شاید برای ما بسیار سخت باشد که در برهه‌های مختلفی از زندگی خود، زمان هایی را بیابیم که دروغی کوچک یا بزرگ را بر اساس تعاریف خود نگفته باشیم. در بسیاری از موارد ما برای خود توجیهاتی خلق می‌کنیم تا به وسیله‌ی آن بار روانی و عذاب وجدانی که پس از آن به سراغ ما می آید را پوشش دهیم. دروغ گفتن می‌تواند در پی عوامل مختلفی به وقوع بپیوندد. عواملی از قبیل ترس از عواقب گفتن واقعیت، ترس از نحوه‌ی واکنش دیگران در صورت مواجه شدن با واقعیت و یا دردسرهایی که ممکن است راستگویی برای ما به وجود آورد.

شرایط می تواند با توجه به موقعیت هایی که ما در آن قرار داریم بسیار متفاوت باشد و به همین دلیل انسان‌ها ممکن است دروغ را جایگزین واقعیت کنند و با توسل به آن یک آرامش مقطعی را برای خود به وجود آورند. با اینحال دلایل و توجیهات دروغ  گفتن هر چه باشد، به هیچ وجه نمی تواند زشتی‌های دروغ گفتن را بپوشاند. انسان‌های بالغ به طور حتم در گفتار و روابط خود همواره خود را مخالف دروغ گفتن معرفی می‌کنند، اما در عمل ممکن است در موارد بسیاری خود به عملی روی بیاورند که دیگران را در آن خصوص نهی کرده‌اند. دروغ گفتن در هر سن و سالی کاری ناپسند تلقی می‌شود، اما در دوران کودکی این اتفاق میتواند از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار باشد، زیرا با نهادینه شدن آن در آینده‌ی کودک تأثیرات منفی بسیاری خواهد داشت.

 به طور حتم هیچ پدر و مادری هرگز نمی‌خواهد کودکشان به آنها و یا دیگران دروغ بگوید و اگر کودک در سنین پایین با این صفت ناپسند رشد کند، به احتمال بسیار زیاد این اخلاق ناپسند در بزرگسالی می‌تواند به اشکال مختلف و برجسته‌تری در روابط او در محیط اجتماعی تأثیری نامطلوب بگذارد. به همین دلیل والدین همواره سعی داشته‌اند تا با تربیت صحیح فرزندان خود، شرایط را به گونه ای رقم بزنند که کودک آنها علاوه بر اینکه با زشتی دروغگویی آشنا شود، همواره از آن دوری کند. بنابراین تشویق والدین برای ترغیب فرزندان به راستگویی و صداقت با روشی صحیح می‌تواند عاملی برای پیشگیری از دروغگویی فرزندان باشد.

والدین هنگامی که با درغگویی فرزندان خود مواجه می‌شوند، ممکن است طیف وسیعی از رفتارها را از خود بروز دهند که در تربیت آنها به طور چشمگیری مؤثر خواهد بود. بازخوردهایی مبهم، گاهی خنده و گاهی خشم و همچنین گاهی برخوردهایی ملایم و گاهی همراه با سیاست‌های تنبیهی ممکن است از والدین انتظار رود.

والدین می‌دانند که گفتن حقیقت همواره کلید ایجاد و پرورش یک رابطه‌ی همراه با اعتماد است. در غیر این صورت روابط می‌تواند وارد مسیری شود که نزدیکی، صمیمیت و احساس اعتماد را از طرفین دور کند. تحت این شرایط اعتماد متقابل بسیار کمرنگ می‌شود و والدین باید این مسائل را برای فرزندان خود به کمک شیوه‌های صحیح تفهیم کنند. البته باید به این موضوع نیز اذعان داشت که نحوه ی برخورد والدین با کودکی که دروغ می‌گوید یک پرسش فراگیر است و ممکن است بسیاری از والدین در مواجه با این چالش، به صورت حضوری و یا غیر حضوری با مشاورین تماس برقرار کنند. در پاسخ به پرسش‌هایی از این دست، برآن شدیم تا در رشته‌ای از مقالات به هم پیوسته، گام به گام به پاسخی برای آن دست یابیم.

1. پی بردن به لایه‌های پنهانی دروغ

والدین در بسیاری از موارد به راحتی به دروغ فرزند خود پی ‌می‌برند، اما ممکن است تلاشی برای فهم لایه‌های پنهان آن انجام ندهند. والدین نباید پس از پی بردن به این موضوع که کودک آنها دروغ می گوید صرفا به گفتن " من میدانم که تو دروغ می‌گویی" بسنده کرده و یا انجام تنبیه را برگزینند. انجام چنین اقداماتی بعید است که بتواند مؤثر واقع شود. موضوعی که بیش از همه در اینجا اهمیت می‌یابد این است که دریابیم کودک ما چرا و به چه دلیلی از صداقت و راستگویی فاصله گرفته و ترجیح داده است تا به ما دروغ بگوید. همیشه مقصر کودک نیست. کودک در دنیای کودکانه‌ی خود سیر می‌کند و استدلال‌ها و منطقی که برای خود انتخاب می کند نیز در حد همان فهم کودکانه‌ی او است. بنابر این نباید شرایط و مقتضای سنی او را نادیده گرفت و به گونه‌ای رفتار کرد که کودک از صداقت فاصله گرفته و حتی پس از کشف این موضوع که دروغ می گوید، به رفتار اشتباه خود ادامه دهد. مسائل را از نگاهی منطقی دنبال کنید و پیش از هرگونه اقدامی ریشه‌ها را دریابید، شاید خود شما با رفتار توأم با ناملایمی خود سبب شده‌اید که کودک به جای گفتن واقعیت‌ها، برای فرار از عواقبی که در دید او ممکن است بسیار وحشتناک و آزار دهنده باشد، به دروغگویی روی آورد.

2. سن رشد کودک شما را در نظر بگیرید

هر سن و سالی مسائلی دارد که به طور اختصاصی باید با توجه کامل به آن رفتار کرد. کودکی، نوجوانی، جوانی و بزرگسالی، به طور خاص شرایطی دارد که اقتضا می‌کند با توجه به آن رفتارها اعمال شود. ما به همان نسبت که رشد می‌کنیم، درک و فهم ما از مسائل فانتزی و واقعیت ها نیز توسعه می یابد.

گاهی کودک مسائلی را بیان می‌کند که والدین نسبت به آنها ممکن است احساس خوشایندی نداشته باشد. این امور به طور مشخص مربوط به دروغگویی نیست، اما مسائل پیچیده‌ای است که شاید بتوان آنها را جزو چالش‌های مهم در تربیت کودکان به حساب آورد.

برای مثال تصور کنید که یک کودک چهار ساله در جمعی خانوادگی چنین عبارتی را بگوید:" مادربزرگ خیلی پیر است، به زودی خواهد مرد!"

آیا کودک دروغ گفته است؟ آیا کودک کار اشتباهی انجام داده است؟‌ آیا اینکار در آینده تکرار خواهد شد؟

پاسخ‌ها می‌تواند مبهم باشد. یک کودک چهار ساله در حد توانایی فهم و درک بسیار اندک و سطحی خود از مسائل حرف زده است. او با توجه به تجربیات خود اینچنین استدلال می کند که اکثر افرادی که در بین اقوام، آشنایان و همه‌ی افرادی که به نوعی با خانواده‌ی آنها مربوط می‌شوند، در سنین پیری فوت شده اند، بنابراین مادربزرگ نیز ممکن است به زودی بمیرد.

استدلال کودکانه را در همان حد و اندازه ببینید. استدلالی که نباید واکنشی تند و همراه با حسی نامطلوب را چاشنی آن کرد. کودک واقعیت‌های پیرامون خود را با زبان و تفکر کودکانه ی خود بیان داشته است.

و یا در مثالی دیگر تصور کنید که کودکی در همین سن و سال بگوید که در کنار ساحل یک پری دریایی و یا یکی از شخصیت‌هایی که در داستان‌ها در خصوص آنها شنیده را مشاهده کرده است. چنین گفته‌هایی را نباید به دیده‌ی دروغ نگریست، زیرا کودک غرق در خیال‌پردازی‌های کودکانه‌ی خود است که در این بین ممکن است مشاهدات ذهنی او بین خیال و واقعیت در گردش باشد. تجربه‌ای که ممکن است با رجوع ما به گذشته برای ما نیز مشترک باشد. بنابر این لازم است به یاد داشته باشیم که مراحل مختلف رشد نیاز به پاسخ ها و واکنش‌های مختلف و سازگار با شرایط آن را دارد.

3. توجه به زبان بدن کودک

در صورتی که از کودک خود سوالی می‌پرسید و کودک در پاسخ به شما واقعیت را نمی گوید و یا اینکه تمام واقعیت را نمی‌گوید، بهتر است به زبان بدن کودک خود توجه داشته باشید. حالاتی که کودک در هنگام سخن گفتن با شما از خود بروز می دهد به مراتب ممکن است بسیار مهم تر از کلماتی باشد که به صورت آوا از دهان او خارج می‌شود. شما می توانید حالات چهره و حرکات بدن او را مورد توجه قرار دهید و از این طریق به موارد بسیاری پی ببرید.

این موضوع زمانی برجسته‌تر می شود که کودک ممکن است به دلایل مختلفی از گفتن تمامی واقعیت طفره برود، اما حالات چهره، خشم و یا اضطرابی که احتمالا با کلمات او همراه می‌شود بیان کننده‌ی واقعیت ها باشد. برای مثال شما ممکن است به دلیل مشغله‌های کاری و یا مسافرت کودک خود را به همسایه و یا اقوام خود بسپارید. اما کودک شما از بودن در آن محیط احساس خوبی نداشته باشد. کودک در صورتی که از او بپرسید " امروز چطور بود؟ خوش گذشت؟" به شما بگوید بله! خوب بود. اما در حقیقت این آن چیزی نیست که کودک به طور واقع از بودن در آن محیط احساس کرده است، بلکه صرفا برای دادن پاسخی به شما اینگونه واکنش نشان داده است. کودکان به طور ناخوداگاه در چنین مواردی احساسات واقعی خود را نه با کلام، بلکه با حالات و حرکات خود که ممکن است با بی حوصلگی نیز همراه باشد به شما نشان دهد. این هنر شما است که از کنار این مسائل به سادگی نگذرید و به کودک خود نشان دهید که اگر واقعا واقعیت را بگوید، مشکلی پیش نخواهد آمد.

