علیرغم جایگاهی که همکاری بین نقشی در پیاده سازی مراقبت‌های بهداشتی اولیه و رسیدن به MDG ها دارد، این راهبرد (فرای اعمال چندبخشی عمودی اما مرتبط) در کشورهایی در حال توسعه از جمله نیجریه به طور گسترده به کار گرفته نشده است. با این حال، فرصت‌هایی برای استفاده از این راهبرد برای رسیدن به پیامدهای بهداشتی که براساس سازمان بهداشت جهانی «اثربخش، بهره ور یا پایدارتر از عمل بخش بهداشت به تنهایی» هستند وجود دارد.

به صورت مفهومی‌تر و عملی‌تر، می‌توان یک «مثلث غفلت» از همکاری بین بخشی برای بهداشت را توصیف کرد. نخست، راهبردهای «خارج از بهداشت» (مثل تدارک آب تمیز) خارج از کنترل قانونی بخش بهداشت است. این به خصوص مهم است زیرا مردم از بخش بهداشت انتظار بهداشت از جمله خدمات بهداشتی ارتقا، پیشگیری، درمان و توانبخشی دارند. بنابراین، مسئولیت و تقصیر عملکرد ضعیف مراقبت‌های بهداشتی اولیه که در اقدامات بین بخشی ضعیف قابل رهگیری است، معمولاً به طور انحصاری به بخش بهداشت ضعیف نسبت داده می‌شود. دوم، خود مراقبت‌های بهداشتی اولیه در دستور کار بخش‌های «خارج از بهداشت» برای توجه عملیاتی یا هد ف گیری آن‌ها قرار ندارد. شواهد تجربی نشان می‌دهند که مراقبت‌های بهداشتی اولیه به طور عمده به طور تصادفی از سایر بخش‌ها نفع می‌برد.
بنابراین، تصمیم به ایجاد یک جاده‌ی ارتباطی بین جوامع توسط اهداف اولیه‌ی سیاسی صورت می‌پذیرد، نه فواید هسته‌ای مثل ایجاد دسترسی به خدمات مراقبت بهداشت و فعالیت‌های اقتصادی. در واقع، ایجاد چنین جاده‌ای می‌تواند موجب از دست دادن محصولات و زمین‌های کشاورزی و بدون جبران شود که منجر به سوتغزیه و فقر در خانوارها و جوامع تحت تأثیر می‌شود. سوم، در حالی که همکاری بین بخشی در اسناد سیاسی بهداشت مثل سیاست‌های ملی بهداشت نیجریه و در جامعه‌ی علمی ارائه شده‌اند، پروژه‌های همکاری فعال بین بخش‌های بهداشت و بخش‌های «خارج از بهداشت» عملاً نادر است.
به نظر نمی‌رسد خود بخش بهداشت دارای ابتکارهای عملی کافی جه همکاری بین بخشی باشد. این مثلث غفلت با نگرش «صبر کن و ببین» و «امیدوار باشیم چیزها بهتر می‌شوند» از جانب ذینفعان بدتر می‌شود. این شبیه به موقعیتی است که در آن به «هرکسی» گفته شده وظیفه‌ای دارد (همکاری بین بخشی برای مراقبت‌های بهداشتی اولیه)، از «کسی» (بخش بهداشت) انتظار می‌رفت آن را انجام دهد؛ در نهایت، «هیج کس» آن را انجام نداد!

به منظور نشان دادن بیشتر این پدیده، بیماری‌های مرتبط با آب در نیجریه حدود 80 درصدد از کل بیماری‌ها را تشکیل می‌دهند. در حالی که تدارک آب تمیز یک مؤلفه‌ی کلیدی از مراقبت‌های بهداشتی اولیه و MDG ها است، خارج از کنترل قانونی بخش بهداشت است. اتکا به آب آلوده برای بقا در جوامع خیلی فقیر که فاقد دسترسی مردم به آب تمیز است امری رایج است که آن‌ها را در معرض بیماری‌های اسهالی قرار می‌دهد.
خود مراقبت‌های بهداشتی اولیه در دستور کار بخش، مسئول تدارک آب تمیز نیست (برای مثال، بخش کار). با این حال، تلاش‌های بین بخشی برای تهیه‌ی آب آشامیدنی برای بهداشتدر برخی از کشورها مثل نیجریه علیرغم اپیدمی‌های مکرر بیماری وبا در آن کشور، ناشناخته است. به علاوه، سیستم‌های بهداشتی تاریخی و معاصر به طور عمده حول خدمات بهداشتی درمانی، ارتقایی، پیشگیری و توانبخشی و یک حمایت مدیریتی از آن‌ها ساختار یافته‌اند.
در این زمینه، سیستم مراقبت‌های بهداشتی اولیه با استفاده از راهبردهای یکپارچه‌ای مثل آموزش سلامت، ایمن سازی و کمپین‌های دارویی، درگیر برنامه‌های کنترل بیماری هستند. این ترکیب‌ها به عنوان چارچوبی برای تخصیص نقش‌ها، مسئولیت‌ها و وظایف به بخش بهداشت تداوم یافته‌اند. اما این سیستم در حال حاضر ناقص است و برای پاسخ بهینه به چالش‌هایی که توسط ورودی‌های ضعیف خارج از بخش بهداشت که برای مراقبت‌های بهداشتی اولیه مورد نیاز هستند ایجاد می‌شوند بیش از حد محافظه کارانه‌اند. در این شرایط، چون بخش بهداشت ملزم به پیاده سازی مراقبت‌های بهداشتی اولیه است، به نظر می‌رسد الزام اخلاقی، مداخله در این تنگنایی است که توسط «مثلث غفلت» ایجاد شده است.

