ایسکمی اندام تحتانی چیست ، علائم و درمان

آسیب ایسکمیک به اندام تحتانی با تأمین خون کافی به بافت پاها در نتیجه اختلالات گردش خون مشخص می شود. بزرگترین حساسیت به این تظاهرات مشخصه قسمت های دورتر اندام تحتانی ، پاها است. در نتیجه کم رسیدن رو به رشد اکسیژن و مواد مغذی در اثر کم‌رسیدن خون به اندام های تحتانی ، پاها  ، تغییرات جبران ناپذیری در بافت ها ایجاد می شود.

از جمله دلایل ایسکمی اندام تحتانی (کم‌رسیدن خون به اندام) ، در وهله اول نقض پتنت شریان ها است . (مجرای شریانی باز) این می تواند به دلایل مختلف ایجاد شود:

ضایعات عروقی آترواسکلروتیکی اندام تحتانی.
انتارکتیت طولانی مدت(آسیب دیدن شریان های بزرگ)
انسداد عروقی ترومبوتیکی.
دیابت ؛
 آسیب.

چه عواملی باعث ایسکمی اندام تحتانی می شود

بیشتر اوقات ، ایسکمی اندام تحتانی در اثر تغییرات آترواسکلروتیک در رگ های خونی ایجاد می شود: پلاک های کلسترول بر روی دیواره های آنها رسوب می کند ، که به طور قابل توجهی لومن را باریک می کند. به نوبه خود ، آترواسکلروز به دلیل تعداد زیادی دلایل که به شیوه ای پیچیده عمل می کنند ، ایجاد می شود. فاکتورهای اصلی خطر این بیماری که با تنظیم شیوه زندگی یا دارو قابل کنترل است:
چاقی؛
فشار خون شریانی؛
افزایش کلسترول خون
خوردن زیاد محصولات حیوانی؛
مصرف کم فیبر گیاهی؛
فعالیت بدنی کم؛
سیگار کشیدن.

ضایعات ایسکمیک اندام تحتانی جایگاه مهمی در ساختار عوارض قلبی عروقی دارند. شیوع ایسکمی اندام تحتانی در بین جمعیت بالای 50 سال 5-8٪ است و در صورت وجود عوامل خطرزا مانند هایپرلیپیدمی ، سیگار کشیدن ، فشار خون شریانی یا دیابت قندی ، به 30٪ می رسد

خطر بیماری در تعداد قطع عضو بزرگ اندام در ارتباط با ایسکمی بحرانی اندام تحتانی بیان شده است. تعداد قطع عضو در این دسته از بیماران به 10-20٪ می رسد. پس از چنین عملی ، خطر مرگ و میر به 15 تا 30 درصد می رسد و میزان بقای مورد انتظار 5 سال از 30 درصد تجاوز نمی کند
 

علائم ایسکمی اندام تحتانی

ایسکمی حاد اندام با درجه بندی طبقه بندی می شود:

ایسکمی تنش - تظاهرات علائم تنها پس از فشار طولانی در اندام ها مشخص می شود ، در حالت استراحت بیمار نگران چیزی نیست.

درجه 1 - درجه تظاهرات اولیه. فعالیت حرکتی و حساسیت حفظ می شود ، اما احساس بی حسی ، سرما خوردگی ، احساس دردناک وجود دارد.

درجه 2 - محدودیت فعالیت حرکتی و حساسیت وجود دارد.

درجه 3 - علائم اختلالات در بافت ها وجود دارد.

مهمترین علامت این آسیب شناسی لنگیدن متناوب است . با راه رفتن طولانی ، فشار روی پاها رخ می دهد. بیمار برای تسکین درد مجبور است متوقف شود. این لنگیدن با تورم پاها همراه است. با پیشرفت بیماری ، احساس بی حسی و سردی اندام ها اضافه می شود. اختلالات بافتی به تدریج شکل می گیرد: ناخن ها ضعیف رشد می کنند ، مو بر روی اندام ها ، زخم ها و نقص های روی پوست ظاهر می شود. نتیجه نهایی ایسکمی حاد اندام تحتانی یا گانگرن یا گنگنن یا مزمن بودن روند است.

چگونه می توان در مراحل اولیه ایسکمی اندام تحتانی (کم‌رسیدن خون) را تشخیص داد

در مرحله اول علائم ذهنی وجود ندارد که بیمار بتواند متوجه آن شود. فقط علائم عینی وجود دارد:فشار سیستولیک در شریان های اندام تحتانی ، ضربان ضعیف. در این دوره هنگام راه رفتن یا دویدن به مدت طولانی (چند کیلومتر) ، درد پا رخ می دهد ، که به اندازه کافی با خون تأمین نمی شود. پس از استراحت کوتاه کاملاً از بین می رود. این درد ناشی از گرفتگی رگهای خونی است که قادر به عبور خون نیستند و برای تأمین اکسیژن به عضلات در حال کار نیاز دارند.

علاوه بر معاینه عینی با ارزیابی حساسیت و فعالیت بدنی ، روشهای تحقیق دیگری نیز انجام می شود. آموزنده ترین برای تدوین این تشخیص USDG است . این امکان را به شما می دهد تا میزان صدمه به رگ ، وجود موانع جریان طبیعی خون در جریان خون را ارزیابی کنید. علاوه بر این ، آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی ، الکترووترومتری ، اسیلوسوگرافی شریانی انجام می شود. آنها همچنین به تعیین میزان بیماری کمک می کنند.

ایسکمی اندام تحتانی یک بیماری کشنده است که یکی از شایع ترین علل قطع عضو پا است. این بیماری بدون درمان به طور مداوم در حال پیشرفت است. حتی روش های جراحی برای بازگرداندن گردش خون در اواخر بیماری همیشه اجازه نمی دهد که بیمار به زندگی عادی خود بازگردد. با ایجاد ایسکمی بحرانی اندام تحتانی ، میزان مرگ و میر بیماران تا 15٪ می رسد. درمان به موقع محافظه کارانه می تواند کیفیت زندگی بیمار را بهبود ببخشد ، پیشرفت بیماری را کند کند و نیاز به درمان جراحی را به تأخیر بیندازد.

درمان ایسکمی اندام تحتانی

درمان آسیب ایسکمیک با تنظیم سبک زندگی بیمار شروع می شود . لازم است از عادت های بد خودداری کنید ، مجموعه ای از تمرینات بدنی خاص را انجام دهید.درمان محافظه کارانه شامل مصرف داروهای ضد پلاکت ، فیبرینولیتیک ، آنتی اکسیدان ها ، ضد اسپاسم و فیزیوتراپی برای بهبود جریان خون به بافت ها است.در مورد مرحله پیشرفته ، آنها به معالجه جراحی متوسل می شوند که از این طریق می توان ترمیم عروق  را تضمین کرد و جریان خون کافی از طریق آن را تضمین کرد.

یک روش خلاقانه و امیدوار کننده برای درمان بیماران مبتلا به ایسکمی اندام تحتانی ، آنژیوژنز درمانی است ، درمانی با هدف تحریک رشد رگ های جدید در بافت های ایسکمیک با استفاده از فاکتورهای رشد آنژیوژنیک ، ژنهای آنها یا سلولهای بنیادی و مادرزادی. این روش به بهبود پرفیوژن بافت ، کاهش علائم ایسکمیک و در برخی موارد جلوگیری از قطع عضو کمک می کند.