ادامه دارد ...(سیارک)

روزی قلک‌ها، جز‌ء جدا ناپذیر خانه‌ها بودند. قلک‌هایی از جنس سفال. بزرگ یا کوچک. رنگارنگ و جذاب، آنقدر که می‌شد برای خرید یکی از آنها در بازار وسوسه شد و آنقدر به جان پدر و مادر‌ها نق زد تا یکی از آنها را برایمان بخرند. سفال کمرنگ شد، پلاستیک جای سفال را گرفت. اندازه و شکل‌ها فرق کردند چون سلیقه‌ی ما آدم‌ها هم لحظه به به لحظه در حال تغییر است. اما این تمام ماجرا نبود. گذشت و گذشت تا دیگر خیلی‌ها یادشان رفت که روزگاری در خانه‌ها قلکی وجود داشت. قلکی که هر روز گرد و غبار روزگار از چهره‌ی آن زدوده می‌شد و برای آینده‌ای نه چندان دور، بر اساس اندوخته‌های آن، برنامه‌هایی عجیب و غریب واکثرا کودکانه  اندیشیده می‌شد.

بهتر است کمی دقیق‌تر به موضوع نگاه کنیم. من استاد یادآوری خاطرات نوستالژیک نیستم تا لحظاتی شما را به دنیای شیرین کودکی هدایت کنم. داستان اینجا کمی متفاوت است و هدف من از این نوشتار در این دقایق، نادیده‌ گرفتن یک کار بسیار زیبا و در عین حال تأثیرگذار است که به دست فراموشی سپرده شده است. میتوانم بگویم که هدف من در اینجا، صرفا هدفی فرهنگی و چه بسا تربیتی برای کودکان شما است.(سیارک)

بی شک همه‌ی ما در خصوص پس انداز و شیوه‌های مختلفی که می‌توانیم اندوخته‌ای را برای فردای خود ذخیره کنیم، آگاهی نسبتا کاملی داریم. با پیشرفت‌های روز افزون بشری، خانواده‌ها دغدغه های بسیار زیادی را در زندگی خود احساس کردند. شاید پر بیراه نباشد که بگویم بیشتر این نگرانی‌ها در خصوص آینده‌ی کودکان و فرزندان ما است. دغدغه‌ای کاملا به جا و نشأت گرفته از ذات بی تاب آدمی در خصوص عزیزترین افراد زندگی‌اش. تحولات زندگی ما را به سمتی پیش برد تا اینکه اکثر خانواده‌ها، معمولا در اوایل کودکی، حساب پس اندازی برای کودکان دلبند خود افتتاح می‌کنند و با این کار اندک اندک، خشت‌های بنایی را روی هم می‌گذارند تا روزگاری تبدیل به خانه‌ای امن برای فرزندانشان بشود. کاری درست و بسیار سنجیده. اما سخن کمی فراتر از این حرف‌ها است.

گاهی در زندگی ما، اتفاقات کوچکی وجود دارد که به دلیل غفلت ما و یا شاید به دلیل عدم آگاهی صحیح در خصوص مطالب تربیتی، ساده و بی تفاوت، از کنار اثرات شگرف آن رد می شویم. یکی از همین اتفاقات کوچک، جایگزینی دغدغه‌ی بزرگسالی، با خواسته‌های دوران کودکی است. ما برای فرزندان خود که هنوز چیزی از پس‌انداز و آینده نمی‌دانند، کارهایی غیر ملموس و غیر محسوس انجام می‌دهیم. یعنی تمام پول‌هایی که کودک به عنوان هدیه یا عیدی دریافت می‌کند را در حسابی سرد و بی‌روح ذخیره می‌کنیم و او را از ملموسات دوران کودکی محروم.(سیارک)

اشتباه نشود. در اینجا به هیچ وجه افتتاح حساب و نگهداری پول‌های کودکانمان در بانک زیرسؤال نرفته است، بلکه یک بازنگری در برخی از رفتارها مد نظر است. شما می‌توانید با افتتاح حساب، بخش اعظم پول کودک خود را در آن نگهداری کنید، اما خواهشا لمس قلک را از کودکان نگیرید. خانواده‌ها باید بدانند که داشتن قلک به منزله‌ی ایجاد رقیبی برای حساب بانکی نیست، بلکه به این منظور است که کودک رفتار پس انداز، برنامه‌ریزی، تصمیم نهایی و در نهایت استقلالی مالی، هرچند نصفه و نیمه را در خود احساس کند. این تمرینی برای بزرگ شدن، تمرینی برای آینده‌نگری، تمرینی برای حساب و کتاب و در یک کلام؛ تمرینی برای داشتن سواد مالی  است.

کودک نیاز دارد که اندوخته‌ی خود را هر روز در روبروی چشمان خود ببینید، نیاز دارد که مفهوم پس انداز را درک کند، نیاز دارد که درک کند منبعی محدود و بی‌پایان در اختیار ندارد و نمی‌تواند که هر چیزی را که دوست دارد با آن بخرد، مگر اینکه بیشتر پس انداز کند و یا بهتر خرج کند. با کارهای کوچکی که چندان هم هزینه‌ای ندارند، تربیت کودکان را هدفمند کنید. پس اگر هنوز کودکتان قلکی برای بزرگ شدن ندارد، عجله کنید و زودتر قلکی به او هدیه بدهید.

بدون شک یکی از دشوارترین کارهایی که می توان تصور آن را کرد، به عهده گرفتن مسئولیت بزرگ کردن یک کودک و داشتن فرزند است؛ مشکلاتی که در این راه برای والدین حادث می شود تا حدی می تواند جدی باشد که حتی منطقی ترین و با اراده ترین انسان ها را به جدایی بکشاند. متأسفانه گاهی ممکن است در یک لحظه عصبانیت، والدین به فرزند خود چیزی بگویند و پرخاشگری کنند و این در حالی است که از اثرات این برخورد بر روی فرزندشان آگاهی ندارند، چراکه فرزند به این صحبت فکر می کند و در نهایت در بلند مدت اثرات بدی به روی روحیه او خواهد داشت. از آن جایی که تحقیقات نشان داده است که بر اثر دریافت احساسات نابجا و بد، ساختار مغز انسان دچار تغییر خواهد شد، باید نکاتی به والدین و کسانی که نگهداری از کودکان را به عهده می گیرند گوشزد شود تا مراقب صحبت کردن خود با کودکان باشند. اوان کودکی، زمانی است که انسان حساس تر از همیشه است و هنوز قدرت تجزیه و تحلیل و دیگر امکاناتی که در اختیار یک فرد بالغ است را ندارد، در ضمن آسیب پذیری کودک نیز باید مد نظر قرار گیرد. به همین خاطر است که در این مقاله قصد داریم شما را با آن دسته از صحبت هایی آشنا کنیم که در مواجه با کودک خود یا دیگران به هیچ وجه نباید مورد استفاده قرار دهید. با سیارک همراه باشید.

«تو چنین احساسی نداری»

احساسی که یک کودک دارد، دقیقاً به اندازه احساسات یک فرد بالغ قابل استناد و مهم است، این درحالی است که بسیاری از افراد بالغ این مسئله را به رسمیت نمی شناسند. در نظر داشته باشید که حتی اگر فرزند شما جمله ای شبیه به این را ادا کند: «از تو متنفرم» و شما بدانید که این تنها از سر خشم است و در حقیقت کودک منظوری از ادای این جمله نداشته است، بهتر است و توصیه می شود که همین احساس ناگهانی او را هم نادیده نگیرید و ساده از آن عبور نکنید. کارن آر کوینگ نویسنده و محقق آمریکایی در این خصوص عنوان می کند: «’تو چنین احساسی نداری’، از بدترین جملاتی است که والدین در مواجه با کودک خود می توانند استفاده کنند. احساس کودک، هرچند ناگهانی و سطحی به نظر برسد، کاملاً باید جدی گرفته شود. والدین باید بر احساس کودک خود صحه بگذارند، حتی اگر موافق آن احساس نباشند یا حتی اگر دلشان نخواهد که کودکشان چنین احساسی داشته باشد. به هر حال پیش زمینه ای باعث شده تا کودک چنین احساسی پیدا کند و حالا وقت پرخاشگری و مخالفت نیست و باید او را درک کرد.»

«تو چاقی»

با وجود اینکه چاقی مفرط و بیش از اندازه کودکان در سراسر جهان بدل به معضلی همه گیر شده است و دیگر امری تقریباً معمولی به حساب می آید، این دلیلی برای رفتار تحقیر آمیز والدین با کودک خود که به این معضل دچار است نمی شود. زمانی که فرزند خود را «چاق» خطاب می کنید، نه تنها به او انگیزه برای کاهش وزن نمی دهید، بلکه معضل های جدید احساسی برای او پدید می آورید که در آینده می تواند سبب مشکلات بسیاری اعم از اختلال در خوردن درست و بجای غذای روزانه شود. اگر واقعا کودک خود را دوست می دارید و سلامتی اش برای شما اهمیت دارد، بهتر است به او آموزش دهید که چگونه می تواند غذاهای خوشمزه و سالم درست کند و نیز او را به خوردن این گونه غذاها عادت دهید. حتی می توانید برنامه هایی تنظیم کنید که در اوقات فراغت خود در طول روز با کودک خود ورزش کنید. با تمام این تفاسیر باید از خطاب کردن تحقیر آمیز کودک خود پرهیز کنید، صرف نظر از اینکه چه راهکاری برای کاهش وزن او  برمی گزینید.

