آرتریت نوجوانی چیست؟

آرتریت نوجوانی تمامی اعضای خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد. تمامی آنها بایستی با چالش های ویژه با این بیماری مقابله نمایند. آرتریت نوجوانی می تواند در فعالیت های اجتماعی و مدرسه کودک تاثیر گذاشته و فعالیت های مربوط به مدرسه اش را مشکل تر سازد. اعضای خانواده می توانند جهت کمک فیزیکی و روحی به کودک کارهایی را انجام دهند.

آرتریت نوجوانی چیست؟

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

اگر عاشق مسافرت هستید، تعدادی وبسایت هستند که باید حتما ببینید تا بتوانید اطلاعات خوبی از پول، زمان یا سفر کسب کنید و یا از هواپیمازدگی جلوگیری کنید. و بهترین چیز راجع به این مقاله این است که هیچ ثبت نام آزار دهنده ای برای مجلات ندارد (بخاطر اینکه قطعا شما در سفر هستید و نه در خانه). و هیچ سایتی هم در آنجا تبلیغی نکرده است. پس از این سفر کوچک در اینترنت لذت ببرید و من امیدوارم که فقط اینطور نباشد که یک سایتی را بشناسید و دیگر سری هم نزنید، بلکه سایتی که بطور فوق العده ای مفید باشد.
بنابراین پیش بسوی سفرهای بدون راه!

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

«آرتریت» به معنی التهاب مفصل می‌‌باشد. این اصطلاح اشاره به گروهی از بیماری‌ها دارد که سبب درد، تورم، سفتی و از دست دادن حرکت در مفاصل می‌شود. علاوه بر این معمولا آرتریت برای بیان بیش از 100 بیماری روماتیسمی استفاده می‌شود که علاوه بر اثر روی مفاصل، سبب درد، تورم، و سفتی در دیگر ساختارهای پشتیبان بدن از جمله ماهیچه‌ها، تاندون‌ها، رباط‌ها و استخوان نیز می‌شود. امکان دارد برخی از بیماریهای روماتیسمی، قسمت‌های دیگر بدن از جمله ارگان‌های مختلف داخلی را تحت تاثیر قرار دهند. آرتریت نوجوانی (JA) اصطلاحی است که اغلب برای توصیف آرتریت کودکان استفاده می‌شود. احتمال مبتلا شدن به هر نوع آرتریتی در کودکان وجود دارد، اما رایج‌ترین نوع آرتریتها که در کودکان رخ می‌دهد آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی است.

•آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی چیست؟  

• علایم و نشانه‌های آن چیست؟

• چگونه تشخیص داده می‌شود؟

• چه کسانی آن را درمان می‌کنند؟

• کودکان مبتلا به آرتریت نوجوانی چگونه درمان می‌شود؟

• خانواده چگونه می تواند به کودک مبتلا به آرتریت نوجوانی کمک کند؟‌

• آیا چنین کودکانی باید فعالیت‌های خود را محدود نمایند؟

هم آرتریتهای ایدیوپاتیک نوجوانی (JIA) و هم آرتریت روماتوئید نوجوانی هر دو سیستم‌های طبقه‌بندی برای آرتریتهای مزمن در کودکان هستند. سیستم طبقه‌بندی آرتریتهای روماتوئید نوجوانان دهه‌ها پیش مطرح شده و سه زیرگروه متفاوت دارد: چند مفصلی، پاسی ارتیکولار و systemic-onset. اخیرا متخصصان روماتولوژی اطفال در سراسر جهان، سیستم طقه‌بندی آرتریت ایدیوپاتیک جوانان را مطرح کرده اند که حاوی سه نوع آرتریت مزمن است که کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. این سیستم طبقه‌بندی سه زیرگروه آرتریت روماتوئید نوجوانی را نیز مشخص کرده است.
آمار شیوع آرتریت نوجوانی متفاوت است اما با توجه به گزارش 2008 موسسه ملی آمار آرتریت حدود 294000 کودک بین 0 تا 17 ساله، به آرتریت یا دیگر حالات روماتیسمی مبتلا هستند.  (سیارک)

