ستاره شناسان شکل گیری سریع سیاهچاله های فوق العاده بزرگ را توضیح دادند
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
ستاره شناسان شکل گیری سریع سیاهچاله های فوق العاده در اوایل جهان را توضیح داده اند. براساس مطالعه دانشمندان دانشگاه تریست که در مجله Astrophysical Journal منتشر شده است ، دلیل این فرایند ، همجوشی چندین سیاهچاله در مراکز کهکشان ها و جمع شدن فعال گاز است.
طبق تئوری های کلاسیک ، سیاهچاله فوق العاده بزرگ در مرکز یک کهکشان هنگام جذب مواد اطراف - عمدتا گاز - بوجود می آید. چنین سیاهچاله هایی متناسب با جرم خود ماده را جذب می کنند. به همین دلیل ، در مراحل اولیه توسعه ، وقتی جرم سیاهچاله کوچک است ، رشد باید بسیار کند باشد.
با این وجود ، مشاهدات نشان می دهد که در حال حاضر 800 میلیون سال پس از بیگ بنگ در اوایل جهان ، سیاهچاله های فوق العاده بزرگ وجود داشته اند که طبق تئوری های کلاسیک ، زمان شکل گیری نخواهند داشت.
دانشمندان در کار خود مدلی را برای شکل گیری سیاهچاله های فوق العاده بزرگ ایجاد کردند و دریافتند که ادغام چندین سیاه چاله معمولی اجازه می دهد تا سیاه چاله ادغام شده فقط در 50 تا 100 میلیون سال به جرم 10 هزار تا 1 میلیون برابر بیشتر از جرم خورشید برسد.
محققان خاطرنشان كردند كه مشاهدات با استفاده از مشاهدات LISA و LIGO / Virgo در تأييد اين نظريه كمك خواهد كرد.
"تلاقی سیاهچاله های بیشمار در مراکز کهکشان ها باعث ایجاد امواج گرانشی می شود که انتظار می رود با استفاده از ردیاب های موجود و در آینده آنها را ببینیم و مورد مطالعه قرار دهیم."
امواج گرانشی، نوساناتی در فضا زمان می باشند که نخستین بار یک قرن پیش در نظریه نسبیت انیشتین پیش‌بینی شده بود، امواج گرانشی به قدری ضعیف می باشند که به سختی می‌توان آنها را آشکارسازی نمود.
به گفته اینشتین فضا زمان مانند یک شبکه می باشد که در زیر وزن یک جرم دچار خمیدگی می گردد. امواج گرانشی که با سرعت نور منتشر می گردند مانند انحناهایی می باشند که از پرتاب یک سنگ ریزه در یک حوضچه تشکیل می شود. (سیارک) به گفته ی دانشمندان امواج گرانشی بر اثر رویدادهای عظیم کیهانی، مثل ادغام سیاهچاله‌ها یا برخورد ستاره‌های نوترونی یا در لحظه ی بیگ بنگ بوجود آمده اند و می توانند اثراتشان را در فصا زمان بگذارند ، به همین دلیل دانشمندان به دنبال آشکارسازی امواج گرانشی می باشند . تشخیص امواج گرانشی می تواند به درک بیشتر چگونگی آغاز کیهان کمک نماید. جزئیات این کشف در مجله Physical Review Letters منتشر شده است.
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
جستجو کردن و ماجراجویی در فضا می تواند به همان اندازه ای که در فیلم های سینمایی مشاهده می کنیم، عجیب و غریب باشد. بعداز این همه سال که دانشمندان و محققان بسیاری عمر خود را وقف این کار کرده و به دنبال تمامی سیاره های موجود در جهان هستی بوده اند، هنوز بخش بسیار زیادی از هستی، از دسترس انسان خارج بوده است، اما نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که هر روز نسبت به روز قبل، به یافتن تمامی سیاره ها و کهکشان ها و پی بردن به چند و چون آن ها نزدیک تر می شویم. در این مقاله قصد داریم شما را با چند حقیقت عجیب و جالب توجه در خصوص فضا آشنا کنیم. با سیارک همراه باشید.
ناسا صدا های عجیبی در فضا ضبط کرده است
ناسا از تکنولوژی ای بهره مند است که به واسطه آن امواج رادیویی، پلاسما و نیز میدان های مغناطیسی را دریافت می کند و همه آن ها را به امواج صوتی بدل می کند. قصد اصلی دانشمندان از این کار این است که تمامی صداهایی که در فضا وجود دارد را شناسایی کرده و به دنبال منابع تولید این صدا ها بگردند. به خاطر ماهیت اتمسفر موجود در فضا، صدا همانند آن چه که بر روی زمین وجود دارد، به صورت امواج صوتی رد و بدل نمی شود و کارکردی متفاوت دارد. تا کنون صدا های متفاوتی توسط دستگاه های ناسا ضبط شده است: از صدا هایی شبیه به بوق آمبولانس گرفته تا صدا های مداومی که انگار خبر از نزدیک شدن یک سفینه فضایی می دهند.
