گروهی از محققان آمریکایی که توسط هانا کروماتی از دانشگاه ویرجینیا هدایت می شدند، کشف کردند که PSR J0740 + 6620 pulsar پالسار به نظر می رسد بزرگترین ستاره نوترونی شناخته شده است. وزن این ستاره نوترونی ۲.۳ برابر خورشید است.
با توجه به نام ستاره های نوترونی، بخش اصلی هسته ی آنها نوترون است. نوترون ها ذرات ابتدایی سنگینی هستند که بار الکتریکی ندارند. اگر چه جرم یک ستاره نوترونی معمولی با جرم خورشید قابل مقایسه است، شعاع آن تنها 10 تا 20 کیلومتر است و تنها یک لایه بیرونی در حدود یک کیلومتر ضخامت نماینده ماده ای به شکل هسته های سنگین اتمی و الکترون ها است.
مدل های کیهان شناسی مدرن فرض می کنند که ستاره های نوترونی مرحله نهایی یک سناریو هستند که از طریق آن تکامل ستارگان "عادی" ادامه می یابد. برخورد ستاره های نوترونی یکی از حوادثی است که می تواند موجب ایجاد امواج گرانشی شود، یعنی نوسانات در فضای زمان بسیار.
ستاره های نوترونی که پالسار نامیده می شوند به سرعت در حال چرخش هستند و می توانند با توجه به امواج رادیویی که از قطب های آنها منتشر می شوند شناسایی شوند. بر اساس یک نسخه، موج موجب ایجاد چرخش به خودی خود می شود، و از سوی دیگر ، این موج چرخش آن را کند می کند.
PSR J0740 + 6620 در یک سیستم دوگانه با کوتوله سفید قرار دارد. پس از بررسی سیگنال های او، کارشناسان نتیجه گرفتند که جرم آن 2.17 گرم است. این داده ها اجازه خواهد داد تا بفهمند که دقیقا ساختار آنها چه می تواند باشد.
ستاره شناسان شکل گیری سریع سیاهچاله های فوق العاده بزرگ را توضیح دادند
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
ستاره شناسان شکل گیری سریع سیاهچاله های فوق العاده در اوایل جهان را توضیح داده اند. براساس مطالعه دانشمندان دانشگاه تریست که در مجله Astrophysical Journal منتشر شده است ، دلیل این فرایند ، همجوشی چندین سیاهچاله در مراکز کهکشان ها و جمع شدن فعال گاز است.
طبق تئوری های کلاسیک ، سیاهچاله فوق العاده بزرگ در مرکز یک کهکشان هنگام جذب مواد اطراف - عمدتا گاز - بوجود می آید. چنین سیاهچاله هایی متناسب با جرم خود ماده را جذب می کنند. به همین دلیل ، در مراحل اولیه توسعه ، وقتی جرم سیاهچاله کوچک است ، رشد باید بسیار کند باشد.
با این وجود ، مشاهدات نشان می دهد که در حال حاضر 800 میلیون سال پس از بیگ بنگ در اوایل جهان ، سیاهچاله های فوق العاده بزرگ وجود داشته اند که طبق تئوری های کلاسیک ، زمان شکل گیری نخواهند داشت.
دانشمندان در کار خود مدلی را برای شکل گیری سیاهچاله های فوق العاده بزرگ ایجاد کردند و دریافتند که ادغام چندین سیاه چاله معمولی اجازه می دهد تا سیاه چاله ادغام شده فقط در 50 تا 100 میلیون سال به جرم 10 هزار تا 1 میلیون برابر بیشتر از جرم خورشید برسد.
محققان خاطرنشان كردند كه مشاهدات با استفاده از مشاهدات LISA و LIGO / Virgo در تأييد اين نظريه كمك خواهد كرد.
"تلاقی سیاهچاله های بیشمار در مراکز کهکشان ها باعث ایجاد امواج گرانشی می شود که انتظار می رود با استفاده از ردیاب های موجود و در آینده آنها را ببینیم و مورد مطالعه قرار دهیم."
اگر اخبار علمی را در سال 2016 دنبال کرده باشید قطعا شما هم موافق هستید که سالی پربار را در زمینه اکتشافات و یافته های علمی پشت سر گذاشتیم.
