(سیارک) حق با کیست؟ اصلاً حق چیست؟ ما برای رسیدن به خواسته های درستمان تا کجا حق داریم؟ هنوز چند روزی از نقدی که برای فیلم به شکل آب نوشتیم نمی‌گذرد که با شاهکار مارتین مک‌دونا مواجه شدیم "سه بیلبورد خارج از ابینگ میزوری" درست در نقطه مقابل فیلم به شکل آب قرار دارد اگر به شکل آب زیبایی پرفروغ طلوع آفتاب است سه بیلبورد خارج از ابینگ میزوری جذابیت بغض آلود و تلخ غروب آفتاب است. چه کسی می تواند بین این دو یکی را انتخاب کند؟

قبل از هرچیز تکلیفمان را با اسم فیلم روشن کنیم با اینکه به هیچ عنوان دوست ندارم اسم بلند و با مسمای فیلم را خلاصه کنم ولی به خاطر بعضی ملاحظات نوشتاری مجبوریم گاهی نام فیلم را به طور خلاصه سه بیلبورد بنویسم.

فیلم سه بیلبورد خارج از ابینگ میزوری هرگز یک فیلم جنایی پلیسی نیست، فیلم یک درام کمدی و شاید حتی بتوان آن را یک ملودرام اجتماعی به شمار آورد ولی هر چه که هست پلیسی جنایی نیست پس اگر دنبال دیدن یک فیلم در ژانر جنایی پلیسی معمول هستید دیدن این فیلم را فراموش کنید

وودی هارلسون در نقش کلانتر ویلوبی آنچنان بازی خوبی ارائه می دهد که اگر او هم به جای سم راکول برنده اسکار میشد جای تعجب نداشت

فیلم با چند تصویر از بقایای به جا مانده از سه بیلبورد چوبی که مدتهاست عمرشان تمام شده است آغاز می‌شود تصاویر بیلبوردهای درب و داغان در میان مه صبحگاهی در کنار جاده ای که هیچ کسی از آن عبور نمیکند موسیقی اپرایی روح‌نواز و صدای حزن انگیز و روحانی رنه فلمینگ که قطعه آخرین گل رز تابستان اثر توماس مور شاعر ایرلندی را میخواند به شدت خبر از پایان چیزی را میدهند. روی بیلبورد وسطی تصویر نصفه و نیمه یک نوزاد که سالها پیش روی این بیلبورد کشیده شده است دیده می شود که در میان چشمانش بیشتر از اینکه شور و شعف زندگی باشد یک حس وحشتناک نهفته است و خیلی زود میفهمیم آن چشمها در طول این سالها شاهد یک (و یا شاید چندین) جنایت هولناک بوده‌اند. این صحنه ها با آن موسیقی بی نظیر نشان از پایان روزهای آرام یک شهر کوچک میدهند. ترکیب بی‌نظیر از صدا و تصویر شما را مشتاق به شنیدن قصه بیلبوردها میکنند و بر خلاف حسی که در صحنه ابتدایی خلق میشود، این فقط شروع ماجرا است.

نظم خاصی روی فیلنامه سه بیلبورد حاکم است تمام اجزای داستان با دقت چیده شده‌اند، خبری از تایم لاین موزاییکی و پیچیده نیست. داستان یک روند خطی و ساده را دنبال میکند. هیچکس و هیچ چیز در این فیلم کاری خارج از برنامه انجام نداده است. فیلم روی یک اصل ساده بنا نهاده شده است "عمل و عکس العمل"

اما عجیب است که با وجود این نظم در روایت داستان فضای کلی فیلم به شدت غیرعادی است یعنی در طول فیلم بارها با خودت میگویی : خوب اینجا را دیگر شوخی میکند، نه اینکه خنده‌دار باشد نه اصلا. با اینکه چندین بار در طول فیلم ممکن است با صدای بلند بخندید ولی فیلم خنده دار نیست، کندی در فضای فیلم سیال است. یک تلخی نهفته در میان فیلم هست که هر چقدر هم سعی در شیرین کردنش داشته باشید باز طعم قالب همان تلخی است. درست مثل طعم تلخ قهوه!

فیلمبرداری بن دیویس یکی از نقاط مثبت فیلم سه بیلبورد است

هنر کارگردان همین ترکیب عجیب و غریب است. همه چیز غیر عادی است ولی در عین حال تلخ و واقعی. این حس کمدی در تمام فیلم هست حتی وقتی بغض گلویت را میفشارد و احساس خفگی وجودت را فرامیگیرد اما باز هم حسش میکنی این کمدی سیاهی که در فیلم جریان دارد را حس میکنی. در میان نگاههای غم انگیز میلدرد هیز، در میان کتک زدنهای وحشیانه افسر دیکسون و در میان مونولوگهای کشنده و غم‌‌انگیز کلانتر ویلوبی این حس طنز لعنتی هست و تمام هم نمیشود خیلی جاها با لبخندی بر لب اشک میریزی و با بغض میخندی!

حق با کیست؟ اصلا حق چیست؟ چطور ممکن است قضاوت تا این حد سخت باشد؟ هیچ پیچدگی خاصی در میان داستان وجود ندارد، همه از همه چیز خبر دارند ولی تشخیص درست و غلط سخت‌ترین کار دنیا میشود. یعنی هر کسی تا یک جایی حق دارد، دلایل خودش را دارد حس خودش را دارد و اتفاقا چیزی که میخ. اهد اصلا غیر منطقی نیست. میلدرد پیدا کردن قاتل دخترش را میخواهد، ویلوبی فقط میخواهد که درکش کنند و بپذیرند که او تمام تلاشش را کرده است و حقش نیست که با او اینطور برخورد کنند و افسر دیکسون این کودک احساساتی فقط قصد دارد از کسی که دوست دارد دفاع کند او میخواهد ویلوبی آرامش داشته باشد.

