آستن در این یادداشت حراج شده ، نامه ای تخیلی و پر طعنه به  همکار خود نوشته است و شخصیتهای تکراری و کلیشه ای داستان های او را مسخره مینماید.

کتاب «لیدی مک لارن» هفتصد صفحه می باشد و در چهار جلد منتشر شده بود.

آستن در بخشی از نامه خیالی اش آورده است : «اگر خانم هانتر می دانست خانم جین آستن چقدر از موضوع داستان لذت می برد قطعا لطف کرده و چهار جلد دیگر هم در مورد خانواده فلینت به کتابش اضافه می کرد»

جین آستن، اغلب نویسندگان زن هم دوره اش را به خاطر سبک درام و خسته کننده قصه های عاشقانه مورد طعنه قرار می داد.

او توانایی های ادبی خودش را به خوبی می شناخت و با خواندن کتابهای متفاوت یاد گرفت از چه چیزهایی پرهیز کند تا داستانهایش جالب و خواندنی شوند.

جین آستن به عنوان نویسنده ای صاحب سبک در ۱۸۱۱ تا ۱۸۱۶، چهار رمان ‌«عقل و احساس»، «غرور و تعصب»، ‌«منسفیلد پارک» و «اما» را نوشت .

  جین آستن در شیوه نگارش خود صدای راوی را با عمیق ترین احساسات شخصیتهای قصه پیوند میداد. با خواندن داستانهای جین آستن می توان با شخصیتها ی آن همذات پنداری کرد و در عین حال، با نگاهی انتقادی و از فاصله ، مسائل را دید و جنبه های مختلف آن را بررسی کرد.

احتمال مرگ با آرسنیک

جین آستن در هجدهم ماه ژوئیه سال ۱۸۱۷ در چهل و یک سالگی درگذشت و با تلاش های زیاد مورخان هنوز علت مرگرا تشخیص نداده اند..

چندی پیش، مقاله ای در وب سایت کتابخانه بریتانیا انتشار یافت و تنوری تازه ای را در مورد علت مرگ جین آستن مطرح نمود.در این مقاله علت احتمالی مرگ جین آستن مسمومیت با آرسنیک عنوان شده بود که می احتمال دارد از آب آلوده  و یا ناشی از اشتباه پزشکی باشد.

در سال ۱۹۹۹، یکی از نوادگان جین آستن میز تحریر او را به کتابخانه بریتانیا اهدانمود. در این میز، سه عینک طبی با عدسی های محدب برای چشم های دوربین وجود داشت  که دوتای آن شماره های بالا داشتند.

جین آستن در نامه هایی که در سالهای آخر عمرش می نوشت  از ضعف بیناییگفته بود.

 احتمالدارد چشمان آستن آب مروارید داشته که  علتش احتمالا  دیابت و یا مصرف برخی از مواد شیمیایی از قبیل آرسنیک به مدت طولانی می باشد.

از آنجایی که در آن دوران، درمانی برای دیابت وجود نداشت  و افراد مبتلا به این بیماری در سنین  پایین از دنیا می رفتند، احتمال مسموم شدن جین آستن با آرسنیک زیادمی باشد.البته این بدان معنا نمی باشد که کسی از روی قصد او را مسموم کرده  باشد، در قرن نوزدهم بسیاری از داروها،مقداری آرسنیک داشتند.

