ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت 15

خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز

کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت

راه دل عشاق زد آن چشم خماری

پیداست از این شیوه که مست است شرابت

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

پیداست نگارا که بلند است جنابت

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل

باری به غلط صرف شد ایام شبابت

حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد

صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت