متاسفانه در کشور ما آمار دقیقی از شیوع این بیماری وجود ندارد، اما حدود ۲ تا ۵ درصد از جوامع مختلف درگیر این بیماری هستند. جهت آشنایی با علایم، حالات مختلف این بیماری، تشخیص و درمان های موجود ادامه مطلب را از دست ندهید.

علائم پسوریازیس:

در شروع پسوریازیس ابتدا یک برجستگی قرمز روی پوست مشاهده می کنید که به مرور بزرگتر و ضخیم تر می شود و سپس پوسته پوسته می شود. این ضایعات ممکن است بهم برسند و سطح بزرگتری از پوست را گرفتارکنند.

این ضایعات ممکن است خارش دار و اذیت کننده باشند و با خاراندن و کندن خونریزی کنند.

پسوریازیس ناخن:

نیمی از افراد با پلاک پسوریازیس، پسوریازیس ناخن هم دارند. رنگ ناخن‌ها به زرد مایل به قرمز تغییر می کنند. ناخنها شکننده می شوند و سوراخ، فرورفتگی و یا شیار در سطح‌شان دیده می شود. تقریبا هر کسی که پسوریازیس ناخن داشته باشد درگیری پوست هم دارد.

آرتریت پسوریازیس:

در بعضی افراد مبتلا به پسوریازیس (بیشتر در سنین 30 تا 50 سال) آرتریت رخ می دهد. یعنی ورم و التهاب و محدودیت حرکت در مفاصل اتفاق می افتد. ( سیارک)

علت پسوریازیس چیست؟

محققین هنوز علت اصلی این بیماری را نمی دانند، ولی آن را نوعی اختلال در سیستم ایمنی می دانند. به این معنی که در فرد مبتلا به پسوریازیس سیستم ایمنی بدن او به سلولهای پوست حمله می کند و بدن طی چند روز شروع به ساخت پوست جدید می کند. درحالیکه در حالت طبیعی این عمل تقریبا 4 هفته طول می کشد و این پوست جدید در واقع همان بثورات پسوریازیس هستند.

چه عواملی باعث شعله ور شدن پسوریازیس می شود؟

- آسیبها و عفونتهای پوستی
- استرسهای روحی
- بعضی از داروها
- سیگار
- الکل

تشخیص پسوریازیس:

با معاینه پوست، مو، ناخن و پوست سر می توان پسوریازیس را تشخیص داد. ولی ممکن است نمونه برداری هم برای تایید تشخیص انجام شود. اگر تورم و درد مفاصل هم وجود داشته باشد عکس برداری از مفاصل و آزمایش خون نیز ممکن است درخواست شود.

درمان:

اگر پسوریازیس خفیف تا متوسط داشته باشید، استفاده از کرم و پماد باعث کم شدن التهاب، خارش و رشد سلول می شوند.

بعضی ازین کرمها شامل استروئید، مرطوب کننده ها، سالیسیلیک اسید، رتینوئید، کلسیپوترین (فرمی از ویتامین دی) و تار (coal tar) می باشد. شامپوهای تار برای پسوریازیس سر کاربرد دارند.

فوتو تراپی:

اگر پسوریازیس متوسط تا شدید باشد، فتوتراپی UVB کمک کننده است. در این درمان پوست مبتلا در معرض نور فرابنفش قرار می گیرد.

پووا PUVA فرمی از فتوتراپی است که در آن داروی پسورالن و نور UVA استفاده می شود. فوتو تراپی UVB و PUVA به درمان پسوریازیس کمک می کنند. عوارض فوتوتراپی شامل سردرد، تهوع، خستگی و سرطان پوست است.

درمان با لیزر:

لیزرها تحول جدیدی در فتوتراپی هستند. با کمک آنها نور به ضایعات تابانده می شود و پوست سالم آسیب نمی بیند و عوارض و ریسک سرطانزایی کمتری نسبت به فتوتراپی دارند.

درمان دارویی:

ممکن است درمانهای خوراکی که هدفشان سیستم ایمنی بدن است توسط پزشک تجویز شود. مثل متوترکسات و سیکلوسپورین. هردو عوارض مهمی دارند. پس حتما نظارت پزشک در زمان مصرف این داروها باید وجود داشته باشد.

داروی دیگری که می توان در پسوریازیس شدید استفاده کرد رتینوئید خوراکی است که جدیدترین آن به اسم اتزلا Otezla و (apremilast) می باشد. این دارو نیز عوارضی دارد ولی پیگیری کمتری لازم دارد.

داروهای بیولوژیک:

روش درمانی جدیدی که با استفاده از سلولهای زنده مسیر سیستم ایمنی بدن را تغییر می دهند. این داروها بصورت قرص یا آمپول می باشند و سیستم ایمنی بدن را مهار می کنند. پس می توانند ریسک عفونتها را زیاد کنند.

