تمرین کگل یا ورزش كگل، ورزش‌هایی برای سلامت زنان و تقويت عضلات حمايت‌كننده مجرایادراری، مثانه، رحم و راست روده (ركتوم) و جلوگیری از یکی از بیماری های زنان به نام افتادگی واژن و افتادگی مثانه می باشد.
عضله پوبوکوکسیژئوس کجاست؟
برای یافتن این عضله کافی است در هنگام ادرار کردن سعی کنید جریان ادرار را متوقف کنید برای این امر لازم است که این عضله در کف لگن انقباض یابد و شما می‌توانید با لمس کف لگن آنرا و انقباض آنرا حس کنید.
نحوه انجام تمرین كگل
براي انجام تمرین کگل بايد عضلات دور مهبل و مقعد را سفت كنيد (درست مثل زماني كه مي‌خواهيد جلوي جريان ادرار را بگيريد) و 8 تا 10 ثانيه نگهداريد و سپس آزاد كنيد. البته اين كار را هنگام ادرار كردن انجام ندهيد بلكه اگر فقط مي‌خواهيد درستي انجام آن را كنترل كنيد براي يك لحظه موقع ادرار كردن امتحان كنيد. (سیارک) يك راه ديگر براي اطمينان از اينكه عضلاتي را كه منقبض مي‌كند همان‌هایی هستند كه بايد باشند اين است كه انگشت را در درون مهبل قرار داده و عضلات را منقبض كنيد. اگر روي انگشتتان احساس فشار كرديد معلوم است كه ورزش را بصورت صحيح انجام مي‌دهيد. شكم و عضلات نشيمن نبايد هنگام انجام ورزش‌هاي كگل حركت كنند.
ورزش‌های کگل ورزش‌های سیکل بلند 1) عضله پوبوکوکسیژئوس (pc) را منقبض کنید و این انقباض را 10 ثانیه حفظ کنید. 2) عضله را از حالت انقباض خارج و به مدت 10 ثانیه شل کنید. 3) این سیکل را 15 مرتبه تکرار کنید. پس از پایان این امر 1 دقیقه عضلات را شل کنید و ورزش‌های سیکل کوتاه را انجام دهید.
ورزش‌های سیکل کوتاه : 1) عضله pc را به مدت یک ثانیه منقبض و سریعا به مدت یک ثانیه شل کنید. 2) این سیکل‌های یک دقیقه‌ای انقباض و انبساط را 10 مرتبه تکرار کنید.
نکته: در انجام ورزش‌های فوق به صورت عادی تنفس کنید و از انقباض عضلات شکم بپرهیزید. توجه به شل کردن مناسب عضلات کف لگن در کنار انقباض مناسب آنها اهمیت دارد و لازم است سیکل‌های منظم انقباض–انبساط صورت گیرد.
چند وقت يك بار بايد ورزش‌هاي كگل را انجام داد؟ با چند انقباض در هر بار شروع كنيد. با قوي‌تر شدن عضلات تعداد انقباضات در روز و زمان نگهداشتن انقباض را افزايش دهيد. در هر بار انجام ورزش 10 انقباض انجام دهيد و آرام آرام اين مقدار را به حداكثر 3 تا 4 بار ورزش (كه هر كدام شامل 10 انقباض است) به تعداد 3 بار در روز برسانيد. سعي كنيد ورزش‌هاي كگل را به برنامه هميشگي و روتين خود تبديل كنيد. اين كار را مي‌توانيد هنگام بيدار شدن از خواب، تماشاي تلويزيون، يا قبل از رفتن به رختخواب انجام دهيد. در مجموع، زمان انجام اين ورزش‌ها مهم نيست بلكه مهم اين است كه به‌طور مرتب انجام شوند.
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
بعد از صحبت با متخصص سلامت زنان درباره نگرانی های شخصی شما از بیماری های زنان مثلا استئوپروز یا پوکی استخوان، یک سری آزمایش‌ها امکان دارد توصیه گردد. این آزمایشات به شناسایی یا رد شرایطی غیر از یائسگی که می تواند سبب کاهش تراکم استخوان شده باشد، کمک خواهد کرد. این آزمایشات شامل:
• شمارش کامل گلبول‌های خون • سطوح کلسیم خون و ادرار • آزمایشات عملکرد تیروئید • سطوح هورمون پاراتیروئيد • آزمون D هیدروکسی 25 برای تعیین اینکه آیا بدن ویتامین D کافی دارد یا نه. • ازمایشات نشانگر بیوشیمیایی، از جمله CTX و NT اگر سابقه پزشکی یا یافته‌های فیزیکی شما نشان دهنده عللی غیر از یائسگی یا سن در دست دادن استخوان شماست، در این صورت آزمایش‌های دیگری بایستی انجام شود. (سیارک) نیروی کار سرویس پیشگیری ایالات متحده به زنان 65 سال و بالاتر، توصیه می کند تا به صورت روتین با متخصص استئوپروز مشورت نمایند. به زنان جوان‌تری که خطر شکستگی در حد یا بیشتر از زنان مسن 65 ساله دارند، نیز همین توصیه می شود. بعلاوه بنیاد ملی استئوپروز و انجمن بین المللی دنسیتومتری کلینیکی، DXA را برای زنان بعد از یائسگی و برای مردان 50 تا 70 ساله ای که فاکتورهای این بیماری را دارند توصیه می کند. توصیه می شود تا BMD را در بیمارستان یا مرکز استئوپروز انجام دهید که به طور منظم آزمایش تراکم استخوان نیز انجام گردد. چندین نوع آزمایش BMD وجود دارد که به صورت زیر می‌باشند: • DEXA (جذب‌سنجی دوتایی انرژی اشعه ایکس) تراکم استخوانی را در ستون فقرات، لگن یا کل بدن اندازه‌گیری می‌کند. • QCT (توموگرافی کمی کامپیوتری) که می تواند برای اندازه‌گیری ستون فقرات به صورت جایگزین DXA استفاده شود. این آزمایش به ندرت استفاده می شودچرا که گران بوده و نیازمند دوز بالاتری می‌باشد. انجمن بین المللی دنسیتومتری