«گریه نکن»

آیا تا کنون این تجربه را داشته اید که کسی به شما بگوید که گریه کردن را متوقف کنید؟ اگر چنین تجربه ای داشتید، نظرتان در مورد آن چیست و با شنیدن این جمله گریه کردن را متوقف کرده اید یا خیر؟ و آیا این اظهار نظر کارساز بوده است؟ مطمئناً اگر این تجربه را داشته باشید، جواب شما به آن منفی خواهد بود. در مورد کودکان هم عیناً همین مسئله تکرار می شود، حتی با قدرت بیشتر. زمانی که شما به کودک خود می گویید که گریه کردن را متوقف کند، نه تنها به آن ها احساس عذاب وجدان دست می دهد (چراکه فکر می کنند آن چیزی که باعث شده تا شروع به گریه کردن کنند، در واقع زیاد مهم نبوده و اهمیت نداشته است و تقصیر خود آن ها است که حالا دارند گریه می کنند) بلکه تأثیری در توقف گریه کردنشان نخواهد داشت و نیز شدید تر هم خواهد شد.

«زمانی که هم سن و سال تو بودم، می توانستم این کار را انجام دهم»

انتقال علایق و مهارت های تان به نسل بعدی، می تواند کار بسیار خوب و خوشایندی باشد که درنهایت سبب پیشرفت جامعه انسانی و داشتن کودکانی مفید و شاد خواهد شد که از خود شما بهتر و باهوش تر خواهند بود، اما این نکته را به خاطر داشته باشید که زمانی که کودک خود را مورد خطاب قرار داده و به او می گویید که شما در سن و سال او بسیار ماهر تر و باهوش تر بوده اید و او از پس کاری بر نمی آید، در حقیقت رفتار بسیار بدی را پیش گرفته اید، چراکه در بلند مدت تأثیرات روحی و روانی بدی روی او خواهید گذاشت. عملکرد یک کودک در عرصه های مختلف، شروط و وابستگی های بسیاری دارد و ذکر مدام این نکته که نتوانسته اند شبیه به شما باشند، به آن ها احساسی نزدیک به نا امیدی می دهد که در بلند مدت بدل به نا امیدی مطلق می شود و این به هیچ وجه چیزی نیست که والدین بخواهند کودک خود احساس کند، چراکه از پیشرفت در آینده باز خواهند ماند.

«مثل یک پسر/ دختر بزرگ رفتار کن»

برای اینکه یک انسان از لحاظ احساسی به پختگی و کمال برسد، به گذر زمان لازم برای اینکار نیاز است و در حقیقت، فرد باید مرحله کودکی را پشت سر بگذارد تا به این مهم دست پیدا کند. به همین خاطر است که ذکر مدام این مسئله که باید بزرگ شوند، تأثیری نخواهد داشت، چرا که هنوز زمان بزرگ شدنشان فرا نرسیده است. متأسفانه اما شرایط اکنون به گونه ای شده که والدین احساس می کنند، کودکانشان با فشار دادن دکمه ای قادر خواهند بود بزرگ شوند؛ به همین خاطر است که برخی مدام به کودک خود گوشزد می کنند که «مثل یک پسر/ دختر بزرگ رفتار کن». نکته دیگر در این خصوص این است که معمولاً این گونه جمله ها زمانی ادا می شود که اوضاع از نظر احساسی میان والدین و فرزندان کمی به هم ریخته است و این مسئله مانند نفت روی آتش عمل کرده و در بلند مدت سبب ایجاد احساس بیزاری در فرزندان می شود.

«چرا نمره بهتری نگرفتی؟»

«تو خودخواه هستی»

این نکته کاملاً صحیح است که برخی از کودکان گاه به گاه رفتارهایی از خود نشان می دهند که سبب می شود این احساس به والدین دست دهد که کودکشان خودخواه است، اما این دلیلی برای «خودخواه» خطاب کردن آن ها نمی شود، چراکه در بلند مدت تأثیرات بسیار بدی روی آن ها خواهد گذاشت. نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که زمانی که شما فرزند خود را «خودخواه» خطاب می کنید و این گونه به او گوشزد می کنید، به صورت ناخود آگاه این احساس به وجود می آید که کودک شما با این نقص رفتاری به دنیا آمده و جزئی از شخصیتش است، حال آنکه این تنها نقصی است که در رفتار او به وجود آمده و با برخورد درست و عاقلانه می توان اقدام به رفع این مشکل او کرد. به جای اینکه این گونه با مسئله برخورد کنید، بهتر است روی روابط اجتماعی فرزند خود کار کنید و به او یاد بدهید که دیگران در برابر هر گفته او چه احساسی پیدا خواهند کرد، بدین گونه قادر خواهید بود در بلند مدت این رفتاری که به رفتار خودخواهانه معروف شده است را در او از بین برده و درک و بینش بیشتری در اختیارش بگذارید.

«تو واقعا چنین منظوری نداری»

گاهی اوقات برای والدین بسیار دردناک است که از فرزند خود جملاتی نظیر این را بشنوند که  آنها (کودکان) از معلم های خود بیزار هستند، یا اینکه کودکان خود را به خاطر گرفتن نمره ای بد، احمق خطاب کنند و یا حتی بگویند که ترجیح می دادند به جای خانه شما در خیابان زندگی می کردند. اگر تجربه داشتن کودکی را داشته باشید، متوجه خواهید شد که تا چه حد شنیدن چنین مسئله ای می تواند دردناک باشد. اما باید همیشه این مسئله را به خاطر داشته باشید که نباید اجازه دهید این جمله که «تو واقعاً چنین منظوری نداری» از سمت شما گفته شود. «تو واقعاً چنین منظوری نداری» در حقیقت گونه ای دیگر از به رسمیت نشاختن و بی اهمیت دانستن احساسات کودک است و در بلند مدت تأثیرات بدی روی روحیه او خواهد داشت.

«بچه بازی در نیار»

همه ما دوست داریم کودکانی داشته باشیم که در آینده انسان هایی قدرتمند و قوی، با هوش و مستقل باشند. با این حال این نکته را باید به خاطر داشته باشیم که با گفتن جملاتی چون «بچه بازی در نیار» نمی توان اقدام به سر سخت کردن آن ها کرد. با جملاتی این چنینی تنها اعتماد به نفس آن ها را ازشان دریغ می کنید و این در حالی است که کودکان در این زمان است که به کمک شما احتیاج دارند.

«خانه من، قوانین من»

البته این کاملا درست است که زمانی که شما در حال پرداخت قبض های خانه هستید و خرج کارها به عهده شما است، باید کنترلی بر هر آنچه که در خانه تان می گذرد داشته باشید، اما این نکته را باید دانست که استفاده از جمله «خانه من، قوانین من» و بدون ادای توضیحات بیشتر، کودک شما را قانع نخواهد کرد و تنها اتفاقی که در این میان خواهد افتاد این است که کودک از برقراری ارتباط با شما خودداری خواهد کرد و این جمله سبب دوری کودک از والدین خواهد شد. اگر واقعاً می خواهید سیاست هایی در خانه پیاده کنید و احساس می کنید با رعایت این ها، کودکان در آینده موفق تر خواهند بود، بهتر است شروع به صحبت منطقی در رابطه با سیاست های خود با کودک تان کنید و برای هر حرفی که می زنید دلیل و توضیحی قانع کننده بیاورید.

«تو باعث شدی من ناراحت باشم»

آیا امکان این وجود دارد که والدین، به خاطر رفتاری که از کودکشان سر زده است احساس ناراحتی پیدا کرده باشند؟ البته که جواب این سؤال مثبت است. اما این نکته را به خاطر داشته باشید، چراکه از اهیمت بسیاری برخوردار است: زمانی که شما مدام به فرزند خود گوشزد می کنید که سبب ناراحتی شما شده اند، در حقیقت به گونه ای یک احساس مسئولیت در قبال خوشحالی شما در آن ها پدید می آید و به مرور احساس می کنند که به خاطر آن ها است که خوشبختی و خوشحالی از شما دریغ شده است و این به هیچ وجه، احساسی نیست که یک کودک بتواند از پس تحمل آن بر آید و باری اضافی و زیادی بر دوش او خواهد بود که در بلند مدت نتایج بدی برایش به همراه خواهد داشت.

«این اتفاق برای من هم افتاد و حالا مشکلی ندارم»

«چرا از خواهر یا برادرت یاد نمی گیری؟»

در بسیاری از خانواده هایی که چند فرزند دارند، بعضاً رقابت و مشکلات زیادی میان خواهر ها و برادر ها به وجود می آید. البته دخالت والدین در این رقابت می تواند سبب اتفاق های ناخوشایندی شود و گفتن این که چرا کودکی نمی تواند شبیه به خواهر یا برادرش باشد، برای او گران تمام خواهد شد و به مرور دید بدی نسبت به خواهر یا برادر خود پیدا خواهد کرد و در کنار این مسئله احساس خواهد کرد که هر چقدر هم که تلاش کند به پای آن ها نخواهد رسید و قدرت راضی نگاه داشتن شما را نخواهد داشت.ترجمه  itrans.ir 

 این مقاله ادامه دارد...

در سیارک بخوانیم: 

کودک بیش فعال

درمان اختلال «کم توجهی - بیش فعالی» بدون دارو

همه چیز درباره اختلال بیش فعالی یا ADHD

تمرین شناختی خودآموز به کودکان تکانشی یا بیش فعال 

ارزیابی ترس های بیمارستانی در کودکان 

کودک عصبانی و پرخاشگر بخش اول 

راهنمای تربیت کودک(بخش هفتم) 

روانشناسی نقاشی کودکان 

«تو هیچ نقصی نداری»

«باید آرام تر رفتار کنی»

به نظر کاملاً عادی می رسد که والدین تلاش کنند کودک خود را آرام کنند، زمانی که احساس می کنند از نظر احساسی بیش از اندازه واکنش نشان می دهند، اما باید این نکته را به خاطر داشت که گفتن مستقیم این جمله به کودک که باید آرام تر رفتار کنند راه مقابله با این مسئله نیست. ممکن است برای شما این گونه به نظر برسد که کودک دارد بیش از اندازه واکنش نشان می دهد و احساس خود را بروز می دهد، اما نکته این جا است که خود کودک به هیچ وجه چنین احساسی ندارد. به جای برخورد مستقیم، بهتر است و توصیه می شود که با کودک خود صحبت کرده و پرده از راز و پیش زمینه ای که سبب شده او چنین رفتاری داشته باشد بردارید.

