گریگور ، بزرگترین تلسکوپ خورشیدی در اروپا ، به تازگی تصاویر بی سابقه ای از سطح خورشید را ثبت کرده است. این شاهکار حاصل یک سال کار سخت در رشته هایی از جمله اپتیک ، مهندسی و الکترونیک است.

پرواز بر فراز طوفان های خارق العاده خورشیدی

به منظور ایجاد زیرساخت های پایدار در Terre و ارسال افراد و دستگاه ها به فضا ، برای ما بسیار مهم است که چگونه Soleil و اثرات آن را بر روی سیاره ما بررسی کنیم. به همین منظور است که دانشمندان یک سال سخت کار کرده اند تا تلسکوپ Gregor را قادر به تصرف سطح خورشید با وضوح 50 کیلومتر کنند. اگر نسبت بین این اندازه گیری و قطر 1.4 میلیون کیلومتر ستاره را محاسبه کنیم ، معادل رزولوشن 50 متر روی زمین را بدست می آوریم. " این می تواند کاملاً تشخیص یک سوزن در یک زمین فوتبال یک مایل (1.609 کیلومتر) دورتر باشد " 

لوسیا کلینت ، رئیس پروژه ، می گوید: " این یک پروژه بسیار مهیج بود اما پر از چالش نیز بود. فقط در یک سال ما اپتیک ، مکانیک و الکترونیک را به طور کامل بازسازی کرده ایم تا به بهترین کیفیت تصویر ممکن برسیم ". یکی از اقدامات بزرگ این تیم در ماه مارس انجام شد ، زمانی که اعضای آن ، فقط در رصدخانه ، آزمایشگاه نوری را کاملاً راه اندازی کردند. با بازگشایی اسپانیا در ماه جولای ، اولین مشاهدات صورت گرفت و نتایج باورنکردنی را نشان داد.

لکه خورشیدی که توسط Gregor در طول موج 430 نانومتر مشاهده شده است. 

« این پروژه بسیار مخاطره آمیز بود، اما کار گروهی بزرگ و سازمان دقیق منجر به این موفقیت شد. ، سوتلانا بردیوگنیا ، مدیر KIS می گوید. اکنون ما یک ابزار قدرتمند برای حل معماهای سطح خورشید داریم . به لطف جدیدترین به روزرسانی های نوری ، این تلسکوپ قادر به تجزیه و تحلیل میدان های مغناطیسی ، همرفت ، تلاطم ، شعله های خورشیدی و لکه های خورشید با جزئیات کامل است.

جزایر قناری میزبان بزرگترین تلسکوپ خورشیدی اروپا است

Gregor ، تلسکوپ جدید آلمانی که به مطالعه ستاره ما اختصاص داده شده است ، در 21 مه در قله Teide ، قله جزیره تنریف افتتاح شد.

حداکثر فعالیت خورشیدی بعدی بدون شک یکی از دلایلی است که محققان موسسه فیزیک خورشیدی کیپنهاور فریبورگ ( کیس ) را به سمت ایجاد تلسکوپی جدید سوق داده است که وظیفه آن مطالعه سطح خورشید با وضوح بالا است. از دهه 1980 فیزیکدانان فیزیک نجومی آلمانی ها دارای یک برج خورشیدی هستند که یک تلسکوپ خلاuum به قطر 70 سانتی متر در رصدخانه Teide Peak دارد. در کنار اوست که اکنون تلسکوپ Gregor انجام می شود.

با جزیره لا پالما و جزیره تنریف ، موسسه اخترفیزیک قناری ها ( IAC ) دارای دو مکان با ارتفاع زیاد در زیر یکی از بهترین آسمانهای اروپا است که مدتهاست به این ترتیب شناخته می شوند. در قرن نوزدهم و پیش از این ستاره شناس اسکاتلندی چارلز پیازی اسمیث برای مشاهدات نجومی خود به مدت سه ماه در آنجا ساکن شد و در سال 1910 ژان ماسکارت فرانسوی عبور دنباله دار هالی را مشاهده کرد .

تلسکوپ گرگور با آینه قطر 1.5 متر ، اکنون اولین تلسکوپ خورشیدی در اروپا و سومین تلسکوپ خورشیدی در جهان است. گرگور مجهز به اپتیک تطبیقی ​​که برای جبران اثرات مضر تلاطم جوی ساخته شده است ، باید جامعه علمی آلمان ، اسپانیا و بین المللی را قادر به مطالعه Soleil در وضوح بالا ، ارائه کیفیت تصویر ارائه دهد که تاکنون هیچ تلسکوپ خورشیدی زمینی به دست نیاورده است.

دقیق ترین عکس از ساختار میدان های مغناطیسی خورشید ، که توسط تلسکوپ GREGOR بدست آمده است.

