آیا ستاره دنباله دار بوریسف در زمان نزدیک شدن به خورشید منهدم می شود

در
اولین ستاره دنباله دار بین ستاره ای وقتی نزدیک به خورشید می شود از هم پاشید
ستاره دنباله دار  ۲ آی/بوریسوف، 2I / Borisov ارتباط زیادی با ستاره های خورشیدی ما دارد. این می تواند نشانه ای باشد که دنباله دار بیگانه با نزدیکتر شدن به خورشید کاملا منهدم شود.
 

ستاره دنباله دار بین ستاره ای بوریسوف

در نوامبر 2019 ، ستاره شناسان بهترین تصاویر از ستاره دنباله دار 2I / Borisov ، یک سنگ فضایی بین ستاره ای را که از منظومه شمسی ما عبور می کند ، ضبط کردند. 
 
در ماه سپتامبر ، اخترشناسان از کشف اولین ستاره دنباله دار بین ستاره ای خبر دادند که از منظومه شمسی ما بازدید کرده است و با نام کاشف اوکراینی خود 2I / Borisov ثبت شد. این دنباله دار مدار بسیار گسترده ای دارد - نشانه ای از داستان که نشان می دهد منشا آن خارج از منظومه شمسی ما است و فراتر از تأثیر خورشید شکل گرفته است. 
 
در ماههایی که گذشت ، ستاره شناسان اندازه گیری هر حرکت ستاره دنباله دار ۲ آی/بوریسوف را در حالی که به سمت پریلئون حرکت می کند - نقطه ای از مدار خود را که نزدیکترین به خورشید است قرار داده است. دانشمندان با بررسی حرکات بوریسف ، روشنایی و آرایش شیمیایی متوجه شده اند که می تواند با نزدیک شدن به خورشید منظره ای چشمگیر بسازد.
در اینجا گزارشی از آنچه اخترشناسان تا به امروز کشف کرده اند آورده شده است ، و در هفته های آینده چه چیزی را باید از ستاره دنباله دار بین ستاره ای ۲ آی/بوریسوف یکی دیگر از سنگ های فضایی بیگانه ، اولین ستاره دنباله دار میان ستاره ای ، Borisov که در سپتامبر 2019 اعلام شد را جستجو کنید. 
 

گاز و غبار اوموآموآ

'Oumuamua ، اولین دنباله دار بین ستاره ای ، در حال تخلیه گاز و گرد و غبار. اولین این اجسام اوموآموآ بود که دانشمندان آن را دو سال پیش دیدند و مطمئن شدند اجسام میان ستاره‌ای وجود دارند. 
 
این سنگ فضایی میان ستاره ای برای اولین بار در فاصله 3 واحد نجومی یا AU کشف شد که 1 AU میانگین فاصله بین خورشید و زمین است. باوجود نسبتاً درخشان بودن بوریسف به دلیل نزدیکی به خورشید مورد توجه قرار نگرفت.
 
اما اخیراً ، گروهی از اخترشناسان از طریق داده های قدیمی نگاهی به گذشته انداختند و ستاره دنباله دار بیگانه را در تصاویر از دسامبر گذشته ، جایی که نادیده گرفته شده بود ، پیدا کردند. در آن زمان ، تقریباً سه برابر دورتر از هم اکنون بود. 
 
تماشای بوریسف با نزدیک شدن به خورشید همچنین به اخترشناسان به درک ترکیب آن کمک می کند. با گرم شدن دنباله دار ، گازهایی را آزاد می کند که می تواند درخشندگی آن را افزایش دهد. گازهای متفاوتی در دماهای مختلف آزاد می شوند ، بنابراین با تماشای تغییر در روشنایی در فواصل مختلف از خورشید ، ستاره شناسان می توانند تصور نادرستی از آنچه مسافر بین ستاره ای ایجاد می کند ، بدست آورند.
 
دانشمندان می توانند با نگاه کردن به طول موج های  ستاره دنباله دار - طیف آن - به طور دقیق تری تشخیص دهند که چه مقدار از ترکیبات را این سنگ فضایی آزاد می کند.
 
به تازگی ، دانشمندان شواهدی از بخار آب را گزارش دادند و به این لیست افزودند که شامل سیانید ، هیدروکسید ، کربن دیاتومیک و اکسیژن اتمی است. این اطلاعات هنگام مقایسه بوریسوف با ستاره های دنباله دار منظومه شمسی مفید هستند.
 
ما دوست داریم که از دنباله دارها و سیارک ها به عنوان باقی مانده های اولیه شکل گیری سیاره زمین فکر کنیم. آدام مک کی ، اخترشناس در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا ، و نویسنده یک اثر arXiv در این زمینه گفت: وقتی ما دنباله دارهای خودمان را مورد مطالعه قرار می دهیم ، می خواهیم فیزیک و شیمیی را که در اوایل شکل گیری منظومه شمسی رخ داده بود ، بفهمیم.
 
مک کی می گوید: میدوارم با دنباله دار های میان ستاره ای ، بتوانیم درک کنیم که آیا این همان فرآیندهای مشابهی هستند که در اوایل شکل گیری سایر سیستم های سیاره ای اتفاق افتاده است؟
 

ستاره دنباله دار کوچک قرمز

تاکنون ، بوریسف ، که از طریق منظومه شمسی ما با 110،000 مایل در ساعت حرکت می کند ، بسیار شبیه به دیگر ستاره های دنباله دار طولانی مدت است - آنهایی که حداقل 200 سال طول می کشد تا به دور خورشید بگردند.
 
