(سیارک) دیدگاه عموم مردم و دانشمندان بر این امر است که چهار و نیم میلیارد نفر از مردم جهان در معرض هوای آلوده هستند که دو برابر آلوده تر از, حداکثر آلودگی از دیدگاه سازمان بهداشت جهانی می باشد.
این شاخص بیانگر این امر است که افزایش میزان آلودگی ناشی از سوخت های فسیلی که توسط خودرو و کارخانجات تولید می شود اگر از حد استاندارد خود خارج شود سلامت افراد را به خطر می اندازد با این حال از طریق آلودگی وحشتناک بیشتر از این بر سلامت انسان به طور دقیق و واضح ای اندازه گیری نشده بود اما اخیراً پژوهشی صورت گرفته که در نشریه علمی PNAS مشروح آن منتشر شده است.
بر اساس این پژوهش مردم شمال چین به دلیل اعمال سیاست‌های خاص دولت این کشور در معرض ۴۶ درصد آلودگی بیشتری نسبت به مردم جنوب چین و مردم بقیه قسمت‌های جنوب قاره آسیا قرار دارند و این آلودگی باعث شده طول عمر ساکنان این مناطق به شکلی اجبار گونه ۳۷ ماه کوتاه‌تر از مردم نواحی دیگر قاره آسیا باشد. از عوامل این بحران می توان به توزیع زغال سنگ رایگان در نواحی شمالی چین به منظور جلوگیری از مهاجرت مردم این نواحی جنوب چین می‌باشد. که سبب شده است تا مردم با آلودگی اجباری در این منطقه نسبت به سایر مناطق چین و سایر مناطق آسیا زندگی کنند و این چارچوب بررسی وضعیت حالت ایده‌آل برای بررسی و مقایسه اثر آلودگی هوا و طول عمر انسان به وسیله پژوهشگران و اندیشمندان می باشد. بر مبنای پژوهش و با آنالیزاز ذرات معلق در هر متر مکعب هوا معین گردید که حدود ۷ ماه و نیم از عمر افراد ساکن در مناطق آلوده کاسته می شود و هنگامی که در مجموع افرادی که در یک محیط و در یک مجموعه شهری زندگی می کنند جمع شود مقدار طول عمر بسیار زیادی را که جمع طول عمر کاسته شده کل افراد می باشد را شامل می شود.
بحران مشابه در ایران
البته این بحران نه تنها در کشور چین و یا سایر شهرهای این کشور نمود می‌یابد بلکه بسیاری از کشورهای جهان نیز امروزه با مشکل آلودگی هوا دست به گریبان می باشند.
کشور ایران نیز به دلیل اعمال سیاست‌های چالش برانگیز در طول سه دهه اخیر آلودگی شدید در حوزه شهرها مواجه شده است که به طور غیر قابل باوری سبب کاهش طول عمر افراد می گردد البته در خصوص کشور ایران پژوهش های معتبر و قابل استنادی صورت نپذیرفته است اما وضعیت کنونی شهرهای کشور ایران خود گواهی بر اوضاع نامطلوب آلودگی هوا در این شهرها می باشد که به نوعی بیشتر شهرهای بزرگ ایران و کلان شهرها به این چالش دست به گریبان است.
راه چاره چیست؟
اما چه باید کرد که این چالش دست از سر شهرها و کشورهای ما بر دارد و به نوعی مسئله طول عمر افراد و مسئله سلامتی افراد را از تیر رس خود خارج سازد.
برنامه ها و راهبردهای گوناگونی را در این راستا می توان ارائه داد که مهمترین آنها می‌تواند کاهش استفاده از سوخت های فسیلی و توجه به سوخت‌های جایگزین همانند انرژی های پاک خورشیدی و بادی باشد همچنین با تغییر مکان گزینی کاربری های آلاینده نظیر کارخانجات به بیرون از شهرها می توان از درصد آلودگی این صنایع آلاینده در خصوص شهرها به طور فزاینده‌ای کاسته شود.
كامبیز نوروزی حقوقدان: حق حیات و حق آرامش، اگرچه زیاد مورد بحث نبوده، اما از مهمترین و اساسی‌ترین حق‌های انسان‌هاست. سرنوشت مردم بازیچه‌ای برای خودنمایی نیست. آرامش مردم، چیزی نیست که با سخنان بی‌وقت و گمانه‌زنی‌های ضعیف، وسیله‌ای در دست افراد وقت‌ناشناس شود.