جملاتی که نباید در صحبت با کودکان از آن ها استفاده کنیم بخش اول 

«تو مرد خانه هستی»

یکی از نکاتی که در برخورد والدین با کودکان پسر خود زیاد مشاهده می شود این است که از همان سنین کودکی بار زیادی روی دوش آن ها می گذارند و با داشتن انتظار بیش از اندازه از کودک خود از او می خواهند هر چه زودتر به مانند یک مرد واقعی رفتار کند. مورد خطاب قرار دادن پسر خود با این جمله «تو مرد خانه هستی» دقیقاً نقش همین بار اضافی را بازی می کند که یک کودک از نظر احساسی و روانی توان حمل آن را نداشته و دچار استرس می شود و آرامشی که یک کودک به آن نیاز دارد را از دست می دهد.

«چیزیت نیست»

گفتن «چیزیت نیست» زمانی که کسی آسیبی دیده یا در حال گریه کردن است، بیشتر به مانند یک واکنش خودکار می ماند که راجع به آن هیچ فکری نشده است. بهتر است هر وقت که با چنین موقعیتی رو به رو شدید، از گفتن این جمله و جملات شبیه به این خود داری کنید، چراکه با گفتن این جمله در حقیقت تجربه ای که فرزند شما داشته را نادیده گرفته و به صورت ناخود آگاه بیان می کنید که آرامش را به هر چیز دیگری ترجیح می دهید.

«دختر خوبی باش»

مفهومی که با بیان این جمله به ذهن متبادر می شود، بسیار قدیمی و نامشخص است. متأسفانه زمانی که دختر بچه خود را مورد خطاب قرار داده و به او می گویید که دختر خوبی باشد، در حقیقت دارید این مفهوم نامشخص و مبهم را به میان می آورید. این جمله در خود یک سری انتظارات غیر واقعی و قدیمی را دارد که از زن ها و دختر ها در گذشته می رفته است، ولی اکنون با تغییرات فرهنگی دیگر این انتظارات وجود خارجی ندارد، پس بهتر است از گفتن این جمله خود داری شود.

«نمی توانم خواسته تو را بر آورده نکنم»

به احتمال زیاد مخالفت کردن با کودکتان و برآورده نکردن خواسته اش زمانی که از شما اسباب بازی یا چیز دیگری را می خواهد، کار ساده ای نخواهد بود، چرا که شما عاشق کودک خود هستید و مهم تر از همه برایتان این است که خواسته اش را بر آورده کنید، حال این خواسته هر چه می خواهد باشد. با این وجود این را به خاطر داشته باشید که شما به عنوان سرپرست فرزند دلبند خود، یک انسان بالغ هستید  و یکی از وظایف شما این است که برای کودک خود مرزها و محدودیت هایی قائل شوید. در غیر این صورت در آینده با خواسته هایی از سوی آن ها مواجه خواهید شد که هرچند برآورده کردنشان برای شما ناممکن باشد، باید به آن ها تن داده و اقدام به عملی کردن شان برای فرزند خود کنید، چرا که این کار بدل به وظیفه ای برای شما شده است.

«تمامی چیزهایی که در اختیار داری را من برای تو فراهم کرده ام»

«تو تنبل هستی»

آیا ممکن است کودکان گاه به گاه رفتاری از خود نشان دهند که حاکی از تنبل بودن آن ها باشد و آیا این مسئله در میان کودکان متداول است؟ البته پاسخ این سؤال مثبت است. با این حال به خاطر داشته باشید که گوشزد کردن مدام این مسئله به کودکی که چنین رفتاری از خود نشان می دهد، به مرور این احساس را در او شکل می دهد که توان مقابله با این عادت رفتاری را در خود ندارد و کاری از دستش بر نمی آید. بهتر است به جای از کوره در رفتن، به عنوان انسانی بالغ به زمینه ها و پیش زمینه هایی بیندیشید که سبب شده کودک شما این رفتار بخصوص را از خود نشان دهد و در جهت بهبود وضعیت او تلاش کنید.

«غذایت را تا آخر بخور»

البته که هیچ پدر و مادری دوست ندارد اصراف کردن و هدر دادن غذایی که برای آن زحمت کشیده شده است را به کودک خود یاد بدهد و از این امر جلوگیری می کند. تنها این نکته را به خاطر داشته باشید که با مقرر کردن این قانون که در بشقاب کودک نباید چیزی باقی بماند، نمی توان به دست یافتن به این مهم کمک کرد. بدین ترتیب کودک شما تفاوت میان لذت بردن از غذا را با تمام کردن آن متوجه نخواهد شد و در آینده، در آن دسته از عادات رفتاری او که مربوط به غذا خوردن می شود، مشکلات زیادی پدید خواهد آمد.

«تو نتوانستی انتظار مرا برآورده کنی»

بدون شک زمان (و زمان هایی) فرا خواهد رسید که به عنوان والدین کودک خود از رفتار بخصوصی از آن ها به شما احساس نا امیدی دست خواهد داد و احساس خواهید کرد که این رفتار با آنچه که شما از او انتظار دارید همخوانی ندارد. تنها این را باید به خاطر داشت که همچون موارد متعدد قبلی این بار هم راه مقابله و حل کردن این معضل، گوشزد کردن آن به طور مستقیم نیست و اگر به کودک بگویید که انتظار بیشتری از او داشته اید، به هیچ وجه انگیزه ای برای بهتر شدن در اختیار او نخواهید گذاشت، حال اگر آن ها تمام تلاش خود را برای بر آورده کردن انتظار شما کرده باشند، این موضوع پیچیده تر نیز خواهد شد و بیشتر احساس ناراحتی خواهند کرد.

«چند بار باید یک حرف را تکرار کنم؟»

«تو قدر زحماتی که برایت کشیده ام را نمی دانی»

اگر سرپرستی کودکی را به عهده داشته باشید، به احتمال غریب به یقین در موقعیت های بسیاری قرار گرفته اید که در آن کودک شما فراموش کرده از شما «تشکر» کند و یا اینکه از شما «خواهش» کند. با این حال این را به خاطر داشته باشید که اطلاق واژه «قدر نشناس» به آن ها تأثیر بسیار بدی روی آن ها خواهد گذاشت. با گفتن این کلمه نه تنها راهکاری برای بهتر شدن به آن ها نخواهید داد، بلکه کودک شما احساس بدی راجع به خود پیدا خواهد کرد که می تواند به مرور زمینه ساز مسائل پیچیده تری نیز شود. به جای این گونه واژه ها به کودک خود بیاموزید که دانستن قدر زحمات دیگران دقیقاً به چه معنا است و به چه علتی اینکار مهم است. در ضمن فراموش نکنید که شیوه تشکر کردن از زحمات دیگران را نیز باید به او آموزش دهید.

«تو خیلی زیبا هستی»

تحسین زیبایی و ظاهر کودکان، مسئله ای است که می تواند گاهی دردسر ساز شود. البته کسی منکر این نیست که در جامعه ای که زیبایی و ظاهر بدل به یکی از مهمترین ملاک های سنجش انسان شده است، تعریف نکردن از ظاهر کودکتان کمی غیر واقعی و نا ممکن به نظر می رسد، اما با گفتن این که از همه زیبا تر هستند و خیلی زیبا هستند، برای آن ها استاندارد هایی به وجود می آورید که دست یابی به آن ها برایشان بسیار دشوار خواهد بود و زندگی به کامشان تلخ خواهد شد. مشکل دیگری که در اثر تداوم گفتن این نکته به کودک پیش می آید، اهمیت بیش از اندازه ای است که ظاهر برایش پیدا خواهد کرد.

«تو دیگر بزرگ شده ای»

این جمله بیشتر در مواقعی از سمت شما گفته می شود که بسیار خسته و آزرده هستید و حوصله چیزی را ندارید، اما زمانی که رفتار بخصوصی از کودک سر می زند و  این که به او بگویید «تو دیگر بزرگ شده ای» تغییری در رفتار آن ها به وجود نخواهد آورد. کودکان بسیار احساساتی هستند و دقیقاً همچون انسان های مسن و بالغ، گاه به گاه کنترل کامل خود بر احساساتشان را از دست می دهند و در نتیجه همین موضوع است که رفتاری ناپخته از آن ها سر می زند. به جای گفتن این گونه جملات بهتر است که شروع به صحبت کردن با فرزند خود کنید و از او بپرسید که به چه علتی این گونه احساسی به او دست داده است. با فهمیدن مسائلی که زمینه ساز به وجود آمدن این احساس شده است، می توانید به او کمک کنید رفتاری بخصوص را که به نظر ناپخته می آید در او متوقف کرده و به بزرگ تر شدن او کمکی کرده باشید.

«بهتر از این هم می توانستی این کار را انجام دهی»

تصور اینکه کودک شما همیشه کاری که به او سپرده می شود را به بهترین شکل ممکن به انجام برساند، بسیار شیرین و لذت بخش است. البته اگر تجربه سرپرستی از کودکی را داشته باشید، خواهید دانست که چنین چیزی در حقیقت امکان پذیر نیست و اشتباه برای کودکان اجتناب ناپذیر است. گاهی اوقات این مسئله رخ می دهد که کودکی، با وجود اینکه تمامی تلاش خود را به کار می بندد، قادر به بر آورده کردن انتظار دیگران و انجام کار به نحوی که از او خواسته شده است نمی باشد و نکته مهم زمانی که چنین اتفاقی رخ می دهد این است که والدین در این زمان کودک خود را درک کرده و برخورد مناسبی با او داشته باشند.