برای اسکار فون در لوه ، مدیر انستیتوی فیزیک خورشیدی کیپنهاور در فرایبورگ ، "گریگور یک فرصت بی نظیر برای تحقیقات اروپایی است. این ابزار در درجه اول برای مطالعه پدیده های فیزیکی در سطح مرئی خورشید طراحی شده است ، جایی که ما ظهور انرژی را از درون ستاره می بینیم تا سپس به فضا پرتاب شود و گاهی به زمین برسد . از آنجا که هدف فیزیکدانان روشن است: درک بهتر فرآیندهای منشأ فعالیت خورشیدی برای کنار آمدن با تغییرات خلقی ستاره ما ضروری است.

گریگور همچنین توانایی این را دارد که بتواند در هنگام غروب خورشید ستاره های کهکشان راه شیری را مطالعه کند ، روشی برای بهینه سازی این ابزار ، بودجه آن (چیزی کمتر از 13 میلیون یورو) در بیشتر موارد توسط آلمان تأمین شده است. تلسکوپ GREGOR ، بزرگترین تلسکوپ در اروپا ، دقیق ترین تصاویر را از سطح خورشید ساخته و کوچکترین ویژگی های ساختار میدان های مغناطیسی آن را آشکار کرده است. 

خورشید شاید در گذشته های خیلی دور  یک ستاره دوقلو داشته است.قل دوم خورشید اکنون کجاست و چگونه ناپدید شده است؟
خورشید ما یک همراه داشته و بسیاری از سیارات کوتوله کشف نشده در منظومه شمسی وجود دارد. این در مطالعه جدید دانشمندان بیان شده است. مقاله ای که توسط دکتر آوی لوب ، استاد علوم و دانشجويان دانشگاه هاروارد ،  در Astrophysical Journal Letters ،  منتشر شده است مغایر با تئوری غالب ستاره تنها در مورد منشأ منظومه شمسی است.

چگونه دانشمندان به این نتیجه رسیدند؟ این کشف چه سؤالی در مورد منظومه شمسی ما ایجاد می کند؟ چه چیز دیگری در منظومه شمسی ما پنهان مانده است؟ سیستم های دارای دو ستاره به طور کلی چگونه شکل گرفته اند و اکنون "خورشید دوم" کجاست؟

نظریه جدید در باره خورشید دوم چه می گوید

ستاره شناسان دانشگاه هاروارد گفته اند كه خورشید ممكن است بخشی از یك سیستم دودویی باشد - جایی كه دو ستاره در طول سالهای تشكیل منظومه شمسی به دور هم می چرخند.

نظریه جدید دانشمندان ادعا می کند که اگر یک سیستم ستاره ای دوتایی وجود داشته باشد ، برای جذب اجسام دور با گرانش خود مجهزتر است. به بیان ساده ، بسیاری از اجسام و در فاصله بسیار دور از خورشید اشاره می کنند که ستاره ما یک دستیار همراه داشته است.

نمودار منظومه شمسی اولیه: سیاره نهم با بسیاری دیگر از اشیا similar مشابه در حدود 75 میلیارد کیلومتری خورشید در مدار است ، یک ستاره دوم مانند خورشید در حدود 225 میلیارد کیلومتر دورتر است و ابر اجسام یخی بیش از یک تریلیون کیلومتر فاصله دارد. ... دور از خورشید (توجه: 1 واحد آمپر = 150 میلیون کیلومتر).

نویسنده این تحقیق گفت: دانشمندان می گویند ، این نظریه رادیکالی مبنی بر اینکه منظومه شمسی ممکن است زمانی یک سیستم دوتایی ستاره ای از دو ستاره باشد که به دور یک نقطه مشترک در فضا می چرخد ​​، تعجب آور نیست. "بیشتر ستارگان مشابه خورشید با ماهواره های دوتایی متولد می شوند" .

ستاره ها چگونه تشکیل می شوند

ستاره ها در ابرهای گرد و غبار به دنیا می آیند و در بیشتر کهکشان ها پراکنده هستند. نمونه مشهور ابر گرد و غبار "سحابی جبار" یا  سحابی شکارچی است. تلاطم در اعماق این ابرها گره هایی با جرم کافی برای گاز و گرد و غبار ایجاد می کند تا تحت فشار جاذبه خود شروع به فروپاشی کنند. با ریزش ابر ، مواد در مرکز شروع به گرم شدن می کنند. این هسته داغ در مرکز ابر در حال فروپاشی است که یک روز به یک ستاره تبدیل می شود. مدل های سه بعدی رایانه ای شکل گیری ستاره پیش بینی می کنند که ابرهای در حال چرخش از گاز و گرد و غبار در حال فروپاشی می توانند به دو یا سه قسمت متلاشی شوند. این توضیح می دهد که چرا بیشتر ستارگان کهکشان راه شیری زوج هستند یا در گروههای چند ستاره ای قرار دارند.

