شبکه فوق هوشمند

چندین گزینه، برای بدون کربن کار کردنِ بخش برق وجود دارد. هیچ یک از آنها آسان نیست، اکثرا نیاز به مدل های ذهنی جدید و اصلاحات سیاسی دارد، اما بسیاری از آنها امکان پذیر است. برخی از گزینه های اصلی ای که امروزه مورد بحث است، صرفه جویی در انرژی ، جذب و ذخیره سازی کربن (CCS)، انرژی هسته ای و انرژی های تجدیدپذیر هستند. اقدام در سمت تقاضا، از جمله، اقدامات بهره وری انرژی به طور فزاینده مهم است. در سمت عرضه، گزینه ی انرژی تجدیدپذیر تنها راه حل پایدار است، و در نتیجه این گزینه کم خطرناکتر، صرف نظر از ریسک سرمایه گذاری بلند مدت، خطرات زیست محیطی، خطرات سیاستی، و یا دیگر خطرات مرتبط با آن، در مرکز توجه است. این گزینه شامل انواع فنآوری هایی است که ، برخی از آنها در حال حاضر کامل هستند (مانند انرژی آبی، باد ساحلی، و زیست-توده) و بقیه در مراحل مختلف توسعه هستند. ( باد دور از ساحل، قدرت زای نوری (PV)، و انرژی خورشیدی متمرکز (CSP)).
در میان حوزه وسیع گزینه های تجدیدپذیر، دو رویکرد اصلی وجود دارد. رویکرد اول که شامل تولید برق متمرکز در مقیاس کاربرد همگانی است که در یک منطقه وسیع توزیع می شود.{در این رویکرد} لازم است که برق در مسافت های طولانی از ایستگاه های تولید به مناطق بارگذاری و ذخیره سازی انتقال یابد. این کار با حداقل تلفات با استفاده از فنآوری های انتقالِ «جریان مستقیم ولتاژ بالا» (HVDC)، که چند دهه است در همه قاره ها استفاده می شود، امکان پذیر است. این روش به طور گسترده ای به عنوان فوق شبکه شناخته شده است. رویکرد دوم – نیروگاه های مجازی - متشکل از انبوه مولدهای پراکنده ی به هم پیوسته اند و توسط فنآوری های هوشمند مدیریت می شوند، (مانند ارتباط دو طرفه بین مصرف کنندگان و تولیدکنندگان، و همچنین بین تولیدکننده) و کنتورهای هوشمند، که مصرف کنندگان را قادر به مدیریت خودکار بار مصرف - و در نتیجه هزینه برق خود – می کند. این عملیاتِ هوشمندِ تولید انرژی تجدیدپذیر غیرمتمرکز، همراه با ابزارهای مدیریت سمت تقاضا برای مطابقت بهتر تقاضا با منابع فرّار، معمولا به عنوان شبکه هوشمند شناخته می شود. این دو رویکرد اغلب به عنوان جایگزین انحصاری مشاهده می شوند، اما ادغام آنها به لحاظ مفهومی لازم و به لحاظ فنی ممکن است. آنچه ما شبکه فوق هوشمند (SSG) می-نامیم، ترکیبی از این دو روش است. ما قویا بر این باوریم که با ترکیب آنها، نه تنها میتواند روند بی کربن سازی را سرعت بخشیم، بلکه راه را برای توسعه بیشتر فنآوری هایی که می توانند نیازهای بسیار متفاوت انرژی در اروپا ، در کشورهای همسایه ، و در هر جای دیگر جهان را برطرف کنند، باز می کنیم. این مقاله ادامه دارد.............ترجمه  itrans.ir 

