟

هدف از آسیب رساندن به تصویر ، محروم کردن كامل یا حداقل كاهش قدرت خدایی بود كه به صورت مجسمه یا نقش برجسته ارائه می شود. این کار را می توان به روش های مختلف انجام داد. اگر لازم بود که قدرت شنیدن از خدای محروم شود ، گوش ها برداشته شد. اگر لازم بود مجسمه کاملاً بی فایده شود ، باید سر آن را برمی داشت. موثرترین و سریعترین راه برای رسیدن به خواسته خود برداشتن بینی بود. "بالاخره ، بینی عضوی است که از طریق آن تنفس می کنیم ، یعنی نفس زندگی. ساده ترین راه برای از بین بردن روحیه داخلی مجسمه این است که بتوانید با بیرون زدن بینی ، تنفس را از بین ببرید. " فقط چند ضربه چکش روی اسکنه می خورد و مشکل حل می شود.

محروم کردن یک مجسمه از دست ممکن بود

با شکستن بینی به راحتی مشکل حل شد.

پارادوکس همه اینها این است که این تمایل وسواسی برای از بین بردن تصاویر فقط اثبات می کند که اهمیت آنها برای این تمدن بزرگ باستانی چه بوده است.

اگر به تاریخ مصر باستان علاقه مند هستید ، مقاله ما را بخوانید ابوالهول در اصل به چه شکل بود

به گزارش  (سیارک)  مصر، کشف بقایای یک شهر گمشده را که قدمت آن به بیش از 7000 سال بازمیگردد، اعلان نمود ؛ این شهر، در استان سوهاجِ مصرِ علیا واقع شده است.

این شهرستان باستانی مسکونی ، در نزدیکیِ یک قبرستان، که قدمت آن به 5,316 سال پیش از میلاد مسیح بازمیگردد، کشف شده است، و بعنوان یکی از بزرگترین کشف‌های باستان‌شناسی که به دوران پادشاهی اولیه‌ی قبل از تاریخ مصر باستان که از حدود 5 هزار سال پیش آغاز شده است، باز میگردد.
یک تیم از باستان شناسان از وزارت آثار باستانی مصر، بقایای کلبه‌ها و قبرهایی را در عمق 400متری، به سمت جنوب ِ معبد mortuary ی Seti I ، یافته اند ، که متعلق به فرعونی بوده است که هزاران سال بعد ، یعنی بین سالهای 1290-1279 قبل از میلاد حکومت میکرده است. 

معبد Seti I ، در ابیدوس که یکی از قدیمی‌ترین شهرهای شناخته شده در مصر باستان و پایتخت تاریخی مصر علیا است قرار دارد و جدیداً ، مسکن‌ها و مقبره‌ها‌یی پیدا شده‌اند که ممکن است بخشهایی از یک پایتخت قدیمی باشند که قبلاً، از بین رفته و اکنون ، مجددا ظاهر شده است، و یا ممکن است مربوط به یک روستایی جداگانه باشند، که در آن پایتخت قرار داشته است.
در بخشی از اظهارات محمود عفیفی وزیر آثار باستانی در یک بیانیه مطبوعاتی آمده است: " این کشف میتواند موجب به دست آمدن اطلاعات زیادی در مورد تاریخ ابیدوس ها شود،" .

(سیارک) : وزارت باستان شناسی مصر اعلام کرده است که بقایای هرمی  ۳۷۰۰ ساله رادر نز دیکی قاهره پایتخت این کشور کشف نموده و بخشی از یک سرسرا و تخته سنگی منقش به خطوط هیروگلیف در میان یافته هایی می باشد که در گورستان پادشاهان دهشور در جنوب قاهره پیدا شده است.
به گفته وزارت امور باستان شناسی مصر ، این آثار در شرایط خوبی هستند و مشغول کار حفاری برای آشکار کردن بخش های بیشتری از هرم و تعیین اندازه آن می باشند. ظاهرا این هرم در جریان سلسله سیزدهم فراعنه ساخته شده است.

