اهمیت قائل شدن برای حالت روانی ای که انتظار شما را می کشد

• کاملاً به این مسئله دقت کنید که زمانی که دچار استرس و اضطراب می شوید، چه علائمی در شما به طور معمول ظاهر می شود؛ برای مثال برخی دچار گرفتگی عضلات می شوند، برخی ضربان قلب شان افزایش پیدا می کند، برخی کف دست هایشان عرق می کند و برخی نیز نسبت به حالت معمول آزرده خاطر تر می شوند. البته این نکته را در نظر داشته باشید که علائم ذکر شده، علائمی است که در اکثر افراد به طور معمول مشاهده می شود، اما ممکن است کسانی باشند که نشانه ای منحصر به خود شان داشته باشد. توصیه دکتر کاهن شناسایی این نشانه ها است.
• حال که استرس را در خود شناسایی کردید وقت آن رسیده که برای مدتی در معرض هوای آزاد قرار بگیرید و کمی قدم بزنید. تمرین تنفس عمیق نیز می تواند گزینه خوبی باشد.
• آخرین توصیه دکتر کاهن در این خصوص شناسایی آن اتفاق یا عاملی است که سبب بروز استرس می شود. بسته به اوضاع و شرایط زندگی هر فرد، این عامل (یا عوامل) می تواند متفاوت باشد. ممکن است پروژه ای به تعویق افتاده، سبب بروز نگرانی در فرد شود یا یک تجربه کاری که به بن بست رسیده و نتیجه نداده است. دیگر عوامل مؤثر در استرس می تواند مربوط به مسائل خانوادگی، روابط شخصی و روابط فرد با دوستان و همکاران خود باشد. 

همیشه برای خود راهکار هایی داشته باشید که بتوانید به محض مواجه با استرس و اضطراب، برای کاهش تنش از آن ها بهره بگیرید

از تغییرات ناگهانی احساس روانی خود که سبب بروز نگرانی و اضطراب می شود، واهمه ای نداشته باشید

انجام تمرینات ساده نرمشی

• حرکت کشسانی قفسه سینه: برای انجام این حرکت نرمشی، ابتدا باید دستان خود را پشت سرتان بگذارید و سپس بالا تنه خود را (در حالی که روی صندلی خود نشسته اید) تا حد ممکن به سمت عقب بکشانید به گونه ای قسمت پشتی شانه های شما به یکدیگر نزدیک شوند. سپس خود را رها کرده و به حالت معمول نشستن خود برگردید و دوباره این کار را تکرار کنید. بیل هارتمن توصیه کرده که طی هر بار انجام این تمرین کشسانی، بهتر است این فرایند، برای هشت بار انجام شود تا نتیجه ایده آل عاید فرد شود.
• تمرین کشسانی مربوط به فلکسور (ماهیچه ای که مفصل را خم می کند) ران: یکی از پا های خود را بلند کرده و روی یک صندلی قرار دهید، این کار را در حالی انجام دهید که دستان خود را به سمت بالا (تا جایی که می توانید) می کشانید. حال به آرامی با به عقب راندن دست های کشیده خود (توجه داشته باشید که دست ها باید کاملاً کشیده شده باشند) قوسی در ناحیه کمر خود ایجاد کنید. همانند حرکت قبلی تنها دو ثانیه لازم است این حالت را نگاه دارید و باز هم برای دست یابی به نتیجه ایده آل، توصیه می شود این فرایند را هشت بار پیاپی تکرار کنید.

فکر کردن به دیگران و اهمیت قائل شدن برای آن ها

هر گونه شرایط بحرانی را به مانند فرصتی برای تغییر و بهتر شدن در نظر بگیرید

تحت هیچ شرایطی نا امید نشوید

گذشته را چراغ راه آینده خود قرار دهید

داشتن رابطه نزدیک با فرد (یا افراد) قابل اعتماد

ایجاد تعادلی پایدار در ارکان اصلی زندگی

از خطراتی که قوه خلاقه و تصورات شما می تواند در پی داشته باشد آگاهی داشته باشید

از مقایسه کردن خود با دیگران خود داری کنید

راهکارهایی برای افراد پر مشغله برای داشتن حالت روانی متعادل و کاهش استرس بخش اول 

در افراد مضطرب احتمال حرکت به چپ زمانی که چشمانشان پوشیده شده؛ بیشتر است.

آیا شما میتوانید زمانیکه چشمانتان پوشیده شده است در یک خط کاملا راست حرکت کنید؟خوشبختانه این مهارت معمولا خواسته نمیشود چرا که مردم در انجام آن خوب نیستند.اکثرا به یک سمت منحرف میشوند.و جهتی که به سمت آن منحرف میشوید ممکن است مرتبط با شخصیت شما باشد.افرادی که بیشتر مضطرب هستند،برای مثال،تمایل به کشیده شدن به سمت چپ را دارند.این مفهوم میتواند به دانشمندان کمک کند تا محل قرارگیری این ویژگی های شخصیتی در مغز را شناسایی کنند.(اگر به این فکرمیکنید که اگر از شما خواسته شده بود با چشمان پوشیده در اطراف راه بروید ممکن بود استرس بگیرید،بله درست است- و این فکر را فعلا نگه دارید)

ماریو ویک(Mario Weick)،یک روانشناس در دانشگاه کِنت انگلستان و همکارانش علاقه مند به دو دسته ی احساسات و انگیزه ها بودند که میتوانند در توصیف شخصیت فرد به کار روند.یک دسته، که روانشناسان سیستم رویکرد رفتاری (BAS)می نامند،شامل احساسات مثبت و دنبال کردن لذت میشود.دسته ی دیگر سیستم بازداری رفتاری است(BIS).این دسته شامل اضطراب و جلوگیری از بروز احساسات میباشد. ویک بیان میکند که دو سیستم با یک دیگر کار میکنند تا خواسته ها و انگیزه های ما را در تعادل نگه دارند.یک فرد ممکن است در یک دسته بندی خاص یا دسته بندی دیگر امتیاز بالایی کسب کند،شخصی با امتیاز BIS بالا خیلی محتاط و نگران ،درمقابل شخصی با BAS بالا رانده و شاد خواهد بود.اما همچنین میتوان در هر دو زمینه امتیاز بالا گرفت.

مطالعات گذشته BAS ،دسته ی شخصیت بیشتر مثبت، را به سمت چپ مغز مرتبط کرده اند. اشاره هایی وجود داشته که در شرایط خاص،این فعالیت توجه یک فرد را به طرف راست تغییرمیدهد.(سمت چپ مغز شما طرف راست بدنتان را کنترل میکند و بالعکس).

ویک میخواست بداند که ایا این اثر در شخص با چشمان پوشیده که تلاش میکند در یک خط راست حرکت کند ظاهر میشود یا خیر. وی 78 دانشجو که بیشترشان خانوم بودند را جمع کرد.افراد یک پرسشنامه شخصیت را که به آن ها امتیازی برای BIS و BAS میداد،پر کردند.سپس آن ها در یک اتاق معمولی ایستادند و به یک ایکس روی زمین که 6متر جلوتر از آن ها قرارداشت ، نگاه کردند.پس از پوشیدن "عینک چشم بسته" که بینایی آن ها را مسدود میکرد،تلاش کردند در یک خط راست به سمت ایکس حرکت کنند.