مشکل مربوط به همکاری بین بخشی در کشورهای در حال توسعه در تنگی تجارب برنامه‌ای منظم نهفته است. این مسئله احتمالاً با آنچه در کشورهای توسعه یافته به دست می‌آید که در آن تجارب همکاری بین نقشی فرصت‌های فراوانی برای تحلیل تجربی فراهم می‌کنند و در نتیجه شواهد خوبی به نفع یا بر ضد استفاده از این راهبرد ارائه می‌کنند، تفاوت دارد. هدف تجاربی که در پاراگراف‌های بعدی اشاره شده است، توجیه نیاز به تشویق به کارگیری این راهبرد به این امید است که تجربه‌ی بیشتر در طول زمان، شواهد بیشتری فراهم کند.

علیو در مطالعه‌ی خود از تعیین کننده‌های نرخ مرگ و میر، بیماری و ناتوانی مربوط به شرایط پزشکی اورژانسی، تصادف‌ها، آسیب‌ها و فجایع در نیجریه، در ابتدا یک «تحلیل محتوا از اسناد مرتبط، مصاحبه با متخصصان و عقاید رایج» اجرا کرد. تحلیل خطر با کمک رایانه از یافته‌های او نشان دهنده‌ی همکاری بین بخشی ناکافی بین بخش‌های دولتی شامل بهداشت، کارخانه‌ها و مسکن، دفاعی و نیروی پلیس و همچنین دولت‌های ایالتی و محلی به عنوان تعیین کننده‌های کلیدی مشکلات بهداشت شناسایی کرد. با همین نرم افزار، او از نقشه کشی خط مشی برای ایجاد توصیه‌هایی استفاده کرد که شامل تاکید بر همکاری بین بخشی به عنوان یک فرآیند و یک هدف نهایی و به عنوان یک مؤلفه‌ی هسته‌ای در پیاده سازی این خط مشی بود . یکی از ارزش‌های این مطالعه، ملاحظه‌ی همکاری بین بخشی به عنوان یک شرط ضروری بهبود شاخص‌های سلامت در نیجریه است.

در یک مطالعه‌ی مقطعی که در یک منطقه‌ی روستایی در بولیوی صورت گرفت که در آن برنامه‌ی کودکان را نجات بده مؤثر بود، این فرضیه که مشارکت در برنامه‌های رشد بین بخشی موجب بهبود رفتارهای بهداشت و پیامداهی بهداشتی بهتر می‌شود آزمون شدند. چهار گروه از 2552 نفر در 499 خانوار با سطوح مختلف دسترسی به برنامه‌های سازمانی مقایسه شدند، افراد مشارکت کننده در برنامه‌های بهداشت؛ افراد دارای دسترسی به اعتبار بهداشت و کارآفرینی خرد، خانوارهای شرکت کننده در برنامه‌های بهداشت و سواد، شرکت کنندگان در هر سه برنامه (بهداشت، اعتبار و سواد) و یک گروه مقایسه از خانوارهای بدون دسترسی به این برنامه‌ها. این مطالعه نشان داد که حتی بعد از کنترل عوامل مزاحم بالقوه مثل طبقه‌ی اجتماعی، منبع آب نوشیدنی و در دسترس بودن تسهیلات بهداشتی، کودکان خانوارهای شرکت کننده در هر 3 برنامه به احتمال کمتری نسبت به کودکان جوامع مقایسه دچار سوءتغذیه یا در معرض خطر آن قرار می‌گرفتند .

رویکرد بین بخشی عمده در پاسخ ملی نیجریه به کنترل HIV/AIDS، نظارت ریاست جمهوری بر بخش بهداشت است. این شامل یک کمیته‌ی عملم لی برای HIV/ADIS (NACA) با عضویت بخش‌های عدالت، رفاه اجتماعی، بهداشت، آموزش، اطلاعات و سایر بخش‌ها است. مجموعه‌های مشابهی در سطوح منطقه‌ی دولت محلی و ایالتی وجود دارد. این کمیته‌ها به لحاظ قانونی تحت هدایت مسئولین رده بالای دولت مثل فرمانداران ایالتی در سطح ایالتی هستند اما به لحاظ عملی تحت رهبری سران مربوطه‌ی بخش‌های بهداشت از طرف آن‌ها است. NACA با درگیر شدن در دفاع از بخش خصوصی برای حمایت از برنامه‌های مشاوره و آزمایش HIV/AIDS برای جوانان و برنامه‌های حمایت اقتصادی برای افراد دچار HIV/AIDS (PLWA)، رهبری نیرومندی برای برنامه‌ی کنترل فراهم کرده است. همچنین، NACA شراکت بین NGO های محلی و آژانس‌های حمایتی خارجی و بین المللی را تسهیل کرده است . به این شکل، شبکه‌های بین بخشی بسیاری (مثل شبکه‌های بین گروه‌های حمایت HIV/AIDS و تسهیلات بهداشتی و بین وزارت‌های بهداشت و کار) برای پرداختن به چالش‌های متعددی که افارد مبتلا به HIV/AIDS با آن‌ها مواجه هستند ایجاد شده است. این مطالعات و برنامه‌ها امید فراهم کرده‌اند که همکاری بین بخشی می‌تواند پیاده سازی مراقبت‌های بهداشتی اولیه و پیشرفت سریع MDG ها را تقویت کند.

از قبل، منطقی است انتظار داشت که همکاری بین بخشی کافی پتانسیل ایجاد بهبود در وضعیت بهداشتی مردم را داشته باشد. در واقع، همانطور که علیو استدلال کرد، همکاری بین بخشی بسنده بین بخش دولتی و خصوصی، و دولت فدرال و سازمان‌های غیرسوددهی خصوصی، مؤسسات دو جانبه و چند جانبه یک ابتکار راهبردی مهم برای کاهش نرخ‌های مرگ و میر، شیوع بیماری و معلولیت مرتبط با شرایط پزشکی اورژانسی، تصادف‌ها، آسیب‌ها و بیماری‌ها در نیجریه است . اما این سؤال باقی می‌ماند که چه کسی و چگونه باید این فرآیند را آغاز کند و به جلو پیش ببرد.

افراد مبتلا به دیابت در معرض آسیب های پا هستند بنابراین مهم است که پاهایشان را به دقت مراقبت و معاینه کنند. از آنجا که پا و جوراب ارتباط تنگاتنگی با هم دارند این مقاله به این موضوع اختصاص یافته است...

