فیلم علفزار گریان

اینگونه به نظر میرسد، تعداد انگشت شماری سیاهپوش، با چمدانهای سنگین که دست بچه ها را در دست گرفته بودند و از دریا در ساحلی متروک پیاده می شوند. این تصویری از تبعید و سرگردانی ابدی، متفاوت، به عنوان یک لایت موتیف در کل فیلم جریان دارد، که در آن تاریخ قرن گذشته، سرنوشت یونانی ها و داستانی عاشقانه با موانع و جدایی ها در هم تنیده شده است.

داستان فیلم علفزار گریان

این اولین فیلم از سه گانه تئو آنجلوپولوس است. داستان در سال 1919 با برخی از پناهندگان یونانی از اودسا شروع می شود که به جایی نزدیک تسالونیکی می رسند. در میان این افراد دو بچه کوچک به نام‌های الکسیس و النی هستند. النی یتیم است و خانواده الکسیس نیز از او مراقبت می کنند. پناهندگان یک دهکده کوچک در جایی نزدیک رودخانه می سازند و ما شاهد بزرگ شدن بچه ها و عاشق شدن آنها هستیم. اما دوران سخت دیکتاتوری و جنگ در راه است.
مرکزیت فیلم یک زن است. تسلیم نشدنی به سرنوشت،پسرانش با او، و سپس، در طول جنگ داخلی، که وطن او را در 1944-1949 فرا گرفت، زمانی که آنها در طرف مقابل جنگیدند، و پسرانش را از دست داد، و همچنین شوهرش را که قبل از جنگ جهانی دوم به آمریکا رفت. آخرین نامه در سال 1945 از اوکیناوا. او درباره خوابی که دیده می نویسد: ...خم شدی و دستت به علف های خیس رسید. وقتی آن را برداشتید، چند قطره غلتید و از آن سرازیر شد. مثل اشک روی زمین..."

نقد فیلم علفزار گریان

در آغاز دهه 2000، تئودوروس آنجلوپولوس کار بر روی یک پروژه در مقیاس بزرگ را آغاز کرد . فیلم سه گانه the weeping meadow . سه گانه ای از تاریخ یونان قرن بیستم، که به دلیل مرگ زودرس تئودوروس آنجلوپولوس آن را به پایان نرساند. با این حال، دو فیلم اول به ترتیب در سال 2004 و 2008 اکران شدند. اولین قسمت از این سه گانه، علفزار گریان ، ما را به زمانی می برد که آنجلوپولوس فیلم های سیاسی جهانی و فوق العاده طولانی را خلق کرد: "کمدین ها"، "شکارچیان" و "اسکندر کبیر". با این حال، تجربه کار با آنتونیو " تونینو " گوئرا (Tonino Guerra) تأثیر جدی هم بر مفهوم "علفزار گریان" و هم در اجرای آن بر جای گذاشت. بعلاوه، احتمالاً هیچوقت یک کارگردان یونانی تا به حال چنین فیلمی در مورد عشق خلق نکرده است که با مرزهای مکانی و زمانی جدا شده باشد. موسیقی متن Karaindrow احتیاج به معرفی ندارد: مثل همیشه باشکوه، تراژیک و در مقیاس بزرگ است.

شخصیت اصلی فیلم سینمایی علفزار گریان یک آکاردئونیست است، بنابراین موضوع موسیقی بسیار طبیعی در طرح بافته شده است. طول باورنکردنی فیلم دشت گریان (تقریباً سه ساعت) البته نه. کمدین ها (3 ساعت و 40 دقیقه) یا اسکندر کبیر (3 ساعت و 15 دقیقه)، اما با رد کردن ساعتی که همیشه هنگام تماشای علفزار گریان به آن نگاه میکنید، قابل قیاس نیست. با همه طولانی بودنش، این فیلم فوقالعاده دراماتیک است، تراژدی در آن به پایان نزدیکتر میشود، تا در پایان فیلم دشت گریان تقریبا غیرقابل تحمل شود (فیلم های کمی وجود دارد که غم و اندوه مادر و جنون از دست دادن اینقدر دیوانهوار نشان داده شود. ، با دقتی که حتی یک بیننده باتجربه هم می ترسد). با وجود گستره جهانی آن دوران (تقریبا سی سال)، هیچ احساسی وجود ندارد که زمان در روایت نشده باشد: وقایع تاریخ جهان در پس زمینه می گذرند و هرگز به محتوای اصلی فیلم تبدیل نمی شوند.

