چرا سریال ماهی مرکب محبوب شد

 

دلیل موفقیت جهانی بازی کره ای Squid چیست؟ این سریال چگونه جامعه سرمایه داری مدرن را نقد می کند؟ بازی ماهی مرکب چه عناصری را از سریال های تلویزیونی وام گرفته است؟ کارگردان  هوانگ دونگ هیوک چگونه از جلوه های بصری و موسیقی برای ایجاد فضایی توتالیتر استفاده می کند؟ و چرا با وجود ظلم شدید، این یک نمایش انسان‌گرایانه است؟چگونه The Squid Game، سریال کره ای تلویزیونی نتفلیکس به پر طرفدارترین سریال سال تبدیل شده است.

 

هیاهوی محبوب ترین سریال حال حاضر نتفلیکس که در کمتر از یک ماه حدود 100 میلیون کاربر آن را تماشا کرده اند، اندکی فروکش کرده است و زمان آن رسیده  که یک بررسی بنویسیم.

 

سونگ کی هون دیگر جوان نیست، طلاق گرفته، بدهکار و سربار یک مادر پیر است. حتی پولی که در مسابقات و قمار به دست می‌آید مدت زیادی در دستانش نمی‌ماند. یک روز در مترو با غریبه‌ای مرموز آشنا می‌شود که ابتدا پیشنهاد بازی کودکانه را می‌دهد و سپس مبلغ قابل توجهی به کی‌هون برای شرکت در بازی پیشنهاد می‌دهد. کارت کسب و کار.وقتی سونگ کی هون متوجه می شود که همسر سابق و شوهر جدیدش قرار است دخترش را به آمریکا ببرند شادی مرد با ناامیدی جایگزین می شود  . سونگ کی هون با شماره کارت تماس می گیرد و برای جایزه 40 میلیون دلاری آخرین عضو بازی های مخفی بقا می شود. در میان رفقایش در بدبختی، دوست دوران کودکی او - یک سرمایه دار ورشکسته، یک گانگستر، یک پیرمرد بیمار لاعلاج، یک فراری از کره شمالی، یک مهاجر از پاکستان و بسیاری دیگر که ناامید و بدهکار هستند، وجود دارند.

 

در حالت استرس مزمن، قهرمانان بیش از حد اعتبار به بازی دعوت می شوند. "آیا می خواهید بازی کنید؟" - عبارت از «اره» وام گرفته شده است. این بدهی‌هایی بود که قهرمانان نمی‌توانستند در زندگی عادی خود بپردازند که باعث شد آنها دعوت را بپذیرند و داوطلب شوند تا در یک بازی بقا شرکت کنند، جایی که برنده کل "جک‌پات " را از یک قلک غول‌پیکر می‌گیرد. علاوه بر این، "هرچه کمتر باقی بمانند، بیشتر به دست خواهید آورد." یعنی قلک پس از مرگ بازیکنان بازنده با پول پر می شود. با این کار ظاهراً فیلمساز می خواست ساختار نظام سرمایه داری را نشان دهد که رفاه مالی عده ای بر استخوان عده ای بنا شده است و نه چیز دیگر.

 

اولین آزمایش، به نام "چراغ قرمز و سبز" ... قبلاً آن را در جایی دیده بودم. در فیلم علمی تخیلی ژاپنی The Terrible Will of the Gods (2014) که شیاطین دانش آموزان ژاپنی را گروگان گرفتند و آزمایش کردند، اولین آزمایش یک شیطان دقیقاً مشابه بود! سرقت ادبی؟ به بازیکنان پیشنهاد می شود که انتخاب کنند - بازی را ادامه دهند یا با اکثریت آرا به پایان برسانند. رای گیری در حال انجام است دموکراسی! این یک تفاوت آشکار با Battle Royale بتل رویال تاکشی کیتانو است، جایی که بچه‌ها را به زور به کشتارگاه می‌بردند و آنجا نگه می‌داشتند تا همدیگر را بکشند. بنابراین، کارگردان هوانگ دونگ هیوک، ساختار نظام سرمایه داری را نشان می دهد، جایی که مردم، در پی کسب پول سریع و آسان، خود داوطلبانه، با اعمال خود، با رضایت خود، از سیستم حمایت می کنند و عمداً افراد دیگر، هموطنان خود را به مرگ اجتناب ناپذیر محکوم می کنند.

