بعد از صحبت با متخصص سلامت زنان درباره نگرانی های شخصی شما از بیماری های زنان مثلا استئوپروز یا پوکی استخوان، یک سری آزمایش‌ها امکان دارد توصیه گردد. این آزمایشات به شناسایی یا رد شرایطی غیر از یائسگی که می تواند سبب کاهش تراکم استخوان شده باشد، کمک خواهد کرد. این آزمایشات شامل:
• شمارش کامل گلبول‌های خون • سطوح کلسیم خون و ادرار • آزمایشات عملکرد تیروئید • سطوح هورمون پاراتیروئيد • آزمون D هیدروکسی 25 برای تعیین اینکه آیا بدن ویتامین D کافی دارد یا نه. • ازمایشات نشانگر بیوشیمیایی، از جمله CTX و NT اگر سابقه پزشکی یا یافته‌های فیزیکی شما نشان دهنده عللی غیر از یائسگی یا سن در دست دادن استخوان شماست، در این صورت آزمایش‌های دیگری بایستی انجام شود. (سیارک) نیروی کار سرویس پیشگیری ایالات متحده به زنان 65 سال و بالاتر، توصیه می کند تا به صورت روتین با متخصص استئوپروز مشورت نمایند. به زنان جوان‌تری که خطر شکستگی در حد یا بیشتر از زنان مسن 65 ساله دارند، نیز همین توصیه می شود. بعلاوه بنیاد ملی استئوپروز و انجمن بین المللی دنسیتومتری کلینیکی، DXA را برای زنان بعد از یائسگی و برای مردان 50 تا 70 ساله ای که فاکتورهای این بیماری را دارند توصیه می کند. توصیه می شود تا BMD را در بیمارستان یا مرکز استئوپروز انجام دهید که به طور منظم آزمایش تراکم استخوان نیز انجام گردد. چندین نوع آزمایش BMD وجود دارد که به صورت زیر می‌باشند: • DEXA (جذب‌سنجی دوتایی انرژی اشعه ایکس) تراکم استخوانی را در ستون فقرات، لگن یا کل بدن اندازه‌گیری می‌کند. • QCT (توموگرافی کمی کامپیوتری) که می تواند برای اندازه‌گیری ستون فقرات به صورت جایگزین DXA استفاده شود. این آزمایش به ندرت استفاده می شودچرا که گران بوده و نیازمند دوز بالاتری میباشد. انجمن بین المللی دنسیتومتری کلینیکی (ISCD) DXA را بعنوان روش ترجیحی برای تشخیص یا تصمیمات درمانی توصیه می کند. QCT میتواند زمانی استفاده شود که DXA در دسترس نباشد، اما مقایسه نتایج آن با DXA مشکل میباشد. (سیارک) • التراسوند از امواج صوتی استفاده می کند تا تراکم استخوانی را اندازه‌گیری کند. اغلب در برنامه غربالگری عمومی استفاده می شود تا اشخاصی را که نیازمند آزمایش قطعی تر با آزمایش تراکم مواد معدنی استخوان DXA هستند را شناسایی کنند. ICSD استفاده از التراسوند را برای تشخیص و تصمیمات درمانی توصیه نمی کند. به خاطر اینکه اکثر کسانی که در معرض خطر استئوپروز هستند، تحت پوشش بیمه آزمایش DXA هستند و به ندرت برای غربالگری سلامتی با اولتراسوند هزینه اضافی پرداخت می‌کنند. (سیارک) نتایج آزمایشات BMD انجام شده روی زنان یائسه یا مردان مسن معمولا نشان دهنده «T scores» است که میزان انحراف تراکم استخوانی تان را از بالا یا پایین متوسط مقدار تراکم استخوانی برای زنان قفقازی جوان و سالم را نشان می دهد. برای کودکان و زنان و مردان جوان، بهتر است با افرادی که سن یکسانی دارند، مقایسه انجام گردد. • T score بین 1+ و 1 نشان دهنده تراکم استخوانی نرمال است. • T score بین 1 و 2.5 معمولا نشان دهنده تراکم استخوانی پایین است. • T score پایین‌تراز 2.5 معمولا نشان دهند استئوپروز می باشد. همچنین تراکم استخوانی شما با یک استاندارد «مطابق با سن» مقایسه می‌گردد. بررسی مطابقت سنی (Z score) تراکم استخوانی شما را با «مقدار اصلی» برای سن، جنس و سایز شما مقایسه می کند. T score شما به متخصص سلامتی کمک خواهد کرد تا تشخیص دهد که ایا شما در خطر شکستگی استخوان قرار دارید یا نه. معمولا تراکم پایین استخوان در شما، خطر شکستگی استخوان را افزایش می‌دهد. با این حال متخصص سلامتی مقدار BMD شما را با توجه به سابقه پزشکی، ریسک استئوپروز و سبک زندگی از جمله اینکه آیا ورزش انجام می دهید یا نه و کلسیوم کافی جذب بدنتان می شود یا نه تشخیص خواهد داد.(سیارک)
