خطرناک ترین نقاط کره زمین بخش دوم
محمد رضا عاشوریدر۱۴۰۳/۲/۱۸خلیج بزرگ کِی، باهاما
ژاپن تنها کشوری نیست که دارای جزیره ای است که در آن تنها می توان حیوانات وحشی و جالب توجه یافت. جزیره ای در باهاما وجود دارد که هیچ انسانی در آن زندگی نمی کند و به خاطر خوک های وحشی ای که برای نخستین بار در سال 2001 در این جزیره نمایان شدند، به آن لقب ساحل خوک ها نیز داده شده است. نکته جالب توجه در خصوص خوک های این جزیره این است که هنوز کسی متوجه نشده چگونه به طور ناگهانی در آن سال در این جزیره ظاهر شدند و منبع تولد و تکثیرشان از کجا آمده است. این خوک ها نه تنها در این جزیره سکنی گزیده اند، بلکه گاه به گاه تنی به آب دریا هم می زنند تا از غذاهایی که توریست ها و گردشگرانی که به نزدیکی جزیره آمده و در آب می اندازند، لذت ببرند.
جزیره هندرسون
هیچ انسانی تا کنون پا به این جزیره که در کرانه جنوبی اقیانوس آرام قرار گرفته است، نگذاشته است، به این خاطر که طبیعت جزیره به گونه ای است که برای سکونت انسان به هیچ وجه مناسب نیست و در کنار این مسئله، رفتن به این جزیره بسیار دشوار است، با این حال انسان به طور غیر مستقیم تأثیراتی بر این جزیره گذاشته است. جزیره هندرسون، در فاصله میان دو کشور شیلی و نیوزلند قرار گرفته است و تا کنون چیزی حدود سی و هشت میلیون قطعه پلاستیکی و زباله وارد آن شده است. بنا به اطلاعاتی که از نشنال جیوگرافی در اختیار عموم قرار گرفته است، دلیل این اتفاق، در حقیقت جریان آبی است که به طور معمول به سمت این جزیره حرکت می کند و زباله هایی که انسان در آب می اندازد در نهایت در ساحل این جزیره متروکه، جای می گیرند. تأثیری که انسان به طور غیر مستقیم بر این جزیره نهاده و در ابتدای متن عنوان شد، در حقیقت همین زباله هایی است که وارد آن کرده و سبب آلودگی بیش از اندازه آن شده که علاوه بر از بین بردن گونه های مختلف جانوری در آن، سکونت انسان را نیز در جزیره غیر ممکن کرده است.
سنت کیلدا، اسکاتلند (St. Kilda)
یکی از دور افتاده ترین شبه جزیره های بریتانیا که گاهی به خاطر وجود طوفان های سهمگینی که برای هفته ها و بعضاً ماه ها تداوم پیدا می کند، غیر قابل دسترسی شده است، شبه جزیره سنت کیلدا است. مورخان بر این باور اند که دلیل اصلی این که کسانی که پیش از این در این شبه جزیره سکونت داشته اند، فرهنگ، اقتصاد و به طور کلی همه چیز شان متفاوت از مردم سایر نقاط بریتانیا بوده است، همین مسئله است که امکان ارتباط میان آن با سایر نقاط بریتانیا وجود نداشته و ندارد. در طول تاریخ البته کسانی بوده اند که پای به جزیره گذاشته و قصد متمدن کردن مردم ساکن در آن را داشته اند، و در نهایت، دشوار شدن پیدا کردن منبعی برای کسب در آمد و گذران زندگی، مهاجرت اکثر ساکنان این جزیره به نقاط دیگر و مرگ و میر نوزادان و گردشگرانی که بعضاً پا به این جزیره گذاشته و به مردم آن به چشم انسان هایی احمق نگریسته اند (این گردشگران باعث پیدایش و شیوع بیماری های متفاوتی میان ساکنان بومی این شبه جزیره شدند)، سبب شده تا همان عده اندکی که در شبه جزیره ساکن بودند، در سال 1930 به طور کلی آن را تخلیه کرده و به نقاط دیگر مهاجرت کنند. با وجود تلاش هایی که برای قابل سکونت کردن این شبه جزیره طی سالیان بعد صورت گرفت، هنوز هم این جزیره غیر قابل سکونت مانده است و امکان مسافرت به آن تنها در صورتی فراهم می شود که این طوفان های مداوم قطع شوند.