سال گذشته من مدتى را در «ت» گذراندم، در گراند هتل که در انتهاى دوردست ‏ساحل، رو به دریا قرار داشت. به دلیل دود و بخارى که از آشپزخانه‌ها و آب‏‌هاى مانده‏ برمی‌خاست و ابتذال مجلل پرده‌هاى نقش ‏دارى که تنها شى‏ء متفاوت روى دیوارهاى ‏لخت خاکسترى بود و تزئینات این تبعید را کامل می‌کرد، سخت دلتنگ بودم؛ آنگاه ‏روزى همراه با تندبادى که خبر از توفان می‌داد، در راهرویى به سوى اتاقم قدم ‏برمی‌داشتم که بوى نادر دلاویزى درجا میخکوبم کرد. دریافتم که نمی‌شود از ماجرا سردرآورد، اما بو، آن چنان پرمایه و آن چنان به نحوى پیچیده گلستانى بود که به گمانم ‏تمامى باغ‏‌هاى گل وگلزارها را لخت کرده بودند تا چند قطره از آن عطر تولید کنند. این‏‌ برکت نفسانى آن چنان نیرومند بود که زمانى دراز پابه‌ پا کردم بى‌آن که پیش بروم؛ آن‏سوى شکاف درى نیمه‏ باز که تنها راه خروج آن بوى مست کننده بود اتاقى یافتم که به‏ رغم یک نگاه آنى، حضور شخصیتى بس متعالى در آن احساس می‌شد. چگونه مهمانى ‏می‌توانست در دل چنین هتل تهوع آورى، محرابى چنین پاک به خود اختصاص دهد، به‏ خلوتگاهى چنین مهذب تکامل بخشد و برج عاجى منزوى از رایحه دلاویز برپا کند؟ صداى پاهایى، ناپیدا از سرسرا و پیش‏تر از آن، حرمتى تقریبا مذهبى مانعم شد که با آرنج در را بازتر کنم. به یکباره، باد خشمگین، پنجره فکسنى راهرو را درهم شکست، بادى شور با موجى گسترده و تند به درون وزید و آن عطر گلستانى غلیظ را بى‏ آن که به ‏کلى در خود غرق کند، در هوا پراکنده کرد.
من هیچگاه مقاومت ظریف آن عطر اصیل را از یاد نخواهم برد که با جان مایه خود بربوى آن باد گسترده فائق آمد. وزش باد، در اتاق را بسته بود و به ناگزیر به طبقه پائین رفتم. اما حاصل بخت و اقبال بد و آشفته این بود: وقتى درباره ساکنان اتاق ۴۷ (چون آن‏ موجودات گزیده نیز مثل دیگران شماره داشتند) پرس و جو کردم، تنها اطلاعى که مدیر هتل توانست پیدا کند، مشتى اسم آشکارا مستعار بود. تنها یکبار صداى متین و لرزان وموقر و آرام مردانه‌اى را شنیدم که گفت: «ویولت»، و صداى آهنگین فوق طبیعى زمانه‌اى‏ را که پاسخ داد: «کلارنس». به رغم این دو نام انگلیسى، بنا به گفته کارکنان بومى هتل به‏ نظر می‌رسید که غالبا به زبان فرانسوى حرف می‌زنند- و بى‌هیچ لهجه خارجى.
چون غذای‌شان را در اتاقى خصوصى می‌خوردند، نمی‌توانستم ببینمشان. تنها یک‏بار، در طرح و خطوطى محو، آنچنان به نحوى روحانى نمایان، آن چنان به نحوى یگانه ‏مشخص که در ذهنم به صورت یکى از متعالی‌ترین مظاهر زیبایى باقى مانده است، زنى‏ بالا بلند را دیدم که از نظر دور مى‏ شد، چهره‌اش گریزنده، اندامش لغزان در روپوشى ‏دراز و پشمین به رنگ قهوه‌اى و صورتى.
چند روز بعد، همانطور که از پلکانى کاملا دور از آن راهروى اسرارآمیز بالا می‌رفتم، بوى خوش خفیفى، به طور قطع همانند همان بوى بار اول را حس کردم. به‏ سمت راهرو پیش تاختم و همین که به آستانه در رسیدم، هجوم همان عطرهاى وحشى‏ که مثل موجودات زنده می‌غریدند و مردم پرمایه‌تر می‌شدند، کرختم کرد. از میان در کاملا گشوده، آن اتاق بی‌مبلمان انگار دل و روده‏‌اى بیرون ریخته بود. چیزى حدود بیست شیشه کوچک شکسته روى پارکت کف اتاق، آلوده به لکه‌هاى خیس، پخش و پلا بود. مستخدم بومى که داشت کف اتاق را کهنه می‌کشید گفت «امروز صبح رفتند. عطردان‏ها را شکستند تا کسى از عطرشان استفاده نکند، نمی‌توانستند همه را درچمدان‏هایشان که انباشته از اجناسى بود که از این جا خریده بودند جا دهند. چه وضع ‏بلبشویى!» من یکى از عطردان‏ها را که هنوز چند قطره ‏اى در آن مانده بود قاپیدم. این‏ قطره‏‌ها که از چشم آن مسافران مرموز دور مانده بود، هنوز اتاقم را عطرآگین می‌کنند.
من در زندگى ملال‏ آور خود، روزى از عطرهاى تراویده از دنیایى که آن قدر دلاویز بود مست شدم. این‏ها منادیان زحمت افزاى عشق بودند. ناگهان خود عشق آمده بود، باگل‏هاى سرخش و فلوت‏هایش، تندیس‏گر، کاغذین جامه، دربسته که هر چیز پیرامون‏ خود را معطر می‌کرد. عشق با تندترین نفس اندیشه‌ها درهم آمیخته بود، نفسى که بی‌آن‏که عشق را تضعیف کند، لایتناه‌اش کرده بود. اما من از خود عشق چه می‌دانستم؟ آیا من، به نوعى به رازش پى برده بودم؟ درباره‌اش آیا چیز دیگرى می‌دانستم جز آن عطر اندوهش و بوى عطرهایش؟ آنگاه، عشق رفت و عطرها از عطردان‏‌هاى خرد شده، باغلظت ناب‌ترى بیرون تراویدند. رایحه یک قطره تضعیف شده، هنوز که هنوز است‏ زندگی‌ام را بارور می‌کند.

