اکنون هر طرفدار وسترن این فرصت را دارد که به کلانتر یک شهر آمریکایی در قرن نوزدهم تبدیل شود - و نه عملا ، بلکه در واقعیت. با این حال ، برای این کار شما باید حدود 1.7 میلیون دلار (1.2 میلیون پوند) پرداخت کنید. به همین قیمت است که شهر در غرب وحشی از طریق Sotheby's برای فروش قرار گرفت. دقیق تر ، یک نسخه از آن. همه چیز اینجا مثل یک شهر واقعی قدیمی آمریکاست: هتل ، کلیسا ، زندان ، سالن های رقص و بیلیارد ، آتلیه عکس و البته آرایشگاه ...

به نظر می رسد که شما در قرن نوزدهم هستید.

با وجود این واقعیت که شهر گابریلا در قرن ما ساخته شده است ، روح غرب قدیمی در اینجا به خوبی احساس می شود. به نظر می رسد این ماکت محل سکونت از دهه 1880 به قرن 21 رسیده است.

مساحت این شهر 23 هکتار است. در مجموع 18 ساختمان در اینجا ساخته شده است و همه آنها به سبک قرن قبل از گذشته آمریکایی هستند. طراحی و معماری هر بنای داخلی و خارجی فضای واقع گرایانه ای از غرب وحشی قرن دارد.

یک آرایشگاه به سبک قدیمی با یک صندلی عتیقه ، یک استیچ ، یک بار با نوشیدنی های عتیقه ، یک فروشگاه لباس با کت و شلوار از دهه 1880 - همه چیز بسیار دقیق فکر و مجسم شده است. بر خلاف استودیوهای هالیوود ، نمای ساختمان ها در اینجا جعلی نیستند و همه چیز در داخل دقیق تر  از خارج است. به هر حال ، حتی یک قبرستان در این شهرک وجود دارد.

اینجا حتی یک گورستان وجود دارد.

این بزرگترین و معتبرترین شهر غربی در شهرستان کاترون ، نیومکزیکو واقع شده است. این نمادین است که در اواسط دهه 1880 اینجا بود که جنایتکار مشهور آمریکایی و گاوچران اسبق توماس کچوم (جک سیاه) ، که در سال 1901 به جرم تلاش برای سرقت از قطار اعدام شد ، زندگی می کرد.

به نظر می رسد که اکنون یک گاوچران از گوشه بیرون خواهد پرید.

در حال حاضر ، از شهر گابریلا به عنوان محل فیلمبرداری فیلم های غرب وحشی استفاده می شود. آنها همچنین عروسی ها را جشن می گیرند ، مهمانی ها و جلسات عکس ترتیب می دهند و بازسازی های تاریخی انجام می دهند.

صاحب این سایت و خالق شهر همه علائم را خودش نقاشی کرده است.

این شهر توسط یک شخص خاص لری یامس ایجاد شده است ، که حدود 20 سال پیش این سایت را خریداری کرده است. او همه ساختمانها را خودش ساخت و هر تابلو را با دست خودش نقاشی کرد. یامس در همین نزدیکی زندگی می كند و مایل است گابریلا را به شخصی كه مایل به حفظ تاریخ غرب قدیم است بفروشد.

هرکسی می تواند این شهر را بخرد و مالک آن شود.  پول وجود دارد

تلاش زیادی برای این پروژه انجام شده است.  احتمالاً به همین دلیل است که همه چیز در شهر واقع بینانه به نظر می رسد.

در سرزمینی که این شهر را احاطه کرده اثری از زندگی مدرن دیده نمی شود. این یک مکان منحصر به فرد است: هیچ کابل برق وجود ندارد ، هواپیمایی در آن دیده نمی شود یا شنیده نمی شود و معمولاً نشانه های حضور انسان زیاد نیست.

در همین حال ، دیوید کوردووا از Sotheby's International Realty خاطرنشان کرد که Netflix با توجه به گسترش استودیوهای خود در نیومکزیکو ، در حال حاضر سرمایه گذاری در این منطقه را آغاز کرده است.

مکانی وحشی و خلوت اما بسیار عاشقانه.

به هر حال ، گابریلا اولین شهر بازسازی شده غرب وحشی نیست که برای فروش گذاشته شده است. به عنوان مثال ، در ژوئن سال گذشته ، یک شهرک مشابه ساخته شده در نیوزیلند و در سال 2018 در کالیفرنیا فروخته شد.

 شاتل و بوران

ایستگاه فضایی ISS  تنها ایستگاه مداری دردنیا درحال حاضرکه توسط 10 کشور جهان یعنی امریکا، روسیه ، ژاپن ، برزیل ، کانادا و 5 کشور اروپایی اداره میشود و درحال تکمیل شدن است.

 اززمانی که بشر پا به عرصه فضا گذاشت نیاز به حمل ونقل کم هزینه با بارمفید بیشتر احساس می شد، که دراین راستا ساخت فضاپیمای قابل استفاده مجدد با ظرفیت حمل بالا دراولویت قرار گرفت. ازهمان آغاز دو پیشگام اکتشافات فضایی ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی توجه خاصی را به این امرداشتند و دراین راستا تلاشهایی صورت دادند که با پیروزی ها و شکستهایی توأم بود .

 بوران که کارطراحی آن درشوروی درسال 1976 آغاز شده بود دارای 5 نوع بود با نامهای 1/01 , 1/02 , 2/01 , 2/02 , 2/03، که از این بین فقط دو نوع تکمیل شد و سه نوع دیگربه علت کمبود بودجه ناتمام ماند و همچنین از انواع بوران تنها اولین آن یعنی بوران 1/01 موفق به پرتاب شد.

 قبل ازاینکه به چگونگی مطرح شدن طرح شبیه به شاتل امریکا در شوروی و همچنین ساخت آن بپردازیم، لازم است توضیحاتی درباره تاریخچه شاتل و همچنین فضاپیماهای مشابه آن چه درامریکا و چه درشوروی بیان کنیم:

 تاریخچه سفینه های قابل استفاده مجدد

فضا پیمای بوران  اخرین رقابت جنگ سرد میان امریکا و شوروی در واپسین سالهای عمراتحاد جماهیرشوروی که به دلیل کمبود بودجه نتوانست هیچ مأموریتی انجام دهد و فقط یک بار دریک پرتاب ازمایشی درسال 1978 به فضا پرتاب شد.

طرح استفاده ازوسایل بالداری مانند هواپیما برای پروازهای فضایی از آغاز تاریخ مطرح شدن ایده های اکتشافات فضایی در ذهن مشتاقان فضا بود.

 در پایان جنگ جهانی دوم نیروی هوایی امریکا هم طرحی در این زمینه ارائه داد که یک گلایدر سرنشین دار به وسیله موشک تایتان 3 به طرف اتمسفر پرتاب می شد و بعد از نزول سری در جو درباند پرواز فرود می آمد که البته این طرح عملی نشد.