دهشور جایی می باشد که سنفرو از پادشاهان سلسله چهارم فراعنه اولین هرم با اضلاع واقعا صاف را در آن بنا کرد. آن هرم سرخ که  دارای۱۰۴ متر ارتفاع است حدود ۴۶۰۰ سال پیش ساخته شده است. (سیارک) 
سنفرو همچنین هرم قدیمی تر موسوم به "خمیده" به ارتفاع ۱۰۵ متر که شیب اضلاع آن در میانه راه از ۴۵ درجه به ۴۳ درجه تغییر مییابد را ساخته است.
سنفرو پدر فرعون بعدی مصر خوفو بوده  که به خاطر احداث هرم بزرگ جیزه که ارتفاع آن ۱۳۸ متر می باشد و از شگفتی های جهان باستان است معروف می باشد.  

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک) 

وقتی صفحات پرماجرای تاریخ را ورق می زنیم، با اسامی زنان خونخوار و بی رحمی مواجه می شویم که سلوک و خط مشی زندگی آن ها بسیار عجیب و حیرت آور است، گرچه، نگارنده و مفسر بیوگرافی آن ها تاریخ نویسان متعصب مرد بوده اند و ما به طور کامل نمی توانیم مطمئن باشیم که آن ها بدون بغض و کینه زندگی آن ها را نقاشی کرده اند، شک نیست که نمی توان منکر شخصیت پلید «لوکرزیا بورژیا» و یا هرزگی های شرم آور «مسالینا» شد. اما آنچه ما را به نوشتن این مقاله واداشته است؛ شناخت اندیشه و شناسایی روح سرکش و پرآشوب این زنان است که در تاریخ فصل بزرگی را اشغال کرده اند.

در حقیقت هضم این قصه دشوار است که «سالومه» پانزده ساله، برای «هرود» رقص جالب و شورانگیزی نماید به خاطر آن که خون مرد بیگناهی چون «جان پاپتیست» ریخته شود.

بدیهی است که جنایات و هرزگی های این زنان شرور نتیجه یک واکنش روحی و حس انتقام جویی بوده است. زیرا آنها در زمانی می زیستند، که زن موجود ضعیف و ذلیلی بود. مقهور و مطیع مرد به شمار می آمد.

زمانی که دختر بچه ها را به نزدیک ترین رودخانه ها پرت می کردند! و دختران بالغ نیز صرفاً وسیله ای برای خوش گذرانی بود. عشق های آن ها همواره به ناکامی و آرزوهایشان به یأس و ناامیدی مبدل می شد. پس این قضاوتی است نادرست اگر ما آن ها را زنان شرور، جانی، خونخوار و یا هوس باز بدانیم.

زیرا ما ماشین زمان «هربرت و لذت» را در اختیار نداریم تا چند قرن به عقب برگشته و با آن ها مصاحبه ای بکنیم.

در این مقاله ما بیوگرافی شش زن مشهور از زنان خونخوار تاریخ را در اختیار شما می گذاریم تا پس از مطالعه به انحطاط اندیشه و حس جاه طلبی برخی و یا عظمت اراده برخی دیگر از آن ها پی ببرید.

ایزابل

هشتاد و پنج سال قبل از میلاد مسیح، همسری شاه «اهب» سلطان اسرائیل را پذیرفت و ملکه آن کشور شد.
این زن مرموز و فتنه گر از ابتدای ورود به قصر پادشاهی، نقشه های هولناکی در سر داشت؛ نقشه برای ملوث کردن دین آنها و سپس تحمیل آیین «شرک» ‌به مردم ساده دل.
او با سیاستی مدبرانه چنان بر شاه «اهلب» تسلط یافت که وادارش کرد دین او را پذیرفته و معابد پرشکوهی بنا کند. آنگاه به ترغیب مردم در پذیرفتن این دین نوظهور پرداخت.
به آن ها که روستایی بینوایی بودند، وعده های زیادی داد و به تدریج معابد پر شد.
اما ناگهان آوازه مخالفت مردی مؤمن به نام «الیجاه» او را سخت به وحشت انداخت. این مرد متعصب عده زیادی را به دور خود جمع کرده بود تا با او مبارزه کرده و معابد کفر آفرینش را ویران کنند.
«ایزابل» زن ترسو و جبونی نبود، بی درنگ عده ای را اجیر کرد تا هرکس دم از مخالفت با دین او را می زند نابود کنند!
کم کم اغتشاش اوضاع، شاه «اهب» را به وحشت انداخت. اما «ایزابل» برای تحکیم نفوذ خود بر «اهب» فرزندی به دنیا آورد.(می گویند: «اهب» مردی عقیم بوده است!…)
آنگاه باز به مبارزه پرداخت و دستور داد مزرعه های مخالفان را آتش زده و زن و بچه های آنها را مقابل چشمانشان بکشند!
این خونریزی ها عکس العمل بدی داشت. زیرا به تدریج پیروانش از گرد او پراکنده شده و به دسته «الیجاه» می پیوستند.
هنگامی که «الیجاه» نگون بخت را به دستور او گردن می زدند، فریاد زد:
«روزی می رسد که بدن نجست را سگ ها بدرند!».
و خیلی زود این پیش بینی به صورت عمل درآمد. زیرا عاقبت مردم ستمدیده به رهبری سربازی شجاع به نام «جئو» شورش کردند و در مدت کمتر از چند ساعت بر اوضاع کاملاً مسلط شدند. ایزابل مغرور را از بام قصرش به پایین پرت کردند و اسب های سربازان با شعفی وصف ناپذیر بدنش را لگدمال نمودند. آنگاه سگ های گرسنه جشن گرفتند!.