طنز سیاهی که درفیلم وجود دارد و  حتی در پوسترهای فیلم هم به آن اشاره شده است

هرکدام از این شخصیت‌ها می‌توانند پروتاگونیست قصه خودشان باشند و در عین حال آناتاگونیست داستان دیگر شخصیتها باشند. مارتین مک‌دونا معما طرح نمی‌کند او خیلی آسوده میان آدم‌های اطراف ما پرسه می زند و داستانشان را روایت میکند. در این میان نباید فیلمبرداری فوق العاده بن دیویس را نادیده بگیریم. وقتی فیلم در آکادمی اسکار به عنوان بهترین فیلم برگزیده می‌شود باید پذیرفت که تمام عوامل کارشان را به نحو احسن انجام داده‌اند. موسیقی کارتر بورول روی صحنه‌هایی که بن دیویس کار ثبتشان را به عهده داشته است تک تک سکانسهای سه بیلبورد را تبدیل به شاهکارهای سینمایی کرده است. و البته کارگردانی دقیق و اصولی مارتین مک‌دونا نشان از کنترل کامل او بر اوضاع دارد. راجع به تیم بازیگری هم که بعدا صحبت خواهیم کرد. بن دیویس مرز بین زیبایهای صرف بصری و تنشهای رفتاری انسانها را به خوبی تفکیک کرده است او هرگز سعی نکرده که فقط شاتهایی مثل تابلوهای نقاشی بگیرد و ضمن استفاده درست و به‌جا از طبیعت میزوری در جاهایی که لازم بوده است بسیار هوشمندانه حس موجود در صحنه را به بیننده منتقل کرده است. گاهی با لنزهای واید تصاویری از بیلبوردها در میان جنگل گرفته است که مثل تابلوی نقاشی می مانند و گاهی با یک برداشت طولانی و ممتد به دنبال بازیگر از پله ها بالا رفته است و در عین حفظ کمدی ماجرا خشم را به بهترین شکل به تصویر کشیده است و با اینکه ما در آن صحنه چهره دیکسون را نمی‌بینیم ولی با انتخاب زاویه درست خشم و جنون او را به وضوح احساس می‌کنیم.

سام راکول صحنه‌های دیدنی  بسیاری در این فیلم خلق و بازی کرده است

غیرعادی بودن فضا در عین عادی بودن جزئیات و کمدی جنون آمیز سیال و توجه به جزئیات فیلمنامه از خصوصیات فیلمهای برادران کوئن است. اما به جرات میتوان گفت که مک‌دونا یک فیلم کوئنی را بهتر از برادران کوئن ساخته است. یک نکته جالب در مورد شباهت فضای فیلم سه بیلبورد خارج از ابینگ میزوری به فیلمهای برادران کوئن وجود دارد که هر چند نمیتواند منطقی باشد ولی به هر حال شنیدنش خالی از لطف نیست. فرانسیس مک دورماند بازیگر نقش میلدرد هیز در این فیلم که اسکار بهترین بازیگر نقش اول را هم به خاطر ایفای این نقش گرفت همسر جوئل کوئن است و در تعدادی از فیلمهای برادران کوئن هم بازی کرده است و به خاطر بازی در نقش مارج گاندرسون (پلیس باردار) فیلم فارگو هم اسکار گرفته است و لذا بیشتر از هر بازیگر دیگری فضای فیلمهای کوئنی را میشناسد و آن را با خود به فیلم سه بیلبورد آورده است. به هر حال کل قصه فیلم حول شخصیت میلدرد هیز میچرخد و نحوه بازی او در ایجاد اتمسفر کلی فیلم بی‌تاثیر نیست. هر چند موسیقی بی نظیر کارتر بورول هم بی تاثیر نبوده است. 4 نامزدی اسکار و دو برنده اسکار در بخشهای موسیقی و بازیگری برای فیلم سه بیلبورد نشان دهنده تاثیر این افراد بر موفقیت فیلم است.

این صحنه یکی از شاهکارهای بن دیویس در نمایش خشونت بود.جنون در حرکات افسر دیکسون بدون دیدن چهره‌اش نمایان است

صحبت راجع به بازی بی‌نظیر فرانسیس تکرار واضحات است اما سام راکول و وودی هارلسون هر دو در بخش بازیگر مکمل مرد نامزد اسکار شده بودند که سام راکول در این رقابت پیروز شد اما باور کنید هارلسون هم به اندازه را کوال لایق بردن اسکار بود. همان نگاه از روی ضعف و درماندگی و دلشکستگی که روی آن تاب به میلدرد هیز کرد برای بردن اسکار کافی بود.

هارلسون مدتی است که به بازیگر مورد علاقه منتقدین بدل شده است و اگر این روند را ادامه دهد بردن اسکار چندان برای دور از دسترس نیست.

فیلم سه بیلبورد در خلق روابط انسانی بسیار موفق بوده است، در دنیای واقعی انسانها همیشه همه چیز سیاه مطلق یا سفید مطلق نیست. اگر فیلم به شکل آب بهترین نمونه در دنیای قصه های پریانی و بر اساس منطق قهرمان و ضد قهرمان سیاه و سفید بود سه بیلبورد هم بهترین ژانر خودش در خلق دنیای خاکستری است. فیلمی که تمام معنا از قضاوت فرار میکند و حتی در صحنه پایانی روی این عدم قطعیت تاکید دارد.

بیلبورد اول. مادر داغدیده

زنی به نام میلدرد هیز که هفت ماه پیش دخترش به طرز فجیعی به قتل رسیده است و در هنگام قتل هم مورد تجاوز قرار گرفته است از اینکه پلیس هیچ پیشرفتی در پرونده قتل دخترش نداشته است به ستوه آمده است برای همین تصمیم می‌گیرد سه بیلبورد بزرگ را در همان جاده ی متروکه‌ای که دخترش به قتل رسیده است اجاره کند و روی آنها جملاتی را خطاب به رئیس پلیس شهر ابینگ یعنی کلانتر ویلوبی بنویسد. تا اینجای قصه با یک مادر داغدیده مواجه هستیم که قتل دخترش آن هم به آن شکل فجیع تا مغز استخوانش را عزادار کرده است و فکر و ذکرش گرفتن قاتل است اما پرونده در اداره پلیس شهر خیالی ابینگ خاک می‌خورد و هیچ پیشرفتی نداشته است اجاره کردن بیلبوردها و نوشتن جملات " در هنگام قتل به او تجاوز شد اما تاکنون هیچ کس دستگیر نشده است چطور ممکن است کلانتر ویلوبی؟" آخرین راهکار این مادر داغدیده برای جلب توجه پلیس و تمرکز روی پرونده ی قتل دخترش است.