در گزارشی که در یکی از پایگاه‌های اطلاع‌رسانی آمده و به‌سرعت در شبکه‌های خبری و پیام‌رسان‌ها نیز منتشر شد، از مسئله موش‌های بعد از زلزله در تهران گفته شده است. معلوم نیست اصلا این ادعا چقدر پایه و اساس درست و کارشناسی دارد؟ از تکرار این سخنان بی‌وقت خودداری می‌کنم؛ اما نکته این است که «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد».
ساختن چهره‌ای تباه و مرگ‌بار و مشمئزکننده از زندگی و ریختن آوار سیاهی و مرگ و نابودی در دل مردم چه هنری است؟ اینکه موش‌ها بعد از زلزله چه میکنند، با چنان جزئیاتی که آدم را یاد تخیلی‌ترین فیلم‌های هالیوودی می‌اندازند، چه نشانی از اخلاق دارد؟ مگر مردم تهران الان کم مشکل دارند؟ از آلودگی هوا و گرانی و ترافیک و نبود باران تا این روزهای اخیر که دلهره زلزله هم به آن افزوده شده است، بر دوش مردم سنگینی می‌کند. حالا این سخنان چیست که در گوش مردم فرومی‌کنید؟ این تصویر تخیلی که در این سخنان ساخته شده چه کمکی به مردم می‌کند؟
این اخلاق نیست. در زیست و سخن اخلاقی، انسان به آثار سخنش می‌اندیشد. خیر عمومی را در نظر می‌گیرد. در این گزارش کدام خیر و صلاح عمومی وجود دارد؟ در روزنامه‌نگاری بحران‌پاشاندن بر روح و روان مردم، خلاف اخلاق حرفه‌ای و حتی اخلاق عمومی است. این گزارش نه نشانه دلسوزی، نه حکایتگر قهرمانی و نه گویای مسئولیت اجتماعی است. فرض کنیم محتوای این گزارش درست است، حالا مردم باید چه کنند با این موش‌های بعد از زلزله؟ چرا هیچ‌یک از مقامات و نهادهای رسمی کشور، از ستاد مدیریت بحران تا وزارت کشور و شورای شهر تهران به این نمی‌اندیشند که سیاست‌های رسانه‌ای معینی را برای مسئله زلزله در تهران در پیش بگیرند تا روح و روان مردم تهران به بهانه زلزله این‌گونه مورد آسیب قرار نگیرد.
اگر یک بار ساعت ٢٣:٢٧ چهارشنبه ٢٩ آذر مردم تهران با زلزله لرزیدند، این سخنان و امثال آنها ساعت به ساعت دل و جان تهرانی‌ها را بیهوده می‌لرزانند.
فراموش نکنیم قول سعدی را که «دو چیز طیره عقل است؛ دم‌فروبستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی». منبع: روزنامه شرق
یکی از بزرگترین مشکلات شهر نشینی و زندگی در کلان شهر ها، ترافیک است. هیچ کس دوست ندارد که دقیقه های طولانی را در ترافیک بگذراند و هیچ کس مایل نیست زمانی که عجله دارد دقیقه های طولانی را در ترافیک های سنگین بگذراند. اما چاره ی کار چیست؟
بعد از شهر نشینی و آغاز تولید ماشین ها، افراد قادر به خریدماشین کم بودند، اما این وضعیت دیری نپایید و مردم زیادی به این چهار پای آهنی علاقه مند شدند و دسته دسته آن ها را وارد خیابان های خود کردند و اسب ها را از اسطبل ها حذف کردند.
