به گزارش (سیارک)  این چشم قوی در آسمان، حاصل برخورد دو کهکشان عظیم با یکدیگر است. گویی کسی در حال تماشا کردن است.
نتیجه ی حاصل از برخورد دو کهکشان با یکدیگر، یک پدیده ی کیهانی خارق العاده یعی قوس چرخشی از ستاره ایجاد کرده که شباهت به چشم انسان دارد.

بیشتر بخوانید:

ستارگانی که به کهکشان راه شیری تعلق ندارند

یک سوم جمعیت کره زمین دیگر قادر به رویت کهکشان راه شیری نیستند

ستون‌های نابودی کیهانی

جهان سریعتر از آنچه انتظار داریم گسترش پیدا می کند

کهکشان بی رحمانه عمل می کند

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

مترجم  itrans.ir

کوتوله سفید WDJ0914 + 1914 و سیاره اش به اندازه نپتون را نشان می دهد که در گردش به دور این ستاره مرده است.این سیاره غول پیکر 4 برابر ستاره مرده WDJ0914 + 1914 است.

در این نمودار موقعیت WDJ0914 + 1914 در صورت فلکی سرطان (خرچنگ) نشان داده شده است. این نقشه بیشتر ستارگان را که در شرایط مناسب با چشم غیر مسلح قابل رویت هستند نشان می دهد ، و WDJ0914 + 1914 خود با یک دایره قرمز روی تصویر برجسته شده است. این کوتوله سفید توسط یک سیاره مانند نپتون در حال تبخیر است ، اولین سیاره غول پیکر که تا کنون در اطراف کوتوله سفید یافت شده است.

سرنوشت نهایی منظومه شمسی 

ستاره شناسان سیاره ای شبیه به کره زمین پیدا کرده اند که در اطراف ستاره ای شبیه به خورشید می چرخد ​​، در حالی که شرایط روی آن ممکن است مشابه زمین باشد.

محققان سیاره چهارم را در اطراف ستاره کپلر 160(مشابه خورشید) پیدا کرده اند. محققان آن را KOI-456.04  نامیدند ، شبیه زمین است. دانشمندان گفته اند كه این بهترین كاندیدا برای یك سیاره مسكونی است. ستاره شناسان می گویند که آنها باید زمان بیشتری را برای یافتن سیارات که در اطراف ستاره کپلر 160 چرخش دارند اختصاص دهند  . در آنجا ، اجسام آسمانی می توانند از نور کافی استفاده کنند تا آنها را برای زندگی مناسب کند.

داده های مربوط به سیاره جدید در مدار Kepler 160 نشان داده است که KOI 456.04 به اندازه دو برابر زمین به نظر می رسد و به نظر می رسد تقریباً همان فاصله زمین از خورشید را دارد.

محققان می گویند ، علیرغم اینکه ای سیاره 2 برابر زمین و  از سیاره ما بزرگتر است ، ممکن است شرایط روی سطح آن مشابه باشد. آنها پیشنهاد می کنند که دمای متوسط ​​روی آن می تواند به 5 درجه سانتیگراد نزدیک شود. 

ستاره شناسان با کمک دانشمندان پنج کهکشان رادیویی  غول پیکر (GRG) جدید را کشف کردند. اندازه GRG های جدید از 2.3 تا 2.6 میلیون سال نوری است. GRG کهکشانهای رادیویی با طول کلی پیش بینی شده بیش از 2.28 میلیون سال نوری هستند. این اشیا  نادری است که در شرایط کم چگالی ظاهر می شود. کهکشانهای رادیویی غول پیکر از نظر ستاره شناسان در مطالعه شکل گیری و تکامل منابع رادیویی مهم هستند.(کهکشانی است که تپ های رادیویی بسیار قوی از خود گسیل می نماید)

تیمی از ستاره شناسان به سرپرستی هونگمینگ تانگ از دانشگاه منچستر انگلیس از کشف پنج GRG قبلاً ناشناخته خبر می دهند. این کشف بر اساس داده های پروژه علمی غیر نظامی (Radio Galaxy Zoo (RGZ انجام شده است. RGZ DR1 کاتالوگ دست ساز کهکشان های رادیویی است که توسط بیش از 12000 دانشمند داوطلب غیرنظامی ایجاد شده است.

"در این مقاله ، ما شناسایی پنج کهکشان رادیویی غول پیکر ناشناخته (GRG) با استفاده از انتشار داده ها از اولین پروژه علمی غیرنظامی Radio Galaxy Zoo و یک روش انتخاب مناسب برای آموزش و اعتبارسنجی الگوریتم های یادگیری عمیق برای بررسی های رادیویی جدید ، ارائه می دهیم" ،

یکی از GRG های جدید که در این مطالعه توصیف شده است. شکل با توجه به وضوح زاویه ای بهتر ، با استفاده از تصویر SDSS باند به جای WISE ، برهم نهی این منبع نزدیک به مادون قرمز را نشان می دهد. 