مشاهدات قدرتمند فوران ستاره ای در مورد پژواک نور Eta Carinae بینش جدیدی از رفتار ستارگان پرقدرت قدرتمند در آستانه انفجار ارائه می دهد.
اعتبار: NOAO ، AURA ، NSF و N. Smith (دانشگاه آریزونا)

سیستم های ستاره ای دوتایی چیست

شما می دانید که سیارات به همان روشی که سیاره زمین ما به دور خورشید می چرخد ​​به دور ستارگان می چرخند. اما آیا می دانید ستاره ها می توانند به دور ستاره های دیگر نیز بچرخند؟ دانشمندان تخمین می زنند که بیش از 80٪ نقاط نور در آسمان شب در واقع چندین سیستم ستاره ای هستند. این سیستم ها می توانند دارای دو ، سه ، چهار یا حتی تعداد بیشتر ستاره باشند!

شواهدی وجود دارد که هفت ستاره در سیستم ستاره جبار در صورت فلکی عقرب وجود دارد! این بدان معنی است که منظومه شمسی ما که اکنون فقط یک

ستاره واحد دارد ، در واقع بسیار نادر است.

این نمودار نشان می دهد که چگونه دو ستاره در یک سیستم باینری یک مدار بیضوی دارند (در بعضی موارد می تواند تقریباً دایره ای باشد). آنها تمرکز مشترکی دارند که مرکز جرم یا حدفاصل سیستم است و حول این نقطه می چرخد. بردار شعاع متصل کننده دو ستاره همیشه مرکز تقاطع را قطع می کند.

همانطور که در بالا نشان داده شده است ، سیستم های دودویی می توانند مدارهای بسیار بیضوی داشته باشند. در این موارد ، غیر عادی بودن e به 1 نزدیکتر است. اگر e به 0 نزدیک باشد ، مدارها مدورتر خواهند بود.

بیشتر این سیستم های چند ستاره ستاره های باینری هستند. پیشوند bi- منشا Latin لاتین دارد و به معنی دو است . ستارگان دوتایی دو ستاره هستند که دارای یک پیوند گرانشی مشترک هستند و همزمان به دور مرکز جرم مشترک خود می چرخند. مرکز جرم یک جسم (یا اشیاء) نقطه تعادل آن است. تصور کنید که می توانید دو ستاره را به انتهای یک قطب بلند وصل کنید. مرکز جرم نقطه ای است که می توانید این قطب را روی انگشت خود نگه دارید تا به یک طرف یا طرف دیگر متمایل نشود.

سیستم دودویی BHB 2007 در مراحل اولیه شکل گیری است ، فاصله 600 سال نوری از زمین در سحابی اسب تاریک

تصویری از دو ستاره جوان و در حال رشد که توسط دیسک های گاز و گرد و غبار احاطه شده اند.

 اعتبار عکس : ALMA (ESO / NAOJ / NRAO) ، Alves و همکاران

در یک سیستم ستاره ای دوتایی ، دو ستاره به دور مرکز جرم مشترک خود می چرخند. ستارگان دوتایی به عنوان "گسترده" یا "نزدیک" طبقه بندی می شوند. همانطور که از نام آن پیداست ، در باینریهای عریض ، مدارهای دو ستاره آنها را از یکدیگر دور می کند. ستاره ها در طول مسیر زندگی به طور جداگانه حرکت می کنند و تأثیر کمی روی یکدیگر دارند. با این حال ، باینری های نزدیک به اندازه کافی به یکدیگر نزدیک هستند که جاذبه یک ستاره می تواند یک ستاره دیگر را تغییر شکل دهد و گاهی اوقات آن را ببلعد. از آنجا که ستاره ها بر اساس جرم خود طبقه بندی می شوند ، این انتقال ماده از یک ستاره به ستاره دیگر می تواند مسیر زندگی آنها را به طور کامل تغییر دهد.

ابر Oort - خانه دنباله دارها

ابر Oort دورترین منطقه منظومه شمسی است. اعتقاد بر این است که حتی نزدیکترین اجسام موجود در ابر Oort نیز چندین برابر دورتر از خورشید نسبت به لبه های خارجی کمربند کویپر هستند.برخلاف مدار سیارات و کمربند کویپر که بیشتر در یک دیسک مسطح و دور خورشید قرار دارند ، ابر اورت یک پاکت کروی غول پیکر است که بقیه منظومه شمسی را احاطه کرده است. به نظر می رسد یک حباب بزرگ دیواره ضخیم از قطعات باقی مانده در فضا باشد. ابر اورت می تواند میلیاردها یا حتی تریلیون اشیاء داشته باشد.