با افزایش جمعیت و بالارفتن سطح علم و تکنولوژی و نیاز به استفاده از وسایل نقلیه برای سفر و حمل و نقل رونق بیش از گذشته به رونق ماشن ها کمک کرد. اما همان طور که می دانیم هر تکنولوژی ساخت بشر به موازات فوایدش مشکلات و مضراتی هم به وجود می آورد. یکی از بزرگترین مشکلاتی که ماشین ها بعد از آلودگی هوا به وجود آوردند، ترافیک بود. از آن جا هم که نژاد بشر به گونه ای است که ابتدا بیماری به وجود می آورد و سپس به فکر درمان است، ابتدا ترافیک به وجود آمد، شهر ها آلوده شدند و بعد از آن به فکر راه چاره ای برای ترافیک بودند. بعد به فکر ساخت ماشین های کم مصرف افتادند و سپس به فکر اسفاده از ماشین هایی افتادند که آلودگی ایجاد نکنند. اما آیا این ها می توانند مشکل ترافیک را حل کنند؟ خیر هیچ کدام نمی توانند راه حل مناسبی برای رفع این مشکل باشند. در سال های گذشته همواره از مردم خواسته شده که به جای استفاده از ماشین های شخصی از حمل و نقل عمومی استفاده کنند. اما این راه هم آیا چاره کار بوده است؟ بدون شک پاسخ منفی است. پس چاره ی کار چیست؟ چاره ی کار حل مشکل از ریشه است. تنها راه آن فرهنگ سازی وایجاد بستر مناسب برای فرهنگ ساخته شده است. در این مقاله سعی می کنیم شما را با راه هایی آشنا کنیم که برخی از کشور های توسعه یافته برای حل این مشکل از آن استفاده می کنند.
استفاده از دوچرخه:
شاید در ابتدا به خود بگویید که خب این چه ربطی به فرهنگ سازی دارد. با ذکر یک مثال برای شما توضیح خواهیم داد. کشور ژاپن یکی از قطب های فرهنگی و اقتصادی بزرگ جهان است. و خب خواه ناخواه با خود ازدحام جمعیت و ماشین ها و قطعا ترافیک را به همراه دارد. اما مردم این کشور ترجیح می دهند از دوچرخه به جای وسائل نقلیه شخصی استفاده کنند. زیرا در بین مردم این گونه فرهنگ سازی شده است که دوچرخه سواری علاوه بر این که به کاهش ترافیک و آلودگی هوا کمک می کند، برای سلامتی هم بسیار مفید است. اما تنها به فرهنگ سازی هم بسنده نکرده اند بلکه بستری مناسب هم برای گسترش فرهنگ ساخته شده نیز ایجاد کرده اند. برای مثال: در هر جای این کشور که باشید در پیاده رو ها مکان هایی را مشاهده می کنید که تنها با استفاده از یک کارت می توانید دوچرخه ی مورد علاقه ی خود را اجاره کرده و با خیال راحت از آن استفاده کنید سپس بعد از اتمام کار خود آن را دوباره به پارکینگ مخصوص آن پس دهید. می توانید حق اشتراک های روزانه، ماهیانه و حتی سالیانه خریداری کنید و از تخفیف و جوایز ارزنده ی آن نیز لذت ببرید. علاوه بر این ها در تمام خیابان ها یک قسمت مخصوص برای دوچرخه سوار ها وجود دارد که با خیال راحت و بدون این که مزاحم ماشین ها شوند به دوچرخه سواری می پردازند. هزینه ی یک دوچرخه و استفاده از آن بسیار ارزان تر از ماشین است و این خود تشویق خوبی برای مردم است.
راه حل دیگر استفاده از وسائل نقلیه عمومی است. اما باز هم تاکید می کنم که همراه با فرهنگ سازی باید باشد.
در این مورد باز هم کشور ژاپن را مثال میزنیم. برای سوار شدن به مترو صف های مرتب تشکیل می شود، هیچ کس دیگری را هل نمی دهد، هر ایستگاه تنها یک ظرفیت محدود را سوار می کند. هزینه ی پایینی دارد. و مهمتر از همه بر خلاف برخی از کشور های دیگر این مکان جای خرید و فروش کالا ها و اجناس نیست و از تمام این ها مهم تر زمان بندی دقیق آن است. همه ی وسائل نقلیه ی این کشور درست و سر وقت حاظر می شوند و نظم و ترتیب و زمان بندی دقیق هم در بین مردم و هم در بین حرکت وسائل نقلیه نهادینه است و همین امر منجر به این شده است که مردم به این حمل نقل عمومی اعتماد کرده و بیشتر از آن استفاده کنند. تنها با یک اپلکیشن می توانید تاکسی خبر کنید. نرخ آن را راننده تعیین نمی کند بلکه از طرف دولت تعین شده و با متخلفین به شدت برخورد می شود و هزینه ها معقولانه و مناسب تعیین می شوند.