 دراواسط دهه 1960 دفتر طراحی میکویان اولین فضاپیمای قابل استفاده مجدد هایپرسنیک را که اندازه کوچکی داشت و spiral نام داشت را طراحی کرد که این طور عمل می کرد که برروی یک هواپیمای مافوق صوت قرار می گرفت و بعد از جدایی ازآن در جو با موشکی که به آن وصل شده بود سرعت می گرفت و سرعت آن حتی به ماخ 6 هم می رسید.

 فضاپیمای مافوق صوت اسپیرال

 توسعه نسل امروزی شاتلها

 دراوایل دهه 1970 ایالات متحده امریکا به فکر ساخت نخستین پروژه سرنشین دار خود که از مدتها پیش به فکر آن بود،  وشاتل نام داشت افتاد .

  کار اداری طراحی شاتل ازسال 1972 شروع شد و 9 سال بعد در 12.04.1981 اولین پروازخود را انجام داد، این طرح برای امریکا هزینه ای برابر 17 میلیارد دلار در برداشت و بعد از ساخت اولین شاتل، چهارشاتل دیگر ساخته شد که دو شاتل با با نام های چلنجر و کلمبیا درهنگام انجام ماموریت با سانحه مواجه شده و کلیه سرنشینان آنها کشته شدند، چلنجر در هنگام بلند شدن اززمین به علت نقص درسیسم موتور سوخت جامد بوسترهای آن، به همراه هسته مرکزی و بوسترها درچند ثانیه بعد از پرتاب منفجرشد، کلمبیا هم در سال 2003 درهنگام بازگشت از فضا در جو منفجر شد. پس از آن شاتلهای امریکا چند مأموریت دیگر را با موفقیت انجام دادند تا اینکه سرانجام در سال 2011 با انجام آخرین مأموریت شاتلها به ایستگاه فضایی توسط شاتل آتلانتیس از پایگاه فضایی کندی امریکا و در حضور جمعیت زیادی که در اطراف سایت پرواز گرد آمده بودند، شاتلهای فضایی برای همیشه بازنشست شدند.

شاتل امریکا، فضاپیمای قابل استفاده مجدد امریکا که کار اداری طراحی آن  درسال 1972 اغاز و در سال 1981 اولین پروازخود را انجام داد، در مجموع 5 شاتل ساخته شد.

 پس از ساخت شاتل توسط  امریکا در ابتدای دهه 1970، رهبران اتحاد جماهیرشوروی تصمیم گرفتند به این طرح امریکا پاسخ دهند. چون هر یک ازفضاپیماهای قابلیت پروازسرنشین دار سایوز و ووستوک ظرفیت حمل بالایی را نداشتند و هم به وسیله موشکهایی با سایز متوسط پرتاب می شدند. به هرحال آنها در ژوئن 1974 تصمیم به کار بر روی یک سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS)  گرفتند و مسئولیت این طرح هم به شرکت طراح فضاپیمای سایوز سپرده شد. از همان آغاز کار، مهندسان روسی شروع به مطالعه بادقت طرح شاتل کردند، البته این مطالعه برروی شکل ظاهری و سایر اطلاعات کمی که ازشاتل به آنها رسیده بود، صورت می گرفت و جنبه های مختلف آن را به دقت مورد برسی قراردادند. البته مشکلاتی دراین طرح مشاهده می شد اول اینکه اساساً تکنولوژی موجود دراتحاد جماهیرشوروی انعطاف پذیری لازم برای انجام این طرح را نداشت و همینطوراین طرز فکر در اتحاد جماهیرشوروی وجود داشت که آنها فقط بایداز تکنولوژی موجود درکشور استفاده کنند و نباید از تکنولوژی خارجی بهره گیرند و البته مشکل دیگر استفاده از موشک سوخت جامد بود که اساسا شوروی هیچ تجربه ای درموشک سوخت جامد دراین وسعت که امریکا درشاتل استفاده میکرد، را نداشت و بزرگترین موتور سوخت جامد که درراکتهای روسی ازآن استفاده می شد11D57 بود که البته قدرت لازم برای انجام این کار را نداشت و همین طور ساخت موتور سوخت جامد به این اندازه برای پرتاب شاتل وقت زیادی لازم داشت که دراین مدت کوتاه امکان پذیرنبود. البته آنها بعدها تصمیم گرفتند که ازموتورهای سوخت مایع استفاده کنند که البته مزایایی نسبت به سوخت جامد داشت.

به هرحال سه طرح برای سیستم فضایی قابل استفاده مجدد (MKS) پیشنهاد شد. نخستین طرح الگوبرداری ازشاتل بود که همانطورکه گفته شد مشکلات خاص خودرا داشت، دومین طرح راشرکت انرگیا مطرح کرد، آنها گفتند طراحی چنین سازه عظیمی که دارای بال باشد و از جو عبور کند و با سرعت هایپرسونیک برگردد بسیار مشکل است بنابراین آنها طرح خودشان را که شبیه به سایوز بود، پیشنهاد کردند.

  که این طرح شامل 3 بخش می شد بخش بالایی ; شامل کابین خدمه، بخش استوانه ای وسط ;مخصوص حمل بار، و بخش پایانی; مخصوص موتورها و مانور درمدار. طرز کار آن به این صورت بود که مدول پس از خارج شدن ازمدار و نزول به سمت زمین درسرعت هایپرسونیک چترهایش بازمی شد و ترمز اولیه انجام می شد و در نهایت برای کاهش بیشتر سرعت با روشن کردن موتورهای خود ترمز نهایی را انجام می داد و در نتیجه با سرعت و شتاب بسیار کم فرود می آمد. طرح دوم طرح شبیه به فضاپیمای ما فوق صوت اسپیرال بود و طرح سوم طرح کپی برداری ازشاتل بود که همین طرح هم مورد موافقت قرار گرفت. علت مورد موافقت قرار گرفتن این بود که اولاً درمطالعه های شرکت (Npo-Energia ) برروی طرحهای مختلف ازفضاپیماهای بالدار که به آن ارائه شده بود این نتیجه گرفته شده بود که برآیند همه این طرحها همان طرح فضاپیما به سبک شاتل امریکاست، چون امریکایی ها از سال 1960 تا 1970 مسلماً  بر روی همه این طرحها کارکرده بودند و مسلماً بهترین آنها را انتخاب کردند که با این کپی برداری ازشاتل امریکا، شوروی از تحقیقات امریکا استفاده می کرد، ازطرفی این طرح 6 سال بعد ازشاتل امریکا انجام می شد. این طرح بوران انرگیا نام گرفت (بوران نام فضاپیما , انرگیا موشک حامل آن).