«با تمرین کردن است که می توانی بهتر باشی»

این جمله تقریباً مفهومی مشابه با جمله «بهتر از این هم می توانستی این کار را انجام دهی» دارد و همان را به ذهن متبادر می کند، چراکه در هر دو مورد از کودک چیزی خواسته می شود و انتظاری از او می رود که غیر واقعی و نشدنی است. البته در این گفته شکی نیست که با تمرین کردن کاری، به مرور در انجام آن پیشرفت حاصل خواهد شد و کودک بهتر قادر به انجام آن خواهد شد، اما مطمئن باشید اگر کودک خود را به زور مجبور کنید برای مدتی طولانی با ویالون خود تمرین کند، تا جایی که انگشتش شروع به خون ریزی کند و قرمز شود، یک آهنگساز نابغه از او نخواهید ساخت. کودکان دوست دارند از کاری که انجام می دهند لذت ببرند.ترجمه  itrans.ir

این مقاله ادامه دارد...

در سیارک بخوانیم:

کودک بیش فعال

درمان اختلال «کم توجهی - بیش فعالی» بدون دارو

همه چیز درباره اختلال بیش فعالی یا ADHD

تمرین شناختی خودآموز به کودکان تکانشی یا بیش فعال 

ارزیابی ترس های بیمارستانی در کودکان 

کودک عصبانی و پرخاشگر بخش اول 

راهنمای تربیت کودک(بخش هفتم) 

روانشناسی نقاشی کودکان  

«من از دست تو عصبانی هستم»

بله این حقیقتی است که گاه به گاه، والدین به شدت از دست کودکان خود عصبانی شده و به تنگ می آیند، خصوصاً اگر این کودکان انرژی بیش از اندازه ای داشته باشند و حتی فرا تر از آن دچار پیش فعالی باشند. با این حال، اگر سرپرستی از کودکی را به عهده دارد، این نکته مهم را همیشه باید به خاطر داشته باشید که هیچ کدام از این رفتار ها دلیلی بر آن نمیشود که به کودک خود بگویید که از دستش کلافه و عصبانی شده اید و این گونه جمله ها تأثیر بسیار بدی بر روح و روان کودک خواهد داشت. اگر بخواهیم توضیحی دقیق تر از چگونگی حالت روحی کودکی که چنین جملاتی را می شنود در اختیار شما بگذاریم، باید بگوییم که زمانی که کودک چنین جمله ای را می شنود خود را در قبال احساس ناراحتی بزرگ تر ها مسئول می داند و این به هیچ وجه چیزی نیست که یک کودک از نظر احساسی توان تحمل آن را داشته باشد. برای جلوگیری از پیش آمد کردن چنین احساساتی در کودک خود که در بلند-مدت اثرات زیان باری رو او خواهد داشت، بهتر است و توصیه می شود که به صورت مستقیم از به کار بردن چنین جملاتی پرهیز کرده و در مواجه با چنین موقعیتی خود را کنترل کنید. بهتر آن است که به صورت منطقی و به عنوان یک فرد بالغ، با آرامش با کودک خود صحبت کنید و دقیقاً برایش توضیح دهید که به خاطر یک رفتار بخصوص کودک چه احساسی به شما دست می دهد. تنها بدین گونه است که قادر خواهید بود به نتیجه ای قابل استناد رسیده و به مرور زمان یک شرایط آرامش بخش را در رابطه تان پدید آورید.

«من حاضرم برای تو هر کاری انجام دهم»

«من عصبانی نیستم، فقط تو مرا نا امید کرده ای»

این که به خاطر رفتاری که از کودکی سر زده و از نتیجه ای که به دست آمده است، احساس نا امیدی پیدا کنید و شرایط آن گونه که انتظار داشتید، پیش نرفته باشد، کاملاً طبیعی است و برای هر خانواده و میان هر کودک و پدر و مادری ممکن است پیش بیاید. نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که برخی والدین هستند که فکر می کنند، به جای گفتن اینکه از دست کودک خود عصبانی هستند، می توانند بگویند به خاطر کاری که از کودکشان سر زده است، احساس نا امیدی می کنند و فکر می کنند این جمله بار منفی کمتری دارد، این در حالی است که تفاوت چندانی در حقیقت میان این دو جمله وجود ندارد و در هر دو صورت با ادای این جملات راهکاری برای بهتر بودن در اختیار کودک خود نمی گذارید و تنها اتفاقی که در این میان می افتد این است که کودک همانند مورد قبلی، در مورد احساس بد شما، احساس مسئولیت پیدا می کند و خود را مقصر حال بد شما می داند و این به هیچ وجه برای کودکی کم سن و سال خوب نیست.

«تو داری این کار را اشتباه انجام می دهی»

کاملاً مسلم است که والدین با تمام وجود دوست دارند که کودکشان همه کارهایی که به او محول می شود را به درستی انجام دهد، چراکه در این صورت در آینده نیز می تواند در شغل خود موفق بوده و مراتب پیشرفت را ساده تر پشت سر بگذارد. تنها این نکته را باید به خاطر داشت که اینکه به سادگی به آن ها بگوییم که کاری که بهشان محول شده را اشتباه انجام می دهند، دردی را دوا نخواهد کرد و کمک حال آن ها نخواهد بود. نکته مهم تر در این خصوص این است که اگر واقعاً قصد دارید کودکتان کاری را به درستی یاد بگیرد، بهترین کار این است که اجازه دهید مرتب کاری را انجام دهد و اگر اشتباه کرد، به رویش نیاورید. در حقیقت همین آزمون و خطا است که سبب می شود کودک به مرور زمان در کاری که انجام می دهد پیشرفت کرده و در نهایت به خوبی از پس انجام آن بر بیاید. بنابر این بهتر است به کودک خود فشار نیاورید و شرایط را تحت کنترل بگیرید. اگر قادر به کنترل خود نیستید، می توانید برای مدت زمانی که کودک در حال انجام کاری است از او فاصله بگیرید و او را به حال خود بگذارید.

«آیا به نظر تو من چاق هستم؟»

بسیاری از ذهنیاتی که در خصوص غذا و نیز وضعیت جسمانی و فیزیکی در ذهن شکل می گیرد، از همان اوان کودکی شروع می شود و در ذهن نقش می بندد و این ذهینات بیشترین تأثیرش را از مسائلی که پدر و مادر، خواسته و یا نا خواسته به کودک خود القاء می کنند، می گیرد. زمانی که شما از کودک خود سوال می کنید که آیا چاق هستید یا نه، در واقع به وضوح و به طور غیر مستقیم به کودک خود می گویید که چاق بودن بسیار بد است و اگر چاق باشی با مشکل مواجه خواهی شد، از سوی دیگر اما شما به دنبال گرفتن تأیید کودک خود هستید و این دو مسئله در بلند مدت هم برای کودک و هم برای والدین، می تواند مشکلات روحی و روانی بدی در پی داشت باشد.

«به نظر می رسد از چیزی خجالت می کشی؟ »

صرف نظر از اینکه چگونه پدر و مادری هستید و یا اینکه چه رفتاری در مواجه با حالات مختلف کودک خود در پیش می گیرید، گاه به گاه، فرزند شما دچار احساس خجالت زدگی خواهد شد و این امر اجتناب ناپذیر است. تنها در این مورد ذکر این نکته حائز اهیمت است که اگر به جای اینکه به سادگی و با زبانی مستقیم از او بخواهید که برای شما توضیح دهد که چه رفتاری انجام داده است که سبب شده حالا این احساس را داشته باشد و پس از شنیدن توضیحاتش، راه حلی برای او ارائه دهید، مرتب به او گوشزد کنید که خجالت می کشد و به گونه ای این احساسش را به رخش بکشید بدون اینکه توضیحی از او بخواهید، در نهایت این رفتار شما سبب خواهد شد که احساس بدی نسبت به شما پیدا کنند و در آینده نیز احتمال بروز رفتار های نا به هنجار از آن ها افزایش پیدا خواهد کرد.

«به این خاطر که من می گم»

البته که توضیح دادن دوباره و دوباره یک مسئله به کودک می تواند سبب آزردگی خاطر شود و پدر یا مادر را از کوره به در کند. اما جدای از این نکته، گفتن اینکه در مسئله ای حق با شما است، بدون اینکه توضیح قانع کننده ای برای کودک خود ارائه دهید، سبب می شود کودک دچار نوعی سردر گمی شده و در حقیقت قادر نخواهد بود قوانینی که شما وضع می کنید را دنبال کرده و صحبت های تان را بپذیرد. برخی والدین نگاهی به کودک خود دارند که انگار چون کودک هستند نیازی به توضیح دادن دلیل واقعه یا قانونی به آن ها نمی بینند و هنوز سنشان به قدری بالا نرفته است که نیازی به دادن به این گونه توضیحات باشد و در نهایت باید بی چون و چرا هر چیزی که به آن ها گفته می شود را بپذیرند. شاید حتی نیازی به گفتن این نکته نباشد که این رویکرد به هیچ وجه مناسب نیست و سبب ایجاد شکاف و دوری پدر و مادر از کودک می شود. توصیه می شود هر زمانی که مناسب بود و با کودک خود تنها بودید، به صورت کاملاً منطقی و کامل برایش توضیح بدهید که دلیل شما از وضع قانونی بخصوص چه بوده است.

«آروم باش»

 مسئله ای را گوشزد می کنم که سبب گریه کردن تو شود

بر هیچ کس پوشیده نسیت که به عهده گرفتن سرپرستی کودکان و تبدیل شدن به پدر و مادری و ظیفه شناس بسیار دشوار است و به مرور زمان، انسان را بسیار خسته می کند. در هر صورت و در هر شرایطی که هستید گفتن این جمله به کودک که باعث گریه کردن او خواهید شد به نوعی از رفتار های مخرب و نوعی سوء اسفاده به شمار می رود، به همین خاطر است که به هیچ وجه از این گونه جملات نباید استفاده کرد و کنترل اعصاب، یکی از مهمترین وظایف والدین است، چراکه کودکان به هر آن چه به آن ها گفته می شود و هر رفتاری که با آن ها می شود، برای مدت ها می اندیشند و به مرور احساساتی از قبیل خشم و نفرت در آن ها پدید آمده و رو به انزوا می نهند.