حمایت از تولیدات داخلی و کیفت بالا:
عجیب به نظر می رسد نه؟ هر کشور خواهان این است که از تولیداتی استفاده کند که قابل اعتماد هستند و چه بهتر که این تولیدات داخلی باشند و در عین حال بشود برروی کیفیت آن ها هم حساب کرد. برای مثال برخی از کشور های در حال توسعه در حال تولید قطار هایی در مترو هستند که تنها با نیروی مغناطیسی کار می کنند سریع السیر هستند و هزینه ی کمتری در بر می گیرند. تولید داخلی و قابل اعتماد هستند. بیشتر کشور های اروپایی از استاندارد هایی در ساخت خودرو های خود استفاده می کنند که از جانب محیط زیست جهانی تعیین شده است. این استاندارد ها باعث می شوند که ماشین های کمتر و درنتیجه با کیفیت تر تولید شوند و در عین حال فرهنگ سازی جمعیت متناسب و استفاده از ماشین هایی با کمترین آلاینده ها که در خدمت تاکسی رانی ها هستند باعث می شوند که مردم بیشتر برای استفاده از این وسائل از خود تمایل نشان دهند. کیفیت و راحتی این وسائل خود باعث جلب اعتماد شده و مردم را به این وا می دارد که از این وسائل استفاده کنند. در عین حال در میان مردم به گونه ای فرهنگ سازی شده است که درک می کنند این وسائل نقلیه عمومی هستند و تنها خودشان نیستند که حق استفاده دارند. در نتیجه از آسیب رساندن به آن ها و ضرر اقتصادی جلوگیری می کنند و با متخلفین برخورد می کنند.
نمونه های بسیار دیگری نیز هستند که می توان روز ها راجع به آن صحبت کرد که نشان می دهند فرهنگ سازی و ایجاد بستری مناسب برای این فرهنگ سازی مهم است و تا چه اندازه در کنترل ترافیک موثر است. پس از همین حالا فرهنگ را جدی تر بگیریم و از خودمان برای ایجاد تغییرات مثبت شروع کنیم. کودکان ما از ما خواهند آموخت و تبدیل به نسلی فرهنگ آموخته و منظم خواهند شد و خواهیم دید که آلودگی و ترافیک تنها با فرهنگ سازی تا چه اندازه کاهش می یابد. باشد که آیندگان کمتر عمرشان در ترافیک و دود دم اگزوز ها تلف شود. (سیارک)
اختراعاتی که می توانند کره زمین را از خطر نابودی نجات دهند بخش دوم
محمد رضا عاشوریدر۱۴۰۳/۲/۱۸
اختراعی که به وسیله آن می توان دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها را بدل به محصولاتی کرد که در هنرهای بصری مورد استفاده قرار می گیرند
اگر از جمله کسانی باشید که به نقاشی کشیدن، نوشتن و خلق آثار این چنینی علاقه دارند، با استفاده از این اختراع جدید علاوه بر این که قادر خواهید بود آثار هنری خود را خلق کنید، در کنار آن آلودگی هوا را نیز تا حدودی کاهش خواهید داد؛ آلودگی ای که بنا به آخرین اطلاعات منتشر شده توسط سازمان جهانی سلامت، خطرناک ترین تهدید بیرونی برای سلامت انسان و نیز محیط زیست است و سالانه به طور میانگین نزدیک به 6.5 میلیون نفر، به واسطه قرار گرفتن در معرض این گونه آلودگی ها جان خود را از دست می دهند که در نوع خود رقم قابل توجهی است.
انیرود شارما، مهندسی است که به دنبال راهکار و راه حلی برای کمتر کردن این گونه آلودگی ها می گشت و در نهایت قادر به اختراع روشی شد که به واسطه آن فرد قادر خواهد بود کربن موجود در دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها را بازیافت و مورد استفاده های دیگر قرار دهد. دستگاه اولیه ای که انیرود به همراه تیم تحقیقاتی اش ساختند این امکان را به وجود می آورد که حدود نود و پنج درصد از کل کربن (کربنی که در این حالت معمولا شکل دوده به خود می گیرد) موجود در دود آلوده خارج شده از اگزوز خودرو ها (و نیز دودی که سایر موتور های سوختی آن را وارد جریان هوا می کنند) را بدل به جوهر و یا رنگی کرد که برای مصارف گوناگون مورد استفاده قرار بگیرد. انیرود بر محصول نهایی حاصل از این فرایند نام «Air-Ink (جوهر هوا)» را نهاده است.