منابع انرژی تجدید پذیر در تمام اروپا و کشورهای همسایه فراوان است. با این وجود، به علت تصمیم گیری های سیاسی و فنآورانه ی گذشته، سهم فعلی منابع انرژی تجدیدپذیر نوین در ترکیب انرژی اروپا بسیار پایین است. اگر بخواهیم از تغییرات خطرناک آب و هوایی جلوگیری کنیم ، باید در تصمیم گیری های سیاسی ای که ترکیب انرژی فعلی را شکل داده اند، تجدید نظر شود، تا نقش انرژیهای تجدیدپذیر را در آینده نزدیک به طور کامل به رسمیت بشناسند، و یک محیط مناسب برای یک سیستم پایدار انرژی ایجاد کنند.
ایده استفاده از انرژی خورشیدی برای انجام عملیات مکانیکی بسیار قدیمی است، و «تکامل آن در طی قرن ها به دستگاه های عجیب و غریب مختلفی حیات داده است» ، آنگونه که "آگوستین موچوت" در اوایل سال 1878 درنمایشگاه جهانی در پاریس اعلام کرد.  در سال 1861 "موچوت " موتور بخاری ایجاد کرد که به طور کامل از نور خورشید نیرو می گرفت. اما هزینه های بالای آن، همراه با قیمت در حال سقوط ذغال سنگ، اختراعش را به تبدیل شدن به یک پاورقی در تاریخ انرژی محکوم کرد. از آن زمان، با توجه به اعتقاد قوی به مزیت هایِ فراگیرِ منابع انرژی فسیلی، سرمایه گذاری و تحقیق در فنآوری های انرژی تجدیدپذیر، بخش ناچیزی نسبت به اعتبارات تامین شده برای منابع فسیلی و انرژی هسته ای را تشکیل داده است. در طول بحران انرژی در دهه ی 1970، برخی چیزها به آرامی شروع به تغییر کردند، و در سال های اخیر با توجه به قیمت های بالای انرژی و نوسانات قیمت و با توجه به تهدیدات ناشی از تغییرات آب و هوا، شتاب پیدا کردند. ( سیارک)
این دیدگاه رایج است که برای اروپا کاهش 80 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای تا سال 2050 یک هدف آب و هوایی در دراز مدت است. کاهش تولید گازهای گلخانه ای اتحادیه اروپا به اندازه 80٪ در 40 سال، چالش بزرگی است و به یک دگرگونی در کل سیستم انرژی، با پیامدهای بزرگ برای جوامع و اقتصادها نیاز دارد. در برخی از بخش ها ، مانند بخش برق ، راه حل های فنآورانه که می تواند کاهش تولید گازهای گلخانه ای قابل توجهی را ممکن سازند در حال حاضر وجود دارد و بسیاری از فن آوری های جدید در حال توسعه هستند. بخش های دیگر  مانند بخش کشاورزی و حمل و نقل  می تواند مشکلات بیشتری در کاهش تولید گازهای گلخانه ای در اندازه مورد نیاز داشته باشد. به همین دلایل، ما معتقدیم که بخش برق اروپا، اولین بخشی خواهد بود که تا سال 2050 به طور کامل بدون کربن کار خواهد کرد.

شبکه فوق هوشمند

چندین گزینه، برای بدون کربن کار کردنِ بخش برق وجود دارد. هیچ یک از آنها آسان نیست، اکثرا نیاز به مدل های ذهنی جدید و اصلاحات سیاسی دارد، اما بسیاری از آنها امکان پذیر است. برخی از گزینه های اصلی ای که امروزه مورد بحث است، صرفه جویی در انرژی ، جذب و ذخیره سازی کربن (CCS)، انرژی هسته ای و انرژی های تجدیدپذیر هستند. اقدام در سمت تقاضا، از جمله، اقدامات بهره وری انرژی به طور فزاینده مهم است، اما جزئیات این نکته در این مقاله مورد بحث نیست. در سمت عرضه، گزینه ی انرژی تجدیدپذیر تنها راه حل پایدار است، و در نتیجه این گزینه کم خطرناکتر، صرف نظر از ریسک سرمایه گذاری بلند مدت، خطرات زیست محیطی، خطرات سیاستی، و یا دیگر خطرات مرتبط با آن، در مرکز توجه است. این گزینه شامل انواع فنآوری هایی است که ، برخی از آنها در حال حاضر کامل هستند (مانند انرژی آبی، باد ساحلی، و زیست توده) و بقیه در مراحل مختلف توسعه هستند.  ( سیارک)
در میان حوزه وسیع گزینه های تجدیدپذیر، دو رویکرد اصلی وجود دارد.

رویکرد اول

که شامل تولید برق متمرکز در مقیاس کاربرد همگانی است که در یک منطقه وسیع توزیع می شود. لازم است که برق در مسافت های طولانی از ایستگاه های تولید به مناطق بارگذاری و ذخیره سازی انتقال یابد. این کار با حداقل تلفات با استفاده از فنآوری های انتقالِ «جریان مستقیم ولتاژ بالا» (HVDC)، که چند دهه است در همه قاره ها استفاده می شود، امکان پذیر است. این روش به طور گسترده ای به عنوان فوق شبکه شناخته شده است.