غروب خورشید در کره مریخ آبی رنگ است
مدت ها از زمانی که انسان برای نخستین بار پا بر روی کره مریخ گذاشت می گذرد، با این وجود تا سال 2015 طول کشید تا بالاخره اولین عکس رنگی از منظره غروب خورشید در این کره گرفته شد و در معرض دید همگان قرار گرفت. منظره ای که بسیار عجیب و جالب توجه بود و بسیاری را غافلگیر کرد. در حقیقت غروب خورشید در این سیاره متفاوت از غروب خورشید بر روی کره زمین است و تمامی آسمان در هنگام غروب، آبی رنگ می شود. اما دلیل این اتفاق چیست و چه می تواند باشد؟ ناسا در این خصوص عنوان کرده است که دلیل اصلی این اتفاق به جنس خاکی بر می گردد که بر روی کره مریخ وجود داشته و در حقیقت سطح آن متشکل از همین خاک است. این خاک به نسبت خاک موجود بر روی کره زمین تفاوت هایی دارد. خاکی که سطح کره مریخ را تشکیل می دهد از ملکول های بسیار ساده تشکیل شده است و به همین خاطر است که سطحی بسیار نرم دارد. همین سادگی ملکول های تشکیل دهنده خاک باعث شده است تا سطح کره مریخ به رنگ هایی که طول موج کمتری دارند، راحت تر اجازه وجود بدهد، رنگ هایی مانند آبی که در هنگام غروب سراسر آسمان مریخ را فرا می گیرد. در مقابل رنگ هایی چون نارنجی، زرد و قرمز که از طول موج بلند تری برخوردار هستند، کمتر اجازه وجود پیدا می کنند.
هزینه فرستادن وسایل مورد نیاز فضا نوردان سر سام آور است
اگر جنبه های مالی یک مأموریت فضایی را به طور دقیق مورد بررسی و تجزیه قرار دهیم و هزینه ارسال وسایل مورد نیاز فضا نوردان را برآورد کنیم، به رقم سر سام آوری خواهیم رسید. راوی مارکاشایم، که یک متخصص و مهندس ایستگاه فضایی است، در گفتگو با یک مجله اقتصادی در این خصوص عنوان کرد که برای فراهم کردن چیزی حدود نیم کیلوگرم از محصولات و وسایل مورد نیاز فضا نوردان و قرار دادن آن در فضا پیما ها به گونه ای که در خارج زمین برای شان قابل استفاده باشد، باید هزینه ای معادل با ده هزار دلار در نظر گرفته شود. حال این موضوع بسته به فضا پیمایی که سطح زمین را ترک می کند، ممکن است متفاوت باشد، چرا که برخی از فضا پیما ها با ویژگی ها و امکانات به خصوصی طراحی می شوند. برای مثال برای نیم کیلوگرم از این وسایل در فضا پیمایی با نام SpaceX، این هزینه تا بیست و هفت هزار دلار افزایش پیدا می کند. برای این که درک دقیق تری از این رقم پیدا کنید، هزینه ارسال یکی از مهمترین نوشیدنی های مورد نیاز فضا نوردان را برای شما عنوان می کنیم. برای ارسال یک بطری معمولی آب آشامیدنی به فضا، بسته به نوع کارکرد و طراحی فضا پیما، به هزینه ای میان 9100 دلار تا 43180 دلار احتیاج است که این رقم در نوع خود بسیار قابل توجه است.
جو فضا پر شده از زباله هایی که به طور معمول فلزی هستند
زمانی که موشکی در فضا استفاده می شود، راهی برای خلاصی از پوکه باقی مانده از آن وجود ندارد. همین مسئله در خصوص ماهواره هایی که دیگر کارکرد خود را از دست داده اند صادق است. به همین خاطر است که از زمانی که انسان پا به کره های دیگر گذاشته است، میزان قابل توجهی از این تکه های فلزی در فضا از خود به جای گذاشته است. نکته جالب توجه در خصوص این اشیاء فلزی این است که همانند کره های دیگر، روی مداری دایره شکل به دور زمین می چرخند. سرعت چرخش این اشیاء معادل با 17500 متر بر ساعت. این میزان ده برابر سرعت گلوله یک اسلحه است. طی سالیان اخیر مؤسسه ای برای نظارت بر این اشیاء به جای مانده تشکیل شده است که با نام اختصاری اس اس ان شناخته می شود. این مؤسسه تا کنون اعلام کرده است که چیزی حدود بیست و سه هزار شیء فلزی در فضا وجود دارد که اندازه ای بزرگتر از یک توپ فوتبال دارند. این اشیاء فلزی خطراتی را هم متوجه فضا نوردان می کند. در حقیقت اگر از مداری که در آن می چرخند خارج شوند، به یکدیگر برخورد کرده و ایجاد موانعی بر سر راه فضا پیما هایی خواهند کرد که پس از این راهی فضا خواهند شد. در سال 2013 فیلمی تحت عنوان «Gravity(جاذبه)» با بازی جرج کلونی و ساندرا بلاک روی پرده سینما ها رفت که در حقیقت از همین مسئله ایده می گرفت. سه کشوری که بیش از همه مسئول این زباله های فلزی هستند آمریکا با 3990 قطعه، روسیه با 3959 قطعه و در نهایت چین با 3893 قطعه هستند.