خوب چه کسی می تواند حق را به این مادر ندهد؟

شوهرش او را ترک کرده است و با یک دختر ۱۹ ساله رابطه دارد این مادر در یک مغازه کوچک فروش لوازم زینتی مثل مجَسمه های کوچک و جعبه کادو کار میکند و برای تهیه پول اجاره یک ماه بیلبوردها مجبور به فروش تراکتور شوهر سابقش شده است او به تمام معنا یک قربانی است. خصوصاً وقتی از طریق فلش‌بکها می فهمیم که در آخرین روز زندگی دخترش با او جر و بحثی هم داشته است و اگر ماشینش را به دخترش می داد مجبور نمی‌شد پیاده از آن جاده متروک عبور کند و شاید الان زنده بود او خودش را مقصر می داند این زن مستاصل هیچ راهی برای رسیدن به آرامش پیدا نمی کند به جز گرفتن قاتل دخترش و انتقامی که در ذهن دارد. از دید میلدرد پل

یس بی کفایت ابینگ فقط می تواند پسر بچه هایی که در پارکینگ ها اسکیت بازی می کنند را دستگیر کند و سیاه پوست ها را شکنجه دهد میلدرد به هیچ وجه نمی‌خواهد تسلیم شود. آیا باید این مادر را شماتت کرد و یا به او احسنت گفت؟ بی شک در جامعه فعلی آمریکا و بعد از قضایای رسواییهای اخلاقی هالیوود و جنبش time's up او قهرمان قصه است. همزمانی فیلم سه بیلبورد و این ماجراها روی نگاه جامعه به این فیلم تاثیر گذاشته است آیا این فیلم نمادی از مبارزه های همیشه ناعادلانه زنان با جامعه مردسالار آمریکا است؟ یا فقط یک داستان با محوریت مشکلات زنان است؟ در هر صورت نباید یکطرفه به قاضی رفت.

بیلبورد دوم، مرد مهربان

کلانتر ویلوبی رئیس پلیس یک شهر کوچک است که معمولاً جرم و جنایت زیادی در آن اتفاق نمی‌افتد کلانتر مورد احترام همه مردم شهر است بیشتر از اینکه پلیس باشد انسان خوبی است، او دو دختر چهار و پنج ساله دارد پدر فوق‌العاده‌ای است و همسری مهربان که شام عید پاک را در کنار خانواده می خورد و شب برای دخترهایش قصه تعریف می کند با مردم کنار می آید و سعی می کنند که مشکلات را با گفتگو حل کند هفت ماه پیش که آن جنایت هولناک در شهر رخ داده است هر کاری که از دستش بر می آمده انجام داده است آزمایش dna با هیچ کدام از افراد دستگیر شده همخوانی ندارد و البته با هیچ کدام از مجرم های کل کشور که در بانک اطلاعاتی پلیس بوده‌اند هم مطابقت نداشته است هیچ شاهد عینی برای جنایت وجود ندارد قوانین حقوق مدنی اجازه انجام تست DNA برای افراد عادی را نمی دهد.

بنابراین هر کاری که از دستش برمی‌آمد انجام داده است. ولی مشکل بیش از اینهاست. کلانتر ویلوبی سرطان لوزالمعده دارد و چند ماه بیشتر زنده نمی ماند او هیچ خطایی مرتکب نشده است وظیفه اش را به بهترین شکل ممکن انجام داده است و حالا تنها چیزی که می خواهد این است که چند ماه باقیمانده عمرش را در آرامش بگذراند از دید کلانتر نصب آن بیلبوردها عادلانه نیست. از دید ما هم وقتی درون قصه ویلوبی قرار می‌گیریم اصلاً عادلانه نیست که اسمش به عنوان یک احمق روی آن بیلبوردها ثبت شود کلانتر مرد اخلاق مداری است همیشه مشکلات دیگران را درک کرده است و برای مردم شهر احترام قائل بوده و هست اما وقتی می فهمد که میلدرد هیز با وجود اینکه می دانسته است که سرطان دارد و به زودی میمیرد ولی باز هم آن بیلبوردها را اجاره کرده است دلش می شکند. او انتظار داشت که میلدرد او را درک کند آن نگاه پر از رنج و اندوه برای درک نشدن اش به میلدرد بی شک در زمره بهترین نگاه های تاریخ سینما قرار می‌گیرد نگاهی که شاید ۱۰ ثانیه بیشتر طول نمی کشد ولی تمام عمر از دست رفته خود را میبیند او خودش را وقف همین مردم کرده است اما جایی که نوبت آنهاست اینگونه پاسخ خوبیهایش را می دهند آن صحنه را باید صحنه شکستن مردی دانست که لیاقتش بیشتر از اینها بود.

بیلبورد سوم : کودک عصبانی

افسر جیسون دیکسون از لحاظ روحی و روانی فرد سالمی نیست. نژادپرست است و سابقه اعمال خشونت دارد او سیاه پوستان را شکنجه می دهد و با وجود اینکه مرد بالغ و بزرگسالی است هنوز با مادرش زندگی میکند که اتفاقاً او هم اندیشه‌های نژاد‌پرستانه دارد ضریب هوشی پایینی دارد و بسیار عصبی مزاج است دانشکده افسری را به جای پنج سال در شش سال تمام کرده است و آرزو دارد روزی کاراگاه شود ولی به جز کلانتر ویلوبی کسی از این آرزو خبر ندارد با این اوصاف دیکسون انسان حال به هم زنی است که هیچ جایی برای همدردی با خود برای دیگران باقی نمی گذارد اما این شخصیت وجه دیگری هم دارد که به شدت او را دوست داشتنی می کند دیکسون به طرز عجیبی شیفته فرمانده خودش یعنی کلانتر ویلوبی است چرا که کلانتر با وجود همه مشکلات شخصیتی او، جیسون را دوست دارد همیشه در اداره پلیس هوای او را داشته است و از همه مهمتر تنها کسی که باور دارد افسر دیکسون در اعماق وجود انسان با شخصیتی است ویلیام ویلوبی است که هیچ وقت دیکسون را تنها نگذاشته است و حتی بعد از مرگش یک نامه برایش می‌نویسد که باعث تحول شخصیت دیکسون می شود. خوب خودتان را جای دیکسون بگذارید کودک درونش هرگز روشد نکرده است و با وجود اینکه همه شهر معتقدند که دیوانه است کلانتر برای همه کار کرده است و حالا شما می دانید تنها دوست واقعی شما چند ماه بیشتر زنده نمی ماند. دیکسون به هیچ عنوان تاب نمی آورد که کسی بخواهد کلانتر را آزار دهد نصب این بیلبوردها دیکسون را دیوانه میکند روحش را آزرده می سازد حاضر است با عقل ناقصش هر کاری بکند تا کلانتر این چند ماهه آخر را در آرامش زندگی کند بار کمدی فیلم تا حدود زیادی بر دوش کاراکتر افسر دیکسون است که سام راکول به طرز عجیب و خارق العاده ای از پس از این نقش برآمده است. افسر دیکسون نشان پلیس دارد و اسلحه حمل می کند ولی هنوز مثل یک پسر بچه ۱۲ ساله زود عصبانی می شود صحنه ای که دیکسون متوجه مرگ ویلوبی می‌شود