1. امواج گرانشی واقعیت دارند. بیش از صد سال پس از آنکه برای نخستین بار انیشتین این امواج را پیش بینی کرد، محققان بالاخره موفق شدند این لرزش های خفیف را در بافت زمان مکان تشخیص دهند. تا کنون در مجموع سه مورد امواج گرانشی دیده شده است.
5. کشف منشا صداهای عجیبی که از ماریانا ترنچ، عمیق ترین نقطه در سطح زمین به گوش می رسید؛ به اعتقاد دانشمندان این صدا نوعی ارتباط کلامی بین نهنگان است که معنای آن هنوز مشخص نشده است.
6. طراحی دستگاه جدیدی برای گداخت هسته ای که توسط آلمانی ها مورد آزمایش قرار گرفت و می تواند کلید دسترسی به انرژی پاک و نا محدود باشد.
7. سیاره ای مشابه کره زمین در فاصله 4.2 سال نوری از زمین و در سیستم ستاره ای Alpha Centauri وجود دارد و دانشمندان در تدارک سفری اکتشافی به آن هستند.
8. زمین از قمر کوچک دیگری نیز برخوردار است که به دور زمین در گردش است و تحت عنوان یک شبه ماهواره شناخته می شود که نام 2016Ho3برای آن انتخاب شده است.
9. ممکن است سیاره نهمی در منظومه شمسی ما وجود داشته باشد.
15. میزان یخی که زمین در سال جاری از دست داده به اندازه ای بوده که می تواند تمام شبه قاره هند را پوشش دهد.
16. هوش مصنوعی توانست در بازی Go انسان را شکست دهد.
17. تاردیگرید ها (نوعی جانور آبزی) به دلیل برخورداری از نوعی ابزار درونی برای محافظت از DNA خود، عملا فناناپذیرند. این موجودات کوچک می توانند پس از ده ها سال یخ زدگی مجدد به زندگی بازگردند و همچنین توان مقاومت در برابر تشعشعات فضایی را نیز دارند.
22. حوزه ای عظیم و ارزشمند از گاز هلیوم به وسعت 1.5 میلیارد متر مکعب در تانزانیا وجود دارد.
23. پیشرانه فضایی "غیر ممکن" ناسا،EM Drive، سیستمی که هرگز از تولید نیروی محرکه باز نمی ایستد، به واقعیت پیوست.
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
نظرات
Rennifer 102۱۳۹۵/۱۲/۲۷obviously like your web site but you need to check the spelling on quite a few of your posts. Several of them are rife with spelling issues and I find it very bothersome to tell the truth neveethelrss I will certainly come back again.
امواج گرانشی، نوساناتی در فضا زمان می باشند که نخستین بار یک قرن پیش در نظریه نسبیت انیشتین پیش‌بینی شده بود، امواج گرانشی به قدری ضعیف می باشند که به سختی می‌توان آنها را آشکارسازی نمود.
به گفته اینشتین فضا زمان مانند یک شبکه می باشد که در زیر وزن یک جرم دچار خمیدگی می گردد. امواج گرانشی که با سرعت نور منتشر می گردند مانند انحناهایی می باشند که از پرتاب یک سنگ ریزه در یک حوضچه تشکیل می شود. (سیارک) به گفته ی دانشمندان امواج گرانشی بر اثر رویدادهای عظیم کیهانی، مثل ادغام سیاهچاله‌ها یا برخورد ستاره‌های نوترونی یا در لحظه ی بیگ بنگ بوجود آمده اند و می توانند اثراتشان را در فصا زمان بگذارند ، به همین دلیل دانشمندان به دنبال آشکارسازی امواج گرانشی می باشند . تشخیص امواج گرانشی می تواند به درک بیشتر چگونگی آغاز کیهان کمک نماید. جزئیات این کشف در مجله Physical Review Letters منتشر شده است.
این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید. (سیارک)
جستجو کردن و ماجراجویی در فضا می تواند به همان اندازه ای که در فیلم های سینمایی مشاهده می کنیم، عجیب و غریب باشد. بعداز این همه سال که دانشمندان و محققان بسیاری عمر خود را وقف این کار کرده و به دنبال تمامی سیاره های موجود در جهان هستی بوده اند، هنوز بخش بسیار زیادی از هستی، از دسترس انسان خارج بوده است، اما نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که هر روز نسبت به روز قبل، به یافتن تمامی سیاره ها و کهکشان ها و پی بردن به چند و چون آن ها نزدیک تر می شویم. در این مقاله قصد داریم شما را با چند حقیقت عجیب و جالب توجه در خصوص فضا آشنا کنیم. با سیارک همراه باشید.