در پایان هر راه رفتن،یک آزمایشگر افراد را متوقف کرده ،آن ها را به شروع بازگردانده و به آن ها اجازه میداد تا عینک های خود را بردارند و دوباره به ایکس نگاه کنند. سپس افراد دوباره راه میرفتند.هر فرد 20 بار با چشمان پوشیده راه میرفت درحالیکه یک سیستم دوربین ضبط حرکت ،مسیر وی را ثبت میکرد.(افراد یک نشانگر بالای سرشان میپوشیدند تا دوربین آن ها را دنبال کنند.)

"برای ما خیلی عجیب بود که چقدر برای افراد سخت بود تا مستقیم راه بروند."ویک میگوید.علی رغم تقلا کردنشان،افراد به نظر میرسید از این چالش لذت میبرند. بزرگترین مصیبت احتمالا برای دستیار بود که افراد را به جلو و عقب راهنمایی میکردند، و در انتها بیش از 10 مایل را در طول ازمایش طی کردند.

خیلی نادر بود که کسی دقیقا روی ایکس بیاید.بیشتر افراد منحرف میشدند،ویک میگوید،گاهی اوقات راست و گاهی اوقات چپ.زمانیکه محققان به این مسیرهای پرپیچ و خم با هم نگاه کردند,بهرحال،روند هایی را مشاهده کردند.بیشتر به سمت چپ تا راست منحرف شده بودند(918 تا در مقابل 621).انحراف به چپ ها کمی بارزتر بودند،بطور میانگین به 34 سانتیمتر از هدف منتهی شده بودند.(انحراف به راست ها بطور میانگین 30 سانتیمتر از هدف).بیشتر افراد اکثریت راه رفتنشان را در سمت چپ تمام کرده بودند(48تا،درمقابلِ فقط 23 تا که اکثریت راه رفتنشان را در سمت راست تمام کرده بودند.) 7 نفر در تمام قدم زدن ها به چپ منحرف شدن درحالیکه تنها یک نفر همواره به راست رفت)

نهایتا،محققان نتایج راه رفتن افراد را با پرسشنامه شخصیتشان مقایسه کردند.آن ها مشاهده کردند که افرادی که BIS بالا گرفتند بیشترین تمایل برای انحراف به چپ را داشتند.به عبارت دیگر،آن هایی که مضطرب تر بودند احتمال بیشتری داشت به سمت چپ بروند.در میان افرادی که بطور خاص BIS پایین گرفته بودند،آن هایی که BAS بالا هم داشتند(رانده، دنبال کردن لذت) تمایل داشتند به راست بروند.

این بدان معنا نیست که شخصیت همواره نگران شما باعث سرگردانی شما به سمت چپ در کل زندگیست،بلکه،ویک معتقد است چالش کمی ترسناک راه رفتن با چشمان پوشیده شده به فعال کردن دسته صفت مضطرب در افرادی که بطور ذاتی به ان سمت متمایلند کمک کرد."ما شرایط برای ظهور تفاوت در تمایلات را ایجاد کردیم".

وی میگوید.
گرچه مشاهده ی کج رفتن قطب نماهای درونی افراد یک ترفند سرگرم کننده است،ویک میگوید این همچنین "یک یافته مهم است".این پیشنهاد میدهد که ویژگی ها ی محتاط و نگران BIS مرتبط به فعال سازی در سمت راست مغز میباشند.این با تحقیق قبلی مطابقت دارد،ویک میگوید.برای دانشمندان،این یک قدم کوچک،لرزان و غیر قطعیِ دیگر برای فهم طریقه کار کردن مغز است.

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. 

ترجمه  itrans.ir / هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع (سیارک)  ممنوع است.

همه ما در زندگی خود تجربه روزهایی را داریم که از همان هنگام صبح و زمانی که از خواب بیدار می شویم، احساس آزردگی و کلافگی می کنیم و حال چندان خوبی نداریم، احتمالا زمانی که از خانه بیرون می رویم، با غریبه ها چندان رفتار خوبی نشان نمی دهیم و در نهایت مسائلی چون ترافیک و شلوغی بیش از اندازه، به سادگی خشم ما را بر می انگیزد (و سایر مسائل این چنینی). البته این مسئله کاملا عادی است و هر انسانی در طول زندگی خود تجربه چنین روزهایی را دارد، اما اگر از آن دسته افرادی هستید که چنین احساساتی برای هفته ها و ماه های متوالی در شما بروز پیدا می کند، دارای نگرشی منفی نسبت به زندگی هستید.

در بیشتر مواقع، زمانی که این نگرش منفی به زندگی فرد راه پیدا می کند، خود فرد به هیچ وجه متوجه شکل گیری و علل آن نمی شود و به مرور زمان اتفاق می افتد و زندگی او را تحت تأثیر قرار می دهد. این گونه نگرش منفی به زندگی، شاید نشانه ای باشد بر آن که باید تغییری بزرگ تر در زندگی خود به وجود آورید. حال می خواهد این تغییر، پیدا کردن شغلی جدید، وارد شدن به رابطه ای با کسی که دوست اش دارید و یا پیدا کردن یک سرگرمی جدید باشد، تفاوتی نمی کند. اما صرف نظر از مسئله ای که عنوان شد، تقریبا تمامی افرادی که این گونه نگرش منفی ای نسبت به زندگی خود دارند، به طور معمول متوجه این رفتار و نگرش در خود نمی شوند و به همین خاطر است که در این مقاله قصد داریم شما را با آن دسته از نشانه ها و علائمی آشنا کنیم که معمولا در این گونه افراد مشاهده می شود. اگر هر کدام از این نشانه ها برای تان آشنا به نظر آمد، شاید زمان آن فرا رسیده باشد که تغییری در زندگی خود به وجود آورید. با سیارک همراه باشید.

گشت زنی در شبکه های اجتماعی شما را مضطرب می کند

اگر فرد به گونه ای باشد که گشت زنی در شبکه های اجتماعی (فیسبوک، توئیتر، اینستاگرام و ...) و مشاهده عکس ها و مطالبی که حاکی از اوقات خوشی باشد که برای نمونه دوستان اش تجربه کرده اند، او را آزرده خاطر و نگران می کند، به احتمال زیاد، نگرشی منفی به زندگی دارد. این گونه افراد معمولا با مشاهده تصاویر این چنینی از اوقات خوشی که دیگران تجربه کرده اند، خشمگین می شوند. در حقیقت شبکه های اجتماعی از جمله عواملی است که می تواند فردی با نگرش منفی را از کوره به در کند: فردی که بیش از اندازه معمول بر روی مسائل متمرکز می شود. این گونه افراد معمولا فکر می کنند که دیگران بیشتر از آن ها از زندگی خود لذت می برند.

ارین واتن، متخصص سلامت روان و مشاور خانواده در این باره عنوان کرد: «افرادی که نگرشی منفی به زندگی خود دارند، به طور معمول زمانی که با تصاویر اوقات فراغت دوستان و آشنایان خود در شبکه های اجتماعی رو به رو می شوند، احساس ناخوشایندی پیدا کرده و زندگی به نظر شان کلافه کننده تر از قبل می شود. این گونه افراد از خود می پرسند چرا خود شان نمی توانند همانند سایرین برای مثال تعطیلات را در جنوب فرانسه بگذرانند، و سایر سؤالات چنینی که تا زمانی که به آن ها اجازه بروز ندهیم، در ذهنمان شکل نخواهند گرفت. نکته ای که این گونه افراد به طور معمول از آن غافل می شوند این است که ما به عنوان کسانی که این گونه تصاویر را مشاهده می کنیم، هیچ ایده ای درباره اتفاقاتی که قبل و بعد از گرفته شدن عکس در زندگی آن افراد می افتد و افتاده است نداریم و به هیچ عنوان نمی توان با مشاهده یک عکس این گونه قضاوت کرد که فرد زندگی خوبی دارد و خوشبخت است و هر کس مشکلات مربوط به خود را دارد. به همین خاطر است که نباید این گونه مسائل ما را از کوره به در کند. البته بیش از هر چیز دیگری این احساس آزردگی و اضطراب، نشانگر نارضایتی فرد از زندگی شخصی اش است.».