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

آرتریت نوجوانی چیست؟

چه کسی آرتریت نوجوانی را درمان می کند؟
درمان، اغلب نیازمند روشی تیمی، شامل کودک و خانواده اش و تعدادی از پزشکان متخصص مختلف می‌باشد. در حالت ایده آل، مراقبت از کودک بایستی توسط متخصص روماتولوژی اطفال که خود پزشک است و برای درمان بیماری های روماتیسمی کودکان آموزش دیده شده، انجام گردد. با این حال، بسیاری از متخصصان روماتولوژی اطفال و «بزرگسالان» نیز آرتریت نوجوانی را درمان می کنند. بخاطر اینکه تعداد نسبتا کمی متخصص روماتولوژی اطفال وجود دارد و عمدتا در مراکز مهم پزشکی و در مناطق شهری متمرکز شده اند و کودکانی که در شهرهای کوچک و مناطق روستایی زندگی می‌کنند ممکن است از طریق ارتباطی که پزشک شهرشان با روماتولوژیست اطفال برقرار می کند از آن بهره مند گردند. در حال حاضر بسیاری از مراکز بزرگ، کلینیک‌های پیشرفته ای را تاسیس می کنند که در آن پزشکان و تیم پشتیبان از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچکتر برای 1 یا 2 روز جهت درمان بیماران محلی مسافرت می نمایند. (سیارک)

آرتریت نوجوانی چیست؟

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

اهداف اصلی درمان، حفظ سطح بالای عملکرد فیزیکی و اجتماعی و حفظ کیفیت خوب زندگی است. جهت دستیابی به این اهداف، پزشکان درمانهایی را جهت کاهش تورم، حفظ حرکت کامل در مفاصل آسیب دیده، تسکین درد توصیه کرده و عوارض جانبی درمان را شناسایی و پیشگیری می نمایند. بیشتر کودکان مبتلا به آرتریت نوجوانی  برای درمان آرتریت نیازمند ترکیبی از داروها و درمانهای غیردارویی هستند تا به اهداف درمانی مورد نظر دست یابند. در ادامه برخی از درمانهای مرسوم اورده شده است.آرتریت نوجوانی چیست؟

درمانهای دارویی [1]
داروهای ضد التهاب غیر استروئيدی (NSAIDها). آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن و ناپروکسن سدیم نمونه‌هایی از NSAIDها هستند. اغلب اولین نوع داروی مورد استفاده هستند. تمامی NSAIDها، بطور مشابه با بلاک کردن موادی بنام پروستاگلاندین به تسکین التهاب و درد کمک می کنند. با این حال، هر NSAID ماده شیمیایی متفاوتی است و اثر نسبتا متفاوتی روی بدن خواهد داشت.
برخی از NSAIDها در دسترس هستند اما برخی دیگر، از جمله مهارکننده COX-2 تنها با نسخه پزشک قابل دستیابی هستند.
تمامی NSAIDها عوارض جانبی قابل توجهی دارند، به طوری که قبل از مصرف هرکدام از این داروها باید با پزشک خود مشورت نمایید.[2] به دلایل ناشناخته، به نظر می رسد برخی از کودکان به NSAIDها واکنش بهتری می دهند. پزشک بایستی بر هر کودکی که NSAID را به طور مرتب مصرف می کند نظارت داشته باشد تا علائم آرتریت نوجوانی را تا آنجایی که ممکن است و به اندازه مناسب کنترل نماید.