تصویری از کمربند کویپر و ابر اورت در رابطه با منظومه شمسی ما. ناسا

از آنجا که مدار دنباله دارها بسیار طولانی است ، دانشمندان گمان می کنند که ابر Oort منبع اکثر این ستاره های دنباله دار است. به عنوان مثال ، دنباله دار C / 2013 A1 Siding Spring که در سال 2014 بسیار نزدیک از مریخ عبور کرد ، حدود 740،000 سال به منظومه شمسی بر نخواهد گشت.

فاصله خورشید تا ابر Oort آنقدر زیاد است که توصیف آن نه در واحدهای متداول مایل یا کیلومتر بلکه در واحدهای نجومی مفید است. یک واحد نجومی (یا AU) فاصله بین زمین و خورشید است. مدار بیضوی پلوتو آن را به فاصله 30 AU منتقل می کند. از خورشید و 50 AU با این حال ، اعتقاد بر این است که لبه داخلی ابر Oort از خورشید بین 2000 تا 5000 AU است.  لبه خارجی می تواند در فاصله 10،000 یا حتی 100،000 AU باشد. از خورشید - این یک چهارم یا نیمی از فاصله بین خورشید و نزدیکترین ستاره همسایه است.

اگرچه اعتقاد بر این است که دنباله دارهای طولانی در میان سیارات از ابر Oort سرچشمه می گیرند ، اما هیچ جسمی در دورترین منطقه آن مشاهده نشده است ، بنابراین این یک مفهوم نظری است. اما این همچنان گسترده ترین توضیح در مورد منشأ دنباله دارهای طولانی مدت است.

اکنون این "خورشید دوم" کجاست

بنابراین اگر خورشید ماهواره ای دوتایی داشته ، کجاست؟ اکنون به وضوح دیده می شود که آنجا نیست.اگر هرگز وجود داشته باشد ، مدتها پیش از بین رفته است. بیشتر ستاره ها در خوشه های ستاره ای ، گروه های صدها یا حتی هزاران ستاره ای متولد می شوند ، بنابراین جای تعجب نیست که خورشید 4.6 میلیارد سال پیش در یکی از خوشه ها به دنیا آمده باشد.

در چنین فضای شلوغی برخورد بین ستاره ها بسیار محتمل است. حتی اگر یک کوتوله سرخ با جرم یک دهم خورشید حدود 300 میلیارد کیلومتر مسافت طی کند ، می تواند عملکرد سیستم را مختل کرده و ماهواره سابق خورشید را بیرون بکشد. این احتمال وجود دارد که خورشید قبل از ، از دست دادن فقط یک همراه خود را حدود 100 میلیون سال حفظ کند ، یک دوره کوتاه در مقایسه با سن فعلی ستاره.

نمونه هایی از منظومه شمسی با دو ستاره

این نمودار منظومه شمسی ما را با کپلر 47 مقایسه می کند ، یک سیستم دوتایی ستاره ای که از دو سیاره تشکیل شده است ، یکی در مدار به اصطلاح قابل سکونت در حال چرخش است. این میانگین طلایی سیستم سیاره ای است ، جایی که آب مایع می تواند در سطح سیاره وجود داشته باشد.

برخلاف منظومه شمسی ما ، سیستم کپلر 47 دارای دو ستاره است. یک ستاره از نظر اندازه با خورشید شباهت دارد اما فقط 84٪ روشن تر است. ستاره دوم ریز و درشت ، فقط یک سوم خورشید و کمتر از یک درصد روشن است. از آنجا که ستاره ها کوچکتر از خورشید ما هستند ، منطقه قابل سکونت سیستم نزدیکتر است.منطقه قابل سکونت این سیستم به شکل حلقه ای است که مرکز آن یک ستاره بزرگ است. هرچه ستاره اصلی هر 7.5 روز در مرکز توده دو ستاره می چرخد ​​، حلقه قابل سکونت حرکت می کند.

ارائه توسط این هنرمند نشان می دهد که این سیاره در داخل منطقه قابل سکونت به راحتی می چرخد ​​، دقیقاً مانند زمین به دور خورشید می چرخد. یک سال مدار ماهواره کپلر -47 سی 303 روز است. کپلر 47 سی دنیای مطلوبی برای زندگی نیست ، اما یک غول گازی در نظر گرفته می شود ، کمی بزرگتر از نپتون ، جایی که ممکن است جو ابرهای پرپشت و روشن بخار آب وجود داشته باشد.