مطالعات اولیه نشان داد که دنباله دار بیگانه از نظرطیف رنگ، رنگی قرمز مشابه سایر دنباله دارهای شناخته شده دارد. اندازه آن هنوز به خوبی درک نشده است ، اما دانشمندان گمان می کنند هسته ی جامد ستاره دنباله دار - کمتر از 4 مایل در طول آن باشد ، که برخی تخمین ها آن را به 1 نزدیک می کند. 
 
این خصوصیات نشان می دهد که ستاره دنباله دار بوریسف ممکن است سفرهای خورشیدی خود را با یک فینال بزرگ به پایان برساند ، از آنجا که ستاره های دنباله دار با طول طولانی با نزدیک شدن به خورشید به دلیل گرمای شدید ، از هم گسیخته می شوند و چنین سرنوشتی می تواند در انتظار بازدید کننده بین ستارگان ما (بوریسف) باشد ، اما ممکن است بدون صدمه ای به راه خود ادامه دهد
 
Ye می گوید: "یک نقل قول در مورد دنباله دارها وجود دارد: ستاره های دنباله دار مانند گربه ها هستند ، آنها فقط هر کاری را انجام می دهند که دوست دارند."
 
بعضی از دنباله دارها طغیان های گسترده ای دارند و بعضی از دنباله دارها کاملاً عادی رفتار می کنند. بنابراین سرنوشت ۲ آی/بوریسوف فراتر از حدس هر کسی است. ما هر روز شاهد ۲ آی/بوریسوف خواهیم بود و اگر تجزیه شود ، اگر کار دیوانه واری انجام دهد ، فوراً خواهیم دانست. " 
 
ستاره دنباله دار بوریسف در 8 دسامبر نزدیکترین فاصله خود را به خورشید خواهد داشت و در تاریخ 28 دسامبر نزدیکترین فاصله را با سیاره زمین خواهد داشت. اگر از گرمای خورشید زنده بماند ، انتظار می رود بازدید کننده بیگانه ما به محض دور شدن از خورشید، طی چند ماه به سرعت محو و نامرئی شود. 

نظرات

در ادامه بخوانید...

نگاهی اجمالی به آینده بسیار دور منظومه شمسی

در

کوتوله سفید WDJ0914 + 1914 و سیاره اش به اندازه نپتون را نشان می دهد که در گردش به دور این ستاره مرده است.این سیاره غول پیکر 4 برابر ستاره مرده WDJ0914 + 1914 است.

ستاره شناسان سیاره ای به اندازه نپتون را در مدار یک ستاره به اندازه زمین کشف کردند. 

در این نمودار موقعیت WDJ0914 + 1914 در صورت فلکی سرطان (خرچنگ) نشان داده شده است. این نقشه بیشتر ستارگان را که در شرایط مناسب با چشم غیر مسلح قابل رویت هستند نشان می دهد ، و WDJ0914 + 1914 خود با یک دایره قرمز روی تصویر برجسته شده است. این کوتوله سفید توسط یک سیاره مانند نپتون در حال تبخیر است ، اولین سیاره غول پیکر که تا کنون در اطراف کوتوله سفید یافت شده است.

 
"این ستاره، سیاره ای دارد که ما به طور مستقیم نمی توانیم آن را ببینیم" ، بوریس گونسکی ، نویسنده تحقیق از دانشگاه وارویک در بیانیه مطبوعاتی گفت  . "اما به دلیل اینکه این ستاره خیلی داغ است ، سیاره را تبخیر می کند و ما جو را از دست می دهیم." در حقیقت ، ستاره در حال گردش ، جریانی از مواد تبخیر شده را به دور از سیاره با سرعت تقریبی 260 میلیون تن در روز می فرستد.
 
اکتشاف جدید به عنوان اولین مدرک نشان می دهد که تبخیر سیارات در اطراف ستارگان مرده ممکن است تا حدودی در سراسر جهان رایج باشد. و از آنجا که خورشید ما ، مانند اکثر ستارگان ، سرانجام به یک کوتوله سفید نیز تکامل می یابد ، این یافته حتی می تواند به سرنوشت منظومه شمسی ما نیز سرایت کند.
 
کوتوله سفید مورد نظر ، لقب WDJ0914 + 1914 ، در صورت فلکی سرطان در حدود 1.500 سال نوری قرار دارد. گرچه کوتوله سفید دیگر مانند ستاره عادی دیگر در حال ذوب هسته ای نیست ، گرمای آن هنوز هم 49.500 درجه فارنهایت (25،000 سانتیگراد) تخمین زده شده است و پنج برابر گرمتر از خورشید است.
 
محققان در ابتدا پس از غربال کردن در حدود 7000 کوتوله سفید مشخص شده توسط نقشه آسمان اسلون دیجیتال ، هسته ذوب ستاره را برای پیگیری پرچم گذاری کردند. وقتی این تیم طیفهای منحصر به فرد WDJ0914 + 1914 را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند ، آنها اثر شیمیایی هیدروژن را کشف کردند که تا حدودی غیرمعمول است. آنها همچنین علائمی از اکسیژن و گوگرد را کشف کردند - عناصری که قبلاً آنها را در یک کوتوله سفید ندیده بودند.
 
گونیسكی در بیانیه مطبوعاتی رصدخانه جنوب اروپا (ESO) گفت: "این یكی از آن شفاف سازی ها بود  ." "ما می دانستیم که باید اتفاق استثنائی در این سیستم رخ دهد و [ما] حدس زدیم که ممکن است این مربوط به نوعی بقایای سیاره ای باشد."
 