عدم قطعیت در تشخیص درست و غلط تا آخرین لحظات فیلم ادامه دارد

را با دقت نگاه کنید او روی دوش همکارش مثل یک بچه گریه می کند و خنده بر لب تماشاچی می‌نشیند ولی همزمان اشک از چشمان بیننده جاری می شود و بغض گلویش را فشار میدهد او بی نظیر است کودکی بد اخلاق با قلبی مهربان و پاک.

سیر تحول شخصیت دیکسون به حدی باورپذیر است که کوچکترین شک و شبهه ای در آن به وجود نمی‌آید مثل شخصیت مت دیمون درفیلم دیوار بزرگ با یک جمله کلیشه ای متحول نمی شود از ابتدای فیلم ما می دانیم که درون این مرد یک انسان مهربان و بخشنده با قلبی بزرگ زندگی می کند و منتظریم که این وجه از شخصیت دیکسون کنترلش را در دست بگیرد و وقتی که این اتفاق می‌افتد باورش می‌کنیم. اینها همه به لطف بازی زیرپوستی و دقیقه سام راکول است که اتفاقا قبلا هم با مارتین مک دونا در فیلم نازل هفت روانی همکاری کرده است و در آنجا هم نقش یک روانی خطرناک ولی شیرین را بسیار عالی بازی کرده است شما نمی توانید دیکسون را دوست نداشته باشید او فقط بچه است هیچ کس از کارهای بد یک بچه برای همیشه ناراحت نمیشود. بخشیدن دیکسون کار راحتی است. دیکسون از کارهای بد خود پشیمان میشود و مثل بچه ها گریه میکند. همانطور که شخصیت رد او را بخشید ما هم میتوانیم او را ببخشیم و با او احساس همدردی کنیم.

خوب حالا باز هم سوال ابتدای نقد را یک بار دیگر می‌پرسم : حق با کیست؟ مادر داغدیده؟ مرد مهربان یا کودک عصبانی؟

کلانتر ویلوبی بعد از اینکه یک روز رویایی را با خانواده‌اش میگذراند، دخترانش را میخواباند با همسرش عاشقانه صحبت میکند به اصطبل میرود و اسبهایش را تیمار میکند به سر خودش شلیک میکند. خودکشی ویلیام نقطه عطف فیلم است او برای همسرش، میلدرد و افسر دیکسون نامه هایی جداگانه مینویسد که هرکدام از این نامه ها برای اینکه اشک شما را دربیاورند کافی هستند اما در این نامه‌ها که با صدای گیرای خودش قرائت میشوند باز هم همان طنز سیاه لعنتی جریان دارند. او دلیل خودکشی اش را برای همسرش توضیح میدهد و از اینکه همسرش در ماههای آخر زندگی مجبور به نگهداری از تن نهیف و ضعیفش شود ابراز نفرت میکند و شرح میدهد که میخواهد با خاطره خوب خانواده اش را ترک کند.

ویلیام برای میلدرد مینویسد که حرکت بیلبوردها بسیار هوشمندانه بوده است و به خاطر اینکار میلدرد را تحسین میکند حتی اجاره ماه بعد بیلبوردها را پرداخت میکند. او برای دیکسون هم نامه ای مینویسد و به او که حالا به خاطر کتک زدن وحشیانه رِد از اداره پلیس اخراج شده است میگوید که می داند چه ذات پاک و مهربانی دارد و استعداد کارآگاه شدن را دارد. حالا کلانتر ویلوبی تبدیل به قهرمان قصه خودش و دو بیلبورد دیگر میشود. میلدرد بدون اینکه بداند شوهر سابقش بیلبوردها را آتش زده است به خیال اینکه کار دیکسون بوده است اداره پلیس را آتش میزند و باعث میشود دیکسون بدجوری بسوزد دیکسون اما دیگر آن آدم عصبی سابق نیست و میلدرد را میبخشد او به یک رهگذر که در بار برای دوستش تعریف میکند که چطور به یک دختر تجاوز کرده است و بعد آتشش زده است شک میکند و با مشقت تمام و به قیمت مثل سگ کتک خوردنش با خراش انداختن روی صورت رهگذر نمونه dna میگیرد. آزمایش نشان میدهد که آن رهگذر قاتل آنجلا نیست ولی دیکسون و میلدرد تصمیم میگیرند نه فقط به دنبال قاتل آنجلا بلکه تمام متجاوزان بگردند و از آنها انتقام بگیرند و برای همین با هم به جاده میزنند تا به سراغ رهگذر متجاوز بروند. اما در اینجا هم کارگردان حاضر به قضاوت نمیشود و در حالیکه میلدرد از دیکسون می پرسد که آیا راجع به کشتن آن شخص مطمئن است، دیکسون پاسخ میدهد خیر و آنها تصمیم گیری را به ادامه سفرشان موکول میکنند

حالا دیکسون و میلدرد هم تبدیل به قهرمانهای قصه همدیگر میشوند.

مارتین مک‌دونا در یک فضای بی طرفانه به نقض حقوق زنان و ظلمهایی که به آنان در جامعه میشود میپردازد. او ضمن ایجاد طرفهای مردانه و زنانه از قضاوت کلی طفره میرود

او در پایان فیلم ضمن تبدیل آنجلا (دختر میلدرد) به نماینده تمام زنان قربانی هدف در این مبارزه را نه یک نفر بلکه تمام متجاوزان جامعه معرفی میکند.ترجمه  itrans.ir

جومانجی: به جنگل خوش آمدید

بزرگترین مشکل فیلم جومانجی به جنگل خوش آمدید کلمه "جومانجی" در اسم فیلم است. اگر نام فیلم فقط  به جنگل خوش آمدید  بود  آن وقت می شود گفت  جومانجی  یک فانتزی متوسط سرگرم کننده است و البته شاید خیلی چیزهای دیگر هم عوض می شد . ولی وقتی کلمه "جومانجی" در نام فیلم گنجانده شد قضیه فرق می کندبه محض شنیدن این کلمه شاخکهای طرفداران پروپاقرص فیلم اصلی و رابین ویلیامز فقید و کاراکتر دوست داشتنی "آلن پریش" حساس می‌شوند آن وقت است که با یک نگاه سختگیرانه، این فیلم نه تنها جذاب نیست بلکه در بسیاری از موارد با نسخه اصلی مقایسه و  شکست میخورد.