حبابی از جنس آب که به عنوان جایگزینی برای کیسه های پلاستیکی ساخته شده و مصرف خوراکی دارد
آمار و ارقام استفاده سرانه کیسه های پلاستیکی در جهان سر سام آور است: در هر دقیقه حدود یک میلیون کیسه پلاستیکی در نقاط مختلف جهان خریداری و توسط افراد استفاده می شود. رودریگو گارسیا گنزالس شخصی است که راهکاری برای این مسئله پیدا کرده است. تکنیک و روشی در آشپزی حرفه ای وجود دارد که از آن تحت عنوان «کروی ساختن ذرات آب (Spherification)» یاد می شود و همان گونه که از نام اش بر می آید، با به کار بستن این روش ذرات آب شکل کروی به خود می گیرند. گارسیا گنزالس از این روش بهره گرفته است و به واسطه آن یک توپ کوچک یخ زده از آب را با ماده دیگری که از جنس عصاره جلبک دریایی است کاملا پوشش داده و از این عصاره به عنوان پوسته ای برای آب یخ زده خود بهره گرفته است. نتیجه این ایده خلاقانه یک حباب نسبتا کوچک آبی می شود که حالتی ژلاتینی به خود گرفته است و می توان از نمونه های بزرگ تر آن به عنوان جایگزینی برای کیسه های پلاستیکی بهره گرفت. نکته جالب توجه در خصوص این اختراع خلاقانه گارسیا گنزالس این است که این محصول مصرف خوراکی دارد و پس از استفاده به جای دور ریختن می توان آن را خورد؛ اگر هم در محیط زیست و آب دریا ها ریخته شود ضرری را متوجه جانداران دیگر نخواهد کرد.
دستگاهی که زباله های پلاستیکی شناور در آب های آزاد را جمع آوری می کند
پیش از این و در بخش نخست همین مقاله اطلاعاتی در خصوص سطلی داده شد که قادر به جمع آوری زباله های موجود در آب های آزاد بود. حال قصد داریم شما را با اختراع دیگری در این حوزه آشنا کنیم. بویان سالت شخصی است که این اختراع به نام او ثبت شده است. بویان از دانشگاه محل تحصیل خود انصراف داد تا تمامی وقت خود را صرف اختراع جدید اش کند؛ اختراعی که به وسیله آن می توان پلاستیک های موجود و شناور در آب های آزاد را جمع آوری کرد. در حال حاضر این اختراع بویان به عنوان یکی از وسایل اصلی طرحی به شمار می رود که هدف از پیاده ساختن آن، جمع آوری زباله های موجود در آب های اقیانوس آرام بوده است. در حال حاضر نزدیک به 1.8 تریلیون تکه پلاستیک در آب های آزاد شناور است؛ تکه هایی که به وسیله جریان آب وارد نقاط مختلف شده اند. دستگاهی که توسط بویان سالت اختراع شده است، در حقیقت یک لوله بسیار بزرگ و شناور است که می تواند پلاستیک های شناور در آب را به سمت خود کشیده و در محفظه هایی به خصوص جای دهد. این لوله ثابت نیست و به گونه ای طراحی شده است که به همراه موج های آب حرکت کند (البته لنگر هایی هم برای ثابت نگاه داشتن آن در مواقع ضروری تعبیه شده است). در نهایت پلاستیکی که توسط این لوله جمع آوری می شود، به وسیله قایق های موتوری به سمت خشکی برده می شوند.
دستگاهی که به وسیله آن می توان لاستیک ها را بازیافت کرد
معمولا برای خلاصی از زباله هایی چون لاستیک، مجبور به آتش زدن آن ها می شوند، چرا که تخریب پذیر نیستند و زمان قابل توجهی لازم است تا تجزیه شوند. آتش زدن لاستیک موجب به وجود آمدن ترکیبات شیمیایی و بسیار خطرناکی به شکل دود می شود که آب، خاک و هوا را به شدت آلوده می کند و خطری جدی برای محیط زیست به شمار می رود. حال دستگاهی اخترع شده است که امکان بازیافت کرده این لاستیک ها را فراهم می کند و به جای انباشتن و سوزاندن آن ها، می توان با استفاده از این دستگاه به تکه های بسیار کوچک لاستیک تجزیه شان کرد و از این تکه ها برای ساخت محصولات گوناگونی چون چمن های مصنوعی بهره گرفت.