درمانهای طبیعی:

آفتاب گرفتن به میزان خیلی کم در محل ضایعات کمک کننده است. ولی میزان زیاد و یا آفتاب سوختگی پسوریازیس را بدتر می کند و ریسک سرطان پوست را افزایش می دهد. آلوئه ورا، روغن درخت چای و حمام جو دوسر خارش را کم می کنند. در حال حاضر رژیم غذایی تایید شده ای که به درمان پسوریازیس کمک کند وجود ندارد.

استرس ها را رها کنید:

استرس باعث بدتر شدن پسوریازیس می شود. پس هرچه که باعث آرام شدن شما و رهایی از استرس می شود باعث بهتر شدن علائمتان می شود. کارهایی مثل یوگا، تنفس عمیق، پیاده روی و...

زندگی با پسوریازیس:

معمولا پسوریازیس زندگی اجتماعی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد و اعتماد به نفس را کم می کند. اما نباید باعث شود که از فعالیتهای اجتماعی و یا قرار ملاقاتها و مصاحبه های کاری فرار کنید.

شاید بعضی اوقات خودتان را در خانه حبس کنید. ولی توصیه می کنیم به روابط و فعالیتهایی که دوست دارید بپردازید. گوشه گیری باعث استرس و افسردگی می شود که بیماریتان را بدتر می کند. از حمایتهای خانواده و دوستانتان بهره بگیرید. اگر احساس افسردگی می کنید، با پزشک یا مشاورتان در این مورد صحبت کنید. ( سیارک)

در حال حاضر آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی به طور گسترده‌ای برای شرح انواع گوناگون آرتریت‌های مزمن کودکان استفاده می شود. در حالت کلی، علائم آرتریت نوجوانی شامل درد مفاصل، تورم، حساسیت به لمس، گرما، و سفتی است که بیش از 6 هفته مداوم به طول می‌انجامد. این خود به هفت زیرگروه با علائم مشخصه جداگانه تقسیم می‌شود:

2. آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی اولیگو آرتیکولر (که قبلا با عنوان آرتریت روماتوئید نوجوانی پاسی ارتیکولر شناخته می شد). بیماری است که در آن آرتریت یک تا چهار مفصل را در طول 6 هفته اول بیماری تحت تاثیر قرار می‌دهد. دو زیر گروه از آن به صورت زیر می‌باشد: (سیارک)
* oligoarthritis مداوم که به معنی عدم درگیری بیش از چهار مفصل کودک در طول دوره بیماری است.

3. oligoarthritis توسعه یافته که به معنی درگیری بیش از چهار مفصل پس از 6 ماه اول آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی چند مفصلی- فاکتور منفی روماتوئید می باشد (قبلا با عنوان آرتریت روماتوئید نوجوانی چندمفصلی- فاکتور روماتوئید منفی شناخته می شد). بیماری که در آن، پنج یا بیش از پنج مفصل در طول 6 ماه اول بیماری درگیر است و تمامی آزمایش‌ها برای فاکتو روماتوئید (پروتئین تولید شده توسط سیستم ایمنی بدن که می تواند به بافت‌های سالم حمله کند، و معمولا در آرتریت روماتوئید و آرتریت نوجوانی دیده می‌شود) منفی هستند.

4. آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی چند مفصلی- فاکتور روماتوئید منفی (که قبلا با عنوان آرتریت روماتوئید چند مفصلی- فاکتور روماتوئید مثبت شناخته می‌شد). بیماری که در آن پنج یا بیش از پنج مفصل در 6 ماه اول بیماری، درگیر ارتریت هستند. همچنین حداقل دو آزمایش برای فاکتور روماتوئید بمدت حداقل سه ماه دیگر، مثبت هستند.

5. آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی ورمی. بیماران، یا ارتریت و پسوریازیس (یک بیماری پوستی) هر دو را دارند، یا ورم مفاصل داشته و حداقل دو مورد از موارد زیر را دارند:
• التهاب و تورم کل دستها و پاها (که داکتیلیت نامیده می شود)
• حفره یا فتق ناخن
• ارتباط بسیار قوی با پسوریازیس.

6. ارتریت ایدیوپاتیک نوجوانی مرتبط با انتزیت. نقطه اتصالی که رباط، تاندون یا کپسول مفصلی به استخوان متصل می‌شود. اگر این نقطه ملتهب شود، می تواند متورم و دردناک گردد. نقطه مشترک در اطراف زانو و تانون آشیل در پشت مچ پا می‌باشد. بیمارانی که در آنها این گروه از آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانی تشخیص داده می‌شود، هم آرتریت و هم التهاب انتزیت سایت دارند یا انتزیت با حداقل دو مورد از موارد زیر در آنها مشاهده می شود:
* التهاب مفاصل ساکروایلیاک (در قسمت تحتانی پشت) یا درد و سفتی در منطقه لومبوساکرال (در قسمت پایین‌تر پشت) (سیارک)
* آزمایش مثبت خون برای آنتی ژن لکوسیت انسانی ژن (HLA) B27
* شروع آرتریت در مردان پس از سن 6 سالگی
* خویشاوندی درجه یک با افراد مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان، آرتریت مرتبط با انتزیت، یا التهاب مفصل ساکروایلیاک مرتبط با بیماری التهاب روده یا التهاب حاد چشم.