کار های خود را به انجام نمی رسانید

ممکن است پروژه جدیدی در حوزه کاری خود آغاز کنید و یا اینکه فعالیت جدیدی را به عنوان سرگرمی خود انتخاب کرده و اقدام به یادگیری آن کنید و با وجود این که در ابتدای امر شروع پروژه و یا فعالیت مربوط به سرگرمی، انرژی فوق العاده ای احساس می کرده اید، به مرور زمان و هنگامی که کار دشوار تر می شود، ادامه دادن آن را رها کنید (یا برای نمونه زمانی که آن کار به خصوص، به انرژی و توان بیشتری از آن چه می اندیشید نیاز پیدا کند). داشتن نگرش منفی نسبت به زندگی، سبب می شود افراد تنها به جنبه منفی پروژه های بلند مدت دقت کرده و بر آن متمرکز می شوند. این گونه افراد، معمولا کمتر قادر به تصور احساس رضایتی هستند که پس از پایان یک پروژه کامل به انسان دست می دهد.

دارلین کوربت، متخصص سلامت روان و نویسنده چند کتاب شناخته شده در این باره است. او در این خصوص عنوان کرد: «بسیاری از افراد فراموش می کنند که دست یابی به موفقیت و پروسه مربوط به آن، همانند دوی ماراتون است، و نه دوی سرعت. موفقیت حقیقی در زندگی و دست یابی به آن به هیچ عنوان کار ساده ای نیست. بسیاری از افراد در راه رسیدن به موفقیت و دست یابی به آن شکست می خورند، چرا که روحیه سرسختی و جنگندگی ندارند.».

احساس می کنید برای شروع هر کاری که به ذهن تان می رسد، سن تان بیش از حد بالا رفته است

البته کسی منکر این موضوع نمی شود که آن دسته از کارهایی که یک فرد بیست و پنج ساله قادر به انجام دادن شان است، دیگر تا حدود زیادی از یک فرد چهل و پنج ساله بر نخواهد آمد (برای نمونه استفاده از یک دستگاه مخصوص بازی در یک مرکز تفریحی توسط یک فرد چهل و اندی ساله، چهره چندان خوشایندی ندارد). با این وجود، نکته ای که در این باره وجود دارد این است که اگر جمله «سن ام برای انجام این کار بالا رفته است (از من گذشته است و عبارات مشابه)» به طور مرتب در ذهن تان می آید و یا در مکالمه های خود آن را به کار می گیرید، باید نگرش خود نسبت به زندگی را مد نظر قرار دهید، چرا که به احتمال زیاد نگرشی است منفی. دکتر کوربت در این باره عنوان کرد: «افراد بسیاری هستند که از شروع فعالیتی جدید واهمه دارند واز  سن خود  به عنوان بهانه ای برای شروع نکردن آن به طور کلی استفاده می کنند. غالب جمعیت مردم را کسانی تشکیل می دهند که دوست دارند از عمری طولانی بهره مند باشند، اما نکته ای که این افراد باید مد نظر داشته باشند این است که زندگی فرد باید معنا و مفهومی داشته باشد و بدون آن، ادامه زندگی دشوار می شود و افراد از لحاظ روحی لطمه می بینندو ممکن است چندان پایان خوشایندی برای زندگی شان نتوان متصور بود.».

گذشته شما، بیش از اندازه بر شکل گیری آینده تان تأثیر می گذارد

نکته دیگری که دکرت کوربت درباره افرادی که نگرشی منفی نسبت به زندگی دارند عنوان کرد این است که به طور معمول این دسته از افراد انتخاب های خود را محدود به آن دسته از مهارت ها و قابلیت هایی می کنند که در گذشته به دست آورده اند و توانایی پذیرش امکانات جدیدی که ممکن است برای آن ها فراهم شود را ندارند و ذهنیت بازی در این باره ندارند.

او در این باره عنوان کرد: «این باور که رفتار وشخصیت دو عنصر تغییر ناپذیر و ثابت برای هر انسانی هستند، باوری کاملا اشتباه است. باوری است که از نبود شجاعت کافی در فرد سرچشمه می گیرد. بسته به شخصیت های مختلف افراد، انجام دادن برخی از کارها برای بعضی افراد ساده تر از دیگران است. بنا بر این، ممکن است برای برخی از افراد، به انجام رساندن کاری به خصوص، به تلاش بیشتری از سوی شان نیازمند باشد. بنا به آن چه گفته شد، همگی انسان ها قابلیت ایجاد تغییر در زندگی خود را دارند، چرا که هم دنیای بیرون و هم حالات درونی ما انسان ها مرتبا در حال تغییر است و هیچ چیز را ثباتی نیست. ما در عصری زندگی می کنیم که تقریبا می توان با کمی تلاش و کوشش به ریشه و علت هر مشکلی پی برد. این مسئله سبب می شود که افراد قابلیت درک بهتر و بیشتری از زندگی داشته باشند، اما از سوی دیگر، اگر کسی از توانایی بدل شدن به بهترین چیزی که قابلیت آن را دارا است، غافل شود، می تواند از این مسئله به عنوان بهانه ای برای این موضوع بهره بگیرد و این روی دیگر و منفی ماجرا است.».

پیروزی و دست یابی به موفقیت برای شما چندان معنای به خصوصی ندارد

یکی از بهترین راه هایی که به واسطه آن می توان چگونگی نگرش فردی نسبت به زندگی را مورد سنجش قرار داد، این است که او در مواجه با مسئله ای مثبت که در زندگی اش رخ داده است، چه رفتاری نشان می دهد. برای نمونه ممکن است فردی در زمینه کاری خود پیشرفت کرده و به سطح بالاتری برسد و اگر در این صورت نخستین مسئله ای که به ذهن اش برسد، این باشد که ساعات اضافی کار کردن برای اش آزار دهنده خواهند بود (جنبه منفی مسئله)، مطمئنا چنین فردی نگرشی منفی نسبت به زندگی دارد. یا به عنوان مثالی دیگر کسی که دوستان خود را به خانه دعوت کرده و نخستین چیزی که به ذهن اش برسد این باشد که چقدر بد می شود اگر نتواند آن گونه که باید از دوستان اش پذیرایی کرده و اوقات خوشی برای آن ها رقم بزند. جولی ویلیامسون، روان درمانگر و مشاور، در این باره عنوان کرد: «زمانی که اتفاق خوب و خوشایندی در زندگی خود تجربه می کنیم، این امکان وجود دارد که ترس از دست دادن چیزهای خوبی که به دست آورده ایم، بر ما غالب شود و یا این ذهنیت که این گونه اتفاقات مثبت موقتی هستند. نتیجه پیش گرفتن چنین رویکرد و ذهنیتی این خواهد شد که ما تنها بر جنبه منفی اتفاقات خوشایندی که برای مان رخ داده اند، متمرکز می شویم. هدف از پیش گرفتن این رویکرد و ذهنیت نیز این است که به هنگام پایان یافتن تأثیر یک اتفاق مثبت، احساس نا امیدی و ناراحتی پیدا نکنیم. این مسئله در نهایت تأثیر بد و منفی ای بر روح و روان فرد خواهد گذاشت، چرا که قادر به لذت بردن از تأثیر اتفاقات خوب در لحظه نخواهد بود و در نتیجه این مسئله، نگرش منفی وی نسبت به دنیا و زندگی قوت پیدا می کند و تأثیر آن بر زندگی اش بیش از پیش می شود.».