طرز کار دستگاه این گونه است که ابتدا لاستیک را به قطعات کوچک تری بدل می کند و سپس این تکه های کوچک وارد روزنه های دیگر دستگاه شده و کوچک تر و کوچک تر می شوند تا در نهایت بتوان از آن ها در ساخت محصولات دیگر بهره گرفت. نکته دیگری که در خصوص این دستگاه وجود دارد این است که هر گونه ناخالصی موجود در لاستیک ها را نیز (فلز و یا هر ناخالصی دیگر) جدا کرده و بنا بر این لاستیک های کوچک به دست آمده کاملا خالص و قابل استفاده خواهند بود.
تولید محصولات غذایی و کشاورزی به وسیله فضولات جانداران آب زی
آکواکالچر نامی است که به انگلیسی به پرورش ماهی و آکواریم اطلاق می شود؛ هیدروپونیک نیز نامی است که برای کشاورزی بدون استفاده از خاک یا به عبارت دیگر کاشت محصولات کشاورزی در محلول های دیگر مورد استفاده قرار می گیرد (معادل فارسی آن آب کشت است). در حال حاضر روش جدیدی اختراع شده است که به واسطه آن می توان با استفاده از فضولات جانداران آب زی (که در محیط مصنوعی پرورش داده می شوند، حوضچه یا آکواریوم)، گیاهانی را پرورش داد. این گیاهان در نهایت آب محل زندگی این جانداران آب زی را پاکیزه نگاه خواهند داشت. نامی که برای این روش تازه انتخاب شده است، آکواپونیک نام دارد که ترکیبی است از دو نامی که در ابتدای متن همین مورد عنوان شد.
این روش تازه اختراع شده می تواند نقشی مهم و اساسی در تولید محصولات طبیعی و ارگانیک داشته باشد: با استفاده از این روش می توان به جای ریختن فضولات جانداران آب زی در آب های آزاد و آلوده کردن این آب ها، آن ها را برای پرورش و تولید محصولات غذایی مورد استفاده قرار داد. فایده دیگری که استفاده از این روش دارد این است که آب را نیز از آلودگی پاک کرده و مصرف آب مورد نیاز برای حوضچه ها را به طور قابل ملاحظه ای کاهش خواهد داد. تصویری که مشاهده می کنید متعلق به نخستین منبع پرورش محصول آکواپونیک در کانادا است.
دستگاهی که بازمانده های غذا را به انرژی مورد نیاز برای فعالیت اجاق گاز بدل می کند
دستگاه دیگری که قصد داریم مورد بررسی قرار دهیم این قابلیت را دارد که با استفاده از بازمانده غذا ها و مواد خوراکی و نیز فضولات جانداران مزارع و جانوران دامی، انرژی تجزیه پذیر و پاکیزه ای تولید کرد و آن را برای مصارف گوناگون مورد استفاده قرار داد. نام این دستگاه «زیست گاز خانه (Home Biogas 2.0)» است (تصویری که مشاهده می کنید متعلق به همین دستگاه است) و به طور مستقیم به اجاق گاز موجود در خانه متصل می شود. تنها مسئله ای که در خصوص استفاده از این دستگاه منحصر به فرد وجود دارد این است که باید در شرایط آب و هوایی نسبتا گرمی باشید که بتوانید به طور بهینه از آن بهره بگیرد و این منبع سوخت رسانی را در خانه خود داشته باشید (میانگین دمای هوا در طول شبانه روز باید نزدیک به بیست درجه سیلسیوس یا شصت و هشت درجه فارنهایت باشد).
پس از نصب دستگاه، تنها کاری که لازم است انجام دهید، قرار دادن بازمانده های غذا و فضولات دامی در چاهکی است که روی قسمت فوقانی آن در نظر گرفته شده است. این غذا یا فضله دامی به داخل محفظه به خصوصی در دستگاه می افتد و سپس سایر فرایند های مربوط به تبدیل آن ها به انرژی و سوخت آغاز می شود. طرز کار این دستگاه به این صورت است که حرارت نور خورشید را دریافت کرده و به وسیله آن باکتری به خصوصی که در مخزن دستگاه جای دارد، فعال شده و شروع به کار می کند و بازمانده های غذا و فضولات دامی را بدل به زیست گاز می کند. گاز حاصل از این فرایند در مخزن دیگری که برای ذخیره آن تعبیه شده است، جای گرفته و با فشار بسیار اندک و به مرور زمان به سمت اجاق گاز آشپزخانه روانه می شود.