موضوع دردناک اصلی سینمایی علفزار گریان تاریخ یونان قرن بیستم - جنگ داخلی اواسط و اواخر دهه 1940، که آنجلوپولوس بیش از یک بار در کار خود به آن پرداخته است (به عنوان مثال، در "سفر به کیترا")، در فیلم الفزارگریان در یک تلاقی، اما تقسیم خانواده ها به احزاب متخاصم به منظور تبدیل شدن به منبع غم شخصی برای شخصیت در پایان فیلم است. درام تاریخ یونان، ابتدا به عنوان پسزمینه برای شخصیتهای اصلی، و سپس با هجوم بیشرمانه به زندگی خصوصی (سرکوب برای پناه دادن به یک شورشی نیز در اینجا نشان داده شده است)، خانوادهها را نابود میکند و عزیزان را بیشتر و بیشتر از هم جدا میکند. شایستگی آنجلوپولوس و گوئرا این است که توانستند تدریجی بودن این تهاجم، نامرئی بودن آن را نشان دهند. اشراف یونانی که در دهه 1920 از اودسا به یونان گریختند در کشور خود سرپناهی پیدا نکردند و در نهایت در درگیری های داخلی آنچه داشتند - خانواده هایشان - را نیز، از دست دادند.
آنجلوپولوس نه تنها از نظر احساسی، بلکه از نظر زمانی نیز نسبت به بیننده بی رحم است و او را مجبور می کند تا در فیلم the weeping meadow مجالس بی پایان، رقص ها، تعطیلات و رویدادهای دیگری را که برای داستان بیان شده و بی اهمیت هستند تماشا کند. با این حال، او به این سرگرمی سرگرم کننده خانواده های پرجمعیت یونانی نیاز دارد تا بیننده ببیند که چگونه درگیری های نظامی، مبارزه طبقاتی، سرکوب، خشونت و حتی سیل به زندگی آنها هجوم می آورد. همه این تهاجمات تنها به دنبال یک چیز هستند - متزلزل کردن و از بین بردن پیوندهای خانوادگی قوی، که در حال حاضر ناگسستنی باقی مانده است. با این حال، همانطور که از فیلم های دیگر او می دانیم، آنجلوپولوس یک بدبین است، به این معنی که خانواده ها در نهایت نه در جنگ جهانی دوم، بلکه توسط جنگ داخلی در یونان نابود خواهند شد.

تماشای علفزار گریان به دلیل تمرکز غم و اندوه انسانی که در آن مشاهده میکنید، به دلیل تکرار فوق العاده قدرتمند اما دردناک صحنههایی که هرگز تمام نمیشوند، گاهی غیرقابل تحمل است. در عین حال، ما خشونت و قتل را در فیلم علف زار گریان نمی بینیم، همه اینها از چشمان ما پنهان است (البته نه به اندازه "نگاه اولیس"، اما هنوز از کادر خارج شده است). وحشتناک تر آن چیزی است که نشان داده نمی شود. بنابراین، تقریباً سه ساعت تماشای صفحه، علیرغم نمایش طولانی جنبههای شاد زندگی، در بیان وحشت زندگی انسان به شدت بیرحمانه است. بنابراین، کاملاً منطقی و طبیعی است که فیلم به مدت 2 ساعت و 40 دقیقه پخش شود؛ به این ترتیب وظیفه مهمی را انجام می دهد - نشان دادن درهم آمیختگی رنج و سرگرمی در زندگی، تلاش بیهوده مردم برای حفظ خانه و آسایش با وجود ضربات کوبنده تاریخ بر درهایشان.زمین گریه می کند.نتیجه: علفزار گریان فیلم درباره مرگ است. کشور، ایالت، مردم، هر کسی که تصادفاً در این چرخ گوشت بیفتد در حال مرگ است. قرن بیستم خونین خیلی چیزها درک نمی شود، خیلی ها فراموش می شوند و چنین فیلم هایی مثل فیلم علفزار گریان به هر یک از ما باز می گردد تا بفهمیم کی هستیم و چرا اینقدر بی رحم هستیم.