در قیاس فیلم جومانجی 2  با نسخه اصلی چیزی جز شکست نصیب نسخه جدیدتر نمی‌شود. با این تفاسیر برای نقد فیلم هم می توان با دو نگاه کاملا متفاوت به بررسی این فیلم پرداخت

حالت اول اینکه فیلم را به عنوان یک اثر مستقل در نظر بگیریم و آن را صرفاً به عنوان یک فانتزی کمدی اکشن خانوادگی نقد کنیم که در این صورت نه با یک شاهکار و یا یک اثر به یاد ماندنی بلکه به عنوان یک فیلم سرگرم کننده می توان این اثر را فیلمی متوسط با رعایت اصول اولیه سینمای پاپ کورنی پذیرفت و از نزدیک به دو ساعت زمان فیلم لذت برد  

اما حالت دوم این است که آن را یک دنباله برای اثر موفق دهه ۹۰ میلادی یعنی جومانجی با بازی رابین ویلیامز بزرگ در نظر گرفت و آنوقت است که با یک فاجعه سینمایی روبرو می شویم. این فیلم یک بی احترامی به فیلم جذاب و دیدنی جومانجی محسوب می شود که کوچکترین شباهتی به نسخه اصلی ندارد.  

احتمالا به خاطر همین نوع نگاه باشد باشد که منتقدان فیلم به دو دسته تقسیم شده‌اند، عده‌ای این فیلم را به عنوان یک فیلم فانتزی سرگرم کننده پذیرفته‌اند و نمرات نسبتا خوبی به آن داده‌اند اما گروهی دیگر از منتقدان آن را یک تلاش نافرجام برای رسیدن به برادر بزرگترش توصیف کرد‌ه‌اند که جز شباهت اسمی هیچ موفقیت دیگری کسب نمی کند

مطمئناً طرفداران فیلم در گروه کسانی هستند که نگاهی مستقل به فیلم داشته‌اند و اکثر ناراضیان هم مثل من فریب کلمه جومانجی را خورده اند

قبل از هر چیز باید بگویم این فیلم با بودجه ۹۰ میلیون دلاری ساخته شد و فروش کلی آن ۵۵۰ میلیون دلار بوده است خوب تا همین جا یک موفقیت بزرگ شده است انتقاد از فیلم های موفق در گیشه کار سختی است اما باور کنید بسیاری از این فروش ۵۵۰ میلیون دلاری مدیون همان کلمه جومانجی است و تماشاچیانی که به هوای دیدن یک داستان جذاب دیگر از بازی عجیب جومانجی وارد سینما شده‌اند. البته حضور دواین جانسون هم در فیلم بی تاثیر نیست. به هر حال او حالا در صدر فهرست پولسازترین بازیگران هالیوود قرار دارد

احتمال ساخت قسمت های بعدی آن هم به شدت زیاد است اما همه اینها دلیل نمی‌شود که فیلم جومانجی به جنگل خوش آمدید فیلم خوبی باشد

مردم همچنان برای دیدن دواین جانسون عضلانی و خنگ و بامزه به سینما می روند

اگر خاطرتان باشد روی جعبه بازی جومانجی در فیلم اصلی نوشته شده بود:

 جومانجی یک سرگرمی برای کسانی که مایلند دنیای خود را پشت سر بگذارد

اما فیلم دوم به نظرم لایق چنین جمله‌ای نیست

بیشتر می شد جومانجی دوم را یک سرگرمی برای کسانی که مایلند پول خود را دور بریزند تعبیر کردجومانجی به جنگل خوش آمدید از بازیگران بسیار خوبی مثل دواین‌جانسون کوین هارت و جک بلک بهره می‌برد کارگردان فیلم هم جیک کاسدان پسر لارنس کاسدان نویسنده معروف و بزرگ فیلم‌های جنگ ستارگان است تنها دلیلی که می توان انتخاب این کارگردان را توجیه کرد مقوله ژن خوب است چرا که کارنامه جیک پر است از شکستهای فجیع تجاری، ولی خوب گویا او از فضل پدر هم حاصلی داشته است

نویسنده اصلی آن کریس مک کنا است که نیازی به معرفی ندارد و در چندین فیلم بزرگ هالیوود مثل "مرد عنکبوتی: بازگشت به خانه" و " مرد مورچه‌ای" و انیمیشن موفق "ایگور" یا نویسنده اصلی بوده است و یا جزو تیم نویسندگان بوده است

همه این اطلاعات را نوشتم تا بگویم فیلم از حیث عوامل هیچ کم و کسری ندارد و فروش ۵50 میلیون دلاری با وجود چنین تیمی چندان عجیب نیست چرا که هر کدام از این افراد به تنهایی قادر به نجات دادن یک فیلم بد در گیشه هستند.

 شاید بتوان یک فیلم ضعیف و متوسط را در گیشه نجات داد اما واقعیت اینجاست که یک فیلم بد همیشه بد است

در ابتدای نقد به این نکته اشاره کردم که می‌توان با دو دیدگاه مختلف به فیلم نگاه کرد اما واقعیت این است که سازندگان فیلم به شدت دوست داشته‌اند که از اسم و شهرت جومانجی اول بهره ببرند. و مردم را با استفاده از حس خوبی که به فیلم اول داشتند به سینما بکشانند که البته در این کار موفق شده‌اند

از اسم فیلم که بگذاریم تنها چیزی که از فیلم اول باقی می ماند اشاره به اسم "آلن پریش" در قسمتی از فیلم است که اتفاقا خود همین اشاره باعث می شود تا یک سوال بی جواب دیگر هم درباره داستان و منطق زمانی آن به ذهنمان خطور کند، که در آخر به آن خواهیم پرداخت

کاملا برخلاف جومانجی 1995 فیلم به جنگل خوش آمدید هیچ چیز ماندگاری خلق نمیکند و این بزرگترین ضعف فیلم است .