همچنین متخصص سلامتی شما امکان دارد از FRAX استفاده کند که براساس «ابزار ارزیابی ریسک شکستگی» میباشد. FRAX score شما که بر اساس سن، وزن، قد، سابقه پزشکی و دیگر فاکتورهای ریسک و همچنین مقدار تراکم مواد معدنی استخوانی تان است، میزان قرار گرفتن شما در خطر داشتن شکستگی لگن یا مهره را در بعد از 10 سالگی نشان می دهد. با در نظر گرفتن تمامی این فاکتورها، متخصص سلامتی شما می تواند تشخیص دهد که آیا استئوپروز، تهدیدی برای سلامتی شما در حال حاضر یا در سالهای آتی خواهد بود یا نه. برخی از آزمایشات مربوط به خطر استئوپروز از جمله آنهایی که در نمایشگاه‌های سلامت جامعه در دسترس می‌باشند، نقطه شروعی برای ارزیابی سلامتی استخوان تان می باشد اما قطعا نیاز به پیگیری دارد. اگر شما یکی از این نوع آزمایشات را کرده باشید، نتایج را با متخصص در میان بگذارید به خصوص اگر نتایج نشان دهنده تراکم استخوان پایین است. مدیکر و اغلب بیمه تجاری هزینه آزمایش BMD زنان بالای 65 سال و برای افراد دیگر در خطر یا آنهایی که از استئوپروز رنج می‌برند، را پرداخت می کنند.(برای خوانندگان خارج از کشور)
استئوپروز که به معنی «پوکی استخوان» میباشد، نوعی بیماری است که استخوان های شما را نازک و ضعیف می کند، موجب پوکی آنها و به احتمال زیاد موجب شکستگی آنها می گردد. گاها «بیماری خاموش» نیز نامیده می شود چرا که می تواند سالها بدون اینکه علائمی را بروز دهد، پیشرفت کند. ممکن است قادر به کاهش یا تاخیر در تضعیف استخوانهایتان شوید یا می توانید استئوپروز را درمان کنید اما ممکن است قادر به پیشگیری از آن نباشید. (سیارک)
بنیاد ملی استئوپروز استخوان (NOF) تخمین می زند که تا 54 میلیون آمریکایی استئوپروز و توده استخوانی کم داشته باشند. تحقیقات نشان می دهند که حدود نیمی از زنان و یک چهارم مردان شکستگی استخوان ناشی از استئوپروز را خواهند داشت. گرچه امکان دارد مردان از استئوپروز رنج ببرند اما اکثر افرادی که تحت تاثیر استئوپروز هستند، زنان می باشند. در واقع، تعداد سالانه شکستگی‌های حاصل از استئوپروز در زنان بیشتر از تعداد حملات قلبی، سکته مغزی و موارد ترکیبی از سرطان پستان می باشد. زنان احتمالا چهار برابر مردان مبتلا به استئوپروز باشند. بخاطر درصد بالای زنان مبتلا به پوکی استخوان این بیماری را از شایع ترین بیماری های زنان می دانند. گرچه این بیماری می تواند در هر سنی اتفاق بیفتد، اما زنان پس از یائسگی بیشترین احتمال در ابتلا به استئوپروز دارند. بیش از 50 درصد از زنان قفقازی غیر اسپانیایی و آسیایی در ۵۰ سالگی یا بیشتر توده استخوانی کم داشته و ریسک استئوپروز در آنها بیشتر است. دلیل اصلی برای این بیماری این است که بدن زنان پس از یائسگی، استروژن کمتری تولید می کند و استروژن نقش مهمی در کمک به پیشگیری از پوکی استخوان ایفا می کند. گرچه متوسط سن برای یائسگی در ایالات متحده 51 سال است اما برخی زنان یائسگی را با توجه به دلایل طبیعی یا در اثر عمل جراحی، بیماری یا درمان‌هایی که به تخمدان‌ها آسیب می زند، زودتر تجربه می کنند. برای مثال یک هیتسرکتومی کامل که در آن تخمدان ها و رحم برداشته می شود، بلافاصله موجب یائسگی می شود. در صورت عدم وجود هر نوع دلیل پزشکی، عدم قاعدگی شما در بیش از 12 ماه متوالی بیانگر این است که شما یائسه می‌باشید. (سیارک) خبر خوب این است که استئوپروز می تواند پیشگیری و درمان شود و سلامتی استخوان میتواند بازیابی شود. یادگرفتن اینکه چگونه از استخوان‌های خود محافظت کرده و آنها را سالم نگه دارید، هیچ موقع دیر نیست.
استئوپروز یا پوکی استخوان یکی از شایع ترین بیماری های زنان، به تدریج پیشرفت می کند و معمولا بدون علائم می باشد. یک استخوان که با یک صدمه کوچک می شکند برای مثال یک ضربه جزئی به مچ دست، معمولا اولین نشانه از آن است. تقریبا از هر دو زن یک نفر، و از هر چهار مرد یک نفر بالای 50 سال در طول عمر باقی مانده خود شکستگی ناشی از استئوپروز را تجربه خواهد کرد.