داروهای ضد روماتیسمی و اصلاح کننده بیماری (DMARDها). در صورتی که NSAIDها علائم آرتریت نوجوانی را از بین نبرند، پزشک ممکن است این نوع از دارو را تجویز نماید. DMARD ها سرعت پیشرفت آرتریت نوجوانی را کاهش می دهند اما از‌ آنجایی که ممکن است رفع نشانه های آن هفته ها یا ماه ها طول بکشد اغلب از یک NSAID استفاده می شود. گرچه بسیاری از انواع مختلف DMARDها در دسترس هستند، اما پزشکان اغلب جهت استفاده از DMARD نوع خاص، برای کودکان مبتلا به آرتریت نوجوانی از متوترکسات استفاده می‌نمایند.
محققان دریافته اند که متوترکسات بی خطر بوده و روی برخی از کودکان مبتلا به آرتریت نوجوانی که علائم بیماری شان با دیگر داروها رفع نمی گردد، موثر خواهد بود. از آنجایی که متوترکسات در دوزهای کم، برای از بین بردن علائم آرتریت مورد نیاز است، عوارض جانبی بالقوه خطرناک به ندرت آشکار می شود. خطرناکترین عارضه، آسیب کبدی است اما می توان آن را هم با تست‌های غربالگری منظم خون و مراجعه به پزشک پیشگیری کرد. نظارت دقیق بر عوارض جانبی افراد استفاده کننده از متوترکسات مهم می باشد. در صورت اطلاع سریع از عوارض جانبی شدید، پزشک می تواند دوز را کاهش داده و عوارض جانبی را از بین ببرد.

کورتیکواستروئیدها. در کودکان مبتلا به آرتریت بسیار شدید نوجوانان، جهت جلوگیری از علائم جدی مانند عفونت کیسه اطراف قلب (پریکاردیت) نیاز به داروهای قوی تری می‌باشد. کورتیکواستروئیدهایی از جمله پردنیزولون می توانند برای کنترل علایم شدید استفاده شوند. این دارو می تواند به صورت داخل وریدی (به طور مستقیم به داخل ورید) و یا از راه دهانی استفاده گردد. کورتیکواستروئیدها می توانند مانع از رشد نرمال کودک شده و عوارض جانبی دیگر مانند گردی صورت، استخوان ضعیف و افزایش حساسیت به عفونت گردند. هنگامی که داروی آرتریت علائم شدید را کنترل نماید، دکتر دوز را به تدریج کاهش داده و در نهایت آن را کاملا متوقف خواهد کرد. از آنجایی که توقف ناگهانی استفاده از کورتیکواستروئیدها می تواند خطرناک باشد، بنابراین دقت در دستورالعمل های پزشک در مورد چگونگی مصرف و یا کاهش دوز بسیار مهم می باشد. در مورد التهاب در یک یا در چند مفصل، تزریق ترکیب کورتیکواستروئید در مفصل یا مفاصل مبتلا می تواند اغلب بدون عوارض جانبی سیستمیک حاصل از داروهای خوراکی یا داخل وریدی باشد.(سیارک)
عوامل بیولوژیک. کودکان مبتلا به آرتریت نوجوانان که از دیگر داروها تسکین کمی می یابند، ممکن است از طبقه های جدیدتر دارویی که تعدیل کننده پاسخ بیولوژیک یا عوامل بیولوژیک نامیده می شود استفاده کنند. مهار کننده فاکتور نکروز تومور (TNF) از طریق مسدود کردن فعالیت TNF، پروتئین طبیعی در بدن را که به عوامل ایجاد التهاب کمک می کند، مهار می نماید. دیگر عوامل بیولوژیک، سایر پروتئین‌های التهابی مانند سلولهای انترلوکین- 1 یا سلولهای التهابی که سلولهای T نامیده می شوند را بلاک می نماید. عوامل بیولوژیکی مختلف برای انواع مختلف بیماری می تواند موثرتر باشد.
درمان بدون دارو

فیزیوتراپی. برنامه ورزشی منظم که بخش مهمی از طرح درمان کودک است. می تواند به حفظ و نگهداری عضلات و بهبود دامنه حرکت مفاصل کمک کند. فیزیاتریست (متخصص توانبخشی) و یا تراپیست فیزیکی می تواند برای فرد مبتلا به آرتریت نوجوانان، برنامه ورزشی مناسب را طرح ریزی کند. همچنین این متخصص با استفاده از آتل و دستگاه های دیگر برای کمک به نگهداری استخوان و رشد مفصل میتواند توصیه هایی داشته باشد.
تراپی های مکمل و جایگزین. بسیاری از بزرگسالان برای درمان آرتریت، به دنبال راه های جایگزین از جمله رژیم های غذایی خاص، مکمل، طب سوزنی، ماساژ، یا حتی جواهرات مغناطیسی و تشکها هستند. محققان نشان می دهند که تعداد کودکان استفاده کننده از درمان های جایگزین و مکمل نیز در حال افزایش می باشد.
گرچه تحقیقات کمی در پشتیبانی از درمان های جایگزین برای‌ درمان آرتریت وجود دارد اما به نظر می رسد برخی از افراد از آنها استفاده می کنند. اگر پزشک یک کودک احساس کند که این روش با ارزش بوده و مضر نیست می تواند در طرح درمانی اش از آن بهره گیرد. با این حال غفلت نکردن از مراقبت های بهداشتی منظم و درمان علائم جدید مهم می باشد.(سیارک)

 [1] تمامی داروها می توانند عوارض جانبی باشند. برخی داروها و عوارض جانبی در این مطلب ذکر خواهند شد. برخی از عوارض جانبی ممکن است شدیدتر از دیگران باشند. شما بایستی بسته‌های همراه داروها را بخوانید و هر سوالی که درباره عوارض جانبی احتمالی داروها وجود داشت از ارائه دهنده یا داروساز خود بپرسید.

[2] هشدار: عوارض جانبی NSAIDها شامل مشکلات معده، خارش پوست، فشار خون بالا، حفظ آب و مشکلات کبد، کلیه و قلب می باشد. در طول مدتی که فرد از NSAIDها استفاده می کند، به احتمال زیاد عوارض جانبی اش را به صورت خفیف یا جدی دریافت کند. بسیاری از داروهای دیگر زمانی که بیمار تحت درمان با NSAIDها است، استفاده نمی شود، چرا که NSAIDها نحوه استفاده یا زدودن داروهای دیگر توسط بدن را تغییر می دهد. خود قبل از استفاده از NSAIDها با مراقب بهداشتی یا داروساز مشورت کنید. بایستی NSAIDها تنها برای کوتاه‌ترین زمان ممکن استفاده گردند. (سیارک)

آرتریت نوجوانی چیست؟

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir 

آیا هر موقع که احساس انرژی پایین داشتید به سمت شنا می روید؟ آیا واقعا به دنبال افزایش استقامت برای رقابتی سخت در شنا با دوستانتان هستید؟چگونه استقامت بدن را افزایش دهیم  بسیار خوب اما افزایش استقامت در ورزش شنا کاری یک شبه نمی باشد. نیاز به صبر و تمرین دارد. اما نگران نباشید! ما در این پست برخی از تمرینات منحصربفرد و دستورالعمل هایی را می آوریم که افزايش سرعت شنا و سطح شنای استقامتی شما را افزایش خواهند داد. حال موارد زیر را بخوانید تا ببینید که چگونه می توانید در شناکردن بهتر باشید بدون اینکه ضرری ببینید!

همانطور که همگی ما می دانیم ورزش بهترین راه برای بهبود استقامت می باشد. اما وقتی که خودتان را آماده شیرجه زدن می کنید، برای آماده سازی چه کاری باید انجام دهید؟ اجازه دهید بهترین راه را برای شنا استقامتی بصورت خلاصه توضیح بدهیم.

برای افزایش استقامت آهسته و پیوسته باشید

آغاز آهسته به شما کمک خواهد کرد تا در استخر آرام باشید، که آنهم در یادگیری تکنیک های ایده آل شنا کردن کمک می کند. از طرفی نیز مانع از آسیب دیدن شما می شود. حتی شنا کردن و یا اسپلشینگ حداقل سه بار در هفته برای تازه کارها نیز خوب جواب می دهد. در اینجا روال تمرین آزاد برای مبتدیان آورده می شود:

گرچه این جدول نشان می دهد که بایستی با 700 یارد تمرینات خود را شروع کنید اما در صورت اجرای مداوم، می توان تعداد آن را افزاش داد.

برای افزایش استقامت ورزشهای چندمنظوره را انتخاب کنید

وقتی که بدنبال افزایش استقامت کل بدن برای ورزشهایی مثل شنا هستید، ورزشهای چندمنظوره می توانند در دستیابی سریعتر به آنها کمکتان کنند. می توانید هرگونه تمرین وزنی مناسب را که برای قسمت فوقانی بدن است انجام دهید. تنها چیزی که نیاز دارید این هست که روی نیم تنه تان متمرکز شوید (مرکز بدن، بازوها، پشت و ...) تا «شانه های خوش فرم برای شناگری» داشته باشید. نه حرکاتی پیچیده دارد و نه تجهیزات سنگین.

