چگونه آشپز ایرلندی باعث شیوع بیماری در آمریکایی های ثروتمند شد

قرن بیست و یکم دوباره این بحث طولانی را در مورد چه چیزی مهم است؟ را آغاز کرد. حقوق یک فرد مهم تر است ؟یا نگرانی برای رفاه حال عمومی مردم؟ و چگونه نمی توان داستان Typhoid Mary را که بیش از صد سال پیش روی داد ، به یاد نیاورد؟ اما با تعجب باید گفت که این داستان با واقعیت فعلی در هم تنیده است.

 

چگونه در ابتدای قرن بیستم یک آشپز ایرلندی باعث شیوع بیماری در آمریکایی ها شد

مری مالون در سال 1869 در ایرلند ، در شهر کوکستاون در ایالت تایرون متولد شد. در پانزده سالگی ، او به آمریكا مهاجرت کرد ، جایی كه ابتدا با اقوام خود زندگی كرد و چند سال بعد به عنوان یك آشپز در خانواده ای مشغول شد. در آن سالها ، تا دو میلیون نفر از ساکنان ایالات متحده به عنوان خدمتکار مشغول به کار بودند ، در حالی که حرفه یک آشپز یکی از معتبرترین افراد در نظر گرفته می شد. ظاهرا آشپزی مری واقعاً خوب بود - بدون کار نمی ماند. مشکل این است که به معنای واقعی کلمه ، هر خانه ای که خانم مالون در آن کار می کرد ، دچار یک بدبختی جدی شد - خانواده ها و خادمان به تب حصبه آلوده می شدند.

تب تیفوئید ، بیماری ناشی از باکتری های سالمونلا ، تنها در سال 1906 در حدود سه هزار و پانصد نفر از نیویورک ها را تحت تأثیر قرار داد ، 639 از آنها درگذشتند. اول از همه ، ساکنان زاغه ها و محله های مهاجر پذیر آلوده می شدند: دلیل آن استفاده از محصولات آلوده و آب آلوده بود.درمان بی اثر بود - در آن زمان هنوز آنتی بیوتیک اختراع نشده بود.

در هفت خانه ای که مری مالون در آن کار می کرد ، همه گیری بیماری تب حصبه آغاز شد ، اعضای خانواده و خادمان بیمار شدند و مشارکت آشپز در مراقبت از بیماران فقط اوضاع را تشدید کرد. مری از یک کارفرما به کار دیگر منتقل می شد و داستان دوباره و دوباره تکرار شد. آنها می گویند ظرف مخصوص آشپز، بستنی هلو بود! این مسئله عفونت های جمعی را توضیح می دهد ، زیرا وقتی غذا پخته شود و بهداشت را رعایت کنید ، تب حصبه از بین می رود.

 

 

در سال 1906 مری مالون به خانواده بانکدار ثروتمند چارلز هنری وارن پیوست.در این زمان وی عمارت را در لانگ آیلند در نزدیکی محل اقامت تابستانی تئودور روزولت اجاره کرد. به زودی ، از یازده خانوار شش نفر از تب حصبه بیمار شدند. صاحب خانه ، جورج تامپسون ، مطالعه دقیق لوله ها ، لوله های آب ، پمپ ها و فاضلاب ها را انجام داد ، اما منبع عفونت را پیدا نکرد. در همین حال ، مری مالون ، در خانه والتر بون در خیابان  ، به دنبال خانواده جدید برای کارمی گشت.

 

در همان ماه اول کار ، یک خدمتکار دچار تب حصبه شد و اندکی بعد ، دختر بون ، خیلی زود درگذشت. از آنجایی که تاریخچه اخیر خانه وارن هنوز در حوزه پزشکی بود ، چیزی بین دو کانون این بیماری مشترک بود و آن آشپز بود. دکتر جورج کوپر ، که بعداً نقش مهمی در زندگی مری مالون ایفا خواهد کرد ، به این نتیجه رسید که منبع عفونت در هر دو مورد ، زنی بوده که غذا را پخته است.

قرنطینه اول

وقتی دکتر جورج کوپر نزد مری آمد ، سلامتی او به نظرش باور نکردنی بود. مری احساس خوبی داشت ، از هرگونه علائم بیماری تب تیفوئید در او خبری نبود ، مری اجازه معاینه نداد و با قاطعیت از معاینه شدن امتناع ورزید و از این گذشته ، با تهدید دکتر را از خانه  ی کارفرمایش بیرون کرد. دیدار بعدی دکتر با حضور پلیس بود و مری مالون بازداشت شد ، هر چند که وی در هنگام دستگیری مقاومت کرد.