کلینیکی (ISCD) DXA را بعنوان روش ترجیحی برای تشخیص یا تصمیمات درمانی توصیه می کند. QCT میتواند زمانی استفاده شود که DXA در دسترس نباشد، اما مقایسه نتایج آن با DXA مشکل می‌باشد. (سیارک) • التراسوند از امواج صوتی استفاده می کند تا تراکم استخوانی را اندازه‌گیری کند. اغلب در برنامه غربالگری عمومی استفاده می شود تا اشخاصی را که نیازمند آزمایش قطعی تر با آزمایش تراکم مواد معدنی استخوان DXA هستند را شناسایی کنند. ICSD استفاده از التراسوند را برای تشخیص و تصمیمات درمانی توصیه نمی کند. به خاطر اینکه اکثر کسانی که در معرض خطر استئوپروز هستند، تحت پوشش بیمه آزمایش DXA هستند و به ندرت برای غربالگری سلامتی با اولتراسوند هزینه اضافی پرداخت می‌کنند. (سیارک) نتایج آزمایشات BMD انجام شده روی زنان یائسه یا مردان مسن معمولا نشان دهنده «T scores» است که میزان انحراف تراکم استخوانی تان را از بالا یا پایین متوسط مقدار تراکم استخوانی برای زنان قفقازی جوان و سالم را نشان می دهد. برای کودکان و زنان و مردان جوان، بهتر است با افرادی که سن یکسانی دارند، مقایسه انجام گردد. • T score بین 1+ و 1 نشان دهنده تراکم استخوانی نرمال است. • T score بین 1 و 2.5 معمولا نشان دهنده تراکم استخوانی پایین است. • T score پایین‌تراز 2.5 معمولا نشان دهند استئوپروز می باشد. همچنین تراکم استخوانی شما با یک استاندارد «مطابق با سن» مقایسه می‌گردد. بررسی مطابقت سنی (Z score) تراکم استخوانی شما را با «مقدار اصلی» برای سن، جنس و سایز شما مقایسه می کند. T score شما به متخصص سلامتی کمک خواهد کرد تا تشخیص دهد که ایا شما در خطر شکستگی استخوان قرار دارید یا نه. معمولا تراکم پایین استخوان در شما، خطر شکستگی استخوان را افزایش می‌دهد. با این حال متخصص سلامتی مقدار BMD شما را با توجه به سابقه پزشکی، ریسک استئوپروز و سبک زندگی از جمله اینکه آیا ورزش انجام می دهید یا نه و کلسیوم کافی جذب بدنتان می شود یا نه تشخیص خواهد داد.(سیارک)
همچنین متخصص سلامتی شما امکان دارد از FRAX استفاده کند که براساس «ابزار ارزیابی ریسک شکستگی» می‌باشد. FRAX score شما که بر اساس سن، وزن، قد، سابقه پزشکی و دیگر فاکتورهای ریسک و همچنین مقدار تراکم مواد معدنی استخوانی تان است، میزان قرار گرفتن شما در خطر داشتن شکستگی لگن یا مهره را در بعد از 10 سالگی نشان می دهد. با در نظر گرفتن تمامی این فاکتورها، متخصص سلامتی شما می تواند تشخیص دهد که آیا استئوپروز، تهدیدی برای سلامتی شما در حال حاضر یا در سالهای آتی خواهد بود یا نه. برخی از آزمایشات مربوط به خطر استئوپروز از جمله آنهایی که در نمایشگاه‌های سلامت جامعه در دسترس می‌باشند، نقطه شروعی برای ارزیابی سلامتی استخوان تان می باشد اما قطعا نیاز به پیگیری دارد. اگر شما یکی از این نوع آزمایشات را کرده باشید، نتایج را با متخصص در میان بگذارید به خصوص اگر نتایج نشان دهنده تراکم استخوان پایین است. مدیکر و اغلب بیمه تجاری هزینه آزمایش BMD زنان بالای 65 سال و برای افراد دیگر در خطر یا آنهایی که از استئوپروز رنج می‌برند، را پرداخت می کنند.(برای خوانندگان خارج از کشور)
سازمان تغذیه و داروی ایالات متحده (FDA) چند دارو برای زنان یائسه تصویب کرده است تا به کاهش یا توقف تحلیل استخوان، ساخت استخوان یا کاهش خطر شکستگی کمک کند. این داروها تنها زمانی کارآمد هستند که به طور منظم مصرف شوند. بعلاوه، درمان از طریق هر دارو، خطرهای مشخص و عوارض جانبی نیز دارد.
هورمون درمانی
درمان استروژن پس از یائسگی و درمان ترکیب استروژن پروژسترون
گرچه مورد تایید سازمان غذا و درمان (FDA) برای درمان استئوپروز که یکی از شایع ترین بیماری های زنان است، نمی باشد، اما درمان خوراکی (از راه دهان) و ترنس درمان استروژن که درمان استروژن (ET) نامیده میشود و ترکیب استروژن پروژسترون ، هورمون درمانی (HT) نامیده می شود، برای پیشگیری از تحلیل استخوان زنانی که به تازگی یائسه شده اند و عوامل خطر ابتدا به استئوپروز ازجمله تحلیل استخوان یا کوچک شدن اسکلت دارند و پوکی استخوان، تایید می شود. مطالعات نشان می دهد که ET، توده استخوانی را افزایش داده و بروز شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، مچ دست و لگن را کاهش می دهد. با این حال به خاطر خطرات طولانی مدت هورمون درمانی (خطرات شناسایی شده در چند سال اخیر توسط انستیتوی فدرال سلامت زنان)، FDA توصیه می کند که زنان ابتدا دیگر داروهای ضد پوکی استخوان را استفاده کنند و هشدار می دهد که هورمون درمانی باید در کمترین دوز برای کوتاه ترین زمان ممکن به کار برده شود.