رد پای فضا نوردان می تواند تا چیزی حدود صد سال بر روی سطح کره ماه باقی بماند
میزان تحرک صخره ها و خاکی که سطح کره ماه را تشکیل داده است به 0.04 اینچ در یک میلیون سال می رسد. به همین خاطر است که رد پایی که از فضا نوردان در سطح آن به جای می ماند قابلیت حفظ کردن حالت خود را برای مدتی طولانی دارد. این مدت زمان می تواند بین ده تا صد سال باشد.
شرایط آب و هوایی در فضا همیشه سرد نیست و هوای آن می تواند گاهی بسیار گرم شود
در تاریک ترین نقاط فضا، دمای هوا می تواند تا چیزی حدود 454 درجه فارنهایت به زیر صفر برسد، با این حال نکته جالب توجه در خصوص میزان دما این است که اگر در معرض تابش مستقیم نور خورشید، در نزدیکی های مدار زمین در فضا باشید، دمای قابل توجه 250 درجه فارنهایت بالای صفر را تجربه خواهید کرد. در حقیقت یکی از دلایلی که لباس مخصوص فضا نوردان به واسطه آن سفید انتخاب شده است، همین حرارت بالا است. رنگ سفید لباس فضا نوردان سبب می شود گرمای هوا تا جایی که ممکن است به بدن شان آسیب نرساند و منعکس شود.
در سیاره زهره مدت زمان یک سال کمتر از یک روز است
سیاره زهره با سرعت بسیار اندکی در خلاف جهت مسیر مدار زمین، به دور خود می چرخد و برای یک چرخش کامل به 243 روز (روزی که با معیار زمین محاسبه می شود) احتیاج دارد. این در حالی است که برای چرخیدن به دور خورشید، تنها به 225 روز زمان نیاز دارد، چرا که به طور قابل ملاحظه ای به خورشید نزدیک است. به همین خاطر است که یک سال در سیاره زهره، کوتاه تر از یک روز آن به حساب می آید.
ایستگاه بین المللی فضایی (با نام اختصاری آی اس اس شناخته می شود) به اندازه یک زمین فوتبال است
این ایستگاه بین المللی که در فضا وجود دارد، طولی برابر با 357 فوت دارد و این یعنی تنها سه فوت دیگر لازم است تا به طول یک زمین فوتبال آمریکایی برسیم. وزن این ایستگاه فضایی برابر با 925000 پوند (هر پوند تقریباً نیم کیلوگرم است) است و به خاطر همین مشخصات است که بزرگترین سازه ای لقب گرفته است که تا کنون به دست انسان ساخته شده و به فضا ارسال شده است. تا کنون نزدیک به دویست و سی نفر از هجده کشور متفاوت، راهی این ایستگاه فضایی شده اند، تا مأموریت هایی را که بهشان محول شده بوده است را انجام دهند.
انسان بدون لباس مخصوص فضانوردان، بیش از پانزده ثانیه در فضا دوام نخواهد آورد
البته پوشیدن این لباس مخصوص دردسر های خود را دارد و می تواند بسیار فضا نورد را آزرده کند، همانگون که در فیلم Gravity، ساندرا بلاک که در نقش دکتر رایان بازی می کرد، لحظات سختی را در این لباس مخصوص تجربه کرد. با وجود این، بدون این لباس مخصوص، تنها ظرف چند ثانیه، انسان دچار خفگی خواهد شد. در حقیقت این اتفاق ریشه در ماهیت جوی فضا دارد. به خاطر این که چیزی تحت عنوان فشار هوا در این شرایط جوی وجود ندارد، باعث می شود هوا گسترش پیدا کند. این مسئله به این معنی است که هوای موجود در ریه های انسان (اگر بدون لباس در جو فضا باشد) گسترش پیدا کرده و فشار بسیار زیادی را متوجه بافت های ریه می کند. در نهایت تحت این شرایط بسیار دشوار است که بدن انسان، تمامی اکسیژن موجود در بدن را تنها ظرف پانزده ثانیه مصرف می کند تا با این عامل مقابله کند که در نهایت همین مسئله باعث کمبود اکسیژن و خفگی می شود. از دیگر مخاطرات مخوف قرار گرفتن در جو فضا بدون لباس مخصوص می توان به امکان رسیدن خون به نقطه جوش، ترکیدن اُرگان های داخلی بدن و نفخ شدید اشاره کرد.
