ناسا برای ارسال توریست به ایستگاه فضایی بین المللی برنامه ریزی می کند. هزینه اقامت یک ماهه در ایستگاه فضایی بین المللی 59 میلیون دلار براورد شده است. ناسا شروع سفر ها را از سال 2025 اعلام کرده است. هزینه اینترنت در ایستگاه فضایی بین المللی هر گیگابایت 50 دلار اعلام شده است. 

هر مسافر علاوه بر گردش در ایستگاه وظایفی تبلیغاتی و تحقیقاتی نیز بر عهده خواهد داشت.

به تازگی یک سیارک کوچک در مداری به دور خورشید توسط توسط تلسکوپ کاوشگر سیارک‌ها شناسایی شده که آن را به عنوان یک همراه ثابت برای کره‌ی زمین قلمداد کرده اند و آن طور که به نظر می آید، تا قرن‌های آینده نیز به همین روال باقی می ماند. 

این سیارک جدید را که 2016 HO3 نامگذاری کرده اند، همزمان با اینکه به دور خورشید در گردش می باشد، در مداری نیز پیرامون کره‌ی زمین گردش می‌نماید. البته فاصله‌ی این سیارک از زمین به قدری دور می باشد که نمی شود آن را به عنوان یک قمر واقعی برای سیاره‌‌مان به شمار بیاوریمد. اما شاید بتوان آن را به عنوان بهترین و پایدارترین مثال تا به امروز از یک «شبه قمر» نزدیک کره‌ی زمین قلمداد کنیم.

پل کوداس (Paul Chodas)، مدیر مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین ناسا (NEO) در این باره گفت:

از آنجا که 2016 HO3 حلقه‌ای را پیرامون سیاره‌ی ما طی می‌نماید، اما هرگز از حد معینی بیشتر از سیاره‌ی ما دور نمی‌گردد، بنابراین می شود آن را به عنوان یک‌ شبه‌قمر برای کره‌ی زمین به شمار آوزد. یک سیارک  دیگر به نام 2003 YN107 نیز از یک الگوی مداری مشابه برای بیش از ۱۰ سال پیش پیروی می‌کرد، اما از آن زمان به بعد، از مجاورت کره‌ی زمین دورتر شدو سرانجاماز مدار زمین خارج شد.این سیارک جدید بسیار بیشتر از مورد قبلی روی کره‌ی زمین قفل شده و محاسبات ما نشان داده که 2016 HO3 برای نزدیک به یک قرن گذشته، به صورت یک شبه‌قمردرمدار زمین بوده و در ادامه نیز انتظار داریم که تا چندین قرن آینده نیز این شبه‌قمر از الگوی موجود برای همراهی کره‌ی زمین تبعیت نماید.
سیارک  2016 HO3 اولین بار در تاریخ ۲۷ آوریل ۲۰۱۶، توسط تلسکوپ کاوشگر سیارک‌ها به نام Pan-STARRS 1 هالیاکالا، هاوایی، توسط موسسه نجوم و بودجه دانشگاه هاوایی شناسایی گردیدد. این مرکز توسط دفتر هماهنگی دفاع سیاره‌ای ناسا اداره می‌گردد. اندازه‌ی این جسم کوچک هنوز به طور دقیق مشخص نشده ، اما این احتمالکه بزرگتر از ۴۰ متر و کوچکتر از ۱۰۰ متر  باشد ، هست. 

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

(سیارک) : پگی ویتسون، یک مهندس پرواز 57 ساله ناسا، این هفته با شناور شدن در فضای خلاء برای هشتمین بار در زندگی حرفه ای خود تاریخ‌ساز شد که او را به مسن ترین و باتجربه ترین زن که راهپیمایی هوایی انجام داده است تبدیل کرد.
این فضانورد از نوامبر در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) بوده است، و کاملاً یادآور این است که هرگز برای رسیدن به اهدافتان دیر نیست... حتی اگر این اهداف شامل قدم گذاشتن در تاریکی مطلق فضای تهی باشد.
این سومین دوره کاری ویتسون در ایستگاه فضایی بین المللی است آزمایشگاه علومی که در 400 کیلومتری بالای زمین به دور آن می چرخد و سه شنبه هشتمین باری بود که او اقدام به تعمیرات در ایستگاه کرد.
این بار، او و همراه راه پیمایی فضایی او فرمانده عملیات شین کیمبراک، با یک ارتقاء بسیار حیاتی مأمور شدند- آن ها "لنگرگاه توقف" را که با نام آداپتور جفت شونده تحت‌فشار (PMA-3) شناخته می شود، و ناسا در اوایل هفته جاری آن را منتقل کرده بود، دوباره به ایستگاه فضایی متصل کردند.
PMA-3 یک رابط تحت‌فشار بین ایستگاه فضایی و آداپتور متصل ایجاد می کند، که به فضاپیمای حامل تدارکات، خدمه و تجهیزات اجازه پارک در ایستگاه فضایی و خالی کردن بار را می دهد.
با حدود هفت ساعت راه پیمایی فضایی، ویتسون رکورد طولانی ترین زمانی که یک زن در فضا بوده است را شکسته است با عبور بیش از 50 ساعت و 40 دقیقه زمان تجمیع شده در طی راه پیمایی های فضایی.
او همچنین مسن ترین زنی است که تابه حال راه پیمایی فضایی انجام داده است، و سال گذشته مسن ترین زن در فضا شد.(سیارک) 
راه پیمایی های فضایی یک بخش منظم از سیاهه وظایف ایستگاه فضایی بین المللی هستند، به‌طورکلی فضانوردان 1243 ساعت و 42 دقیقه در طی 199 راه پیمایی فضایی را در فضا گذرانده اند ولی این بدین معنی نیست که دیگر هیچ خطر عظیمی با قدم گذاشتن در فضا وجود ندارد.
نه‌تنها فضانوردان برای ساعت ها بدون دسترسی به دستشویی بیرون هستند، بلکه آن ها درصورتی‌که مهار آن ها مانند (فیلم) جاذبه خراب شود، در معرض خطر شناور شدن در فضا خواهند بود.
فضانورد کانادایی کریس هدفیلد در یک سخنرانی مشهور در مورد کور شدن موقتی در طی یک راه پیمایی فضایی صحبت کرده است، زمانی که ترکیبی از نفت و صابون که فضانوردان برای محافظت لبه پیش‌آمده کلاه خود برای جلوگیری از بخار گرفتگی استفاده می کنند، در چشم چپش وارد شده است.
او شروع به گریه کردن به دلیل درد کرد، ولی به دلیل نبود جاذبه، این فقط مشکل را به چشم دیگر او گسترش داد.
او در یک کنفرانس TED در مورد ترس در 2014 گفت "حالا من بیرون سفینه فضایی به‌طور کامل کور شده بودم".
خوشبختانه، فضانوردان برای حفظ آرامش در چنین موقعیت هایی آموزش دیده اند، و هدفیلد موفق به برگشت امن به ایستگاه فضایی شد.
در طول راهپیمایی فضایی پنجشنبه، فضانوردان با بحران خود مواجه شدند زمانی که یک سپر حرارتی سقوط کرد و در فضا گم شد.
ویتسون و کیمبراک دوباره سپرها را برای پوشش فضا در جایی که PMA-3 قرار گرفته بود، نصب کردند، ولی با اینکه سه سپر با موفقیت به ایستگاه فضایی برگردانده شدند، یکی در طول اتصال سقوط کرد و در حال حاضر در مدار زمین به عنوان زباله ی فضایی در حال گردش است.
خوشبختانه، هیچ خطر فوری برای دو فضانورد یا بقیه خدمه وجود نداشت. این دو با پوشش PMA-3 که قبلاً در همان روز جدا شده بود، درگاه را پوشاندند.
وبلاگ ناسا توضیح داد "این طرح کار کرد و پوشش با موفقیت نصب شد، و حفاظت حرارتی و پوشش در برابر بقایای ریز آسمانی و مداری برای پورت مهیا کرد".
ویتسون و کیمبراک اکنون با خیال راحت به ایستگاه فضایی بین المللی به عنوان بخشی از سفر 50 برگشتند.
در ماه آوریل، ویستون به عنوان فرمانده گروه اعزامی 51 عمل خواهد کرد، که او را به اولین زن که دو بار فرمانده ایستگاه فضایی بوده است تبدیل می کند. برای اینکه ببینیم او بعدازاین چه رکوردهایی را خواهد شکست بی تاب هستیم.