7. آرتریت نامشخص. گفته می‌شود کودکی دارای چنین نوع از ارتریت ایدیوپاتیک نوجوانی است که در آن ظهور ورم مفاصل هیچیک از شش نشانه‌ قبلی را نداشته یا علائم بیش از یک دسته در آنها آشکار می‌شود.
چه چیزهایی سبب آرتریت نوجوانی می‌شود؟
بیشتر حالات آرتریت نوجوانی اختلالات در خود ایمنی است، و آن بدین معنی که سیستم ایمنی بدن که معمولا به مبارزه با باکتری‌ها یا ویروس ها کمک می کند، به طور اشتباه به برخی از سلول‌ها و بافت‌های سالم خود حمله می کند. نتیجه آن التهاب است که به صورت قرمزی، گرما، درد و تورم ظاهر می گردد. این التهاب می‌تواند سبب آسیب به مفاصل گردد. دکترها علت حمله سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم در کودکان را که موجب آرتریت نوجوانی می شود، نمی‌دانند. محققان گمان می‌کنند که فرایند دو مرحله‌ای باشد. اول چیزی در ساختار ژنتیکی کودک که تمایل به ایجاد آرتریت نوجوانی دارد، سپس عامل محیطی مانند ویروس که باعث توسعه این بیماری می شود.
با این حال تمامی موارد از آرتریت نوجوانی، ناشی از خود ایمنی نیستند. تحقیقات اخیر نشان داده است که برخی از افراد از جمله بیشتر افرادی که آرتریت سیستمیک دارند، چیزی دارند که حالت autoinflammatory نامیده می‌شود. گرچه فرایندهای بیماری خود ایمنی و اختلالات autoinflammatory دو اصطلاح شبیه به هم هستند اما در اصل متفاوت می‌باشند. (سیارک)
زمانی که سیستم ایمنی درست کار کند، مهمانان خارجی از جمله باکتری‌ها و ویروس ها بدن را جهت تولید پروتئینی به نام آنتی بادی تحریک می‌کند. آنتی‌بادی‌ها به این مهاجمان حمله می‌کنند به طوری که آنها تشخیص داده شده و نابود گردند. در یک واکنش خود ایمنی، آنتی‌بادی‌ها به بافت های سالم بدن به صورت اشتباه حمله می‌کنند و به بدن هشدار می دهد تا به آنها حمله کند. از آنجایی که آنها خود را مورد هدف قرار داده‌اند، این پروتئین ها اتوآنتی بادی نامیده می‌شوند.
بهمانند اختلالات خود ایمنی، حالت autoinflammatory نیز باعث التهاب می‌شود. و مانند اختلالات خود ایمنی، آنها هم سیستم ایمنی بدن را بیش از حد فعال می‌سازند. با این حال، اوتواینفلامیشن توسط آنتی بادی ایجاد نمی‌شود. بلکه اوتو اینفلامیشن بخش ابتدایی تری از سیستم ایمنی بدن است که در افراد سالم بهمراه سلول های سفید خون سبب از بین رفتن مواد مضر می گردند. وقتی این سیستم مختل گردد، بدلایل نامعلوم موجب اختلال خواهد شد. علاوه بر التهاب، بیماری های اوتو اینفلامنتوری سبب تب و جوش خواهد گردید. (سیارک)

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه توسط itrans.ir

احتمال بیشتری دارد که مردان شوره سر داشته باشند. در اینجا چگونگی درمان شوره سر آورده شده است.
برای همه ما اتفاق می افتد. شما جلسه ی بسیار خوبی با رئیس خود داشته اید یا فقط ارائه ای جذاب داشته اید. شما با دوستانتان برای جشن بیرون می روید. وقتی شما کت ورزشی سرمه ای خود را درمی آورید، بخاطر دانه های سفید روی شانه تان وحشت خواهید کرد، درحالیکه بیرون برفی نمی آید.

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

مترجم  itrans.ir

ازالیاف گیاه کتان برای یافتن پارچه کتان که برای البسه مخصوصا در تابستان نوعی مناسبی بشمار می آید ، استفاده می شود.کتان گیاهی است که از قدیم الایام شناخته شده و بکار میرفته است . حتی پرورش آن در مصر در حدود پنج قرن قبل از میلاد مسیح معمول بوده است .