جوراب دیابتی باید از جنسی باشد که برای پوست پا ایجاد حساسیت نکند. این جوراب ها باید رطوبت را جذب کنند چون باقی ماندن رطوبت در پاها باعث نرم شدن پوست و زخم شدن تدریجی پا می شود. الیاف فیبری خاصی که برای جوراب های مخصوص دیابت طراحی شده است، ۴ برابر بیشتر از جوراب های نخی جاذب رطوبت هستند.

جوراب های دیابتی نباید در نقاطی از پا  فشار ایجاد کنند. کش بالای جوراب باید شل باشد و به هیچ وجه خط گرفتگی روی پا باقی نگذارد. سفتی کش بالای جوراب می تواند جلوی جریان خون در پوست پا را بگیرد و از یک حساسیت ساده پوستی تا زخم و تاول به وجود بیاورد. بهتر است قطر بالای جوراب به اندازه ای باشد که بدون نیاز به کش روی پا بماند و پایین نیاید.

جوراب دیابتی نباید ضخیم و حوله ای باشد. جوراب های ضخیم در کفش، چروک می خورند و این چروک ها هنگام راه رفتن باعث به وجود آمدن نقاط فشار می شود. افراد دیابتی حتما باید جوراب اندازه پای خود انتخاب و دقت کنند قسمت کف جوراب و نقاط تحت تماس با کفش صاف و بدون حفره باشد.

بهتر است افراد دیابتی در صورت پوشیدن جوراب های غیرنخی از جوراب هایی استفاده کنند که الیاف ضدمیکروب دارند.

جوراب مبتلایان به دیابت بهتر است دوخت یا بافت یکسره داشته باشد. جوراب هایی که از چند تکه مختلف تشکیل شده اند، در محل دوخت تکه ها می توانند نقاط فشار ایجاد کنند و زمینه ساز زخم پا شوند.

افراد مبتلا به دیابت به هیچ وجه نباید کفش بدون جوراب بپوشند چرا که عرق کردن پا در کفش به مرور زمان باعث رشد باکتری خواهد شد.

بهتر است افراد دیابتی جوراب های تک سایز نخرند تا تنگ بودن آنها نقاط فشار روی پا ایجاد نکند.

 ۱۳ توصیه برای جلوگیری از ابتلا به پای دیابتی

پیشگیری بهتر از درمان چیست

- به محض رسیدن به منزل، جوراب هایتان را دربیاورید و پاهایتان را بشویید.

- هر روز اول صبح و آخر شب، پاهای خود را از نظر وجود هرگونه زخم یا کبودی بررسی کنید.

- در صورت احساس سوزش و درد شدید یا در صورت مشاهده زخم و کبودی روی پاهایتان بلافاصله موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید.

- ناخن های پایتان را با ناخن گیر کاملا تیزی بگیرید و هنگام کوتاه کردن آنها حواستان باشد که پوست و گوشت اطراف   ناخن هایتان را نبرید.

- همیشه ناخن هایتان را از نیم میلی متر بالاتر از رستنگاه آنها بگیرید تا گوشت و پوست انگشت های پایتان آسیب نبیند.

- هنگام خریدن کفش حواستان باشد که کفش ها کاملا اندازه پاهایتان باشند. تنگ بودن کفش ها می تواند باعث آسیب دیدن پاهایتان شود و دردسرهای زیادی را برایتان به دنبال داشته باشد.

- کفش های طبی با پاشنه های کوتاه، مناسب ترین کفش ها برای بیماران دیابتی محسوب می شوند.

- بهتر است خانم های مبتلا به دیابت از پوشیدن مداوم کفش های پاشنه بلند و نوک تیز برای پیشگیری از زخم شدن پاهایشان خودداری کنند.

- برای جلوگیری از زخم شدن پاهایتان حتما کفش هایتان را با جوراب بپوشید.

- از خریدن و پوشیدن جوراب هایی با کش تنگ خودداری کنید.

- برای پیشگیری از آسیب احتمالی پوست، کف پایتان هنگام راه رفتن در منزل از دمپایی های طبی ابری استفاده کنید.

- بهتر است دمپایی های ساده را به جای انواع لاانگشتی آنها بپوشید تا پوست بین شست پا و انگشت کناریتان آسیب نبیند.

- اگر کف پوش منزلتان سنگ، سرامیک یا پارکت است، از پوشیدن جوراب در منزل خودداری کنید چون در غیر این صورت امکان لیز خوردن شما روی این کف پوش ها بالا می رود.

 جوراب معمولی

نقاط فشار بر روی پا ایجاد می کند

موجب رطوبت می شود

تغییر شکل می دهد

 جوراب مناسب پای دیابتی

جاذب رطوبت است

کاملا قالب پاست

کمترین تغییر شکل را پیدا می کند (سیارک) 

پست های مرتبط :

انواع دیابت

رژیم غذایی برای دیابتی ها

پیوند ISLET

چگونه به عزیزانمان کمک کنیم تا دیابت را کنترل کنند.

9ماده غذایی شگفت انگیز برای دیابتی ها

کنترل سطح قند خون در دیابت نوع 2

انتخاب جوراب مناسب برای پای دیابتی

در مورد دیابت بیشتر بدانید

دیابت را جدی بگیرید

دانستن الفبای (ABC) دیابت

یاد بگیرید که چگونه با دیابت­ زندگی کنید

بیماران دیابتی از روال عادی مراقبت مطلع شوید تا سالم بمانید

پیش­ دیابت و مقاومت به انسولین چیست

چگونه مقاومت به انسولین به دیابت نوع 2 و پیش دیابت مربوط می­شود

آیا مقاومت به انسولین و دیابت می توانند معکوس شوند

چه گام هایی می تواند مقاومت به انسولین و پیش دیابت را معکوس کند

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  

کاهش تورم و درد
درمان پیچ خوردگی و کشیدگی ها شبیه بوده و می توانند شامل دو مرحله باشند. هدف مرحله اول، کاهش تورم و درد می باشد. در این مرحله، متخصص مراقبت های بهداشتی معمولا بیماران را به پیروی از این فرمول توصیه می کنند: استراحت، یخ، کمپرس کردن، و بالا نگه داشتن (RICE) برای اولین 24 ساعت تا 48 ساعت بعد از آسیب (کادر زیر را ببینید). متخصص مراقبت های بهداشتی همچنین ممکن است برای کمک به کاهش درد و التهاب، داروهای آزاد یا نسخه ای را توصیه نمایند.