به شکل قرص موجود می باشد. این دارو برای پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توصیه می شود. رالوکسفین اثرات مثبتی شبیه به استروژن روی استخوان دارد اما نه روی پستان یا پوشش داخلی رحم و ممکن است خطر سرطان سینه حاصل از استروژن را تا 65 درصد در هشت سال کاهش دهد. FDA تایید می کند که رالوکسفین خطر ابتلا به سرطان سینه در زنان مبتلا به استئوپروز و حتی در زنان بدون استئوپروز که بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند، را کاهش می دهد. این بخشی از گروه داروهایی است که تعدیل‌کننده انتخابی گیرنده استروژن (SERMها) نامیده می شوند و به نظر می رسد که از تحلیل استخوان در ستون فقرات، لگن و نقاط دیگر بدن پیشگیری نماید. مطالعات نشان می دهد که رالوکسیفن خطر شکستگی ستون فقرات در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد اما هیچ اطلاعاتی وجود ندارد که کاهش خطر هرگونه شکستگی دیگر را تایید نماید. عوارض جانبی احتمالی شامل گرگرفتگی ، لخته شدن خون رگ ها (شبیه به استروژن) و گرفتگی عضلات پا می باشد. این قرص یکبار در روز بهمراه غذا یا بدون آن مصرف شود.
آلندرونات (فوزاماکس و برندهای دیگر، از جمله ژنتیک)
از داروهای گروه بیس فسفونات، این دارو مورد تایید FDA مخصوص درمان و پیشگیری از استئوپروز استخوان می باشد. مطالعات نشان می دهد که آلندرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های مربوط به ستون فقرات،لگن، مچ دست و دیگر شکستگی ها را تا بالای 50 درصد در هر دو تا چهار سال در زنان مبتلا به استئوپروز کاهش می دهد. آلندرونات همچنین برای درمان گلوکوکورتیکوئید ناشی از استئوپروز و درمان استئوپروز در مردان تایید شده است. قرص های آلندرونات بایستی با معده خالی در صبح و با هشت اونس آب در حداقل 30 دقیقه قبل از اولین وعده غذایی، نوشیدنی یا داروی روزانه مصرف شود. برای به حداقل رساندن اثرات جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، حداقل ۳۰ دقیقه بعد از مصرف این دارو راست بایستید. آلندرونات را می توان روزانه و یا بعنوان یک رژیم دارویی هفتگی مصررف کرد. آلندرونات همچنین به صورت قرص 2.800 یا 5.600 IU از ویتامین D3 که فوزاماکس پلاس دی نامیده می شود، نیز موجود می باشد.
ریزدرونات (یا آکتونل، آتلویا)
نوع دیگری از داروی بیس فسفونات است که برای درمان و پیشگیری از استئوپروز در زنان پس از یائسگی و برای پیشگیری و درمان استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئید در زنان و مردان توصیه می شود. این می تواند یک بار در روز، یک بار در هفته یا یک بار در ماه مصرف شود. ریزیدرونات همراه با کلسیم نیز موجود می باشد. مطالعات نشان می دهد که ریزیدرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های ستون فقرات، مچ دست، ران و دیگر شکستگی‌ها در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد. آن را با معده خالی در صبح با هشت اونس آب، به مدت 30 دقیقه قبل از خوردن یا نوشیدن مصرف نمایید. برای حداقل کردن عوارض جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، به مدت حداقل 30 دقیقه بعد از مصرف راست بماند. هرگونه ویتامین، کلسیوم و آنتی اکسیدانها را حداقل 30 دقیقه بعد از رزیدرونات مصرف کنید.
ایباندرونات (Boniva)
بیس فسفونات دیگری است که توسط FDA جهت پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توسعه داده شده است. بروز شکستگی‌های مهره را تا حدود 50 درصد کاهش داده و تراکم مواد معدنی استخوان در کل اسکلت را افزایش می‌دهد. همچنین ایباندرونات در زنانی که به تازگی یائسه شده‌اند، از تحلیل استخوانی پیشگیری می کند اما فقط در افرادی که هنوز به استئوپروز مبتلا نشده‌اند. ایباندرونات بایستی یکبار در ماه با معده خالی اول صبح با هشت اونس آب (نه مایع دیگر) حداقل 60 دقیقه قبل از هرگونه خوراکی یا نوشیدنی مصرف گردد. بیماران بایستی به مدت حداقل یک ساعت بعد از مصرف این دارو، راست بمانند. همچنین ایباندرونات می تواند به صورت داخل وریدی هر سه ماه یکبار استفاده گردد.
زولدرونیک اسید (Reclast)
در سال 2007، برای درمان استئوپروز بعد از یائسگی، زولدرونیک اسید با تزریق یکبار در ماه آزمایش شد و در سال 2009 مجوز آن تصویب گردید تا برای پیشگیری از بروز استئوپروز در زنان بعد از یائسگی با توده کم استخوانی نیز استفاده شود. Reclast داروی بیس فسفونات دیگری است که روی تقویت استخوانها و حفاظت در برابر شکستگی‌های ناشی از استئوپروز از جمله ستون فقرات و لگن بکار می‌رود. در یک پروژه عظیم، زولدرونیک اسید خطر شکستگی های لگن را تا 41 درصد و شکستگی‌های ستون فقرات را تا 70 درصد کاهش داد. Reclast تنها یکبار در سال یا یکبار در دو سال (بسته به تشخیص) به صورت 15 دقیقه تزریق داخل وریدی انجام میشود. عوارض جانبی شامل تب گذرا، درد عضلانی، درد استخوانی یا مفصلی، علائمی شبیه به سرماخوردگی و سردرد دارد. معمولا بروز چنین علائمی در سه روز اول دریافت Reclast شروع می شود و معمولا در عرض سه تا چهار روز برطرف می‌گردد.