خطر اسپویل: این متن قسمت هایی از داستان فیلم را لو می دهد

فیلم از همانجایی شروع می شود که فیلم قبلی تمام شد. در سال 1996 یک نفر بازی تخته جومانجی را در ساحل پیدا می کند و آن را به دوستش (آلکس وریک ) می دهد. آلکس یک خوره بازیهای کامپیوتری است که با دیدن بازی تخته آن را کنار می گذارد و جذبش نمی شود اما نیمه شب بازی جومانجی کاملا ناگهانی تصمیم می گیرد که به یک کنسول شبیه سگا آپدیت شود و آلکس هم تصمیم می گیرد که بازی جومانجی به جنگل خوش آمدید را اجرا کند و بعد هم غیب می شود.

معنی جومانجی
جومانجی سال 1981 کتاب عکس خیالی کودکان  است ، توسط نویسنده آمریکایی نوشته و نشان داده شده است کریس ون آلسبورگ.این کتاب در مورد یک بازی تخته ای جادویی است که حیوانات و سایر عناصر جنگل را هنگام بازی در زندگی واقعی اجرا می کند. عاقبت كتاب با عنوان زاتورا این کتاب در سال 2002 منتشر شد فیلم 1995 به همین نام و باعث پیدایش یک حق امتیاز که شامل سه دنباله و یک مجموعه تلویزیونی انیمیشن.

کوین هارت در فیلم اطلاعات مرکزی با دواین جانسون همبازی بوده است، او ذاتا کمدین است

فیلم یک فلش فوروارد 20 ساله می زند و سال 2016 می آید در جاییکه ۴ دانش آموز نوجوان که هر کدام به دلیلی با تنبیه مدیر مدرسه مواجه شده‌اند در یک انبار قدیمی گرفتار می شوند و همان کنسول قدیمی را پیدا می کنند ولی نمی دانم چرا جومانجی در اینجا تصمیم نمی گیرد که به یک پلی استیشن 4 و یا یک ایکس باکس آپگرید شود ! و اصلا چرا باید بچه هایی که با کنسولهای خفن و گرافیگ بالای سال 2016 بازی کرده‌اند جذب یک کنسول قدیمی شبیه سگا شوند؟ به هر حال آنها تصمیم می گیرند برای لحظاتی با آن بازی کنند اجرای بازی همان و تله پورت شدن بچه ها به جنگل جومانجی همان،

به محض شروع بازی بچه ها متوجه می‌شوند که آنها در جلد کاراکترهایی که انتخاب کرده‌اند فرو رفته‌اند و در یک جنگل واقعی و خطرناک گیر افتاده اند وتنها راه نجات آنها این است که بازی را با موفقیت پشت سر بگذارند.

حدس زدن بقیه ماجرا راحت است، آنها بازی را با موفقیت به اتمام می رسانند و البته الکس را که 20 سال است در بازی گیر کرده است نجات می دهند،کاملا کلیشه‌ای عشق ورزیدن و از خودگذشتگی را می‌آموزند و تبدیل به آدمهای بهتری می‌شوند.

جلوه های ویژه فیلم جومانجی 1995 از زمان خودش جلوتر بود

 اول : به عنوان یک اثر مستقل به جز 15 دقیقه اول فیلم که صرف معرفی کاراکترها می شود و به نوعی نیاز است ، مابقی فیلم سرعت قابل قبولی دارد و از ریتم نمی افتد، داستان در عین سادگی به سبک بازیهای کامپیوتری مرحله به مرحله جلو می‌رود، جلوه‌های ویژه فیلم هم با توجه به بودجه90 میلیون دلاری فیلم ضعف خاصی ندارند. تیم بازیگران بازیهای خوبی از خودشان ارائه کرده‌اند و در این میان جک بلک در نقش پروفسور شلی عالی‌تر از بقیه ظاهر شده است . او کاملا طبیعی نقش یک دختر نوجوان را که در بدن یک مرد میانسال گیر افتاده است بازی می کند و اتفاقا صحنه‌های نسبتا خنده‌داری را رقم می زند و با توجه به این موقعیت چند شوخی بزرگسالانه هم که مناسب کودکان نیست اجرا می شود . دواین جانسون و کوین هارت قبلا در فیلم اطلاعات مرکزی با هم همبازی بوده‌اند و حالا به نوعی ادامه همان شوخیهای فیلم Central Intelligenceرا شاهد هستیم. کوین هارت برای ایفای نقش کمدی فقط کافیست که حرف بزند و دواین جانسون هم که دیگر نقش کوه عضله مهربان و خنگ را فوت آب شده است و به شخصه برای خود من هم جالب است که چرا این کاراکتر برای مردم تکراری نمی شود و هر بار پول خرج می کنند که دواین جانسون بزن بهادر خوشتیپ و جذاب و خنگ را روی پرده سینما تماشا کنند، البته همین تکراری نشدن باعث شده است که او تبدیل به پولسازترین بازیگر هالیوود شود. به ترکیب دواین جانسون و کوین هارت در این فیلم جک بلک هم افزوده شده است و همین سه نفر توانایی خلق خنده‌دارترین صحنه‌های کمدی جهان را دارند ولی خوب در عمل چنین اتفاقی نیفتاده است و کمدی فیلم هم مثل کلیت داستان جومانجی: به جنگل خوش‌آمدید

متوسط است . شخصیت منفی فیلم هم یک جایی به خشونت مطلق و حماقت محض گیرافتاده است. گاهی قاتلی بیرحم و وحشی است که دهانش را باز می کند و عقرب از آن بیرون می آید و با کرکس زشتش به همه جنگل احاطه دارد و گاهی مثل یک احمق زل میزد تا توسط گروگانش پرفسور شلدون چاق ( جک بلک) خلع سلاح شود و دکتر بریواستون(دواین جانسون) جلوی چشمانش با موتور تک چرخ بزند. ضعف دیگر فیلم محدودیت بیش از اندازه در خلق عوامل وحشت و هیجان است، چند موتور سوار بی خاصیت که در همه صحنه‌های اکشن هستند و فقط برای زمین خوردن طراحی شده‌‌اند. به علاوه اینکه هیچوقت اسب آبی و کرگدن حیوانات مناسبی برای ایجاد ترس و وحشت نیستند.

