مدیریت اختلال عملکرد جنسی در زنان بخش سوم

داده های محدودی در مورد تاثیرات بلند مدت درمان های روان شناختی برای اختلال عملکرد زنان وجود دارد. یک بازنگری نظام مند و فرا تحلیل از آزمایش های کنترل شده برای اختلال عملکرد جنسی در زنان و مردان منتشر شده است. 15 مطالعه در مورد زنان و 2 مطالعه در مورد اختلال جنسی در مردان و زنان شناسایی شد. با این حال، بیشتر مطالعات زنان در مورد درد در هنگام رابطه جنسی بود؛ و تنها چهار مورد راجع به میل جنسی پایین و سه مطالعه در مورد اختلالات ارگاسم بودند.

اگرچه مشارکت دادن هر دو نفر در درمان توصیه شده است، اما در نه مطالعه تنها بیمار مشارکت داشت. بیشتر تحقیقات شامل درمان شناختی رفتاری، درمان جنسی، یا هر دو در گروههای کوچک می شد. نتیجه گیری کلی این بود که مداخلات روانی اجتماعی در اختلال عملکرد جنسی موثر می باشند. تحلیل انجام شده شامل 14 مطالعه بر روی بیماران زنی که درمان روانی اجتماعی دریافت می کردند در مقایسه با بیمارانی که در لیست انتظار بودند.

شواهد روشنی مبنی بر سودمندی این روشها برای شدت علائم و رضایتمندی جنسی در زنان مبتلا به اختلال ارگاسمی و زنان دارای میل جنسی پایین به دست آمد. مطالعه ای نظام مند در مورد زنان مبتلا به اختلال عملکرد جنسی پس از سرطان سینه نشان داد که موثر ترین مداخلات، مداخلات روانشناختی آموزشی زوج محور می باشند که عنصری از درمان جنسی در خود دارند.

درسیارک بخوانیم:

ارتباط افسردگی و مصرف دارو در عملکرد جنسی زنان 

مدیریت اختلال عملکرد جنسی در زنان بخش دوم 

به مدت دهها سال، تصور می شد کاهش فعالیت اندروژن در زنان که به سبب افزایش سن می باشد، و همچنین فقدان آندروژن های تخمک در کاهش میل جنسی و تحریک نقش دارند و در نتیجه تستوسترون تجویز می شد. از بین رفتن آندروژن های تخمک در سالهای اخیر افزایش چشمگیری داشته است اما مبتنی بر شواهد نمی باشد. استفاده از آزمایش های سرمی دقیق نشان داد که نه فعالیت کلی آندروژن و نه سطوح تستسترون در زنانی که در آنها اختلال بی میلی جنسی تشخیص داده شده و در زنان مبتلا به یک اختلال تحریکی دیگر کاهش نیافت.

شواهد کمی در پشتیبانی از مصرف مکمل های آزمایشی سیستمیک تستوسترون در زنان دارای استروژن زیاد در دوران پس از یائسگی که می توانند در هر ماه دو یا سه رویداد جنسی رضایتبخش داشته باشند. مهم این است که این زنان شرط تشخیص اختلال تحریک/ میل جنسی را ندارند. هیچ مقدار مشخصی برای متابولیت های سرم تستوسترون یا سرم آندروژن وجود ندارد که بگوییم در صورتی که کمتر از این مقدار بود برای افزایش میل جنسی مکمل تستوسترون مصرف شود. جامعه اندوکرین یا جامعه بین المللی پزشکی جنسی تستوسترون درمانی را برای مصرف عمومی تجویز نمی کند.

به رغم مشخص شدن کاهش DEHA با افزایش سن در مطالعه ای مشخص شد که DEHA درمانی سیستمیک سودی برای زنان مبتلا به اختلال عملکرد جنسی ندارد. دستورالعمل هایی از توافق بین المللی 2010 در پزشکی جنسی مقرر می دارند که هر گونه تصمیمی مبنی بر استفاده از تستوسترون درمانی باید فردی باشد.

با این وجود از آن زمان دو آزمایش منفی از ژل تستوسترون (LibiGel)گزارش شد. زنان شرکت کننده در این آزمایش قادر به داشتن حداقل دو یا سه رویداد جنسی رضایت بخش در ماه بودند. بنابراین مزیتی که قبلا برای تستوسترون درمانی سیستمیک تراپوستی برای این زنان گزارش شده بود تایید نشد. عدم انتشار آزمایش هایی که نتیجه منفی داشت، به این معنی است که بسیاری از متخصصین بالینی از شواهد متناقض تستوسترون درمانی اطلاع ندارند.

اگر متخصص زنان و زایمان تستوسترون تجویز کند، این اطلاعات متناقض در مورد مزیت ها، عدم وجود اختلال در زنان شرکت کننده، ماهیت آزمایشی آن، و کمبود اطلاعات امن بلند مدت باید برای بیمار توضیح داده شود و پیگیری های دقیق انجام شود. نگرانی های موجود در مورد تجویز همزمان بلند مدت استروژن نیز باید توضیح داده شود.

هیچ فرمولاسیونی که مختص زنان طراحی شده باشد وجود ندارد.
بارها ثابت شده که تیبولون که عاملی است که عمل استروژنی، پروژستونی، و اندروژنی دارد، نمرات میل جنسی و واکنش جنسی را در زنان بدون اختلال جنسی که به خاطر دلایل غیر جنسی برای درمان در دوره پس از یائسگی انتخاب شده اند افزایش می دهد. با این وجود، یک RCT از زنان مبتلا به اختلال عملکرد جنسی مزیت هایی را نشان داد که تنها با استرادیول و نورتیسترون استات قابل مقایسه است.ادامه دارد.....

نظرات

برای ارسال نظر باید وارد حساب کاربری شوید. ورود یا ثبت نام

بیشتر بخوانید