(تمامی داروها می توانند عوارض جانبی داشته باشند. برخی از داروها و عوارض جانبی آنها در این نشریه ذکر شده است. برخی  از آنها امکان دارد عوارض جانبی و شدت بیشتری داشته باشند. شما بایستی پاکتی را که همراه با داروهایتان می باشد مشاهده کرده و در صورتی که هرگونه سوالی درباره امکان عوارض جانبی آن داشته باشید، از متخصص مراقبت های بهداشتی خود یا داروخانه بپرسید. (سیارک)  )

برای افرادی که دچار پیچ‌خوردگی متوسط یا شدید شده‌اند به ویژه از مچ پا، یک کست سخت می تواند به کار برده شود. اغلب زمانی استفاده می شود که تورم اولیه فروکش کرده باشد. پیچ‌خوردگی ها و کشیدگی های شدید ممکن است نیازمند عمل جراحی باشند تا رباط، ماهیچه یا تاندون ترمیم یابد. جراحی معمولا توسط یک عمل جراحی ارتوپدی انجام می شود.
اینکه کشیدگی‌ها و پیچ‌خوردگی های متوسط و شدید توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی معاینه شده و به آغاز درمان مناسب و به موقع اجازه داده شود، مهم می باشد. این کادر برخی از نشانه هایی را که بایستی در مشورت با متخصص مراقبت های بهداشتی خود در مورد آنها مشورت نمایید را لیست می کند. با این حال فردی که هرگونه نگرانی درباره جدیت پیچ خوردگی یا کشیدگی خود دارد بایستی همیشه با یک متخصص مراقبت های بهداشتی جهت مشاوره در تماس باشد.

درمان RICE
• استراحت
ورزش یا فعالیت های روزانه ضروری‌تان را کاهش دهید. متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است به شما در مورد نحوه قرار دادن وزن خود روی ناحیه آسیب دیده به مدت 48 ساعت توصیه هایی داشته باشد. در صورتی که نمی توانید وزن خود را روی مچ پا یا زانوی خود قرار دهید، احتمالا از عصا استفاده کنید. در صورتی که از یک عصا یا چوب زیر بغل برای آسیب دیدگی مچ پا استفاده می کنید، آن را روی طرف آسیب ندیده خود استفاده کنید تا تکیه کردن و انداختن وزن خود روی مچ آسیب دیده را کاهش دهید. (سیارک) 

• یخ
کیسه یخ را برای ناحیه آسیب دیده به مدت 20 دقیقه یک بار و برای چهار الی هشت بار در روز اعمال نمایید. کیسه سرد، کیسه یخ، یا کیسه پلاستیک پر از یخ خرد شده یا پیچیده شده در یک حوله می تواند استفاده شود. برای جلوگیری از آسیب دیدن از سرما و یخ‌زدگی، یخ را برای بیش از 20 دقیقه اعمال نفرمایید.

• کمپرس کردن
کمپرس کردن مچ پا، زانو یا مچ دست مجروح می تواند تورم را کاهش دهد. نمونه هایی از نوارهای کمپرس سازی عبارتند از: نوارهای مخصوص، چکمه‌های مخصوص، کست های هوا، و اسپلینت ها میباشند. از متخصص مراقبت های بهداشتی در مورد توصیه هایی که فرد باید به کار گیرد و چگونگی صحیح بسته شدن نوارها، بپرسید.

• در ارتفاع نگه داشتن
در صورت امکان، مچ پا، زانو، آرنج یا مچ دست آسیب دیده خود را روی یک بالش در سطحی بالا قرار دهید، روی سطحی بالاتر از قلبتان تا به کاهش تورم کمک نمایید. (سیارک) 

شروع توانبخشی
مرحله دوم از درمان پیچ‌خوردگی یا کشیدگی توانبخشی با هدف کلی بهبود شرایط ناحیه صدمه دیده و بازگرداندن عملکرد آن می باشد. متخصص مراقبت های بهداشتی برنامه ورزشی طراحی شده ای را برای جلوگیری از سفتی، بهبود تدریجی حرکت، و بازیابی انعطاف پذیری نرمال مفصل و کشیدگی تجویز می کند. برخی از بیماران امکان دارد نیازمند فیزیوتراپی در طول این مرحله باشند. زمانی که احساس درد حاد و تورم کاهش یافته است، متخصص مراقبت های بهداشتی بیمار را به انجام یک سری تمرینات سوق خواهد داد که چندین بار در روز بایستی انجام شوند. اینها بسیار مهم می باشند چرا که به کاهش تورم، جلوگیری از سفتی، و بازگرداندن به حالت عادی، حرکت تدریجی بدون درد کمک می کنند. متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند بسیاری از دیگر انواع ورزش ها را بسته به آسیب دیدگی توصیه نماید. بیماری که از زانو یا پا صدمه دیده است روی ورزش های تحمل وزن و حفظ تعادل کار خواهد کرد. مدت این برنامه بستگی به مقدار آسیب دیدگی دارد اما معمولا این رژیم به مدت چند هفته طول می کشد.
هدف دیگر از توانبخشی افزایش قدرت و انعطاف پذیری مجدد می باشد. بسته به سرعت بیمار در روند بهبود، این جریان در حدود هفته دوم بعد از آسیب دیدگی شروع می شود. متخصص مراقبت های بهداشتی بیمار را به انجام یک سری از تمرینات طراحی شده جهت رسیدن به این اهداف سوق خواهد داد. در طول این مرحله از توانبخشی، بیماران ورزش های خود را برای کاهش درد و بهبود عملکرد توسعه می دهند. (سیارک) 
هدف نهایی، بازگشت به فعالیت های روزانه از جمله ورزش های مناسب می باشد. بیماران بایستی با متخصص مراقبت های بهداشتی خود یا فیزیوتراپیست خود برای تعیین آمادگی خود جهت بازگشت به فعالیت های کامل، از نزدیک همکاری کنند. گاهی اوقات افراد علیرغم وجود درد یا رنج عضلانی، به از سرگیری فعالیت کامل و یا ورزش وسوسه می شوند. بازگشت به فعالیت کامل قبل از بدست آوردن محدوده نرمال حرکتی، انعطاف پذیری و کشیدگی،شانس صدمه دیدن را افزایش داده و ممکن است منجر به مشکلات مزمن شود.
مقدار توانبخشی و زمان مورد نیاز برای بهبود کامل پس از پیچ خوردگی یا کشیدگی بسته به شدت آسیب و سرعت شفا یافتن افراد دارد. برای مثال، پیچ خوردگی خفیف مچ پا می تواند نیازمند ۳ تا ۶ هفته از توانبخشی باشد. پیچ خوردگی خفیف می تواند نیازمند ۲ تا ۳ ماه باشد. در پیچ خوردگی شدید ممکن است 8 تا 12 ماه طول بکشد تا به فعالیت های کامل بازگردد. بایستی برای اجتناب از صدمات مراقبت بیشتری مد نظر قرار گیرد. (سیارک) 

