کارآفرینی با لباس های دست دوم
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
تا به حال به این فکر کرده‌اید که لباس‌هایی که دور می‌ریزید از کجا سر در می‌آورند؟
درکشورهای غربی، وقتی کسی لباس‌هایش را به خیریه‌ها می‌بخشد، بیشترشان یا در مغازه‌های مخصوص به فروش می‌رود تا پول برای کمک جمع کنند یا به نیازمندان داده می‌شود.
ولی سرنوشت لباس‌هایی که پاره‌اند یا سوراخ و غیرقابل مصرف چه می‌شود؟
بیشترشان از هند و تجارت بین‌اللملی کالاهای دست دوم سردرمیآورند؛ جایی که هر سال میلیادرها قطعه لباس دست دوم خرید و فروش می‌شود.
پانیپات، شهری است در شمال هند که در دنیا به "شهر دورریخته‌شده‌ها" معروف شده. محلی که روزانه، صدها هزار تن از لباس‌های بی‌مصرف از همه جای جهان، ازجمله بریتانیا و آمریکا به این شهر وارد می‌شود.
صف‌های طولانی کامیون‌های پر از لباس در انتظار ورود به شهر به چشم می‌خورد. این کامیون‌ها از بندرکاندل، در غرب هند به پانیپات آمده‌اند؛ جایی که کشتی‌های حامل کانتینرهای پراز لباس دست دوم و منسوجات از همه جای دنیا به هند می‌آیند.
بر اساس آمارهای موجود هند بزرگ‌ترین وارد کننده پوشاک دست دوم است، جلوتر از کشورهایی مثل روسیه و پاکستان.
کسانی که این لباس‌ها را خرید و فروش میکنند اسمشان را گذاشته‌اند "لباس‌های زخمی"!
بیشتر لباس‌ها از هند و تجارت بین‌اللملی کالاهای دست دوم سردرمیآورند؛ جایی که هر سال میلیادرها قطعه لباس دست دوم خرید و فروش می‌شود
در هند لباس‌های دست دوم را به دو صورت وارد میکنند: لباس‌های "زخمی" و آنهایی که هنوز قابل پوشیدن هستند.برای حمایت از کارخانه‌های داخلی، واردات لباس‌های قابل پوشیدن به مجوز دولتی نیاز دارد. این مجوزها را به شرطی می‌دهند که خریدارها تضمین کنند که داخل هند فروخته نمی‌شوند و به خارج صادر خواهند شد.
با این حال بیشتر واردات لباس‌های دست دوم، لباس‌های غیرقابل مصرف است.
از لباس‌های گران‌قیمت گرفته تا لباس‌های مارک‌دار، همه جور لباسی در این مکان دیده می‌شود.
مسیر بیشتر لباس‌هایی که به خیریه داده می‌شوند به اینجا ختم می‌شود.
کارگران لباس‌ها را پاره کرده و سعی میکنند هر چیزی را از دگمه گرفته تا زیپ یا آرم و نشانه‌ها را از لباس جدا کنند
این اولین گام از تکه‌تکه کردن پوشاک به الیاف و نخ برای تهیه پارچه دوباره بافته شده است.
آشوین کومار،مسئول یکی ازاین کارگاه‌های تولیدی پارچه‌های بازیافتی می‌گوید: "لباس‌ها را بر اساس رنگشان دسته‌بندی می‌کنیم و به داخل ماشین‌های مخصوص می‌اندازیم تا به صورت تکه‌های کوچک‌تر درآیند، کاری که کارگران با دست نمی‌توانند انجام دهند. سپس آن‌ها را به ماشین بزرگ‌تر منتقل می‌کنیم تا پشم، ساتن، نخ و حتی پلیستر همه با هم مخلوط شوند و به صورت نخ درآیند."
از هر سه تن پارچه تقریبا بیش از یک و نیم تن نخ به دست می‌آید. بعد به الیاف نازک‌تر تبدیل می‌شود که کیفیت‌شان پایین‌تر است و بیشتر در تولید پتو کاربرد دارند.
آقای کومار می‌گوید: "
از این‌ها بیشتر برای امدادرسانی و توزیع در زمان رخدادهای طبیعی مثل سونامی، زلزله یا طوفان بین مردم در همه جای دنیا استفاده میکنند."
یا حتی به قیمت بسیار کم ۲ دلار به فقیران می‌فروشند.
"بیشترین مصرف‌کننده این کالاها کشورهای آفریقایی‌ها هستند. تقریبا بیشتر تولیدکننده‌ها، برای پیدا کردن مشتری تازه پیوسته به کشورهای این قاره سفر میکنند."
هزینه واردات لباس‌های دست دوم به هند کم است ولی آقای کومار نگران است که بازار کالاهایی که زمانی بسیار سودآور بود گران شود:
"وقتی این لباس‌ها به هند می‌رسد، باید هزینه عوارض گمرک، حمل و نقل، دستمزد کارگر، انبارداری و برق را روی جنس بکشیم و قیمت این طوری بالا می‌رود. مشتری‌های ما در آفریقا دنبال خرید پتوهای ارزان‌قیمت‌اند و ما خیلی سخت می‌توانیم قیمت‌ها را پایین نگه‌داریم."