حتی در فضا هم امکان رواج هرج و مرج وجود دارد
ممکن است فضا نوردان در فضا، کاملاً آزاد و معلق باشند، با این حال، قوانینی وضع شده است که چنین آزادی ای را در اختیار همگان نخواهد گذاشت. در حقیقت این قوانین توسط سازمان ملل متحد وضع شده است و هدف از وضع این قوانین جلوگیری از این است که فضا بدل به یک منطقه جنگی شود و یا حتی بدل به مکانی برای انجام آزمایشات موشک های اتمی. برخی از این قوانین که توسط سازمان ملل متحد وضع شده اند، این ها هستند: کسی حق وارد کردن سلاح های کشتار جمعی به جو فضا و مدار زمین را ندارد، سفر های اکتشافی در فضا، تنها به منظور فعالیت های صلح آمیز می تواند صورت بگیرد و هر کشوری که وسیله ای وارد فضا می کند، برای خطرات و آسیب های احتمالی ای که آن وسیله برساند، مسئول است.
دلیل سیاه بودن جو فضا چیست؟
ممکن است البته به این فکر کنید که چیزی تحت عنوان سیاهی مطلق در فضا وجود ندارد و به هر سو که نظر بیندازید، بالاخره یک ستاره خواهید دید که کمی جو فضا را روشن کند. این تئوری ای است که با نام پارادوکس یا تضاد اولبر شناخته می شود. هاینریش ویلهلم اولبر کسی است که این نظریه را در سال 1823 مطرح کرد و به همین خاطر نام آن اولبر در نظر گرفته شده است. بنا به این نظریه اگر جهان هستی بی انتها، ثابت و بی زمان باشد، به هر سویی که نگاه کنید در نهایت ستاره ای خواهید دید.
با این حال چنین به نظر می رسد که این نظریه صحت ندارد و جهان هستی نه ثابت است و نه بی زمان. ادوین هابل کسی بود که این نظریه جدید را مطرح کرد. به باور او جهان هستی روز به روز در حال گسترش و بزرگ تر شدن است و تشعشعات حرارتی به جای مانده از انفجار بزرگ (Big Bang) گواه او برای این ادعا است. با استناد به این تشعشعات می توان گفت که اکنون جهان هستی چیزی حدود 13.8 میلیارد سال از عمرش می گذرد. نکته ای که وجود دارد این است که در جو فضا، این گونه نیست که به هر سویی که نگاه کنید، ستاره ای خواهید دید، چرا که بسیاری از ستاره ها آن قدری از عمرشان نمی گذرد که وقت کافی برای رسیدن نورشان به چشم ما وجود داشته باشد و هنوز این اتفاق رخ نداده است. به همین خاطر است که نظریه دوم از صحت بیشتری برخوردار است.
سیاره خورشید به تنهایی 99.8 درصد از کل منظومه شمسی را از لحاظ حجمی به خود اختصاص داده است
برای این که به حجم دقیق خورشید برسیم باید عدد 1.989 را در 1030 کیلوگرم ضرب کنیم. عددی که در نتیجه این عملیات ریاضی به دست می آید برابر با 99.8 درصد از کل منظومه شمسی خواهد بود. در حقیقت تمامی منظومه شمسی در برابر خورشید حکم ذره خاکی در هوا را دارند.
مرکز کهکشان راه شیری ده ها هزار حفره سیاه رنگ در خود دارد
بنا به تحقیقات جدیدی که صورت گرفته است، محققان به این نتیجه رسیده اند که ده ها هزار حفره سیاه رنگ در مرکز کهکشان راه شیری وجود دارد. این حفره های سیاه به تنهایی قابل مشاهده نیستند، چرا که نوری از سطح آن ها منعکس نمی شود و قابل دیدن نخواهند بود، این در حالی است که زمانی که این حفره های سیاه در کنار ستاره ها قرار می گیرند، دانشمندان و محققان قادر خواهند بود با استفاده از اشعه های ایکس-ری اقدام به شناسایی آن ها کنند. نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که صد ها حفره سیاه رنگ در مرکز کهکشان راه شیری وجود دارد که با ستاره ها جفت شده اند و نیز رقم تخمینی ده هزار عدد برای حفره هایی در نظر گرفته شده است که به تنهایی در این مرکز جای گرفته اند.