«تو کاملاً شبیه به پدرت/مادرت هستی»

مطمئنا هیچ چیز خوشایندی در مشکلاتی که میان زن و شوهر پدید می آید وجود ندارد و بحث هایی که در این موارد پدید می آید می تواند تنش زا باشد و سبب ناراحتی شود که البته رخ داد اینگونه بحث ها، گاه به گاه، اجتناب ناپذیر است. حال اگر این گونه مشکلات تداوم پیدا کند، به مرور احساس بدی نسبت به زن/مرد در ذهن همسر شکل می گیرد. این نکته را به خاطر داشته باشید که زمانی که کودک شروع به ادای صحبت هایی می کند که شبیه به آنچه است که از همسر خود می شنیده اید، به هیچ وجه نباید به او بگویید که شبیه به مادر/پدرش صحبت می کند، چراکه علاوه بر اینکه ذهنیت بدی نسبت به خود و مادر/پدرش پیدا خواهد کرد، از دست شما هم ناراحت خواهد شد و تنش های میان افراد خانواده با اینگونه جملات و رفتار ها به مرور بیشتر خواهد شد.

«ای کاش هرگز به دنیا نیامده بودی»

در سیارک بخوانیم:

جملاتی که نباید در صحبت با کودکان از آن ها استفاده کنیم بخش اول 

جملاتی که نباید در صحبت با کودکان از آن ها استفاده کنیم بخش دوم 

درمان اختلال «کم توجهی - بیش فعالی» بدون دارو

همه چیز درباره اختلال بیش فعالی یا ADHD

تمرین شناختی خودآموز به کودکان تکانشی یا بیش فعال 

ارزیابی ترس های بیمارستانی در کودکان 

کودک عصبانی و پرخاشگر بخش اول 

راهنمای تربیت کودک(بخش هفتم) 

روانشناسی نقاشی کودکان 

کودک بیش فعال

این گونه افراد مستقل تر هستند

استقلالی که تک فرزند ها پیدا می کنند یکی از بهترین مزایایی است که این گونه خانواده ها برای کودک به ارمغان می آورند، با این حال این را به خاطر داشته باشید که این استقلال سوی دیگری هم دارد و در عین این که می تواند مفید باشد، خطرناک نیز هست و می تواند کودک را در سنین بالا تر به بیراهه بکشاند. در حقیقت این کودکان معمولاً تنها هستند و همین تنهایی سبب شکل گیری این شخصیت مستقل در آن ها می شود و گاهی دیواری دور خود می کشند که خراب کردن آن و راه یابی به عالم شان کاری بسیار دشوار می شود. به همین خاطر است که در سنین بالا تر ممکن است این گونه استقلال به گونه ای انزوا بدل شود و این سوی خطرناک تنهایی آن ها است.

این گونه افراد حساس تر از دیگران اند

اگر کودک خواهر یا برادری داشته باشد که در زمان کودکی، با او بازی کند و گاهی آزار های کودکانه به او برساند، به طور طبیعی آموزش خواهد دید که در برابر دیگران از لحاظ احساسی قوی تر باشد. متأسفانه کودکانی که خواهر یا برادری هم سن و سال خود ندارند از این مسئله محروم می شوند و به همین خاطر از لحاظ احساسی واکنش های سریع تر و عمیق تری از خود نشان می دهند. نقش این حساسیت در سنین بالا تر نیز تداوم پیدا خواهد کرد و خانواده هایی که چند کودک دارند، فرزندانشان به مراتب از لحاظ احساسی قوی تر هستند.

این گونه افراد معمولاً از کسی درخواست کمک نمی کنند

ممکن است در جامعه با افرادی برخورد کرده باشید که بسیار خود دار هستند و به هیچ عنوان حاضر نمی شوند از کسی در خواست کمک کنند. به احتمال بسیار زیاد این گونه افراد در خانواده خود تک فرزند بوده اند. علاوه بر این که تک فرزندان نسبت به کودکان دیگر مستقل تر هستند که در موارد پیشین در خصوص آن صحبت شد، خصوصیت دیگری نیز دارند و آن خصوصیت این است که از همان سنین پایین، این گونه کودکان یاد می گیرند که باید تنها به خود متکی باشند و از پس کار های خود به تنهایی بر آیند. این مسئله سبب می شود زمانی که به کمک نیاز پیدا می کنند خیلی مایل به عنوان کردن درخواست خود نباشند. بسته به شرایط روحی کودک میزان این عدم تمایل متفاوت خواهد بود.

در سیارک بخوانیم : نتایج سیاست تک فرزندی در چین 

چرا فرزندان ارشد رهبران بهتری هستند?

این گونه افراد همیشه به زمانی برای تنها بودن احتیاج خواهند داشت

ممکن است با شخصی وارد رابطه شده باشید و احساس کنید که برای یکدیگر آفریده شده اید، اما ناگهان آن شخص عنوان می کند که قصد دارد چند روزی را تنها سپری کند. در مواجه با چنین شرایطی بهتر است زود قضاوت نکنید و کنترل خود را از دست ندهید، چرا که تک فرزندان، بخش اعظم کودکی خود را در تنهایی سپری می کنند و در نهایت این عادت تنها بودن به سنین بالا تر نیز راه پیدا می کند و همیشه احساس نیاز به تنها بودن برای مدتی کوتاه هم که شده، در این گونه افراد باقی خواهد ماند.

این گونه افراد معمولا موفق تر از کودکان خانواده های پر جمعیت هستند

توجه ویژه ای که از سوی والدین به کودکی که تک فرزند است می رسد باعث می شود این کودک یک خصوصیت بسیار خوب را در خود به مرور زمان پرورش دهد. این گونه کودکان در سنین بالا تر به طور معمول موفق تر از سایرین خواهند شد. بسیاری از این تک فرزندان، در سنین بالا تر و در دوران جوانی نیز سعی می کنند هر کاری که به آن ها سپرده می شود را به بهترین شکل ممکن انجام دهند و همانگونه که والدین خود را از فعالیت های خود در کودکی راضی نگاه می داشتند، توقعات دیگران را نیز به خوبی بر آورده کنند. بنا به تحقیقاتی که در این خصوص صورت گرفته است، بسیاری از این کودکان در تحصیل و دانشگاه نیز از دیگر دانش آموزان عملکرد بهتری از خود نشان می دهند.

این گونه کودکان معمولاً بیشتر از حد توقع مسائل مختلف را درک می کنند

دوران کودکی، دورانی بسیار مهم و حیاتی در زندگی هر فردی است و زمانی که کودکی به تنهایی در خانه بزرگ می شود، بیشترین تأثیر را از والدین بالغ خود می گیرد و این مسئله نقش چشم گیری در شکل گیری شخصیت آن ها خواهد داشت. یکی از این تأثیرات که پر رنگ ترین آن ها نیز به شمار می رود، این است که کودک بیشتر از هم سن و سالان خود وقایع را درک خواهد کرد و از لحاظ ذهنی بزرگتر از سن خود نشان خواهد داد. این مسأله در سنین بالا تر و در دوران نوجوانی و جوانی نیز پایدار خواهد ماند و به همین گونه خواهد بود. مهمترین دلیل این مسئله نیز همان است که در سنین کودکی این گونه افراد معمولاً به خاطر نبود هم سن و سالان شان در خانه، بیشترین تأثیر را از والدین خود می گیرند و شخصیتی متفاوت با سایر کودکان خانواده های پر جمعیت پیدا می کنند.

این گونه افراد به خوبی می دانند چگونه اوقات خوشی را برای خود فراهم کنند

اگر در محل کار و یا هرجای دیگر شخصی را می شناسید که صرف نظر از این که تحت چه شرایطی باشد، به خوبی می داند چگونه باید خود را سرگرم کند و اوقات خود را بگذراند، به احتمال بسیار زیاد آن شخص، تک فرزند است. بنا به تحقیقات صورت گرفته در دانشگاه تنس آمریکا، تک فرزندان، در مقایسه با کودکان خانواده های پر جمعیت در پیدا کردن راهکاری برای سرگرم کردن خود معمولاً با تنگنا مواجه نمی شوند و به گونه ای خود را سرگرم می کنند. حال ممکن است این سرگرمی بازی کردن باشد و یا صحبت کردن با دوستی خیالی.

این گونه افراد از اعتراف کردن به کار اشتباهی که انجام داده اند، بیزارند

در خانواده هایی که دو فرزند یا بیشتر دارند، غالباً زمانی که این فرزندان اشتباهی را مرتکب می شوند، تقصیر را به گردن خواهر یا برادر خود می اندازند و این نعمتی است که تک فرزندان از داشتن آن محروم می شوند. بنابر این زمانی که از کودکی که تک فرزند است، خطایی سر می زند، تمامی تقصیر ها به گردن او خواهد افتاد و این به هیچ وجه احساس خوشایندی نیست. این احساس در سنین بالا تر نیز تداوم پیدا می کند.

این گونه افراد از رابطه ای بسیار نزدیک با والدین خود برخوردارند

بسیاری بر این باور اند که در خانواده هایی که تک فرزند هستند، استحکام و روابط عاطفی میان افراد خانواده، به قدرت آن چیزی که در خانواده های پرجمعیت تر مشاهده می کنیم، نیست، با این حال باید عنوان کرد که این تصور کاملاً اشتباه است. بنا به تحقیقاتی که در این خصوص صورت گرفته است، امکان این که تک فرزندان از والدین شان در سنین پیری محافظت کنند بسیار بیشتر است و این در مقایسه با فرزندانی است که خواهر یا برادر دارند و در خانواده های پرجمعیت تر رشد کرده اند. در حقیقت رابطه والدین با کودکان تک فرزند به اندازه ای از لحاظ احساسی ممکن است خوب  و عمیق باشد که این مزیت بتواند بر سایر معایب ناشی از تک فرزندی غلبه کند و شدت آن ها را کاهش دهد. کرن کوئنگ، مشاور خانواده در این خصوص عنوان می کند: «والدینی که از سلامت روحی و روانی برخوردار باشند، مهمترین عاملی است که در چگونگی شکل گیری کودکی که تک فرزند است نقش خواهد داشت. اگر این والدین از معایبی که تک فرزندی برای کودکشان می تواند به همراه داشته باشد، آگاهی کامل داشته باشند، می توانند بر مشکلات احتمالی ناشی از آن ها غلبه کنند.»