این کشف تنوع سیستم های سیاره ای را در کهکشان ما نشان می دهد و فرصت های بیشتری را برای جستجوی حیات همانطور که می شناسیم فراهم می کند.علاوه بر این ، محققانی که با داده های ماهواره بررسی سیاره فراخورشیدی ناسا (TESS) کار می کنند ، اولین سیاره این ماموریت را در نزدیکی زمین کشف کرده اند ، جهانی که در اطراف دو ستاره است. این سیاره که TOI 1338 b لقب گرفته است ، تقریباً 6.9 برابر زمین است یا در اندازه های نپتون و زحل قرار دارد.

در صورت فلکی نقاش در فاصله 1.300 سال نوری در سیستم قرار دارد. ستارگان موجود در این سیستم یک سیستم دودویی گرفتگی را تشکیل می دهند که وقتی ماهواره های ستاره ای در صفحه دید ما بر روی هم قرار می گیرند ، رخ می دهد. جرم یکی حدود 10٪ از خورشید بیشتر است ، در حالی که دیگری سردتر ، کم نورتر و فقط یک سوم جرم خورشید است.

ترانزیت های TOI 1338 b نامنظم است ، از 93 تا 95 روز متغیر است و به دلیل حرکت مداری ستارگان آن در عمق و مدت زمان متفاوت است. TESS فقط ترانزیت هایی را می بیند که از یک ستاره بزرگ عبور می کنند - عبور از ستاره کوچکتر بسیار ضعیف است و قابل تشخیص نیست. مدار آن حداقل برای 10 میلیون سال آینده پایدار است. با این حال ، زاویه مدار به سمت ما چنان تغییر می کند که ترانزیت سیاره پس از نوامبر 2023 متوقف می شود و پس از هشت سال از سر گرفته می شود.

شواهد برای  "خورشید دوم" کجاست

در ابر Oort ، این پوسته کروی از اجسام یخ زده در منظومه شمسی خارجی است. اعتقاد بر این است که از بقایای باقی مانده از تشکیل منظومه شمسی تشکیل شده است ، اما به نظر می رسد اجسام بیش از حد زیادی وجود دارد. فقط هنگامی که "خورشید دوم" در مدل این مقاله جدید قرار می گیرد ، ابر Oort به همان اندازه متراکم می شود که امروزه آن را می بینیم.

سیستم های دودویی در گرفتن اجسام بسیار کارآمدتر از تک ستاره ها هستند. دانشمندان می گویند اگر Oort Cloud شکلی را که مشاهده می کرد ، تشکیل دهد ، به این معنی است که خورشید با همان توده ای که قبل از ترک خوشه خود از بین رفته بود ، همراهی داشت.این مهم است زیرا اشیاء موجود در Oort Cloud مانند دنباله دارها می توانستند آب را به سیاره ما بیاورند. ممکن است اجسام موجود در ابر Oort بیرونی در تاریخ زمین نقش مهمی داشته باشند ، مانند آوردن آب به این سیاره و انقراض دایناسورها.

دانشمندان همچنین خاطرنشان كردند كه ماهواره مضاعف خورشیدی نیز برخی دیگر از مشکلات سیستم خورشیدی ما را برطرف می كند. به عنوان مثال ، جسم یخی در حال چرخش نپتون به گروههای مختلف تعلق دارند . یکی به آن دیسک پراکنده گفته می شود و متشکل از اجسامی است که دارای مدارهای بسیار بیضوی و مایل هستند که احتمالاً در نتیجه برخورد با غول های گازی ، در درجه اول نپتون ، به این منطقه از فضا خارج می شوند. مثال دیگر ابر بیرونی Oort Cloud ، حجم کروی بزرگی از فضا در حدود یک تریلیون کیلومتر از خورشید است. در ابر Oort حدود 10 برابر بیشتر از دیسک پراکنده اجسام خارجی وجود دارد ، اما طبق اکثر فرضیه های مربوط به تشکیل منظومه شمسی ، این تعداد باید کمی کمتر باشد. در مقاله ، ستاره شناسان کشف می کنند که ایده باینری به طور طبیعی رابطه صحیحی را ایجاد می کند

با این حال ، آنچه در مورد نظریه خورشید دوم واقعاً هیجان انگیز است ، پیامدهای آن برای سیاره نهم است.

آیا هنوز سیاره نهم کشف نشده در منظومه شمسی وجود دارد

سیاره نه چیست؟ اعتقاد بر این است که سیاره نهم یک ابر زمین است - سیاره ای در حدود 5-15 برابر زمین ، که اولین بار در سال 2016 پیشنهاد شد.

"سیاره نه" بعید به نظر می رسد زیرا برای منظومه شمسی جمع آوری مواد کافی در چنین فاصله ای از خورشید برای تشکیل یک سیاره به اندازه زمین دشوار است. این امر باعث شده است تا اخترشناسان نظریه هایی رادیکالی حتی در مورد اینکه "اثرات سیاره نه" مشاهده می شود ، ارائه دهند.

اثری از داستان نویسی که سیاره نه را به تصویر می کشد ، یک ابر زمینی نظری که خورشید را در فاصله چند ده میلیارد میلیارد کیلومتری در حال گردش نشان می دهد. مشاهدات جهان یخ های دور حاکی از وجود این سیاره است. اعتبار: روبرتو مولار کاندانوزا و اسکات شپرد ، با تقدیر از انستیتوی علوم کارنگی
یکی از نظریه های دیگر  این است که یک سیاهچاله اولیه در منظومه شمسی وجود دارد. دیگری نظریه جدید "خورشید دوم" است.

جالب توجه است ، دومی پیش بینی کرده است که ممکن است بیش از یک سیاره اضافی در منظومه شمسی پنهان شده باشد.علاوه بر افزایش شانس تصرف یک سیاره بزرگ ، از نظر تئوریک "خورشید دوم" باید به انتقال اجسام بیشتر به مناطق بیرونی منظومه شمسی کمک می کرد. مدل جدید دانشمندان پیش بینی کرده است که باید اشیا  بیشتری با جهت مداری مشابه سیاره نه وجود داشته باشد.

چگونه می توان نظریه "خورشید دوم" را آزمایش کرد

محققان حدس می زنند که رصدخانه (era C Rubin (VRO در هوای کوهستانی در قله Cerro Pachon در دره Elqui شیلی ، که بررسی آسمان ده ساله آن باید "اولین نور" در سال 2021 باشد ، می تواند سیاره نهم را تایید یا رد کند. دانشمندان تأیید می كنند: "اگر VRO وجود" سیاره نهم "و منشا آن را تأیید كند و همچنین جمعیتی از سیارات كوتوله مشابه را بدام اندازد ، در این صورت مدل دوتایی بر تاریخ ستارگان تنها كه مدتهاست تصور می شود ، اولویت خواهد داشت."

نظرسنجی VRO با بررسی میراث فضا و زمان (LSST) ده ساله در هر سه شب ، کل آسمان شب نیمکره جنوبی را ضبط می کند ، و هر تصویر مساحتی 40 برابر اندازه ماه کامل را پوشش می دهد.

رصدخانه با زاویه دید گسترده ، منجمان را از زمان واقعی حوادث آگاه می کند و بایگانی عظیمی از داده ها را ایجاد می کند. پیش بینی می شود این امر دانش ستاره شناسان را نسبت به فضا بسیار گسترش دهد. اگر گروهی از سیارات کوتوله در خارج از منظومه شمسی کمین کرده باشند - و حتی خود سیاره نه ، VRO می تواند آنها را پیدا کند.محققان می گویند ، این نظریه "خورشید دوم" معتبرتر می شود.

(سیارک) : به نقل از دیلی میل، براساس تحقیقات مرکز هاروارد-اسمیتسونیان یازده مورد از دوردست ترین ستارگان در کهکشان راه شیری  حدود ٣٠٠ هزارسال نوری با زمین فاصله دارند. اما نیمی از این ستارگان به کهکشان راه شیری تعلق ندارند.

به عبارت دیگر پنج ستاره که دور کهکشان راه شیری می چرخند از یک کهکشان کوچک دیگر دزدیده شده اند . نام این کهکشان کوتوله ،ساجیتاریوس می باشد و یکی از ١٢ کهکشانی است که دور راه شیری می چرخند.درهر بار چرخش، جاذبه راه شیری کهکشان های کوچکتر را به سمت خود کشیده و باعث از هم پاشیدن آنها می گردد.این امر منجر می شود ستارگان در کهکشان های کوتوله به نقاط دور در فضا پرتاب شوند.

زمین یکی از چندین سیاره منظومه شمسی است که در کهکشان راه شیری قرار دارد. در این منظومه زمین بعد از عطارد و زهره سومین سیاره و از نظر بزرگی در رده ی پنجم است که به دلیل فاصله ی مناسب از خورشید( 150 کیلومتر ) قابلیت حیات را دارا می باشد. برخی از سیارات منظومه شمسی سطحی سنگی و برخی سطحی انباشته از گاز دارند. سیاره های عطارد، زهره، مریخ و زمین سطح سنگی دارند و سیاره هایی مانند مشتری، زحل، نپتون، اورانوس و پلوتو سطحی گازی دارند. زمین و سایر سیارات منظومه شمسی در مدار هایی به دور خورشید در گردش هستند. زمین در هر سال یک بار به دور خورشید و سیصد و شصت و پنج بار به دور خود می چرخدکه هر بار گردش به دور خود یک شبانه روز می شود.