مرتب با شریک زندگی خود بحث و مجادله می کنید

هر دو فردی که با یکدیگر زندگی مشترکی تشکیل می دهند، گاه به گاه دچار مسائل و مشکلاتی شده و با یکدیگر درباره آن بحث و جدل می کنند و این مسئله کاملا عادی است (صرف نظر از این که آن مسئله به خصوص کم اهمیت باشد یا نه). اما اگر رویکرد شما در زندگی به گونه ای شده است که طی روندی روزانه این گونه جدال ها را با شریک زندگی خود تجربه می کنید، و نیز شما شخصی هستید که آغاز گر تنش می باشید، به احتمال بسیار زیاد از داشتن نگرشی منفی به زندگی رنج می برید. جان گوتمن، روان شناسی است که قانونی برای زندگی مشترک افراد در نظر گرفته و تنها با پایبند بودن به آن و تحقق این قانون است که رابطه مشترک افراد به نتیجه خواهد رسید: به باور جان گوتمن و طبق قانونی که وضع کرده است، نسبت برخورد های مثبت و منفی در یک رابطه باید پنج به یک باشد (به عبارت دیگر، در مقابل هر پنج برخورد و گفتگوی مثبت، یک برخورد منفی اتفاق بیفتد). زمانی که افراد قادر به تحقق این قانون نبوده و تعادل آن را به هم بریزند، بخش منفی زندگی بیش از بخش مثبت آن بر رابطه شان غالب خواهد شد که مطمئنا نتایج خوبی در بر نخواهد داشت و سرانجام این گونه افراد مشکلات بیشتر و طلاق است.

«هرگز» و «همیشه» دو واژه مورد علاقه شما هستند

افرادی که نگرشی منفی نسبت به زندگی دارند، عادت به این دارند که دنیا و وقایع آن را بر طبق قانون همه یا هیچ در نظر بگیرند. برای نمونه زمانی که دوستی از این گونه افراد قادر به رسیدن به قرار ملاقاتی که از قبل برنامه آن را ریخته بوده اند نمی شود، این گونه افراد با خود می گویند که «این رفتار همیشگی آن ها است». و یا زمانی که در مصاحبه کاری به خصوصی پذیرفته نمی شوند، با خود می گویند: «من هیچ گاه در مصاحبه ها موفق نمی شوم.». دکتر ویلیامسون در این باره عنوان کرد: «زمانی که دنیا و یا وقایعی که زندگی مان را تحت تأثیر قرار می دهند را با در نظر گرفتن مفاهیم مطلق مورد سنجش قرار دهیم، جایی برای استثنائات باقی نخواهد ماند. حال اگر یک بار هم این گونه استثنائات امکان عملی شدن بیابند (اتفاقی بر خلاف باور همه یا هیچ افراد بیفتد)، باید به سرعت راهی پیدا کنیم تا به وسیله آن آن توضیحی برای عملی شدن آن اتفاق به خصوص بیابیم و آن را با باور مطلق خواه خود تطبیق دهیم (البته اگر نگرش منفی به زندگی داشته باشیم). در غیر این صورت، نگرانی و اضطراب بر ما غالب خواهند شد.

ترجیح می دهید تلاشی برای تغییر دادن زندگی خود نکنید

دکتر ویلیامسون در این باره عنوان کرد: «دسته ای از افراد وجود دارند که به طور معمول از تلاش کردن برای تغییر دادن زندگی خود و شکل دادن به رویه ای مثبت در زندگی شان خودداری می کنند و این گونه مسائل بیش از هر چیز دیگری از ترس این گونه افراد از تغییر ریشه می گیرد. با این وجود، نکته ای که این گونه افراد معمولا از آن غافل مانده و توجهی به آن نشان نمی دهند این است که اگر حاضر به انجام کاری جدید و به دست آوردن تجربه ای تازه نباشند، به مرور زمان زندگی شان رنگ و رو و شادابی معمول را از دست خواهد داد. بهتر آن است که این گونه افراد به این بیندیشند که حتی اگر کاری جدید بکنند و نتیجه دلخواه را به دست نیاورند و با شکست مواجه شوند، حداقل این امکان برای شان فراهم خواهد شد که خود را به خاطر شجاعتی که به خرج داده اند تشویق کنند و نیز از شکست و تجربه ای که به دست آورده اند، درس گرفته و در زندگی آینده خود از آن بهره بگیرند.».

این مقاله ادامه دارد...

