اگر از طرفداران بازی های استراتژیک و به ویژه استراتژی های نوبتی هستید حتما با مجموعه بازی های Civilization آشنا هستید. نسخه‌ی ششم از این مجموعه سال گذشته عرضه شد و حالا بسته‌ی الحاقی ای برای این بازی با محتویات جدید معرفی شده. این بسته Rise and Fall (صعود و سقوط) نام دارد و شامل چالش ها، انتخاب ها و صد البته استراتژی های جدیدی برای پیروزی در بازی خواهد بود. (سیارک) 

بازیکن قادر خواهد بود با استفاده از ساختمان ها، منطقه ها، نیرو ها و عجایب جدید تمدن خود را به یک عصر طلایی (و یا در صورت انتخاب های غلط به یک عصر تاریکی) هدایت کند.

چند ویژگی اصلی که در حال حاضر از آنها رونمایی شده به شرح زیر است:

عصر های بزرگ:

با جلو رفتن زمان و با توجه به عملکرد شما در نوبت هایی که گذشته، عصر های بعدی شما مشخص می شوند. در صورتی که خوب بازی کرده باشید و امتیاز بالایی طی عصر قبلی کسب کرده باشید وارد یک عصر طلایی خواهید شد و می‌توانید از امتیاز های ویژه ای بهره ور شوید. در صورتی که عملکردتان متوسط باشد وارد یک عصر معمولی خواهید شد. اما اگر بخت با شما یار نبوده باشد و یا به دلیل مهارت اندکتان امتیاز کمی دریافت کنید تمدن شما در یک عصر تاریکی فرو می‌رود، هرچند عصر تاریکی تماما هم بد نیست و برخی امتیاز های ویژه را فقط در عصر های تاریکی می‌توانید انتخاب کنید. اگر بتوانید در یک عصر تاریکی شدیدا خوب عمل کنید به طوری که امتیازتان برای دوره‌ی بعد شما را وارد یک عصر طلایی کند، به دلیل عملکرد فوق العاده تان وارد یک عصر حماسی خواهید شد و قادر خواهید بود به جای فقط یک امتیاز ویژه، از چند امتیاز بهره مند شوید.

وفاداری:

حالا به غیر از خوشحال بودن کل تمدنتان باید به فکر تک تک شهر ه هم باشید. هر شهر با توجه به میزان امکانات و غذایی که برای شهروندانش ارائه می دهید، میزانی وفاداری به حکومت شما خواهد داشت. در صورت نرسیدن به شهر ها وفاداری آن ها افت کرده و تولیدات آن شهر کمتر می شود. در صورتی که وفاداری شهر خیلی پایین بیاید آن شهر بر علیه شما شورش می کند و برای خود اعلام استقلال می کند و یا اینکه به تمدن دیگری می پیوندد. البته شما می توانید از این قابلیت جدید به نفع خود نیز استفاده کنید، مثلا اگر یکی از همسایه های شما در وضعیت ضعیفی است می توانید با کسب وفاداری شهر های مرزی آن کشور، دارایی ها و شهر های کشور خودتان را گسترش دهید.

فرماندار ها:

شما می توانید با انتصاب فرماندار ها از امتیازات و شخصی سازی های دقیق تری برای شهر های خود بهره مند شوید. مثلا یکی از فرماندار ها به نام آمانی امتیاز های دیپلماتیک ویژه ای به شما میدهد؛ در صورتی که او را فرماندار یکی از شهر های مرزی خود بکنید وفاداری آن شهر افزایش می یابد و در عوض وفاداری شهر های همسایه ی شما کمتر می شود و احتمال پیوستن آن شهر ها به کشور شما بالا می رود. و یا مثلا فرماندار دیگری که یک اسقف است امتیاز های دینی ویژه ای به شما می دهد.

اتحاد های تقویت شده:

یکی از ضعف های نسخه ی ششم این بود که در صورت بازی با هوش مصنوعی، معمولا دلیل خاصی برای اتحاد میان کشور ها وجود نداشت و به دلیل سود اندک اتحاد ها، دوستی میان شما و کشور های دیگر ماندگار نبود. ولی حالا می توانید نوع اتحاد خود را مشخص کنید. مثلا در یک اتحاد علمی، کشور ها با تجارت میان یکدیگر علاوه بر پول مقداری علم هم دریافت می کنند یا یک اتحاد اقتصادی سود بیشتری برای هر دو کشور در پی خواهد داشت.