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  

مترجم  itrans.ir  

ماست نمی تواند یک عفونت قارچی واژن را درمان کند. ضدقارچها، عفونتهای قارچی واژن را درمان می کنند.
قارچ کاندیدا معمولا در واژن زندگی می کند. با این حال، هنگامی که رشد زیادی دارد، باعث عفونت قارچی واژن شده، که منجر به خارش، قرمزی، ترشحات سفید واژن و سوزش پس از ادرار کردن می شود.

به دلیل اینکه ماست حاوی پروبیوتیک است، که به رشد باکتری های سالم کمک می کند، هرکس، در هرجا، تصور می کند می تواند قارچ را کم کند. ایده ی جالبی است، اما کار نمی کند.
بهتر است که عفونت قارچی واژن با کرم های ضد قارچی مانند میکونازول که به قارچ ها حمله می کند، درمان شود. هر وقت که احساس بهتری پیدا کردید استفاده از آن را متوقف نکنید. درمان را پایان دهید، وگرنه دوباره برمی گردد.

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

مترجم  itrans.ir 

سازمان تغذیه و داروی ایالات متحده (FDA) چند دارو برای زنان یائسه تصویب کرده است تا به کاهش یا توقف تحلیل استخوان، ساخت استخوان یا کاهش خطر شکستگی کمک کند. این داروها تنها زمانی کارآمد هستند که به طور منظم مصرف شوند. بعلاوه، درمان از طریق هر دارو، خطرهای مشخص و عوارض جانبی نیز دارد.

هورمون درمانی

درمان استروژن پس از یائسگی و درمان ترکیب استروژن پروژسترون

گرچه مورد تایید سازمان غذا و درمان (FDA) برای درمان استئوپروز که یکی از شایع ترین بیماری های زنان است، نمی باشد، اما درمان خوراکی (از راه دهان) و ترنس درمان استروژن که درمان استروژن (ET) نامیده می‌شود و ترکیب استروژن پروژسترون ، هورمون درمانی (HT) نامیده می شود، برای پیشگیری از تحلیل استخوان زنانی که به تازگی یائسه شده اند و عوامل خطر ابتدا به استئوپروز ازجمله تحلیل استخوان یا کوچک شدن اسکلت دارند‌ و پوکی استخوان،  تایید می شود.
مطالعات نشان می دهد که ET، توده استخوانی را افزایش داده و بروز شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، مچ دست و لگن را کاهش می دهد. با این حال به خاطر خطرات طولانی مدت هورمون درمانی (خطرات شناسایی شده در چند سال اخیر توسط انستیتوی فدرال سلامت زنان)، FDA توصیه می کند که زنان ابتدا دیگر داروهای ضد پوکی استخوان را استفاده کنند و هشدار می دهد که هورمون درمانی باید در کمترین دوز برای کوتاه ترین زمان ممکن به کار برده شود.

• هورمون درمانی
• رالوکسیفن (اویستا)
• آلندرونات (فوزاماکس و برندهای دیگر، از جمله ژنتیک)
• ریزدرونات (یا آکتونل، آتلویا)
• ایباندرونات (Boniva)
• زولدرونیک اسید (Reclast)
• کلسی تونین (میاکلسیک و فورتیکال)
• تری پاراتاید (فورتئو)
• دنوزوماب (پرولیا)

رالوکسیفن (اویستا)

به شکل قرص موجود می باشد. این دارو برای پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توصیه می شود. رالوکسفین اثرات مثبتی شبیه به استروژن روی استخوان دارد اما نه روی پستان یا پوشش داخلی رحم و ممکن است خطر سرطان سینه حاصل از استروژن را تا 65 درصد در هشت سال کاهش دهد. FDA تایید می کند که رالوکسفین خطر ابتلا به سرطان سینه در زنان مبتلا به استئوپروز و حتی در زنان بدون استئوپروز که بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند، را کاهش می دهد.
این بخشی از گروه داروهایی است که تعدیل‌کننده انتخابی گیرنده استروژن (SERMها) نامیده می شوند و به نظر می رسد که از تحلیل استخوان در ستون فقرات، لگن و نقاط دیگر بدن پیشگیری نماید. مطالعات نشان می دهد که رالوکسیفن خطر شکستگی ستون فقرات در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد اما هیچ اطلاعاتی وجود ندارد که کاهش خطر هرگونه شکستگی دیگر را تایید نماید. عوارض جانبی احتمالی شامل گرگرفتگی ، لخته شدن خون رگ ها (شبیه به استروژن) و گرفتگی عضلات پا می باشد. این قرص یکبار در روز بهمراه غذا یا بدون آن مصرف شود.