تأثیرات فیزیولوژیکی

تأثیرات تنکرشناختی مدیتیشن به‌واسطه‌ی تحقیقات اولیه بر وی یوگای هندی و استادان زِن به دست آمد. در سال 1946، ترسی براس به این نتیجه رسید که افرادی که یوگای هندی انجام می‌دهند می‌توانند ضربان قلب خود را کنترل کنند. تحقیقی دیگر بر روی این افراد بیان می‌کند که آن‌ها می‌توانند تنفس خود را نیز آهسته کنند (به میزان چهار تا شش تنفس در دقیقه)، رسانایی الکتریکی خود را در برابر جریان برق در حدود 70 درصد کاهش می‌دهند (واکنش پوستی گالوانی) موج‌های آلفای متناوب مغزی ارسال می‌کنند و ضربان قلب خود را به 24 بار کمتر از حد مرسوم می‌رسانند. تحقیقات دیگر در مورد یوگا کاران و متخصصین حوزه‌ی زِن نیز همین نتایج را مورداشاره قرار می‌دهند.
اخیرا محققان توانایی فوق‌العاده‌ی یوگا کاران درزمینه‌ی تنظیم بدن خود به حالت متابولیسم آهسته را مورداشاره قرار داده‌اند. برای مثال، زمانی که محقق الکترودهایی را به یک یوگا کار ماهر وصل می‌کند، به این نتیجه می‌رسد که این فرد قادر است تا تنفس خود را به یک تنفس در دقیقه به مدت یک ساعت برساند. محققان دیگر توانایی استادان یوگا در عدم احساس درد را موردتوجه قرار داده‌اند. آن‌ها از روش تصویربرداری ارتعاش مغناطیسی (MRI) و همچنین مغز نگاری مغناطیسی (برای دیدن عملکرد مغز) استفاده می‌کنند و به این نتیجه نائل می‌گردند که یوگا کاران دو بخش از مغز خود که مسئول احساس درد است را تغییر می‌دهند (اینسولا و قشر نواری). در تحقیقی دیگر، زمانی که یوگا کار به یک الکترود وصل شد و زبان وی دارای سوراخی بود، از خود حالتی نشان می‌دهند که محققان می‌گویند این حالت شبیه به افرادی است که تحت بیهوشی قرار دارند.
تحقیقات به تائید اثرات روانی مدیتیشن پرداخته‌اند. آلیسون تعداد تنفس یک فرد یوگا کار را در حین انجام فرایند مدیتیشن و حین تماشای تلویزیون و خواندن کتاب مورد مقایسه و بررسی قرارداد. تعداد تنفس در حین مدیتیشن به میزان زیاد کاهش یافت (از دوازده بار تنفس به یک تنفس و نیم در دقیقه تا هفت تنفس). کاهش در تعداد تنفس درنتیجه‌ی مدیتیشن می‌تواند یک یافته‌ی مشترک در بین تمامی تحقیقات باشد.
چندین محقق به این نتیجه رسیده‌اند که کاهش در تنش ماهیچه در رابطه با مدیتیشن قرار دارد. در یک تحقیق توسط آرامبولا و همکاران و تحقیقی دیگر توسط لوسکین و همکاران، کاهش در تنش ماهیچه‌ای در افراد انجام دهنده‌ی مدیتیشن به میزان بسیار زیادی بیتش راز افرادی بود که در گروه کنترلی و غیر مدیتیشن حضور داشتند.
کاهش در تعداد ضربان قلب که در تحقیقات اولیه بر روی یوگا کاران هندی به‌دست‌آمده بود در تحقیقات اخیر نیز مورد تائید قرارگرفته است. زمانی که افراد یوگا کار و معمولی با دیدن یک فیلم در رابطه با حوادث آزمایشگاهی ازلحاظ روانی تهییج می‌شوند، ضربان افراد یوگا کار نسبت به افرادی که یوگا کار نمی‌کنند به‌سرعت می‌تواند به حالت طبیعی خود برگردد.
واکنش گالوانی پوست به‌عنوان توانایی پوست در انتقال دادن جریان الکتریکی در بین افرادی که مدیتیشن می‌کنند و افرادی که به این کار مبادرت نمی‌ورزند تفاوت دارد. هرچقدر که هدایت جریان الکتریکی در سطح پایین قرار داشته باشد، تنش کمتری رخ خواهد داد. یافته‌های مرتبط با هدایت الکتریکی در پوست محققان را بر آن داشته است تا به این نتیجه‌گیری برسند که افرادی که مدیتیشن کار می‌کنند به‌صورت بهتری می‌توانند با این تنش مقابله کنند و سامانه‌های عصبی خودکار مناسبی دارند.
مدیتیشن تأثیرات بسیار عمیقی بر روی مغز می‌گذارد. با استفاده از مغز نگاری مغناطیسی به‌منظور ارزیابی مناسب عملکرد مغزی، افرادی که مدیتیشن انجام می‌دهند می‌توانند توانایی در خاموش کردن بخشی از مغز را برای تمرکز بر بخش‌های مناسب را نشان دهند و همچنین می‌توانند موج‌های مغزی ارائه‌شده را کم کنند و ضربان قلبی را نیز در این رابطه می‌توانند کم کنند.
مدیتیشن همچنین می‌تواند تأثیرات مثبتی بر روی فشارخون و جلوگیری از پرفشاری داشته باشد، سطح اساسی کورتیزول را کاهش دهد و همچنین می‌تواند بر روند سالخوردگی نیز تأثیر داشته باشد. محققان به بیان این موضوع مبادرت می‌ورزند که "مدیتیشن می‌تواند تأثیرات سودمندی بر روی تلومر داشته باشد که این کار را به‌واسطه‌ی تعدیل تنش ادراکی و افزایش حالت مثبت ذهنی و عوامل هورمونی انجام می‌دهد که می‌توانند حفاظت از تلومر را در سطح بالایی نگه‌دارند".
بسیاری از تحقیقات که تاکنون انجام‌گرفته‌اند، از تحقیقات رابرت کیت والاس نشات می‌گیرند. والاس یکی از محققان مدرن نخستین است که تأثیرات مدیتیشن را به‌صورت معنادار موردبررسی قرارداد. در اولین تحقیق وی و در کارهای بعدی او که با هربرت بنسون همکاری داشت، والاس بیان نمود که مدیتیشن می‌تواند منجر به کاهش مصرف اکسیژن، ضربان قلب و انتشارهای موج‌های آلفای مغزی گردد. وی همچنین نشان داد که مدیتیشن می‌تواند مقاومت پوستی را افزایش دهد، لاکتات موجود در خون را کاهش دهد (که با کم کردن اضطراب همسو است) و همچنین بر تولید دی‌اکسید کربن تأثیر دارد و جریان جانبی خون به دست‌ها و پاها را افزایش می‌دهد.
شواهد بسیار زیادی وجود دارند که بیان می‌کنند مدیتیشن می‌تواند منجر به تغییرات فیزیولوژیکی گردد که از عوامل ایجادشده به‌واسطه‌ی روش‌های تمدد اعصاب متفاوت هستند (مانند خواندن، تلویزیون تماشا کردن و خوابیدن). این تغییرت به نام واکنش تمدد اعصاب (واکنش تروفوتروپیک) شناخته می‌شود که می‌تواند تأثیرات مثبتی بر روی سلامتی داشته باشد.
واکنش تمدد اعصاب: حالت فیزیولوژیکی زمانی ایجاد می‌شود که فرد به حالت ریلکس رسیده باشد که همچنین با نام واکنش تروفوتروپیک نیز شناخته می‌شود.
واکنش تروفوتروپیک: یک حالت فیزیولوژیکی است که زمانی حاصل می‌گردد که فرد به حالت راحتی رسیده باشد که همچنین با نام واکنش تمدد اعصاب نیش شناخته می‌شود.

اثرات روانی

در این نقطه شما می‌توانید تشخیص دهید که ذهن نمی‌تواند مستقل از بدن حرکت کند. درنتیجه شما می‌توانید به این حدس و گمان برسید که تأثیرات فیزیولوژیک مدیتیشن دارای مفاهیم روانی نیز هستند. شما حق‌دارید. تحقیقات متعددی شواهدی در این زمینه به دست آورده‌اند که سلامت روانی افرادی که مدیتیشن می‌کنند از افرادی که این کار را انجام نمی‌دهند در سطح بهتری قرار دارد.
برای مثال افرادی که مدیتیشن می‌کنند اضطراب کمتری دارند. هرچند مهم‌تر از این، یافته‌ای است که بیان می‌دارد استرس و اضطراب می‌تواند با آموختن مدیتیشن به افراد کاهش پیدا کند. کودکانی که در سنین مدرسه قرار دارند می‌توانند بعد از دوره‌ی آموزشی 18 ساعته از مدیتیشن، استرس خود را کاهش دهند. تحقیقات دیگر نشان داده‌اند که سطوح اضطراب آشکار و نهان افراد بعد از چند دوره‌ی آموزشی مدیتیشن می‌تواند کاهش یابند. حتی دانش‌آموزانی که استرس آزمون دارند می‌توانند از مدیتیشن استفاده کنند و همچنین در این راستا نتایج بسیار مناسبی گزارش کرده‌اند.
محققان به این نتیجه رسیده‌اند که مدیتیشن به‌علاوه‌ی تأثیرات کاهنده‌ی استرس، می‌تواند به محور تمرکزی درون فردی، خود شکوفایی بیشتر، احساسات مثبت‌تر بعد از مواجه‌شدن با یک عامل استرس‌زا، اصلاح در رفتار خواب، کاهش سیگار کشیدن، رها شدن از سردرد و حالت کلی از زمینه‌ی مثبت مغزی منجر گردد. حتی مشکلات مرتبط با غذا خوردن نیز می‌توانند به‌طور مثبت تحت تأثیر مدیتیشن قرار گیرند. در مطالعه‌ای بر روی 18 زن چاق که مدیتیشن آموزش‌دیده بودند، مشخص شد که این افراد تمایل کمتری به غذا نشان می‌دهند، استرس کمتری داشته باشند و حس و توان کنترل آن‌ها نیز افزایش می‌یابد.
اخیراً مدیتیشن توانسته است قدرت توجه را افزایش دهد و همچنین توانسته است در فرایند مبارزه با مصرف مواد سودمند باشد. همچنین مدیتیشن دارای تأثیرات بسیاری خوبی در زمینه‌ی مبارزه‌ی افراد با شیزوفرنی داشته است و توانسته است در بسیاری از موارد از خودکشی جلوگیری نماید. من به شما  در اداکه مقاله آموزش خواهم داد که چگونه مدیتیشن نمایید. بر اساس روشی که من به شما یاد خواهد داد شما قادر خواهید بود تا مصرف اکسیژن و سطح لاکتات خون را کاهش دهید، پارامترهای فیزیولوژیکی دیگر را دستخوش تغییر نماید، استرس کمتری داشته باشید و به میزان بهتری دست به خود شکوفایی بزنید. آماده هستید؟