کلسی تونین (میاکلسیک و فورتیکال)
این برای درمان استئوپروز در زنانی که پنج سال از یائسه شدن آنها می گذرد و نمی توانند استروژن درمانی را تحمل کنند، تایید شده است. مطالعات نشان می دهند که این دارو به آرام شدن تحلیل استخوانی، افزایش تراکم استخوانی ستون فقرات کمک می کند و می تواند درد شکستگی را کاهش دهد. از آنجایی که کلسی تونین یک پروتئین است، نمی تواند به صورت خوراکی مصرف گردد، بنابراین به صورت اسپری بینی یا در برخی موارد، به صورت تزریق می باشد. عوارض جانبی احتمالی آن شامل سوزش و التهاب بینی، خون دماغه، سردرد و کمردرد می‌باشد. کلسی تونین تزریقی ممکن است واکنش آلرژیک و فلاشینگ صورت و دستها، ادرار مکرر، تهوع و خارش پوست بهمراه داشته باشد. کلسی تونین برای استئوپروز به قدر سایر داروها قوی نیست بنابراین معمولا برای افرادی که نمی توانند از داروهای دیگر استفاده کنند، بکار می رود. (سیارک)
تری پاراتاید (فورتئو)
نوعی از هورمون پاراتیروئید و اولین دارویی است که به جای کاهش از کارافتادگی استخوان، تشکیل استخوان را تحریک می کند. این برای زنان بعد از یائسگی و برای مردانی که در خطر بالای شکستگی قرار دارند، تایید شده است. این تراکم استخوانی را افزایش و شکستگی‌های ستون فقرات و دیگر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. این دارو یک بار در روز تزریق می شود (به مدت بیش از 24 ماه). عوارض جانبی آن می تواند شامل تهوع، سرگیجه و گرفتگی عضلات پاها باشد.
دنوزوماب (پرولیا)
این درمان تزریقی که در سال 2010 توسط FDA تایید شده است، یک آنتی بادی مونوکلونال کاملا انسانی است. این گزینه دیگری برای زنان بعد از یائسگی مبتلا به استئوپروز که در خطر بالایی از شکستگی قرار دارند، مهیا می سازد. این به کار می رود تا تحلیل استخوانی را کاهش داده و توده استخوانی و طول آن را افزایش دهد. همچنین خطر شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، لگن و سایر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. تزریق آن هر شش ماه یکبار توصیه می شود. عوارض جانبی می تواند شامل درد پشت، درد در اندام، درد عضلانی، کلسترول بالا و عفونت مثانه باشد. عوارض جانبی جدی شامل میزان کلسیم بالا در خون، عفونت‌های جدی و واکنش‌های پوستی از جمله درماتیت، خارش و اگزما می‌باشد. (سیارک) در مورد داروهای ضد پوکی استخوان، به ویژه بیس فسفونات‌ها و دنوزوماب مرتبط با استئونکروز فک (ONJ) و شکستگی‌های غیرمعمولی استخوان ران نگرانی‌هایی وجود دارد. برخی از گزارش‌ها، در مورد افراد مبتلا به استئوپروز که برای مدت زمان طولانی از بیس فسفونات‌ها استفاده می‌کنند، افزایش خطر ابتلا به شکستگی ران را نشان می دهد. همچنین FDA درباره چسباندن برچسب‌های اخطار و استفاده محتاطانه برای تمامی داروهای بیس فسفونات که جهت پیشگیری و درمان استئوپروز و برای دنوزوماب تایید شده است، هشدار داده است. گاها قبل از اینکه هرگونه شکستگی غیرمعمولی اتفاق افتاده باشد امکان دارد در ران علائم درد دیده شود؛ در صورتی که از داروی استئوپروز به مدت چند سال است که استفاده می کنید و در باسن یا ران خود احساس کشیدگی یا درد می کنید با متخصص مراقبت‌های بهداشتی تماس حاصل فرمایید. از آنجایی که بیس فسفونات ها در استخوان انباشته می شوند، امکان دارد برخی از بیمارانی که از این داروها استفاده کرده اند، بعد از 5 تا 10 سال درمان با بیس فسفونات، از آنها «ترک موقت دارو» خواسته شود. مهم است بدانیم که ONJ و شکستگی‌های معمولی، به ندرت اتفاق می افتند و اینکه خطر شکستگی لگن معمولی تهدید بسیار جدی برای زنان مبتلا به استئوپروز می باشد. درباره مزایا و خطرات استفاده از داروهای استئوپروز با ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود گفتگو کرده و با در نظر گرفتن سابقه سلامتی خود، درباره اینکه چه درمان و گزینه های پیشگیرانه‌ای برای شما بهترین گزینه است، مشورت نمایید.