سیاره زمین یک قمر به نام ماه دارد که به دور زمین در گردش است و دانشمندان بر این باورند که این قمر پس از تشکیل زمین از تجمع اجرام در حال گردش دور زمین به وجود آمده است و در ابتدا درخشان تر از زمان حال بوده است. در سال های اولیه تشکیل زمین و ماه بمباران های شهابی فراوانی با زمین برخورد کرده اند که تاثیرات مهمی بر کره زمین داشته اند. آخرین فرضیه ای که درباره ی چگونگی تشکیل ماه بیان شده و مورد پذیرش همه قرار گرفته است فرضیه برخورد بزرگ است. این فرضیه می گوید که جسمی به اندازه ی یک سیاره ی کوچک با زمین برخورد کرد. پس از برخورد بخشی از آن در زمین باقی مان و بخشی از جرم آن به فضا رفت. مجموعه جرم های اطراف زمین یکی شد و ماه را پدید آورد.  زمین همیشه با جرم های آسمانی دیگر مانند ماه و خورشید و سایر سیارات جاذبه داشته است. ماه باعث کشش در آب اقیانوس ها یا جزر و مد و پایدار شدن زاویه انحراف محور زمین و آهسته تر شدن سرعت گردش زمین شده است.  در برخی از سیارات مانند مریخ آب وجود دارد ولی به دلیل فاصله زیاد از خورشید و سرمای زیاد یخ زده است و قابلیت حیات دیده نمی شود. دانشمندان بر این باوراند که حیات در سیاره زمین در حدود یک میلیارد سال پیش پدیدار شده است و این در حالی است که عمر سیاره زمین  نزدیک به پنج میلیارد سال قبل بر می گردد. در مورد تشکیل حیات در سیاره زمین نظر های متفاوتی وجود داردکه برای بررسی این نظریات در مقالاتی دیگر ، به آن ها پرداخته می شود.در هر حال یکی از موثر ترین عوامل وجود حیات در زمین دمای مناسب و آب است. که دمای مناسب با عث می شود آب به صورت مایع در سطح زمین جاری باشد. نزدیک به سه چهارم سطح زمین را آب و یک چهارم آن را خشکی تشکیل می دهد. آب های سطح زمین به طور کلی به دو دسته آب های شور مانند اقیانوس ها و آب های شیرین مانند رود ها و برخی دریاچه ها تقسیم می شود. البته در دو قطب زمین به دلیل سردی هوا یخ وجود دارد که با توجه به موقعیت فیزیکی زمین و تابش خورشید امری طبیعی است. یکی دیگر از مواردی که سبب پیدایش و حفظ حیات در زمین می شود وجود امواج مغناطیسی دور زمین است که ناشی از هسته آهن و نیکلی زمین می باشد که مانع ورود اشعه های خطرناک خورشید به زمین می شود. به طور کلی ساختار زمین را از دو نظر مورد بررسی قرار می دهند. از نظر فیزیکی زمین به بخش های سنگ کره، خمیر کره، گوشته زیرین، هسته خارجی و هسته داخلی تقسیم می شود. که حالت آنها به ترتیب جامد، خمیری، جامد، مذاب و جامد است. از نظر شیمیایی نیز به پوسته، گوشته و هسته تقسیم می شود.هر چند که فاصله سطح زمین تا مرکز زمین عددی ثابت نیست اما آن را به طور متوسط 6400 کیلو متر در نظر می گیرند. بلند ترین نقطه بر روی خشکی های زمین کوه اورست است که حدود نه کیلو متر از سطح دریا ارتفاع دارد. عمیق ترین قسمت دریا ها نیز در نزدیکی جزایر فیلیپین در اقیانوس آرام قرار دارد. عمق این ناحیه حدود 11 کیلومتر پایین تر از سطح دریا است و گودال ماریانا نام دارد. اتمسفر زمین نیز که شامل لایه اوزون است در این امر نقشی حیاتی دارد. جو زمین ترکیبی از گاز های نیتروژن، اکسیژن و ... است. اتمسفر نخستین زمین از بیرون زدن گازها و فعالیت های آتش فشانی به وجود آمد. (سیارک) 