هواپیما های بدون سرنشینی که درخت می کارند
به جرأت می توان گفت که درختان مهمترین نقش را در بقای محیط زیست ایفا می کنند: گاز های گلخانه ای مضر برای هوا را در خود ذخیره می کنند، آب و هوا را تصفیه می کنند و کربن و سایر ترکیبات مضر را از آن ها جدا می کنند، غذا و سرپناه برای موجودات و انسان تأمین می کنند و به طور کلی عامل اصلی بقای اکو سیستم یا زیست بوم ها هستند. متأسفانه اما در هر دقیقه در سراسر جهان، به اندازه مساحت بیست و هفت زمین فوتبال درخت از دست می دهیم (آتش سوزی جنگل ها، خشکی، قطع درختان و عوامل این چنینی سبب این مسئله هستند).
این مسئله باعث شد تا یک شرکت مهندسی فعال در بریتانیا (شرکتی با نام زیست کربن (Bio Carbon)) اقدام به ساخت هواپیما های بدون سرنشینی کند (drone) که وظیفه کاشت درخت را به عهده گرفته و تا حدودی خسارت وارد آمده بر زمین را جبران کنند. طرز کار این هواپیما های بدون سرنشین به این صورت است که ابتدا مکان های مناسب برای کاشت درخت را شناسایی کرده و سپس خود را در ارتفاع دو متری سطح زمین جای گیر می کنند. پس از آن دانه های درختان را با سرعتی بر روی زمین پخش می کنند که در عمق مناسب برای رشد قرار بگیرند.
توربین های بادی غول آسایی که شبیه به درختان نخل اند
باد، منبعی عاری از هر گونه آلودگی و تجدید پذیر از انرژی است و به صورت تئوری می توان عنوان کرد که تنها با استفاده از همین انرژی حاصل شده از باد، می توان تمامی مصارف بشری را تأمین کرد و از هر گونه انرژی دیگر بی نیاز شد، البته این تئوری تنها در صورتی قابل عملی شدن خواهد بود که فضای بسیار بزرگی در اختیار داشته باشیم، چرا که به تعداد زیادی توربین بادی احتیاج خواهیم داشت. گزینه دیگری که در این خصوص پیش روی ما قرار دارد (به جز ساخت تعداد زیادی توربین بادی) این است که توربین های بادی غول پیکری بسازیم (توربین های بادی ای که ارتفاع شان از برج ایفل بلند تر باشد) که ده برابر توربین های بادی حال حاضر قدرت داشته باشند.
در حال حاضر گروهی از مهندسان در حال کار کردن بر روی همین مسئله هستند و قصد دارند توربین های بادی غول پیکری بسازند که تنها طول تیغه هاشان به چیزی حدود دویست متر خواهد رسید. البته نکته ای که در این خصوص اهمیت پیدا می کند، این است که چنین حجم بزرگی باید به گونه ای طراحی شود که قابلیت تحمل فشار باد در ارتفاع بالا را داشته باشد، به همین خاطر است که این مهندسان، قصد دارند این توربین ها را به گونه ای طراحی کنند که شبیه به درختان نخل، به هنگام وزش باد خم شوند تا قادر به تحمل فشار ناشی از آن باشند. بنا بر این طراحی این توربین های بادی غول پیکر به گونه ای خواهد بود که بتوانند حتی فشار ناشی از طوفان ها را نیز تحمل کنند.
ماهواره هایی که نشتی گاز متان را شناسایی می کنند
بعضا شکستگی ها و آسیب دیدگی هایی در لوله هایی که حامل گاز متان هستند پدید آمده و سبب نشتی پیدا کردن این گاز خطرناک برای محیط زیست می شوند. نکته ای که در خصوص گاز متان وجود دارد این است که بی بو است و قابل مشاهده نیست، بنا بر این، در صورتی که به بیرون نشت پیدا کند، این امکان وجود دارد که برای ماه های متوالی به نشتی ادامه دهد و کسی هم نتواند از این مسئله آگاهی بیابد. گاز متان، برای محیط زیست بسیار خطرناک است و تا چیزی حدود هشتاد برابر گاز کربن امکان ذخیره کردن حرارت در خود را دارد. و اما راهکاری که برای این مسئله در نظر گرفته شده است فرستادن یک ماهواره با نام «متان ست (Methane SAT)» به فضا است که هر گونه نشتی در نقاط مختلف را روی نمایشگر های به خصوص نشان خواهد داد.