بنابراین ، برای به دست آوردن درک بهتر از آنچه در سیستم عجیب اتفاق می افتد ، این تیم از  ابزار X-Shooter  در تلسکوپ بسیار بزرگ ESO   در شیلی برای انجام مشاهدات پیگیری استفاده کرد. براساس نگاه دقیق تر ، محققان دریافتند که عناصر غیرمعمول که فکر می کردند در کوتوله سفید اتفاق افتاده ، در واقع از دیسک فلزی گازی در اطراف ستاره مرده گرفته شده اند.
 
گونیسک گفت: "در ابتدا ، ما فکر کردیم که این یک ستاره باینری است که یک دیسک از جرم جریان یافته بین این دو ستاره تشکیل شده است." "با این حال ، مشاهدات ما نشان می دهد که این یک کوتوله سفید تنها با یک دیسک در اطراف آن است که تقریبا 10 برابر اندازه خورشید ما ، ساخته شده فقط از هیدروژن ، اکسیژن و گوگرد است. چنین سیستمی قبلاً هرگز دیده نشده است ، و بلافاصله برای من روشن است که این یک ستاره بی نظیر بود. "
 
ماتیاس شریبر ، اخترشناس در دانشگاه والپارایزو در شیلی ، که تعیین کننده آن بسیار حیاتی است ، گفت: "چند هفته طول کشید تا بفهمید که تنها راه ساختن چنین دیسک تبخیری توسط یک سیاره غول پیکر است. تجزیه و تحلیل دقیق آنها از ترکیب دیسک با آنچه اخترشناسان انتظار  داشتند در صورت تبخیر غول های یخی مانند اورانوس و نپتون در فضا تبادل شود ، مطابقت دارد  .
 
براساس محاسبات شرایبر ، دمای شدید کوتوله سفید به معنای بمباران سیاره غول پیکر نزدیک است - که با 0.7 واحد نجومی (AU) از ستاره واقع شده است ، جایی که 1 AU فاصله زمین تا خورشید است - با فوتون های پر انرژی. این امر باعث می شود سیاره زمین توده خود را با سرعت بیش از 3000 تن در ثانیه از دست بدهد.
 
اما مطابق  مقاله منتشر شده، "با افزایش خنک شدن کوتوله سفید ، سرعت از دست دادن جرم به تدریج کاهش می یابد.از آنجا که این سیاره غول پیکر نزدیک به کوتوله سفید واقع شده است ، محققان می گویند که باید در مرحله غول سرخ ستاره ها از بین رفت. یعنی ، مگر اینکه بعد از انتقال ستاره به یک کوتوله سفید ، به داخل مهاجرت کند.  
 
گونیسک گفت: "این کشف پیشرفت اساسی است زیرا طی دو دهه گذشته شواهد در حال رشدی داشتیم که نشان می دهد سیستم های سیاره ای در مرحله کوتوله های سفید زنده مانده اند." وی گفت: "ما بسیاری از سیارک ها ، ستاره های دنباله دار و دیگر اشیاء کوچک سیاره ای را دیدیم که به کوتوله های سفید برخورد می کنند و توضیح این وقایع نیاز به اجسام بزرگتر با جرم سیاره ای دورتر دارد. داشتن مدارکی برای سیاره واقعی که خود در آن پراکنده شده است یک گام مهم است." 

سرنوشت نهایی منظومه شمسی 

در 5 میلیارد سال ، هنگامی که خورشید آخرین هیدروژن موجود در هسته خود را می سوزاند ، به دنبال پوسته های متمرکز هیدروژن پیرامون هسته فعلی خود بی حرکت می شود. این روند ناپایدار باعث می شود که خورشید به یک غول سرخ تبدیل شود ، به این معنی که زهره و به احتمال زیاد زمین را می بلعد.
سرانجام خورشید لایه های بیرونی خود را به فضا می ریزد. و هنگامی که این کار را انجام دهد ، یک ستاره شناس بیگانه، یک سحابی سیاره ای زیبا را که اطراف هسته سوخته و فوق العاده داغ خورشید قرار دارد ، مشاهده می کند که معروف به کوتوله سفید است.
خورشید کوتوله سفید آینده باید مانند WDJ0914 + 1914 سیارات غول پیکر منظومه شمسی از جمله سیاره زمین را تبخیر کند.
شرایبر گفت: "به یک معنا ،" WDJ0914 + 1914 نگاهی اجمالی به آینده بسیار دور از منظومه شمسی ما می باشد. "

نظرات

در ادامه بخوانید...

سیاره نهم منظومه شمسی کشف شد

در

(سیارک)  : اخترشناسان معتقدند که سیاره ای بزرگ تر از زمین ، در اعماق تاریک و سرد منظومه شمسی، در مسیر دور دستی از سیاره پلوتون، پنهان است که تاکنون شناسایی نشده است .


کشف این سیاره که از آن با نام «سیاره نهم» منظومه شمسی یاد می گردد در هنگام رصد اجرام «کمربند کوپیر» صورت گرفته است.حرکات غیر معمول اجرام این کمربند، موجب کنجکاوی دانشمندان و پی بردن به وجود سیاره نهم گردید.

 

اندازه این سیاره در محاسبات اولیه ۱۰ برابر بزرگ تر از زمین برآورد شده که آن را به ابر سیاره زمین یا مینی نپتون تبدیل می نماید.همچنین در شبیه سازی های صورت گرفته، مشخص شد ه که نزدیک ترین مسیر این سیاره به خورشید، ۲۰۰ تا ۳۰۰ بار دورتر از زمین به خورشید و دورترین مسیر آن به خورشید بین ۶۰۰ تا ۱۲۰۰ بار دور تر از مسیر زمین به خورشید می باشد .یک دور کامل آن به دور خورشید ۲۰ هزار سال زمان می برد.

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

نظرات

در ادامه بخوانید...