 بحران ها:

بحران ها راه جدیدی هستند که تعادل میان کشور های قوی تر و ضعیف تر کمی بهتر برقرار شود و چالش برای بازیکن برتر بازی بالاتر برود. بحران ها موقعیت های ویژه ی جهانی هستند، مثلا ساخت یا استفاده از اولین سلاح اتمی یا تخریب یک شهر مقدس. در این صورت به باقی کشور ها فرصتی داده می شود تا تصمیم بگیرند در مقابل بازیکنی که بحران را ایجاد کرده چه کنند. مثلا یکی از انتخاب ها حمله به شهری که سلاح اتمی را ساخته و تخریب زیرساخت های هسته ای کشور متخاصم است. در صورتی که کشور هایی که در این تصمیم ها شرکت کرده اند موفق بشوند، همه ی آن ها تا چند نوبت از پاداش هایی بهره مند خواهند شد. به این صورت تمدن های ضعیف تر با مشارکت در بحران ها می توانند کمی خود را بالا بکشند و وارد قدرت های برتر شوند.  (سیارک) 

خط زمانی:

این ویژگی با این که در عمل امکانات جدیدی را در اختیار بازیکن قرار نمی دهد، ولی برای مرور اتفاقاتی که در طول یک دست بازی افتاده مفید است، به ویژه که هر دست از بازی Civilization می تواند ساعت ها طول بکشد و در صورت بازی نکردن برای چند روز ممکن است مسیری که برای آن بازی در پیش گرفته بودید را فراموش کنید. خط زمانی طی یک سکانس پویا به شما خلاصه ای از اتفاقات مهم بازی تا آن لحظه مثل جنگ ها، عجایبی که ساخته اید و پیشرفت های علمی تان را به شما نمایش می دهد. 

تمدن ها و رهبر های جدید:

یکی از ویژگی های اصلی سری Civilization از ابتدا وجود تمدن های فراوان با امکانات مخصوص به خود و لذت تجربه ی بازی با هرکدام آن ها بوده است. در این بسته ی الحاقی 8 تمدن جدید به بازی اضافه خواهد شد که البته شامل 9 رهبر می شود و یکی از تمدن ها 2 رهبر قابل انتخاب خواهد داشت (مثل یونان که در نسخه ی ششم بازی 2 رهبر دارد). اطلاعات دقیقی از تمدن های جدید فاش نشده و باید تا زمان عرضه ی بسته برای معرفی آن ها صبر کرد.

امکانات کلی جدید:

تمامی تمدن هایی که از قبل در بازی بودند با این بسته ی الحاقی از ساختمان ها، مناطق و نیرو ای جدیدی برخوردار خواهند شد.
اصلاح سیستم دولت ها: سیستم های دولتی بازی بازبینی شده اند و در آن ها اصلاحاتی ایجاد شده و به هر دولت هم قدرت های جدیدی اضافه شده.

بسته ی الحاقی Rise and Fall در روز 8 فوریه (19 بهمن) عرضه خواهد شد.ترجمه  itrans.ir 

نسخه‌ی آزمایشی بعدی Sea of Thieves را بازی کنید

تریلر دوم بازی Last of Us 2 منتشر شد

معرفی قسمت جدید بازی فورتزا

شرکت ها در محیط های به سرعت در حال تغییر که به خاطر استراتژی هایشان قادر به توسعه هستند به موفقیت می رسند. دیگر عوامل تعیین کننده ی موفقیت شرکت شامل: توانایی سرعت عمل، رغبت به تغییر، تشکیل روشن اهداف، و توانایی عمل در روشی چشمگیر در مقایسه با رقبا (کازوکو، 2011؛ دمیتراس 2013)است. امکانات شرکت در انتخابهای استراتژیک فراوانند. مهمترین تنگناهایی که شرکت ها با آنها روبرو اند مربوط به انتخاب بین بقا، رشد، خطرپذیری و ابتکارات می شود. بنابراین یک استراتژی می تواند به عنوان انگیزه در تشکیل اهداف و اولویت های توسعه درک شود که سازنده ی خط مبنا برای اقدامات استراتژیک است.

اهداف استراتژیک

گفته می شود که اهداف استراتژیک پایه ای برای تشکیل هر کسب و کار هستند و باید اراده را برای موفقیت با ایجاد چالش های مورد انتظار در تغییر محیط منعکس کنند. "اهداف همیشه بر اساس انتظارات هستند. اهداف باید از آنچه که کسب و کار ماست و آنچه که باید باشند استخراج شوند. "(دراکر 2009). یک شرکت با تشکیل اهداف نیات و آرزوهای خود را بیان می دارد که باید تحت مفهوم منتخب استراتژی شناخته شود. اهداف استراتژیک برای موفقیت مهم اند زیرا نشان دهنده ی جهت توسعه و اولویت ها، فعالیتهای هماهنگ، معیار ارزیابی را میسازد، پایه ای را برای سیستم برنامه ریزی تامین می کند، و همچنین فعالیتهای شرکت را سازماندهی، تحریک و کنترل می کند (پروستی، پراتاپ، موهاپارتا، موخرچی 2010). به طور همزمان آنها نقش معیار مهم را که بر انتخاب های ایجاد شده توسط شرکت ها در فرایند مدیریت استراتژیک اثر می گذارند را انجام می دهند.