نحوه استفاده : از الیاف آن در دوزندگی و از تخم و روغن آن در داروها استفاده میشود که در ذیل به طور کامل اشاره خواهد شد :
خواص داروئی تخم کتان:
روغن تخم کتان علاوه بر داشتن Omega-3 دارای ویتامین E نیز می باشد و حتی اگر بمقدار بیش از احتیاج ( یک قاشق چایخوری در روز ) مصرف شود عوارض جانبی نخواهد داشت .
خاصیت مهم دیگر روغن کتان اثر ضد تورم آن می باشد . میگرنهای دردناک را شفا داده و عادات ماهانه دردناک را از بین می برد .
مطالعات جدید نشان داده است که روغن تخم کتان حتی می تواند مصونیت بدن را در مقابل بیماریها بالا ببرد . استفاده از این روغن از سرطان جلوگیری می کند . (سیارک) 
تخم کتان بعلت داشتن موسیلاژ زیاد نرم کننده بسیار خوبی است و در رفع یبوست می توان از آن استفاده کرد . بدین منظور باید تخم کتان را روی زبان ریخت و با مقدری آب آنرا بدون جویدن بلعید و یا می توان تخم کتان را در آب خیس کرده و صبح ناشتا خورد .
دم کرده تخم کتان نیز معجزه گر است . دم کرده آن علاج بیماریهای مجاری ادرار ، زخم معده و وروم روده ، یبوست ، ورم مثانه ، سنگ کلیه ، سرفه ، دردهای پریود و حتی مرض قند می باشد .
می توان تخم کتان را با مقداری آب جوشانید و سپس جوشانده آنرا در داخل وان حمام ریخت و در آن دراز کشید . خارش پوست را فورا از بین می برد .

- تخم کتان می‌تواند سبب کاهش کلسترول خون و همچنین پایین آمدن قند خون گردد. فیبر محلول موجود در تخم کتان می‌تواند سبب کاهش کلسترول گردد و از افزایش پلاک در خون جلوگیری کند و در نتیجه از تنگ شدن دیواره عروق خونی که می‌تواند منجر به افزایش فشار خون و در نهایت سکته و حملات قلبی گردد، جلوگیری و پیشگیری نماید. فیبر موجود در تخم کتان همچنین می‌تواند از افزایش قند خون در بیماران دیابتی جلوگیری کند.
-  تخم کتان از پوکی استخوان و تحلیل رفتن بافت استخوانی جلوگیری می‌کند. تحقیقاتی که بر روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شد، حاکی از به تأخیر افتادن تحلیل استخوانی در موش‌های آزمایشگاهی بود که با تخم کتان تغذیه شده بودند و این امر به سبب وجود اسیدهای چرب امگا-3 موجود در تخم کتان می‌باشد.

- تخم کتان برای افرادی که تمایل به کاهش وزن و کنترل وزن دارند بسیار مناسب می‌باشد. خوردن تخم کتان 30 دقیقه قبل از خوردن وعده غذایی سبب پر شدن معده و احساس سیری در افراد شده و در نتیجه موجب کنترل اشتها و کم خوری می‌شود.

تخم کتان و روغن آن

- سبب بهبود سیستم گوارش بدن می‌گردد. فیبر موجود در تخم کتان از بروز یبوست جلوگیری می‌کند و سبب هضم و دفع به موقع گردیده و به سلامت سیستم گوارش کمک می‌نماید.

- ایمنی بدن را افزایش می‌دهد.روغن  ala موجود در تخم کتان سبب کاهش التهابات و در نتیجه عملکرد بهتر سیستم ایمنی بدن می‌گردد. تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که تخم کتان می‌تواند سبب کاهش برخی ناهنجاری‌های التهابی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و پسوریازیس گردد.

راههای درمان پسوریازیس
-  جلوگیری کننده از سرطان است. تحقیقات نشان می‌دهند تخم کتان نقش مهمی در پیشگیری از ابتلا به سرطان به ویژه سرطان روده و سینه دارد. این گیاه به علت دارا بودن آنتی‌اکسیدان‌های مهمی همچون لیگنان‌ها که نقش مهمی در مبارزه با سرطان دارند، می‌تواند با پیشگیری از رشد سلول‌های سرطانی، با سرطان مبارزه کند.

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک) 

انواع بیماری خود ایمنی یکی از پیچیده ترین و دشوارترین، برای درمان بیماری های ناشی از نقص سیستم ایمنی بدن است. آنها هنگامی رخ می دهند که سیستم ایمنی بدن به سلولهای سالم بدن حمله کند.

• مشخصات عمومی بیماری خود ایمنی
• انواع بیماریهای خود ایمنی
• سیستمیک (روی چندین عضو به طور همزمان تأثیر می گذارد)
• بیماری خود ایمنی که بر چشم تاثیر می گذارد
• بیماری خود ایمنی که بر دستگاه گوارش تأثیر می گذارد
• بیماری خود ایمنی که بر تشکیل خون و رگهای خونی تأثیر دارد
• بیماری خود ایمنی که به پوست آسیب می زند
• بیماری خود ایمنی وابسته به هورمون
• بیماری خود ایمنی که بر سیستم عصبی تأثیر می گذارد
• عوامل خطر بیماری خود ایمنی
• روشهای تشخیصی بیماری خود ایمنی
• درمان های سنتی و مدرن بیماری خود ایمنی

مشخصات عمومی بیماری خود ایمنی

سیستم ایمنی بدن مجموعه ای از بافت ها ، اندام ها و سلول ها است. وظیفه آن محافظت از بدن در برابر عوامل بیماری زا در قالب عفونت ها ، باکتری ها ، قارچ ها و بدن های خارجی است. اما گاهی اوقات سیستم تشخیص "دوستان" و "غریبه ها" از بین می رود. سپس سیستم ایمنی بدن سلولهای سالم بدن را دشمن می داند و با کمک آنتی بادی ها شروع به حمله به آنها می کند ، به عبارتی آنتی بادی را علیه "خود" آنها ایجاد می کند.