این گونه افراد خیلی تمایل به استفاده گروهی از وسایل و دیگر چیز ها نشان نمی دهند

ذکر این نکته حائز اهمیت است که هنوز تحقیقات روی این گونه افراد به اتمام نرسیده است و بسیاری از حالات روحی و روانی آن ها مشخص نشده است، با این حال یکی دیگر از مسائلی که می تواند برای تک فرزندان دردسر ساز شود، این است که بسیاری از آن ها خیلی علاقه و تمایلی به استفاده از وسایل به صورت گروهی ندارند و این که چیزی را در اختیار کسی بگذارند، بعضاً آزرده خاطرشان خواهد کرد. تحقیقاتی در چین در این خصوص صورت گرفته است و نتایج این تحقیقات نیز این ادعا را اثبات می کند. کوئنگ در این خصوص عنوان می کند: «یکی از مشکلاتی که تک فرزندان با آن مواجه خواهند بود همین مسئله است و اگر والدین به خوبی از آن آگاهی نداشته باشند، ممکن است در آینده برایشان درد سر ساز شود.»

پیدا کردن تفاهم و راهکار برای مشکلی که پیش می آید با این گونه افراد کار ساده ای نخواهد بود

اگر وارد رابطه با شخصی شده اید که برای مشکلات احتمالی ای که در زندگی برایتان رخ می دهد، نمی توانید به درکی مشترک رسیده و تفاهم پیدا کنید بهتر است کمی بیشتر شریک زندگی خود را درک کنید، چرا که ممکن است این مسئله از دوران کودکی او نشأت بگیرد. بنا به تحقیقات انجام شده در این خصوص کودکانی که تک فرزند هستند، به مرور به این که برای هر موضوع یا مشکلی که پیش می آید سرزنش شوند، عادت می کنند و این مسئله در نهایت در سنین بالا تر برایشان درد سر ساز خواهد شد و در مواجه با مشکلات شخصی در زندگی شان ممکن است نتوانند آن گونه که باید رفتار کنند.

این گونه افراد معمولاً خلاق تر هستند

ممکن است در محل کار خود و یا هرجای دیگر شخص یا اشخاصی را بشناسید که موضوعاتی کاملاً بی ربط مطرح می کنند و از مسائلی که بیشتر افراد در رابطه با آن ها صحبت می کنند، چیزی نگویند. به احتمال زیاد این گونه افراد تک فرزند هستند، چرا که تحقیقاتی در این خصوص صورت گرفته است که نتایج آن نشان می دهد این گونه افراد غالباً از خلاقیت بیشتری نسبت به دیگران برخوردار هستند و عالم تنهایی سبب می شود به چیزهایی فکر کنند که دیگران معمولاً فرصتی برای فکر کردن به آن ها در اختیار نداشته اند.

این گونه افراد به تشویق و تمجید بیشتری نسبت به دیگران نیاز دارند

اگر از آن گونه افرادی نیستید که خیلی اهل تشویق کردن دیگران و تعریف کردن از کارهای خوب آن ها باشید و در عین حال در محل کار و یا رابطه شخصی با فردی تک فرزند سر و کار دارید، بهتر است که کمی در رویکرد خود با آن شخص تجدید نظر کنید. کودکانی که تک فرزند هستند در زمان کودکی بیشترین توجه را از سمت والدین خود به نسبت کودکان دیگر دریافت می کنند و همین مسئله سبب می شود در آینده نیز زمانی که کار خوبی انجام می دهند دیگران به تشویق و تمجید آن ها بپردازند.

در مقایسه با دیگر افراد، کمی طول می کشد تا این افراد یخ شان آب شود

شخصی که همکار یا هم کلاسی شما است، از خود راضی است یا تک فرزند است؟ در حقیقت تفاوت عمده ای میان این دو گروه وجود دارد، چرا که کودکانی که تک فرزند هستند، برای مدت های طولانی در عالم تنهایی خود سیر کرده اند و به همین خاطر کاملاً عادی است که در ارتباط برقرار کردن با دیگران به زمان بیشتری احتیاج خواهند داشت و برای شان کار دشواری خواهد بود. به همین خاطر است که توصیه می شود در مواجه با چنین افرادی زود قضاوت نکنید و کمی حوصله به خرج دهید؛ تحقیقات بسیاری در این خصوص صورت گرفته است و نتایج تمامی این تحقیقات حاکی از آن است که این گونه کودکان در پیدا کردن دوست و برقراری روابط اجتماعی کار بسیار سخت تری نسبت به دیگران در پیش دارند.ترجمه  itrans.ir

آیا تا کنون برایتان پیش آمده است که کسی از رفتار شما تشخیص دهد که چندمین فرزند خانواده هستید؟ در حقیقت برای قرن ها است که در میان فرهنگ های مختلف و مردم گوناگون در گوشه و کنار دنیا این باور به وجود آمده است که چندمین فرزنده خانواده بودن، در نهایت تأثیر بسیار مهمی بر شخصیت فرد خواهد گذاشت. البته این مسئله تا حدودی درست است که چندمین فرزند خانواده بودن در شکل گیری شخصیت فرد نقش مهمی ایفا خواهد کرد، با این حال بسیاری از فرضیاتی که در این خصوص از سمت عامه مردم مطرح می شود، اشتباه است. تحقیقاتی که در دانشگاه اوربانای آمریکا در این خصوص صورت گرفته است، نشان از این دارد که بیشتر باور های رایج میان مردم اشتباه است و این که چندمین فرزند خانواده باشیم، تأثیری بر ضریب هوشی و شخصیت مان نخواهد داشت و عوامل مهمتر از این ها هستند که این موارد را شکل می دهند. با این حال در این مقاله قصد داریم شما را با باور های متفاوتی آشنا کنیم که در این خصوص وجود دارند و ببینیم که تا چه اندازه این باور ها درست هستند. با سیارک همراه باشید.

کودکان اول علاقه دارند به دیگر فرزندان دستور بدهند

این یکی از مهمترین مواردی است که غالبا در مورد کودکان اول خانواده مطرح می شود و به نظر می رسد که آن قدر ها هم این مسئله درست نیست و در بسیاری از موارد فرزندان اول، چنین حالتی ندارند. کارن کوئنگ، نویسنده و مشاور خانواده در این خصوص عنوان می کند: «این حالت دستور دادن بیشتر در آن کودکانی مشاهده می شود که وظیفه نگهداری از خواهر یا برادر کوچک تر به آن ها سپرده می شود.» بنابراین نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که اگر فرزند اول خانواده باشید و نگهداری از کودکان کوچک تر به شما سپرده نشود، به احتمال بسیار زیاد چنین حالت رفتاری ای در شما پدید نخواهد آمد.

معمولاً والدین از کودکان میانی خود غافل شده و کمتر به آن ها توجه می کنند

در فرهنگ های مختلف و در نقاط مختلف دنیا، مطالب بسیاری در خصوص کودکان میانی شنیده می شود و این که کمتر مورد توجه خانواده قرار می گیرند و اگر اعضای خانواده ای بخواهند عکسی دسته جمعی بگیرند، احتمال این که فرزندان میانی در عکس نباشند از سایر کودکان بیشتر است و از این گونه مطالب. با این وجود، به نظر می رسد که این گونه مطالب در خصوص این کودکان به هیچ وجه صحت ندارد و برعکس، به خاطر این که نقش ارتباط دهنده کودکان اولی و آخری را ایفا می کنند، از توجه به خصوصی از سمت والدین خود برخوردار می شوند. نکته دیگری که در این خصوص وجود دارد این است که به خاطر این که بسیاری این مسئله را تکرار می کنند که کودکان میانی توجه شایسته ای از سمت والدین خود دریافت نمی کنند، در حقیقت والدین کودک، به خاطر نگرانی ای که از شنیده های خود پیدا می کنند، به طور ناخودآگاه توجه بیشتری نسبت به کودک میانی خود نشان می دهند.

هیچ گاه به کم سن و سال ترین کودک خانواده به چشم یک فرد بالغ نگاه نمی شود

البته صحیح است که کودکی که تازه در خانواده ای متولد می شود برای مدتی طولانی توجه همه را به خود جلب می کند، با این حال، این باور که به این کودک تازه متولد شده در خانواده، هیچ گاه به چشم یک فرد بالغ نگاه نمی شود، کاملاً اشتباه است. حقیقت ماجرا کاملاً برعکس این گفته رایج در میان مردم است و اتفاقاً کودکی که پس از سایرین متولد می شود، کمتر از آن ها نگرانی پدر و مادر را بر می انگیزد و با تجربه ای که از بزرگ کردن کودکان دیگر به دست آورده اند، خیلی در بزرگ کردن کودک آخر خود وسواس به خرج نخواهند داد. این رویکرد والدین بدین معنا خواهد بود که کودک کم سن و سال تر خانواده از آزادی عمل بسیار بیشتری برخوردار خواهد بود و همین مسئله مسئولیت هایی که به او محول می شود را نیز بیشتر خواهد کرد.

کودکان اول خانواده جاه طلب تر هستند

این نیز یکی دیگر از باورهایی است که میان مردم جا افتاده است و به نظر می رسد برای تمامی خانواده ها و در خصوص تمامی کودکان اول صحیح نباشد. با وجود این که تا کنون تحقیقاتی در این خصوص صورت گرفته است و نتایج حاصل از آن ها تقریباً بر این نظریه صحه می گذارد که کودکان اول جاه طلب تر هستند و در زندگی آتی خود به دست آورد های بزرگی خواهند رسید، به نظر می رسد این مسئله بیشتر به نوع خانواده ای که فرد در آن متولد می شود بستگی داشته باشد تا به این که چندمین فرزند خانواده خود باشد.