 این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  

ترجمه  itrans.ir / هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع (سیارک)  ممنوع است.

 شاتل و بوران

ایستگاه فضایی ISS  تنها ایستگاه مداری دردنیا درحال حاضرکه توسط 10 کشور جهان یعنی امریکا، روسیه ، ژاپن ، برزیل ، کانادا و 5 کشور اروپایی اداره میشود و درحال تکمیل شدن است.

 اززمانی که بشر پا به عرصه فضا گذاشت نیاز به حمل ونقل کم هزینه با بارمفید بیشتر احساس می شد، که دراین راستا ساخت فضاپیمای قابل استفاده مجدد با ظرفیت حمل بالا دراولویت قرار گرفت. ازهمان آغاز دو پیشگام اکتشافات فضایی ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی توجه خاصی را به این امرداشتند و دراین راستا تلاشهایی صورت دادند که با پیروزی ها و شکستهایی توأم بود .

 بوران که کارطراحی آن درشوروی درسال 1976 آغاز شده بود دارای 5 نوع بود با نامهای 1/01 , 1/02 , 2/01 , 2/02 , 2/03، که از این بین فقط دو نوع تکمیل شد و سه نوع دیگربه علت کمبود بودجه ناتمام ماند و همچنین از انواع بوران تنها اولین آن یعنی بوران 1/01 موفق به پرتاب شد.

 قبل ازاینکه به چگونگی مطرح شدن طرح شبیه به شاتل امریکا در شوروی و همچنین ساخت آن بپردازیم، لازم است توضیحاتی درباره تاریخچه شاتل و همچنین فضاپیماهای مشابه آن چه درامریکا و چه درشوروی بیان کنیم:

 تاریخچه سفینه های قابل استفاده مجدد

فضا پیمای بوران  اخرین رقابت جنگ سرد میان امریکا و شوروی در واپسین سالهای عمراتحاد جماهیرشوروی که به دلیل کمبود بودجه نتوانست هیچ مأموریتی انجام دهد و فقط یک بار دریک پرتاب ازمایشی درسال 1978 به فضا پرتاب شد.

طرح استفاده ازوسایل بالداری مانند هواپیما برای پروازهای فضایی از آغاز تاریخ مطرح شدن ایده های اکتشافات فضایی در ذهن مشتاقان فضا بود.

 در پایان جنگ جهانی دوم نیروی هوایی امریکا هم طرحی در این زمینه ارائه داد که یک گلایدر سرنشین دار به وسیله موشک تایتان 3 به طرف اتمسفر پرتاب می شد و بعد از نزول سری در جو درباند پرواز فرود می آمد که البته این طرح عملی نشد.

 دراواسط دهه 1960 دفتر طراحی میکویان اولین فضاپیمای قابل استفاده مجدد هایپرسنیک را که اندازه کوچکی داشت و spiral نام داشت را طراحی کرد که این طور عمل می کرد که برروی یک هواپیمای مافوق صوت قرار می گرفت و بعد از جدایی ازآن در جو با موشکی که به آن وصل شده بود سرعت می گرفت و سرعت آن حتی به ماخ 6 هم می رسید.

 فضاپیمای مافوق صوت اسپیرال

 توسعه نسل امروزی شاتلها

 دراوایل دهه 1970 ایالات متحده امریکا به فکر ساخت نخستین پروژه سرنشین دار خود که از مدتها پیش به فکر آن بود،  وشاتل نام داشت افتاد .

  کار اداری طراحی شاتل ازسال 1972 شروع شد و 9 سال بعد در 12.04.1981 اولین پروازخود را انجام داد، این طرح برای امریکا هزینه ای برابر 17 میلیارد دلار در برداشت و بعد از ساخت اولین شاتل، چهارشاتل دیگر ساخته شد که دو شاتل با با نام های چلنجر و کلمبیا درهنگام انجام ماموریت با سانحه مواجه شده و کلیه سرنشینان آنها کشته شدند، چلنجر در هنگام بلند شدن اززمین به علت نقص درسیسم موتور سوخت جامد بوسترهای آن، به همراه هسته مرکزی و بوسترها درچند ثانیه بعد از پرتاب منفجرشد، کلمبیا هم در سال 2003 درهنگام بازگشت از فضا در جو منفجر شد. پس از آن شاتلهای امریکا چند مأموریت دیگر را با موفقیت انجام دادند تا اینکه سرانجام در سال 2011 با انجام آخرین مأموریت شاتلها به ایستگاه فضایی توسط شاتل آتلانتیس از پایگاه فضایی کندی امریکا و در حضور جمعیت زیادی که در اطراف سایت پرواز گرد آمده بودند، شاتلهای فضایی برای همیشه بازنشست شدند.

شاتل امریکا، فضاپیمای قابل استفاده مجدد امریکا که کار اداری طراحی آن  درسال 1972 اغاز و در سال 1981 اولین پروازخود را انجام داد، در مجموع 5 شاتل ساخته شد.

 پس از ساخت شاتل توسط  امریکا در ابتدای دهه 1970، رهبران اتحاد جماهیرشوروی تصمیم گرفتند به این طرح امریکا پاسخ دهند. چون هر یک ازفضاپیماهای قابلیت پروازسرنشین دار سایوز و ووستوک ظرفیت حمل بالایی را نداشتند و هم به وسیله موشکهایی با سایز متوسط پرتاب می شدند. به هرحال آنها در ژوئن 1974 تصمیم به کار بر روی یک سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS)  گرفتند و مسئولیت این طرح هم به شرکت طراح فضاپیمای سایوز سپرده شد. از همان آغاز کار، مهندسان روسی شروع به مطالعه بادقت طرح شاتل کردند، البته این مطالعه برروی شکل ظاهری و سایر اطلاعات کمی که ازشاتل به آنها رسیده بود، صورت می گرفت و جنبه های مختلف آن را به دقت مورد برسی قراردادند. البته مشکلاتی دراین طرح مشاهده می شد اول اینکه اساساً تکنولوژی موجود دراتحاد جماهیرشوروی انعطاف پذیری لازم برای انجام این طرح را نداشت و همینطوراین طرز فکر در اتحاد جماهیرشوروی وجود داشت که آنها فقط بایداز تکنولوژی موجود درکشور استفاده کنند و نباید از تکنولوژی خارجی بهره گیرند و البته مشکل دیگر استفاده از موشک سوخت جامد بود که اساسا شوروی هیچ تجربه ای درموشک سوخت جامد دراین وسعت که امریکا درشاتل استفاده میکرد، را نداشت و بزرگترین موتور سوخت جامد که درراکتهای روسی ازآن استفاده می شد11D57 بود که البته قدرت لازم برای انجام این کار را نداشت و همین طور ساخت موتور سوخت جامد به این اندازه برای پرتاب شاتل وقت زیادی لازم داشت که دراین مدت کوتاه امکان پذیرنبود. البته آنها بعدها تصمیم گرفتند که ازموتورهای سوخت مایع استفاده کنند که البته مزایایی نسبت به سوخت جامد داشت.