در سیارک بخوانیم:

چگونه مدیتیشن انجام دهیم 

5 گام آسان برای شروع مدیتیشن 

طراحی اتاق مدیتیشن 

مدیتیشن به چه معناست 

انواع مدیتیشن، یوگا،سوگا و زن سوتو 

اختلال هراس چیست

اختلال هراس نوعی حالت روحی است که همراه با احساس وسواس، اضطراب و ترس غیر قابل توضیح همراه است و ماهیت آن غالباً به اشتباه درک می شود. برخی از افراد به اشتباه حملات وحشت، یا اختلال هراس را احساس معمولی عصبی بودن می نامند ، اگرچه این دو شرایط کاملاً متفاوت است. همچنین این عقیده اشتباه متداول است که افراد بسیار حساس و ضعیف از اختلال ترس رنج می برند. و برخی حتی حملات وحشت را با agoraphobia (ترس از فضای باز و مکانهای شلوغ) اشتباه می گیرند. اگر شما یا شخص نزدیک به شما از اختلال هراس رنج می برد ، این اطلاعات به شما کمک می کند تا درباره Panic attack) PA) بفهمید.اختلال هراس چیست؟ و بیماری اختلال هراس یا اختلال پانیک چیست؟

• اختلال هراس چیست
• شایع ترین افسانه ها در مورد حمله هراس چیست
• آنچه را می توان و نمی توان به شخص مبتلا به اختلال ترس گفت

حمله هراس باعث ایجاد یک وضعیت جسمی تحمل ناپذیر می شود ، بنابراین فرد بصورت مداوم در انتظار یک حمله است - این گونه است که اختلال هراس ایجاد می شود. حمله هراس معمولاً بدون هیچگونه سیگنال هشدار دهنده و گاهی اوقات بدون یک نشانه مشخص رخ می دهد. حمله می تواند در یک دوره نسبتاً کوتاه یا عود کننده باشد. 

علائم PA به طور ناگهانی ظاهر می شود و به طور معمول ، طی 10 دقیقه به اوج خود می رسد. بسیار نادر است که یک حمله بتواند بیش از یک ساعت طول بکشد ، در بیشتر موارد طی 30-20 دقیقه به پایان می رسد. حمله ممکن است در هر کجا و در هر زمان اتفاق بیفتد: در خیابان ، فروشگاه ، اتومبیل ، حتی وقتی شخصی بی سر و صدا در خانه روی نیمکت نشسته و تلویزیون را تماشا کند. حمله هراس معمولاً با احساس ترس و اضطراب آغاز می شود. در این زمان ، فرد ممکن است 4 مورد از علائم زیر را تجربه کند:

ضربان قلب سریع

احساس خفگی

درد قفسه سینه

تنفس نا هماهنگ

حالت تهوع و درد شکم

ترس از دست دادن کنترل

تعریق بیش از حد

احساس عصبی بودن

ترس از مرگ

اگرچه علل دقیق اختلال هراس هنوز برای محققان مشخص نیست ، اما به گفته کارشناسان ، این بیماری تمایل دارد خود را به عنوان یک بیماری ارثی جلوه دهد. دانشمندان همچنین ارتباطی بین اختلال هراس و تغییرات در زندگی فرد (عروسی ، زایمان ، پذیرش در کالج ، تغییر محل تحصیل / محل کار ، فوت یک دوست عزیز ، بیماری غیرقابل تحمل یا آسیب جدی) پیدا کردند.

پس از اولین حمله PA ، بسیار مهم است که تحت معاینه قرار بگیرید و سایر بیماریهای احتمالی را از بین ببرید. حمله پانیک گاهی اوقات می تواند ناشی از پرولاپس دریچه میترال باشد (هنگامی که یکی از دریچه های قلب به درستی بسته نشود) ، پرکاری تیروئید (بیش فعالی تیروئید) ، هیپوگلیسمی (کاهش شدید قند خون).

علاوه بر این ، حملات PA می تواند پس از مصرف محرک ها از جمله آمفتامین ، کوکائین و حتی داروهای حاوی دوزهای زیاد کافئین رخ دهد . در برخی از افراد ، PA می تواند نتیجه ترک مواد مخدر باشد.

شایع ترین افسانه ها در مورد حمله هراس چیست

علیرغم اینکه اختلال هراس یک بیماری نسبتاً شایع و مورد مطالعه است ، افسانه ها و فرضیات دروغین زیادی در مورد این اختلال وجود دارد.

افسانه: اختلال هراس واکنشی به استرس و اضطراب است

افراد دچار استرس شدید بعضی اوقات می توانند بگویند: "به دلیل این ترس (اضطراب / شوک عصبی) ، من تقریباً دچار حمله هراس شده ام!" چنین اظهاراتی فقط نشان می دهد كه شخص واقعاً نمی داند یا نمی داند كه چگونه حمله واقعی PA ، حمله هراس شروع می شود. اضطراب قابل پیش بینی یا عصبی بودن ناشی از وضعیت دشوار زندگی یا استرس زا همان حمله هراس نیست.

اگر فرد می تواند یک وخامت احتمالی را در وضعیت روانی - عاطفی پیش بینی کند ، پس این حمله PA نیست. حملات واقعی ناگهان و بدون علائم هشدار دهنده اتفاق می افتد. افراد مبتلا به PA در نهایت می توانند یاد بگیرند که در طول حمله شرایط خود را کنترل کنند ، اما آنها هرگز نمی توانند حمله وحشت را پیش بینی و از حمله جلوگیری کنند.

افسانه: اختلال هراس فقط در افراد بیمار مشاهده می شود

لازم به ذکر است که اختلال هراس می تواند جلوه ای از نوعی اختلال روانی باشد: اختلال اضطراب عمومی ، فوبیای خاص ، اختلال وسواس ، اجباری ، اختلال اضطراب اجتماعی ، افسردگی ، اختلال دو قطبی. با این حال ، با چنین آسیب شناسی ، علائم خاص دیگری نیز وجود دارد.

بر اساس تجربه روان درمانی و روانپزشکی مدرن ، اختلال هراس اغلب در افراد سالم انجام می شود - بازرگانان ، زنان خانه دار ، ورزشکاران و غیره. آنها در برابر پس زمینه استرس احساسی و جسمی بوجود می آیند.

