«ژان پیر ژونه» در «شهر بچه های گمشده»
شبکه چهار سیما در شب یلدا مخاطبانش را به تماشای درام فانتزی و تخیلی «شهر بچه های گمشده» به کارگردانی «ژان پیر ژونه» مهمان کرد. فیلمی که در سال ۱۹۹۵ و با همکاری سه کشور فرانسه، آلمان و اسپیانای روانه پرده سینماها شد و توانست تحسین منتقدین و مخاطبان را برانگیزد و راه خود را به لیست ۱۲ فیلمی که دنیای فیلم های علمی تخیلی را دگرگون ساخت باز کند.
در ادامه تحلیلی خواهیم داشت بر فیلم سینمایی «شهر بچه های گمشده» که پنجشنبه در قالب برنامه «گیشه» از شبکه چهار سیما پخش و تحلیل شده است.
«شهر کودکان گمشده» فیلمی درسبک علمی،تخیلی و فانتزی به کارگردانی ژان-پیر ژونه و مارک کارو ، فیلمی پرهزینه که کارگردانانش برای ساخته شدنش، از آخرین تکنولوژی آن روزها استفاده کردند و صحنه هایش را بیش از هر فیلم دیگری از جلوه های ویژه آکنده کرده اند تا بتوانند دنیای فیلمشان را تا حد ممکن به دنیای کتاب های ژول ورن نزدیک کنند و داستان پیرمردی عجیب را روایت کنند که از ندیدن رویا رنج می برد و برای حل مشکلش بچه ها را می دزدد تا از رویاهایشان تغذیه کند؛ شخصیت اول این فیلم پیرمردی سرخورده است که به همراه همسری کوتاه، چند پسر مریض و مغزی در تنگ ماهی، زندگی میکند، شخصیت پردازی فیلم به گونه ای است که هر کاراکتر ویژگی های سورئال خود را دارد و خلق کاراکترهای سورئال، جدید و نوآورانه در فیلم تا جایی پیش رفته که بیننده را با دوقلوهایی پیر رو به رو می کند که تمام کارهایشان مکمل هم است، به طوری که گویی برای انجام کارها، یک مغز به دو بدن فرمان می دهد. اما فرم روایی داستان به گونه ای است که پیوستگی چندانی ندارد و مخاطب را به دنبال خود نمی کشد درعوض کارگردان بیننده را به حضور در لحظه و لذت بردن از قاب فعلی داستان، درک شخصیت ها و نگرانی هایشان و جلوه های بصری خارق العاده آن دعوت می کند.
نقطه تاریکی که در خصوص فیلم هایی از این دست وجود دارد آن است که مخاطب این فیلم ها عمدتا به دو گروه صرفا موافق و یا صرفا مخالف تقسیم می شوند؛ به این معنا که افراد هم جلوه های ویژه، هم دنیای سورئال و هم داستان فیلم را کاملا درک می کنند و بنابراین نقاط قوت آن را به خوبی می بینند و آن را تحسین می کنند اما دسته ی دیگر این نوع فیلم ها را اثری بی سر و ته می دانند و به فیلم مجالی برای برقراری ارتباط نمی دهند و به این ترتیب از لمس زیبایی ها، ظرافت ها و نوآوری های آن باز می مانند.
اگر بخواهیم به فیلم فقط از منظر تصویری نگاه کنیم، بی شک «شهر بچه های گمشده» یکی از بهترین نمونه فیلم هایی ست که تصاویر، طراحی لباس و طراحی صحنه چشم گیری دارد به طوری که علاوه بر ایجاد سبکی جدید در فیلم های فانتزی ، توانست توجه «گیمر ها» را نیز به خود جلب کند تا از روی این فیلم، بازی ای برای کنسول پلی استیشن طراحی کنند.
تصاویر در «شهر بچه های گمشده» به قدری گیراست که داستان فیلم را تحت شعاع قرار می-دهد و از آنجا که داستان فیلم حالت روایی و خطی ندارد و پیگیری آن از حالت عادی مشکل تر است، بینندگان ممکن است تحت تاثیر قاب زیبای فیلم ،روند داستان را از دست بدهد؛ از این رو اینگونه به نظر میرسد که شاید هدف ساخت این فیلم چیزی بیش از پرده سینما بوده و شاید کارگردان بیشتر به دنبال خلق قابی زیبا و آکنده از تصاویر سورئال بوده است.
دوستی پیر ژونه با مارک کارو
«ژان پیر ژونه» در ۵ سپتامبر سال ۱۹۵۳ در فرانسه به دنیا آمده است و ۱۷ سال بیشتر نداشت که اولین دوربین فیلم برداری اش را خرید، آن هم در زمانی که در حال مطالعه در رابطه با انمیشین بود، خیلی زود با «مارک کارو» دوست شد، یک طراح و هنرمند کتاب های کمیک که این دوستی تبدیل به یک همکاری بلند مدت شود و مارک تبدیل به دستیار کارگردان او شد.
ژونه و کارو انیمیشن هایی را کارگردانی کردند که برای آن ها جوایزی به همراه آورد، اولین فیلم اکشن او یک فیلم کوتاه بود و او با کارو همچنین تبلیغات تلویزیونی و موزیک ویدیوهای مختلفی ساختند.
همکاری این دو دوست به ساخت فیلم « بقالی» در سال ۱۹۹۱ منتهی شد که اولین فیلم بلند آن ها بود، یک فیلم سورئال کمدی که موفقیت زیادی هم به همراه آورد و دیری نپایید این دو با ساخت فیلم « شهر بچه های گمشده» موفقیت ها را دوباره تکرار کردند تا اینکه فیلم «امیلی» در سال ۲۰۰۱ ساخته شد، فیلمی که برخلاف فیلم های قبلی ژونه فیلم شادتری بود و موفقیت تجاری فراوانی به دست آورد و نامزد ۵ اسکار هم شد.این فیلم توسط منتقدین بسیار مورد تحسین قرار گرفت.