ناسا صدا های عجیبی در فضا ضبط کرده است
ناسا از تکنولوژی ای بهره مند است که به واسطه آن امواج رادیویی، پلاسما و نیز میدان های مغناطیسی را دریافت می کند و همه آن ها را به امواج صوتی بدل می کند. قصد اصلی دانشمندان از این کار این است که تمامی صداهایی که در فضا وجود دارد را شناسایی کرده و به دنبال منابع تولید این صدا ها بگردند. به خاطر ماهیت اتمسفر موجود در فضا، صدا همانند آن چه که بر روی زمین وجود دارد، به صورت امواج صوتی رد و بدل نمی شود و کارکردی متفاوت دارد. تا کنون صدا های متفاوتی توسط دستگاه های ناسا ضبط شده است: از صدا هایی شبیه به بوق آمبولانس گرفته تا صدا های مداومی که انگار خبر از نزدیک شدن یک سفینه فضایی می دهند.
غروب خورشید در کره مریخ آبی رنگ است
مدت ها از زمانی که انسان برای نخستین بار پا بر روی کره مریخ گذاشت می گذرد، با این وجود تا سال 2015 طول کشید تا بالاخره اولین عکس رنگی از منظره غروب خورشید در این کره گرفته شد و در معرض دید همگان قرار گرفت. منظره ای که بسیار عجیب و جالب توجه بود و بسیاری را غافلگیر کرد. در حقیقت غروب خورشید در این سیاره متفاوت از غروب خورشید بر روی کره زمین است و تمامی آسمان در هنگام غروب، آبی رنگ می شود. اما دلیل این اتفاق چیست و چه می تواند باشد؟ ناسا در این خصوص عنوان کرده است که دلیل اصلی این اتفاق به جنس خاکی بر می گردد که بر روی کره مریخ وجود داشته و در حقیقت سطح آن متشکل از همین خاک است. این خاک به نسبت خاک موجود بر روی کره زمین تفاوت هایی دارد. خاکی که سطح کره مریخ را تشکیل می دهد از ملکول های بسیار ساده تشکیل شده است و به همین خاطر است که سطحی بسیار نرم دارد. همین سادگی ملکول های تشکیل دهنده خاک باعث شده است تا سطح کره مریخ به رنگ هایی که طول موج کمتری دارند، راحت تر اجازه وجود بدهد، رنگ هایی مانند آبی که در هنگام غروب سراسر آسمان مریخ را فرا می گیرد. در مقابل رنگ هایی چون نارنجی، زرد و قرمز که از طول موج بلند تری برخوردار هستند، کمتر اجازه وجود پیدا می کنند.
هزینه فرستادن وسایل مورد نیاز فضا نوردان سر سام آور است
اگر جنبه های مالی یک مأموریت فضایی را به طور دقیق مورد بررسی و تجزیه قرار دهیم و هزینه ارسال وسایل مورد نیاز فضا نوردان را برآورد کنیم، به رقم سر سام آوری خواهیم رسید. راوی مارکاشایم، که یک متخصص و مهندس ایستگاه فضایی است، در گفتگو با یک مجله اقتصادی در این خصوص عنوان کرد که برای فراهم کردن چیزی حدود نیم کیلوگرم از محصولات و وسایل مورد نیاز فضا نوردان و قرار دادن آن در فضا پیما ها به گونه ای که در خارج زمین برای شان قابل استفاده باشد، باید هزینه ای معادل با ده هزار دلار در نظر گرفته شود. حال این موضوع بسته به فضا پیمایی که سطح زمین را ترک می کند، ممکن است متفاوت باشد، چرا که برخی از فضا پیما ها با ویژگی ها و امکانات به خصوصی طراحی می شوند. برای مثال برای نیم کیلوگرم از این وسایل در فضا پیمایی با نام SpaceX، این هزینه تا بیست و هفت هزار دلار افزایش پیدا می کند. برای این که درک دقیق تری از این رقم پیدا کنید، هزینه ارسال یکی از مهمترین نوشیدنی های مورد نیاز فضا نوردان را برای شما عنوان می کنیم. برای ارسال یک بطری معمولی آب آشامیدنی به فضا، بسته به نوع کارکرد و طراحی فضا پیما، به هزینه ای میان 9100 دلار تا 43180 دلار احتیاج است که این رقم در نوع خود بسیار قابل توجه است.