کوه آهنی، کالیفرنیا (Iron Mountain)
برخی از اسیدی ترین و خطرناک ترین آب هایی که تا کنون روی کره زمین شناسایی شده است، از معدن های موجود در کوه آهنی کالیفرنیا سرچشمه می گیرد. در طول تاریخ از معدن های این منطقه به منظور استخراج منابع گوناگون موجود در آن (مس، زینک، طلا، نقره و پیرات از جمله منابع موجود در معادن این کوه است) استفاده شده است. آب های روان در این منطقه به قدری خطرناک است که یک منبع تحقیقاتی برای این منطقه نام «گودال جهنمی» را انتخاب کرده است و این آب ها به عنوان اصلی ترین منبع آلودگی آب های سایر نقاط قاره آمریکا شناخته می شود، چرا که با چیزی حدود نوزده درصد از منابع تأمین آبی که در کالیفرنیا استفاده می شود، ارتباط مستقیم دارد. به اندازه ای اسید خطرناک در آب های این منطقه کوهستانی وجود دارد که به راحتی می تواند سبب سوختن لباس و حتی پوست بدن شود و بسیاری بر این باور اند که خطرناک ترین آب موجود در جهان، همین آب است.
سلسله جزایر اسپارتلی
این سلسله جزایر، متشکل از یکصد جزیره کوچک است که چند کشور مختلف در بهره برداری از منابع و مالکیت آن ها برای مدتی طولانی است که با یکدیگر مشاجره دارند. این سلسله جزایر در کرانه جنوبی دریای چین قرار گرفته اند و از لحاظ موقعیت استراتژیک نظامی و قابلیت کشتی رانی، بسیار ارزشمند به شمار می روند. علاوه بر این در اطراف این جزایر منابعی غنی برای ماهیگیری و نیز منابعی از گاز طبیعی و نفت وجود دارد. چین، تایوان و ویتنام اصلی ترین کشور هایی هستند که ادعای مالکیت بر آن ها را دارند و قصد بهره گرفتن از منابع غنی موجود در اطراف این سلسله جزایر را. در این میان مالزی و فیلیپین نیز نقش کمرنگ تری در این مشاجرات داشته و ادعا هایی دارند. به خاطر همین مشاجرات و درگیری ها است که در نهایت سکنه مشخصی در هیچ کدام از این جزایر زندگی نمی کند و این در حالی است که چهل و پنج عدد از این جزایر، مکانی برای ایجاد پایگاه های نظامی ای توسط پنج کشور درگیر در مشاجرات شده که هر یک به نوبه خود از منابع اطراف جزایر استفاده می کنند. البته نا گفته نماند که عملکرد دولت چین طی این سالیان، همیشه سبب جنجال آفرینی شده و این مشاجرات را بیشتر کرده است. یکی از اقدامات دولت چین، ساخت جزایری مصنوعی در این نقاط برای بهره برداری هر چه بیشتر از منابع موجود در آن بوده است.
کاب وی، زامبیا
بنا به اطلاعات منتشر شده در روزنامه «گاردین»، کاب وی که شهری است در کشور زامبیا، از لحاظ شرایط آب و هوایی، سمی ترین نقطه روی کره زمین است. این شهر که از مستعمرات انگلیس به شمار می رفت، برای مدت یکصد سال، فعالیت هایی برای استخراج سرب در آن جریان داشته است و همین مسئله سبب بروز و نشت گاز های سمی ای در آن شد که نسل های آینده این شهر در معرض آن قرار گرفتند. البته در نهایت در سال 1994 این فعالیت ها به پایان رسید، اما اثرات بسیار بدی از خود به روی 220000 نفری که ساکن این شهر بودند به جای گذاشت و بنا به اطلاعات منتشر شده، میزان عناصر سمی موجود در هوایی که این افراد استشمام می کرده اند، بیش از ده برابر مقدار مجازی است که توسط مرکز سلامت ایالات متحده در نظر گرفته شده است. بانک جهانی مبلغی معادل با شصت و پنج میلیون دلار برای انجام اقدامات درمانی در این شهر در نظر گرفته است. افراد زیادی هستند که به خاطر عدم توانایی مالی و معضلات دیگر، قادر به ترک این شهر نیستند و متأسفانه اقداماتی که برای استخراج منابع این شهر در گذشته صورت گرفته بوده است، هنوز هم تأثیرات خود بر آب و هوای این شهر را حفظ کرده و سکونت در آن را بسیار خطرناک می کند.