سیارک خطرناک GC6 در 19 آوریل از کنار سیاره ما گذشت

در
سیارک بالقوه خطرناک به نام 2019 GC6 در 19 آوریل از کنار سیاره ما گذشت و در نقطه حداکثر همگرایی فاصله اش بین فضا و زمین تنها 219 هزار کیلومتر بود. این تقریبا نصف میانگین فاصله زمین تا ماه است.

سیارک به ابعاد خانه ای بزرگ که به طور خطرناکی  نزدیک به زمین پرواز می کرد.فاصله این سیارک به زمین نزدیکتر از ماه بود. این سیارک، احتمالا به عرض 30 متر، تنها در 9 آوریل سال جاری کشف شد. سرعت نسبی آن بیش از 20 هزار کیلومتر در ساعت است. به گفته کارشناسان، اگر سیارک GC6 واقعا با زمین برخورد میکرد، آسیب می توانست بسیار قابل توجه باشد.

 
شایان ذکر است که هیچکدام از اجسام کیهانی در سیستم خورشید ی که تا امروزه شناخته شده اند، یک تهدید واقعا جدی برای زمین نبوده اند. در عین حال، بسیاری از کارشناسان به مدت طولانی نگران بودند که اجسام بالقوه خطرناک اغلب در مدت کوتاهی قبل از نزدیک شدن به سیاره زمین  دیده می شوند - این همان چیزی است که در  2019 GC6 اتفاق افتاد. بدین ترتیب، اگر زمین با برخورد با هر موضوعی تهدید شود، احتمالا بشر به اندازه کافی زمان برای آمادگی ندارد. در این راستا، دانشمندان از کشورهای مختلف به طور فعال بر روی ابزار جدید شناسایی اجسام آسمانی که به زمین نزدیک می شوند، کار می کنند.
 
خطرناک ترین سیارک ها در حال حاضر به عنوان سیارک Bennu شناخته می شوند. در دوره 2169 و 2199، احتمال برخورد با Bennu تقریبا یک تا چهار هزار خواهد بود. اگر بونو واقعا به زمین برخورد کند، این برخورد منجر به انفجار 1150 مگاتن در معادل TNT می شود - تقریبا بیست برابر بیشتر از دستگاه قدرتمند انفجاری که تاکنون توسط انسان آزمایش شده است. به منظور جمع آوری اطلاعات اضافی درباره سیارک، در سال 2016، کارشناسان پرونده OSIRIS-REx را به آن ارسال کردند .

نظرات

در ادامه بخوانید...

اگر ماه از آسمان ناپدید شود چه اتفاقی می افتد

در
اگر ماه از آسمان ناپدید شود چه اتفاقی می افتد
ماه شیب 23.5 درجه سیاره زمین را ثابت نگه می دارد. بدون ماه ، زمین متلاشی می شود و به طور چشمگیری بر فصول ، آب و هوا و محیط زیست سیاره ما تأثیر می گذارد.
 
نزدیکترین جسم به سیاره ما ، ماه ، ممکن است مثل خواهر و برادرهای کوچک زمین به نظر برسد. از زمان تولد ، این ماهواره درگیر جنگ گرانشی با زمین است. اما اگر در آینده ماه از بین برود ، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
 
متیو سیگلر ، دانشمند تحقیقات قمری در موسسه علوم سیاره در دالاس ، تگزاس می گوید: "سه میلیارد سال پیش ، وقتی ماه به زمین نزدیکتر شد ، بسیاری از چیزها به طرز چشمگیری تغییر کردند." "در حال حاضر ، ماه به اندازه کافی دور است و تاثیر بیشتر کارهایی که برای ما انجام می دهد بسیار طولانی مدت است ، مانند ثبات در مدار مان در طی صدها هزار سال."
 

خداحافظ امواج ماه

اگر همه ما یک روز صبح از خواب بیدار شویم و ماه را در آسمان نبینیم ، بیشتر ما احتمالاً متوجه آن نمی شویم.
 
جزر و مد برای کسانی که در نزدیکی اقیانوس ها زندگی می کنند، کاهش می یابد ، اما کاملاً از بین نمی رود. در حالی که ماه بیشترین فعالیتهای گرانشی را انجام می دهد و جزر و مد را برای سیاره زمین ایجاد می کند ، خورشید نیز نقش دارد. ساکنان ساحلی متوجه جزر و مد کمتر و در حدود نیمی از تعداد آنها در حال حاضر می شوند. 
اگر ماه از آسمان ناپدید شود چه اتفاقی می افتد
جزر و مد، ماه، خورشید و زمین
در حالی که ماه زندگی روزمره ما را زیاد تحت تأثیر قرار نمی دهد ، اما نبودن ماه شیوه زندگی بسیاری از حیوانات شبانه را بالا می برد. حیواناتی مانند پروانه در طی میلیون ها سال برای حرکت در نور ماه و ستاره ها تکامل یافته اند. لاک پشت های تازه تخم ریزی شده از نور ماه استفاده می کنند تا راهی به اقیانوس پیدا کنند - و به لطف چراغهای خیابانی مصنوعی که آنها را در جهت اشتباه فریب می دهند ، به اندازه کافی تلاش اشتباه می کنند.
 

تأثیرات زمینی ماه

ماه همچنین بر حرکت زمین در مورد محور آن تأثیر می گذارد. کشش ماه در حال حاضر طول روز را حدود دو میلی ثانیه در هر قرن افزایش می دهد.اگر این افزایش فردا متوقف شود ، در بازه های زمانی انسانی ما چندان قابل توجه نخواهد بود. با این حال ، اگر ماه میلیارد ها سال قبل ناپدید شده بود ، چرخش امروز ما بسیار متفاوت بود. 
 