متخصصان دانش کافی ندارند که دقیقاً بگویند که چرا بیماری های خود ایمنی رخ می دهد. علاوه بر این ، تشخیص و درمان آنها بسیار دشوار است. با این حال ، بیماری های خود ایمنی بسیار شایع است. براساس برآوردهای اولیه توسط کارشناسان آمریکایی ، فقط در ایالات متحده آمریکا ، حدود 24 میلیون نفر از حداقل یک بیماری از این گروه رنج می برند. این بیماری ها می توانند یا بر روی یک اندام و یا یک بافت قرار بگیرند ، یا سیستمیک - بر قسمتهای مختلف بدن تأثیر می گذارد.

با این وجود ، حتی بیماری های موضعی نیز اغلب باعث ایجاد عوارض می شوند و سایر اعضای بدن را نیز تحت تأثیر قرار می دهند. جالب اینجاست که تقریباً یک چهارم از مبتلایان به بیماری های خود ایمنی تمایل به ایجاد بیماری های دیگر از این گروه دارند. اگر بیمار سه یا چند فرآیند خود ایمنی داشته باشد ، در مورد ایجاد سندرم خود ایمنی چندگانه (MAS) صحبت می کند.

انواع بیماریهای خود ایمنی

انواع مختلفی از بیماری های خود ایمنی وجود دارد که می تواند بر روی اندام ها و سیستم های مختلف بدن تأثیر بگذارد. امروزه متخصصان از نزدیک به 80 نوع بیماری خود ایمنی آگاه هستند. برخی از آنها ، مانند تیروئیدیت خود ایمنی (تیروئیدیت هاشیموتو) ، اغلب تشخیص داده می شوند ، در حالی که برخی دیگر شایع نیستند. در زیر معروف ترین بیماری های خود ایمنی را در نظر می گیریم.

سیستمیک (روی چندین عضو به طور همزمان تأثیر می گذارد)

لوپوس اریتماتوی سیستمیک این یک بیماری التهابی مزمن است که بیشتر در خانم ها رخ می دهد. عوامل اصلی تشدید بیماری: اشعه ماوراء بنفش ، عفونت های ویروسی ، استرس. در پس زمینه بیماری ، مشکلاتی در مورد پوست ، مفاصل ، کلیه ها ، قلب ، مغز ایجاد می شود و روند تشکیل خون نیز مختل می شود.

اختلالات خود ایمنی ناشی از ویروس نقص ایمنی بدن انسان . عفونت HIV باعث از بین رفتن کامل سیستم ایمنی بدن می شود که منجر به آسیب بیشتر سیستم ها ، ارگان ها و بافت های بدن می شود.

سایر انواع متداول بیماری های خود ایمنی سیستمیک:

درماتومیوزیت - بر روی پوست و ماهیچه ها تأثیر می گذارد.

آرتریت روماتوئید - مفاصل ، ریه ها ، پوست ، چشم رنج می برند.

اسکلرودرما - پوست ، روده ، ریه ، کلیه آسیب دیده است.

سندرم Sjogren - غدد بزاقی و اشکی ، مفاصل تحت تأثیر قرار می گیرند.

بیماری خود ایمنی که بر چشم تاثیر می گذارد

یووئیت حاد قدامی این شایعترین بیماری التهابی عنبیه است. معمولاً با حضور آنتی ژن HLA-B27 در بدن همراه است.

سندرم سوژرن. این بیماری است که در آن سیستم ایمنی بدن به غدد درون ریز (مسئول تولید اشک و بزاق) حمله می کند.

بیماری خود ایمنی که بر دستگاه گوارش تأثیر می گذارد

هپاتیت خود ایمنی بر سلولهای کبدی تأثیر می گذارد. هپاتیت خود ایمنی در 1-2 نفر از 100 هزار نفر رخ می دهد ، و زنان بسیار بیشتر از مردان (7 نفر از 10 بیمار زن هستند). دانشمندان تمایل ژنتیکی به این بیماری نشان داده اند.

بیماری سلیاک. شرایطی که روده ها به طور ناکافی به محصولات حاوی گلوتن پاسخ می دهند. در این اختلال ، غده مخاطی روده کوچک هر بار بعد از خوردن غذای حاوی یک پروتئین خاص ملتهب می شود.

بیماری التهابی روده. این یک نام عمومی برای چندین بیماری است که باعث ایجاد التهاب مزمن در دستگاه گوارش می شود. شایع ترین بیماری های این گروه بیماری کرون و کولیت اولسراتیو است.

سیروز صفراوی اولیه. با این نقض سیستم ایمنی بدن به آرامی مجاری صفراوی کبد را از بین می برد.

بیماری خود ایمنی که بر تشکیل خون و رگهای خونی تأثیر دارد

1- پلی آرتریت

بیماری جدی که در آن شریان های کوچک و متوسط ​​ملتهب می شوند و به آن مبتلا می شوند. خطر ابتلا به این بیماری با هپاتیت B و C افزایش می یابد. 2- سندرم آنتی بادی ضد فسفولیپید

منجر به آسیب عروق خونی می شود.

3- کم خونی همولیتیک

این نوع کم خونی زمانی رخ می دهد که سلولهای ایمنی به سلولهای خونی حمله کنند.

4- پورپورا ترومبوسیتوپنی ایدیوپاتیک

باعث از بین رفتن پلاکت می شود.

بیماری خود ایمنی که به پوست آسیب می زند

1- اسکلرودرما

این اختلال خود ایمنی بر بافتهای همبند پوست و رگهای خونی و همچنین عضلات و اندامهای داخلی تأثیر می گذارد. این بیماری بیشتر در زنان 30 تا 50 سال تشخیص داده می شود.

2- درماتومیوزیت

این حالت منجر به التهاب ماهیچه ها می شود و همراه با بثورات پوستی است . اغلب در افرادی که تومورهای بدخیم در ریه ها یا شکم دارند ظاهر می شود.

3- پسوریازیس

یک بیماری خود ایمنی شایع است که باعث تشکیل لکه ها و لکه های خشک و خارش دار بر روی پوست می شود. اغلب این بیماری با درد مفاصل همراه است. محرک اصلی این بیماری: استرس ، بوم شناسی ضعیف ، بیماری های عفونی.

4- ویتیلیگو 

در این شرایط تخریب سلول های حاوی رنگدانه های پوستی رخ می دهد ، به همین دلیل لکه های سفید روی بدن ظاهر می شود. بیشتر اوقات افراد مبتلا به پوست تیره را مبتلا می کنند.

5- آلوپسی

کانونی هنگامی که سیستم ایمنی بدن به غده های مو حمله می کند ، توسعه می یابد.

بیماری خود ایمنی وابسته به هورمون

1- دیابت نوع 1

این بیماری به این دلیل رخ می دهد که آنتی بادی ها به سلولهای لوزالمعده ، که وظیفه تولید انسولین هستند ، آلوده می کنند. در نتیجه ، کمبود انسولین وجود دارد که باعث افزایش سطح گلوکز خون و ادرار می شود.

2- پانکراتیت خود ایمنی و هپاتیت

این التهاب لوزالمعده و کبد ناشی از فعالیت بیماری زا سلول های ایمنی است.

3- کمبود هیدروکسیلاز

این بیماری بر غدد آدرنال تأثیر می گذارد و منجر به تولید بیش از حد هورمون های آندروژن مردانه می شود.

4- تیروئیدیت خود ایمنی

در طی این تخلف سلول های غده تیروئید از بین می رود که منجر به عدم فعالیت آن می شود. این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد ، اما در بین خانم های میانسال شیوع بیشتری دارد.

5- بیماری Bazedova (پرکاری تیروئید ، بیماری گریوز)

این اختلال خود ایمنی باعث پرکاری تیروئید می شود.

بیماری خود ایمنی که بر سیستم عصبی تأثیر می گذارد

1- اسکلروز چندگانه

در روند بیماری ، سلولهای مغز و سیستم عصبی تحت حمله ایمنی قرار می گیرند. سلولهای خود ایمنی به غلافهای میلین آسیب می رسانند ، که به عنوان پوشش محافظ سلولهای عصبی عمل می کند. میاستنی گراویس با این نقض سیستم ایمنی به انتهای عصب و ماهیچه ها حمله می کند که منجر به ضعف شدید می شود.

2- آرتروز

3- اسپوندیلیت آنکیلوزان (اسپوندیلیت آنکیلوزان)

این یک نوع معمول ورم مفاصل مزمن است که در اثر آسیب شناسی خود ایمنی ایجاد می شود. این بیماری به مفاصل ستون فقرات و لگن (مفاصل ساکروایلیاک) و بافت نرم پاراورتبرال آسیب می رساند. پیشرفت بیماری منجر به درد شدید ، ناهنجاری اسکلتی و ناتوانی می شود.

4- سندرم رویترز.

این التهابی است که بر مفاصل تأثیر می گذارد ، که اغلب به عنوان عارضه برخی بیماری های عفونی (نازوفارنکس ، دستگاه تناسلی ، روده) ایجاد می شود.

این بیماری ، به طور معمول ، بر روی مفاصل بزرگ (زانوها و کمر) تأثیر می گذارد ، اما در عین حال باعث التهاب چشم ها ( ملتحمه ، یووییت) ، در آقایان - مجاری ادراری (التهاب مجرای ادرار) ، در زنان - سرویکیت (التهاب دهانه رحم) می شود.