کلئوپاترا

وی که اصل و نسبش یونانی است در شصت و نه سال قبل از میلاد مسیح در اسکندریه تولد یافت. زمانی که وارثثروت و ملک پدری شد، فقط هفده سال داشت.
گرچه، برادرش «پتولمی» به تحریک اطرافیانش سعی می کرد که خواهر سیاستمدار خود را از حکومت طرد کند.
در آن زمان مصر یکی از کشورهای دست نشانده «روم» بود که به سبب بی نظمی و اغتشاش اوضاع سرداری به امر امپراتور به مصر آمد تا به این بی نظمی و هرج و مرج خاتمه دهد.
این سردار بزرگ «ژلیوس سزار» نام داشت و او اولین عشق این زن جاه طلب بود «کلئوپاترا» برای غرس شاخه محبتی در قلب سرد «سزار»، نقشه ها کشید و عاقبت این مرد پرغرور را اسیر خود ساخت.
اما سرانجام «سزار» به قتل رسید و او که می خواست با تمام وجودش عشق بورزد و در عین حال مقام بزرگ و ارجمندی در دنیا داشته باشد، خود را در سر راه «مارک آنتونی» قرار داد. و این سرباز خشن و رام نشدنی را شیفته و دیوانه خود کرد.
نوشته اند: «کلئوپاترا» ابتدا به منظور این که روزی به مقام امپراتوری روم برسد، با «مارک آنتونی» عشق می ورزید، ولی بعدها واقعاً عاشق او بود. به همین دلیل که پس از مرگ «آنتونی» خود را با زهر مار مسموم ساخت.
او زنی زیبا و پرشور، جاه طلب و عاشق پیشه، و بی توجه به اصول اخلاقی بود. در مدت عمر کوتاه خود، بیست و دو سال ملکه مصر بود و صدها جوانانی را که عاشق و دلخسته وی بودند پس از کامیابی به قتل رسانید.