در اوایل زمین، چرخش های 4 ساعته داشت که بخاطر ماه به آرامی و به طور مداوم تا 24 ساعته که اکنون می شناسیم ، کند شده است. بدون حضور ماه در تمام آن سالها ، ما هنوز خیلی سریع می چرخیدیم.
 

دلیل فصل ها

ماه همچنین شیب 23.5 درجه زمین را نسبتاً ثابت نگه داشته است. بدون آن دست ثابت ، زمین بسیار بیشتر می چرخید ​​و تأثیر چشمگیری بر فصول و اقلیم کره زمین می گذارد. 
 
پل ساتر ، اخترفیزیکدان در موسسه Flatiron می گوید: "همه چیزهایی که ما در مورد فصول می دانیم، بدون ماه کاملاً دور از ذهن خواهد بود." از زاویه مشخصی ، "بعضی از نقاط این سیاره به سختی هرگز خورشید را می بیند ، و در بعضی دیگر خورشید برای ماهها دیده می شود."
 
اگرچه تغییر در شیب زمین به تدریج اتفاق می افتد ، بنابراین حتی در طول زندگی ما آن را فوراً یا به احتمال زیاد متوجه نمی شویم. اما برای حیواناتی که در طول میلیون ها سال برای زندگی در همگام سازی با فصل ها تکامل یافته اند ، ممکن است سازگاری برای آنها دشوار باشد ، حتی در مورد آنچه که به نظر ما مانند یک بازه زمانی طولانی است.
 

ماه به ما در باره زمین اطلاعات می دهد

از دست دادن ماه همچنین به معنای از دست دادن اطلاعات زیادی درباره زمین جوان است. به لطف فعالیت تکتونیکی ، هیچ صخره ی واقعاً قدیمی در زمین وجود ندارد. اما ماه غیرفعال از نظر زمین شناسی به عنوان مخزن اطلاعاتی در مورد زمین و منظومه شمسی مانند میلیارد ها سال قبل به ما خدمت می کند. 
 
به عنوان مثال ، تعداد دهانه های ماه به دانشمندان می گوید که دوره ای از بمباران های سنگین توسط سیارک ها در حدود 4.1 تا 3.8 میلیارد سال پیش رخ داده است. تجزیه و تحلیل شیمیایی سنگ های ماه نیز به ما کمک کرده است که بدانیم چه مقدار از آب سیاره ما توسط دنباله دارها و سیارک ها به زمین آورده شده است. 

نظرات

در ادامه بخوانید...

برترین رویداد علمی 2019 اولین عکس از سیاه چاله

در
در بهار سال 2019 ، ستاره شناسان نخستین عکس را که تاکنون از سیاه چاله گرفته شده بود رونمایی کردند و تلاش های چندین دهه را به نتیجه ای چشمگیر رساندند. این تصویر نخستین نمای جلوه ای از گاز و زباله هایی را که به چرخش می آیند ، نشان می دهد ، نقطه ای که فراتر از آن مواد برای همیشه ناپدید می شوند. 
 
"شپ دوئلمن" مدیر موسسه (EHT) گفت امروز زمانی است که می توانیم به شما گزارش دهیم . این تیم از دانشمندان تحقیقات خود را همزمان در هفت کشور مختلف انجام دادند ، همراه با یک سری مقالات علمی که همزمان در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شد. 
موضوع جلسه، عکس سیاه چاله ی کهکشانM87 ، و سیاه چاله فوق العاده آن ، که دارای جرم 6.5 میلیارد برابر خورشید است. علیرغم اندازه آن ، سیاهچاله 55 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، که گرفتن تصویر از آن نیاز به یک تلسکوپ به اندازه سیاره ما دارد! (عملا با یک تلسکوپ به این بزرگی غیر ممکن است)EHT با این شبکه که نزدیک به یک دوجین رصدخانه مستقل در سرتاسر جهان است ، به عنوان یک ردیاب عظیم همکاری می کند. (فقط هشت رصدخانه بخشی از EHT در سال 2017 بود ، هنگامی که محققان ابتدا داده های تصویر را جمع آوری کردند.) دانشمندان سپس دو سال را صرف تجزیه و قالب بندی آن کردند تا بتوانند از تصویر نهایی پرده برداری کنند. 
 
در ابتدا تهیه عکس  از سیاه چاله غیرممکن بود. اشیاء آنقدر انبوه و متراکم هستند که حتی نور نمی تواند از کشش آنها فرار کند. این بدان معناست که یک سیاه چاله به معنای واقعی کلمه سیاه است - هیچ نوری ندارد و نوری منعکس نمی کند. و مطمئناً ، در مرکز تصویر ، سیاه است که ستاره شناسان اغلب آن را سایه می نامند. اما عکس بیش از این نشان می دهد: اطراف سایه ، یک حلقه نور روشن و آتشین وجود دارد.
 
فریال اوزل اخترفیزیکدان دانشگاه آریزونا و همکار EHT است. او می گوید که نور ناشی از چرخش گاز گرم در همان نزدیکی است که در هنگام کشیده شدن آن به داخل سیاه چاله گرم می شود. ازل می گوید: "تلسکوپ های ما قادر به گرفتن نور تا زمانی که از مجاورت سیاه چاله و در خارج از آن ناشی شود، هستند." "هنگامی که نور در افق رویداد سقوط می کند ، آن قسمت تاریک است."
 