مارسل پروست نویسنده کتاب در جستجوی زمان از دست رفته

زیباترین کتاب

ارزش این کتاب در دلخوشی های آشپزی پیشنهادی نیست ، بلکه در درک توانایی روح انسان برای فراتر رفتن از شرایط و ادامه رویای گذشته و آینده است. این یک زبان جدید ارتباطی بود و رویا پردازی در باره غذا به آنها اجازه می داد وحشتهای زندان را فراموش کنند.

1. لئو تولستوی آنا کارنینا: آناکارنینا

2. میخائیل بولگاکف استاد و مارگاریتا: ولند

3. راز باغ فرانسیس هوجسون برنت: کالین کراون

4- ویلیام شکسپیر هملت: روح پدر هملت

5. ویلیام شکسپیر هملت: اوفلیا

6. میخائیل لرمانتف ماتسوری:ماتسوری

7. گابریل گارسیا مارکز صد سال تنهایی: ربه

8. لئو تولستوی جنگ و صلح: پیر بزوخوف

9. دونا تارت Goldfinch: تئو دککر

10. فئودور داستایوسکی جنایت و مکافات: راسكولنیكف

 

شامگاه 3 اکتبر سال 1849 در بالتیمور ، دکتر جوزف اسنودگراس ، که از دوستان دیرینه ادگار آلن پو بود ، یادداشتی دریافت کرد: "در نزدیکی محل رای گیری منطقه 4 ، در میخانه ریان ، یک آقای نسبتاً پریشان وجود دارد که بنام Edgar A. Poe شناخته شده است. وی گفت: "به نظر می رسد او در وضعیت بسیار ناجوری قرار گرفته است و می گوید با شما آشنا است. جوزف اسنودگراس، هنگامی که دوستش ادگار آلن پو را پیدا کرد ، در وضعیت وخیمی قرار داشت - تقریباً به حالت اغما افتاده بود ، سپس به کما رفت. چهار روز بعد ، وی در یک بیمارستان محلی درگذشت و در ارزانترین تابوت ، در گوشه ای دور از گورستان دفن شد. تمام سوابق و اسناد پزشکی ، از جمله شناسنامه او ناپدید شده بود. ممکن است که آنها اصلاً وجود نداشته باشند. پزشکی آن زمان نتوانست (و خیلی هم تلاش نکرد) برای پاسخ به این سؤال که چرا نویسنده مشهور اینگونه درگذشت ، بنابراین نظریه های مختلفی پدید آمد.

پرتره ادگار آلن پو ، 3 هفته قبل از مرگ نویسنده

نسخه اصلی برای مرگ ادگار آلن پو البته الکل بود که نویسنده مدتها با مشکلاتی روبرو بوده است. بیماریهای مختلف احتمالی دیگری نیز در نظر گرفته شده است: تومور مغزی ، دیابت ، سفلیس ، سکته مغزی، بیماری های قلبی عروقی یا آپوپلی ،  الکل ، صرع ، مننژیت و وبا. یک نظریه جالب ، وضعیت وخیم ادگار آلن پو را با انتخابات کنگره و مجلس قانونگذاری مریلند ، که در آن زمان در بالتیمور برگزار می شد ، مرتبط می کند. ظاهراً ، در اواسط قرن 19 ، هیچ لیست انتخاباتی وجود نداشت ، بنابراین "کاندیدا های سیاسی" گذشته بعضی اوقات به سادگی رأی دهندگان فقیر را با توزیع  سخاوتمندانه الکل و حتی زور و کتک ، مجبور می کردند چندین بار رأی دهند. نویسنده مستعد نوشیدن زیاد بود ، خیلی خوب می توانست به یک اکسسوری تصادفی تبدیل شود و قربانی چنین "مبارزه سیاسی" شود.