هدف این طرح این گونه مشخص شد :

حمل 30 تن باربه فضا واجرای عملیات مداری درطی 7 روز و همینطور رفتن به مدارهایی با ارتفاع 260km و همینطور برگرداندن 20 تن بار از فضا به زمین.

ساخت بوران

 کارساخت بوران ازسال 1976 این طور آغازشد که می بایست نخست آزمایشهای گوناگونی برروی مدلهای تستی بوران که شامل 8 نوع بود انجام می شد که این آزمایشها شامل انواع تستهای دینامیکی، استاتیکی، و آیرودینامیکی بود و بعد از انجام آزمایشها مدل اصلی ساخته می شد. اما مهمترین، جالبترین وخلاقانه ترین مدل تستی بوران آنالوگ GL002 یا آیروبوران بود که به (ok بوران) هم مشهور بود.

 اما علت ساخت آن: همانطورکه گفته شد بوران به سبک شاتل امریکا طراحی شد و دارای بال بود و می بایست با یک فرود سری مانند گلایدر به سمت زمین می آمد و در فرودگاه landing می کرد که این کار مشکل به نظرمی رسید چون سرعت بوران پس از خارج شدن از مدار و نزول به سمت زمین به 25M ماخ هم می رسید که برایlanding  باید به 0.2M ماخ می رسید. بنابراین کاهش سرعت بوران در هنگام نزول از جو و قبل از landing از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. دراین ارتباط تصمیم گرفته شد درعقب بوران اوربیتر بر روی tail horizontal   (دم افقی) ازیک "دوبل رادر" استفاده شود که عملکرد آن به این صورت بود که اگر هر دو لایه رادر به یک سمت متمایل شوند ماکزیمم زاویه آنها با صفحه دم افقی tail horizontal  23 درجه می شود  که برای دور زدن از آن استفاده می شود که البته باعث کاهش سرعت می شود.

 اگر هر یک از رادرها به یک سمت متمایل شوند زاویه هر یک ازانها با صفحه دم عمودی  vertical tail ماکزیمم 45 درجه می شود که برای ترمزنهایی ازآن استفاده می شود. به این ترتیب دم افقی tail horizontal  ساخته شد.

 برای امتحان عملکرد دم ازتونل باد استفاده شد با این که تست تونل باد موفقیت امیزبود ولی برای تست هرچه بیشتر و واقعی تردم وهمچنین طراحی سیستم فرود خودکار، مشهورترین ومبتکرانه ترین مدل تستی بوران به نام بوران انالوگ  GL002 ساخته شد. این مدل تستی که  پرسپکتیوهای آن رامی بینید همان خصوصیات مرکزجرم حالت ایرودینامیک ودیگرخصوصیاتی را داشت که بوران نوع اصلی دارا بود .

 ازجمله سیستمهای ضروری بوران شامل صندلیهای قابل Eject , RM1 و RM2 سیستم ناوبری VIU ,GSP -ارابه های فرود - آنتن سیستم فرود - حسگرهای گرمایی و شتاب سنجهای گروه 1و2 و... میشوند. 4 موتور پرقدرت توربوجت AL-3I  موجود دراتحاد جماهیر شوروی که قدرتی برابر 40 تن تولید می کردند و زاویه ای برابر 4 درجه نسبت به سطح افق داشتند را بر روی آیروبوران مجهزکردند که فرق اصلی آن با بوران اصلی هم همین بود.

 موتورهای جت برای take off  ازروی باند بکارمی رفتند. نحوه عملکرد آیروبوران این طور بود که با استفاده از این موتورها از روی باند take off می کرد و بعد ازرسیدن به ارتفاع 5000 موتورهای آن خاموش می شدند و یک فرود گلایدری خودکار بدون خلبان (اتومات) یا با خلبان انجام می داد که در طی این کار سیستم های فرود landing و دم افقی tail horizontal و سایرسیستمهای آیرودینامیکی مورد آزمایش قرارمی گرفتند. 

آیروبوران هم اکنون درمرکز تست ژکفسکی نگهداری می شود و هر از چند گاهی برای نمایش در نمایشگاهای هوایی به بیرون حمل می شود. این مدل چندی پیش برای نمایش درنمایشگاهی به استرالیا برده شد که به علت حجم عظیم آن مجبورشدند قطعات آن را جدا و سپس حمل کنند وبرای assemble نهایی آن 25 مهندس روسی با کشتی حامل عازم استرالیا شدند.

سپرحرارتی

 عبور سریع بوران از میان لایه های جو احتیاج  به یک سپرحرارتی قابل استفاده مجدد با توان تحمل حداقل 100 پرواز را داشت. برای بوران سه نوع سپر حرارتی پیشنهاد شد همانطور که درسمت راست تصویر دیده می شود.

 الف) ماده کامپوزیت کربن-کربن. ماده ای با ماکزیمم توان تحمل حرارتی، که تا دمای بالاتر از 1650 درجه را می توانست تحمل کند که با رنگ نارنجی در تصویر بوران  دیده می شود. (همانطورکه درتصویر دیده می شود درنوک دماغه فضاپیما و درلبه های جلویی بال از آن استفاده می شود).

ب) کاشی های سرامیکی که برای قسمتهای بالای 1250 درجه دربدنه جلویی و در بدنه پهلویی که در تصویر با رنگ قرمز و سبز دیده می شود، استفاده می گردد.

ج) مواد قابل انعطاف برای قسمتهای سطحی که دارای دمای بالاتر از 379 درجه نیست که با رنگ خاکستری در تصویردیده می شود.

البته همانطور که درتصویر درسمت چپ دیده می شود مواد کامپوزیتی که درشاتل امریکا بکار رفتند ازکیفیت دمایی بالاتری برخورداربودند.

تکنولوژیهای بدست آمده ازساخت شاتل و بوران

 یکی ازنکات جالب درساخت بوران این است که تقریبا هر یک از40 هزار کاشی عایق سرامیکی که درساخت بوران مورد استفاده قرارگرفت بسته به جای قرارگرفته برروی سطح بوران (اعم ازسطح پهلویی، سطح خمیده جلویی و همچنین دربریدگیها وخمیدگیها ) شکل هندسی مخصوص به خود داشتند یعنی هریک ازآنها با دیگری تفاوت داشتند.

 البته طراحی این سرامیکها از نظر هندسی و قراردادن آنها در کنار هم بطورمرتب و دقیق بسیار مشکل بود و باید در بیش از 100 نقطه از سطح زیر کاشی ها در روی بدنه اندازه گیریهای هندسی انجام می گرفت که تقریبا با دست غیر ممکن بود.

  بنابراین یک نرم افزار مخصوص توسعه یافت که با استفاده از آن نصب و تولید کاشی ها بطور الکتریکی و بدون نصب و اندازه گیری دستی انجام می شد، این نرم افزار بانک اطلاعات نام داشت که حاصل همکاری بین دفتر طرح و کارخانه تولید بود. اطلاعات بانک اطلاعات شامل توصیف هندسه، پارامترها و ... بود که حاصل از یک میلیارد برنامه تست و کنترل تولید اتوماتیکی در کارگاه بود.