شکستگی لگن و ستون فقرات با افزایش خطر مرگ همراه است. شکستگی‌های ستون فقرات معمولا با عنوان شکستگی های فشاری مهره شناخته می شوند و زمانی اتفاق می افتند که مهره دچار سستی در اثر کشیدگی عضله، ضربه یا افتادن باشد. می تواند منجر به کاهش قد، درد شدید و گاها مزمن، تراکم اندام‌های داخلی و خمیدگی (که کیفوز یا «قوز وارثه» نامیده می شود) شود. همچنین می تواند منجر به ناتوانی طولانی مدت و مرگ و میر شود. شکستگی لگن نتیجه دیگری از استئوپروز است که یک چهارم شکستگی های مربوط به استئوپروز را شامل می شود. شکستگی لگن می تواند منجر به مارپیچ رو به پایین و در نتیجه کاهش سلامتی، کاهش در تحرک و شکنندگی بیشتر داشته باشد. تقریبا همیشه نیاز به بستری شدن و جراحی است و می تواند نیازمند پرستاری درازمدت در منزل باشد. در برخی موارد، این آسیب می تواند سبب ناتوانی طولانی‌مدت یا دائمی یا حتی مرگ شود. با توجه به بنیاد استئوپروز ملی انتظار می‌رود که تعداد شکستگی ناشی از استئوپروز تا سال 2025، به بیش از سه میلیون نفر برسد. (سیارک) متخصص مراقبت‌های بهداشتی می تواند بر اساس سابقه پزشکی شما و با ارزیابی عوامل خطرناک؛ معاینه و آزمایش‌های فیزیکی؛ و آزمایش تراکم مواد معدنی استخوانی (BMD) (آزمون غیرتهاجمی که توده استخوانی‌تان را اندازه‌گیری می کند)، استئوپروز را تشخیص می‌دهد. عوامل خطرناک شایع برای استئوپروز عبارتند از: • اسکلت نازک و کوچک (با وزن کمتر از 127 پوند) • سابقه شخصی و/ یا خانوادگی از شکستگی استخوان یا وضعیت خمیده در بزرگسالی • سابقه قبلی استئوپروز ستون فقرات، ران و یا مچ دست • طول عمر پایین نیروی جذب شده از کلسیم • لاغری بیش از حد • سیگار کشیدن • مصرف بیش از حد الکل (سیارک) • سبک زندگی غیرفعال • کمبود استروژن ناشی از یائسگی و شرایط پزشکی خاص از جمله آمنوره ورزشی، بی‌اشتهایی عصبی و درمان با داروهایی که سطوح استروژن را پایین می آورند. • فقدان دوره قاعدگی یا قاعدگی نامنظم در زنان جوان • استفاده طولانی مدت از برخی داروهای ضد تشنج و کورتیکواستروئیدها • قومیت‌های قفقازی یا آسیایی به استثناء آفریقایی- آمریکایی و اسپانیایی آمریکایی ها نیز در معرض خطرهستند. • برخی از شرایط پزشکی مزمن از جمله دیابت، پرکاری تیروئید، پرکاری پاراتیروئيد، برخی از بیماری‌های روده و آرتریت روماتوئید. • افسردگی. در افراد با افسردگی جدی، سرعت از دست دادن استخوان افزایش می یابد، چرا که آنها از داروهای ضد افسردگی مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) استفاده می کنند. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر ارتباط بین افسردگی و SSRIها و از دست دادن استخوان لازم می باشد. (سیارک) • استفاده از مهارکننده‌های پمپ پروتون. سازمان غذا و دارو (FDA) مستلزم است تا اطلاعات ایمنی بر روی برچسب‌های نسخه های دارویی و بر روی برچسب‌های مهارکننده های پمپ پروتون درباره افزایش ریسک احتمالی شکستگی لگن، مچ دست و ستون فقرات را برای افرادی که از این داروها استفاده می کنند بنویسد. مهارکننده‌های پمپ پروتون استفاده می شوند تا انواع اختلالات روده را درمان نمایند. معمولا برای یک دوره دو هفته ای تجویز می شوند و بیش از شش هفته در سال نباید مصرف شوند. در مطالعات مشاهده ای، خطر در استفاده طولانی مدت و دوز بالای مهارکننده های پمپ پروتون افزایش می یابد. مطالعه دیگری برای بررسی هرگونه افزایش خطر شکستگی مورد نیاز می باشد.
سازمان تغذیه و داروی ایالات متحده (FDA) چند دارو برای زنان یائسه تصویب کرده است تا به کاهش یا توقف تحلیل استخوان، ساخت استخوان یا کاهش خطر شکستگی کمک کند. این داروها تنها زمانی کارآمد هستند که به طور منظم مصرف شوند. بعلاوه، درمان از طریق هر دارو، خطرهای مشخص و عوارض جانبی نیز دارد.
هورمون درمانی
درمان استروژن پس از یائسگی و درمان ترکیب استروژن پروژسترون
گرچه مورد تایید سازمان غذا و درمان (FDA) برای درمان استئوپروز که یکی از شایع ترین بیماری های زنان است، نمی باشد، اما درمان خوراکی (از راه دهان) و ترنس درمان استروژن که درمان استروژن (ET) نامیده می‌شود و ترکیب استروژن پروژسترون ، هورمون درمانی (HT) نامیده می شود، برای پیشگیری از تحلیل استخوان زنانی که به تازگی یائسه شده اند و عوامل خطر ابتدا به استئوپروز ازجمله تحلیل استخوان یا کوچک شدن اسکلت دارند و پوکی استخوان، تایید می شود. مطالعات نشان می دهد که ET، توده استخوانی را افزایش داده و بروز شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، مچ دست و لگن را کاهش می دهد. با این حال به خاطر خطرات طولانی مدت هورمون درمانی (خطرات شناسایی شده در چند سال اخیر توسط انستیتوی فدرال سلامت زنان)، FDA توصیه می کند که زنان ابتدا دیگر داروهای ضد پوکی استخوان را استفاده کنند و هشدار می دهد که هورمون درمانی باید در کمترین دوز برای کوتاه ترین زمان ممکن به کار برده شود.
به شکل قرص موجود می باشد. این دارو برای پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توصیه می شود. رالوکسفین اثرات مثبتی شبیه به استروژن روی استخوان دارد اما نه روی پستان یا پوشش داخلی رحم و ممکن است خطر سرطان سینه حاصل از استروژن را تا 65 درصد در هشت سال کاهش دهد. FDA تایید می کند که رالوکسفین خطر ابتلا به سرطان سینه در زنان مبتلا به استئوپروز و حتی در زنان بدون استئوپروز که بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند، را کاهش می دهد. این بخشی از گروه داروهایی است که تعدیل‌کننده انتخابی گیرنده استروژن (SERMها) نامیده می شوند و به نظر می رسد که از تحلیل استخوان در ستون فقرات، لگن و نقاط دیگر بدن پیشگیری نماید. مطالعات نشان می دهد که رالوکسیفن خطر شکستگی ستون فقرات در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد اما هیچ اطلاعاتی وجود ندارد که کاهش خطر هرگونه شکستگی دیگر را تایید نماید. عوارض جانبی احتمالی شامل گرگرفتگی ، لخته شدن خون رگ ها (شبیه به استروژن) و گرفتگی عضلات پا می باشد. این قرص یکبار در روز بهمراه غذا یا بدون آن مصرف شود.