جو فضا پر شده از زباله هایی که به طور معمول فلزی هستند
زمانی که موشکی در فضا استفاده می شود، راهی برای خلاصی از پوکه باقی مانده از آن وجود ندارد. همین مسئله در خصوص ماهواره هایی که دیگر کارکرد خود را از دست داده اند صادق است. به همین خاطر است که از زمانی که انسان پا به کره های دیگر گذاشته است، میزان قابل توجهی از این تکه های فلزی در فضا از خود به جای گذاشته است. نکته جالب توجه در خصوص این اشیاء فلزی این است که همانند کره های دیگر، روی مداری دایره شکل به دور زمین می چرخند. سرعت چرخش این اشیاء معادل با 17500 متر بر ساعت. این میزان ده برابر سرعت گلوله یک اسلحه است. طی سالیان اخیر مؤسسه ای برای نظارت بر این اشیاء به جای مانده تشکیل شده است که با نام اختصاری اس اس ان شناخته می شود. این مؤسسه تا کنون اعلام کرده است که چیزی حدود بیست و سه هزار شیء فلزی در فضا وجود دارد که اندازه ای بزرگتر از یک توپ فوتبال دارند. این اشیاء فلزی خطراتی را هم متوجه فضا نوردان می کند. در حقیقت اگر از مداری که در آن می چرخند خارج شوند، به یکدیگر برخورد کرده و ایجاد موانعی بر سر راه فضا پیما هایی خواهند کرد که پس از این راهی فضا خواهند شد. در سال 2013 فیلمی تحت عنوان «Gravity(جاذبه)» با بازی جرج کلونی و ساندرا بلاک روی پرده سینما ها رفت که در حقیقت از همین مسئله ایده می گرفت. سه کشوری که بیش از همه مسئول این زباله های فلزی هستند آمریکا با 3990 قطعه، روسیه با 3959 قطعه و در نهایت چین با 3893 قطعه هستند.
رد پای فضا نوردان می تواند تا چیزی حدود صد سال بر روی سطح کره ماه باقی بماند
میزان تحرک صخره ها و خاکی که سطح کره ماه را تشکیل داده است به 0.04 اینچ در یک میلیون سال می رسد. به همین خاطر است که رد پایی که از فضا نوردان در سطح آن به جای می ماند قابلیت حفظ کردن حالت خود را برای مدتی طولانی دارد. این مدت زمان می تواند بین ده تا صد سال باشد.
شرایط آب و هوایی در فضا همیشه سرد نیست و هوای آن می تواند گاهی بسیار گرم شود
در تاریک ترین نقاط فضا، دمای هوا می تواند تا چیزی حدود 454 درجه فارنهایت به زیر صفر برسد، با این حال نکته جالب توجه در خصوص میزان دما این است که اگر در معرض تابش مستقیم نور خورشید، در نزدیکی های مدار زمین در فضا باشید، دمای قابل توجه 250 درجه فارنهایت بالای صفر را تجربه خواهید کرد. در حقیقت یکی از دلایلی که لباس مخصوص فضا نوردان به واسطه آن سفید انتخاب شده است، همین حرارت بالا است. رنگ سفید لباس فضا نوردان سبب می شود گرمای هوا تا جایی که ممکن است به بدن شان آسیب نرساند و منعکس شود.
در سیاره زهره مدت زمان یک سال کمتر از یک روز است
سیاره زهره با سرعت بسیار اندکی در خلاف جهت مسیر مدار زمین، به دور خود می چرخد و برای یک چرخش کامل به 243 روز (روزی که با معیار زمین محاسبه می شود) احتیاج دارد. این در حالی است که برای چرخیدن به دور خورشید، تنها به 225 روز زمان نیاز دارد، چرا که به طور قابل ملاحظه ای به خورشید نزدیک است. به همین خاطر است که یک سال در سیاره زهره، کوتاه تر از یک روز آن به حساب می آید.