به احتمال غریب به یقین چیزی بیشتر از یک سپتیلیون (عدد یک به همراه بیست و چهار عدد صفر) ستاره در کل جهان هستی وجود دارد
دانشمندان و محققان به این نتیجه رسیده اند که چیزی حدود صد بیلیون ستاره، تنها در کهکشان راه شیری وجود دارد. حال اگر این رقم را در تعداد تخمینی کل کهکشان هایی که به باور محققان در سرتاسر جهان هستی وجود دارد (بنا به باور محققان حداقل ده تریلیون کهکشان دیگر در جهان هستی وجود دارد) را ضرب در این عدد کنیم (صد بیلیون) به رقم یک سپتیلیون می رسیم؛ یعنی یک با بیست و چهار عدد صفر به دنبال آن. این البته در حالی است که کسانی چون دیوید کورنیچ که استاد یار دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا است، بر این باور اند که تعداد کهکشان های موجود در جهان هستی بسیار بیشتر از آن چیزی است که محققان امروزی فکر می کنند و با پیشرفت تکنولوژی به مرور این مطلب روشن تر خواهد شد.ترجمه itrans.ir
گروهی از محققان آمریکایی که توسط هانا کروماتی از دانشگاه ویرجینیا هدایت می شدند، کشف کردند که PSR J0740 + 6620 pulsar پالسار به نظر می رسد بزرگترین ستاره نوترونی شناخته شده است. وزن این ستاره نوترونی ۲.۳ برابر خورشید است.
با توجه به نام ستاره های نوترونی، بخش اصلی هسته ی آنها نوترون است. نوترون ها ذرات ابتدایی سنگینی هستند که بار الکتریکی ندارند. اگر چه جرم یک ستاره نوترونی معمولی با جرم خورشید قابل مقایسه است، شعاع آن تنها 10 تا 20 کیلومتر است و تنها یک لایه بیرونی در حدود یک کیلومتر ضخامت نماینده ماده ای به شکل هسته های سنگین اتمی و الکترون ها است.
مدل های کیهان شناسی مدرن فرض می کنند که ستاره های نوترونی مرحله نهایی یک سناریو هستند که از طریق آن تکامل ستارگان "عادی" ادامه می یابد. برخورد ستاره های نوترونی یکی از حوادثی است که می تواند موجب ایجاد امواج گرانشی شود، یعنی نوسانات در فضای زمان بسیار.
ستاره های نوترونی که پالسار نامیده می شوند به سرعت در حال چرخش هستند و می توانند با توجه به امواج رادیویی که از قطب های آنها منتشر می شوند شناسایی شوند. بر اساس یک نسخه، موج موجب ایجاد چرخش به خودی خود می شود، و از سوی دیگر ، این موج چرخش آن را کند می کند.
PSR J0740 + 6620 در یک سیستم دوگانه با کوتوله سفید قرار دارد. پس از بررسی سیگنال های او، کارشناسان نتیجه گرفتند که جرم آن 2.17 گرم است. این داده ها اجازه خواهد داد تا بفهمند که دقیقا ساختار آنها چه می تواند باشد.
در بهار سال 2019 ، ستاره شناسان نخستین عکس را که تاکنون از سیاه چاله گرفته شده بود رونمایی کردند و تلاش های چندین دهه را به نتیجه ای چشمگیر رساندند. این تصویر نخستین نمای جلوه ای از گاز و زباله هایی را که به چرخش می آیند ، نشان می دهد ، نقطه ای که فراتر از آن مواد برای همیشه ناپدید می شوند.
"شپ دوئلمن" مدیر موسسه (EHT) گفت امروز زمانی است که می توانیم به شما گزارش دهیم . این تیم از دانشمندان تحقیقات خود را همزمان در هفت کشور مختلف انجام دادند ، همراه با یک سری مقالات علمی که همزمان در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شد.
موضوع جلسه، عکس سیاه چاله ی کهکشانM87 ، و سیاه چاله فوق العاده آن ، که دارای جرم 6.5 میلیارد برابر خورشید است. علیرغم اندازه آن ، سیاهچاله 55 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، که گرفتن تصویر از آن نیاز به یک تلسکوپ به اندازه سیاره ما دارد! (عملا با یک تلسکوپ به این بزرگی غیر ممکن است)EHT با این شبکه که نزدیک به یک دوجین رصدخانه مستقل در سرتاسر جهان است ، به عنوان یک ردیاب عظیم همکاری می کند. (فقط هشت رصدخانه بخشی از EHT در سال 2017 بود ، هنگامی که محققان ابتدا داده های تصویر را جمع آوری کردند.) دانشمندان سپس دو سال را صرف تجزیه و قالب بندی آن کردند تا بتوانند از تصویر نهایی پرده برداری کنند.
در ابتدا تهیه عکس از سیاه چاله غیرممکن بود. اشیاء آنقدر انبوه و متراکم هستند که حتی نور نمی تواند از کشش آنها فرار کند. این بدان معناست که یک سیاه چاله به معنای واقعی کلمه سیاه است - هیچ نوری ندارد و نوری منعکس نمی کند. و مطمئناً ، در مرکز تصویر ، سیاه است که ستاره شناسان اغلب آن را سایه می نامند. اما عکس بیش از این نشان می دهد: اطراف سایه ، یک حلقه نور روشن و آتشین وجود دارد.
فریال اوزل اخترفیزیکدان دانشگاه آریزونا و همکار EHT است. او می گوید که نور ناشی از چرخش گاز گرم در همان نزدیکی است که در هنگام کشیده شدن آن به داخل سیاه چاله گرم می شود. ازل می گوید: "تلسکوپ های ما قادر به گرفتن نور تا زمانی که از مجاورت سیاه چاله و در خارج از آن ناشی شود، هستند." "هنگامی که نور در افق رویداد سقوط می کند ، آن قسمت تاریک است."
این تصویر و داده های حاصل از آن ، به ستاره شناسان کمک کرده است که به طور کلی در مورد سیاه چاله ها اطلاعات بیشتری کسب کنند ، و این به طور خاص ، باعث می شود که دو سال انتظار ارزشس را داشته باشد. بخشی از دلیل تأخیر صرفاً تدارکات جمع آوری مشاهدات زیاد بوده است. هر رصدخانه داده هایی را از طیف باریکی از طول موج جمع می کند و در نتیجه حجم عظیمی از اطلاعات - معادل 5000 سال پرونده های موسیقی mp3 - جمع آوری می شود. محققان در مواردی مجبور بودند راه هایی برای جابجایی فیزیکی آن داده ها پیدا کنند. به عنوان مثال ، برای انتقال اطلاعات از تلسکوپ قطب جنوب ، دانشمندان باید منتظر رسیدن بهار شوند، تا زمان مناسب برای پرواز هواپیماها آغاز شود.
محققان تنها پس از آن می توانند فرایند پیچیده کنار هم گذاشتن داده ها از هشت رصدخانه را آغاز کنند ، روشی که به عنوان تداخل سنجی شناخته می شود. این تیم کار خود را برای آنها انجام داده است: پرونده های خام از هر یک از مکان های مشاهده با زوایای مختلف روی آسمان ، در طول موج های مختلف و در زمان های مختلف مورد مشاهده و بررسی قرار گرفتند.
ازل می گوید: "کالیبراسیون و کار با آن ماه ها طول کشید." "و در پایان ما آنرا در یک تصویر واحد ترکیب کردیم." او می گوید ، اما این هنوز پایان کار نیست.شش ماه زمان لازم است تا در مورد همه کارهایی که ممکن است اشتباه باشند و یا باعث نگرانی شوند بررسی کنیم و بیشتر و بیشتر از خود سؤال کنیم ، تا درنهایت بتوانیم مطمئن باشیم که آنچه داریم واقعی است.
سلام ، سیاه چاله ، بگو "Cheese"!
(زمان عکس گرفتن ما می گیم بگو هلو)
چگونه می توان از نزدیک یک سیاه چاله را گرفت؟ با یک تلسکوپ به اندازه سیاره زمین شروع کنید: EHT. ستاره شناسان در هشت سایت در چهار قاره (نهمی ، در گرینلند ، در سال 2018 به آن پیوستند) برای جمع آوری داده ها و پردازش آن در یک تصویر واحد همکاری کردند. در اینجا تلسکوپ هایی که اتفاق افتاده اند:
LMT
عکس از تلسکوپ بزرگ میلیمتری "آلفونسو سرانو"
در سیرا نگرا ، مکزیک
GLT
عکس از تلسکوپ گرینلند
در پایگاه هوایی Thule ، گرینلند
PV
تلسکوپ IRAM 30 متری
در پیکو ولهتا ، اسپانیا
SPT
عکس از تلسکوپ قطب جنوب
ایستگاه قطب جنوب
APEX
Exaciment Atacama Pathfinder
در دشت Chajnantor شیلی
آلما
در دشت Chajnantor شیلی
SMA
در Mauna Kea ، هاوایی
JCMT
تلسکوپ جیمز کلرک ماکسول
در Mauna Kea ، هاوایی
عکس: دانشگاه آریزونا ، دیوید هاروی
ARO / SMT
تلسکوپ Submillimeter رصدخانه رادیو آریزونا
در نزدیکی Safford ، آریزونا
و این تصویر واقعی اولین سیاه چاله است که اخترشناسان انتظار دارند EHT تولید کند. هدف اصلی دیگر آرایه جهانی سیاه چاله در مرکز کهکشان راه شیری ، ساکن A * (تلفظ A-star) است. اگرچه 1000 برابر نزدیک تر از M87 است و تقریباً 1000 برابر کوچکتر است ، بنابراین به همان میزان قدرت مشاهده را می گیرد. اما از آنجا که کوچکتر است ، ماده در اطراف افق رویداد خود می چرخد که خیلی سریعتر حرکت می کند و هر چند دقیقه یک مدار را تکمیل می کند. برای M87 ، هر چند روز یک بار است.