سالومه

در زمان حکومت «‌تیربوس» زن اشراف زاده ای به نام «هرودیاس» در روم زندگی می کرد که از شوهر سابق خود «فیلیپ» دختری داشت به نام «سالومه» یک شب در یک شب نشینی «هرودانتی پاس» حاکم «گالیلی» «هرودیاس» را دیده و عاشقش شد و از این رو همسر خود را طلاق داده و «هرودیاس» را به همسری انتخاب کرد.
به این ترتیب «هرودیاس» به اتفاق دخترش «سالومه» به قصر عظیم «هرود» رفت تا زندگی نوینی را آغاز کند. اما در آن زمان مردان متعبد و مذهبی فراوان بودند.
«جان پاپتیست» یکی از آنها بود. که در شهر علیه «هرود» و همسر بت پرستش تبلیغ می کرد و او را مردی هوسران و بی اعتنا به اصول اخلاقی و مذهبی می خواند.
اما «هرود» مردی صلح دوست بود که همواره از خونریزی و جنجال پرهیز می کرد. او عاقبت به تحریک همسرش؛ «جان پاپتیست» را دستگیر و در سیاه چال قصر خود زندانی کرد.
مدتی گذشت؛ «هرودیاس» کینه جو، پیوسته «هرود» را ترغیب می کرد تا هرچه زودتر «جان پاپتیست» ‌را اعدام کند. چون «هرود» از خونریزی متنفر بود همیشه سعی می کرد با بیان منطقی مستدل از این کار شانه خالی کند.
در این زمان «سالومه» به سن پانزده سالگی رسیده بود. زیبایی خیره کننده و شخصیت بارزش توجه تمام درباریان را جلب نموده بود، می گویند که این دختر تازه بالغ؛ هر نیمه شب به سراغ «جان پاپتیست» می رفت تا این مرد مؤمن پرغرور را رام کرده و تسلیمش شود! اما «جان» مثل یک صخره استوار و نفوذ ناپذیر بود. و «سالومه» که کم کم خود را مقهور این مرد می دید، نزد مادر کینه جویش رفت تا برای نابودی این دشمن مغرور، طرحی بریزند. یک شب «سالومه» فتنه گر، با رقص «هرود» مست را به سر ذوق و نشاط می آورد «هرود» با تحسینی خاص جلوی همه مهمانان قصر گفت: «دخترم؛ از من چیزی بخواه. قول می دهم هرچه بخواهی به تو بدهم» و او با لحن نفرت آمیزی می گوید: «من سر بریده جان پاپتیست را از تو می خواهم!» هرود فریاد می زند: «نه. تو را به خدا چیز دیگری از من بخواه» اما «سالومه» اصرار می کند: «پدر: شما قول دادید و نباید زیر قول خود بزنید!» آنگاه به دستور «هرود» سر بریده «جان پاپتیست» را به روی یک سینی طلا به او می دهند و او با دست های مرتعش این تحفه «ترسناک» را به مادرش تقدیم می کند…!

مسالینا

بدون تردید می توان «مسالینا» را فاسدترین زنان تاریخ نامید.(«شانتو» تاریخ نگار قرن پنجم).
مابین سال های «چهل قبل از میلاد» و «سی بعد از میلاد» روم سخت در تب شورش و انقلاب می سوخت. گاهی برای مقام امپراتوری خون ریخته می شد و گاهی برای آنها که دم از دین مسیح می زدند.
در این زمان آوازه زیبایی و رفتار «مسالینا» همسر «کلادیوس» در سراسر روم پیچید و جوان های پرجرأت را اغوا نمود. «کلادیوس» سرداری بود که فقط به مقام و پول می اندیشید و به «او» توجهی نداشت.
شب و روز برای رسیدن به مقام امپراتوری تلاش می کرد. سرانجام «کلادیوس» جاه طلب؛ به آرزوی خود رسید و امپراتور روم شد. اما یک امپراتور به زنی با شخصیت و عفیف احتیاج دارد. حال آن که «مسالینا» دشمن نجابت و تشریفات بود.
«گلادیوس» ‌ به سربازان خود دستور داده بود که هرگاه جوانی را با همسرش دیدند، او را بکشند. و تاریخ نگاری می نویسد که پس از صدور این حکم، صدها جوان زیبای فریب خورده سر خود را از دست دادند.
عاقبت «گلادیوس» از این وضعیت عذاب آور خسته شد و دستور داد که همسرش را در میدان نمایش اعدام کنند.
بدین طریق مسالینا به طرز فجیعی در عنفوان جوانی به قتل رسید.