ایستگاه بین المللی فضایی (با نام اختصاری آی اس اس شناخته می شود) به اندازه یک زمین فوتبال است
این ایستگاه بین المللی که در فضا وجود دارد، طولی برابر با 357 فوت دارد و این یعنی تنها سه فوت دیگر لازم است تا به طول یک زمین فوتبال آمریکایی برسیم. وزن این ایستگاه فضایی برابر با 925000 پوند (هر پوند تقریباً نیم کیلوگرم است) است و به خاطر همین مشخصات است که بزرگترین سازه ای لقب گرفته است که تا کنون به دست انسان ساخته شده و به فضا ارسال شده است. تا کنون نزدیک به دویست و سی نفر از هجده کشور متفاوت، راهی این ایستگاه فضایی شده اند، تا مأموریت هایی را که بهشان محول شده بوده است را انجام دهند.
انسان بدون لباس مخصوص فضانوردان، بیش از پانزده ثانیه در فضا دوام نخواهد آورد
البته پوشیدن این لباس مخصوص دردسر های خود را دارد و می تواند بسیار فضا نورد را آزرده کند، همانگون که در فیلم Gravity، ساندرا بلاک که در نقش دکتر رایان بازی می کرد، لحظات سختی را در این لباس مخصوص تجربه کرد. با وجود این، بدون این لباس مخصوص، تنها ظرف چند ثانیه، انسان دچار خفگی خواهد شد. در حقیقت این اتفاق ریشه در ماهیت جوی فضا دارد. به خاطر این که چیزی تحت عنوان فشار هوا در این شرایط جوی وجود ندارد، باعث می شود هوا گسترش پیدا کند. این مسئله به این معنی است که هوای موجود در ریه های انسان (اگر بدون لباس در جو فضا باشد) گسترش پیدا کرده و فشار بسیار زیادی را متوجه بافت های ریه می کند. در نهایت تحت این شرایط بسیار دشوار است که بدن انسان، تمامی اکسیژن موجود در بدن را تنها ظرف پانزده ثانیه مصرف می کند تا با این عامل مقابله کند که در نهایت همین مسئله باعث کمبود اکسیژن و خفگی می شود. از دیگر مخاطرات مخوف قرار گرفتن در جو فضا بدون لباس مخصوص می توان به امکان رسیدن خون به نقطه جوش، ترکیدن اُرگان های داخلی بدن و نفخ شدید اشاره کرد.
حتی در فضا هم امکان رواج هرج و مرج وجود دارد
ممکن است فضا نوردان در فضا، کاملاً آزاد و معلق باشند، با این حال، قوانینی وضع شده است که چنین آزادی ای را در اختیار همگان نخواهد گذاشت. در حقیقت این قوانین توسط سازمان ملل متحد وضع شده است و هدف از وضع این قوانین جلوگیری از این است که فضا بدل به یک منطقه جنگی شود و یا حتی بدل به مکانی برای انجام آزمایشات موشک های اتمی. برخی از این قوانین که توسط سازمان ملل متحد وضع شده اند، این ها هستند: کسی حق وارد کردن سلاح های کشتار جمعی به جو فضا و مدار زمین را ندارد، سفر های اکتشافی در فضا، تنها به منظور فعالیت های صلح آمیز می تواند صورت بگیرد و هر کشوری که وسیله ای وارد فضا می کند، برای خطرات و آسیب های احتمالی ای که آن وسیله برساند، مسئول است.
دلیل سیاه بودن جو فضا چیست؟
ممکن است البته به این فکر کنید که چیزی تحت عنوان سیاهی مطلق در فضا وجود ندارد و به هر سو که نظر بیندازید، بالاخره یک ستاره خواهید دید که کمی جو فضا را روشن کند. این تئوری ای است که با نام پارادوکس یا تضاد اولبر شناخته می شود. هاینریش ویلهلم اولبر کسی است که این نظریه را در سال 1823 مطرح کرد و به همین خاطر نام آن اولبر در نظر گرفته شده است. بنا به این نظریه اگر جهان هستی بی انتها، ثابت و بی زمان باشد، به هر سویی که نگاه کنید در نهایت ستاره ای خواهید دید.
با این حال چنین به نظر می رسد که این نظریه صحت ندارد و جهان هستی نه ثابت است و نه بی زمان. ادوین هابل کسی بود که این نظریه جدید را مطرح کرد. به باور او جهان هستی روز به روز در حال گسترش و بزرگ تر شدن است و تشعشعات حرارتی به جای مانده از انفجار بزرگ (Big Bang) گواه او برای این ادعا است. با استناد به این تشعشعات می توان گفت که اکنون جهان هستی چیزی حدود 13.8 میلیارد سال از عمرش می گذرد. نکته ای که وجود دارد این است که در جو فضا، این گونه نیست که به هر سویی که نگاه کنید، ستاره ای خواهید دید، چرا که بسیاری از ستاره ها آن قدری از عمرشان نمی گذرد که وقت کافی برای رسیدن نورشان به چشم ما وجود داشته باشد و هنوز این اتفاق رخ نداده است. به همین خاطر است که نظریه دوم از صحت بیشتری برخوردار است.