به هرحال سه طرح برای سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS) پیشنهاد شد. نخستین طرح الگوبرداری ازشاتل بود که همانطورکه گفته شد مشکلات خاص خودرا داشت، دومین طرح راشرکت انرگیا مطرح کرد، آنها گفتند طراحی چنین سازه عظیمی که دارای بال باشد و از جو عبور کند و با سرعت هایپرسونیک برگردد بسیار مشکل است بنابراین آنها طرح خودشان را که شبیه به سایوز بود، پیشنهاد کردند.

  که این طرح شامل 3 بخش می شد بخش بالایی ; شامل کابین خدمه، بخش استوانه ای وسط ;مخصوص حمل بار، و بخش پایانی; مخصوص موتورها و مانور درمدار. طرز کار آن به این صورت بود که مدول پس از خارج شدن ازمدار و نزول به سمت زمین درسرعت هایپرسونیک چترهایش بازمی شد و ترمز اولیه انجام می شد و در نهایت برای کاهش بیشتر سرعت با روشن کردن موتورهای خود ترمز نهایی را انجام می داد و در نتیجه با سرعت و شتاب بسیار کم فرود می آمد. طرح دوم طرح شبیه به فضاپیمای ما فوق صوت اسپیرال بود و طرح سوم طرح کپی برداری ازشاتل بود که همین طرح هم مورد موافقت قرار گرفت. علت مورد موافقت قرار گرفتن این بود که اولاً درمطالعه های شرکت (Npo-Energia ) برروی طرحهای مختلف ازفضاپیماهای بالدار که به آن ارائه شده بود این نتیجه گرفته شده بود که برآیند همه این طرحها همان طرح فضاپیما به سبک شاتل امریکاست، چون امریکایی ها از سال 1960 تا 1970 مسلماً  بر روی همه این طرحها کارکرده بودند و مسلماً بهترین آنها را انتخاب کردند که با این کپی برداری ازشاتل امریکا، شوروی از تحقیقات امریکا استفاده می کرد، ازطرفی این طرح 6 سال بعد ازشاتل امریکا انجام می شد. این طرح بوران انرگیا نام گرفت (بوران نام فضاپیما , انرگیا موشک حامل آن).

هدف این طرح این گونه مشخص شد :

حمل 30 تن باربه فضا واجرای عملیات مداری درطی 7 روز و همینطور رفتن به مدارهایی با ارتفاع 260km و همینطور برگرداندن 20 تن بار از فضا به زمین.

ساخت بوران

 کارساخت بوران ازسال 1976 این طور آغازشد که می بایست نخست آزمایشهای گوناگونی برروی مدلهای تستی بوران که شامل 8 نوع بود انجام می شد که این آزمایشها شامل انواع تستهای دینامیکی، استاتیکی، و آیرودینامیکی بود و بعد از انجام آزمایشها مدل اصلی ساخته می شد. اما مهمترین، جالبترین وخلاقانه ترین مدل تستی بوران آنالوگ GL002 یا آیروبوران بود که به (ok بوران) هم مشهور بود.

 اما علت ساخت آن: همانطورکه گفته شد بوران به سبک شاتل امریکا طراحی شد و دارای بال بود و می بایست با یک فرود سری مانند گلایدر به سمت زمین می آمد و در فرودگاه landing می کرد که این کار مشکل به نظرمی رسید چون سرعت بوران پس از خارج شدن از مدار و نزول به سمت زمین به 25M ماخ هم می رسید که برایlanding  باید به 0.2M ماخ می رسید. بنابراین کاهش سرعت بوران در هنگام نزول از جو و قبل از landing از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. دراین ارتباط تصمیم گرفته شد درعقب بوران اوربیتر بر روی tail horizontal   (دم افقی) ازیک "دوبل رادر" استفاده شود که عملکرد آن به این صورت بود که اگر هر دو لایه رادر به یک سمت متمایل شوند ماکزیمم زاویه آنها با صفحه دم افقی tail horizontal  23 درجه می شود  که برای دور زدن از آن استفاده می شود که البته باعث کاهش سرعت می شود.

 اگر هر یک از رادرها به یک سمت متمایل شوند زاویه هر یک ازانها با صفحه دم عمودی  vertical tail ماکزیمم 45 درجه می شود که برای ترمزنهایی ازآن استفاده می شود. به این ترتیب دم افقی tail horizontal  ساخته شد.

 برای امتحان عملکرد دم ازتونل باد استفاده شد با این که تست تونل باد موفقیت امیزبود ولی برای تست هرچه بیشتر و واقعی تردم وهمچنین طراحی سیستم فرود خودکار، مشهورترین ومبتکرانه ترین مدل تستی بوران به نام بوران انالوگ  GL002 ساخته شد. این مدل تستی که  پرسپکتیوهای آن رامی بینید همان خصوصیات مرکزجرم حالت ایرودینامیک ودیگرخصوصیاتی را داشت که بوران نوع اصلی دارا بود .

 ازجمله سیستمهای ضروری بوران شامل صندلیهای قابل Eject , RM1 و RM2 سیستم ناوبری VIU ,GSP -ارابه های فرود - آنتن سیستم فرود - حسگرهای گرمایی و شتاب سنجهای گروه 1و2 و... میشوند. 4 موتور پرقدرت توربوجت AL-3I  موجود دراتحاد جماهیر شوروی که قدرتی برابر 40 تن تولید می کردند و زاویه ای برابر 4 درجه نسبت به سطح افق داشتند را بر روی آیروبوران مجهزکردند که فرق اصلی آن با بوران اصلی هم همین بود.

 موتورهای جت برای take off  ازروی باند بکارمی رفتند. نحوه عملکرد آیروبوران این طور بود که با استفاده از این موتورها از روی باند take off می کرد و بعد ازرسیدن به ارتفاع 5000 موتورهای آن خاموش می شدند و یک فرود گلایدری خودکار بدون خلبان (اتومات) یا با خلبان انجام می داد که در طی این کار سیستم های فرود landing و دم افقی tail horizontal و سایرسیستمهای آیرودینامیکی مورد آزمایش قرارمی گرفتند. 

آیروبوران هم اکنون درمرکز تست ژکفسکی نگهداری می شود و هر از چند گاهی برای نمایش در نمایشگاهای هوایی به بیرون حمل می شود. این مدل چندی پیش برای نمایش درنمایشگاهی به استرالیا برده شد که به علت حجم عظیم آن مجبورشدند قطعات آن را جدا و سپس حمل کنند وبرای assemble نهایی آن 25 مهندس روسی با کشتی حامل عازم استرالیا شدند.