افسانه: اختلال هراس در هنگام خواب ممکن نیست

بیشتر اوقات ،حمله هراس هنگامی که فرد بیدار است رخ می دهد. اما ، هر چقدر هم که عجیب به نظر برسد ، حمله  PA حتی در هنگام خواب ممکن است رخ دهد. علائم حملات شبانه تا حد زیادی می تواند مشابه حملات روزانه باشد. به عنوان یک قاعده ، فرد به دلیل تنگی شدید نفس و یا از درک اینکه فرد را خفه می کند از خواب بیدار می شود . در حین حملات شبانه ، فرد معمولاً احساس ترس شدید و همچنین احساس عجیب و غریبی دارد ، گویی که در حال تماشا کردن خود است. برای بیمار دشوار است که بفهمد کجاست و پس از حمله نمی تواند مدت طولانی بخوابد. اگر حمله هراس، شبانه و روزانه تکرار شود ، فرد دچار اختلال خواب مداوم می شود.

افسانه: از حمله هراس می توان جلوگیری کرد

برخی افراد فکر می کنند با جلوگیری از دلایل حمله می توان جلوی حمله هراس را گرفت. به عنوان مثال ، ممکن است فرد در نظر داشته باشد که ترس از پرواز عامل وحشت اوست ، بنابراین باید از هواپیما دوری کرد. در مقابل ، دیگران برعکس ، اطمینان دارند که موثرترین راه برای غلبه بر PA ، روبرو شدن با ترس شماست. اما این کاملاً درست نیست. این نوع درمانی می تواند به درمان فوبیا کمک کند ، اما تضمین بهبود حملات PA نیست. از این گذشته ، همانطور که قبلاً نیز گفته شد ، تعیین عوامل محرک حمله امکان پذیر نیست. دقیقاً همانطور که غیرممکن است پیش بینی کنید چه زمان حمله بعدی رخ دهد.

افسانه: حملات PANIC می توانند باعث توهم و روان پریشی شوند 

در بعضی از موارد ، تظاهرات PA می تواند آنقدر شدید باشد که هنگام حمله به نظر می رسد شخص کاملاً کنترل بدن و افکار خود را از دست می دهد. در چنین لحظه ای ، بیمار شروع به نگرانی می کند که این نوع حملات زنگ خطری است و به زودی ممکن است کاملاً دنیای واقعی را از دست بدهد. افرادی که فرد مبتلا به PA را مشاهده می کنند ، اما ماهیت واقعی این اختلال را درک نمی کنند ، همچنین غالباً این عقیده را ابراز می کنند که در صورت ادامه این بیماری ، ممکن است بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی ، توهم یا روان پریشی شود. واقعیت این است که ، اگرچه حملات PA عمدتا توسط یک وضعیت خاص سلامت روانی ایجاد می شود ، اما به هیچ وجه علائم یا نشان دهنده جنون نیستند. مطالعات تأیید می کنند که حتی شدیدترین حمله نیز نمی تواند باعث شود که شخص کاملاً با ارتباط با دنیای واقعی برقرار نکند.

افسانه: می توانید در اثر حمله هراس بمیرید

حمله هراس با دلپذیرترین علائم همراه نیست. درد قفسه سینه ، ضربان قلب سریع ، تعریق ، تنگی نفس ، سردرد ، حالت تهوع و سرگیجه معمولاً توسط شخص به عنوان چیزی بسیار خطرناک تلقی می شود که نیاز به مراقبت های فوری پزشکی دارد. این علائم مخصوصاً برای كسانی كه برای اولین بار مبتلا به PA می شوند ترسناک است. با این حال ، علائم  حمله هراس تهدید کننده زندگی نیست. همانطور که مشاهدات علمی نشان می دهد ، خطرناک ترین اتفاقی که در طول PA می تواند برای فرد بیفتد ، از دست دادن هوشیاری است و این اتفاق به ندرت رخ می دهد. با این وجود ، باید توجه داشت که علائم معمولی PA در سایر بیماری ها ، به ویژه بیماری های قلبی رخ می دهد. بنابراین ، رفع مشکلات قلبی مفید خواهد بود.

افسانه: برای سهولت در حمله وحشت هیچ کاری نمی توان انجام داد

آیا اختلال هراس درمان می شوند؟ این یکی از متداول ترین سوالاتی است که افراد با آن تشخیص داده می شوند. حقیقت این است که امروزه هیچ درمانی مطمئن برای PA وجود ندارد. با این وجود ، می توانید در حین حمله شرایط خود را کاملاً مدیریت کنید. برای این کار چندین گزینه درمانی وجود دارد.

محبوب ترین روش های درمانی برای اختلال هراس:

روان درمانی مصرف داروهای گروه ضد افسردگی، مصرف بنزودیازپین ها.

به عنوان یک روش کمکی برای درمان ، اغلب استفاده می شود: عمل تنفس عمیق؛ حساسیت زدایی (یک تکنیک ویژه برای رفع استرس ، اضطراب ، ترس). آرامش عضلانی پیشرونده (مجموعه ای از تمرین های آرامش بخش).

مطالعات نشان داده است که ورزش منظم به افزایش مقاومت در برابر استرس ، تسکین استرس ناشی از اضطراب کمک می کند و از این طریق تعداد دفعات اختلال هراس را کاهش می دهد. به هر حال ، باید به طور جداگانه در مورد تغذیه افراد مبتلا به PA گفته شود.

معلوم شد كه برخی از محصولات ممكن است به حمله هراس مكرر كمك كنند. این در مورد غذاهای پر کافئین و مونو سدیم گلوتامات(افزودنی به غذا های فرآوری شده) است . همچنین برای جلوگیری از حملات مکرر ، نباید بیش از حد به مشروبات الکلی معتاد شوید. همه این محصولات می توانند اضطراب را افزایش داده و فرد را در معرض اختلال هراس قرار دهند.

برای کنار آمدن با ترس خود و یادگیری مدیریت PA ، بهتر است به دنبال کمک حرفه ای باشید. در مرحله اول ، پزشك ممكن است برای تعیین سلامت روان ، معاینه انجام دهد تا بفهمد دقیقا چه چیزی باعث حمله می شود. سپس متخصص برنامه درمانی را انتخاب می کند که به طور معمول شامل دارو و روان درمانی است. درمان به از بین بردن کامل PA  کمک نمی کند ، اما به شما یاد می دهد که در هنگام حمله شرایط و وضعیت خود را درک و کنترل کنید.

افسانه: افراد مبتلا به PA باید برای بقیه عمر خود دارو مصرف کنند

درمان دارویی که به درستی انتخاب شده است می تواند اضطراب را کاهش دهد ، تعداد تشنج و شدت آنها را کاهش دهد. با وجود مزایای استفاده از این روش درمانی ، بسیاری نگران هستند که به محض مصرف قرص ، مجبور شوند این کار را تا آخر عمر انجام دهند. در حقیقت ، داروهایی را می توان برای مدت محدود برای بیمار تجویز کرد ، در حالی که بیمار باید یاد بگیرد که شرایط خود را درک و مدیریت کند.

افسانه: PA در افرادی که کودکی دشوار داشته اند اتفاق می افتد

اعتقاد بر این است که علت بیماری PA در بزرگسالان باید در کودکی آنها جستجو شود. طبق این تئوری ، کودکان خانواده های ناسازگار و همچنین کسانی که کودکی دشوار داشتند ، بیشتر از سایرین در بزرگسالی حملات وحشت دارند. اما وقتی واقعیتهای علمی حمایت از این نظریه می شوند ، اینگونه نیستند. بیایید بیشتر بگوییم ، در حال حاضر ، علت دقیق این اختلال برای متخصصان مشخص نیست. علاوه بر تئوری دوران کودکی دشوار ، نسخه های دیگری نیز وجود دارد. به عنوان مثال ، آن PA ، برعکس ، نتیجه بیش از حد حضانت و مراقبت کودک از دنیای واقعی است. همچنین یک نظریه وجود دارد که می تواند در افرادی که در سنین جوانی دچار تروما شدید(ضربه روحی) شده اند ، PA رخ دهد.