 

دکتر جورج  با خانواده اش

معاینه مری مالون منبع باکتری ها را در کیسه صفرای وی نشان داد. مری مالون  به عنوان اولین شخص در تاریخ که حامل تب حصبه بود ، بدون هیچ گونه علائمی از این بیماری شناخته شد. احتمالاً این زن آلوده به دنیا آمده بود. یا مادر مری در دوران بارداری بیمار باشد  یا در کودکی به حصبه مبتلا شده بود. ادامه کار مالون در آشپزخانه تهدیدی برای جامعه بود که این بیماری را بیشتر شیوع می دهد ، به همین دلیل مری تیفوئید (نامی که خبرنگاران به او داده بودند) ، قرنطینه شد. قرنطینه سه سال به طول انجامید.

 

ویلیام هورست

 

دادگاه از موضع مری مالون حمایت نکرد

در همین حال ، داستان مری مالون توسط روزنامه نگاران داغ  شد. یکی از آنها ، ویلیام هورست ، رئیس رسانه ، این امکان را برای مری مالون فراهم کرد تا وکلا را برای اقدام قانونی در رابطه با بازداشت خود استخدام کند. او با اعتقاد به این که حساب های او را تسویه می کنند ، به داستان تب تیفوئید اعتقادی نداشت. او دادگاه را  سردرگم کرد.

قرنطینه در جزیره تا پایان عمر

اما در سال 1910 ، مری مالون به شرط رعایت دقیق الزامات بهداشتی ، آزاد شد و مهمتر از همه - دیگر در آشپزخانه کار نکند. البته این قول شکسته شد و مری با نام جدید مری براون دوباره به عنوان یک آشپز شغل پیدا کرد. مشخص است که او در هتل ها ، در یک رستوران در برادوی ، حتی در آسایشگاه کار می کرده است ، اما لیست دقیق آن مکان هایی که Typhoid Mary موفق به استخدام در آن شده ، ناشناخته است. اطلاعات مربوط به تعداد افراد آلوده  متفاوت است و ممکن است تعداد کشته ها به پنجاه یا حتی بیشتر رسیده باشد. با توجه به اینکه پس از اولین قرنطینه ، وی تحت نام فرضی کار کرده است ، تعداد دقیق و ویژگی های شیوع بیماری در نزدیکی مالون مشخص نشده است.

 

مری مالون 26 سال از عمر خود را در قرنطینه به سر برد.

سرانجام ، مری مالون دوباره بازداشت و برای زندگی باید قرنطینه می شد. تا زمان مرگ در سال 1938 ، او در جزیره ایسلند شمالی زندگی کرد ، جایی که در پایان قرن 19 بیماران مبتلا به  اپیدمی  آبله را به آنجا منتقل می کردند. در مطبوعات ، مالون مورد آزار و اذیت قرار گرفت. اعتقاد بر این بود که وی عمداً ثروتمندان آمریکایی را آلوده کرده است. در سن 63 سالگی ، مری دچار سكته مغزی شد كه تا مرگ وی تا حدودی فلج شد ، شش سال بعد در اثر پنومونی(سینه‌پهلو یا ذات‌الریه) درگذشت.

 

قرنطینه در جزیره

در طول حبس  یا قرنطینه اجباری خانگی ، مری مالون از تنهایی رنج می برد. او سعی کرد کلاس هایی را در این جزیره پیدا کند ، کار یک پرستار را انجام داد ، در آزمایشگاه کمک کرد. البته او ازدواج نکرد و فرزندی به دنیا نیاورد.
پرونده مری مالون قبلا و هم اکنون بحث برانگیز است در مورد مؤلفه اخلاقی قرنطینه اجباری. در مورد Typhoid Mary البته حقوق مدنی وی نقض شد ، زندگی این زن برای سایر زندگی ها قربانی شد. اصطلاح "مری مالون تیفوئید" به یک یادبود تبدیل شده است ؛ از آن برای اشاره به افرادی که عفونت را منتقل می کنند و احتیاط نمی کنند استفاده می شود. در تاریخ پزشکی ، پرونده او تنها  پرونده نبود.

بله. زندگی شوخی های عجیب دارد و یک نمونه داستان Typhoid Mary بود که به طرز عجیبی ، شوخی وحشتناکی کرد، اگر پای سیب ظرف مخصوص سر آشپز بود ، همه چیز می توانست خیلی بهتر شود، زیرا در یک اجاق داغ پخته می شد. اما مری مالون عاشق ساخت بستنی بود که مورد پسند کارفرمایان نیز بود. با این حال ، تعجب آور نیست ، با توجه به اینکه چه تاریخی در پشت این دسر خوشمزه پنهان است! تقریبا همه بستنی دوست دارند.