 

 

در سریال ابتدا این ایده به بیننده القا می شود که ظاهراً زندگی در وضعیت بیکاری و وام بسیار بدتر از شرکت در چنین قرعه کشی است که ضرر برابر با مرگ است. این نوعی "پنجره اورتون" است(چگونه می توان افکار عمومی را درباره یک موضوع تغییر داد). برخلاف «بتل رویال» و «بازی‌های گرسنگی» که به وضوح نشان داده شد که شر، بد است و خیر خوب است، در همان سریال، شر آشکار (قتل بی‌رحمانه صدها انسان بی‌گناه) برای اولین بار به ما ارائه می‌شود. بدی کمتر».

می گویند زندگی در فقر و قرض بدتر از مردن است. برای ترویج این ایده به توده ها که "جمعیت ، در همه چیز مقصر است"، "جمعیت خود داوطلبانه از سیستم حمایت می کند" و "بهتر است بمیریم تا در فقر و افسردگی زندگی کنیم" - به نظر می رسد که این ایده اصلی سریال است، اگر نه برای پایان، که ایده های کاملا متفاوتی را ایجاد می کند. حتی از وسط سریال با "تیله"، در حال حاضر به وضوح، تقریبا در متن ساده، مشخص است که برخی از بازیکنان مستحق مرگ نیستند. اما سیستم به کسی رحم نمی کند، نکته اصلی برای سیستم رعایت قوانین است.

 

در دنیای واقعی ما، مردم داوطلبانه، تحت ترس یا به خاطر پول، از سیستم های توتالیتر حمایت می کنند و دیگران را به رنج و مرگ محکوم می کنند.در این فیلم، مدیریت بازی بر رفتار افراد نظارت می کند - چه کسی به بازی باز خواهد گشت و چه کسی امتناع می کند. و همچنین دنیای واقعی در پشت صحنه پذیرش یا تحریم پروژه هایی را که آنها در جهان تبلیغ می کنند نظارت می کند. نکته اصلی برای او پیروی از قوانین است.

 

"به یاد داشته باشید: اگر هویت شما فاش شود، مساوی مرگ است." مهمانداران بازی صورت خود را زیر ماسک هایی که اشکال هندسی را نشان می دهد پنهان می کنند. و همچنین کارکنان ویژه. خدمات در واقعیت چهره خود را زیر نقاب و شخصیت های ساختگی پنهان می کنند. قهرمانان متحد می شوند تا با هم بجنگند، اما سیستم به گونه ای طراحی شده است که "انسان برای انسان گرگ است" و در چنین شرایطی شخصیت ها متفاوت رفتار می کنند.

 

 

نشان داده می شود که چگونه عده ای در مواجهه با مرگ قریب الوقوع حاضرند به دوستان خود خیانت کنند و تمام دوستی آنها فقط ریا بوده است. نشان داده می شود که چگونه نظام به خاطر قوانین احمقانه خود، افراد خوب را نابود می کند... و بدترین ها باید پیروز شوند. یه جورایی سه قسمت اول رو اصلا دوست نداشتم (خسته کننده و کش دار) اما نزدیکتر به وسط سریال اتفاقات جالب تر شد. با این حال، به طور کلی، شخصیت های سریال به نظر من واقعی نیستند، دور از ذهن، قهرمانان ترسناک هستند و واقعی به نظر نمی رسند. این یک نقطه ضعف قابل توجه سریال از نظر من است.

 

در ابتدا، بازی Squid، بر خلاف بتل رویال و بازی‌های هانکه، هیچ پاسخ جهانی به این سوال که چگونه وضعیت را معکوس کنیم، نمی‌دهد، امیدی به شکستن سیستم توتالیتر نمی‌دهد. به بیننده یک جایگزین پیشنهاد می شود: انتخاب بین زندگی افسرده بی پول در واقعیت، یا مرگ در تعقیب بی رحمانه یک رویای واهی برای پول کلان.  به نظر من، انتقاد محکم هوانگ دونگ هیوکو از سرمایه داری در سریال بازی ماهی مرکب موفقیت آمیز بود و ایده اصلی این است که مردم خودشان به گونه ای از سیستم حمایت می کنند.