علاوه بر این ، ستاره شناسان با هدف Sagittarius A * باید دیسک کهکشان را جستجو کنند ، این به معنای برخورد با گرد و غبار بیشتر و سایر مواد مداخله گر است. اما آنها هنوز انتظار دارند که در آینده نزدیک تصاویری از سیاهچاله کهکشان راه شیری منتشر شود.
تکرار تصاویر M87 و سیاهچاله های دیگر که هنوز به چشم می خورند جالب تر هستند. ستاره شناسان با مشاهده چگونگی تغییر سیاهچاله یا تغییر زمان ، می توانند در مورد ویژگی های پایدار آن بیاموزند و تماشای چگونگی ناپدید شدن مواد در طول افق رویداد را مشاهده کنند.
دانشمندان یک ستاره نوترونی در نزدیکی زمین پیدا کرده اند که فقط 240 سال سن دارد
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
گروهی از دانشمندان جوانترین ستاره نوترونی را در کهکشان راه شیری به نام ستاره Swift J1818.0-1607 کشف کردند که سن این ستاره نوترونی تنها 240 سال است. این جوانترین نوع مشابه شیء فضایی در کهکشان است.
مگنتارها را ستاره های نوترونی با میدان مغناطیسی قوی می نامند. معمولاً آنها بسیار طولانی زندگی نمی کنند - حدود 1 میلیون سال ، و جرم اولیه آنها 40 خورشید است. تا امروز دانشمندان از وجود تنها چهار مگنتار در کهکشان راه شیری اطلاع داشتند ، اما در مارس سال 2020 ، رصدخانه مداری سوئیفت پشت سر هم اشعه ایکس سخت و یک فلاش طولانی را در فاصله 4.8 کیلوپارسس تشخیص داد.(كيلوپارسس ( Kiloparsec). واحد فاصله ای كه برابر با 1000 پارسس يا 3260 سال نوری ست.)
این سیگنال توسط یک گروه بین المللی از دانشمندان موسسه اخترفیزیک و فیزیک فضایی در میلان و همچنین دانشمندان انگلیس ، آلمان ، اسپانیا ، ایتالیا ، ایالات متحده و فرانسه مورد مطالعه قرار گرفت.
مشاهدات بعدی در این محدوده رادیویی موج نزولی را با مدت زمان 1.36 ثانیه تأیید کرد. منبع سیگنال موسوم به Swift J1818.0-1607 به عنوان پنجمین مغناطیس در کهکشان راه شیری شناخته شد.
علاوه بر این ، مغناطیس جدید را می توان به یک منبع رادیویی با صدای بلند نسبت داد - مشاهدات در تلسکوپ رادیویی ساردنی در حال حاضر علاوه بر تشعشعات معمولی ، سیگنال های قوی و کوتاه با فرکانس 1.5 هرتز را نیز ثبت کرده اند. این یک نوع نسبتاً نادر است که هم چرخش سریع و هم یک میدان مغناطیسی قوی را با هم ترکیب می کند.
آیا بیگانگان فرازمینی وجود دارند بشقاب پرنده ها از پنتاگون و 36 تمدن فرازمینی
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
اخترفیزیکدان انگلیسی از دانشگاه ناتینگهام احتمال وجود سایر اشکال زندگی هوشمند در کهکشان ما را محاسبه کرده اند. آنها به ماهیت تکامل شیمیایی جهان و سرعت عادی رشد اشکال پیچیده تر زندگی تکیه داشتند. معلوم شد که در کهکشان ما حدود 36 گونه زتدگی وجود دارد. اطلاعات در مورد این مطالعه منتشر شده در وب سایت از دانشگاه ناتینگهام قرار دارد. ما تصمیم گرفتیم که بفهمیم چنین چهره هایی از کجا آمده اند و آیا دیدگاه های جایگزین در مورد زندگی فرازمینی وجود دارد یا خیر؟بشقاب پرنده ها از پنتاگون و 36 تمدن فرازمینی: آیا بیگانگان فرازمینی وجود دارند؟
وجود زندگی هوشمندانه در کهکشان راه شیری
انسان ها هرگز با زندگی فرازمینی روبرو نشده اند. در حال حاضر ، هیچ مدرک تضمینی مبنی بر زندگی آنها در مکانی در سیارات دیگر وجود ندارد. علیرغم این ، دانشمندان به روش های مختلفی سعی کردند احتمال وجود زندگی هوشمند را در کهکشان راه شیری محاسبه کنند و همچنین فرمول محاسبه تعداد گونه ها را تهیه کنند. در سال 1960 ، ستاره شناس فرانک دریک معادله ای را استخراج کرد که با استفاده از آن می توانید تعداد تمدن های فرازمینی را محاسبه کنید و همچنین شانس تماس با آنها را ارزیابی کنید. محاسبات دریک نشان داد که باید تعداد زیادی از آنها وجود داشته باشد ، بنابراین بشریت یک بار با آنها دیدار خواهد کرد.