اما با همه اینها میتوان جومانجی به جنگل خوش آمدید را فیلمی سرگرم کننده و مفرح دانست که همه چیز را در سطح متوسط به بیننده ارائه می کند. سرگرمی، هیجان، کمدی، فانتزی و اکشن همه و همه در حد متوسط ارائه میشوند.

شخصیت آلن پریش که رابین ویلیامز در فیلم جومانجی خلق کرد برای همیشه در ذهن دوستداران سینما باقی می ماند

دوم : اگر بر طبق نگاه دوم این فیلم را ادامه‌ای بر جومانجی 1995 بدانیم و در مقام مقایسه این دو فیلم برآیم همه چیز تبدیل به یک افتضاح بزگ می شود.

فیلم جدید  جومانجی  با همه این غولهای بازیگری حتی نصف فیلم اول با حضور رابین ویلیامز افسانه‌ای خنده‌دار نیست هنوز که هنوز است بعد از گذشت 23 سال صحنه میمونهای موتور سوار خنده‌دار است . در آنجا شخصیت منفی اصلی خود بازی جومانجی بود که هر لحظه و با هربار تاس انداختن شخصیتهای‌فیلم ما را غافلگیر می کرد، هیجان نفسگیری که بر فیلم حاکم بود بعلاوه کمدی موقعیتی که ناشی از هرج و مرج به وجود آمده در شهر بود بهمراه بازی فوق العاده رابین ویلیامز فقید شاهکاری جذاب را خلق کرد که سالهاست در یاد و خاطره سینما دوستان مانده است. جومانجی در آن سالها از تلوزیون کشور خودمان هم پخش شد و آنچنان به مذاق مردم خوش آمد که تا چندین سال انتخاب اول مدیران تلوزیون برای فیلم سینمایی روزهای تعطیل بود. وقتی فیلم جدید را با آن مقایسه می کنیم نتیجه‌اش جز شکستی بزرگ برای به جنگل خوش آمدید چیز دیگری نیست. حتی کریستین دانست نوجوان در آن فیلم یک شخصیت ماندگار خلق کرد ولی در فیلم جدید کاراکترها به حدی توخالی هستند که به محض تمام شدن فیلم، خودشان و حرفهایشان از خاطرمان می روند. موضوع وقتی جالب تر می شود که جلوه‌های ویژه آن فیلم را که 23 سال پیش ساخته شده است با فیلم جدید مقایسه می کنیم و متوجه می‌شویم که از این حیث هم آن فیلم چقدر از زمان خودش جلوتر بوده است. کافیست شیر و سایر حیوانات فیلم قدیمی را با جگوارها و حیوانات فیلم جدی مقایسه کنید، خیلی راحت می پذیرید که فیلم جدید پیشرفت چندانی نسبت به محصول سال 1995 نداشته است. شاید تنها ضعف جومانجی 1995 در مقوله جلوه‌های ویژه گیاهان گوشتخوار بودند که چندان طبیعی به نمایش در نیامده بودند.

متاسفانه فیلم jumanji 2017 تکلیفش با مخاطب هدف مشخص نیست. این فیلم رده سنی pg-13 گرفته است اما نه آنقدر هوشمندانه و خنده‌دار و هیجان انگیز است که آن را فیلمی بزرگسالانه به حساب بیاورم و نه عاری از خشونت و دیالوگهای نامناسب است که آن را فیلمی کودکانه به شمار آوریم .

تمرکز جومانجی 1995 بر روی حیوانات بسیار هوشمندانه بود چرا که دست سازندگان فیلم را برای ساخت صحنه‌های مهیج و جذاب و حتی خنده‌دار باز گذاشت چیزی که در فیلم جدید متاسفانه تبدیل به یک نقطه ضعف شد.

اشاره به نام آلن پریش در فیلم  جومانجی : به جنگل خوش آمدید. به عنوان کسی که همه اینجا را ساخته است ، ادای دینی به  رابین ویلیامز فقید بود

سازندگان فیلم جومانجی 2017 احتمالا برای ادای دین به فیلم قدیمی و شخصیت آلن پریش( رابین ویلیامز) در جایی از فیلم  از او نام می برند  و از او به عنوان کسی که قبل از آلکس اینجا بوده است و آن خانه و جا و مکان را ساخته است یاد می کنند اما سوال اینجاست که چطور در فیلم اصلی وقتی آلن پریش کوچک به داخل بازی رفت زمان دقیقا مثل دنیای واقعی برای او گذشت و بعد از 26 سال در هیبت آلن جوان برگشت ولی در فیلم جدید آلکس وریک در حالیکه 20 سال داخل بازی گیر افتاده بود حس می کرد فقط چند ماه است که آنجاست؟ مگر هر دوی این افراد در یک مکان نبوده‌اند؟ به نظرم سازندگان فیلم برای اینکه یک کشش عاطفی بین کاراکتر بتانی و آلکس ایجاد کنند دچار چنین اشتباه بزرگی شده بودند . به هر حال حتی در فیلمهای علمی و تخیلی رعایت منطق قصه لازم است. در مجموع فیلم جومانجی به جنگل خوش آمدید اگر وامدار جومانجی قدیمی نمی شد و صرفا تحت عنوان به جنگل خوش آمدید به نمایش در می‌‌آمد جا انتقاد بسیار کمتری داشت و مثل هزاران فیلم پاپ کورنی دیگر که برای نمایش در کریسمس ساخته می شوند کار خودش را می کرد و می رفت ولی احتمالا 550 میلیون دلار فروش نمی کرد.

کارگردان   : Jake Kasdan

فیلمنامه : Chris McKenna ، Erik Sommers

بازیگران :

Dwayne Johnson...Spencer ، Kevin Hart...Fridge ، Jack Black...Bethany ، Karen Gillan...Martha

ژانر : فانتزی، اکشن، کمدی

رده سنی :  PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)

زمان : 119 دقیقه

به جنگل خوش آمديد فيلم ۲۰۱۳ ميلادي

در ایام تعطیلات هستیم و احتمالا اکثر شما فرصت کافی برای دیدن فیلم دارید. هر چند که در این روزها تلویزیون خودمان در شبکه های مختلف فیلمهای سینمایی نسبتا به روزی را با دوبله های با کیفیت پخش میکند ولی احتمال اینکه زمان پخش این فیلمها  با برنامه دید و بازدید نوروزی تداخل داشته باشد، وجود دارد لذا ما در سیارک سعی میکنیم در این ایام در بخش سینمای جهان فعال‌تر از همیشه ظاهر شویم.