گروه های GRG که اخیراً شناسایی شده اند J0941 + 3126 ، J1331 + 2557 ، J1402 + 2442 ، J1421 + 1016 و J1646 + 3627 تعیین شده اند. همه آنها دارای درخشندگی رادیویی نسبتاً بالایی هستند و احتمالاً کهکشان های دیسک بیضوی یا میانه هستند.

J1402 + 2442 (همچنین به عنوان B2 1400 + 24 شناخته می شود) بزرگترین GRG است که اخیراً کشف شده است. این انتقال قرمز تقریباً 0.337 است و میزبان یک جفت کهکشان نزدیک است که با نام های SDSS J140224.25 + 244224.3 و SDSS J140224.31 + 244226.8 مشخص شده اند. تغییر قرمز نوعی پدیده است که در آن تابش الکترومغناطیسی طول موج خود را افزایش می دهد (به عنوان مثال نور قرمزتر می شود) ، به ترتیب فرکانس و انرژی آن کاهش می یابد.

در مورد J1646 + 3627 ، یک کهکشان با حداقل 2.46 میلیون سال نوری ، محققان دریافتند که این جسم همچنین درخشان ترین کهکشان خوشه (BCG) در خوشه کهکشان GMBCG J251.67741 +36.45295 است. این کشف باعث شد تیم تانگ بیشتر در کهکشان های خوشه ای کاوش کند. آنها گزارش دادند که 13 کهکشان رادیویی غول پیکر شناخته شده را می توان به عنوان نامزدهای کهکشان خوشه ای روشن طبقه بندی کرد. 

دو کهکشان رادیویی غول پیکر دیگر که در این مطالعه توصیف شده اند ، یعنی J1331 + 2357 و J1421 + 1016 ، به ترتیب حدود 2.62 و 2.49 میلیون سال نوری هستند. 

اگر در یک شب روشن بدون ماه ، به خارج از شهر بروید و به آسمان نگاه کنید ، می توانید حدود سه هزار نقطه در حال سوسو زدن را ببینید. از کودکی به ما می آموزند که اگر سوسو نزند ، یک سیاره است. اگر در حال حرکت است ، ماهواره یا شهاب سنگ است. در پشت این پراکندگی کوچک ، ستارگان غول پیکر میلیاردها کیلومتر از ما پنهان شده اند که بعضی از آنها ده ها و صدها برابر بزرگتر از خورشید ما هستند. توپ گازی کلاس G2V بومی ما همچنین نمایانگر جامعه جهانی نورانیان است. دانشمندان سن آن را 4.5 میلیارد سال تخمین زده اند. اما منظومه شمسی نسبتاً جوان در نظر گرفته شده است. قدیمی ترین ستاره ها کجا پنهان شده اند؟

 ابتدا بیایید دریابیم که چگونه ستاره ها متولد می شوند. شناخته شده است که فضای خالی فضا در حقیقت خالی نیست - به ازای هر دو سانتی متر مکعب ، به طور متوسط ​​یک مولکول وجود دارد. ابتدا ، آنها یک ابر سرد نادر از گاز بین ستاره ای تشکیل می دهند. به تدریج تحت تأثیر بی ثباتی گرانشی منقبض می شود و به شکل یک توپ در می آید.

در فرآیند فشرده سازی ، انرژی میدان گرانشی به گرما تبدیل می شود و دمای ابر افزایش می یابد. وقتی به سطح 15-20 میلیون درجه برسد ، واکنش همجوشی هسته ای شروع می شود و فشرده سازی متوقف می شود. اینگونه یک ستاره متولد می شود. واکنشهای حرارتی هسته ای در هسته یک ستاره میلیونها سال و حتی میلیاردها سال ادامه داشته است و جریان تقریباً تمام نشدنی انرژی را در مجاورت آن فراهم می کند.