سپرحرارتی

 عبور سریع بوران از میان لایه های جو احتیاج  به یک سپرحرارتی قابل استفاده مجدد با توان تحمل حداقل 100 پرواز را داشت. برای بوران سه نوع سپر حرارتی پیشنهاد شد همانطور که درسمت راست تصویر دیده می شود.

 الف) ماده کامپوزیت کربن-کربن. ماده ای با ماکزیمم توان تحمل حرارتی، که تا دمای بالاتر از 1650 درجه را می توانست تحمل کند که با رنگ نارنجی در تصویر بوران  دیده می شود. (همانطورکه درتصویر دیده می شود درنوک دماغه فضاپیما و درلبه های جلویی بال از آن استفاده می شود).

ب) کاشی های سرامیکی که برای قسمتهای بالای 1250 درجه دربدنه جلویی و در بدنه پهلویی که در تصویر با رنگ قرمز و سبز دیده می شود، استفاده می گردد.

ج) مواد قابل انعطاف برای قسمتهای سطحی که دارای دمای بالاتر از 379 درجه نیست که با رنگ خاکستری در تصویردیده می شود.

البته همانطور که درتصویر درسمت چپ دیده می شود مواد کامپوزیتی که درشاتل امریکا بکار رفتند ازکیفیت دمایی بالاتری برخورداربودند.

تکنولوژیهای بدست آمده ازساخت شاتل و بوران

 یکی ازنکات جالب درساخت بوران این است که تقریبا هر یک از40 هزار کاشی عایق سرامیکی که درساخت بوران مورد استفاده قرارگرفت بسته به جای قرارگرفته برروی سطح بوران (اعم ازسطح پهلویی، سطح خمیده جلویی و همچنین دربریدگیها وخمیدگیها ) شکل هندسی مخصوص به خود داشتند یعنی هریک ازآنها با دیگری تفاوت داشتند.

 البته طراحی این سرامیکها از نظر هندسی و قراردادن آنها در کنار هم بطورمرتب و دقیق بسیار مشکل بود و باید در بیش از 100 نقطه از سطح زیر کاشی ها در روی بدنه اندازه گیریهای هندسی انجام می گرفت که تقریبا با دست غیر ممکن بود.

  بنابراین یک نرم افزار مخصوص توسعه یافت که با استفاده از آن نصب و تولید کاشی ها بطور الکتریکی و بدون نصب و اندازه گیری دستی انجام می شد، این نرم افزار بانک اطلاعات نام داشت که حاصل همکاری بین دفتر طرح و کارخانه تولید بود. اطلاعات بانک اطلاعات شامل توصیف هندسه، پارامترها و ... بود که حاصل از یک میلیارد برنامه تست و کنترل تولید اتوماتیکی در کارگاه بود.

 اما نکته بسیار جالب این است که طراحی شاتل در امریکا و بوران دراتحاد جماهیر شوروی باعث پیشرفتهای زیادی درزمینه های تکنولوژی، اقتصاد، مهندسی، پزشکی و ... شد. به عنوان مثال بدست آمدن نرم افزاربانک اطلاعات در شوروی از ساخت بوران و استفاده از بعضی مواد بکاررفته در شاتل در صنعت دندانپزشکی امریکا نمونه هایی از این پیشرفتها هستند.

 با توجه به اینکه در قسمتهای قبل به شاتل اشاره ای شد بهتراست مقایسه ای هرچند کوتاه بین شاتل و بوران داشته باشیم. درنگاه اول به نظرمی رسد شاتل امریکا و شوروی از جهات مختلف به هم شبیه اند و اختلاف اندازه ها کمتر از چند سانتیمتر است اما اختلافات بسیار مهم دیگری در زیر سطح ظاهری آنها وجود دارد. در اینجا برخی از این تفاوتها را ذکر می کنیم.

مقایسه کابین خدمه شاتل و بوران

مقایسه آماری کوتاه بین شاتل و بوران

وزنها(kg)                                  بوران                                  شاتل

چهارچوب واسکلت                     42000                                 46000

موتورها                                   33000                                  37000

ماکزیمم بار قابل حمل               30000                                  25000

سرعت                                  105M                                     123M

ابعاد

طول                                     36.7m                                37.25m

طول بال                                 23.92m                              23.8m

ارتفاع ارابه های فرود           16.35m                                      17.25m      

    (چرخها)

محورنوسان فلپ سکان عقب      78                                          81

محورنوسان فلپ سکان بالا       45                                            45

شروع پروژِه                       12feb1988                             26jul1972

تحویل برای پرتاب                9.3سال بعد                              6.6سال بعد

اولین پرتاب وسیله             11.2 سال بعد                           8.7   سال بعد

اولین پرتاب مداری              12.7سال بعد                               8.7سال بعد

اولین وتنها پرتاب بوران به فضا

 درسال 1986 بعد از طی مراحل مقدماتی و انجام آزمایشهای مختلف برروی مدلهای بوران، طراحی اولین بوران با نام بوران 1/01 به پایان رسید، البته بعد از تکمیل هم به مدت 2 سال یک سری آزمایشهای مختلف برای تست سیستم های خود انجام داد.

 اما درماه مارس 1988 شایعه هایی در دنیا شنیده شد مبنی براینکه ماهواره های امریکا عکسهایی از راکت حمل کننده Energia گرفته اند که به محل پرتاب حمل  و سپس برگردانده شد. بعد ازاین اخبار شوروی به طورضمنی نه رسمی گفت درحال آزمایش سیستم های تست پرتاب بود. سیستم تست پرتاب برای این طراحی شده بود که مشکلات کمتری درهنگام پرتاب پیش بیاید. درماه سپتامبر همان سال رادیو مسکو گزارش داد که فضانوردان در حال انجام تمرین های سفر به فضا بودند که از این خبر این طور برداشت شد که مأموریت بوران سرنشین دار خواهدبود که هرگز چنین امری اتفاق نیفتاد و پرتاب بدون سرنشین انجام شد.

 اما در ماه آوریل 1988 اتحاد جماهیر شوروی به طور رسمی اعلام کرد که فضاپیمای خود Buran را به کمک موشکهای Energia به فضا پرتاب می کند. با اعلام قطعی این خبر عکسهای مختلفی ازبوران-انرگیا به سراسر جهان مخابره شد.

 همچنین روسها اعلام کردند که پرتاب بوران به فضا به طور مستقیم پخش خواهد شد که چنین نشد. تصاویر ضبط شده بعد از پرتاب منتشر شد .

ابتدا قرار بود پرتاب در 29 اکتبر انجام بگیرد اما به علت اشکالی که در سیستم پرتاب پیش آمد پرتاب موقتاً لغو شد.

 ** تا اینکه در  15نوامبر  1988 درساعت  5و 55دقیقه، به وقت مسکو، بوران انرگیا از پایگاه فضایی بایکانور (قزاقستان) به فضا پرتاب شد.