5- روماتیسم مفصلی. این یکی از شایع ترین بیماری های خود ایمنی است. در نتیجه این بیماری ، بافت های مفصلی رنج می برند. این بیماری منجر به التهاب و آسیب جدی غضروف می شود. در طول پیشرفت بیماری ، ممکن است ریه ها ، پلور ، اسکلر چشم آسیب دیده یا ممکن است پریکاردیت شروع شود.

عوامل خطر بیماری خود ایمنی

اختلالات خود ایمنی می تواند تقریباً در هر فرد تأثیر بگذارد. اما محققان تصدیق می كنند كه بعضی از گروه های مردم از خطر ابتلا به بیماری بیشتر برخوردار هستند. عوامل خطر اصلی:

ژنتیک

مطالعات نشان می دهد کودکانی که والدین آنها از اختلالات خود ایمنی رنج می برند نیز در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. به عنوان مثال ، مولتیپل اسکلروزیس و لوپوس اغلب توسط ارث منتقل می شوند.

جنس 

خانمها معمولاً مستعد ابتلا به اختلالات خود ایمنی هستند. شاید دلیل این امر در هورمون ها یا در واقعیت این باشد که زنان از نظر ایمنی ، به طور معمول ، قوی تر از مردان هستند. علاوه بر این ، دانشمندان دریافته اند که زنان در سن باروری بیشتر به بیماری مبتلا می شوند.

سن

بیشتر اوقات ، بیماریهای این گروه در سنین جوانی و میانسالی بروز می کنند.

قومیت

کارشناسان آمریکایی دریافتند که اختلالات خود ایمنی در بومیان آمریکایی ، لاتین و سیاهپوست بسیار بیشتر از اروپایی ها و آسیایی ها است.اگر درمورد آماری در مورد انواع بیماری ها صحبت کنیم ، دیابت نوع 1 بیشتر در افراد سفید پوست صورت مشاهده می شود ، و مثلاً لوپوس اریتماتوز در نمایندگان نژاد نگروید و ساکنان بومی کشورهای اسپانیایی (23 کشور آمریکای لاتین ، آفریقا و حوضه اقیانوس آرام). دانشمندان تأثیر این عامل را با وجود ژنهای رایج در بین نمایندگان یک گروه قومی و همچنین با تأثیر محیطی که در آن زندگی می کنند از جمله فعالیت های خورشیدی توضیح می دهند.

عفونت

اگر فردی که مستعد ژنتیکی باشد از عفونت های ویروسی یا باکتریایی خاصی رنج می برد ، این خطر که در آینده وی ممکن است به یک بیماری خود ایمنی مبتلا شود حتی بیشتر می شود.

روشهای تشخیصی بیماری خود ایمنی

از آنجا که بسیاری از بیماری های خود ایمنی علائم مشابهی دارند ، تشخیص آنها اغلب دشوار است. به عنوان مثال ، لوپوس با همان اصل آرتریت روماتوئید بر مفاصل تأثیر می گذارد ، اگرچه علائم آن شدیدتر است. سفتی و التهاب مفاصل ، مانند RA ، باعث بیماری لایم نیز می شود ، اگرچه این بیماری متعلق به بیماری خود ایمنی نیست (عامل ایجاد کننده آن یک باکتری ناشی از کنه است). بیماری التهابی روده اغلب دارای علائمی شبیه به بیماری سلیاک است. تنها تفاوت این است که در حالت اول ، مشکلات گوارشی باعث فاقد گلوتن می شود.

شناسایی بیماری تیروئید بسیار ساده تر است. به عنوان یک قاعده ، برای تشخیص ، کافی است که سطح هورمونهای تولید شده توسط غده را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و برخی از آزمایشات خاص دیگر را انجام دهید. تشخیص بیماریهای خود ایمنی در هر مورد ممکن است به روشهای خاص خود نیاز داشته باشد. به عنوان مثال ، برای تشخیص ، بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید باید معاینه جسمی را انجام دهد ، خون را برای تجزیه و تحلیل اهدا کند و از اشعه ایکس استفاده کند. این مطالعات به تعیین نوع آرتریت و شدت آن کمک خواهد کرد. تجزیه و تحلیل اصلی برای تعیین هر بیماری خود ایمنی ، آزمایش وجود یک اتوآنتی بادی خاص است. شمارش کامل خون نیز مهم است ، زیرا وقتی سیستم ایمنی بدن با چیزی دست و پنجه نرم می کند ، تعداد گلبول های قرمز و گلبول های سفید همیشه از هنجار انحراف می یابد.

آزمایش خون برای میزان رسوب گلبولهای قرمز و پروتئین واکنشی C به تعیین حضور یک فرآیند التهابی در بدن که همراه با انواع اختلالات خود ایمنی است کمک می کند. خطرناک ترین مسئله این است که گاهی اوقات ممکن است سالها طول بکشد تا بیمار مبتلا به اختلالات خود ایمنی تشخیص دقیقی داشته باشد ، زیرا در مراحل اولیه بسیاری از بیماری ها مشابه یکدیگر هستند.