فرمول فرانک دریک
با این حال ، زمان گذشت و چنین تماس هایی رخ نداد ، بنابراین دانشمندان به فرمول دریک شک کردند. در میان آنها انریکو فرمی بود که پس از او "پارادوکس فرمی" نامگذاری شد. این فرموله شده است: اگر تمدنهای بیگانه وجود دارند ، چرا ما نمی توانیم اثری از حضور آنها بیابیم؟
فرمول فرانک دریک
هنوز پاسخ قطعی برای این سوال وجود ندارد. این دیدگاه وجود دارد که در زمین شرایط منحصر به فردی برای مبدأ زندگی وجود داشته است: چنین مواردی به راحتی نمی تواند تکرار شود. با این حال، علم امروزه بسیاری از سیارات مشابه زمین در نزدیکی سیاره ما را کشف کرده است.
دانشمندان انگلیسی چگونه کار کردند؟
اخترفیزیکدان های انگلیس این فرضیه را اتخاذ کردند که براساس آن می توان زندگی هوشمند در سایر سیارات کهکشان ما را در همان زمان و در شرایطی مشابه زمین شکل گرفت.
تمام محاسبات بر اساس این فرض است که احتمال رشد زندگی به چندین پارامتر بستگی دارد: به آنها محدوده های اخترشناسی شناختی کوپرنیک گفته می شود.
2 پارامتر برای وجود زندگی در سیارات دیگر
اولین پارامتر سن سیارات است ، باید حداقل 5 میلیارد سال سن داشته باشد. پارامتر دوم ، فلز بودن زیاد ستاره هایی است که سیارات در مدار آنها قرار دارند. برای منشا زندگی در نزدیکی یک سیاره باید یک ستاره شبیه به خورشید وجود داشته باشد ، که به دلیل آن غلظت زیادی از عناصر سنگین ظاهر می شود. براساس این دو شرط ، دانشمندان تعداد فرضی تمدنهایی را که در کهکشان راه شیری زندگی می کنند دریافت کرده اند: حدود 36 گونه مختلف.
کریستوفر کنسلیس ، استاد اخترفیزیک در دانشگاه ناتینگهام و مؤلف این مطالعه است : من فکر می کنم این بسیار مهم و مهیج است: برای اولین بار ، ما یک تخمین برای تعداد تمدنهای فعال توسعه یافته داریم که به طور بالقوه می توانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم و کشف کنیم که زندگی دیگری در جهان وجود دارد.
چگونه دانشمندان به پارادوکس انریکو فرمی رسیدند
محققان ناتینگهام و همکارانش از نظر تکامل شیمیایی و بیولوژیکی با پارادوکس روبرو شده اند. ما تمدن های فرازمینی و بیگانگان را نمی بینیم ، زیرا اصلی ترین عامل شکل گیری آنها ممکن است شرایط خاصی در سیارات منفرد نباشد ، بلکه سطح کلی تحولات شیمیایی جهان و میزان پیشرفت زندگی است.
در مراحل اول توسعه ، جهان فقط از سه عنصر تشکیل شده است - هیدروژن ، هلیوم و لیتیوم. اکسیژن ، کربن ، نیتروژن و سایر عناصر تشکیل دهنده پروتئین ها وجود نداشت. آنها پس از روشن شدن و سوختن اولین ستاره ها ، شروع به جمع شدن کردند. این بدان معنی است که در کهکشان در مراحل اولیه رشد آن عناصر کافی لازم برای منشاء زندگی وجود نداشت.
اگر واقعاً حدود 36 گونه زندگی هوشمند وجود دارد ، پس چگونه می توانم با آنها تماس بگیرم
البته 36 عدد تقریبی است. بستگی به این دارد که تمدنهای هوشمند چه مدت در سطح پیشرفت و توسعه کافی بوده اند تا سیگنال هایی راجع به وجودشان به فضا ارسال کنند. به عنوان مثال عمر یک تمدن هوشمند فعال روی کره زمین فقط حدود 100 سال است.
نزدیکترین تمدن هوشمند فرضی چند هزار سال نوری از ما فاصله دارد. ابزارهای مشاهده ما نمی توانند سیگنالهای رادیویی یا نورهایی از چنین فاصله ای را دریافت کنند. به طور دقیق تر ، آنها می توانند ، اما این سیگنال ها برای چندین هزار سال پیش خواهد رفت. وضعیت مشابه با بیگانگان: ما درباره وجود خود سیگنال هایی را به فضا پرتاب کردیم ، اما به زودی این سیگنال ها به نتیجه نمی رسند. تا این لحظه ، هیچ کدام از بیگانگان نمی داند که ما روی کره زمین زندگی می کنیم.اگر بشریت چنین سیگنال هایی را در آینده دریافت کند ، به این معنی است که تمدنهای بسیار پیشرفته می توانند برای مدت طولانی وجود داشته باشند.