آلندرونات (فوزاماکس و برندهای دیگر، از جمله ژنتیک)
از داروهای گروه بیس فسفونات، این دارو مورد تایید FDA مخصوص درمان و پیشگیری از استئوپروز استخوان می باشد. مطالعات نشان می دهد که آلندرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های مربوط به ستون فقرات،لگن، مچ دست و دیگر شکستگی ها را تا بالای 50 درصد در هر دو تا چهار سال در زنان مبتلا به استئوپروز کاهش می دهد. آلندرونات همچنین برای درمان گلوکوکورتیکوئید ناشی از استئوپروز و درمان استئوپروز در مردان تایید شده است. قرص های آلندرونات بایستی با معده خالی در صبح و با هشت اونس آب در حداقل 30 دقیقه قبل از اولین وعده غذایی، نوشیدنی یا داروی روزانه مصرف شود. برای به حداقل رساندن اثرات جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، حداقل ۳۰ دقیقه بعد از مصرف این دارو راست بایستید. آلندرونات را می توان روزانه و یا بعنوان یک رژیم دارویی هفتگی مصررف کرد. آلندرونات همچنین به صورت قرص 2.800 یا 5.600 IU از ویتامین D3 که فوزاماکس پلاس دی نامیده می شود، نیز موجود می باشد.
ریزدرونات (یا آکتونل، آتلویا)
نوع دیگری از داروی بیس فسفونات است که برای درمان و پیشگیری از استئوپروز در زنان پس از یائسگی و برای پیشگیری و درمان استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئید در زنان و مردان توصیه می شود. این می تواند یک بار در روز، یک بار در هفته یا یک بار در ماه مصرف شود. ریزیدرونات همراه با کلسیم نیز موجود می باشد. مطالعات نشان می دهد که ریزیدرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های ستون فقرات، مچ دست، ران و دیگر شکستگی‌ها در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد. آن را با معده خالی در صبح با هشت اونس آب، به مدت 30 دقیقه قبل از خوردن یا نوشیدن مصرف نمایید. برای حداقل کردن عوارض جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، به مدت حداقل 30 دقیقه بعد از مصرف راست بماند. هرگونه ویتامین، کلسیوم و آنتی اکسیدانها را حداقل 30 دقیقه بعد از رزیدرونات مصرف کنید.
ایباندرونات (Boniva)
بیس فسفونات دیگری است که توسط FDA جهت پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توسعه داده شده است. بروز شکستگی‌های مهره را تا حدود 50 درصد کاهش داده و تراکم مواد معدنی استخوان در کل اسکلت را افزایش می‌دهد. همچنین ایباندرونات در زنانی که به تازگی یائسه شده‌اند، از تحلیل استخوانی پیشگیری می کند اما فقط در افرادی که هنوز به استئوپروز مبتلا نشده‌اند. ایباندرونات بایستی یکبار در ماه با معده خالی اول صبح با هشت اونس آب (نه مایع دیگر) حداقل 60 دقیقه قبل از هرگونه خوراکی یا نوشیدنی مصرف گردد. بیماران بایستی به مدت حداقل یک ساعت بعد از مصرف این دارو، راست بمانند. همچنین ایباندرونات می تواند به صورت داخل وریدی هر سه ماه یکبار استفاده گردد.
زولدرونیک اسید (Reclast)
در سال 2007، برای درمان استئوپروز بعد از یائسگی، زولدرونیک اسید با تزریق یکبار در ماه آزمایش شد و در سال 2009 مجوز آن تصویب گردید تا برای پیشگیری از بروز استئوپروز در زنان بعد از یائسگی با توده کم استخوانی نیز استفاده شود. Reclast داروی بیس فسفونات دیگری است که روی تقویت استخوانها و حفاظت در برابر شکستگی‌های ناشی از استئوپروز از جمله ستون فقرات و لگن بکار می‌رود. در یک پروژه عظیم، زولدرونیک اسید خطر شکستگی های لگن را تا 41 درصد و شکستگی‌های ستون فقرات را تا 70 درصد کاهش داد. Reclast تنها یکبار در سال یا یکبار در دو سال (بسته به تشخیص) به صورت 15 دقیقه تزریق داخل وریدی انجام می‌شود. عوارض جانبی شامل تب گذرا، درد عضلانی، درد استخوانی یا مفصلی، علائمی شبیه به سرماخوردگی و سردرد دارد. معمولا بروز چنین علائمی در سه روز اول دریافت Reclast شروع می شود و معمولا در عرض سه تا چهار روز برطرف می‌گردد.