دستگاهی که به وسیله آن می توان دمای صخره های مرجانی را کاهش داد و از خطر نابودی آن ها جلوگیری کرد
همان گونه که می دانید، به واسطه تغییرات اقلیمی و آب و هوایی شکل گرفته در کره زمین، حرارت به مرور در حال بالا رفتن است و پیش از هر چیز دیگری، این صخره های مرجانی هستند که به واسطه این بالا رفتن حرارت در معرض تهدید نابودی قرار می گیرند، چرا که قابلیت تحمل حرارت های بالا را ندارند و از بین می روند. مو احسانی، مهندسی است ساکن در آریزونا و برای این مسئله راهکاری اندیشیده است و در حال طراحی دستگاهی متشکل از یک لوله و یک پمپ یا تلمبه است و به وسیله آن می توان آب سرد تر موجود در بستر اقیانوس ها را به قسمت فوقانی آب و جایی که صخره های مرجانی در آن قرار گرفته اند منتقل کرد و بدین صورت دمای آن ها را پایین تر آورد. ایده اصلی مو احسانی این است که انرژی مورد نیاز برای این پمپاژ کردن آب به سمت بالا را از حرکت موج های دریا تأمین کند و در صورت عملی شدن این ایده خلاقانه، کمک شایانی به حفاظت از صخره های مرجانی خواهد کرد.
آنزیم های تجزیه کننده پلاستیک
اگر این روندی که پیش گرفته ایم را تغییر ندهیم و همین مسیر را ادامه دهیم، تا سال 2050، نزدیک به دوازده میلیارد تن، زباله پلاستیکی روی کره زمین خواهیم داشت و این آمار بسیار نگران کننده است. گروهی از محققان ژاپنی البته راهکاری برای این مسئله پیدا کرده اند که تا حدودی از نگرانی های موجود خواهد کاست: این محققان آنزیمی جهش یافته اختراع کرده اند که با نام PETase شناخته می شود و در صورت استفاده تنها ظرف چند روز قادر خواهد بود زباله های پلاستیکی را تجزیه کند؛ فرایندی که در حالت عادی صد ها سال زمان می برد. البته نکته ای که در این خصوص وجود دارد این است که آنزیم های جهش یافته قادر به از بین بردن کلی پلاستیک نمی باشند و تنها می توانند آن را به مواد اولیه تشکیل دهنده اش تجزیه کنند که برای بازیافت پلاستیک مناسب خواهد بود.
صفحه های تأمین انرژی آینده
صفحه های خورشیدی ای که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند، بر روی پشت بام ها و یا زمین های آزادی قرار می گیرند که قابلیت جذب نور خورشید را بهتر از هر جای دیگری داشته باشند. اخیرا دانشمندان در حال انجام دادن تحقیقاتی هستند مبنی بر این که آیا عملی شدن این ایده قابل تصور است که از صفحه هایی استفاده کرد که به جای نور خورشید منبع دیگری برای تأمین انرژی داشته باشند؛ منبعی چون قطرات باران. یا این که صفحاتی که بر سطح جاده ها نصب شوند (تصویری که مشاهده می کنید متعلق به نمونه های آزمایشی همین صفحات است) و انرژی مکانیکی حاصل از عبور و مرور خودرو ها را به انرژی های دیگری بدل کنند. البته این تحقیقات هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می برد.
در شهر میلان دو برج بزرگ به باغچه تبدیل شدند، 900 درخت و بیش از 5000 بوته در این برج ها رشد کرده است.
با افزایش جمعیت در آینده و متراکم تر شدن جمعیت در شهرها باید فکری به حال زیست انسان کرد، برج هایی به این شکل می توانند جای خالی فضای سبز را پر کنند و در بهبود آلودگی هوا نیز موثر هستند.
برپایه آمار تا سال 2050 جمعیت جهان بیش از 9.5 میلیارد نفر خواهد بود و تعداد افرادی که در شهر ها زندگی میکنند بسیار بیشتر از امروزه می شود. شهرسازی های امروزی مکان های بسیار محدودی برای فضای سبز در اختیار شهروندان قرار می دهد. البته این فضا ها هر روز کم و کم تر می شود.
این جنگل عمودی علاوه بر ساختمان فضای سبز زیادی را نیز برای ساکنان و شهروندان فراهم کرده است.