یک تئوری رایج دیگر ، خودکشی احتمالی یا به اصطلاح تلاشبرای خودکشی بود. اگر به تاریخچه مشکلات زندگی او نگاه کنیم ، ادگار آلن پو می تواند در این باره به طور اصولی تصمیم بگیرد: با وجود موفقیت های ادبی ، او بسیار ضعیف زندگی کرد ، چون زیاد می نوشید ، در سالهای اخیر کمتر و کمتر می نوشت ، و مجبور شد حتی در دادگاه ها از شهرت خود دفاع کند. تنها درآمد پایدار او ارائه سخنرانی بود ، اما حتی گاهی اوقات به دلیل نوشیدن زیاد این درآمد را از دست می داد. یک سال و نیم پیش از وقایع توصیف شده ، نویسنده همسر محبوب خود را از دست داد و بسیار نگران بود. اما ، از طرف دیگر ، اندکی قبل از مرگ او ، به نظر می رسید همه چیز چندان بد نیست: ادگار آلن پو با عشق دوران کودکی خود آشنا شد ، به او پیشنهاد ازدواج داد و حتی به خاطر همین او به جامعه هوشیار "پسران اعتدال" پیوست. قرار بود عروسی برگزار شود و نویسنده بزودی مسائل مالی را برطرف کند - منتخب وی ثروتمند بود.

برای درک وضعیت ، متخصصان دانشگاه لنکستر و دانشگاه تگزاس یک مطالعه غیرمعمول انجام دادند. آنها 309 نامه ادگار آلن پو ، 49 شعر و 63 داستان را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. یک برنامه رایانه ای متناسب با واژگان قرن نوزدهم در آثار ادگار آلن پو برای نشانگر کلمات جستجو شد که روانشناسان گرایش خودکشی یک شخص را تعیین می کنند.

مشخص است که در افراد افسرده ترکیب واژگانی زبان نوشتاری و گفتاری به طرز چشمگیری تغییر می کند: علاوه بر واژگان منفی آشکار مثل "مرگ" ، "متوفی" و غیره ، استفاده از ضمایر اول شخص در مفرد ("من" ، "مال من") افزایش می یابد. اما ضمایر موجود در جمع ("ما" ، "مال ما") کمتر می شوند - گویا شخص خود را در حالت انزوا می داند و خود را از اجتماع انسانی دور می كند. تعداد مفاهیم مثبت ("زندگی" ، "نور" ، "شادی") نیز کاهش می یابد. البته چنین تحلیلی و حتی تجزیه و بررسی سالهای خلاقیت ، بدون استفاده از رایانه غیرممکن خواهد بود ، زیرا میزان اطلاعات مورد بررسی بسیار زیاد است.

دانشمندان داده هایی به دست آوردند که به آنها امکان می داد نتیجه گیری های کاملاً واضحی انجام دهند. آنها واقعاً در متون ادگار آلن پو "الگوهای ماندگار افسردگی" را دیدند ، اما آنها به سالهای آخر کار او مراجعه نکردند. حداکثر تعداد کلمات نشانگر در بزرگترین سالهای  موفقیت نویسنده و همچنین پس از درگذشت همسرش یافت شد. در مورد 1849 ، ادگار آلن پو در آن زمان قطعاً از وضعیت افسردگی رنج نمی برد و بر این اساس مستعد خودکشی نبود.