درمان های سنتی و مدرن بیماری خود ایمنی

یک سوال نسبتاً متداول این است: کدام پزشک بیماری های خود ایمنی را درمان می کند؟ در حقیقت ، هیچ پزشک وجود ندارد که بتواند انواع بیماری های خود ایمنی را درمان کند. بسته به نوع بیماری ، انواع مختلفی از متخصصان می توانند با درمان چنین بیمار مقابله کنند. بنابراین ، اگر بیمار مبتلا به لوپوس باشد ، کلیه ها به آن مبتلا می شوند ، سپس یک نفرولوژیست او را مشاهده می کند . با مالتیپل اسکلروز و میاستنی گراویس ، یک متخصص مغز و اعصاب ارجاع می شود . با آرتریت و اسکلرودرما - به یک روماتولوژیست . اگر یک وضعیت خود ایمنی باعث عدم تعادل هورمونی شود ، بیمار باید با یک متخصص غدد درون ریز مشورت کند .

یک متخصص پوست ، بیماری های پوستی مانند پسوریازیس را درمان می کند ، و متخصص گوارش معالجه التهاب در دستگاه گوارش را درمان می کند . همچنین ، هیچ روش جهانی برای درمان بیماری های خود ایمنی وجود ندارد. در عمل پزشکی ، انواع مختلفی از داروها قابل استفاده هستند. در حالی که برخی از روش های درمانی با هدف کاهش علائم بیماری (تسکین درد و التهاب) انجام می شود ، برخی دیگر مستقیماً بر روند بیماری تأثیر می گذارند.

در دارو درمانی معمولاً از چندین گروه دارو استفاده می شود:

1- داروهایی که علائم بیماری را به صورت درد و التهاب تسکین می دهند. اینها معمولاً داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی یا مسکن های متداول هستند.

2- کورتیکواستروئیدها. داروهای این گروه ایمنی را سرکوب کرده و از واکنشهای التهابی جلوگیری می کنند.این روش درمانی معمولاً برای آرتریت خود ایمنی و پسوریازیس استفاده می شود.

3- عوامل ترمیم هورمون کمبود. با اختلالات خود ایمنی مانند دیابت یا تیروئیدیت ، تولید اجزای حیاتی در بدن مختل می شود. بنابراین ، در این حالت ، هدف از درمان جبران هورمون های از دست رفته است. در دیابت ، این انسولین است ، با فعالیت کافی تیروئید - هورمونهای موجود در غده. سرکوب کننده های سیستم ایمنی این گروهی از داروها است که برای سرکوب افزایش فعالیت سیستم ایمنی بدن مورد استفاده قرار می گیرد.

4- مهار کننده های TNF. برای درمان پسوریازیس و آرتریت خود ایمنی استفاده می شود. علاوه بر دارو درمانی ، برای برخی از انواع اختلالات خود ایمنی ، تمرینات فیزیوتراپی مفید است ، که به حفظ تحرک بهینه مفصل کمک می کند. در برخی موارد ، روش های جراحی به بهبود وضعیت بیمار کمک می کند. در صورت انسداد روده ناشی از بیماری کرون و همچنین در صورت لزوم تعویض مفصل آسیب دیده ، درمان جراحی معمولاً انجام می شود.

اکتشافات علمی انجام شده در سالهای اخیر به متخصصان این امکان را می دهد تا روشهای جدیدی را برای درمان بیماری های خود ایمنی ایجاد کنند. به عنوان مثال ، طب مدرن به استفاده از تعدیل کننده سیستم ایمنی ، روش های سلولی درمان و همچنین به اصطلاح مهندسی بافت متوسل شده است. پیوند سلول های بنیادی یکی از امیدوار کننده ترین راهکارهای درمانی محسوب می شود. این روش با هدف بازیابی عملکرد صحیح سیستم ایمنی بدن انجام می شود. دانشمندان همچنین در حال کار بر روی ایجاد آنتی ژن های خاص هستند که به درمان مولتیپل اسکلروزیس ، آرتریت روماتوئید ، اسکلرودرما ، لوپوس اریتماتوز سیستمیک کمک می کند.

علاوه بر توسعه روشهای جدید درمانی ، تحقیقات نیز برای توسعه نشانگرهای زیستی جدید در دست اقدام است. آنها می توانند برای تعیین مرحله ، فعالیت و پیشرفت بیماری مفید باشند ، بیماریهای خود ایمنی امروزه غیرقابل درمان هستند. با استفاده از یک برنامه خوب طراحی شده ، می توانید پیشرفت بیماری را کند کرده و وضعیت بیمار را در دوره های تشدید کاهش دهید. اما هنوز درمان کامل بیمار غیرممکن است. علاوه بر دارو درمانی ، مبتلایان به بیماریهای خود ایمنی نیز باید از سبک زندگی خاصی پیروی کنند. برای چنین بیمارانی خوردن غذاهای متعادل و سالم ، حفظ وزن سالم بدن ، مشارکت در انواع مناسب فعالیت بدنی ، جلوگیری از موقعیتهای استرس زا بسیار مهم است و استراحت سالم را فراموش نکنید.