آلندرونات (فوزاماکس و برندهای دیگر، از جمله ژنتیک)

از داروهای گروه بیس فسفونات، این دارو مورد تایید FDA مخصوص درمان و پیشگیری از استئوپروز استخوان می باشد. مطالعات نشان می دهد که آلندرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های مربوط به ستون فقرات،‌لگن، مچ دست و دیگر شکستگی ها را تا بالای 50 درصد در هر دو تا چهار سال در زنان مبتلا به استئوپروز کاهش می دهد.
آلندرونات همچنین برای درمان گلوکوکورتیکوئید ناشی از استئوپروز و درمان استئوپروز در مردان تایید شده است. قرص های آلندرونات بایستی با معده خالی در صبح و با هشت اونس آب در حداقل 30 دقیقه قبل از اولین وعده غذایی، نوشیدنی یا داروی روزانه مصرف شود. برای به حداقل رساندن اثرات جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، حداقل ۳۰ دقیقه بعد از مصرف این دارو راست بایستید. آلندرونات را می توان روزانه و یا بعنوان یک رژیم دارویی هفتگی مصررف کرد.
آلندرونات همچنین به صورت قرص 2.800 یا 5.600 IU از ویتامین D3 که فوزاماکس پلاس دی نامیده می شود، نیز موجود می باشد.

ریزدرونات (یا آکتونل، آتلویا)

نوع دیگری از داروی بیس فسفونات است که برای درمان و پیشگیری از استئوپروز در زنان پس از یائسگی و برای پیشگیری و درمان استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئید در زنان و مردان توصیه می شود. این می تواند یک بار در روز، یک بار در هفته یا یک بار در ماه مصرف شود. ریزیدرونات همراه با کلسیم نیز موجود می باشد. مطالعات نشان می دهد که ریزیدرونات، توده استخوانی را افزایش داده و خطر شکستگی های ستون فقرات، مچ دست، ران و دیگر شکستگی‌ها در زنان مبتلا به استئوپروز را کاهش می دهد. آن را با معده خالی در صبح با هشت اونس آب، به مدت 30 دقیقه قبل از خوردن یا نوشیدن مصرف نمایید. برای حداقل کردن عوارض جانبی که می تواند شامل سوزش معده یا سوزش مری باشد، به مدت حداقل 30 دقیقه بعد از مصرف راست بماند. هرگونه ویتامین، کلسیوم و آنتی اکسیدانها را حداقل 30 دقیقه بعد از رزیدرونات مصرف کنید.

ایباندرونات (Boniva)

بیس فسفونات دیگری است که توسط FDA جهت پیشگیری و درمان استئوپروز در زنان یائسه توسعه داده شده است. بروز شکستگی‌های مهره را تا حدود 50 درصد کاهش داده و تراکم مواد معدنی استخوان در کل اسکلت را افزایش می‌دهد. همچنین ایباندرونات در زنانی که به تازگی یائسه شده‌اند، از تحلیل استخوانی پیشگیری می کند اما فقط در افرادی که هنوز به استئوپروز مبتلا نشده‌اند. ایباندرونات بایستی یکبار در ماه با معده خالی اول صبح با هشت اونس آب (نه مایع دیگر) حداقل 60 دقیقه قبل از هرگونه خوراکی یا نوشیدنی مصرف گردد. بیماران بایستی به مدت حداقل یک ساعت بعد از مصرف این دارو، راست بمانند. همچنین ایباندرونات می تواند به صورت داخل وریدی هر سه ماه یکبار استفاده گردد.

زولدرونیک اسید (Reclast)

در سال 2007، برای درمان استئوپروز بعد از یائسگی، زولدرونیک اسید با تزریق یکبار در ماه آزمایش شد و در سال 2009 مجوز آن تصویب گردید تا برای پیشگیری از بروز استئوپروز در زنان بعد از یائسگی با توده کم استخوانی نیز استفاده شود. Reclast داروی بیس فسفونات دیگری است که روی تقویت استخوانها و حفاظت در برابر شکستگی‌های ناشی از استئوپروز از جمله ستون فقرات و لگن بکار می‌رود. در یک پروژه عظیم، زولدرونیک اسید خطر شکستگی های لگن را تا 41 درصد و شکستگی‌های ستون فقرات را تا 70 درصد کاهش داد. Reclast تنها یکبار در سال یا یکبار در دو سال (بسته به تشخیص) به صورت 15 دقیقه تزریق داخل وریدی انجام می‌شود. عوارض جانبی شامل تب گذرا، درد عضلانی، درد استخوانی یا مفصلی، علائمی شبیه به سرماخوردگی و سردرد دارد. معمولا بروز چنین علائمی در سه روز اول دریافت Reclast شروع می شود و معمولا در عرض سه تا چهار روز برطرف می‌گردد.

کلسی تونین (میاکلسیک و فورتیکال)

این برای درمان استئوپروز در زنانی که پنج سال از یائسه شدن آنها می گذرد و نمی توانند استروژن درمانی را تحمل کنند، تایید شده است. مطالعات نشان می دهند که این دارو به آرام شدن تحلیل استخوانی، افزایش تراکم استخوانی ستون فقرات کمک می کند و می تواند درد شکستگی را کاهش دهد. از آنجایی که کلسی تونین یک پروتئین است، نمی تواند به صورت خوراکی مصرف گردد، بنابراین به صورت اسپری بینی یا در برخی موارد، به صورت تزریق می باشد. عوارض جانبی احتمالی آن شامل سوزش و التهاب بینی، خون دماغه، سردرد و کمردرد می‌باشد. کلسی تونین تزریقی ممکن است واکنش آلرژیک و فلاشینگ صورت و دستها، ادرار مکرر، تهوع و خارش پوست بهمراه داشته باشد. کلسی تونین برای استئوپروز به قدر سایر داروها قوی نیست بنابراین معمولا برای افرادی که نمی توانند از داروهای دیگر استفاده کنند، بکار می رود. (سیارک)

تری پاراتاید (فورتئو)

نوعی از هورمون پاراتیروئید و اولین دارویی است که به جای کاهش از کارافتادگی استخوان، تشکیل استخوان را تحریک می کند. این برای زنان بعد از یائسگی و برای مردانی که در خطر بالای شکستگی قرار دارند، تایید شده است. این تراکم استخوانی را افزایش و شکستگی‌های ستون فقرات و دیگر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. این دارو یک بار در روز تزریق می شود (به مدت بیش از 24 ماه). عوارض جانبی آن می تواند شامل تهوع، سرگیجه و گرفتگی عضلات پاها باشد.