جلوگیری از افتادن و زمین خوردن مهم است
در افراد بالای 60 سالگی، افتادن یکی از شایع‌ترین علل شکستگی لگن، مچ دست و مهره می باشد. خطرات محیطی از جمله طبقه‌های لغزنده، یا موکت سست می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. مسائل فیزیکی از جمله مشکلات بینایی و/یا مشکلات تعادلی، بیماری‌های مزمن که عملکرد ذهنی یا فیزیکی را مختل می نمایند، و داروهای معینی نیز ممکن است شما را در معرض خطر قرار دهد. (سیارک) جهت کمک به از بین بردن عوامل محیطی که ممکن است منجر به افتادن شود را تغییر دهید: در داخل خانه: سطوح کف را صاف نگه دارید اما نه لغزنده، درهم ریختگی و سیم‌های رها شده را جمع آوری کنید؛ حتی در منزل هم از کفش‌های پاشنه کوتاه و ساپورتیو استفاده کنید، از راه رفتن با جوراب، جوراب ساق بلند یا دمپایی خودداری کنید؛ اطمینان حاصل کنید که پله ها نور کافی دارند و اینکه در هر دو طرف دارای نرده می باشد؛ بر روی دیوارهای حمام نزدیک به وان، دوش و دستشویی دستگیره نصب کنید. و از حصیر لاستیکی در دوش یا وان استفاده کنید. خارج از منزل: در صورت لزوم، از عصا یا واکر استفاده کنید، برای کشش از کفش های کف لاستیکی استفاده کنید، زمانی که پیاده‌روها لغزنده است، روی چمن راه بروید؛ در کف های زیاد جلا داده شده که وقتی مرطوب هستند صیقلی می باشند، با احتیاط راه بروید. در حد امکان از رانر پلاستیک یا فرش استفاده کنید. برخی از زنان مسن که احتمال افتادن و شکستگی لگن در آنها بیشتر است امکان دارد بخواهند تا از محافظ ران استفاده کنند. این محفظها پوشش‌هایی نازک هستند که می توانند از زیر لباس پوشیده شوند. برنامه های تقویت عضلانی و بازآموزی تعادل نیز در پیشگیری از افتادن موثر می باشند.
افتادگی مثانه (سیستوسِل) یکی از شایع ترین بیماری های زنان است و هنگامی اتفاق می افتد که دیواره ی بین مثانه و مهبل(واژن) در جنس مؤنث ضعیف شده باشد و در نتیجه مثانه به داخل واژن وارد شده و باعث به خطر افتادن سلامت زنان می شود.این بیماری باعث ناراحتی و بروز مشکل درهنگام تخلیه مثانه می شود.افتادگی مثانه موجب نشت ناخواسته ادرار و تخلیه نشدن کامل مثانه می گردد. نشت ادرار امکان دارد در هنگام سرفه، عطسه،خنده،راه رفتن و دویدن اتفاق بیفتد. (سیارک)
- زایمان طبیعی: زایمان طبیعی یکی از مهم ترین علل افتادگی مثانه می باشد.. زایمان طبیعی سبب اعمال فشار زیاد به ماهیچه های واژن شده و این ماهیچه ها که مسئول نگهداری مثانه می باشند را ضعیف می کند.افتادگی مثانه در زایمان های طبیعی پشت سر هم بیشتر اتفاق می افتد.
- یائسگی : استروژن هورمونیمی باشد که باعث محکم و سفت نگه داشتن ماهیچه های اطراف واژن می گردد و کاهش ترشح استروژن در زمان یائسگی عاملی برای افتادگی مثانه می باشد.
- اعمال فشار بر مثانه: عواملی مانند بلندکردن اجسام سنگین، زور زدن هنگام اجابت مزاج، داشتن یک بیماری طولانی‌مدت که با سرفه همراه باشد ، ابتلا به یبوست مزمن همه از عواملی می باشند که به عضلات لگن آسیب جدی وارد می کنند.
انواع افتادگی مثانه بر اساس شدت آن
افتادگی مثانه که به آن فتق مثانه هم گفته می شود ، بر اساس میزان بر آمده شدن مثانه به درون واژن به چهار دسته تقسیم شده است:
درجه ۱ (خفیف) : در این حالت تنها قسمت کوچکی از مثانه به درون کانال واژن وارد شده است.
درجه ۲ (متوسط) : مثانه وارد دهانه واژن شده است.(سیارک)
درجه ۳ (شدید): مثانه از دهانه واژن خارج شده و از آن بیرون زده است.
درجه ۴ (کامل): کل مثانه به طور کامل از واژن خارج شده است.
پیشگیری از افتادگی مثانه
- اگر به طور منظم ورزش کرده و تمرینات کگل (kegel exercise)را انجام دهید، شانس خود را برای ابتلا به افتادگی مثانه کاهش می دهید. این نوع تمرینات، عضلات لگن را قوی می کنند. انجام این تمرینات به خصوص بعد از زایمان (به دلیل جلوگیری از شل شدن عضلات) حتما توصیه می شود.
- یبوست را جدی بگیرید و حتما آن را درمان کنید. از غذاهای سرشار از فیبر استفاده کنید و آب زیادی بنوشید تا از یبوست جلوگیری کنید.
- از بلند کردن اجسام سنگین و فشار آوردن به کمر و لگن خود خودداری کنید.
- سرفه و عطسه خود را سریعا درمان کنید و سیگار مصرف نکنید، زیرا مصرف سیگار سبب سرفه می شود.
- وزن اضافی خود را کاهش دهید. اضافه وزن به عضلات لگن فشار می آورد.
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
(سیارک) : کارشناسان می گویند که از هر شش مورد سرطان پستان یکی با علائمی غیر از توده های مظنون شروع می شود. محققان از دانشگاه کالج لندن برای سلامت زنان می گویند که زنان باید از سایر نشانه های هشداردهنده بیماری های زنان آگاه باشند تا بتوانند زودتر کمک بگیرند.