محققان در این مورد ، هدف خود را برای پاسخ به این سؤال که چرا ادگار آلن پو درگذشت ، تعیین نکردند ، اما یکی از نسخه های احتمالی قطعی شد. برای طرفداران کار نویسنده بزرگ و فقط برای دوستداران معماهای تاریخی ، نتیجه گیری دانشمندان آمریکایی مورد توجه بسیاری است.به هر حال ، نسخه کلاهبرداری در انتخابات ، با تمام اصالت آن ، مبنای کاملاً موثقی دارد - موارد مشابه از سایر افراد ثبت شده است ، و تاریخ جرم در انتخابات ایالات متحده به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است.

کوبی برایانت ، بازیکن بسکتبال سالها است که طرفدار استعداد پائولو کوئلیو است ، به ویژه به افسانه معنوی او "کیمیاگر" علاقه دارد. در اوت سال 2019 ، افسانه NBA (اتحادیهٔ ملی بسکتبال در انگلیسی: National Basketball Association) تمایل به نوشتن کتاب برای کودکان را با پائولو کوئلیو  به اشتراک گذاشت و پائولو کوئلیو به گرمی از برایانت حمایت کرد.

اگر این کتاب مورد تقاضا قرار می گرفت ، می توانست یک سری کار را برای کودکان آغاز کند. قرار بود در کتاب جدید ورزش و جادو به هم آمیخته شوند. پائولو کوئلیو و کوبی برایانت یک رمان کودکانه را تصور کردند تا کودکان فقیر و محروم بتوانند ببینند که چگونه ورزش ، سخت کوشی و عزم و اراده به غلبه بر سختی ها کمک می کند. به گفته نویسندگان ، این کتاب برای امیدواری به همه کودکان بود.

کوبی برایانت در یکی از مصاحبه های خود گفت که او ایده ای از کار ، یک طرح کامل و توسعه آن دارد. او می دانست از کجا کتاب را شروع کند و ماجراهای شخصیت ها چگونه به پایان می رسد. این بسکتبالیست از طریق شرکت چندرسانه ای خود Granity Studios با نویسندگان مختلف ارتباط برقرار کرد. اما آخرین پروژه برای او بسیار مهم بود. برایانت اعتراف کرد که همکاری با پائولو کوئلیو باعث می شود کار هزار بار بهتر از این شود که اگر تصمیم گرفت به تنهایی کتاب بنویسد و منتشر کند.

کوبی برایانت  / عکس

کوبی برایانت و پائولو کوئلیو آهسته شروع به کار کردند و تلاش کردند اثری ادبی را خلق کنند که برای نسل جوان جالب باشد. پس از خواندن ، کودکان باید با وجود وضعیت اجتماعی یا مالی ، تمایل به پیشرفت را احساس می کردند. این بسکتبالیست در آماده کردن کتاب به عنوان نمونه ای مثبت برای کودکان در سراسر جهان توجه ویژه ای داشت.

کوبی برایانت  فعالیت ورزشی خود را در مدرسه آغاز کرد و پس از دریافت آموزش متوسطه ، با دستیابی به موفقیت غیرقابل تصور در بسکتبال ، بازی در NBA را آغاز کرد. او 5 عنوان قهرمان ، دو مدال المپیک و چهار جوایز مسابقه  را کسب کرده است. او هرگز بعد از پیروزی های خود استراحت نکرد و همیشه برای پیشرفت  جدید تلاش می کرد.

وی پس از پایان کار خود در NBA ، فیلم انیمیشن بسکتبال عزیز را کارگردانی کرد که در سال 2018 اسکار بسکتبالیست حرفه ای را به اسکار رساند. زندگی او  می توانست نمونه ای از استقامت و عزم و اراده باشد.

اما در اواخر ژانویه سال 2020 ، هلیکوپتر شخصی کوبی برایانت ، که در آن وی به همراه دختر 13 ساله خود جیانا و هفت دوست دیگر خانواده وی بودند ، در Calabas ، کالیفرنیا سقوط کرد. همه مسافران فوت شدند.

این فاجعه در 26 ژانویه اتفاق افتاد و دو روز بعد پائولو کوئلیو قصد خود را برای از بین بردن پیش نویس های کتاب اعلام کرد که با همکاری بازیکن بسکتبالیست افسانه ای نوشته شده است.

به گفته نویسنده ، برایانت از این کتاب خواسته بود كه به همه كودكان محروم نمونه ای از چگونگی غلبه بر سختی ها از طریق ورزش را نشان دهد. اما بدون همکاری بسکتبالیست افسانه ای ، کار تمام معنا را از دست می دهد و بنابراین هیچ دلیلی برای پایان دادن به این پروژه بدون الهام بخش ایدئولوژیک و نیروی محرک آن وجود ندارد.