پس از آن ، آب و یخ گرفته شده از سیارک ها و خرده سیاره ها و ستاره های دنباله دار و جرم های دورتر از نپتون ، میزان بخار آب فشرده جمع شده در زمین را بالا برد و در نهایت اقیانوس ها به وجود آمد. زمانی که گاز های گلخانه ای در زمین پخش شد در پرتو افکنی خورشید تغییراتی به وجود آمد که همه ی این موارد زمین را گرمتر می کرد و دمای سطح زمین بالاتر می رفت و مانع یخ زدن اقیانوس ها می شد. در حدود سه و نیم میلیارد سال پیش بود که اتمسفر تشکیل شد و باعث شد تا در اثر طوفان های خورشیدی اتمسفر زمین خالی نشود. محدوده دمای هوا بر روی کره زمین میان 89/2 زیر صفر در قطب جنوب تا 70/7 درجه بالای صفر در کویر لوت ایران قرار دارد. محیط استوای زمین 40/07516 کیلومتر است. میانگین فاصله ی کره زمین تا کره ماه 340 هزار کیلومتر می باشد. انسان ها نیاز های خود را از منابع، کانی ها و محصول هایی که از پوسته زمین به دست می آورند تامین می کنند. در جهان نزدیک به 200 کشور مستقل وجود دارد . انسان ها در زمان قدیم به صاف بودن کره زمین و مرکز بودن زمین در جهان معتقد بودند.ترجمه  itrans.ir

جستجو کردن و ماجراجویی در فضا می تواند به همان اندازه ای که در فیلم های سینمایی مشاهده می کنیم، عجیب و غریب باشد. بعداز این همه سال که دانشمندان و محققان بسیاری عمر خود را وقف این کار کرده و به دنبال تمامی سیاره های موجود در جهان هستی بوده اند، هنوز بخش بسیار زیادی از هستی، از دسترس انسان خارج بوده است، اما نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که هر روز نسبت به روز قبل، به یافتن تمامی سیاره ها و کهکشان ها و پی بردن به چند و چون آن ها نزدیک تر می شویم. در این مقاله قصد داریم شما را با چند حقیقت عجیب و جالب توجه در خصوص فضا آشنا کنیم. با سیارک همراه باشید.

ناسا صدا های عجیبی در فضا ضبط کرده است

غروب خورشید در کره مریخ آبی رنگ است

هزینه فرستادن وسایل مورد نیاز فضا نوردان سر سام آور است

جو فضا پر شده از زباله هایی که به طور معمول فلزی هستند

رد پای فضا نوردان می تواند تا چیزی حدود صد سال بر روی سطح کره ماه باقی بماند

شرایط آب و هوایی در فضا همیشه سرد نیست و هوای آن می تواند گاهی بسیار گرم شود

در سیاره زهره مدت زمان یک سال کمتر از یک روز است

ایستگاه بین المللی فضایی (با نام اختصاری آی اس اس شناخته می شود) به اندازه یک زمین فوتبال است

انسان بدون لباس مخصوص فضانوردان، بیش از پانزده ثانیه در فضا دوام نخواهد آورد

حتی در فضا هم امکان رواج هرج و مرج وجود دارد

دلیل سیاه بودن جو فضا چیست؟

با این حال چنین به نظر می رسد که این نظریه صحت ندارد و جهان هستی نه ثابت است و نه بی زمان. ادوین هابل کسی بود که این نظریه جدید را مطرح کرد. به باور او جهان هستی روز به روز در حال گسترش و بزرگ تر شدن است و تشعشعات حرارتی به جای مانده از انفجار بزرگ (Big Bang) گواه او برای این ادعا است. با استناد به این تشعشعات می توان گفت که اکنون جهان هستی چیزی حدود 13.8 میلیارد سال از عمرش می گذرد. نکته ای که وجود دارد این است که در جو فضا، این گونه نیست که به هر سویی که نگاه کنید، ستاره ای خواهید دید، چرا که بسیاری از ستاره ها آن قدری از عمرشان نمی گذرد که وقت کافی برای رسیدن نورشان به چشم ما وجود داشته باشد و هنوز این اتفاق رخ نداده است. به همین خاطر است که نظریه دوم از صحت بیشتری برخوردار است.

سیاره خورشید به تنهایی 99.8 درصد از کل منظومه شمسی را از لحاظ حجمی به خود اختصاص داده است

مرکز کهکشان راه شیری ده ها هزار حفره سیاه رنگ در خود دارد

به احتمال غریب به یقین چیزی بیشتر از یک سپتیلیون (عدد یک به همراه بیست و چهار عدد صفر) ستاره در کل جهان هستی وجود دارد

سیارک به ابعاد خانه ای بزرگ که به طور خطرناکی  نزدیک به زمین پرواز می کرد.فاصله این سیارک به زمین نزدیکتر از ماه بود. این سیارک، احتمالا به عرض 30 متر، تنها در 9 آوریل سال جاری کشف شد. سرعت نسبی آن بیش از 20 هزار کیلومتر در ساعت است. به گفته کارشناسان، اگر سیارک GC6 واقعا با زمین برخورد میکرد، آسیب می توانست بسیار قابل توجه باشد.