به گفته آنها ورم زیر بغل یا عفونت در بافت سینه باید توسط پزشک معاینه شود. همینطور تغییرات در نوک پستان حساسیت دادن (رش)، خونریزی و ترشح و هرگونه درد و ناراحتی روی پوست سینه باید بررسی شود. محققان، که نتایج مطالعه خود را در کنفرانس موسسه تحقیقات ملی سرطان در لیورپول ارائه می کنند، علائم بیماری ۲۳۰۰ زن را که اخیرا به سرطان پستان مبتلا شده اند بررسی کردند.آنها دریافتند که زنانی که علائمی غیر از ظاهر شدن توده در پستان دارند به احتمال بیشتر ویزیت دکتر را عقب می اندازند.(سیارک) دکتر کارن کندی مدیر موسسه تحقیقات ملی سرطان گفت: "این پژوهش نشان می دهد که خیلی زیاد پیش می آید که زنان با ظاهر شدن علائم سرطان پستان دکتر نمی روند." "علت می تواند این باشد که مردم به سادگی از این مساله که سرطان پستان می تواند به شکل های خیلی مختلفی ظاهر شود، یعنی نه فقط به شکل توده، بی خبرند." "در مورد بیماری ای مثل سرطان پستان، تشخیص بیماری در اسرع وقت اهمیت اساسی دارد تا برای معالجه برنامه ریزی و درمان شروع شود." بیماری هرچه سریعتر تشخیص داده شود شانس درمان آن بیشتر می شود. در انگلستان و ولز حدود ۹ زن از هر ۱۰ زنی که به سرطان پستان مبتلا می شوند برای حداقل پنج سال یا بیشتر زنده می مانند. حدود شش نفر از هر ده نفر هم بیش از ۲۰ سال زندگی خواهند کرد. در بریتانیا به زنان ۵۰ تا ۷۰ ساله توصیه می شود هر سه سال یک بار تحت معاینه قرار گیرند.
علائم و نشانه های سرطان سینه
در صورت بروز اینها به پزشک مراجعه کنید: ظاهر شدن توده تازه یا بافت ضخیم شده در هر کدام از سینه ها که قبلا وجود نداشت تغییر در اندازه یا شکل یک یا هر دو پستان ترشحات خون آلود از پستان توده یا ورم در زیر بغل فرورفتگی در پوست سینه حساسیت دادن (رش) در نوک پستان یا اطراف آن تغییر در ظاهر نوک پستان مثل فرورفتگی آنها در سینه
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
اختلال عملکرد جنسی در زنان ارتباط بسیار محکمی با افسردگی و سلامت زنان دارد. میل جنسی پایین تقریبا در همه زنان مبتلا به افسردگی حاد وجود دارد، اما تحریک، رطوبت واژن و ارگاسم نیز می تواند آسیب ببیند. افسردگی مهمترین عاملی است که عملکرد جنسی زنان مبتلا به بیماری های زنان از جمله بیماری های کلیوی در مرحله پیشرفته، MS، یا دیابت یا زنانی که کاشت مغز استخوان داشته اند، را تحت تاثیر قرار می دهد.
اختلالات نگرانی منجر به افزایش شیوع نارسایی جنسی بخصوص رواج مقاربت دردناک می شود. ممکن است بین اختلال وسواس و اختلال در ارگاسم و سوء استفاده جنسی در گذشته ارتباطی وجود داشته باشد. عارضه های مزمن که انرژی، سلامتی و اعتماد به نفس را تحت تاثیر قرار می دهند می توانند به صور غیر مستقیم بر میل جنسی و پاسخ جنسی تاثیر گذار باشد، مثل نارسایی قلبی یا کلیوی، و سرطان. عوارض عصبی مثل MS، آسیب ستون فقرات، بیماری یا آسیب عروق مغزی، و بیماری پارکینسون همواره به طرق مختلف باعث محدود شدن فعالیتهای جنسی می شود.
عوارضی که محیط هورمونی را مختل می کنند می توانند واکنش های جنسی را نیز مختل نمایند و عبارتند از بیماری آدیسون، کم کاری غده هیپوفیز، برداشتن تخمدان لوله فالوپ دو طرفه غیر انتخابی، هیپرپرولاکتینمی، پر کاری و کم کاری غده تیروئید، سندروم متابولیک، یائسگی درمانزاد، و بازداری آروماتاز برای سرطان سینه.
اختلال عملکرد جنسی شریک جنسی
هر گونه اختلالی در شریک جنسی می تواند واکنش جنسی زنان را کاهش دهد. رایج ترین این اختلالات عبارتند از اختلال در نعوظ، انزال زودرس در شرکای مرد، و میل یا دشواری ارگاسم در شرکای زن.
عوامل روانشناختی
عوامل روانی معمولا واکنش جنسی را تحت تاثیر قرار می دهند. همانطور که قبلا اشاره شد، این عوامل همواره انگیزه جنسی و تحریک تجربه شده از محرک جنسی را تغییر می دهند . این عوامل انگیزه زنان در یافتن و توجه به این محرک ها تحت تاثیر قرار می دهند و در نتیجه همه اثرات منفی ناشی از عوامل زیستی را با هم ترکیب می کنند.
لیست عوامل روانشناختی
افسردگی نگرانی تاثیرات دارویی خستگی، بیخوابی، زمان بندی ضعیف، ضعف سلامتی، یا کار شیفتی استرس مربوط به کار، خانواده، یا پول و مسائل مالی مسائل بین افراد عدم وجود محیط مناسب یا محرک مفید ارتباط جنسی محدود تجربیات گذشته تجربیات منفی در گذشته یا تجربه سوءاستفاده جنسی در گذشته تصویر منفی از خود زود انزالی، جراحی هایی که منجر به بدشکلی می شوند، هرزگی (ناپرهیزکاری) دشواری انتظار نتیجه منفی اختلال جنسی شریک، درد، عدم نزدیکی عاطفی، یا عدم ارگاسم
سوء استفاده جنسی
بسیاری از محققان دریافته اند که بین سوء استفاده جنسی در کودکی و اختلاف عملکرد جنسی زنان ارتباط وجود دارد. با این وجود، مطالعات گذشته هم از نظر تعداد محدود بوده اند و هم از این نظر که گروههای مقایسه ای در آنها حذف شده اند.نبود یک گروه مقایسه به علت درصد بالای زنانی که طی مراقبت های زنانه از مشکلات جنسی شکایت می کنند.