پائولو کوئلیو با استدلال هواداران بسکتبالیست با مرگی تراژیک ، که نویسنده را ترغیب کرد این کتاب را به یاد کوبی برایانت تمام کند ، موافقت نکرد. در عین حال ، این رمان نویس معتقد است که پدیده و میراث خلاق بسکتبالیست افسانه ای همچنان باید در نسل های آینده مورد مطالعه قرار گیرد.ارتباط با برایانت نویسنده مشهور کوئیلو را متقاعد کرد که این ورزشکار ایده های بسیاری در رابطه با حوزه های مختلف زندگی دارد. او فردی بسیار متنوع بود و استعدادهای او فراتر از بسکتبال گسترش می یافت.

پائولو کوئلیو خاطرنشان کرد که خود او هنگام کار با کوبی برایانت چیزهای زیادی آموخته بود. در همان زمان ، نویسنده قصد خود را برای نوشتن کتاب در مورد آن درسهایی که از برقراری ارتباط با افسانه بسکتبال و مردی با روح عالی آموخته بود ، اعلام کرد.

پائولو کوئلیو یکی از نویسندگان بسیار پربازدید روی زمین است. وی به عنوان مشاور یونسکو منصوب شد و از غلبه بر مشکلات پیش روی قاره آفریقا مراقبت کرد. وی بالاترین بررسی ها و جوایز بین المللی را دریافت کرد.

ماجرای اولین داستان صمد بهرنگی است که در مسابقه‌ ی داستان نویسی با داوری احمد شاملو رتبه‌ای بالاتر از داستان نویسنده ، محمدعلی سپانلو کسب کرد.
صمد بهرنگی هنوز 18 سالش نشده بود که «عادت»، نخستین داستانش را نوشت. برخلاف آنچه در تماميِ منابع آمده، صمد «عادت» را در ١٣٣٩ ننوشته بود. در سال ١٣٣٨ چهارمين دوره‌ی مسابقات داستان‌نويسی کشوری (اطلاعات جوانان) برگزار شد و هيأت داوران علی‌اصغر صدر حاج سيدجوادی، رضا سيدحسينی، ايرج قريب و احمد شاملو بودند.

نام‌های برگزيده‌ها هم مثل هيات داوران جالب است. «اطلاعات جوانان» در يکي از شماره‌هاي خود در سال ١٣٣٨ کل ماجرا را اين طور شرح مي دهد: «آقای شاملو که از داستان‌نويسان برجسته و باتجربه‌ی امروزند خواهش ما را برای شرکت در اين داوری قبول نمود و به اين ترتيب هيأت پنج‌نفری داوران ما در اين دوره تشکيل يافت. امتيازات:

سطح نمرات در اين دوره نسبت به دوره‌هاي قبل کمي بالا بود. بعد از جمع امتيازات خسرو آريا دانش‌آموز شيرازی که «زنک دوم» (زنگ دوم؟) را نوشته بود با مجموع ٧٤ امتياز رتبه اول را بدست آورد. نصرالله فخاريان جوان آباداني که براي اول شدن نيز شانس زيادي داشت با مجموع ٧١ امتياز دوم شد. محمود طياري از رشت با ٥/٦٩ امتياز سوم شد. فخاريان «ديوار» و طياري «نقش» را نوشته بود.» گزارش به پايان نرسيده.

قرار است دو نام ديگر هم به برگزيده‌ها اضافه شود. دو نويسنده‌ ی آماتور که نامشان را هیچکس تا آن روز نشنیده است. عکس برگزيده‌ها را هم بالاي گزارش چاپ کرده‌اند. دومي از سمت چپ جوانی را نشان می‌دهد، با استخوان‌هايی درشت در فک و گونه و دماغي بدقواره که انگار جز اين صورتِ تخت، بر هيچ صورت ديگری نمي‌نشيند. نام او صمد بهرنگي است که «از تبريز با ٦٦ امتياز چهارم شد. او «عادت» را نوشته بود. «مرگ خورشيد» نوشته محمدعلی سپانلو ٦٥ امتياز آورد و در رديف پنجم قرار گرفت».