کلسی تونین (میاکلسیک و فورتیکال)
این برای درمان استئوپروز در زنانی که پنج سال از یائسه شدن آنها می گذرد و نمی توانند استروژن درمانی را تحمل کنند، تایید شده است. مطالعات نشان می دهند که این دارو به آرام شدن تحلیل استخوانی، افزایش تراکم استخوانی ستون فقرات کمک می کند و می تواند درد شکستگی را کاهش دهد. از آنجایی که کلسی تونین یک پروتئین است، نمی تواند به صورت خوراکی مصرف گردد، بنابراین به صورت اسپری بینی یا در برخی موارد، به صورت تزریق می باشد. عوارض جانبی احتمالی آن شامل سوزش و التهاب بینی، خون دماغه، سردرد و کمردرد میباشد. کلسی تونین تزریقی ممکن است واکنش آلرژیک و فلاشینگ صورت و دستها، ادرار مکرر، تهوع و خارش پوست بهمراه داشته باشد. کلسی تونین برای استئوپروز به قدر سایر داروها قوی نیست بنابراین معمولا برای افرادی که نمی توانند از داروهای دیگر استفاده کنند، بکار می رود. (سیارک)
تری پاراتاید (فورتئو)
نوعی از هورمون پاراتیروئید و اولین دارویی است که به جای کاهش از کارافتادگی استخوان، تشکیل استخوان را تحریک می کند. این برای زنان بعد از یائسگی و برای مردانی که در خطر بالای شکستگی قرار دارند، تایید شده است. این تراکم استخوانی را افزایش و شکستگی‌های ستون فقرات و دیگر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. این دارو یک بار در روز تزریق می شود (به مدت بیش از 24 ماه). عوارض جانبی آن می تواند شامل تهوع، سرگیجه و گرفتگی عضلات پاها باشد.
دنوزوماب (پرولیا)
این درمان تزریقی که در سال 2010 توسط FDA تایید شده است، یک آنتی بادی مونوکلونال کاملا انسانی است. این گزینه دیگری برای زنان بعد از یائسگی مبتلا به استئوپروز که در خطر بالایی از شکستگی قرار دارند، مهیا می سازد. این به کار می رود تا تحلیل استخوانی را کاهش داده و توده استخوانی و طول آن را افزایش دهد. همچنین خطر شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، لگن و سایر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. تزریق آن هر شش ماه یکبار توصیه می شود. عوارض جانبی می تواند شامل درد پشت، درد در اندام، درد عضلانی، کلسترول بالا و عفونت مثانه باشد. عوارض جانبی جدی شامل میزان کلسیم بالا در خون، عفونت‌های جدی و واکنش‌های پوستی از جمله درماتیت، خارش و اگزما میباشد. (سیارک) در مورد داروهای ضد پوکی استخوان، به ویژه بیس فسفونات‌ها و دنوزوماب مرتبط با استئونکروز فک (ONJ) و شکستگی‌های غیرمعمولی استخوان ران نگرانی‌هایی وجود دارد. برخی از گزارش‌ها، در مورد افراد مبتلا به استئوپروز که برای مدت زمان طولانی از بیس فسفونات‌ها استفاده می‌کنند، افزایش خطر ابتلا به شکستگی ران را نشان می دهد. همچنین FDA درباره چسباندن برچسب‌های اخطار و استفاده محتاطانه برای تمامی داروهای بیس فسفونات که جهت پیشگیری و درمان استئوپروز و برای دنوزوماب تایید شده است، هشدار داده است. گاها قبل از اینکه هرگونه شکستگی غیرمعمولی اتفاق افتاده باشد امکان دارد در ران علائم درد دیده شود؛ در صورتی که از داروی استئوپروز به مدت چند سال است که استفاده می کنید و در باسن یا ران خود احساس کشیدگی یا درد می کنید با متخصص مراقبت‌های بهداشتی تماس حاصل فرمایید. از آنجایی که بیس فسفونات ها در استخوان انباشته می شوند، امکان دارد برخی از بیمارانی که از این داروها استفاده کرده اند، بعد از 5 تا 10 سال درمان با بیس فسفونات، از آنها «ترک موقت دارو» خواسته شود. مهم است بدانیم که ONJ و شکستگی‌های معمولی، به ندرت اتفاق می افتند و اینکه خطر شکستگی لگن معمولی تهدید بسیار جدی برای زنان مبتلا به استئوپروز می باشد. درباره مزایا و خطرات استفاده از داروهای استئوپروز با ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود گفتگو کرده و با در نظر گرفتن سابقه سلامتی خود، درباره اینکه چه درمان و گزینه های پیشگیرانه‌ای برای شما بهترین گزینه است، مشورت نمایید.
جلوگیری از افتادن و زمین خوردن مهم است
در افراد بالای 60 سالگی، افتادن یکی از شایع‌ترین علل شکستگی لگن، مچ دست و مهره می باشد. خطرات محیطی از جمله طبقه‌های لغزنده، یا موکت سست می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. مسائل فیزیکی از جمله مشکلات بینایی و/یا مشکلات تعادلی، بیماری‌های مزمن که عملکرد ذهنی یا فیزیکی را مختل می نمایند، و داروهای معینی نیز ممکن است شما را در معرض خطر قرار دهد. (سیارک) جهت کمک به از بین بردن عوامل محیطی که ممکن است منجر به افتادن شود را تغییر دهید: در داخل خانه: سطوح کف را صاف نگه دارید اما نه لغزنده، درهم ریختگی و سیم‌های رها شده را جمع آوری کنید؛ حتی در منزل هم از کفش‌های پاشنه کوتاه و ساپورتیو استفاده کنید، از راه رفتن با جوراب، جوراب ساق بلند یا دمپایی خودداری کنید؛ اطمینان حاصل کنید که پله ها نور کافی دارند و اینکه در هر دو طرف دارای نرده می باشد؛ بر روی دیوارهای حمام نزدیک به وان، دوش و دستشویی دستگیره نصب کنید. و از حصیر لاستیکی در دوش یا وان استفاده کنید. خارج از منزل: در صورت لزوم، از عصا یا واکر استفاده کنید، برای کشش از کفش های کف لاستیکی استفاده کنید، زمانی که پیاده‌روها لغزنده است، روی چمن راه بروید؛ در کف های زیاد جلا داده شده که وقتی مرطوب هستند صیقلی می باشند، با احتیاط راه بروید. در حد امکان از رانر پلاستیک یا فرش استفاده کنید. برخی از زنان مسن که احتمال افتادن و شکستگی لگن در آنها بیشتر است امکان دارد بخواهند تا از محافظ ران استفاده کنند. این محفظها پوشش‌هایی نازک هستند که می توانند از زیر لباس پوشیده شوند. برنامه های تقویت عضلانی و بازآموزی تعادل نیز در پیشگیری از افتادن موثر می باشند.