 اما نکته بسیار جالب این است که طراحی شاتل در امریکا و بوران دراتحاد جماهیر شوروی باعث پیشرفتهای زیادی درزمینه های تکنولوژی، اقتصاد، مهندسی، پزشکی و ... شد. به عنوان مثال بدست آمدن نرم افزاربانک اطلاعات در شوروی از ساخت بوران و استفاده از بعضی مواد بکاررفته در شاتل در صنعت دندانپزشکی امریکا نمونه هایی از این پیشرفتها هستند.

 با توجه به اینکه در قسمتهای قبل به شاتل اشاره ای شد بهتراست مقایسه ای هرچند کوتاه بین شاتل و بوران داشته باشیم. درنگاه اول به نظرمی رسد شاتل امریکا و شوروی از جهات مختلف به هم شبیه اند و اختلاف اندازه ها کمتر از چند سانتیمتر است اما اختلافات بسیار مهم دیگری در زیر سطح ظاهری آنها وجود دارد. در اینجا برخی از این تفاوتها را ذکر می کنیم.

مقایسه کابین خدمه شاتل و بوران

مقایسه آماری کوتاه بین شاتل و بوران

وزنها(kg)                                  بوران                                  شاتل

چهارچوب واسکلت                     42000                                 46000

موتورها                                   33000                                  37000

ماکزیمم بار قابل حمل               30000                                  25000

سرعت                                  105M                                     123M

ابعاد

طول                                     36.7m                                37.25m

طول بال                                 23.92m                              23.8m

ارتفاع ارابه های فرود           16.35m                                      17.25m      

    (چرخها)

محورنوسان فلپ سکان عقب      78                                          81

محورنوسان فلپ سکان بالا       45                                            45

شروع پروژِه                       12feb1988                             26jul1972

تحویل برای پرتاب                9.3سال بعد                              6.6سال بعد

اولین پرتاب وسیله             11.2 سال بعد                           8.7   سال بعد

اولین پرتاب مداری              12.7سال بعد                               8.7سال بعد

اولین وتنها پرتاب بوران به فضا

 درسال 1986 بعد از طی مراحل مقدماتی و انجام آزمایشهای مختلف برروی مدلهای بوران، طراحی اولین بوران با نام بوران 1/01 به پایان رسید، البته بعد از تکمیل هم به مدت 2 سال یک سری آزمایشهای مختلف برای تست سیستم های خود انجام داد.

 اما درماه مارس 1988 شایعه هایی در دنیا شنیده شد مبنی براینکه ماهواره های امریکا عکسهایی از راکت حمل کننده Energia گرفته اند که به محل پرتاب حمل  و سپس برگردانده شد. بعد ازاین اخبار شوروی به طورضمنی نه رسمی گفت درحال آزمایش سیستم های تست پرتاب بود. سیستم تست پرتاب برای این طراحی شده بود که مشکلات کمتری درهنگام پرتاب پیش بیاید. درماه سپتامبر همان سال رادیو مسکو گزارش داد که فضانوردان در حال انجام تمرین های سفر به فضا بودند که از این خبر این طور برداشت شد که مأموریت بوران سرنشین دار خواهدبود که هرگز چنین امری اتفاق نیفتاد و پرتاب بدون سرنشین انجام شد.

 اما در ماه آوریل 1988 اتحاد جماهیر شوروی به طور رسمی اعلام کرد که فضاپیمای خود Buran را به کمک موشکهای Energia به فضا پرتاب می کند. با اعلام قطعی این خبر عکسهای مختلفی ازبوران-انرگیا به سراسر جهان مخابره شد.

 همچنین روسها اعلام کردند که پرتاب بوران به فضا به طور مستقیم پخش خواهد شد که چنین نشد. تصاویر ضبط شده بعد از پرتاب منتشر شد .

ابتدا قرار بود پرتاب در 29 اکتبر انجام بگیرد اما به علت اشکالی که در سیستم پرتاب پیش آمد پرتاب موقتاً لغو شد.

 ** تا اینکه در  15نوامبر  1988 درساعت  5و 55دقیقه، به وقت مسکو، بوران انرگیا از پایگاه فضایی بایکانور (قزاقستان) به فضا پرتاب شد.

 بعد از 2:57 دقیقه از پرتاب بوسترهای زنیت درارتفاع 60km  از هسته مرکزی و بوران جدا شدند و هسته مرکزی شروع به کارکرد، بعداز8 دقیقه درحالی که بوران را به ارتفاع 160km رساند ازبوران جداشد، 1:02 دقیقه بعد از جدایی، بوران مانوری را به مدت 42 ثانیه انجام داد و خودش را به مدار 252-256 رساند. در طول مدت پرتاب تا فرود landing بوران با استفاده از دو کشتی شوروی که در دو سوی اقیانوس اطلس قرارداشتند با سایت کنترل پرتاب در تماس بود و ماهواره های مولینا این ارتباط را تقویت می کردند و همینطور دوربین هایی درکابیین خدمه قرارداشتند که عکسهایی را به کنترل زمینی مخابره می کردند.

تصاویری از اولین و تنها حضور بوران در فضا در سال 1978

 بوران اولین گردش مداری خود را همانطور که در تصویر می بینید به ترتیب بر روی امریکای شمالی، اقیانوس آرام شمالی، افریقا و شوروی انجام داد. در دور دوم خود در بالای اقیانوس آرام جنوبی نرسیده به امریکای جنوبی در ساعت 8:20 دقیقه با استفاده ازموتورهای retrorocket سرعت خود و متعاقباً ارتفاع خود را کم کرد و به مدار پایین تر در ارتفاع 122km رساند و لایه های بالایی جو را لمس کرد و بعداز 20 دقیقه گردش به دور مدار به علت وجود هوای رقیق ترمزهای آیرودینامیکی انجام داد و به داخل جو سرخورد و بعد از عبور از جو پلاسما وارد جو معمولی شد و دوباره با استفاده از ترمزهای آیرودینامیکی با زاویه  45 درجه همانطورکه در قبل گفته شد خودش را به ارتفاع 40km رساند از آنجا شروع به طی یک مسیر 1000km تا محل فرود کرد.

 و همچنین از همان ارتفاع توسط دو هواپیمای جنگنده که خلبانی آنها توسط دو تن از خلبانان  آیروبوران صورت می گرفت اسکورت شد.

 همینطور آنها از داخل هواپیمای خود از ورود شاتل فیلم برداری کردند. درقبل از ورود بوران به باند فرود در6km بایکانور یک هواپیمای توپولوف  154یک take off و landing به طور سریع انجام داد.