علف زار گریان مملو از نمادهایی است، مانند: رودخانه - چیست؟ اشک یا نمادی از گذرا بودن زندگی و بی معنایی آن؟ ملحفه های سفید در فیلم دشت گریان به عنوان نشانه ای از پاکی افرادی که به سختی به گیره های لباس آویزان هستند؟ و خون قرمز روی آنها؟ - مرگ، قتل این مردم پاک. در علفزار گریان قایق نماد دور شدن از مشکلات، رفتن و در عین حال مردن است، مانند الکسیس... فیلمی بسیار هوشمندانه و بی رحمانه.همه ما فرزندان این قرن هستیم و در هر یک از ما عفونتی از ظلم، ترس و خشونت وجود دارد.

the weeping meadow فیلم نه سرگرم کننده است و نه اکشن. آنها در مورد اینها می گویند - نه برای ذهن های متوسط . تعریف من عمیقا و پیچیده روانشناختی است. در مرکز فیلم چمنزار گریان ، سرنوشت و عشق یک زوج زیبا، النی و الکسیس، در برابر پسزمینه سرنوشت غمانگیز دیاسپورای یونانی است که از مهاجرت (فرار از سرخ ها)، جنگ (مدنی و جنگ جهانی دوم) جان سالم به در برده است. از اولین فریم های فیلم الفزار گریان ، النی و الکسیس در حالی که هنوز بچه بودند، دست به دست هم می دهند. آنها کل فیلم الفزارگریان را اینگونه می گذرانند - با هم و دست در دست هم. خواهر و برادر ناتنی در کودکی عاشق یکدیگر شدند و این احساس را در طول زندگی خود حمل کردند (احتمالاً این فقط در بین یونانی ها اتفاق می افتد).

هیچ مانع هیولایی در زندگی آنها نمی تواند اتحاد آنها را بشکند. النی در 15سالگی دوقلو به دنیا آورده بود؛ بچه ها را پنهان کرده و از آنها گرفتند. او با الکسیس با لباس عروس به هیچ کجا فرار کرد - بدون امرار معاش، بدون سرنخ "کجا داریم فرار می کنیم؟" و همه اینها - بدون صحنه های جنسی و جلوه های دیدنی و اعترافات دلخراش - تأثیرگذار است. همان سرنوشت مردمشان - بارها در فیلم مضمون بی قراری، سرگردانی و این سوال: کجا برویم؟
نتیجه اصلی که برای خودم گرفتم. گاهی لازم است برخلاف عقل سلیم به سرگردانی و یتیمی و بی قراری و فداکاری رضایت داد. به نام همان عشق و زندگی. خانه و روش زندگی خود را برای زنده ماندن ترک کرد. با تشکر از تئو آنجلوپولوس برای چنین فیلم واقعی و فوق العاده زیبایی.من به همه تماشای فیلم علفزار گریان را توصیه می کنم.

بازیگران فیلم علفزار گریان

كارگردان: تئو آنجلوپولوس/ نویسنده: تئو آنجلوپولوس، تونینو گوئرا، پتروس ماركاریس، جورجیو سیلواگنی/ بازیگران : الكساندرا آیدینی (النی)، نیكوس پورسانیدیس (مرد جوان)، جیورجوس آرمنیس (نیكوس، ویولون‌زن)، واسیلیس كلووس (اسپیروس)، اوا كوتامانیدو (كاساندرا)، تولا استاتوپولو (زن قهوه‌خانه)، میشل یاناتوس (زیسی، نوازنده كلارینت)/ فیلمبردار: آندریاس سینانوس/ موسیقی: النی كارایندرو/ تدوین: جیورجوس تریاندافیلو / تهیه كننده: تئو آنجلوپولوس، فوبه اكونوموپلو، آمدیو پاگانی/ انتخاب بازیگر: هاریا پاپادوپولوس/ رنگی، 185 دقیقه نسخه یونانی و 170 دقیقه نسخه امریكایی، محصول 2004 یونان/ برنده یك جایزه و پنج نامزدی