رویکرد دوم 

نیروگاه های مجازی متشکل از انبوه مولدهای پراکنده ی به هم پیوسته اند و توسط فنآوری های هوشمند مدیریت می شوند، (مانند ارتباط دو طرفه بین مصرف کنندگان و تولیدکنندگان، و همچنین بین تولیدکننده) و کنتورهای هوشمند، که مصرف کنندگان را قادر به مدیریت خودکار بار مصرف - و در نتیجه هزینه برق خود  می کند. این عملیاتِ هوشمندِ تولید انرژی تجدیدپذیر غیرمتمرکز، همراه با ابزارهای مدیریت سمت تقاضا برای مطابقت بهتر تقاضا با منابع فرّار، معمولا به عنوان شبکه هوشمند شناخته می شود. این دو رویکرد اغلب به عنوان جایگزین انحصاری مشاهده می شوند، اما ادغام آنها به لحاظ مفهومی لازم و به لحاظ فنی ممکن است. آنچه ما شبکه فوق هوشمند (SSG) مینامیم، ترکیبی از این دو روش است. ما قویا بر این باوریم که با ترکیب آنها، نه تنها میتواند روند بی کربن سازی را سرعت بخشیم، بلکه راه را برای توسعه بیشتر فنآوری هایی که می توانند نیازهای بسیار متفاوت انرژی در اروپا ، در کشورهای همسایه ، و در هر جای دیگر جهان را برطرف کنند، باز می کنیم.ترجمه  itrans.ir 

در سیارک بخوانیم :

سوخت های جایگزین

برق‌آبی و ۱۰ نکته‌ای که شاید ندانید

تولید برق از جزر و مد خلیج فارس

دریافت انرژی گرمایی از عمق اقیانوس

خداحافظی با سوخت‌های فسیلی تا سال ۲۰۲۷

تهیه سوخت از خورشید

تولید سوخت از پلاستیک های غیر قابل بازیافت

انرژی زمین گرمایی وکاربرد آن

افزایش مشارکت زنان در بازار کار

 فقط 32 درصد از زنان ترکیه در سال 2014 در نیروی کار بودند، که کمتر از نصف میانگین OECD بود. در مقابل، میزان مشارکت مردان در سال 2014 به میزان 71 درصد بود. کریستین لاگارد، رئیس صندوق بین المللی پول، معتقد است که ترکیه می تواند درآمد سرانه خود را با 22 درصد افزایش دهد، در صورتی که زنان بتوانند در نیروی کار به همان میزان با مردان مقابله کنند.

 از جمله اقداماتی که می تواند مشارکت زنان را در بازار کار افزایش دهد، پشتیبانی قوی تر دولتی برای برنامه های پیش دبستانی، مراقبت روزانه و مراقبت های سالمند است؛ تلاش برای تحقق بخشیدن به شکاف دیجیتالی در استفاده از اینترنت در میان زنان؛ و لفاظی حامی دولت درباره وضعیت زنان در نیروی کار و خانواده.

 سرمایه گذاری در زیرساخت های حمل و نقل

 ترکیه از ادامه سرمایه گذاری سنگین در زیرساخت های حمل و نقل ملی خود، از قبیل گسترش شبکه راه آهن برای پوشش کل کشور، از جمله منطقه دریای سیاه و جنوب شرقی، بهره مند خواهد شد. توسعه یک سیستم راه آهن با سرعت بالا در سطح ملی می تواند یک سرمایه گذاری ارزشمند باشد، به ویژه اگر این ارتباطات با بنادر اصلی برقرار باشد. چنین شبکه ای مسافرتی و تجارت را تسهیل می کند و ترکیه را جذاب تر می کند.

 در سال 2009 افتتاح خط آهن با سرعت بالا آنکارا اشکی شهر، شروع خوبی در این زمینه بود. در حال حاضر، خطوط آنکارا، اسکیشهر، استانبول و کنیا را در بر می گیرد دولت امیدوار است که تا سال 2023، 10،000 کیلومتر از خطوط با سرعت بالا و 5،000 کیلومتر خطوط راه آهن معمولی را بسازد. دولت ترکیه باید از این سرمایه گذاری حمایت کند و به ویژه برای گسترش خطوط راه آهن به بنادر اصلی کشور برای حمایت از فعالیت های صادراتی صادراتی تمرکز کند.  