ترسیمه ریاضی landing بوران

تا سرانجام انتظارها به سر رسید و درساعت 9.44دقیقه به وقت مسکو بوران عملیات landing خودش را انجام داد و به زمین نشست.

بعدازاین عملیات موفقیت آمیز بوران های دیگری هم ساخته شد که به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی درسال 1990  وهزینه سنگین پرتاب ها پرواز بوران تا هم اکنون انجام نشده است.

بوران 1/01

تاریخ ساخت : 1986

پروازفضایی : یک مرتبه در 15 نوامبر 1988 (همانطور که ذکر شد)

مکان فعلی : پایگاه فضایی بایکانور.

وضعیت : خراب شده

مشهورترین بوران، تنها فضاپیمایی است که درسال 1988 به فضا رفت. ساخت این فضاپیما که اولین شاتل از5  شاتل شوروی بود. همانطورکه ذکرشد درسال 1986، بعدازاینکه تستهای وسیع و گسترده روی 8  مدل تستی و با اندازه های واقعی بوران انجام شد، شروع گردید. بوران 1.01 قبل ازاینکه به وسیله یک هواپیمای M-3 برای اسمبل نهایی به پایگاه فضایی بایکانوربرده شود قسمت اعظم آن درمسکو ساخته شد و اتمام آن دربایکانور صورت گرفت و برروی یک سیستم بالابرنده انرگیا سوارشد و به اولین و تنها مأموریتش پرتاب شد و با امنیت و بدون اینکه آسیب ببیند دربایکانور به زمین نشست. با توجه مشکلات مالی که برنامه های فضایی روسیه به علت فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی با آن روبروشده بود، پروازهای بعدی بوران لغوشد و در انبار جا گرفت.

یک سال بعد بوران 1/01 به وسیله بزرگترین هواپیمای دنیا AN-225 MRIYA به پاریس منتقل شد تا درنمایشگاه هوایی پاریس به نمایش درآید.

 بوران 1/01 درواقع تحت مالکیت قزاقستان بود زیرا روسیه به جای تمدید قرارداد بایکانور، این بوران را به قزاقها داده بود.

 هواپیمای عظیم آنتونوف برای حمل بوران به نمایشگاه هوایی پاریس استفاده شد.

 هواپیمای عظیم انتونوف درحال حمل بوران به نمایشگاه

بوران 1/02 (ptichka)  پرنده کوچک

 تاریخ ساخت : 1988

پرواز فضایی : طبق زمانبندی قبلی 1993 اما لغو شد.

مکان فعلی : روی موشک انرگیا سوپر بوستر سوار است دربایکانور.

وضعیت : درانباری مخفی

 بوران   1/02 دقیقاً زمانی تکمیل شد که برنامه بوران -انرگیا دچار کمبود بودجه شد. آمادگی آن برای پرواز که برای ابتدای سال 1993 برنامه ریزی شده بود حدود  95-97% بود . فقط چند سیستم الکترونیکی باید جایگزین می شد. نخستین پرواز زمانبندی شده آن سال درسال 93 بود که قراربود به ایستگاه فضایی میرپروازکند، اما این ماموریت به علت کمبود بوجه هرگزانجام نشد و در نهایت این مأموریت بوسیله شاتل امریکا انجام شد.

شاتل در حال ducking با استگاه فضایی میر در سال 1993

 پیچکا همیشه با دقت زیاد درساختمان MIK بایکانور نگهداری می شود، البته ممکن است از این قسمت به جای دیگری منتقل شود همانطورکه از تصویر مشخص است بوران درخارج آشیانه و در روی انرگیا سوار است و مشخص نیست در چه مکانی است .

بوران2/01

 تاریخ ساخت : 1990

پروازفضایی : نداشت

مکان : کارخانه ماشین توشینو در مسکو

وضعیت : ناتمام

بوران 2/02 اولین بوران ازنسل دوم بوران ها بود، تفاوت مهمی که بین نسل دوم و اول بورانها بود این بود که نسل دوم نسبت به 1/01 و 1/02 دارای COCKPIT   پیشرفته تری بود پیشرفت کارساخت بوران 2.01 هنگام لغو پروژه حدود 30-50% حدس زده می شد و هم اکنون درکارخانه توشینو در خارج مسکو قرار دارد.

بوران 2/02

 تاریخ ساخت :1991

پرواز فضایی: نداشت

مکان :کارخانه توشینو  مسکو

وضعیت : ناتمام

 بوران 2/02 دومین بوران ازنسل بوران ها بود. درزمان خوابیدن پروژه بوران انرگیا بوران 2/02 درمرحله ساخت درکف کارخانه توشینو درحومه مسکو بود. درصد پیشرفت پروژه حدود 10-20% بود .

بوران 2/03

تاریخ ساخت : 1992

پروازفضایی : نداشت

مکان: کارخانه توشینو

وضعیت : ناتمام

بوران 2/03 جوانترین بوران است که مرگ سریعی داشت . این بوران آخرین مدل ازنسل دوم بورانها بود و در توشینو ساخته شد. و براثر توقف پروژه بوران -انرگیا درسال 93 کار روی بوران 2/03 متوقف شد و بوران 2/03 ناتمام ماند و در نهایت آن را خراب و جداسازی کردند و امروزه اثری از آن نیست .

هتل Opus در حال حاضر به عنوان یک قطعه بی نظیر از هنر معماری (دبی) در نظر گرفته شده است. 

دبی پر از ساختمانهای چشمگیر است ، اما حتی در بین این برج های خارق العاده ، هتل Opus، هتل اپوس به عنوان سازه ای خارق العاده و حتی غیرممکن جلوه می کند. مکعب شیشه ای با بریدگی خمیده نه تنها برای نمای خارجی غیرواقعی و خارق العاده جالب توجه است ، بلکه همچنین برای این واقعیت که این تنها هتل در جهان است که Zaha Hadid افسانه ای ، نه در طراحی خود ساختمان ، بلکه ایجاد فضای داخلی و حتی طراحی مبلمان مشغول فعالیت بود.

اخیراً ساخت هتلی فوق العاده از هر نظر تکمیل شده است که توسط متخصصان برجسته مشهور جهان Zaha Hadid Architects طراحی شده است. و در حالی که مکعب شیشه ای ممکن است در شکل اصلی خود نمودی نداشته باشد ، فضای خالی منحنی باریک با ارتفاع 8 طبقه واقعاً چشمگیر است. هتلی که لقب "Opus" دارد ، چشم نواز است.

بنا بر ایده آرشیتکت ، زاها حدید بزرگ که شخصاً درگیر طراحی بوده است ، این بنا از دو برج به طول 93 متر تشکیل شده است که در یک کل واحد ادغام شده و به یک مکعب تمام عیار تبدیل می شود. علاوه بر این ، در داخل این مکعب شیشه ای ، در مرکز آن ، یک فضای خالی غیرمعمول به شکل یک خلاء خمیده ایجاد، که به عنصر اصلی طراحی تبدیل شده است.