استخوان های شما ترکیبی از بافت های زنده هستند. آنها اسکلت شما را تشکیل می دهند و ماهیچه‌های شما را نگه داشته و ارگانهای شما را حفاظت می کنند و 99 درصد از کلسیم مورد استفاده توسط بافت‌های نرم بدنتان را برای عملکردهای مختلف استفاده می کنند.
استخوان سالم قوی است و متراکم از قطعات اتصال دهنده میباشد. استخوان مبتلا به استئوپروز متخلخل، شکننده و ضعیف میباشد. (سیارک) استخوان عمدتا از کلاژن ساخته شده است، پروتئینی که چارچوب نرم را فراهم می آورد و هیدروکسی آپاتیت ترکیبی از کلسیم و فسفات، ماده معدنی است که قدرت و سختی این چارچوب را تامین می کند. این ترکیب کلاژن و کلسیم استخوان را در عین حال که قوی می کند، آن را در برابر تحمل فشار، مقاوم می نماید. استخوان به طور منظم از طریق فرایندی که بازسازی نامیده می شود، خود را تغییر می دهد که در آن بدن استخوان قدیمی را تحت تاثیر قرار داده و آن را با استخوان قوی جدید جایگزین می کند. این فرایند در طول عمر ادامه دارد اما نسبت به سن تفاوت قابل ملاحظه‌ای خواهد داشت. (سیارک) از زمان تولد تا 25 یا 30 سالگی، بدن استخوان‌های بیشتری را بازسازی می کند. از ۳۰ سالگی استخوان‌های شما به قوی‌ترین شکل خود در می‌آیند. این مرحله از رشد استخوان، اوج تراکم استخوانی می باشد. زمان رسیدن تراکم استخوانی به اوج خود بیشتر موردی ژنتیکی است اما تغذیه، ورزش و عملکرد قاعدگی نیز تاثیر می گذارد. سلامتی و قوی بودن استخوانها در سنین جوانی می تواند عامل مهمی در محافظت بر علیه استئوپروز در آینده باشد. بعد از ۳۰ سالگی، استخوان‌های قدیمی بیش از استخوان‌های بازسازی شده خواهد بود. این فرایند به طور چشمگیری با یائسگی و چند سال بعد از آن سریعتر خواهد بود. در پنج تا هفت سال اول بعد از یائسگی، امکان دارد ۲۰ درصد از تراکم استخوانی خود را از دست بدهید. (سیارک) از دست دادن تراکم استخوانی در مابقی طول عمر شما با سرعتی کندتر ادامه خواهد داشت و ممکن است دوباره در دوران مسن‌تر معمولا بعد از ۷۰ سالگی سریعتر نیز بشود. سرعت از دست دادن تراکم استخوانی در بین افراد، متفاوت می باشد اما سرعت پایین از دست دادن تراکم استخوانی نیز می تواند خطرناک باشد به خصوص در زنانی که با وجود از دست دادن تراکم استخوانی، یائسگی را شروع کرده اند. اغلب اولین نشانه از استئوپروز یک استخوان شکسته است که شکستگی نامیده می شود. شایع‌ترین محل های این شکستگی‌ها ران، ستون فقرات یا مچ دست میباشد.
در حال حاضر درباره اهمیت آغاز به پیشگیری از تحلیل استخوانی در سنین بسیار جوانی آگاهی داریم. برنامه های سلامت استخوانی در حال توسعه و اجرا هستند به طوری که دختران جوان در سنین 9 تا 12 سالگی و والدین آنها، روی ترویج گزینه‌های تغذیه‌ای خوب و شرکت در فعالیت‌های بدنی منظم متمرکز هستند.
