چرا شعرهای مصر باستان بسیار مدرن و شبیه شعر شکسپیر به نظر می رسد

چرا شعرهای عاشقانه مصر باستان، بسیار مدرن و شعر شکسپیری به نظر می رسد

 

هیچ کس نمی داند که نخستین شعر عاشقانه در کجا سروده شده است. اما کاملاً مشخص است که این ادبیات در ابتدا چگونه شروع به نگارش و در ابیات زیادی در مصر باستان سروده شده است. اگرچه فقط در حدود پنجاه نمونه به زمان ما رسیده است ، اما مصر شناسان ادعا می كنند كه آنها بیشتر اوقات آنها را می نوشتند. و شاید ، زنان مصر بنیانگذار این ژانر شدند.

 

اشعار عاشقانه هنرمندان مصر باستان در مورد گفتگوی برابر بین عاشقان به طرز شگفت آوری مدرن به نظر می رسد ، و جای تعجب ندارد - در مصر از قرن شانزدهم قبل از میلاد (که کهن ترین شعر ها در آن یافت شده است) زنان تقریباً از همان حقوق و فرصت های مردان برخوردار بودند. جامعه از نظر جنسیت برابر بود و به این معنی که زنان نیز از حقوق اساسی مالکیت برخوردار بودند.

اگرچه سرنوشت یک زن در مصر باستان به عنوان خانه و خانواده در نظر گرفته می شد ، و تعداد معدودی مانند هاتشپسوت یا کاتب زن قادر به شکستن این موقعیت بودند ، با این حال زنان یونانی که به همراه همسر خود به مصر می آمدند به آزادی زنان محلی حسادت می کردند: زنان مصری در خیابان ها با صورت باز قدم می زدند.زنان مصری می توانستند وصیت نامه بنویسند ، به تنهایی قرارداد ببندند ، در دادگاه شهادت دهند و شکایت کنند و حتی کودکان را به نام خود ثبت کنند ، نه به نام پدرشان!

 

ظاهراً مصری ها در ابتدا به بکارت عروس توجه زیادی می کردند - زیرا عرفی برای رستگاری ازدواج وجود داشت و آن رستگاری بکارت خوانده می شد - اما با پیشرفت جامعه این  فضیلت قابل ستایش شد اما تنها گزینه ممکن نبود. علاوه بر این ، فرزندان نامشروع وجود نداشتند - کودک به هر حال مادر خود را به ارث می برد.

 

این قانون همچنین در صورت طلاق از زنان محافظت می کرد. او در هر زمان می توانست طلاق دهد ، مانند هر مرد - اما آغازگر طلاق نیمی از دارایی خود را به شریک مقابل می داد. فقط می توان حدس زد که مردانی با شخصیت بدخواهانه سود چندانی کسب می کرده اند ، اگر یک زن دارایی بیشتری داشت ، بنابراین "طلاق گرفتن" از او سودآور بود. در هر صورت ، بچه ها در کنار مادر خود می ماندند.

 

اگر زنی می خواست شغلی برای خود را انتخاب کند ، معمولاً حرفه ی سوگواری (برگزاری مراسم عزاداری) یا پزشکی را انتخاب می کرد. به طور کلی ، در دنیای باستان ، یک زن اگر می توانست به مصر برود، فقط می توانست به عنوان پزشک آموزش ببیند و این شانس ، بدون شوخی ، توسط برخی مورد استفاده قرار گرفت. این رشته چنان توسعه یافته بود که داروهای ضد بارداری شناخته شده بودند.

در مصر باستان اعتقاد بر این بود كه زن و شوهر باید به یك روش به زندگی نگاه كنند.و اگر نگاه به زندگی متفاوت بود ، به این معنی بود که به زن و شوهر دیگری احتیاج دارید.(تفاهم داشتن در زندگی)

 

چنین آزادی زنان، آزادی خاصی در عشق ورزیدن به او بخشید. دختران عاشق پسران شدند ، زنان متاهل همسر خود را تغییر دادند ، بیوه ها عشق جدیدی پیدا کردند. در نتیجه ، فرهنگ عشق در مصر باستان بسیار توسعه یافت و بخش مهمی از آن از حروف عشق شاعرانه تشکیل شده بود. بسیاری از این پیامها نویسندگی زن یا به نمایندگی از یک زن صورت گرفته است.

به طور کلی ، اشعار عاشقانه مصر باستان ، گرچه طبیعت کاملاً سکولار دارد ، ریشه در سرودهای مقدس دارد که عشق به خدایان و ایزدان را ستایش می کنند - به همین دلیل است که بسیاری از تصاویر در شعرهای عاشقانه با نمادگرایی مذهبی همراه هستند. در اینجا می توانید با ادبیات کلاسیک اروپا مقایسه کنید ، که به نمادهای قابل تشخیص مسیحی اشاره دارد.

بسیاری از مردمان باستان دارای رازی بودند: ظاهراً به زن پیشنهاد می شد كه اگر می توانست شوهر ، برادر یا فرزند خود را از اعدام نجات دهد ، چه كسی را نجات می داد؟ و او پاسخ داد كه شما هنوز هم می توانید یك شوهر پیدا كنید ، فرزندی به دنیا بیاورید ، اما شما نمی توانید برادر خود را جایگزین كنید 

 

البته عاشقان توجه زیادی به زیبایی های یکدیگر کرده اند ، بسیاری از اشعار به عشق به آرزوی جداگانه اختصاص یافته است. همچنین نقوش مودبانه ای وجود دارد که برای خواننده مدرن آشنا است - وقتی مرد رویای تبدیل شدن به برده (!) زن را دارد ، لمس پوست لطیف او ، شستن پاهای او یا ....

 

بیشترین تصاویر در شعر عشق مربوط به یک باغ ، گل یا آب است - که توسط نیروهای باروری شناخته می شود ، و برای ساکنان کویر - نیز سعادتمندی است. تصاویر پرنده دائمی از شکنندگی و اضطراب احساس صحبت می کند - پرنده ، علاوه بر این ، همیشه یا گرفتار یا کاملاً مورد اصابت قرار می گیرد. طبیعتاً عشق با صدمه دیدن مقایسه می شد.

 

جالب اینکه معمولاً زن و شوهر به عنوان چهره های مساوی به تصویر کشیده می شدند.

و اینجا خطوط تقریباً با محتوای شکسپیر آمده است:

 

من روی تخت دراز می کشم

و وانمود می کنم که مریض هستم.

همسایگان به دیدار من خواهند آمد.

معشوق با آنها همراه خواهد شد.....

 

به هر حال ، انگیزه های مشهور در زمان شکسپیر - هنگامی که یک عاشق می توانست با یک جوراب ساق بلند از حواس پرتی قدم بزند یا از عشق بیمار شود - در شعر مصر باستان نیز ثابت بود ، جایی که عاشق تنها نیمی از موهای خود را شانه می کرد و یا خوردن و آشامیدن را فراموش می کرد.