این تصویر و داده های حاصل از آن ، به ستاره شناسان کمک کرده است که به طور کلی در مورد سیاه چاله ها اطلاعات بیشتری کسب کنند ، و این به طور خاص ، باعث می شود که دو سال انتظار ارزشس را داشته باشد. بخشی از دلیل تأخیر صرفاً تدارکات جمع آوری مشاهدات زیاد بوده است. هر رصدخانه داده هایی را از طیف باریکی از طول موج جمع می کند و در نتیجه حجم عظیمی از اطلاعات - معادل 5000 سال پرونده های موسیقی mp3 - جمع آوری می شود. محققان در مواردی مجبور بودند راه هایی برای جابجایی فیزیکی آن داده ها پیدا کنند. به عنوان مثال ، برای انتقال اطلاعات از تلسکوپ قطب جنوب ، دانشمندان باید منتظر رسیدن بهار شوند، تا زمان مناسب برای پرواز هواپیماها آغاز شود. 
 
محققان تنها پس از آن می توانند فرایند پیچیده کنار هم گذاشتن داده ها از هشت رصدخانه را آغاز کنند ، روشی که به عنوان تداخل سنجی شناخته می شود. این تیم کار خود را برای آنها انجام داده است: پرونده های خام از هر یک از مکان های مشاهده با زوایای مختلف روی آسمان ، در طول موج های مختلف و در زمان های مختلف مورد مشاهده و بررسی قرار گرفتند.
 
ازل می گوید: "کالیبراسیون و کار با آن ماه ها طول کشید." "و در پایان ما آنرا در یک تصویر واحد ترکیب کردیم." او می گوید ، اما این هنوز پایان کار نیست.شش ماه زمان لازم است تا در مورد همه کارهایی که ممکن است اشتباه باشند و یا باعث نگرانی شوند بررسی کنیم  و بیشتر و بیشتر از خود سؤال کنیم ، تا درنهایت بتوانیم مطمئن باشیم که آنچه داریم واقعی است.
 
سلام ، سیاه چاله ، بگو "Cheese"!
(زمان عکس گرفتن ما می گیم بگو هلو)
چگونه می توان از نزدیک یک سیاه چاله را گرفت؟ با یک تلسکوپ به اندازه سیاره زمین شروع کنید: EHT. ستاره شناسان در هشت سایت در چهار قاره (نهمی ، در گرینلند ، در سال 2018 به آن پیوستند) برای جمع آوری داده ها و پردازش آن در یک تصویر واحد همکاری کردند. در اینجا تلسکوپ هایی که اتفاق افتاده اند:
 
LMT
عکس از تلسکوپ بزرگ میلیمتری "آلفونسو سرانو"
 
در سیرا نگرا ، مکزیک
 
GLT
عکس از تلسکوپ گرینلند
 
در پایگاه هوایی Thule ، گرینلند
 
PV
تلسکوپ IRAM 30 متری 
 
در پیکو ولهتا ، اسپانیا
 
SPT
عکس از تلسکوپ قطب جنوب
 
ایستگاه قطب جنوب
APEX 
Exaciment Atacama Pathfinder
 
در دشت Chajnantor شیلی
 
آلما 
 
در دشت Chajnantor شیلی
 
SMA
 
در Mauna Kea ، هاوایی
 
JCMT
تلسکوپ جیمز کلرک ماکسول
 
در Mauna Kea ، هاوایی
 
عکس: دانشگاه آریزونا ، دیوید هاروی
ARO / SMT 
تلسکوپ Submillimeter رصدخانه رادیو آریزونا
در نزدیکی Safford ، آریزونا
 
و این تصویر واقعی اولین سیاه چاله است که اخترشناسان انتظار دارند EHT تولید کند. هدف اصلی دیگر آرایه جهانی سیاه چاله در مرکز کهکشان راه شیری ، ساکن A * (تلفظ A-star) است. اگرچه 1000 برابر نزدیک تر از M87 است  و  تقریباً 1000 برابر کوچکتر است ، بنابراین به همان میزان قدرت مشاهده را می گیرد. اما از آنجا که کوچکتر است ، ماده در اطراف افق رویداد خود می چرخد ​​که خیلی سریعتر حرکت می کند و هر چند دقیقه یک مدار را تکمیل می کند. برای M87 ، هر چند روز یک بار است.
 
علاوه بر این ، ستاره شناسان با هدف Sagittarius A * باید دیسک کهکشان را جستجو کنند ، این به معنای برخورد با گرد و غبار بیشتر و سایر مواد مداخله گر است. اما آنها هنوز انتظار دارند که در آینده نزدیک تصاویری از سیاهچاله کهکشان راه شیری منتشر شود.
 
تکرار تصاویر M87 و سیاهچاله های دیگر که هنوز به چشم می خورند جالب تر هستند. ستاره شناسان با مشاهده چگونگی تغییر سیاهچاله یا تغییر زمان ، می توانند در مورد ویژگی های پایدار آن بیاموزند و تماشای چگونگی ناپدید شدن مواد در طول افق رویداد را مشاهده کنند.

نظرات

در ادامه بخوانید...

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

در
اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟
مردم همیشه به این سؤال علاقه داشتند كه در صورت بروز هرگونه فاجعه ، سیاره زمین و ساكنان آن چه خواهد شد. این احتمالاً به همین دلیل است که هالیوود فیلم های زیادی درباره پایان جهان ساخته است. بسیاری از سناریوهای آخرالزمان برای توصیف همه عواقب وجود دارد ، بنابراین تصمیم گرفتیم دریابیم، اگر زمین به طور ناگهانی متوقف شود (و اتفاقاً واقعاً کند می شود) انتظار چه چیزی را داشته باشیم. در اینجا نحوه پایان جهان در این حالت مشاهده خواهد شد.