سیاره خورشید به تنهایی 99.8 درصد از کل منظومه شمسی را از لحاظ حجمی به خود اختصاص داده است
برای این که به حجم دقیق خورشید برسیم باید عدد 1.989 را در 1030 کیلوگرم ضرب کنیم. عددی که در نتیجه این عملیات ریاضی به دست می آید برابر با 99.8 درصد از کل منظومه شمسی خواهد بود. در حقیقت تمامی منظومه شمسی در برابر خورشید حکم ذره خاکی در هوا را دارند.
مرکز کهکشان راه شیری ده ها هزار حفره سیاه رنگ در خود دارد
بنا به تحقیقات جدیدی که صورت گرفته است، محققان به این نتیجه رسیده اند که ده ها هزار حفره سیاه رنگ در مرکز کهکشان راه شیری وجود دارد. این حفره های سیاه به تنهایی قابل مشاهده نیستند، چرا که نوری از سطح آن ها منعکس نمی شود و قابل دیدن نخواهند بود، این در حالی است که زمانی که این حفره های سیاه در کنار ستاره ها قرار می گیرند، دانشمندان و محققان قادر خواهند بود با استفاده از اشعه های ایکس-ری اقدام به شناسایی آن ها کنند. نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که صد ها حفره سیاه رنگ در مرکز کهکشان راه شیری وجود دارد که با ستاره ها جفت شده اند و نیز رقم تخمینی ده هزار عدد برای حفره هایی در نظر گرفته شده است که به تنهایی در این مرکز جای گرفته اند.
به احتمال غریب به یقین چیزی بیشتر از یک سپتیلیون (عدد یک به همراه بیست و چهار عدد صفر) ستاره در کل جهان هستی وجود دارد
دانشمندان و محققان به این نتیجه رسیده اند که چیزی حدود صد بیلیون ستاره، تنها در کهکشان راه شیری وجود دارد. حال اگر این رقم را در تعداد تخمینی کل کهکشان هایی که به باور محققان در سرتاسر جهان هستی وجود دارد (بنا به باور محققان حداقل ده تریلیون کهکشان دیگر در جهان هستی وجود دارد) را ضرب در این عدد کنیم (صد بیلیون) به رقم یک سپتیلیون می رسیم؛ یعنی یک با بیست و چهار عدد صفر به دنبال آن. این البته در حالی است که کسانی چون دیوید کورنیچ که استاد یار دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا است، بر این باور اند که تعداد کهکشان های موجود در جهان هستی بسیار بیشتر از آن چیزی است که محققان امروزی فکر می کنند و با پیشرفت تکنولوژی به مرور این مطلب روشن تر خواهد شد.ترجمه itrans.ir
سیارک خطرناک GC6 در 19 آوریل از کنار سیاره ما گذشت
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
سیارک بالقوه خطرناک به نام 2019 GC6 در 19 آوریل از کنار سیاره ما گذشت و در نقطه حداکثر همگرایی فاصله اش بین فضا و زمین تنها 219 هزار کیلومتر بود. این تقریبا نصف میانگین فاصله زمین تا ماه است.
سیارک به ابعاد خانه ای بزرگ که به طور خطرناکی نزدیک به زمین پرواز می کرد.فاصله این سیارک به زمین نزدیکتر از ماه بود. این سیارک، احتمالا به عرض 30 متر، تنها در 9 آوریل سال جاری کشف شد. سرعت نسبی آن بیش از 20 هزار کیلومتر در ساعت است. به گفته کارشناسان، اگر سیارک GC6 واقعا با زمین برخورد میکرد، آسیب می توانست بسیار قابل توجه باشد.