ساخت و ساز غیرمعمول سازه و نمای شیشه ای آن نیاز به محاسبات ویژه ای داشت ، بنابراین شکل و دهانه مرکزی با استفاده از مدل سازی دیجیتال سه بعدی شکل گرفت. با تشکر از این ، می توان دقت در مناطق سانتیمتری که نیاز به تقویت هم در طراحی دارند و هم استفاده از شیشه را تعیین کرد.

آنها برای ایجاد یک فضای خالی خمیده با ارتفاع 8 طبقه ، به مدل سازی دیجیتال 3D ("اپوس" ، دبی) متوسل شدند.با توجه به درجه حرارت بالا که در این منطقه حاکم است ، به گونه ای طراحی نمای دوجداره شیشه کم انتشار با الگوی آینه ای ساخته شد.

یک واقعیت جالب: شیشه با انتشار کم ، شیشه ای است که از شفافیت و انتقال نور بسیار زیاد جلوگیری می کند ، اما در عین حال عایق حرارتی عالی را ارائه می دهد. این پیشرفت باعث شد تا ساخت و سازها به سطح کاملاً متفاوتی افزایش یابد. این امر به ویژه در امکانات مدرن قابل توجه است ، که در آن طراحی پانوراما غالب است ، زیرا راندمان انرژی شیشه های کم انتشار 80 درصد بالاتر از حد معمول است. این کار هم در صورت از دست دادن گرما از داخل ساختمان و هم نفوذ آن به داخل ساختمان کار می کند. این همه بستگی به این دارد که از کدام طرف شیشه جلا داده شده و یک پوشش ویژه از اکسیدهای فلزی استفاده شده است ، که این امر باعث کاهش در کسری از انرژی است که توسط شیشه در جهت این پوشش ساطع می شود.

یک منظره زیبا از شهر یا هر تصویر دیگر را می توان در قسمت های بیرونی نما یا حتی در فضای خالی مشاهده کرد. اگرچه در ایجاد این دهانه مشکلات بزرگی وجود داشت. مساحت سطح خمیده آن تقریباً 6000 متر مربع است. و برای پر کردن چنین مساحت عظیمی ، 4.3 هزار ماژول طول کشید که برخی از آنها کاملاً مسطح بودند ، و همچنین نیاز به ایجاد بخش ها و ساختارهای منحنی با انحنای مضاعف بود.

از آنجا که فضای باز شده نوعی ارتباط بین دو برج است ، 4 طبقه پایین این دهلیز نسبتاً گسترده به کل ارتفاع ایجاد شده است. و در ارتفاع 71 متر از سطح زمین ، یک پل اتصال سه طبقه ای نامتقارن با عرض 38 متر ایجاد شد. تنها در مرکز آن ،  رستوران و یک بار در بام با چشم اندازهای خارق العاده از شهر قرار داده اند.

اپوس که در هتل جدید  ME Dubai واقع شده است ، در منطقه برج خلیفه در مجاورت مرکز شهر دبی و مراکز تجاری خلیج فارس در کانال آب دبی واقع شده است. این طرح با بررسی تعادل بین مات و شفاف ، داخلی و خارجی ، توسط زاها حدید در سال 2007 ارائه شده است و تنها هتلی است که وی هم معماری و هم فضای داخلی آن را طراحی کرده است.

کریستوس پاساس ، مدیر پروژه در Zaha Hadid Architects ، توضیح داد: "هندسه های دقیق متعامد مکعب شیشه ای ابتدایی Opus به طرز چشمگیری با سیال بودن خلاء هشت طبقه در مرکز آن متضاد است."

توسعه دهندگان این پروژه برای به حداقل رساندن تأثیر منفی بر محیط زیست ، تمام تلاش خود را انجام دادند. صرفه جویی در مصرف انرژی از نما برای مقاومت در برابر درجه حرارت بالا ، مبلمان ساخته شده از مواد بازیافتی ، سنسورهایی با تنظیم خودکار سیستم های تهویه و روشنایی معرفی شدند. همچنین برنامه ای برای کاهش وابستگی به پلاستیک وجود دارد ، که آنها قصد دارند در آینده نزدیک معرفی کنند. به عنوان مثال ، بجای بطری های پلاستیکی ، بطری های آب از جنس استنلس استیل تهیه می شود.

زاها حدید به همراه دفتر معماری مشهور جهان Zaha Hadid Architects توانست بیش از هزار پروژه را در 44 کشور جهان اجرا کند. یکی از با شکوه ترین خلاقیت های یک زن با استعداد از هر لحاظ ، به بزرگترین فرودگاه جهان تبدیل شده است که هم اکنون پروازها و میلیون ها مسافر و گردشگر در پکن را می پذیرد.

با استفاده از 84300 متر مربع (907،400 فوت مربع) ، Opus به عنوان دو برج جداگانه طراحی شده بود که در یک کل به هم به شکل مکعب متصل شده است. مکعب در مرکز آن خالی شده است و یک خلاء به شکل آزاد ایجاد می کند که در نوع خود جلوه ای مهم از طراحی است. دو نیمه ساختمان در هر طرف از خلأ توسط یک دهلیز چهار طبقه در سطح زمین پیوند خورده و همچنین توسط یک پل 38 متری نامتقارن و سه طبقه در 71 متری از سطح زمین متصل می شود.

نما های عایق دو جداره مکعب دارای یک پوشش UV بکار رفته در کل ساختمان و یک الگوی آینه ای مخصوص برای کاهش نور خورشید است.  این الگوریتم حاشیه ای حاکی از شفافیت بر شکل عمودی ساختمان  تأکید می کند ، در حالی که همزمان ، حجم آن را از طریق پخش مداوم نور تغییر می هد که بین بازتاب های در حال تغییر و شفافیت متفاوت است.

6،000 متر مربع نما از 4300 واحد جداگانه شیشه مسطح ، تک منحنی یا با دو خم ایجاد شده است. واحدهای لعاب با راندمان بالا از شیشه 8 میلیمتری که در قسمت داخلی پوشیده شده است ، یک حفره 16 میلی متر بین تخته ها و 2 لایه شیشه 6 میلی متری شفاف با یک لمینت رزین PVB 1.52 میلی متر تشکیل شده است. این نمای منحنی با استفاده از مدل سازی دیجیتال سه بعدی طراحی شده است.

در طول روز ، نمای مکعب منعکس کننده آسمان ، خورشید و شهر اطراف آن است. در حالی که در شب ، با استفاده از نصب نور پویا LED های قابل کنترل به صورت جداگانه در هر صفحه شیشه ای ، فضای خالی روشن می شود.