کودکان میانی خانواده ها به طور معمول نقش میانجی گری میان سایرین را به عهده گرفته و به این کار عادت می کنند

باور دیگری که در میان مردم رایج است، نقش میانجی گری کودکان میانی است و این که این نقش در زندگی آینده آن ها نیز پا برجا خواهد بود، با این وجود، به نظر می رسد این مسئله خیلی هم درست نباشد. بسیاری بر این باورند که این کودکان به طور معمول نقش شخصی را به عهده می گیرند که در صورت بروز هر گونه مشکلی میان خواهران و برادران بزرگتر و کوچکترشان، وظیفه رفع مشکل و پا در میانی میان آن ها را به عهده خواهند گرفت و به مرور به این کار عادت خواهند کرد، با این حال بنا به بررسی ها و تحقیقات صورت گرفته در این خصوص با وجود این که کودکان میانی از قابلیت درک احساسات بیشتری برخوردار هستند، به نسبت سایر کودکان خانواده کمتر به خواسته های دیگران تن می دهند و این به معنی است که تنها این که دیگران از آن ها انتظار پا در میانی داشته باشند، برای متقاعد شدن آن ها کافی نیست.

آخرین کودکان خانواده معمولاً شاداب تر و سرحال تر از سایر کودکان هستند

باور دیگری در میان مردم نقاط مختلف رایج است؛ این که کودکان آخر خانواده از جذابیت کودکی و شادابی و نشاط خود برای برقراری ارتباط و داشتن نقشی در خانواده بهره می گیرند. این باور البته تا حدودی درست است، اما نکته ای که باید در خصوص آن خاطر نشان کرد این است که این رفتار برای همیشه و به طور مداوم از طرف کودک آخر صورت نمی گیرد. در حقیقت در بیشتر مواردی که تا کنون مورد بررسی قرار گرفته اند، کودک آخر خانواده، برای رفتار کردن از خواهر یا برادر بزرگتر خود الگو می گیرد و سعی می کند (حداقل تا زمانی که خود فردی بالغ نشده است) شبیه به آن ها رفتار کند و این کار کودک، کمتر او را نیازمند به استفاده از شادابی و نشاط دوران کودکی اش می کند.

کودکان نخستین خانواده بسیار مسئولت پذیر خواهند شد

این باور کاملاً اشتباهی است که در میان بسیاری رایج شده است. حتی کسانی که در دوران کودکی و در خانواده فرزند اول بوده اند و حالا بدل به انسان هایی بالغ و مسئولیت پذیر شده اند، بر این باورند که این مسئله به طور طبیعی در آن ها به وجود آمده است و در حقیقت تنها به خاطر اینکه اولین فرزند بوده اند حال تبدیل به انسانی مسئولیت پذیر شده اند و این باور کاملاً اشتباهی است، چرا که بنا به تحقیقاتی که در آکادمی علوم پایه ایالات متحده آمریکا صورت گرفته است، این که انسان چندمین فرزند خانواده باشد، در طبیعت و اصطلاحا بر ذات او هیچ تأثیر نمی تواند بگذارد.

کودکان میانی بیشتر به انزوا کشیده شده و از اجتماع دوری می کنند

از باورهای دیگری که در میان خانواده ها و مردم رایج شده این است که کودکان میانی کمتر تن به روابط اجتماعی داده و بیشتر ترجیح می دهند در خلوت خود باشند. اگر با این تصور به سمت فرزند میانی خانواده ای بروید که شخصیتی منزوی و گوشه گیر دارد و احتمالا در مواجه با شما خجالت خواهد کشید و دست و پای خود را گم خواهد کرد، مطمئنا از دیدن رفتاری کاملاً متفاوت با این متعجب خواهید شد، چرا که بنا به تحقیقات انجام شده در این خصوص، اتفاقاً فرزندان میانی خانواده ها بیشتر به بیرون رفتن و شرکت کردن در روابط اجتماعی از خود تمایل و علاقه نشان می دهند.

کودکان آخر و کم سن و سال خانواده بیشتر ادامه دهنده راه خواهران و برداران بزرگتر خود خواهند بود

تصوری که کودکان کم سن و سال خانواده دنباله روی راه خواهران و برادران بزرگتر خود خواهند بود تنها یک تصور است و بس. فرانک سالووی، که کتاب های مشهوری در خصوص کودکان و روابط آن ها با خانواده شان دارد (Born to Rebel از شناخته شده ترین کتاب های او است) در این خصوص عنوان کرده است که کودکان آخر خانواده ها که کم سن و سال تر هستند، بر خلاف تصوری که عامه مردم در خصوص آن ها دارند، بیشتر تمایل دارند تا راه جدیدی برای خود پیدا کرده و کمتر به ادامه دادن راه سایر کودکان خانواده تمایل نشان می دهند.

کودکان اول خانواده ها معمولاً ریسک پذیر تر هستند

این باور راج میان مردم و خانواده ها نیز بر اساس اطلاعاتی که به دست آمده و تحقیقاتی که در این خصوص صورت گرفته است، معمولاً اشتباه از آب در می آید. فرانک سالووی که تحقیقات جامعی در این خصوص انجام داده است بر این باور است که این کودکان کم سن و سال تر خانواده و کودکان آخر هستند که بیشتر به ریسک کردن تمایل نشان می دهند.

کودکان میانی خانواده ها معمولاً کمتر از سایر کودکان خانواده به موفقیت دست پیدا می کنند

بسیاری بر این باورند که کودکان میانی خانواده ها کمتر از سایر کودکان خانواده، امکان دست یابی به موفقیت در آینده زندگی شان برایشان متصور است و خوشبختانه این باور رایج نیست درست به نظر نمی رسد. موارد بسیار زیادی در تحقیقات انجام شده در این خصوص مشاهده شده اند که در آن ها کودکان میانی، توانسته بودند بسیار موفق تر از کودکان ابتدایی و آخری خانواده خود باشند.

کودکان آخر خانواده ها موفق تر از سایر کودکان خواهند بود

بسیاری بر این باورند که توجه زیادی که از سمت والدین متوجه کودکان آخر خود که کم سن و سال تر هستند می شود، در آینده آن ها تأثیری چشم گیر خواهد داشت و سبب خواهد شد که موفقیت های بیشتری به نسبت سایر کودکان خانواده نصیب شان شود و این باور رایج در میان مردم و خانواده ها نیز به نظر درست نمی رسد. بنا به تحقیقات صورت گرفته در این خصوص، این بزرگترین فرزندان خانواده هستند که در آینده امکان دست یابی به موفقیت و شکل دادن یک زندگی بی نقص برایشان محتمل تر است.

کودکان ابتدایی خانواده ها معمولاً منطقی تر هستند و راحت تر می توان با آن ها کنار آمد

این مورد از دیگر باور های رایج میان خانواده ها و مردم است که فکر می کنند به واسطه تمامی از خود گذشتگی هایی که کودکان ابتدایی خانواده در مدت زمانی که در خانه و در میان خواهران و برادران کوچک تر خود زندگی می کند، نشان می دهند و این که به خاطر سن بیشترشان مجبور می شوند به خواسته های فرزندان دیگر تن بدهند، در نهایت سبب خواهد شد که این کودکان رفتاری منطقی تر داشته باشند و کمتر به بحث و مجادله با دیگران بپردازند. با این حال این طور به نظر می رسد که چندمین فرزند خانواده بودن به هیچ عنوان تأثیری بر این مسئله ندارد و فرد به واسطه این که اولین کودک خانواده باشد، منطقی تر نخواهد بود و عوامل مهم تر از این، بر شکل گیری این حالت در شخصیت کودک تأثیر گذار خواهد بود. تحقیقات انجام شده در دانشگاه یونیون آمریکا گواهی بر این ادعا است.

کودکان ابتدایی خانواده ها معمولاً دنباله رو راه فرزندان دیگر خواهند بود

بر خلاف باوری که در اذهان عامه مردم در خصوص کودکان میانی خانواده ها وجود دارد، این کودکان به هیچ عنوان دنباله رو هایی که ما از آن ها در ذهن خود می سازیم نیستند و نخواهند بود. کاترین اسشومن از دیگر نویسنده های مطرح در خصوص چگونگی شکل گیری شخصیت کودکان است و در این خصوص عنوان می کند که نه تنها کودکان میانی دنباله روی سایر کودکان و فرزندان خانواده (فرزندان بزرگتر) نخواهند بود، بلکه بسیاری از رفتار های هدایت کننده که در رهبران، مدیران و این گونه افراد مشاهده می شود، در آن ها وجود دارد. نکته جالب توجه در این خصوص این است که انسان های مشهوری چون آبراهام لینکولن و بیل گیتس، کودکان میانی خانواده خود بوده اند و این خود نشان می دهد که این باور رایج تا چه اندازه می تواند اشتباه باشد.

کودکان آخر خانواده که کم سن و سال تر هستند، نسبت به سایر کودکان شیطان تر هستند

در بسیاری از موارد این باور رایج نیز اشتباه از آب در می آید و توصیه می شود که به هیچ عنوان با چنین دیدی به فرزند آخر خود نگاه نکنید. در حقیقت بسیاری بر این باورند که اگر قرار باشد کسی در خانواده رفتار های موذیانه از خود نشان دهد و از آرامش کمتری برخوردار باشند، آن کودک آخر خانواده خواهد بود، حال آن که تحقیقات انجام شده در دانشگاه ایالتی پن آمریکا در مواردی که مورد بررسی قرار داده است به هیچ عنوان به چنین نتیجه ای نرسیده است. ترجمه  itrans.ir

در سیارک بخوانیم:

راهنمای تربیت کودک (بخش نهم)

تاثیر کیفیت روابط فرزند و والدین در زمان کودکی بر آسایش آتی

روابط فرزندان و والدین و آسایش

تفاوت های رشدی در دختران و پسران / صورتی و آبی، عروسک ها و کامیون ها

تصوراتی اشتباه در رابطه با یادگیری ریاضیات

فرزند شما چقدر انگیزه دارد؟

12 علامت در کودکان که نباید نادیده گرفته شود(قسمت دوم)

12 علامت در کودکان که نباید نادیده گرفته شود(قسمت اول)