 بعد از 2:57 دقیقه از پرتاب بوسترهای زنیت درارتفاع 60km  از هسته مرکزی و بوران جدا شدند و هسته مرکزی شروع به کارکرد، بعداز8 دقیقه درحالی که بوران را به ارتفاع 160km رساند ازبوران جداشد، 1:02 دقیقه بعد از جدایی، بوران مانوری را به مدت 42 ثانیه انجام داد و خودش را به مدار 252-256 رساند. در طول مدت پرتاب تا فرود landing بوران با استفاده از دو کشتی شوروی که در دو سوی اقیانوس اطلس قرارداشتند با سایت کنترل پرتاب در تماس بود و ماهواره های مولینا این ارتباط را تقویت می کردند و همینطور دوربین هایی درکابیین خدمه قرارداشتند که عکسهایی را به کنترل زمینی مخابره می کردند.

تصاویری از اولین و تنها حضور بوران در فضا در سال 1978

 بوران اولین گردش مداری خود را همانطور که در تصویر می بینید به ترتیب بر روی امریکای شمالی، اقیانوس آرام شمالی، افریقا و شوروی انجام داد. در دور دوم خود در بالای اقیانوس آرام جنوبی نرسیده به امریکای جنوبی در ساعت 8:20 دقیقه با استفاده ازموتورهای retrorocket سرعت خود و متعاقباً ارتفاع خود را کم کرد و به مدار پایین تر در ارتفاع 122km رساند و لایه های بالایی جو را لمس کرد و بعداز 20 دقیقه گردش به دور مدار به علت وجود هوای رقیق ترمزهای آیرودینامیکی انجام داد و به داخل جو سرخورد و بعد از عبور از جو پلاسما وارد جو معمولی شد و دوباره با استفاده از ترمزهای آیرودینامیکی با زاویه  45 درجه همانطورکه در قبل گفته شد خودش را به ارتفاع 40km رساند از آنجا شروع به طی یک مسیر 1000km تا محل فرود کرد.

 و همچنین از همان ارتفاع توسط دو هواپیمای جنگنده که خلبانی آنها توسط دو تن از خلبانان  آیروبوران صورت می گرفت اسکورت شد.

 همینطور آنها از داخل هواپیمای خود از ورود شاتل فیلم برداری کردند. درقبل از ورود بوران به باند فرود در6km بایکانور یک هواپیمای توپولوف  154یک take off و landing به طور سریع انجام داد.

ترسیمه ریاضی landing بوران

تا سرانجام انتظارها به سر رسید و درساعت 9.44دقیقه به وقت مسکو بوران عملیات landing خودش را انجام داد و به زمین نشست.

بعدازاین عملیات موفقیت آمیز بوران های دیگری هم ساخته شد که به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی درسال 1990  وهزینه سنگین پرتاب ها پرواز بوران تا هم اکنون انجام نشده است.

بوران 1/01

تاریخ ساخت : 1986

پروازفضایی : یک مرتبه در 15 نوامبر 1988 (همانطور که ذکر شد)

مکان فعلی : پایگاه فضایی بایکانور.

وضعیت : خراب شده

مشهورترین بوران، تنها فضاپیمایی است که درسال 1988 به فضا رفت. ساخت این فضاپیما که اولین شاتل از5  شاتل شوروی بود. همانطورکه ذکرشد درسال 1986، بعدازاینکه تستهای وسیع و گسترده روی 8  مدل تستی و با اندازه های واقعی بوران انجام شد، شروع گردید. بوران 1.01 قبل ازاینکه به وسیله یک هواپیمای M-3 برای اسمبل نهایی به پایگاه فضایی بایکانوربرده شود قسمت اعظم آن درمسکو ساخته شد و اتمام آن دربایکانور صورت گرفت و برروی یک سیستم بالابرنده انرگیا سوارشد و به اولین و تنها مأموریتش پرتاب شد و با امنیت و بدون اینکه آسیب ببیند دربایکانور به زمین نشست. با توجه مشکلات مالی که برنامه های فضایی روسیه به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی با آن روبروشده بود، پروازهای بعدی بوران لغوشد و در انبار جا گرفت.

یک سال بعد بوران 1/01 به وسیله بزرگترین هواپیمای دنیا AN-225 MRIYA به پاریس منتقل شد تا درنمایشگاه هوایی پاریس به نمایش درآید.

 بوران 1/01 درواقع تحت مالکیت قزاقستان بود زیرا روسیه به جای تمدید قرارداد بایکانور، این بوران را به قزاقها داده بود.

 هواپیمای عظیم آنتونوف برای حمل بوران به نمایشگاه هوایی پاریس استفاده شد.

 هواپیمای عظیم انتونوف درحال حمل بوران به نمایشگاه

بوران 1/02 (ptichka)  پرنده کوچک

 تاریخ ساخت : 1988

پرواز فضایی : طبق زمانبندی قبلی 1993 اما لغو شد.

مکان فعلی : روی موشک انرگیا سوپر بوستر سوار است دربایکانور.

وضعیت : درانباری مخفی

 بوران   1/02 دقیقاً زمانی تکمیل شد که برنامه بوران -انرگیا دچار کمبود بودجه شد. آمادگی آن برای پرواز که برای ابتدای سال 1993 برنامه ریزی شده بود حدود  95-97% بود . فقط چند سیستم الکترونیکی باید جایگزین می شد. نخستین پرواز زمانبندی شده آن سال درسال 93 بود که قراربود به ایستگاه فضایی میرپروازکند، اما این ماموریت به علت کمبود بوجه هرگزانجام نشد و در نهایت این مأموریت بوسیله شاتل امریکا انجام شد.

شاتل در حال ducking با استگاه فضایی میر در سال 1993

 پیچکا همیشه با دقت زیاد درساختمان MIK بایکانور نگهداری می شود، البته ممکن است از این قسمت به جای دیگری منتقل شود همانطورکه از تصویر مشخص است بوران درخارج آشیانه و در روی انرگیا سوار است و مشخص نیست در چه مکانی است .

بوران2/01

 تاریخ ساخت : 1990

پروازفضایی : نداشت

مکان : کارخانه ماشین توشینو در مسکو

وضعیت : ناتمام

بوران 2/02 اولین بوران ازنسل دوم بوران ها بود، تفاوت مهمی که بین نسل دوم و اول بورانها بود این بود که نسل دوم نسبت به 1/01 و 1/02 دارای COCKPIT   پیشرفته تری بود پیشرفت کارساخت بوران 2.01 هنگام لغو پروژه حدود 30-50% حدس زده می شد و هم اکنون درکارخانه توشینو در خارج مسکو قرار دارد.

بوران 2/02

 تاریخ ساخت :1991

پرواز فضایی: نداشت

مکان :کارخانه توشینو  مسکو

وضعیت : ناتمام

 بوران 2/02 دومین بوران ازنسل بوران ها بود. درزمان خوابیدن پروژه بوران انرگیا بوران 2/02 درمرحله ساخت درکف کارخانه توشینو درحومه مسکو بود. درصد پیشرفت پروژه حدود 10-20% بود .

بوران 2/03

تاریخ ساخت : 1992

پروازفضایی : نداشت

مکان: کارخانه توشینو

وضعیت : ناتمام

بوران 2/03 جوانترین بوران است که مرگ سریعی داشت . این بوران آخرین مدل ازنسل دوم بورانها بود و در توشینو ساخته شد. و براثر توقف پروژه بوران -انرگیا درسال 93 کار روی بوران 2/03 متوقف شد و بوران 2/03 ناتمام ماند و در نهایت آن را خراب و جداسازی کردند و امروزه اثری از آن نیست .