در طی این ، در داخل ستاره ، هسته های هیدروژن با هم ادغام می شوند و هلیوم تشکیل می شوند. سپس هلیوم به کربن ، کربن به اکسیژن ، اکسیژن به سیلیسیم و سیلیکون به آهن ذوب می شود. ستاره جرم بیشتری پیدا کرده و عناصر سنگینی را ایجاد می کند. این کار تا زمانی که دوباره شروع به جمع شدن(انقباض) کند ادامه می یابد. نورهای کوچک مانند کوتوله های قرمز به اندازه کافی بزرگ نیستند که بتوانند چیزی غیر از هلیوم را سنتز کنند ، اما هنوز هم می توانند برای تریلیون ها سال بسوزند. سرنوشت یک ستاره با توجه به جرم آن تعیین می شود ، بنابراین بسته به "گروه وزن" آن در پایان زندگی خود به یک کوتوله سفید ، یک ستاره نوترونی (تپ اختر) یا یک سیاه چاله تبدیل می شود.

 
اولین ستاره ها تقریباً بلافاصله پس از انفجار بزرگ ظاهر شدند ، به گفته دانشمندان ، همه چیز از آن آغاز شد. اما از آنجا که جهان فقط 13.7 میلیارد سال عمر دارد و برخی از ستارگان می توانند برای تریلیون سال وجود داشته باشند ، تعداد آنها باید در هر مرحله از بزرگسالی وجود داشته باشد. این ترفند نه تنها یافتن قدیمی ترین ستاره است ، بلکه تأیید این است که سن آن تا حد ممکن با سن جهان مطابقت دارد.

نجوم علمی پیچیده است که نیاز به پشتکار و صبر دارد. فقط در کهکشان راه شیری بیش از  ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد و در جهان بیش از 100 میلیارد کهکشان وجود دارد.(هابل تخمین زد که صد میلیارد کهکشان باید در جهان قابل مشاهده باشد، اما این مقدار به 200 میلیارد افزایش یافت.)حتی صدها سال برای گذر از همه این لیست ها کافی نیست. جای تعجب نیست که برآورد سن پیر ترین گوی های گازی دائماً در حال تغییر است.

یکی از قدیمی ترین ستاره ها ، HD 140283 ، بیش از صد سال پیش کشف شد. در صورت تمایل ، می توان آن را با دوربین شکاری یا یک تلسکوپ آماتور مشاهده کرد. به طور غیر رسمی ، به افتخار پیرترین مرد "Methuselah" نامیده می شود ، که طبق کتاب مقدس 969 سال زندگی کرد. این نورانی ، کمی عظیمتر از خورشید ، در 190 سال نوری از ما در صورت فلکی ترازو واقع شده و متعلق به نسل دوم ستاره ها با محتوای فلز کم است. "HD 140283" چند صد میلیون سال پس از انفجار بزرگ ، زمانی که جهان هنوز بسیار بسیار خام بود ، ظاهر شد. در ابتدا ، آنها فکر می کردند که او 16 میلیارد سال سن دارد ، اما این غیرممکن است ، زیرا در این صورت تخم مرغ از مرغ تخمگذار بزرگتر خواهد بود. تخمین فعلی برای سال 2013 قدمت این ستاره 13.3 میلیارد سال است.

 
در همان صورت فلکی برج ، اما در فاصله 7500 سال نوری از ما ، یک غول قرمز HE 1523-0901 وجود دارد. مانند Methuselah ، این یک ستاره کم فلزیت نسل دوم است. در سال 2007 کشف شد و به سرعت عنوان قدیمی ترین کهکشان راه شیری  را به خود اختصاص داد - فقط نیم میلیارد سال جوانتر از جهان. جرم این صد ساله سرخ 0.8 خورشیدی است.

در سال 2014 ، گروهی از ستاره شناسان دانشگاه ملی استرالیا در کاوش آسمان پرستاره در نیمکره جنوبی گفتند که پیر ترین ستاره شناخته شده را پیدا کرده اند. از ما 6000 سال نوری فاصله است و طبق برآوردهای اولیه ، سن خود جهان 7/13 میلیارد سال است. البته ، تصحیح تجزیه و تحلیل سالها طول خواهد کشید ، اما خود واقعیت.

 
ممکن است روزی بتوانیم با دقت بگوییم که پیر ترین ستاره را پیدا کرده ایم که بلافاصله بعد از انفجار بزرگ به محض امکان ظهور پیدا کرده است و تا امروز ادامه دارد. تاکنون ، ما فقط باید با استفاده از بهترین تلسکوپ های خود ، این میلیاردها میلیارد نقطه را که هزاران میلیون سال نوری از ما پنهان کرده اند ، مرتب کنیم. برخی از این ستارگان مدت ها پیش مرده اند و تنها نور آنها همچنان از وجود سابق آنها برای ما حکایت می کند. دیگران مدتها پس از پایان حیات زمین زندگی خواهند کرد. آیا این دلیل نمی شود که لحظه ای فکر کنیم که ما فقط یک مولکول در یک قطره آب در امواج اقیانوس هستیم که جهان نامیده می شود؟