 

1. همه اشیاء بصورت ساکن با سرعت بالا به سمت شرق پرواز می کنند

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

استن اودوالد از ناسا می گوید: "ما سرعت زیاد چرخش زمین را متوجه نمی شویم. اما اگر به طور ناگهانی متوقف شود ،" همه اشیاء روی کره زمین از سطح آن بیرون می آیند و با سرعت زیاد به سمت شرق پرواز می کنند ، و سپس سقوط می کنند. در استوا ، سرعت  (حدود 1600 کیلومتر در ساعت) و نزدیکتر به قطبها به 1300 کیلومتر در ساعت خواهد رسید. "
 

 

2. امواج عظیم جزر و مدی شروع به شکل گیری می کنند

نیروی ضربه باعث می شود آب در دریاها و اقیانوس ها جابجا شود و این به سونامی قدرتمندی منتهی می شود که به سمت شرق می رود و شهرهای ساحلی را از چهره زمین پاک می کند.
 

 

3. قدرت باد افزایش می یابد

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

با ادامه حرکت جو ، سرعت چرخش آن به دور سیاره چندین بار افزایش می یابد. سرعت شروع جریان هوا بسیار زیاد خواهد بود: در حدود 1800 کیلومتر در ساعت. این امکان وجود دارد که در نتیجه ، زمین بخشی از جو خود را از دست بدهد.
 

 

4- تمام آبهای این سیاره در دو اقیانوس جمع می شود که منجر به تشکیل قاره جدید خواهد شد

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

در حال حاضر ، به دلیل نیروی گریز از مرکز زمین ، آب در استوا جمع می شود. اما توقف ناگهانی آن منجر به توزیع مجدد زمین و آب خواهد شد و دو اقیانوس غول پیکر را در هر دو قطب تشکیل می دهد. زمین در خط استوا یک قاره جدید را تشکیل می دهد و کل سیاره را در بر می گیرد.
 

 

5- فوران های آتشفشانی ، طوفان ها و زمین لرزه ها شروع می شوند

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

نیروی عظیم جنبشی زمین و حرکت آن حتی می تواند هسته زمین را تحت تأثیر قرار دهد. نتیجه کاملاً قابل پیش بینی است: طوفان های قدرتمند ، فوران آتشفشانی و زمین لرزه های ویرانگر. و این در سراسر سیاره است.
 

 

6. زمین از یک ژئوئید به کره تبدیل می شود

زمین به دلیل ماهیت جنبشی شکل Geoid خود را دارد. اکنون آن را در قطب ها کمی مسطح کرده و در استوا گسترش می یابد. اما اگر چرخش سیاره متوقف شود ، شکل آن کروی خواهد شد.
 

 

7. در یک نیمکره سوزان مانند بیابان و در دیگری سرد مانند قطب می شود

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

اگر زمین همچنان چرخش را در اطراف خورشید انجام دهد ، فقط نیمی از آن گرم می شود. این بدان معنی است که دمای هوا در این نیمه بسیار بالا می رود ، به خصوص در استوا. نیمکره دوم به شب سرد و ابدی تبدیل می شود. ناسا نسخه متفاوتی دارد:اگر زمین فقط در اطراف محور  خود چرخش نکند ،  منجر به تغییر 6 ماه گرما و 6 ماه سرما می شود.
 

 

8- میدان مغناطیسی که زمین را در برابر اشعه خطرناک کیهانی محافظت می کند ، از بین می رود

میدان مغناطیسی عمدتاً به دلیل هسته بیرونی (که از آهن تشکیل شده است) و حرکت سیاره در اطراف محور آن شکل می گیرد. اما اگر زمین متوقف شود ، همانطور که استن اودوالد پیش بینی می کند ، میدان مغناطیسی نیز ناپدید می شود. این میدان ما را از باد های خورشیدی محافظت می کند - این ذرات از خورشید شارژ می شوند ، برای هر موجود زنده کشنده هستند.
 

 

9- اگر مردم بتوانند زنده بمانند ، فقط در مرز گرما و سرما می مانند

اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟

بشریت فقط در مرز روز و شب قادر به سازگاری با شرایط جدید خواهد بود. به دلیل تابش ، مردم مجبورند در زیر زمین زندگی کنند و فقط با لباسهای محافظ به سطح زمین بیایند.
 

 

10. ماه سرانجام به زمین سقوط خواهد کرد ، اما به زودی نخواهد بود

پروفسور ووگان پراتا از دانشگاه استنفورد می گوید که ماه به تدریج کند خواهد شد و فاصله آن از زمین کاهش می یابد. با گذشت زمان ، احتمالاً فقط در سیاره ما سقوط خواهد کرد.
 
در واقع ، چرخش زمین واقعاً در حال کند شدن است. در جوانی ، زمین خیلی سریعتر می چرخید: روز فقط 6 ساعت به طول می انجامید. در ناسا تخمین زده می شد که هر 100 سال ، طول روز 2.3 ms افزایش می یابد. به احتمال زیاد ، پس از میلیاردها سال ، روزها به حدی طولانی می شوند که زمین کاملاً متوقف شود.

 

 

آیا انسان ها می توانند زنده بمانند؟

امروز سرعت چرخش زمین کمتر از 1670 کیلومتر در ساعت نیست. هنگامی که سیاره به طور ناگهانی متوقف شود ، هر آنچه که بر روی سطح آن قرار دارد ، از جمله مردم ، به دلیل عمل نیروی گریز از مرکز فوراً از بین می روند. در واقع زمانی که زمین متوقف شود، اشیاء روی سطح آن به حرکت خود ادامه خواهند داد. این گزینه شاید برای افراد قابل قبول تر باشد ، زیرا همه چیز آنقدر سریع اتفاق می افتد که هیچ کس چیزی نمی فهمد. اما در صورت کاهش تدریجی زمین ، ما باید عواقب مخرب بسیاری را تجربه کنیم.
 