لوکرزیا بورژیا

دوشس «فرارا» در سال ۱۴۸۰ در روم متولد شد. پدرش «‌دوک الکساندر ششم» است که پس از چند سال مبارزه مذهبی، در سال ۱۴۹۲ به مقام پاپ رسید و در واتیکان معتکف شد.
برادرش نیز «‌سزار بورژیا» است که مردی خونخوار بود!
در عصر «لوکرزیا» ایتالیا به استان های متعددی تقسیم شده بود که هر استان فرماندار مقتدری داشت و «لوکرزیا» نیز ملکه روم بود. وی در مدت چهل سال عمر خود، چند بار شوهر کرد که به جز شوهر آخری همه آن ها را با زهر مسموم نمود.
کشتن انسان ها به وسیله زهر برای او یک امر معمولی و شاید «تفننی» بوده است. زیرا می گویند وقتی کسی را مسموم می کرد، نزدش می ماند تا مرگش را تماشا کند! «به همین دلیل بعضی ها به این زن ملکه زهر لقب داده اند!».
جنایات او همواره با نقشه ای دقیق انجام می گرفت که هیچ کس نسبت به او مظنون نمی شد!
نوشته اند که او در سن بیست و هفت سالگی پسر و در سن سی سالگی دخترش را به وسیله زهر هلاک کرده است!
چون پا به سن گذاشت؛ توفان جنایت در او آرام گرفت و رئوف تر و مهربان تر شد. حتی زمانی عشق به سراغش آمد و برای بینوایان صدقه جمع کرد. بله، سرانجام لوکرزیا بورژیا عاشق یک جوان اسپانیولی به نام «دوک آلفرنزو» شد و با وی ازدواج کرد.
زندگی این زن شرور تاکنون نظر بسیاری از نویسندگان جهان مانند «ویکتورهوگو» «میشل زواگو» را جلب نموده و آثار با ارزشی به وجود آمده است.
«لوکرزیا بورژیا» در سال ۱۵۱۹ هنگام تولد فرزندش به علت خونریزی شدید از پای درآمد و چشم از جهان فروبست.

ماری آنتوانت

دختر امپراتور اتریش در سال ۱۷۵۵ در وین دیده به جهان گشود.
در آن زمان مناسبات سیاسی و اقتصادی دو کشور اتریش و فرانسه بسیار متزلزل و نامطلوب بود. و برای برقراری دوستی و به وجود آمدن حسن تفاهم یک وسیله لازم بود.
هنگامی که ماری به سن پانزده سالگی رسید، او را سفیر حسن نیت کردند و به عقد «لوئی شانزدهم» ولیعهد فرانسه درآوردند.
در سال ۱۷۷۴ «لوئی پانزدهم» وفات یافت و پسر بیست و دو ساله اش وارثسلطنت گردید.
«لوئی شانزدهم» مردی بود، بی اراده، ضعیف النفس، و ترسو اما «ماری آنتوانت» که سرانجام به آرزوی دیرینه خود رسیده بود، می خواست در مقام ملکه فرانسه، از موقعیت خویش نهایت استفاده را ببرد.
هرشب بدون توجه به بودجه ضعیف مملکت و وضع رقت انگیز مردم، شب نشینی های باشکوهی ترتیب می داد. میلیون ها فرانک خرج آن شب نشینی ها می شد.
او ابتدا اهمیت نمی داد که در هر گوشه ای از فرانسه زمزمه یک انقلاب به گوش می رسید. دلش می خواست شب و روز مجلس بالماسکه ترتیب دهد و تمام اوقات خود را به عیش و عشرت بگذراند. با سر و وضعی شرم آور در مجالس ظاهر می شد، مشروب می خورد، وقتی از خود بی خود می شد، فریاد می کشید. حتی یک شب فریاد زد: «این جام را به سلامتی یک مرد بزرگ می نوشم» همه با تعجب پرسیدند: «کیست آن مرد بزرگ؟ …» و او خندید و گفت: «نرون امپراتور روم!».
عاقبت تب انقلاب بالا گرفت و فریادها و هذیان های پردرد مردم همه جا طنین انداخت. در اکتبر ۱۷۹۳ مردم علیه او و «لوئی شانزدهم» شوریدند و پس از یک مبارزه طولانی، بر اوضاع کاملاً مسلط شدند.
«ماری آنتوانت» و «لوئی شانزدهم» به وسیله گیوتین اعدام شدند! منبع:افکارنیوز

آنچه در شعرهای عاشقانه مصر باستان آواز شده است

یک روز گردشگری فقط با 50 دلار

چگونه می توانم با 50 دلار در مراکش گردشگری کنم

آیا سفری به تونس با قیمت 50 دلار واقعی است

آیا 50 دلار برای سفر به مصر کفایت می کند

با 50 دلار در لبنان کجا برویم

ابوالهول در اصل چگونه بود و چه تناسبی برای آن رخ داد؟

هر گردشگری که از هرم بزرگ جیزه بازدید کرده و شخصاً ابوالهول را دیده باشد ، درک خواهد کرد که چیزی در نسبت آن درست نیست. اگرچه این را می توان در عکس یا تصویر هم مشاهده کرد. واقعیت این است که بدن ابوالهول بزرگ است ، اما سر ابوالهول به طور نامتناسبی کوچک است. به خصوص عجیب به نظر می رسد وقتی در نظر بگیرید که مصریان ، در هر اثر هنری که خلق کرده اند، همیشه نسبت ها را بسیار دقیق رعایت کرده اند . پس چرا ابوالهول یک استثنا بود؟