به دنبال ادعای مهمان یک برنامه رادیویی در آمریکا مبنی بر اینکه ناسا کودکان را می دزد و به عنوان برده به کره مریخمی فرستد، سازمان ناسا بیانیه ای در رد این اتهامات انتشار داد.

برنامه رادیویی «اینفو وارز» یا جنگ اطلاعاتی به میزبانی الکس جونز، مستندساز و تئوری‌پرداز توطئه آمریکایی، روز سه شنبه میهمانی به نام رابرت دیوید استیل را به برنمامه خود دعوت کرد  که مدعی بود سازمان ناسا نه تنها جوامعی از انسان ها در کره مریخدرست کرده، بلکه کودکان را دزدیده و به عنوان برده به کره مریخ می فرستد تا ازآنها استفاده کند.

گای وبستر، سخنگوی سازمان ملی هوانوردی و فضایی، ناسا، روز پنجشنبه در مصاحبه با نشریه «دیلی بیست» به این تئوری توطئه واکنش نشان داد و گفت «هیچ انسانی بر روی مریخ حضور ندارد.»

بنا به اطلاعات موجود در ویکیپدیا، در سوابق رابرت استیل  همکاری با سازمان سیا دیده می شود . الکس جونز مجری برنامه، نیز در برنامه روز سه شنبه نسبت به مأموریت های سازمان ناسا اظهار نظر کرده و گفته است که  «۹۰ درصد مأموریت های ناسا مخفیانه می باشند. مهندسان بالارتبه این سازمان به من اطلاع داده اند که شما از هیچ چیز خبردار نمی شوید.»

الکس جونز به خاطر اخبار بحث برانگیز و دامن زدن به تئوری های توطئه در برنامه رادیویی اش مشهور شده است.

 الکس جونز بارها به موجودات فضایی و اینکه دولت آمریکا از وجود آنها اطلاع داشته و دارد و حتی بر روی آنها آزمایش هایی را انجام می دهد پرداخته و  از این موضوعات جنجال برانگیزبرای شهرت استفاده کرده است. (سیارک)

صخره آسمانی فلورانس ( Florence) که ۴.۴ کیلومتر اندازه دارد، در روز ۳۰ اوت به کره زمین نزدیک شد، ودر روز اول سپتامبر بدون اینکه خطری برای کره زمین ایجاد کند، به مسیر خود ادامه داد.
فاصله فلورانس با کره زمین ۷ میلیون کیلومتر برآورد شده که این فاصله، ۱۸ برابر میانگین مسافت بین زمین و ماه است.
هرچند که در گذشته، سیارک‌های دیگر به زمین نزدیک‌تر شده اند، اما اغلب آن‌ها به مراتب کوچک‌تر بوده‌اند.
پل کداس، مدیر مرکز پژوهش درباره اشیای نزدیک به کره زمین در سازمان ناسا (اداره کل ملی هوانوردی و فضای آمریکا/ NASA) در بیانیه‌ای اعلام کرده بود: «از زمان آغاز برنامه ناسا برای تشخیص و ردگیری سیارک‌های نزدیک به کره زمین، فلورانس بزرگ‌ترین سیارکی است که تا به این حد به زمین نزدیک می‌شود.»
برای دانشمندان ناسا و علوم هوافضا فرصت بررسی سیارک‌های به ندرت به دست می‌آید تا با تحقیق در مورد سیارک‌ها اطلاعات جدیدی درباره منشاء ایجاد خورشید و سیارات کسب کنند. از این رو، دانشمندان ناسا گفته بودند با استفاده از رادارهای نصب شده در کالیفرنیا و پورتوریکو، از سیارک فلورانس تصویربرداری می‌کنند.
در صورت از دست رفتن این فرصت، دانشمندان باید تا سال ۲۵۰۰ میلادی صبر کنند تا فلورانس دوباره به کره زمین نزدیک شود.
این سیارک به احترام فلورانس نایتینگل (۱۸۲۰-۱۹۱۰)، بنیان‌گذار پرستاری نوین نام‌گذاری شده و برای نخستین بار در سال ۱۹۸۱ شناسایی شد.
ناسا گفته بود که فلورانس در اواخر اوت و اوایل سپتامبر، فلورانس با تلسکوپ‌های کوچک یا دوربین‌های قوی قابل رویت‌ است.

تنها چند ماه پیش بود که به طور رسمی، نتایج آخرین تحقیقات انجام گرفته در خصوص امکان زندگی در کره مریخ  در دسترس عموم قرار گرفت. بنا به این تحقیقات، شواهد و مدارک جدیدی به وسیله فضا نوردان کشف شده است که حاکی از وجود ملکول هایی ارگانیک (بنیادی) با ساختاری پیچیده در سنگ ها و صخره های موجود در کره مریخ است. این گونه به نظر می رسد که این ملکول ها قابلیت زندگی انسان بر سطح کره مریخ را فراهم خواهند آورد. علاوه بر این ساختار این ملکول ها نشانگر این است که بسته به فصل و شرایط جوی کره مریخ، گاز متان موجود در اتمسفر این کره دچار تغییراتی می شود و این گاز، یکی از نشانه هایی است که می تواند حاکی از وجود امکان زندگی در این کره باشد. نکته دیگر این که یک منبع آبی بسیار وسیع در عمق قابل دسترسی از کره مریخ قرار به تازگی یافت شده است. با سیارک همراه باشید تا جزئیات بیشتری در این خصوص در اختیارتان قرار دهیم.

تمامی این کشفیات تازه فضا نوردان و محققان سبب شده است تا جستجو برای یافتن امکان زندگی در کرات دیگر وارد مرحله ای تازه شود و بیش از پیش این باور را در انسان تقویت می کند که زندگی در جایی به غیر از کره زمین قابل دسترس است. البته نشانه هایی مبنی بر این که موجوداتی سال ها پیش در کرات دیگر زندگی می کرده اند، می تواند برای بسیاری جالب باشد، اما سؤال بزرگ تر و مهم تری که در این خصوص وجود دارد این است که کره مریخ، برای آینده زندگی ای که ما در ذهن خود متصور می شویم، چه معنا و مفهومی می تواند داشته باشد؟ مطمئنا این که شاهد زندگی انسان در کره مریخ باشیم، می تواند بسیار جالب توجه و خیال بر انگیز باشد. البته نباید این کشفیات و تحقیقات تازه را به طور قطع مبنی بر قابل دسترسی بودن این رؤیا در آینده ای نزدیک بدانیم و مشخصا این گونه فعالیت ها تنها گام های اولیه بشر برای محقق کردن این رؤیا است.

بنا به تخمینی که محققان عرصه فضا نوردی زده اند، در حال حاضر نزدیک به 4.6 میلیارد سال از عمر کره مریخ می گذرد و تاریخ پیچیده و غم انگیزی در خصوص آن وجود دارد. کره مریخ در گذشته های دور، بسیار متفاوت از چیزی بوده است که در حال حاضر بدل به آن شده است. در حقیقت، در آن دوران، کره مریخ شباهت بسیار زیادی به کره زمین داشته است. در آن دوران، اتمسفر کلی کره مریخ بسیار غلیظ تر از حال حاضر بوده است و همین مسئله سبب بالا تر بودن دمای هوای آن می شده است. علاوه بر این، یک نیروی مغناطیسی نسبی نیز در اتمسفر آن وجود داشته که از رسیدن اشعه های مضر و نیز اشعه های یو وی به سطح خاک این کره و از بین بردن باروری آن جلوگیری می کرده است.  حتی بررسی های انجام گرفته حاکی از آن است که در گذشته های دور در قسمت های نه چندان عمیق زمین این کره منابع آبی بسیاری وجود داشته است که از مهمترین عوامل برای گسترش زندگی به شمار می رود.