شایان ذکر است که هیچکدام از اجسام کیهانی در سیستم خورشید ی که تا امروزه شناخته شده اند، یک تهدید واقعا جدی برای زمین نبوده اند. در عین حال، بسیاری از کارشناسان به مدت طولانی نگران بودند که اجسام بالقوه خطرناک اغلب در مدت کوتاهی قبل از نزدیک شدن به سیاره زمین دیده می شوند - این همان چیزی است که در 2019 GC6 اتفاق افتاد. بدین ترتیب، اگر زمین با برخورد با هر موضوعی تهدید شود، احتمالا بشر به اندازه کافی زمان برای آمادگی ندارد. در این راستا، دانشمندان از کشورهای مختلف به طور فعال بر روی ابزار جدید شناسایی اجسام آسمانی که به زمین نزدیک می شوند، کار می کنند.
خطرناک ترین سیارک ها در حال حاضر به عنوان سیارک Bennu شناخته می شوند. در دوره 2169 و 2199، احتمال برخورد با Bennu تقریبا یک تا چهار هزار خواهد بود. اگر بونو واقعا به زمین برخورد کند، این برخورد منجر به انفجار 1150 مگاتن در معادل TNT می شود - تقریبا بیست برابر بیشتر از دستگاه قدرتمند انفجاری که تاکنون توسط انسان آزمایش شده است. به منظور جمع آوری اطلاعات اضافی درباره سیارک، در سال 2016، کارشناسان پرونده OSIRIS-REx را به آن ارسال کردند .
از آنجا که ابرهای رنگین کمان پدیده ای نسبتاً نادر هستند ، دیدن آنها در آسمان بسیار دشوار است. در واقع ، حتی وقتی چنین ابرهایی به طور مستقیم بالای سر شما باشند ، همه به یک دلیل ساده به آنها نگاه نخواهند کرد - آنها در نزدیکی خورشید درخشان در آسمان هستند ، بنابراین بدون عینک آفتابی به آنها نگاه نکنید.
عکس از ابر رنگین کمان در اوهایو ، شهر دوبلین ، مه 2009
به منظور ایجاد ابرهای رنگین کمان ، مجموعه ای از شرایط مورد نیاز است. خورشید باید 58 درجه باشد ، ابرهای سیروس با کریستال های یخ از قبل باید در آسمان حضور داشته باشند و نور خورشید باید با زاویه خاصی به کریستال های یخ نفوذ کند.
ایالت واشنگتن ، ژوئن 2006.
به عبارت دیگر ، رعد و برق های سنگین باران هرگز رنگین کمان نیستند - برای همین بیش از حد متراکم هستند. اما آنهایی که به آفتاب درخشان نزدیک هستند ، می توانند به رنگین کمان تبدیل شوند. بعضی اوقات رنگین کمان حتی در علائم تراکم هواپیما ها ظاهر می شود.
نیوجرسی ، 22 ژوئیه 2007.
همچنین مهم است که ناظر در کجا ایستاده باشد.اگر شخصی در شمال 55 موازی عرض جغرافیایی شمال (یعنی شمال دانمارک) یا جنوب 55-1 موازی عرض جغرافیایی جنوبی (یعنی در منطقه قطب جنوب) ایستاده باشد، ابرهای رنگین کمان را نمی تواندببیند.
پرتغال 2006
مشکل دیگر این است که چنین ابرهایی در نزدیکی خورشید هستند. نگاه کردن به خورشید دشوار است ، بنابراین فقط می توانید رنگین کمان را از طریق عینک آفتابی مشاهده کنید. بعضی اوقات جلو خورشید با ابر دیگری گرفته می شود و ابر رنگین کمان بیشتر قابل مشاهده و درخشان تر می شود. گاهی اوقات فاصله به 30 درجه می رسد - سپس ابرهای رنگین کمان با چشم غیر مسلح هم قابل مشاهده است.
آریزونا ، 2009
بنابراین ابرهای رنگین کمان چیست؟ اینها در حقیقت معمولی ترین ابرها هستند ، فقط نور موجود در آنها به صورت طیف برای ناظر منعکس می شود. این شکست نور را لکه بینی می نامند. برای وقوع آن ، وجود قطرات آب سرد ، که در آستانه تبدیل شدن به بلورهای یخ است ، ضروری است. ابرهای رنگین کمان اغلب در مناطق کوهستانی اتفاق می افتد - در آنجا هوا معمولاً عاری از ناخالصی است ، و قطرات آب در ابرها مدت طولانی تر در حالت مایع باقی می مانند. از طریق چنین قطره هایی است که نور تابش می یابد و شخص روی زمین ابر رنگین کمان را می بیند.