در همین زمان ، دانشمندان دیگر نشان می دهند که افراد مبتلا به اختلال هراس از اختلالاتی در مغز فرستنده های مسئول اضطراب تحت تأثیر قرار می گیرند. نظریه ژنتیکی، نظریه ژنتیك كه بیماری ارثی است. 

غیرممکن است که بیان کنیم که PA عواقب حوادثی است که در کودکی رخ داده است. امروزه ، اکثر کارشناسان بر این باورند که در حقیقت PA ناشی از ترکیبی از عوامل مختلف ، از جمله ژنتیکی ، بیوشیمیایی ، محیطی و اجتماعی است.

افسانه: اختلال هراس سرنوشت افراد ضعیف و ناتوان در کنترل احساسات خود است

حقیقت این است که PA بدون توجه به شخصیت می تواند برای همه اتفاق بیفتد. مطالعات نشان می دهد که نه اراده ، قدرت شخصیت و نه توانایی مدیریت ترس شما ضمانت محافظت کامل در برابر اختلال هراس نیست.

آنچه را می توان و نمی توان به شخص مبتلا به اختلال ترس گفت

برای افراد سالم دشوار است که درک کنند که شخص مبتلا به اختلال هراس چگونه است. اما بسیار مهم است که بدانید چه چیزی را می توانید در طول PA به شخص بگویید ، چه چیزی را نگویید، تا سلامتی وی را بدتر نکند. در زیر عباراتی را در نظر می گیریم که هرگز نباید برای کسانی که حمله هراس داشته اند گفته شود.

"این همه در ذهن شما است!"

همانطور که گفتیم ، افسانه های زیادی در مورد اختلال هراس وجود دارد که کلیشه های اشتباهی درباره این بیماری ایجاد می کند. یک تصور غلط رایج می گوید که هرگونه تجلی وحشت فقط نتیجه تخیل است. در حقیقت ، PA یک بیماری تشخیص داده شده واقعی است که شامل علائم روحی و عاطفی و همچنین علائم جسمی است. این جمله که علت PA در سر و افکار یک شخص برای او به نظر می رسد مانند یک اتهام است که خود وی مقصر سلامتی خود نیست. چنین حرفهایی می تواند باعث افزایش استرس بیمار ، کاهش عزت نفس و محدود شدن او شود. به جای این عبارت ، بهتر است بگوییم: "من اینجا هستم ، با شما!" بنابراین شخص می فهمد که تنها نیست و شما در صورت لزوم آماده کمک به او هستید. این عبارت به بیمار اجازه می دهد احساس امنیت بیشتری داشته باشد ، اعتماد به نفس خود را اضافه می کند که با حمله مقابله خواهد کرد.

"خودت را جمع کن و آرام شو!"

علیرغم محبوبیت این کلمات ، متخصصان می گویند که این یکی از بی عاطفه ترین عباراتی است که می توان برای فرد مبتلا به PA گفت. می توانید مطمئن باشید که اگر او می توانست آرام شود ، قطعاً این کار را می کرد. مدیریت ترس ، اضطراب یا حمله هراس به ان آسانی که از بیرون به نظر می رسد نیست. با شنیدن چنین عبارتی ، فرد آن را به عنوان نوعی درک می کند که باید از رفتار خود شرمنده شود. در عوض ، بهتر است بپرسید ، "چگونه می توانم به شما کمک کنم؟" بنابراین بیمار خواهد فهمید که شما آماده پشتیبانی از او هستید و او را سرزنش نمی کنید. به یاد داشته باشید ، اگر حملات PA به یک دوست عزیز به تازگی آغاز شده است ، ممکن است یادگیری درک خودش و مدیریت شرایط او برای مدتی طول بکشد.

"شما باید با ترس های خود مقابله کنید!"

این عقیده که مقابله با بزرگترین ترس به فرد کمک می کند تا با بیماری PA مقابله کند بسیار رایج است. اما اغلب اشتباه می شود. اگر فرد مبتلا را با اختلال هراس مواجه کنید به رفع آن کمک نمی کند. بر خلاف تصور غلط ، چنین وضعیتی برعکس ، می تواند برای بیمار با وضعیت بدتر پایان یابد. همچنین بسیاری از مبتلایان به PA شامل آگورافوبیا (ترس از مکانهای شلوغ) هستند. اگر دوستی سعی در وارد نشدن به چنین مکانهایی دارد،  او را به زور به یک استادیوم شلوغ و یا به یک مرکز خرید نبرید.

در عوض ، بهتر است به او بگوییم: "شما می توانید آن را اداره کنید. " بگذارید فرد به تدریج به مکانهای شلوغ عادت کند و گامهای آهسته ای را به سمت هدف خود بردارد - پیروزی بر ترس. بنابراین او شانس بیشتری برای غلبه بر هراس دارد.

"شما بیش از حد واکنش نشان می دهید!"

برای لحظه ای تصور کنید که چگونه به طور ناگهانی احساس اضطراب شدید احساس می شود ، وقتی به نظر می رسد قلب از سینه بیرون می زند ، بدن می لرزد و عرق می کند ، نفس کشیدن دشوار می شود ، حالت تهوع ، درد قفسه سینه ظاهر می شود. همه اینها در طی یک حمله معمولی در PA برای شخص اتفاق می افتد. و اگر در مقابل چنین وضع سلامتی ، فردی عبارتی را بشنود و بگوید که بیش از حد به آنچه اتفاق می افتد واکنش نشان می دهد ، آن را به عنوان یک اتهام درک می کند که از وضعیت بیماری تقلید می کند. در عوض ، بهتر است از بیمار با این کلمات حمایت کنیم: "همه چیز خوب است ، حالا همه چیز از بین خواهد رفت!". این بر ایمان او به خودش می افزاید.

"شما همه چیز را دوباره نابود کردید!"

اختلال هراس در هر زمان ممکن است رخ دهد ، غالباً بسیار نامناسب. بعضی اوقات اختلال هراس می تواند برنامه ها را تحت تأثیر قرار دهد: به دلیل حمله ، ممکن است شما نیاز به لغو جلسه ، سفر یا جشن داشته باشید. اما حتی اگر این اتفاق بیفتد ، بیمار را نمی توان قاطعانه مقصر دانست. او نباید بخاطر بیماری خود احساس گناه کند. به جای توهین (عمدی یا غیر عمدی) ، صحیح تر حمایت از اوست ، نه اینکه به این واقعیت توجه کنیم که اشتباهی رخ داده است. "نگران نباشید ، هیچ چیز بدی رخ نداد!" بهترین چیزی است که برای چنین شرایطی به یک شخص بگویید.

مطالعات نشان می دهد که هیچ کس از حمله وحشت در امان نیست. بنابراین ، مهم است که درک کنیم چه نوع اختلالی است ، چگونه آن را تشخیص داده و در هنگام حمله چه کاری انجام دهیم.

با در اختیار داشتن این اطلاعات ، کمک به خود یا یک دوست عزیز که مبتلا به PA است ، آسانتر می شود.

آیا این مقاله برای شما مفید بود، در بخش نظرات با کاربران به اشتراک بگذارید.