مبلمان توسط Zaha Hadid Design در سراسر هتل نصب شده است ، از جمله مبل های "پتالیناس" و  "عثمانی" در لابی که از مواد ساخته شده با چرخه عمر طولانی ساخته شده اند و اجزای آن قابل بازیافت هستند. تختخواب های "Opus" در هر اتاق خواب در حالی که مبل ترکیبی "کار و بازی" با میز در سوئیت ها نصب شده است. اتاق خواب های این هتل همچنین مجموعه حمام 'Vitae' را طراحی کرده است که توسط Hadid در سال 2015 برای Noken Porcelanosa طراحی شده و شیوه معماری روان او را در تمام فضای داخلی هتل ادامه می دهد.

هتل ME دبی شامل 74 اتاق و 19 سوئیت است ، در حالی که ساختمان اوپوس نیز دارای طبقه اداری ، اقامتگاه و سرویس رستوران ، کافه و بار از جمله ROKA ، رستوران معاصر ژاپنی robatayaki و MAINE Land Brasserie است.

سنسورها در سراسر Opus به طور خودکار تهویه و روشنایی را مطابق با اشغال تنظیم می کنند تا انرژی خود را صرفه جویی کنند در حالی که ME دبی از اقدامات بین المللی هتل ها در Meliá برای اقدامات پایدار پیروی می کند. میهمانان هتل بطری های آب از جنس استیل ضد زنگ را دریافت می کنند که در طول مدت اقامت خود از آب آشامیدنی نصب شده در هتل استفاده کنند. بدون داشتن بطری های پلاستیکی در اتاق های مهمان و برنامه ای برای حذف پلاستیک در کلیه مناطق ، هتل همچنین با سرو نکردن بوفه باعث کاهش ضایعات  می شود و برنامه تولید کمپوست هایی برای بازیافت مواد آلی دور ریخته شده دارد.

بشر در آرزوی ابدی برای فراتر از حد معمول و حتی گاهی غیرمجاز ، چندین شاهکار مهندسی برجسته را رقم زده است. این وسواس تا حدی پیشرفت کرده است که انسان مدرن نه تنها می تواند برج های بلند را با قلل هایی که از ابرها عبور کرده اند، بسازد ، بلکه در آن ها با بهره گیری از نمای نفس گیر که دیده می شود کاملاً راحت زندگی کند . و از همه مهمتر ، در جستجوی روش های جدید ، شاهکارهای بیشتر و بیشتر معماری ایجاد کند.به 6 مورد از بلندترین آسمان خراش های جهان در این مقاله نگاهی می اندازیم.

• چه زمانی ساخت آسمان خراش ها شروع شد و چگونه به بهشت ​​رسیدیم
• 1. برج 432 خیابان پارک در نیویورک (ایالات متحده آمریکا)
• 2. برج مرکز در ووهان (چین)
• 3. برج های دوقلوی پتروناس در کوالالامپور (مالزی)
• 4. برج تایپه 101 در تایوان
• 5. برج ساعت سلطنتی مکه (عربستان سعودی)
• 6. برج خلیفه در دبی (امارات متحده عربی)

چه زمانی ساخت آسمان خراش ها شروع شد و چگونه به بهشت ​​رسیدیم

آسمان خراش ها در تاریخ ما ، مهندسی و حتی فرهنگ ، جایگاه ویژه ای را اشغال می کنند.اصطلاح آسمان خراش بیش از 100 سال پیش ، یعنی در دهه 1880 در برابر ظهور معماری در حال تحول "سبک شیکاگو" ظاهر شد. در این دوره ، توسعه دهندگان نه تنها سعی در شکستن رکورد ارتفاعی داشتند بلکه آنها نیز در پی ایجاد هرچه بیشتر فضای مسکونی یا تجاری بودند تا مالک زمین بتواند از اجازه دادن این فضا برای نیازهای مختلف حداکثر بهره را ببرد. از آن زمان به بعد ، آسمان خراش ها در سراسر جهان ، به ویژه در شهرهای پرطرفدار ، دیده می شود ، جایی که میلیون ها نفر در جستجوی زندگی بهتر در تلاش هستند.

نکته جالب:

در هنگام ساخت برجها ، آنهایی که از آستانه ارتفاع 150 متری عبور کرده اند ، آسمان خراش محسوب می شوند.

با توجه به اینکه روند توسعه و ساخت و ساز تحول پیدا کرده است ، آسمان خراش هایی ظاهر می شوند که از ارتفاع نیم کیلومتر و حتی 800 متر بالاتر رفته اند. اما چنین پروژه های جاه طلبانه نیاز به محاسبات کاملاً دقیق ، ایجاد مصالح ساختمانی ویژه ، ارتباطات مهندسی دارد که نه تنها یک ساختار قدرتمند را حفظ می کند بلکه ایمنی کامل ، پایداری در برابر هرگونه نوسانات پوسته زمین یا جریان باد و طوفان ، حرکت راحت و اسکان را تضمین می کند.

1. برج 432 خیابان پارک در نیویورک (ایالات متحده آمریکا)

این آسمان خراش با 425.5 متر ارتفاع ، بلندترین ساختمان مسکونی نیمکره غربی شد. این ساختمان مجلل که توسط رافائل وینولی طراحی شده است ، در منهتن ، یکی از معتبرترین محله های نیویورک واقع شده است. اساس ساختاری شکل ساختمان 96 طبقه مربعی بود که به صورت ارگانیک در تصویر معماری منطقه قرار گرفت. با وجود این که شما هیچ عنصر طراحی خیالی را بر روی آن مشاهده نخواهید کرد ، اما هنوز هم به پرطرفدار ترین ساختمان مسکونی تبدیل شده است که در آن تنها میلیاردرها و ثروتمندترین افراد روی کره زمین می توانند اقامتگاه خریداری کنند.

در این برج شیخ فاواز ال هوکر از عربستان سعودی با مساحت 767 متر مربع ، لوکس ترین اقامتگاه را دارد. علاوه بر 104 آپارتمان فروخته شده از 16 تا 95 میلیون دلار ، همه چیز برای یک زندگی فوق العاده راحت وجود دارد: یک اسپای تمام عیار(مرکز ماساژ درمانی) ، مرکز تناسب اندام ، استودیوی یوگا ، سالن های عظیم برای مراسم و رویدادها ، یک اتاق بیلیارد ، سینما ، استخر سرپوشیده با چشم اندازهای خارق العاده به شهر

2. برج مرکز در ووهان (چین)

زیبایی باورنکردنی برج مرکز ، به معنای واقعی کلمه در تابلوهای شیشه ای متحرک وی پنجره ها پیچیده است و به یک گوهر واقعی از شهر چینی ووهان تبدیل شده است. متخصصان انستیتوی طراحی و تحقیقات معماری شرق چین با الهام از شکل های یک قایق دریانوردی سنتی ، تصمیم به ایجاد یک آسمان خراش منحصر به فرد گرفتند که 438 متر ارتفاع و در 88 طبقه برج ، مکانی برای آپارتمان های مسکونی ، ادارای و یک هتل شیک دارد. علاوه بر این ، ویژگی اصلی این پروژه نه تنها شکل اصلی ساخت و ساز بلکه این ساختمان همچنین به دلیل معرفی فناوری های فوق مدرن صرفه جویی در مصرف انرژی ، توسعه و کاربرد عناصر محافظ منحصر به فرد که از قرار گرفتن در معرض نور خورشید ،  باد و حتی زمین لرزه های شدید جلوگیری می کند ، قابل توجه است.