ابوالهول کیست

بسیاری بر این باورند که ابوالهول سر پادشاه Cheops  بر روی بدن  شیر عظیم الجثه است / عکس

بسیاری بر این باورند که ابوالهول دارای سر شاه خئوپس بر روی بدن  شیر عظیم الجثه با قسمت فوقانی کاملاً صاف - پشت و حتی محاصره در آب است. دیگران می گویند این رئیس خفره است. گزینه دوم در واقع بر روی این مجسمه وجود دارد که در موزه ای در قاهره است. اما تفاوت قابل توجهی بین این سرها وجود دارد - شکل صورت. در دومین هرم بزرگ جیزه متعلق به فرعون کففرن شکل صورت کشیده است و در ابوالهول ، کاملاً مخالف آن و گرد است.

لودویگ بورخاردت ، باستان شناس آلمانی ، در مقاله خود در مورد ابوالهول کاملاً حفاری نشده ، وجود نوارهایی بر روی سر به جای چشم ها و  تزئینات ظریف راه راه روی آن اشاره کرد / عکس

حتی قبل از اینکه ابوالهول به طور کامل کاوش شود و فقط یک سر و گردن روی ماسه ها پیدا شود ، L. Borchardt ، باستان شناس آلمانی ، یک مقاله  نوشت. وجود نوارها را در قسمت سر به جای چشم ها ، تزئینات ظریف راه راه روی آن را ذکر کرده است. سر از Nemes مذهبی ، مقدس بود ، از این رو نتیجه می شود که صورت باید متعلق به فرعون باشد.

حفاری های ابوالهول حدود 10 سال به طول انجامید: از 1926 تا 1936 / عکس

وی پس از تجزیه و تحلیل تاج هایی از این نوع ، دریافت که این الگوها از ویژگیهای پادشاهی میانه است و این قرنها پس از Khephren و Cheops است. وی تحقیقات خود را در یکی از مجلات علمی منتشر کرد. پس از اینکه در سال 1926 تا حدی ابوالهول حفاری شد و کاوش ها در سال 1936 به طور کامل به پایان رسید ، مشخص شد که این مجسمه در زمان پادشاهی قدیمی تراشیده شده است. اما بورچاردت نمی توانست بداند که ابوالهول چه نوع جسمی دارد ، زیرا او آن را نمی دید و فقط از روی سر قضاوت می کرد.

پس از تجزیه و تحلیل تاج از این نوع ، باستان شناس دریافت که این الگوها از ویژگی های پادشاهی میانه است ، و این قرن ها پس از خفره و خئوپس است / عکس

در نتیجه ، معلوم می شود که این مجسمه در ابتدا در پادشاهی قدیمی تراشیده شده است و فقط پس از آن ، در زمان پادشاهی میانه ، دوباره سر آن تراشیده شده است. اعتقاد بر این است که ابوالهول دارای بدن شیر است ، اما واقعاً اینگونه است؟

ابوالهول در ورودی نکروپولیس - نگهبان سگ وحشی

در مصر باستان ، مردم خدای آنوبیس را می پرستیدند که در همان موقعیت شکل ابوالهول به تصویر کشیده شد / عکس

شاید ابوالهول با حذف جزئیات غیر ضروری تغییر کرده باشد / عکس

در مصر باستان ، مردم خدای آنوبیس - سگ نشسته وحشی را می پرستیدند. در واقع ، این یک گونه منقرض شده سگ های وحشی است. آنوبیس حافظ مردگان ، نکروپولیس بود. او اغلب در همان موقعیت شکل ابوالهول به تصویر کشیده می شد. بنابراین ، می توان فرض کرد که در اصل ابوالهول آنوبیس بود. با گذشت زمان ، سر تغییر کرد و آنها این کار را فقط با حذف جزئیات غیر ضروری انجام دادند. پس از همه ، برای تغییر شکل صورت ، از بین بردن سنگ های جامد بسیار آسان تر است. از این رو تخلف در تناسبات دیده می شود.

احتمالاً ، ابوالهول در اصل به این شکل بود / عکس