ناتالی کابرل، یکی از اختر زیست شناسانی است که (اختر زیست شناسی: بررسی علمی احتمال وجود حیات در دیگر نقاط عالم) برای ناسا کار می کند و مدت زیادی است تمامی تمرکز و فعالیت های اش معطوف به تحقیقات در خصوص امکان زندگی در کره مریخ (و سایر کرات) بوده است. او در این خصوص عنوان کرد: «البته این مسئله ای است که هنوز در خصوص آن نظر های ضد و نقیض بسیاری شنیده می شود و همه با هم در این خصوص متفق القول نیستند، با این حال، یک حدس کلی وجود دارد مبنی بر این که در گذشته های بسیار دور، جو و اتمسفر کره مریخ به گونه ای بوده است که برای نمونه در حال حاضر در یک ظهر خوب تابستانی در مناطق قطبی کره زمین مشاهده می کنیم. برای این که بتوان امکان زندگی در کره ای به خصوص را فراهم کرد، به انرژی، آب، مواد مغذی و پناه گاه احتیاج پیدا خواهید کرد و کره مریخ در سالیان بسیار دور، تمامی این امکانات را در اختیار شما می گذاشته است. بنا بر این اگر به دنبال زمانی در گذشته می گردید که امکان شروع زندگی در آن وجود داشته است، نخستین سالیان پیدایش کره مریخ، می تواند آن روز ها باشند.».

البته این وصفی است که به هیچ عنوان با حال و هوای این روز های کره مریخ سازگار نیست. حتی اگر شرایط در این کره به حالت ایده آل خود برسد، و برای نمونه یک روز خوب در فصل تابستان را در این کره مد نظر قرار دهیم، دمای هوای آن می تواند تا هفتاد درجه فارنهایت (معادل با بیست و یک درجه سیلسیوس) بالا رود؛ این در حالی است که دمای هوا به هنگام شب تا صد درجه فارنهایت (معادل به هفتاد و سه درجه سیلسیوس) به زیر صفر می رسد. حال اگر بخواهیم این نکته را هم در نظر بگیریم که در قطب های شمالی و جنوبی این کره و نیز در فصل زمستان دمای هوا به مراتب پایین تر از این هم خواهد آمد، مسئله پیچیده تر از قبل می شود. بنا به آن چه گفته شد، اتمسفر کره مریخ دیگر این قابلیت و توانایی را ندارد که دمای هوای کره را برای حضور انسان بر روی آن گرم و متعادل نگاه دارد.

نکته دیگر این که میدان مغناطیسی ای که پیش تر بر روی این کره وجود داشته و در خصوص آن توضیحاتی داده شد، مدت ها است از بین رفته است و این مسئله به این معنا است که تشعشعات مضر به سادگی به سطح خاک این کره رسیده و هر آن چه را که امکان رشد پیدا کند، از بین خواهند برد. ناتالی کابرل در این خصوص عنوان کرد: «من همیشه این مسئله را پیش خود این گونه تصور می کنم و آن را با پختن غذا مقایسه می کنم: میزی را در نظر بیاورید که بر روی آن مواد اولیه لازم برای پخت غذایی به خصوص قرار داده شده است. دو نفر می توانند با استفاده از این مواد اولیه، بسته به مهارت خود غذایی تهیه کنند (مواد اولیه قرار گرفته در اختیار هر دو نفر یکی است). حال اگر یکی از این دو نفر آشپزی کار کشته و ماهر باشد و دیگری هیچ ایده ای در خصوص آشپزی نداشته باشد، مطمئنا دو غذای کاملا متفاوت از هر یک از آن ها دریافت خواهیم کرد. همانند مواد اولیه قرار گرفته در اختیار این دو نفر، کره زمین، و کره مریخ نیز از امکاناتی تقریبا مشابه با یکدیگر برخوردار بوده اند. کره زمین، بسته به شرایطی به خصوص، توانست بهترین استفاده را از این امکانات برده و از لحاظ زیستی پیشرفت چشم گیری داشته باشد، حال آن که کره مریخ در سوی دیگر کاملا در تحقق این امر ناموفق بوده است.».

نزدیک به سه ماه پیش، یکی از دستگاه های مریخ نوردی که برای کاوش به کره مریخ فرستاده شده بود، کوهی به ارتفاع سه مایل (معادل با 4.8 کیلومتر)؛ کوهی که در نزدیکی خط استوای کره مریخ قرار داشت و دره ای بر دامنه آن شکل گرفته بود که به نظر می رسید حاوی گاز متان باشد؛ همان گونه که پیش تر از این نیز عنوان شد، وجود گاز متان می تواند نشانه ای بر وجود زندگی در این کره باشد. اما محققانی که به وجود گاز در این دره پی برده بودند، به زودی با مسئله ای نا امید کننده روبه رو شدند و این مسئله مربوط به ساختار به خصوص مواد ارگانیک موجود در آن منطقه بود. راجر ایورت، یکی از محققان شاغل در ناسا و از اعضای تیم تحقیقاتی ای بود که سه ماه پیش وارد این منطقه در کره مریخ شدند. او در این خصوص عنوان کرد: «تا جایی که توانستیم تحقیقات خود را پیش بردیم و متوجه این مسئله شدیم که ساختار شیمیایی ملکول های مواد ارگانیک آن ناحیه، کاملا متفاوت از هم بود و هر یک شکلی منحصر به فرد برای خود داشت. اگر مسئله را با در نظر گرفتن اطلاعات انسان از علم شیمی و تجربه مان از ساختار شیمیایی مواد مورد بررسی قرار دهیم، این مواد ارگانیک، مهمترین نقش را در گسترش امکان زندگی به عهده دارند، اما متأسفانه مواد ارگانیکی که در آن ناحیه کشف شد، به هیچ عنوان با یکدیگر هماهنگی نداشته و به طور کلی مجموعه هماهنگی که برای گسترش امکان زندگی لازم است را به وجود نمی آوردند. این مسئله شبیه به مقایسه تکه های کاملا یک اندازه به وجود آمده بتن از سیمان با اشکال عجیب و غریبی است که بدون در نظر گرفتن قالبی به خصوص از سیمان به وجود آمده باشند.». او در ادامه صحبت های خود افزود: «البته این حقیقت که پس از گذشت این همه سال و قرار گرفتن سطح این کره در معرض انواع تشعشعات مخرب و مضر (اشعه های یو وی و ...)، هنوز این مواد ارگانیک به طور کلی از بین نرفته اند، نشان گر ثبات قابل توجهی است که این مواد دارا هستند، اما نمی توان منشأ اصلی این مواد را مشخص کرد.». راجر ایورت بر این باور است که ملکول های ارگانیک یافت شده در کشفیات اخیر، به واسطه ساختار منحصر به فرد شان، به احتمال بسیار زیاد در کره مریخ به وجود نیامده و به صورت شهاب سنگ، از کرات دیگر به کره مریخ راه یافته اند.