3. برج های دوقلوی پتروناس در کوالالامپور (مالزی)

برج های دوقلوی پتروناس 451.9 متری به عنوان بلندترین سازه در مالزی شناخته می شوند و در رده بندی جهانی در رتبه شانزدهم قرار دارند ، اما بلندترین برج های دوقلوی جهان هستند. برای مردم مالزی ، مجموعه پتروناس به نوعی سمبل تبدیل شده است که به جهانیان اعلام کرده است که این کشور وارد اقتصاد جهانی شده است. این رویداد در اواخر قرن گذشته رخ داد و همزمان با راه‌اندازی آسمان خراش (1998). اشکال حیرت انگیز که در بتن و فلز ساخته شده است ، بر اساس هندسه اسلامی ، سنت ها  و آرمان های مالزی را برای آینده ترکیب می کند. این امر به ویژه در یکی از قابل تشخیص ترین ویژگی های ساختمان ، در "پل آسمان" که دو برج را به هم وصل می کند ، قابل توجه است.

یک واقعیت جالب:

تعداد معدودی از ساختمانها در جهان می توانند به این امر دامن بزنند که نخست وزیر در طراحی آن شرکت کند. اما این برج های دوقلوی توسط مهاتیر محمد ، یکی از رهبران ارشد مالزی ساخته شده است. این او بود که پیشنهاد ساخت آسمان خراش ها به سبک اسلامی را داد. برج های منحصر به فرد از ستاره هشت ضلعی دارای برجستگی های نیم دایره ای برای ثبات ساخته شده اند.

4. برج تایپه 101 در تایوان

آسمان خراش تایپه 101 اولین ساختمان در جهان شد که از ارتفاع 500 متری عبور کرد. ارتفاع آن به 509.2 متر می رسد و تعداد زیادی طبقه را شامل می شود - 101. در زمان افتتاح یكی از بناهای نمادین این سیاره در سال 2003 ، بلندترین ساختمان جهان بود ، اما بعد از گذشت تنها 15 سال از نردبان رتبه بندی به رتبه 10 رسید.

از هر نظر جذاب و زیبا ، این آسمان خراش از لحاظ توسعه "معماری پایدار" برای ساختمانهای بلند ، استاندارد جهانی را رعایت کرده است. همانطور که مشخص شد ، برج تایوانی در سال 2011 برای بهره برداری و نگهداری از گواهینامه LEED به گواهینامه LEED پلاتینی  رسیده است که برای ساختمانی با این اندازه نادر است.گواهینامه  لید LEED مخفف (Leadership in Energy and Environmental Design)در ترجمه فارسی برای ساختمان با مصرف بهینه انرژی و طراحی زیست‌ محیطی با امتیاز های زیر داده می شود:
گواهینامه LEED معمولی ۴۰ تا ۴۹ امتیاز
گواهینامه LEEDنقره‌ای ۵۰ تا ۵۹
گواهینامه LEEDطلائی ۶۰ تا ۷۹
گواهینامهLEED پلاتینی ۸۰ به بالا

برج تایپه 101 نه تنها با زیبایی خود ، بلکه با دستاوردهای مهندسی همه را شگفت زده کرده است.

علاوه بر سیستم کنترل هوشمند ، کنترل انرژی و منظره خیره کننده ، یک دمپر 728 تنی در داخل تایپه 101 وجود دارد. این وسیله در مقیاس بزرگ برای خنثی کردن حرکت جانبی بادهای قوی طراحی شده است. این دقیقاً همان چیزی است که باعث می شود چنین ساختار باشکوهی در حین استراحت قدرتمند و ایمن حفظ شود.

5. برج ساعت سلطنتی مکه (عربستان سعودی)

این ساختمان عظیم که به ارتفاع 601 متر می رسد ، بخشی از مجموعه ای است که از 7 آسمان خراش ایجاد شده در مکه ، شهر مقدس همه مسلمانان - تشکیل شده است. همه این برجها بخشی از پروژه بنیاد پادشاه عبدالعزیز است که هدف از آن مدرن سازی این شهر به منظور خدمت به مسلمانانی است که سالانه زیارت می کنند. Royal Clock Tower یک هتل بزرگ با اتاقهای راحت است که برای استقبال از مومنانی که در طول حج به مکه می روند ، طراحی شده است.

شب ها میلیون ها چراغ روی برج ساعت (برج رویال ساعت ، عربستان سعودی) روشن می شود.

جذابیت اصلی این بنا ساعت آن است که در چهار طرف برج قرار دارد. اندازه قطر آن 43 متر است که به طور خودکار آن را به بزرگترین در جهان تبدیل می کند. با توجه به اینکه ساعت  450 متر از سطح زمین بالاتر است ، بالاترین ساعت معماری این سیاره به حساب می آید.

6. برج خلیفه در دبی (امارات متحده عربی)

آسمان خراش بلند مرتبه برج خلیفه واقع در دبی همه رکوردها را شکسته و نه تنها در ساخت و ساز بلکه این بنا با ارتفاع 828 متری ، 10 سال پیش ساخته شده است ، و در این مدت هرگز تأسیسات جدیدی وجود نداشته است که بتواند مساحت ، قد ، تعداد طبقات و پیچیدگی ساختار مهندسی و سیستمهای تعمیر و نگهداری  را به خود اختصاص دهد. تا کنون برج خلیفه با 163 طبقه برجسته ترین ساختمان جهان است که فقط در 6 سال ساخته شده است.

در حقیقت ، این برج یک شهر واقعی  است که با پارک های خود ، بلوار و چمن های معطر ، آپارتمان های مجلل و اتاق های هتل ، بسیاری از مطب ها و بوتیک ها ، زمین تنیس و استخرها ، اسپا و یک سالن ورزشی لذت بخش است. و همچنین برج های مشاهده برای مشاهده زمین که باید به مراتب بالاتر و بالاتر برود. اکنون یکی از آنها در ارتفاع 555 متری واقع شده است - این سطح در طبقه 148 است ، اگرچه اولین و دومین سکوهای مشاهده  هنوز باقی مانده اند و در ارتفاع 452 متری (124 طبقه) و 456 متر (125 طبقه) واقع شده اند.