نزدیک به یک سوم از تحلیل استخوانی احتمالا قبل از تشخیص پوکی استخوان رخ داده باشد. با این حال می توانیم از تحلیل آتی استخوان که با تشخیص زودهنگام استئوپروز انجام می شود، خودداری کنیم. همچنین وقتی که شکستگی حاصل از استئوپروز دارید، خطر شکستگی‌های آتی در شما افزایش می یابد. (سیارک) بنابراین پیشگیری از شکستگی‌های آتی مهم می باشد. در حال حاضر انجام اقدامات پیشگیرانه و بررسی فاکتورهای خطر، روش های مفید ویژه برای زنان در تمامی سنین می باشد. برای کاهش خطر استئوپروز پنج مرحله ساده وجود دارد: • افزایش مقدار کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی خود. • تمرینات منظم؛ با قوی شدن استخوان ها و عضلات، به افزایش فعالیت فیزیکی آنها کمک می کند. تمرینات ورزشی تحمل وزن از جمله پیاده روی و وزنه برداری بیشتر سودمند می باشند. • حفظ وزن مناسب بدن. کمبود وزن یا کم کردن وزن، خطر تحلیل و شکستگی استخوان و در نتیجه پیشروی استئوپروز را افزایش می دهد. (سیارک) • ترک سیگار. سیگار کشیدن (نیکوتین) می تواند توده استخوانی را کاهش داده و خطر شکستگی را افزایش دهد و بنابراین خطر استئوپروز را افزایش می دهد. از متخصص سلامتی خود بخواهید تا روش هایی را برای کمک به ترک سیگار به شما پیشنهاد دهد. • در صورت مصرف الکل در حد اعتدال مصرف کنید. مصرف بیش از حد الکل، خطر ابتلا به استئوپروز و شکستگی حاصل از افتادن را افزایش می دهد. در موردبرخی از زنان، دارو نیز می تواند در پیشگیری از پیشروی تحلیل استخوانی مفید باشد. از متخصص سلامت خود بپرسید که برای شما بهترین استراتژی برای پیشگیری از استئوپروز چیست. استراتژی های رژیم غذایی برای پیشگیری از استئوپروز بسیاری از ویتامین ها و مواد معدنی برای حفظ سلامتی استخوانها مهم می باشند. به همین دلیل است که خوردن رژیم غذایی متعادل روزانه شامل انواع مواد غذایی از جمله غلات، میوه‌ها، سبزیجات، لبنیات بدون چربی و کم چرب یا سایر غذاهای غنی از کلسیم و همچنین گوشت و حبوبات مهم می باشد. اکثر آمریکایی ها در رژیم‌های غذایی خود کلسیم کافی دریافت نمی کنند بنابراین در رژیم غذایی شما، اضافه کردن کلسیم به رژیم غذایی، ساده‌ترین تغییر مرتبط با سلامتی است که می‌توانید انجام دهید. در عین حال مهم‌ترین مورد هم می باشد. کلسیم ممکن است شکستگی‌هایی را که در نتیجه استئوپروز است تا 50 درصد کاهش دهد. موسسه ملی استئوپروز، این دستورالعملهای مربوط به کلسیم را بر اساس سن به این ترتیب پیشنهاد می دهد: • دختران سن نه تا 18: 1.300 میلی‌گرم/ کلسیم / در روز • متوسط سن زنان بین 19 تا 50: 1.000 میلی‌گرم/ کلسیم/ در روز • زنان 51 ساله یا پیرتر: 1.300 میلی‌گرم/ کلسیم/ در روز در صورتی که به آسم، آلرژی، بیماری تیروئید یا سایر بیماری‌های مزمن مبتلا هستید، امکان دارد نیاز به مصرف رازنه ی بیشتری دیده شود. مصرف شما نباید از 2.000 گرم/ در روز تجاوز نماید. (سیارک) منابع خوب برای کلسیم شامل: • محصولات لبنی کم چرب یا بدون چربی، از جمله شیر، ماست و پنیر. سه لیوان شیر معادل هشت اونس بعلاوه کلسیم از یک رژیم غذایی معمولی، نیازهای روزانه کلسیم را براورده خواهد کرد. • سبزیجات برگ دار به رنگ سبز تیره از جمله بروکلی، خربزه و بادام و اسفناج • ساردین و قزل آلا با استخوان • توفوی غنی شده (محصول سویا که از شیر سویای ترش بدست آمده) • شیر سویا • بادام • غذاهای غنی شده از کلسیم و نوشیدنی‌ها از جمله آب پرتغال، غلات و نان. مشکل هضم شیر که عدم تحمل لاکتوز نامیده می شود و ناراحتی معده که از محصولات لنبی به وجود امده است، می تواند در سنین شما بیشتر شایع باشد. اگر مشکل این است، ماست غنی از پروبیوتیک، دوغ، چدار و پنیر سوئیسی کلسیم فراوانی دارند اما لاکتوز، شکر موجود در شیر و محصولات شیری کمی دارند. بسیاری از مردم به اشتباه بر این باورند که بروز حساسیت ساده به محصولات لبنی یا برخی از مواد غذایی دیگر، بمعنی ابتلا به عدم تحمل لاکتوز است. بنابراین قبل از ترک محصولات لبنی، با متخصص مراقبت‌های بهداشتی خود این موضوع را در میان بگذارید. محصولاتی که لاکتوز ندارند (از جمله لاکتاید) می توانند به افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز در مصرف محصولات لبنی به آنها کمک می‌کنند. (سیارک) زمانی که رژیم غذایی، کلسیم کافی را تامین نمی کند، ممکن است به مصرف مکمل‌های کلسیم تمایل پیدا کنید. با این حال نباید از مکمل‌های کلسیم استفاده کنید، شما نیازی به این کار ندارید. مکمل‌های کلسیم با نسخه یا بدون نسخه پزشکی در دسترس می باشند. همیشه قبل استفاده از هرگونه مکمل جدید کلسیم، با متخصص مراقبت‌های پزشکی خود مشورت نمایید. برای انتخاب یک مکمل کلسیم، به برچسب آن، علامت فارماکوپه ایالات متحده آمریکا یا عبارت «مکمل خالص میباشد» دقت کنید. همچنین برچسب ان را بخوانید تا مقدار کلسیم خالص آن (مقدار واقعی کلسیم در مکمل) را تعیین کنید. به خاطر داشته باشید که وجود شما دوزهای 500 تا 600 میلی گرم کلسیم یا کمتر را بهتر جذب می کند. بنابراین ممکن است بهتر باشد که پایین ترین دوزها را در کل روز مصرف کنید (که دوزهای منقسم نامیده می شود). مکمل‌های کلسیم وقتی که با غذا مصرف شوند، بهترین جذب را خواهند داشت. (سیارک) معمولا مولتی ویتامین‌ها، کلسیم کافی برای نیازهای روزانه زنان بعد یائسگی را فراهم نمی کنند. در واقع کلسیم که یک ماده معدنی است، در آماده سازی مولتی ویتامین همیشه موجود نیست، بنابراین در صورتی که برای تامین کلسیم بدنتان بر مکمل ویتامین تاکید دارید، اطمینان حاصل کنید که برچسب را خوانده باشید. رژیم غذایی شما بایستی غنی از ویتامین D باشد. این ماده مغذی به بدن شما در جذب کلسیم کمک می کند تا موثرتر جذب کرده و انحلال استخوانی را به حداقل برساند. گرچه استفاده از محصولات لبنی غنی شده با ویتامین D و قرار گرفتن در معرض آفتاب به کاهش بروز کمبود ویتامین D کمک می کند اما بسیاری از امریکاییها و به خصوص آمریکایی های مسن تر و آمریکایی هایی که در بخش های معینی از این کشور زندگی می کنند ، نور خورشید کافی دریافت نمی کنند و در نتیجه کمبود ویتامین D دارند. این ویتامین ضروری در شیر غلات و حبوبات، همچنین مکمل‌های ویتامین یافت می شود. اگر قرار گرفتن در معرض نور آفتاب با توجه به استفاده از ضد افتاب یا محدودیت‌های اقلیمی تان محدود شده است، امکان دارد تمایل به افزایش متوسط مصرف ویتامین D داشته باشید. برای زنان ۵۰ ساله و برخی از افرادی که نیاز بیشتری دارند، روزانه هشتصد تا 1.000 واحد (IU) از ویتامین D توصیه می شود. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا مقدار مورد نیازتان را مشخص نماید.