بقا در مقابل توسعه و رشد

استراتژی هایی که در جهت اطمینان یافتن بقا و به حداقل رساندن ضررها هستند را می توان به عنوان دفاعی شرح داد. شرکتهایی که استراتژی های دفاعی را به روشی هوشیارانه اجرا می کند، رشدشان را محدود می کنند و هیچ نیاز توسعه ای را نشان نمی دهند (والادلیر، وورال، یلدیریم، یلمازتورک 2013؛ پورتر 1991). این استراتژی ها محافظه کارانه، منفعل، حمایت گرانه و دفاعی اند، در بقای شرکت توجیه شده اند و برای به حداقل رساندن آشفتگی هایی که در محیط منبع دارند تلاش می کند (هال 1980). شرکتهایی که تصمیم به اجرای چنین استراتژی هایی می گیرند، از خطر اجتناب می کنند و با محدود ساختن تغییرات ضررها را به حداقل می رسانند و احتمال یک شکست را کاهش می دهند. اجرای استراتژی های دفاعی خود را با رها کردن سرمایه ها، پایین آوردن استخدام، فروش بخشی از امتیازها، برداشت از بعضی از بازارها و کاهش تولید خود نشان میدهد.

چنین استراتژی هایی توسط شرکتهایی اجرا می شوند که به دنبال تثبیت در زمان بحران و برنامه ریزی برای چشم اندازی کوتاه مدت اند. استراتژی هایی که به دنبال بقا هستند را می توان مانند آنهایی شرح داد که همیشه عمدی نیستند اما با این حال قابل اجرا هستند و در مدت فرایند به دست آوردن اهداف مورد نظر رشد می کنند (مینتزبرگ، وارتز 1985). در منظر طولانی تر اجرای چنین استراتژی آشفته ای می تواند محدود به پاسخ دادن به تغییراتی باشد که در محیط اتفاق می افتند و شرکت را مجبور به اقدامی خاص می کنند. در نتیجه، شرکت استراتژی کوتاه مدتی را تحت فشار اجرا می کند.

استراتژی ها که توسعه را در اولویت می دانند رشدی مستمر از شرکت را فرض می کنند که اغلب شامل بزرگ سازی است (کاسیا،مینولا 2010). این امیدها با انجام اعمال سرمایه گذاری بیان می شوند، در حالی که اجرای چنین استراتژی ای اغلب به معنی اغاز فعالیتی جدید، ورود حوزه ای جدید و استفاده از روشهای کاری جدید است. استراتژی های توسعه به گروه استراتژی های دفاعلی تعلق دارند که بر اساس تلاش برای توسعه یا استیلا هستند. با در نظرگرفتن حالت فعال یا غیرفعال عملیاتها، استراتژی هایی مانند استرازیهای دفاعی فعال، در حال چالش، در حال گسترش و ابتکاری هستند. شرکتهایی که این استراتژی ها را اعمال می کنند بر توسعه مستمر متمرکز اند، دارای دیدگاهی مثبت به راه حلهای جدید هستند و به دنبال فرصتهای جذابی اند. استراتژی هایی که به منظور توسعه هستند می توانند دشوار و پرخطرباشند، نیازمند سرمایه ها در محصولات یا بازار و همچنین پذیرش خطرات و عدم قطعیات اند (شولمن، کوکس، استالمکپ 2011).

اولویتهای توسعه سازمانهای معاصر

در حال حاضر اولویت استراتژیک مهم نبرد با زمان است که سرعت اعمال را به عنوان امتیازی خاص برای یک شرکت نشان می دهد (دی تونی، منگتی 2000؛ دمتر 2013). با فرض اینکه زمان می تواند سلاحی موثر در نبرد رقابتی باشد، مانند منابع مالی، کیفیت، ابتکار و بهره وری، به منبعی منحصربفرد برای شرکت تبدیل می شود.

استراتژی رقابت با مصرف زمان گاهی اوقات بر اساس این فرض است که موفقیت در کسب و کار به سرعت تغییرات روی داده در محیط و سرعت انجام نیازهای مشتریان بستگی دارد که به نوبه خود شرکتها را به پاسخی سریع و بجا وادار می کند و همچنین نیازمند اعمال بسیار انعطاف پذیری است.