ردوندا، آنتیگوآ و باربودا (جزایری در شرق دریای کارائیب)
ردوندا، یک جزیره در نزدیکی دریای کارائیب است که کسی در آن سکونت ندارد و در سال 1493 توسط جهان گرد و مکتشف مشهور، کریستف کلمب، کشف و نام گذاری شد. عدم وجود منابع کافی آب شیرین، نبود خاک حاصلخیز برای کشاورزی و کاشت محصولات دیمی و عدم وجود خشکی های قابل اطمینانی که بتوان بوسیله کشتی در آن لنگر انداخته و وارد جزیره شد، عواملی هستند که دست به دست هم داده و سبب شده اند تا این جزیره امکان فراهم آوردن مکانی برای زندگی انسانی را نداشته باشد. با وجود تمامی این مشکلات و عوامل، دو کلبه سنگی در این جزیره احداث شد و برای مدت پنجاه سال کسانی وارد آن می شدند و اقدام به جمع آوری فضولات پرندگان دریایی ای می کردند که در آن جزیره وجود داشتند. این فضولات منابع غنی ای از فسفر و نیتروژن به شمار می رفت و در تهیه کود برای کشاورزی از آن بهره گرفته می شود. این فعالیت ها از سال 1860 در این جزیره آغاز شد و تا پایان سال 1914 میلادی ادامه داشت و در این پنجاه و اندی سال، سالانه چیزی حدود چهار هزار تن از فضولات این پرندگان توسط کارگرانی که مشغول به کار در آن بودند، جمع آوری می شد.
خشکی های نومن، ماساچوست
این خشکی ها چیزی در فاصله تقریباً سه مایلی از مزارع انگور مارتا قرار گرفته اند. با وجود این که در گذشته دو روستا در این جزیره وجود داشته و مردمی در آن ساکن بودند، در سال 1940 نهایتاً به طور کامل تخلیه شده و بوسیله نیروی دریایی آمریکا از آن به عنوان مکانی برای آزمایش های موشکی استفاده می شد. این فعالیت ها تا سال 1996 ادامه داشت و با وجود تمامی اقداماتی که برای پاکسازی آن طی سال های اخیر صورت گرفته است، هنوز هم در جای جای این جزیره، بمب ها و موشک هایی وجود دارند که به طور کامل عمل نکرده و قابلیت انفجاری دارند، به همین خاطر است که به طور کلی ورود افراد عادی به آن قدغن شده است. امروزه، این خشکی به عنوان پناه گاهی برای پرندگان مهاجری شناخته می شود که به دلیل آتش سوزی جنگل ها، اقدام به ترک مأوای خود می کنند.
دره جاواری، برزیل
دره جاواری که در برزیل واقع شده است، دارای آب و هوای بارانی است و به این خاطر برای مردم متمدن امروزی غیر قابل سکونت شده است که قبایلی بومی در این جزیره سکونت دارند که هیچ گونه ارتباطی تا کنون با دنیا خارج نداشته اند. این جزیره بزرگترین سکونت گاه چنین قبایلی است که تا کنون بر روی کره زمین شناسایی شده است. بنا به تخمینی که دولت برزیل در این خصوص زده است، چیزی حدود چهارده قبیله مختلف در این جزیره سکونت دارند که هریک جمعیتی معادل با دو هزار نفر دارند. این اطلاعات بوسیله تصاویر ماهواره ای گرفته شده از این منطقه به دست آمده است. احتمال می رود که هر گونه برقراری ارتباط میان این قبایل با دنیای بیرون، سبب بروز و شیوع بیماری های مختلف میان آنان گردد و نیز سبک زندگی جدید و نا شناخته ای که مشاهده خواهند کرد، ممکن است به بهای نابودی شان تمام شود. با وجود تمامی تدابیری که دولت برزیل در خصوص رفتن به این جزیره اندیشیده و مسائل امنیتی که در نظر گرفته است، باز هم کسانی هستند که به طور غیر قانونی برای استخراج طلا، ماهیگیری و شکار موجودات مختلف وارد این منطقه می شوند.
دانوشکدی، هند
دانوشکدی، شهری ساحلی در هند است که در سال 1964 به واسطه طوفان موسمی شدیدی که در این شهر رخ داد، به طور کامل تخلیه و متروک شد. قدرت این طوفان به قدری بود که امواج دریا را تا ارتفاع بیست و سه پایی بالا آورده و به روی مردم شهر انداخت که در نهایت چیزی حدود هزار و هشتصد نفر از ساکنین این شهر جان باختند. قدرت این امواج به قدری بود که بخشی از سطح این شهر را به حرکت در آورد و از سایر نقاط جدا کرد. پس از این تجربه، دولت هند به این نتیجه رسید که احتمال رخ داد دوباره چنین حادثه دلخراشی دور از ذهن نیست و به همین خاطر بود که دستور رسمی مبنی بر غیر قابل سکونت بودن این منطقه صادر کرده و از آن زمان تا کنون این شهر ساحلی، متروک مانده است. طی سالیان اخیر البته سطح دریایی که این شهر را در خود فرو برد، پایین تر آمده است و اکنون، گردشگرانی از سراسر نقاط دنیا می توانند برای مشاهده بقایا و مخروبه هایی که از آن طوفان سهمگین به جا مانده است، وارد این شهر شده و از آن دیدن کنند.