1. فعال باشید و قوی‌تر شوید. سبک زندگی فعال یا فعال شدن به لحاظ فیزیکی می تواند به پیشگیری از استئوپروز، پوکی استخوان کمک کند. استخوان ها و عضلات به فعالیت به صورت قوی‌تر شدن، پاسخ می دهند. دو نوع ورزش بهترین شرایط را برای پیشگیری از استئوپروز دارند: تحمل وزن، که در آن در مقابل گرانش زمین تلاش می کنید، و مقاومت از طریق ورزشهایی از قبیل وزنه‌برداری. هرچه استخوان های خود را برای پیاده روی، دویدن یا وزنه برداری سنگین تر و قوی تری به کار گیرید، استخوان هایتان به همان اندازه قوی خواهند شد. از آنجایی که افتادن شایع ترین سبب شکستگی استخوان است بنابراین فعالیت‌های بهبود تعادل از جمله تای چی و تمرینات قدرتی نیز می توانند به صورت قابل توجهی خطر را کاهش دهند.
2. باغبان خوبی باشید و به پیشگیری از استئوپروز کمک کنید. معطل مانده ام که چه نوع فعالیت بدنی به قوی نگه داشتن استخوان‌هایم کمک می کند؟ یکی از مطالعات نشان می دهد که باغبانی می تواند از نظر پیشیگیری از استئوپروز به شما کمک زیادی کند. کشیدن ماشین چمن‌زنی، جمع‌اوری و بلند کردن یک چرخ دستی پر از کود یا علف‌های هرز همگی ورزش‌های تحمل وزن است. (سیارک) 3. محل زندگی خود را «ایمن از شکستگی» نمایید. پله‌ها و محل های زندگی خود را چراغ بندی کنید و اطمینان حاصل کنید که پله‌ها لغزنده نمی باشند. درهم برهمی خانه را رفع نموده و تخته چوب ها و موکت های شل شده کف را تعمیر نمایید. اطمینان حاصل نمایید که تمامی سیم‌های برق و تلفن در خارج از مسیری است که شما در آن قدم برمی دارید. ، قالیچه‌هایی که سبب افتادنتان می شوند را بچسبانید یا ببندید. در یک طرف دوش، وان و توالت دستگیره نصب کنید. و برای برداشتن چیزی که خارج از دسترسی شماست روی چهارپایه یا صندلی نایستید- وسایلی که به طور منظم از آنها استفاده می کنید را در جاهایی قرار دهید که به راحتی و آسانی بتوانید بردارید. 4. به تازگی استخوانتان شکسته است؟ حرف بزنید! اگر میانسال یا پیرتر هستید و شکستگی استخوان دارید، با متخصص مراقبت های بهداشتی خود درباره اسکن تراکم استخوانی خود حرف بزنید تا از بابت استئوپروز آزمایش انجام دهد. در این سنین شکستگی‌ها اخطارهایی هستند که حکم تحقیقات بیشتر در زمینه مشکلات مربوط به سلامتی را دارند. فقط شکستگی خود را گچ گرفته و به خانه بازنگردید! (سیارک) 5. در مورد دریافت کلسیم خلاق باشید. دریافت کلسیم مورد نیاز از رژیم غذایی چالش برانگیز می باشد. شما بسته به سن‌تان روزانه نیاز به 1.000 تا 1.200 میلی گرم کلسیم دارید. سعی کنید تا شیر خشک را به سوپ، غذای گوشتی و نوشیدنی های خود اضافه کنید. فقط یک قاشق غذاخوری شیر خشک بدون چربی شامل 52 میلی گرم کلسیم است. شما می توانید به اسانی دو تا چهار قاشق غذاخوری را به بسیاری از دستورالعملهای آشپزی خود اضافه کنید. همچنین آب میوه، غلات، حبوبات، نان، غلات و آب های غنی شده با کلسیم را خریداری کرده و نصف فنجان انجیر خرد شده را روی هشت اونس ماست بریزید. این ترکیب بیش از نصف کلسیم روزانه یک فرد بزرگسال را تامین می کند. 6. دریافت مناسب ویتامین D نیز مهم می باشد. ویتامین D به بدن شما در جذب کلسیم کمک می کند، چرا که به آن اجازه می دهد تا از طریق روده داخل جریان خون شود. بدون آن، کلیه ها کلسیمی که می توانست مصرف گردد را دفع خواهند کرد.