توسعه منابع انرژی تجدید پذیر

 ترکیه منابع داخلی معنی دار سوخت های فسیلی ندارد، اما وابسته به منابع انرژی است. کشور باید از این وابستگی به سوخت فسیلی به سمت استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر نظیر زمین گرمایی، خورشید و باد، که ترکیه در آن فراوان است، حرکت کند. طبق آمار دولت ترکیه، تقریبا 10 درصد از تقاضای انرژی اولیه کشور در حال حاضر با استفاده از انرژی های تجدید پذیر، 7 درصد انرژی توسط نیروگاه های آبی و 2.5 درصد دیگر انرژی های تجدید پذیر تامین می شود، در حالی که باقی مانده از تقاضای انرژی اولیه ترکیه، توسط سوخت های هیدروکربنی به دست می آید، که بیشتر آنها وارداتی هستند. دولت ترکیه از سال 2010، شرکت هایی را تامین مالی می کند که انرژی تجدید پذیر را تولید می کنند، اما باید حمایت و حمایت از تولید و مصرف انرژی تجدید پذیر را گسترش دهد. با توجه به آسیب های زیست محیطی ناشی از منابع انرژی غیر قابل احیا، وابستگی ترکیه به سوخت های فسیلی، ذخایر سخت افزاری خود را کاهش می دهد و کشور را آسیب پذیر به تغییر قیمت جهانی نفت و گاز و همچنین فشار سیاسی بالقوه کشورهای تولید می کند.

در گزارش 2013، بانک جهانی خاطرنشان کرد که "تغییر به سمت تولید محلی، انرژی تجدیدپذیر و بهبود بهره وری انرژی، ترکیه بالقوه سه گانه" را برای ترکیه نشان می دهد، زیرا این تغییر تولید تولید انرژی داخلی را کاهش می دهد، میزان دی اکسید کربن را کاهش می دهد و رشد را در میان می گذارد شرکت های انرژی کوچک، متوسط و بزرگ کشور. "گزارش دیگری که اخیرا از لیبرالیزه کردن بازارهای انرژی ترکیه، به خصوص گاز و برق، بر روند پیشرفت های گسترده تر ترکیه در توزیع برق ناشی از آزاد سازی بازار، تاکید کرد.

 علاوه بر این، پس از چندین دهه تاخیر، ترکیه برنامه هایی برای ساخت چندین نیروگاه هسته ای در سال های آینده با پشتیبانی از روس ها، فرانسوی، ژاپنی، کره جنوبی و تامین کنندگان چین در نظر دارد. تمام این سرمایه گذاری ها برای تنوع بخشیدن به منابع انرژی کشور و تهیه اقتصاد برای تقاضای قوی برای تقاضای قدرت، به عنوان ترکیه در سال 2023 برای وارد شدن به صفوف پیشرفته ترین اقتصادهای جهان آماده می شود.

 مقامات ترکیه می گویند آنها امیدوارند تا سال 2023, 10 درصد از برق کشور از قدرت هسته ای تولید شود. آنها پیش بینی می کنند که نیروگاه های هسته ای Akkuyu در دریای مدیترانه و Sinop در دریای سیاه در آن زمان عملیاتی خواهد شد. دومین ژاپنی است پروژه در سال 2013 به تصویب رسیده است. پروژه پیشین، یک پروژه روسی که در سال 2010 به تصویب رسیده است، تاخیر مکرر را پشت سر گذاشته است و در حال برنامه ریزی است، و اکنون 2022 در حال شکسته شدن است.

به طور کلی، در حالی که انرژی هسته ای ممکن است یک سرمایه گذاری لازم در ترکیب انرژی بلند مدت ترکیه تلقی شود، انتظارات از ادامه افزایش سریع در تقاضای انرژی داده می شود، این کشور باید در منابع انرژی تجدید پذیر آن را در فراوانی برخوردار است تمرکز می کنند. آینده انرژی درازمدت ترکیه با تولید انعطاف پذیر تر انرژی تجدیدپذیر روشن تر است، به خصوص به دلیل کاهش هزینه های این منابع نسبت به سرمایه گذاری های گران قیمت متمرکز در نیروگاه های هسته ای و نگرانی های مربوط به امنیت و آسیب پذیری در برابر بلایای طبیعی.(سیارک)