دنوزوماب (پرولیا)

این درمان تزریقی که در سال 2010 توسط FDA تایید شده است، یک آنتی بادی مونوکلونال کاملا انسانی است. این گزینه دیگری برای زنان بعد از یائسگی مبتلا به استئوپروز که در خطر بالایی از شکستگی قرار دارند، مهیا می سازد. این به کار می رود تا تحلیل استخوانی را کاهش داده و توده استخوانی و طول آن را افزایش ‌دهد. همچنین خطر شکستگی‌های مربوط به ستون فقرات، لگن و سایر شکستگی‌ها را کاهش می دهد. تزریق آن هر شش ماه یکبار توصیه می شود. عوارض جانبی می تواند شامل درد پشت، درد در اندام، درد عضلانی، کلسترول بالا و عفونت مثانه باشد. عوارض جانبی جدی شامل میزان کلسیم بالا در خون، عفونت‌های جدی و واکنش‌های پوستی از جمله درماتیت، خارش و اگزما می‌باشد. (سیارک)
در مورد داروهای ضد پوکی استخوان، به ویژه بیس فسفونات‌ها و دنوزوماب مرتبط با استئونکروز فک (ONJ) و شکستگی‌های غیرمعمولی استخوان ران نگرانی‌هایی وجود دارد. برخی از گزارش‌ها، در مورد افراد مبتلا به استئوپروز که برای مدت زمان طولانی از بیس فسفونات‌ها استفاده می‌کنند، افزایش خطر ابتلا به شکستگی ران را نشان می دهد. همچنین FDA درباره چسباندن برچسب‌های اخطار و استفاده محتاطانه برای تمامی داروهای بیس فسفونات که جهت پیشگیری و درمان استئوپروز و برای دنوزوماب تایید شده است، هشدار داده است. گاها قبل از اینکه هرگونه شکستگی غیرمعمولی اتفاق افتاده باشد امکان دارد در ران علائم درد دیده شود؛ در صورتی که از داروی استئوپروز به مدت چند سال است که استفاده می کنید و در باسن یا ران خود احساس کشیدگی یا درد می کنید با متخصص مراقبت‌های بهداشتی تماس حاصل فرمایید.
از آنجایی که بیس فسفونات ها در استخوان انباشته می شوند، امکان دارد برخی از بیمارانی که از این داروها استفاده کرده اند، بعد از 5 تا 10 سال درمان با بیس فسفونات، از آنها «ترک موقت دارو» خواسته شود. مهم است بدانیم که ONJ و شکستگی‌های معمولی، به ندرت اتفاق می افتند و اینکه خطر شکستگی لگن معمولی تهدید بسیار جدی برای زنان مبتلا به استئوپروز می باشد. درباره مزایا و خطرات استفاده از داروهای استئوپروز با ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود گفتگو کرده و با در نظر گرفتن سابقه سلامتی خود، درباره اینکه چه درمان و گزینه های پیشگیرانه‌ای برای شما بهترین گزینه است، مشورت نمایید.

جلوگیری از افتادن و زمین خوردن مهم است

در افراد بالای 60 سالگی، افتادن یکی از شایع‌ترین علل شکستگی لگن، مچ دست و مهره می باشد. خطرات محیطی از جمله طبقه‌های لغزنده، یا موکت سست می تواند خطر افتادن را افزایش دهد. مسائل فیزیکی از جمله مشکلات بینایی و/یا مشکلات تعادلی، بیماری‌های مزمن که عملکرد ذهنی یا فیزیکی را مختل می نمایند، و داروهای معینی نیز ممکن است شما را در معرض خطر قرار دهد. (سیارک)
جهت کمک به از بین بردن عوامل محیطی که ممکن است منجر به افتادن شود را تغییر دهید:
در داخل خانه: سطوح کف را صاف نگه دارید اما نه لغزنده، درهم ریختگی و سیم‌های رها شده را جمع آوری کنید؛ حتی در منزل هم از کفش‌های پاشنه کوتاه و ساپورتیو استفاده کنید، از راه رفتن با جوراب، جوراب ساق بلند یا دمپایی خودداری کنید؛ اطمینان حاصل کنید که پله ها نور کافی دارند و اینکه در هر دو طرف دارای نرده می باشد؛ بر روی دیوارهای حمام نزدیک به وان، دوش و دستشویی دستگیره نصب کنید. و از حصیر لاستیکی در دوش یا وان استفاده کنید.
خارج از منزل: در صورت لزوم، از عصا یا واکر استفاده کنید، برای کشش از کفش های کف لاستیکی استفاده کنید، زمانی که پیاده‌روها لغزنده است، روی چمن راه بروید؛ در کف های زیاد جلا داده شده که وقتی مرطوب هستند صیقلی می باشند، با احتیاط راه بروید. در حد امکان از رانر پلاستیک یا فرش استفاده کنید. برخی از زنان مسن که احتمال افتادن و شکستگی لگن در آنها بیشتر است امکان دارد بخواهند تا از محافظ ران استفاده کنند. این محفظها پوشش‌هایی نازک هستند که می توانند از زیر لباس پوشیده شوند.
برنامه های تقویت عضلانی و بازآموزی تعادل نیز در پیشگیری از افتادن موثر می باشند.