درک شولز- ماکوچ، یک اختر زیست شناس آلمانی است و در حال حاضر در دانشگاه برلین به کار تدریس مشغول است. او دریافت متفاوتی از کشفیات اخیر محققان دارد (کشف مواد ارگانیک موجود در کره مریخ) و بر این باور است که این مواد ارگانیک می توانند نشانه ای بر آن باشند که در گذشته موجوداتی در این کره زندگی می کرده اند. علاوه بر این او بر این باور است که تفاوت این مواد ارگانیک با یکدیگر نشانه ای بر آن است که در حال از بین رفتن هستند. او در این خصوص عنوان کرد: «این مسئله نشانه این نیست که در آینده شاید امکان زندگی بر کره مریخ فراهم شود، بلکه کاملا بر عکس این باور و به این معنا است که مواد ارگانیک به مرور زمان در حال از بین رفتن هستند. شاید در گذشته های بسیار دور شرایط متفاوت از این بوده و ملکول های این مواد ارگانیک شباهت بیشتری با یکدیگر داشته اند، یا حتی ممکن است در قالب شهاب سنگ و از کرات دیگر به کره مریخ راه یافته باشند. اما در هر صورت امکان بقای این مواد وجود نخواهد داشت.».

حتی اگر شرایط در کره مریخ به گونه ای مناسب تر پیش رود (تا جایی که انسان به آن پای نهاده و کره مریخ بدل به سکونت گاهی دیگر برای انسانها شود)، شولز- ماکوچ با دیده تردید به این مسئله می نگرد که ملکول های این مواد ارگانیک توانایی به هم پیوستن و به وجود آوردن شرایطی برای گسترش کره از لحاظ زیستی را داشته باشند. او در این خصوص عنوان کرد: «حتی در کره زمین که شرایط برای زندگی انسان فراهم بوده است، بعید می دانم بتوان کشفیاتی مستند در خصوص منبع پیدایش حیات بر کره زمین یافت. اکسیژن به سرعت ملکول های مواد ارگانیک را اکسیده خواهد کرد. در کره مریخ هم شرایط تقریبا به همین گونه است و تشعشعات مضر موجود در اتمسفر کره مریخ، ملکول ها را به سادگی از بین خواهند برد و به همین خاطر است که هیچ گاه به ترکیب سازمان یافته ملکولی لازم برای ادامه حیات در آن نخواهیم رسید. بنا بر این اگر واقع بینانه به این مسئله بنگریم، من بعید می دانم چنین امکانی در کره مریخ در آینده فراهم شود.».

کارولین فریسنت یکی دیگر از محققانی است که عضوی از تیم تحقیقاتی یاد شده بود. او نیز بر این باور است که حتی اگر تمامی مسائل و مشکلاتی که تا کنون درباره آن ها صحبت شد، وجود نمی داشتند، باز هم مسئله دیگری هست که امکان زندگی بر کره مریخ را نا ممکن می سازد: نبود تعداد کافی از ملکول های ارگانیک لازم برای شکل گیری حیات. او در این خصوص عنوان کرد: «اگر مقداری از خاک کره زمین را در دستان خود بگیریم و آن را بدون استفاده از وسیله ای خاص و با چشم غیر مصلح بررسی کنیم، میزان مواد ارگانیک بیشتری در مقایسه با خاک کره مریخی که با دستگاه مورد بررسی قرار می گیرد در آن یافت می شود.».

در نهایت اگر یک نکته باشد که ما را به آینده این کره امیدوار کند، این حقیقت است که پس از گذر میلیارد ها سال هنوز از بین نرفته است و حتی نشانه هایی از حیات در آن یافت می شود. کارولین فریسنت در این خصوص گفت: «تجربه زندگی ما بر روی کره زمین، این نکته را برای ما روشن کرده است که زندگی همانند یک بیماری می ماند. در حقیقت خلاصی یافتن از آن کار خیلی خیلی دشواری است! به همین خاطر است که حیات هر چند کم موجود بر کره مریخ هم چندان کار دشواری برای بقای خود پیش رو نداشته است و اگر حیاتی در آن کره وجود داشته است، احتمال بسیار زیاد هنوز هم به قوت خود باقی است.».

اما اگر آن حیات از بین نرفته باشد، در حال حاضر چگونه است؟ کارولین فرینست بخش اعظم فعالیت ها و تحقیقات خود را صرف یافتن پاسخی برای این سؤال کرده است و زمان زیادی را صرف گشت و گذار و تحقیق در سخت ترین شرایط آب و هوایی و سرد ترین نقاط زمین کرده است (مکان هایی که بیشترین شباهت را با شرایط جوی کره مریخ دارند) و اقدام به بررسی ساختار و ترکیب میکروب هایی کرده است که در این گونه محیط ها قابلیت رشد و تکثیر می یابند (میکروب هایی که با نام فرین‌ دوست شناخته می شوند). کارولین بر این باور است که اگر موجود زنده ای بر روی کره مریخ باقی مانده باشد، به احتمال بسیار زیاد همین میکروب ها هستند.

منبع آبی نیمه یخ بسته ای که در نزدیکی قطب جنوبی کره مریخ قرار گرفته است، ممکن است مکان دیگری باشد که بتوان در آن علائمی از حیات یافت. اما باز هم به قطعیت نمی توان در این خصوص اظهار نظر کرد. اگر تا کنون تمامی قسمت های این منابع آبی یخ نبسته اند، تنها به این خاطر بوده است که هایپر کلوریت ها به آب راه یافته اند این مسئله سبب شده است که آب این مناطق بسیار شور شده باشد و به جز تعدای از میکروب های یاد شده، بعید است موجود دیگری قادر بوده باشد خود را با این آب و شرایط سازگار کرده باشد، با این حال فرسینت بر این باور است که زندگی مدام ما را شگفت زده می کند. محققان بر این باور اند که اگر در نزدیکی منابع آبی یک منبع انرژی نیز وجود داشته باشد که توانایی  محقق ساختن حیات را داشته باشد، منبعی مانند کوه آتشفشانی، آن گاه امید آن می رود که بتوان در آن نزدیکی ها به کشفیات تازه و جالب توجهی دست یافت. فرسینت در این خصوص عنوان کرد: «فعالیت هایی که در عمق یک و نیم کیلومتری سطح کره مریخ ممکن است در جریان باشند، مطمئنا به واسطه مسائل رخ داده برای سطح خاک این کره تحت تأثیر قرار نگرفته اند. بنابراین اگر امیدی به یافتن حیات در کره مریخ باشد، تنها راه چاره باقی مانده این است که صد ها متر به اعماق خاک این کره نفوذ کرده و آن را بیابیم. با تمامی این تفاسیر، و در این مرحله از تحقیقات نمی توانیم با قطعیت عنوان کنیم که آیا امکان زندگی در کره مریخ در آینده وجود خواهد داشت یا خیر. هر زمان که به کشفیات تازه ای دست می یابیم، زندگی راهی برای غافلگیر کردن ما می یابد و آن را در نقاطی می یابیم که به هیچ عنوان انتظار اش را نمی کشیدیم.».