هرچند در مطالعات دانشگاهی تفاوت چندانی در عملکرد زنانی که مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته اند و زنانی که مورد سوءاستفاده قرار نگرفته اند گزارش نمی شود، اما مطالعات بالینی و اجتماعی نشان می دهند که اختلال عملکرد جنسی در زنانی که مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته اند نسبت به زنان گروه کنترل بیشتر می باشد. بی میلی جنسی، مشکلات تحریک و ارگاسم، احساس جنسی کم، عدم رضایت جنسی، و پرهیز از عمل جنسی همواره در این مطالعات گزارش می شود. به ویژه سوء استفاده که با دخول یا خشونت همراه است به اختلال عملکرد جنسی در بزرگسالی منجر می شود.
در گزارشی عنوان شده است که مشکلات مربوط به ارگاسم رایج ترین نگرانی است که حدود 45% زنانی را که در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته اند تحت تاثیر قرار می دهد. نکته مهمی که باید بدان توجه کرد این است که شمار زیادی از زنانی که دارای تجربه آزار جنسی در کودکی بوده اند از زندگی جنسی خود رضایت دارند و برای تعیین عوامل دیگری که خطر اختلال عملکرد جنسی را افزایش می دهند تحقیقات بیشتری لازم است. مطالعات نشان می دهند پرهیز از نزدیکی با افراد و درگیری احساسی یکی از عوامل پیش بینی کننده دشواری در ارگاسم است.
رایج ترین داروهایی که می توانند منجر به اختلال فعالیت جنسی شوند
SSRI(مهارکننده‌های بازجذب سروتونین) ها هستند. تاخیر در ارگاسم یا عدم ارگاسم همراه با کاهش میل جنسی در 70% زنانی که SSRI مصرف می کنند دیده می شود. مشاهدات بالینی نشان می دهند که داروهای ضد افسردگی که دوپامینرژیک، نورآدرنرژیک (مرکزی)، و گیرنده های 5HT1A و 5HT2C را فعال می کنند، ممکن است باعث تقویت پاسخ جنسی شوند، اما داروهایی که دیگر دریافت کننده های 5HT، پرولاکتین، و GABA را فعال می کنند، پاسخ جنسی را کاهش می دهند. بنابراین داروهایی که کمترین احتمال را برای تداخل دارند عبارتند از: عوامل سروتونرژیک که گیرنده 5HT2 را ذخیره می کنند، مثل میرتازاپین. عوامل دارای عمل نورآدرنرژیک مرکزی، مثل میرتازاپین، بوپروپیون، وینلافاکسین، و دولوکستین عوامل دارای اثر دوپارمینرژیک مثل بوپروپیون و وینلافاکسین عواملی که آگونیست 5HT1A می باشند مثل باسپیرون فواید جنسی درمان مناسب افسردگی بسیار بیشتر از عوارض جانبی منفی بالقوه این دارو ها است. دولوکستین، بازدارنده جذب مجدد سروتونین نورپینفرین نیز میتواند عملکرد جنسی را کاهش دهد اما به میزانی کمتر از SSRI. اگوملاتین که در اروپا در دسترس می باشد، آگونیست گیرنده های ملاتونین MT1 و MT2 و خنثی کننده 5HT2Cاست. این دارو دارای حداقل تاثیرات جنسی است، در حد تاثیر دارونماها (پلاسیبو)، تاثیراتی که بسیار کمتر از پاروکستین و وینلافاکسین است. دیدگاههای متفاوتی راجع به اینکه بیماری صرع فی نفسه یا مصرف داروهای ضد تشنج میل جنسی را کاهش می دهند یا خیر وجود دارد. بسیاری از زنان می توانند برای بیماری هایی به جز صرع از داروهای ضد تشنج بدون عوارض جنسی استفاده کنند. داروهای آرام بخش و مسکن اعصاب می توانند ارگاسم را به تاخیر بیندازند. داروهای مخدر معمولا میل و اشتیاق جنسی را کاهش می دهند. گروهی از زنان که داروهای خوراکی ضد بارداری مصرف می کردند میل جنسی پایینی در خود گزارش کردند، اما مطالعات جدید ارتباط بین میل جنسی پایین و داروهای ضد بارداری خوراکی را تایید نمی کنند. تحقیقات محدودی هستند که نشان می دهند رالوکسیفن و تاموکسیفن عوارض جانبی جنسی سوء ندارند. مقاربت دردناک ناشی از بازدارنده های آراوماتاز رایج است. فیتواستروژن می تواند باعث تشدید خشکی واژن و مقاربت دردناک شود.
تحقیقات صورت گرفته آزمایشگاهی برای درمان افسردگی
بررسی های آزمایشگاهی که در حال حاضر در دسترس می باشند ارزش چندانی ندارند. وضعیت استروژن از روی سابقه پزشکی و آزمایش مشخص می شود، البته در مواردی ارزیابی سطح استرادیول نیز ضرورت دارد. آزمایش هورمون محرک فولیکول در دوران پیش از یائسگی به علت نوسانات نشانه دار سطوح این هورمون، ارزش چندانی ندارد. اندازه گیری سطوح مختلف هورمون آنتی مولرین می تواند نشان داده شود. اندازه گیری سطوح تستسترون تنها برای بررسی علائم هیرسوتیسم یا کلیتوریس بزرگمفید است.
تحقیقات اخیر نشان داده است که حتی با دسترسی به آزمایش های طیف سنجی جرمی نه سطوح سرم تستسرون و نه سطوح سرم متابولیت های آندروژن ارتباطی با اختلال در عملکرد جنسی ندارند. در صورت نازایی یا اولیگومنوره، سطح پرولاکتین برای بررسی میل جنسی پایین اندازه گیری می شود. در صورت وجود علائم تیروئیدی، هورمون محرک تیروئید نیز اندازه گیری می شود. نمونه های گرفته شده از واژن، گردن رحم، و فرج برای کشت می توانند نشان دهنده فعالیت جنسی و اختلالات جنسی در زنان مبتلا به مقاربت دردناک مزمن باشند.