 

چه خواهد شد اگر زمین به تدریج چرخش خود را متوقف کند؟

حال بیایید به یک الگویی واقع بینانه تر از اوضاع بپردازیم اگر چرخش سیاره زمین به تدریج کند شود و بشریت لحظه توقف آن را پیدا کند. ما قبلاً می دانیم که سیاره ما فقط در میلیارد ها سال متوقف خواهد شد ، اما فرضیه این می تواند زودتر اتفاق بیفتد. دانشمندان این مسئله را رد نمی کنند که به عنوان مثال ممکن است سرعت چرخش این سیاره کاهش یابد ، به دلیل برخورد با یک سیارک. چنین رویدادی به خودی خود برای زمین کشنده خواهد بود و کاهش سرعت چرخش سیاره به یک امتیاز ناخوشایند برای همه چیز تبدیل می شود. اما بیایید تصور کنیم که این اتفاق بدون مشارکت سیارک های عظیم رخ داده است ، اما به دلایل بیشتر "دلخراش".
نور و تاریکی اولین چیزی است که به ذهن خطور می کند روز ابدی در یک نیمکره و شب ابدی در دیگری اتفاق می افتد. در حقیقت ، اینها چیزهای جزیی در مقایسه با سایر تغییرات جهانی است ، از فاجعه های وحشتناک شروع می شود و با توزیع مجدد آبهای اقیانوس جهانی خاتمه می یابند که منجر به کشته شدن جمعی کل زندگی در کره زمین خواهد شد.
اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟
مفهوم روز از بین می رود. در یک طرف زمین یک روز ابدی خواهد بود. در همین زمان ، خورشید ثابت گیاهان زیادی را از بین می برد و خاک خشک می شود و ترک می خورد. قسمت تاریک زمین مانند تندرا برفی خواهد بود. دانشمندان بر این باورند که یک منطقه واسط بین روز و شب کم و بیش برای زندگی مناسب خواهد بود.
 
آب اقیانوس ها مکان خود را تغییر داده و از استوا به قطب ها منتقل می شوند. یعنی خط استوایی به یک منطقه بزرگ زمین تبدیل می شود و بسیاری از مناطق سرزمین اصلی نزدیک به قطب ها پر از آب می شوند. واقعیت این است که سیاره ما به دلیل چرخش کمی محدب است ، بنابراین ، در امتداد خط استوا نوعی "هاله" دارد. بنابراین ، پس از توقف زمین ، آبهای اقیانوس جهانی به طور مساوی نگه داشته می شوند و در واقع از استوا جریان می یابند.
اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟
علاوه بر این که زمین و اقیانوس ها روی زمین متفاوت به نظر می رسند ، آب و هوا به طرز چشمگیری تغییر خواهد کرد. اکنون وزش باد به موازات استوا جریان دارد ، اما اگر اتفاقی بیفتد ، از استوا به قطبها می وزند. جریانات البته تغییر خواهند کرد. گفتن در مورد شرایط آب و هوایی در یک منطقه خاص دشوار خواهد بود ، اما می توانید مطمئن باشید که یک نیمکره خشک و دیگری بسیار سرد خواهد بود. جو زمین مانند آبهای اقیانوس به قطب نزدیکتر می شود و در استوا باریک تر می شود. به دلیل اینکه هسته فلزی زمین می چرخد  یک میدان مغناطیسی در اطراف آن وجود دارد. این هسته فلزی باعث محافظت در برابر طوفان های خورشید ی مخرب و ذرات پر انرژی در فضا است. بدون چرخش ، هیچ میدان مغناطیسی وجود نخواهد داشت و بنابراین ، همه موجودات زنده در نور مستقیم خورشید هلاک می شوند. انقراض گسترده در میان نمایندگان گونه های جانوری و گیاهی اجتناب ناپذیر خواهد بود. طغیان مناطق بزرگ ، تغییرات آب و هوایی ، بلایای طبیعی - همه اینها به وضوح تنوع زندگی در زمین را کاهش می دهد.
اگر چرخش زمین متوقف شود چه اتفاقی می افتد؟
مطمئناً مردم اگر بتوانند با شرایط جدید سازگار شوند. مکانهای زیادی وجود ندارد که بتوان در آن زنده ماند. مردم قادر خواهند بود در مناطق كوچك در مرز روز و شب زندگی كنند. در چنین مکان هایی بسته به نیمکره ، طلوع خورشید یا غروب خورشید وجود دارد. علاوه بر این ، در طول کل "خط واسط بین روز و شب" این امکان وجود خواهد داشت ، زیرا بخش قابل توجهی از زمین توسط اقیانوس ها پوشیده می شود ، و شما باید منطقه ای را انتخاب کنید که در آن فشار و دمای بهینه وجود داشته باشد.
این امکان وجود دارد که به دلیل تابش خطرناک کیهانی ، افراد مجبور شوند به زیر زمین بروند و فعالیتهای خود را در آنجا سامان دهند و لباسهای فضایی برای پیاده روی سطح زمین مورد نیاز باشد.
به طور کلی ، ارزش آن را دارد که بیشتر اوقات به این فکر کنیم که زمینی که در آن زندگی می کنیم چقدر با ارزش است ، زیرا فراتر از مرزهای سیاره ما برای صدها میلیون سال نوری ، هنوز هیچ مکان واحدی با شرایطی که برای انسان مناسب باشد، پیدا نشده است.

نظرات

در ادامه بخوانید...