 پست های مرتبط:

استراتژی ورزشی برای پیشگیری از استئوپروز

پرسش و پاسخ در مورد پوکی استخوان

درمان استئوپروز یا پوکی استخوان

تشخیص استئوپروز یا پوکی استخوان

استئوپروز یا پوکی استخوان

بررسی اجمالی پوکی استخوان ارثی

علائم پوکی استخوان و راه های تشخیص

پیشگیری از سقوط در مردان و زنان مبتلا به پوکی استخوان

بررسی اجمالی پوکی استخوان

این پست را چگونه می‌بینید؟ آیا شما یا کسی از نزدیکانتان از دارو های بالا استفاده می کند؟ لطفا اثرات آن داروها را به اشتراک بگذارید. (سیارک)  

مترجم  itrans.ir

معمای پزشکی پسران خورشیدی
به گزارش (سیارک) شعیب احمد 13 ساله و برادرش عبدالرشید 9 ساله در طول روز مانند کودکان دیگر هستند بیرون میروند، راه میروند، با دوستانشان بازی میکنند.اما با غروب آفتاب، این برادران پاکستانی فلج میشوند و تا وقتی آفتاب طلوع نکند قادر به حرکت کردن یا صحبت کردن نیستد. نشانه های این بیماری اولین بار است که دیده میشود و پزشکان ایده ای در مورد علت وقوع این بیماری و درمان آن ندارند.

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  

(سیارک): وقتی سطح آهن خون کسی پایین است ممکن است به علت این کمبود آهن با شرایطی به نام کم خونی مواجه شود که تاثیرات مضر گسترده ای بر بدن خواهد داشت.تحقیقات جدید میگوید که این موضوع ممکن است با از دست دادن شنوایی هم مرتبط باشد.بر اساس این مطالعات، بزرگسالانی که کم خونی داشتند و به دنبال درمان نبودند، دو برابر دیگران احتمال بیشتر برای نوعی کم شدن شنوایی به نام "از دست رفتگی شنوایی ترکیبی" خواهند داشت.

بر طبق این مقاله که در اعلامیه 29 در مجله "شنوایی سنجی  جراحی سر و گردن" منتشر شد دانشمندان سوابق اطلاعات پزشکی بیش از 300000 انسان بالغ را در هرشی پنسیلوانیا بررسی کردند.سن شرکت کنندگان بین 21 تا 90 سال با متوسط سنی 50 سال بودند.بر اساس سوابق پزشکی و بیماری همه کسانی که دچار اختلال شنوایی بودند، آنها دچار کم خونی هم بودند.

از دست دادن شنوایی در سه دسته جای میگیرد:کم شنوایی عصبی،که نتیجه آسیب به گوش داخلی است.در این حالت به عصبی که بین گوش و مغز وجود دارد آسیب میرشد.

کم شنوایی رسانایی،که زمانی رخ میدهد که صدا نمیتواند به درستی از میان گوش بگذرد.

و کم شنوایی ترکیبی،که ترکیبی از دو مورد فوق است.محققان دریافتند کسانی که دچار کم خونی هستند 2.4 برابر بیشتر از سایرین دچار کم شنوایی ترکیبی میشوند.همچنین این افراد 1.8 برابر بیشتر از سایر افراد دچار کم شنوایی عصبی میشوند.هرچند بین این موضوع با کم شنوایی رسانایی ارتباطی یافت نشد.

پیش از این طبق اظهار نظر دانشمندان با سرپرستی "کتلین شیفر" دانشجوی دکترای دانشکده پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا ،چند دلیل  برای ارتباط کم شنوایی مخصوصا کم شنوایی عصبی با کم خونی در افراد وجود دارد.

کم شنوایی عصبی زمانی رخ میدهد که به رگ های خونی در گوش آسیب وارد میشود و کم خونی خطر ابتلا به آن را افزایش میدهد.برای مثال کم خونی میتواند به چند اختلال خونی که میتواند به آسیب پذیری این سلول های خونی ظریف منجر شود مربوط باشد.بعلاوه این شرایط به ممکن است باعث آسیب به غلاف عصب ها شود از جمله عصبی که بین گوش و مغز کشیده شده است.

بعلاوه دانشمندان اینطور می انگارند که کم خونی بیشتر به کم شنوایی عصبی مربوط است تا کم شنوایی رسانایی.تحقیقی که پیش از این در تایوان صورت گرفته بود به این نتیجه رسید که کم خونی میتواند باعث کم شنوایی ناگهانی عصبی شود،یک نوع کم شنوایی که در کمتر از 72 ساعت رخ میدهد.

از سوی دیگر، کم شنوایی رسانایی اغلب به علل فیزیکی مثل سد شدگی راه گوش،مثلا به خاطر جرم درون گوش یا مایعات،و یا سوراخ شدن پرده گوش اتفاق می افتد.به همین علت دانشمندان کم شنوایی رسانایی را به کم خونی مرتبط نمیدانند.

دانشمندان اشاره کردند که تحقیقات رابطه ای حتمی بین کم خونی و برخی از انواع کم شنوایی را نشان میدهد،که البته این ارتباط بصورت یک سویه نیست.بعلاوه محدودیت هایی در تحقیقات وجود داشت،برای مثال با اینکه محققان میتوانستند کم شنوایی را بصورت حداگانه در زن ومرد بررسی کنند اما نمیتوانستند تاثیر عواملی مثل دیابت،سیگار کشیدن وفشار خون را بصورت همزمان بررسی کنند.بررسی های بیشتری برای درنظر گرفتن این عوامل مورد نیاز است.

کم خونی میتواند به سادگی با مصرف آهن خوراکی برطرف شود بنابراین تحقیقات بعدی باید بر این موضوع اتکا کند که آیا این تامین آهن میتواند بر جلوگیری از کم شنوایی تاثیری داشته باشد یا خیر؟

این پست را چگونه می‌بینید؟ برای شما مفید بود؟ لطفا با نوشتن کامنت در زیر ما را مطلع کنید.  (سیارک)  

ترجمه  itrans.ir