اندازه گیری عینی تراکم واژینال در هنگام تحریک با دستگاه پلیتزموگراف در بیشتر کلینیک ها همیشه امکان پذیر نیست. دیگر تکنیکهای تصویر برداری لگن مثل تصویر برداری های مغز در هنگام تحریک جنسی تحت آزمایش است. در ادامه این مقاله علمی اختلال عملکرد جنسی در زنان بخش دوم و اختلال عملکرد جنسی در زنان بخش سوم تحقیقی به تحقیقات صورت گرفته برای مدیریت بیمار مبتلا به اختلال در تحریک و علاقه جنسی می پردازیم..............(سیارک)
هر فرد یک مجموعه منحصر به فرد از بو ها را دارد. برخی از آنها باعث می شود شما در مورد مشکلات بهداشتی، وجود اختلالات باکتری و هورمونی فکر کنید.در این مقاله به 7 بوی واژن و این که چه زمانی باید به متخصص زنان مراجعه کنیم می پردازیم.
بسیاری از سوالات زنان در اطراف ما بصورت تابو در آمده است ما حتی از پزشکان هم می خجالت می کشیم و یا ترس از بازگوکردن کامل بیماری خود داریم مسائلی مانند پیشگیری از بارداری، قاعدگی، از دست دادن بکارت، هنجارهای ترشحات واژن و بوی واژن و ...
زنان برای بحث در موردبیماری های زنان و این موضوعات هنوز هم خجالت می کشند. اما مشکلات هرگز ناپدید نخواهند شد تا برای سلامت زنان این تابوها شکسته نشود ! بگذارید در باره بوی واژن صحبت کنیم و چه زمانی لازم است که با متخصص زنان تماس بگیریم.
هر شخص دارای مجموعه ای از ویژگی های منحصر به فرد و بوی خاص بدن است. این در سلامت، زندگی روزانه و جنسیت منعکس می شود. بعضی از بوی ها عادی و بعضی باعث می شود شما در مورد مشکلات بهداشتی، وجود اختلالات باکتری و هورمونی فکر کنید.
1. بوی شیرین از واژن
کیفیت غذا نه تنها در کار دستگاه گوارش، بلکه در بوی ترشحات واژن و بدن تاثیر می گذارد. به طرز شگفت آوری، عطر شیرین را می توان با مصرف مرکبات و میوه های شیرین در بدن و ترشحات واژن احساس کرد. اما بروکلی، پیاز و سیر، برعکس، باعث انتشار بوی عجیب و ناخوشایندی می شوند.
2. بوی کلر از واژن
بوی خاص کلر ممکن است به علت استفاده از انواع خاصی از روان کننده ها یا کاندوم و ... باشد و نه یک شاخص بیماری زنان. نتیجه گیری: تغییر ژل ضد بارداری و روان کننده و ....
3. بوی عرق از واژن
آیا شما تمرین می کنید و به ورزشگاه می روید؟ پس نباید تعجب کنید که علاوه بر فعالیت فعال شدن غدد عرق، اندام های دیگر و ترشحات غدد درون بدن نیز کار می کنند. نتیجه کار هماهنگی بدن در طول اعمال جسمی یک بوی سبک عجیب و غریب است. اگر ناراحتی هستید، بهترین گزینه این است که دوش بگیرید و لباس ها را عوض کنید. این کار از رشد باکتری های مضر و تحریک بدن جلوگیری می کند.
4. بوی فلز از واژن
بوی خاص فلز اغلب در زنان طی دوره قاعدگی و پریود ماهانه به مشام می رسد و این طبیعی است، زیرا خون حاوی آهن است. اما اگر بوی قوی فلز در طی تخمک گذاری به مشام می رسد، شما باید با یک پزشک مشورت کنید و اطمینان حاصل کنید که خونریزی و آسیب داخلی وجود ندارد.
5. بوی تند ماهی از واژن
بوی تند و تیز ماهی تقریبا همیشه همراه با ترشحات فراوان و مشکلات باکتریایی است. این یک مشکل باکتریایی است - متخصص زنان باید تعیین و تجویز درمان کند. داروهای خانگی، بازتولید فعال باکتری ها و اختلال در تعادل pH طبیعی واژن را نمی تواند نابود کنند و درمان خنگی منجر به بیماری های مزمن و ناراحتی شدیدتر میشود.
6. بوی مخمر از واژن
رشد فعال قارچ باعث ظهور بوی مخمر از واژن می شود. عفونت اغلب همراه با تخلیه فصلی، خارش، ناراحتی در طی مقاربت و ادرار همراه است. دلایل بسیاری وجود دارد، بیماری و درمان درازمدت با آنتی بیوتیک ها، استفاده از روان کننده های با کیفیت پایین یا .... در صورت استشمام بوی مخمر باید به متخصص زنان مراجعه کنید
توجه داشته باشید که بارداری همچنین می تواند باعث رشد فعال قارچ در بدن یک زن شود. متخصص بیماری های زنان باید کمک کند.
7. بوی قوی و ناخوشایند از واژن
بدن یک زن سالم زن نباید بو های شدید ناخوشایند داشته باشد. در این صورت ممکن استنشان از بیماری باشد. بوی ناخوشایندی که منجر به انزجار می شود، اغلب همراه با التهاب شدید ارگان های لگن، تب بالا و اسپاسم در قسمت پایینی شکم همراه است. گونوره یا کلامیدیا - این باید توسط یک متخصص معاینه و مشخص شود و درمان لازم را انجام دهد.
هر گونه سوء ظن باید توسط یک دکتر بررسی شود.
در حوادث علائم ذکر شده لازم است بلافاصله با یک متخصص زنان تماس بگیرید. عواقب عدم فعالیت می تواند بر عملکرد کامل اندام های تولید مثل تاثیر بگذارد و منجر به ناباروری شود.