آبسنگ کینگمن
(آبسنگ: نوار یا باریکهای از صخره یا ماسه یا مرجان یا سازههای دستساز در نزدیکی سطح آب یا برآمده از آن)
آبسنگ کینگمن، بخشی از جزایری است که به صورت پاره خطی در امتداد اقیانوس آرام تشکیل شده اند. با وجود اینکه ایالات متحده آمریکا، ادعای مالکیت بر این جزایر را دارد، این آبسنگ تنها از دو لایه ظریف تشکیل شده که سطح آن را تشکیل می دهد؛ این دو لایه متشکل از مرجان ها و صدف هایی هستند که سطح این آبسنگ را تشکیل می دهد و تنها پنج فوت از سطح دریا بالاتر است. یکی دیگر از نام هایی که برای این آبسنگ در نظر گرفته شده و به آن اطلاق شده است، «آبسنگ خطر» است که به واسطه بالا آمدن سطح آب و پوشیده شدن کامل آن این نام برای آن در نظر گرفته شده است. این منطقه کاملاً غیر قابل سکونت است و گواه این ادعا، بذر های درخت های نارگیلی است که در آن وجود دارند و امکان رشد نمی یابند.
ویتِنوم، استرالیا (Wittenoom)
این مکان که سابقاً منبعی غنی از پنبه نسوز آبی به شمار می رفت و به منظور استخراج این نوع به خصوص از پنبه از آن بهره برداری می شد، یکی از آلوده ترین نقاط موجود در استرالیا است. پنبه نسوز موجود در این مکان به قدری زیاد بود که به جرأت می توان گفت که خیابان های آن پوشیده از این پنبه بود و حتی تعطیلی معادن موجود در آن در سال 1966 هم چیزی از تعداد این پنبه ها نکاست. در گذشته چیزی حدود بیست هزار نفر در این شهر زندگی می کردند، اما زمانی که کارگران معدن در شهر در معرض بیماری مزوتلیوما قرار گرفتند که در نهایت به قیمت جان شان تمام می شد، به مرور از تعداد کسانی که در شهر سکونت داشتند کاسته شد (مزوتلیوما (انگلیسی: Mesothelioma) نوعی سرطان بدخیم و نادر است که منشأ ان سلولهای مزوتلیوم هستند؛ مانند سرطان ریه). بنا به تحقیقاتی که توسط دولت استرالیا صورت گرفت، در نهایت این نتیجه حاصل شد که پاک کردن کامل شهر از آلودگی ها هزینه سر سام آوری برای دولت در پی خواهد داشت و به همین خاطر بود که در نهایت، دستور رسمی مبنی بر ترک و تخلیه کامل آن صادر شد. نکته عجیب و قابل توجه در خصوص این شهر، این است که سه نفر از سکنه قدیمی با وجود تمامی خطراتی که متوجه شان است در این شهر باقی مانده اند و اینکه چگونه در این شهر متروکه زندگی می کنند جای بسی تعجب است.
مونوموی، ماساچوست (Monomoy)
این منطقه که در نزدیکی خلیج کاد قرار گرفته است، در سال 1970 به دستور مقامات ایالات متحده آمریکا، تبدیل به پناهگاهی برای حیوانات وحشی شد و از آن زمان تا کنون دیگر کسی به قصد سکونت وارد آن نشده است و از حضور انسانی، متروکه مانده است. اولین اطلاعاتی که از این شهر در دست است، به سال 1710 بر می گردد که در آن زمان ماهیگیران و دریا نوردانی بوده اند که در این منطقه زندگی می کردند و یک فانوس دریایی، مدرسه و یکی دو ساختمان دیگر از آن زمان به یادگار مانده است. یک طوفان دریایی شدید در سال 1860 این بندر را به ویرانی کشاند و کسانی که جان سالم به در بردند، به نقاط دیگر کوچ کردند و این منطقه را ترک کردند. در طی سالیان بعد نیز تلاش هایی برای سکونت مجدد در این شهر صورت گرفت که به واسطه طوفان های مجدد و خطراتی که افراد در این مسیر مشاهده کردند، تمامی این تلاش ها و اقدامات بی نتیجه ماند.ترجمه itrans.ir
این مقاله ادامه دارد...