موفقیت دراز مدت شرکت را می توان با جهت گیری قوی به سمت ابتکارات تضمین کرد که به گروهی از اهداف مهم پیش می رود (گرو 2009؛ بیت، جانسون 2005). در زمان خلق ابتکارات، دانش، خلاقیت، و تمرکز نقش مهمتری را بازی می کند. تفکری الهام شده به ابتکارات بسیاربه ندرت به ابتکارات منجر می شود، در حال که بسیار کم اتفاق می افتد که آنها از یک تجزیه و تحلیل ناشی شوند (دراکر 2009).

استراتزی ناشی شده از پیشرفت فناوری خود را در دو حوزه مهم نشان می دهد: محصولات و روشهای کار (ضرابی،پورصادق، جعفروند 2013). اجرای این استراتژی به همکاری شرکت با منابع R&D نیازمند است اما خلاقیت برجسته در وحله اول لازم است (تسی 2013).
در حال حاضر به علت تغییرات غیرقابل پیش بینی در محیط، مشکل خطر در استراتژی پایه ای مهم را می سازد. تصمیمات استراتژیک خصوصا در زمانی که عمل کردن یا حتی بقا برای شرکت دشوار است،به مشکلات مرتبط با خطر در عملیاتهای شرکت تبدیل می شوند (کلارک،وارما 1999؛ امبلمسواژ 2002). در عمل، نزدیک شدن به خطر اعلب به معنی پرهیز از آن است و بنابراین بسیاری از شرکتها دارای روشی متشخص برای خطر نیستند.

ارتباط بین استراتزی، خطر و زمان از دیدگاه بقا و توسعه شرکت مهم است(محرم 2011). خطر استراتژیک که مرتبط با اجرای اهداف استراتژیک است خصوصا مهم است، با این که یک شرکت نمی تواند تمام عوامل را کنترل کند و بر آنها تاثیر گذارد. بنابراین، اجرای روشی صحیح برای خطر یعنی کاهش خطر بسیار مهم است در حالی که به طور همزمان از فرصتهای در حال رشد استفاده می کند(اوجیاکو 2012).
استدلال های بالا به بیان این فرضیات منجر می شود:
H1: داشتن مزیت رقابتی بر رقبا به معنی این است که بقا در دیدگاه بلند مدت (بیش از 3 سال) هدفی رضایت بخش نیست.
H2: کمبود ضایت از سطح توسعه به دست آمده مزیت رقابتی اصلی شرکت را بر اساس ابتکارات و فناوری تقویبت می کند.
H3: ایجاد استانداردهای جدید(فرایند، محصول، استانداردهای سازمانی و استانداردهای مشابه) در صنعت به مزیت رقابتی اساسی بر اساس ابتکارات و فناوری نیازمند است.
H4: رشد پویا به عنوان اولویت استراتژیک دارای اثری بر ایجاد استانداردهای جدید (فرایند، محصول، استانداردهای سازمانی و مشابه) در صنعت است.
H5: تغییر در دستورالعمل کسب و کار با دیدگاه به دست آوردن مشتری به انعطاف پذیری و سرعت عکس العمل به عنوان مهمترین ارکان مزیت رقابتی مشتری مرتبط است
H6: آمادگی تغییر دستورالعمل کسب و کار به منظور به دست آوردن مشتریان به بازار و موقعیت مالی به دست امده ای مربوط است که شرکتها را به انجام عمل گرانتر مجبور می کند.
H7: مزیت رقابتی اساسی بر اساس ابتکارات و فناوری به پذیرش استراتژی های پرخطر نیازمند است
H8: پذیرش استراتژی های پرخطر اجازه ی ایجاد مزیت مهمی را در ارتباط با رقبا می دهد.
H9: پذیرش استراتژی های پرحطر به ایجاد استانداردهای جدید( فرایند، محصول، استانداردها سازمانی و مشابه) در صنعت اجازه می دهد.

هدف تحقیق

نتایج مطالعات حاضر در این مقاله بخشی از پروژه به نام " روشهای مدیریت استراتژیک در مشاغل فهرست شده عمومی و شرکتهای سهامی" که از بودجه های مرکز علوم ملی به عنوان پروژه تحقیقی شماره N N115 402240 تامین سرمایه شد. به علت بررسی مسائل مرتبط با روابط بین مزیت رقابتی و امیدهای انعکاس یافته در اهداف اولیه، هر دو حوزه موضوع مطالعات جزیی بوده اند.