از تجهیزات ورزشی استفاده کنید

خوب، حرکات شنا، حرکاتی طبیعی نیستند. بنابراین استفاده از تجهیزاتی مثل کیبورد، پارو، باله، مته و ... می تواند به شما در عادت کردن به این حرکات کمک کند. در مورد حالت صحیح بدنتان و تغییر تکنیک های شنایی که مورد نیازتان است، اطلاعات کسب کنید.

بهترین تمرینات شنا جهت بهتر کردن تلاش شما

 بله، برای شنا واقعا تمرینات ورزشی وجود دارد. در اینجا مرحله به مرحله یک رویکرد از آن را می آوریم که شما بدون نیاز به احساس توقف، توانایی تکرار پشت سرهم آن را خواهید داشت:

1. خوب خودتان را گرم کنید. برای این کار بایستی بین 200 و 400 متر با سرعت کاملا آرام شنا نمایید. بعد از هر 100 متر حرکت خود را تغییر داده و در حد مورد نیاز استراحت نمایید.
2. بعد از آن، در 3 ست متوالی از 100 متر، 300 متر شنا کنید. سرعتتان بایستی متوسط بوده و هیچ تغییری در حرکت نداشته باشید. با این حال، 10-15 ثانیه در بین دو ست به خودتان استراحت دهید.
3. بعد از آن، دیگر شنای 300 متر ندریم. اما بایستی این سه ست را به دو ست 150 متر تغییر دهید. سرعت در طول ست اول بایستی متوسط باشد. بعد آن، حدود 20 ثانیه استراحت کنید. در ست دوم سرعتتان را نسبتا زیاد کنید یعنی (برای هر 50 متر) تا 90% بالا ببرید. بایستی 30 ثانیه استراحت دوره ای داشته باشید.
4. بعد آن، 300 متر دیگر شنا کنید. در طول کل این دوره سرعت متوسطی داشته و سعی کنید تا استراحتی نداشته باشید. در اینجا، شدیدا نیاز به استراحت مختصر 5 تا 10 ثانیه ای دارید.
5. نهایتا، با ست 200 متری نهایی، بدن خودتان را کم کم سرد نمایید. در صورت تمایل می توانید برای این منظور از باله نیز استفاده کنید.

نکات کلی برای افزایش استقامت در طول شنا

حال در اینجا برخی نکات متداول و در عین حال مفید آورده می شود که به شما در بهبود استقامت شنا تا حد قابل توجهی کمک خواهد کرد:

• حدودا نیم ساعت قبل از شنا یک وعده غذایی پرکربوهیدرات یا غلات (از جمله پاستا، جو دوسر، برنج و غیره) میل نمایید.
• با نوشیدن مقدار زیادی آب قبل از پریدن به استخر هیدرات جذب نمایید.
• در طول جریان شنا، به محض اینکه احساس تشنگی کردید، برای نوشیدن آب توقف نمایید.
• مراقب خودتان باشید. بعد و در هر جلسه شنا تمرینات کششی انجام دهید طوریکه مقاومت در برابر آب روی شانه های شما عوارضی نداشته و استقامت بدنتان برای جلسه بعدی از بین نرود.

حال امیدواریم ایده ای برای چگونگی افزایش استقامت برای شنا کسب کرده باشید! شنا می تواند هدف درمانی داشته باشد. و زمانی که صحیح شنا کنید، عملکرد بدنتان کاملا بهبود خواهد یافت. اما در اینجا مسئله کلیدی صحیح شنا کردن است! با این نکات، شما می توانید استقامت شنا را در خودتان ایجاد نموده و شبیه به یک ماهی شنا نمایید!

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

آیا شنا در استخر عمومی خطرناک است

چه چیزی باعث عفونت کریپتوسپوریدیوز می شود

چگونه از عفونت کریپتوسپوریدیوز جلوگیری کنیم