خوب حتما اطلاع دارید که این روزها در سینماهای آمریکا و دنیا شاهد اکران قسمت دوم فیلم حاشیه اقیانوس آرام هستیم که این قسمت یک پسوند هم دارد، "حاشیه اقیانوس آرام : طغیان" ادامه داستان فیلمی با همین نام بدون پسوند طغیان است یعنی pacific rim  " حاشیه اقیانوس آرام "، که در سال 2013 اکران شد. خوب به بهانه اکران قسمت دوم این فیلم امروز نگاهی اجمالی به فیلم حاشیه اقیانوس آرام خواهیم داشت و به تمام دوستداران سینمای علمی تخیلی و فیلمهای بلاک باستری توصیه میکنم این فیلم را در لیست فیلمهایی که قصد دارند در ایام نوروز ببینند قرار دهند. با توجه به اینکه ظرف یک یا دو ماه آینده نسخه با کیفیت فیلم جدید قابل دسترس خواهد بود بد نیست که هم با قسمت اول آشنا شویم و هم آماده دیدن قسمت دوم باشیم.

در ابتدا و پیش از اینکه داستان فیلم را لو دهیم و به نوعی موجبات اسپویل فیلم را فراهم کنیم به بیان کلیات می‌پردازیم :

حاشیه اقیانوس آرام یک فیلم بلاک باستری خوش ساخت است که به شدت روی جلوه های ویژه که اتفاقاً از ملزومات اصلی این فیلمهاست، تمرکز کرده است. کارگردان فیلم هم کسی نیست جز جناب گیرمو دل تورو (تاکید میکنم که تلفظ صحیح اسم ایشان گیرمو است و نه گیلِرمو) که معرف حضورتان هست و آخرین ساخته ایشان یعنی "به شکل آب " اسکار بهترین کارگردانی را برایش به ارمغان آورد و ما در سیارک هم نقد مفصلی 

بر آن فیلم که به نوعی شاهکار دل‌تورو در کارنامه سینمایی‌اش بود نوشتیم.

حاشیه اقیانوس آرام هرگز در حد و اندازه های به شکل آب نیست که البته این دو فیلم شاید صرفا در مقوله فیلمهای تخیلی وجه اشتراکاتی داشته باشند وگرنه تفاوت ژانر فانتزی قصه گو با علمی تخیلی بلاک باستری زمین تا آسمان است..دل تورو در کارنامه خود فیلمهایی مثل پسر جهنمی یک و دو، هزارتوی پن و به شکل آب را دارد و از این حیث کارگردان خوشنامی است.

گیرمو دل تورو فیلم حاشیه اقیانوس آرام را بر اساس یک انیمه ژاپنی که در کودکی دیده بود ساخته است و همانطور که قبلا در نقد به شکل آب نوشتیم آن فیلم را هم با الهام از فیلم هیولایی از اعماق جنگل که در کودکی دیده بود میسازد به هر حال اینکه شخصی تا این حد به رویاهای دوران بچگی‌اش وفادار بماند قابل تحسین است و انگار ما باید منتظر بازسازی دیگر فیلمهایی که جناب دل‌تورو در کودکی دیده است هم باشیم.

فیلم حاشیه اقیانوس آرام درست مثل بقیه آثار بلاک باستری چندان به فیلنامه و قصه خاصی احتیاج ندارد و بیشتر جنبه بصری سینما در این فیلمها بولد میشود ولی این موضوع دلیل نمیشود که حاشیه اقیاندس آرام فیلم نازلی باشد. به هر حال کارگردان مطرحی مثل دل تورو با اصول قصه گویی در سینما آشناست و به همین خاطر علیرغم تکراری بودن ایده و کلیشه‌ای بودن مضمون داستان (حمله هیولاها به کره زمین و دفاع جانانه مردمان کره زمین) نه تنها هیچگاه خط سیر اصلی قصه دچار سردرگمی نمیشود بلکه گیرمو در جزییات فیلم هم دست به نوآوریهای خلاقانه ای هم میزند. که در ادامه نقد به بررسی آنها خواهیم پرداخت.

اصولا بلاک باستر به فیلمهای پرهزینه و پر‌رنگ و لعاب اطلاق میشود که باید پرفروش هم باشند. لذا فیلم 200 میلیون دلاری حاشیه اقیانوس آرام تمام و کمال در این مقوله جای میگیرد. خالی از لطف نیست که بدانید طرح اولیه ای که گیرمو دل‌تورو برای داستان فیلم به کمپانی برادران وارنر ارائه داد به شدت به انیمه ژاپنی و فضای آسیای شرقی وفادار بود ولی از سوی کمپانی رد شد و لذا با ایجاد تغییراتی در قصه و آداپته کردن آن بر اساس معیارهای هالیوود مورد قبول واقع شد. دل‌تورو در ساخت فیلم به خصوص در بخش جلوه های ویژه آنچنان دقتی به خرج داد و چنان فضای طبیعی خلق کرد که وقتی برای اولین بار تصاویر صحنه هایی از فیلم و تبلیغات آن پخش شد طرفداران فیلمهای اکشن بدجوری مشتاق دیدن فیلم شدند و با توجه به فضای کلی فیلم که مشابه سری فیلمهای ترانسفورمرز بود، علاقمندان به سینما در فضای مجازی شروع به مقایسه جلوه های ویژه آن و خصوصا رباتهای غول‌پیکر فیلم با آتوبات‌های ترانسفورمرها کردن که اکثرا هم معتقد بودند که حاشیه اقیانوس آرام موفق تر عمل کرده است و بعد از اکران فیلم هم متوجه شدند که پر‌بیراه نگفته بودند.

خطر اسپویل: در ادامه این متن بخشهایی از داستان فیلم را لو خواهد داد.

حاشیه اقیانوس آرام در آینده رخ خواهد داد، زمانیکه هیولاهای غول آسایی که قبلا نمونه‌ آنها را از حیث بزرگی در هالیوود ندیده بودیم به زمین حمله میکنند. فارغ از بحث اندازه هیولاها اولین نوآوری دل‌تورو (یا انیمه ژاپنی اصلی) در این فیلم این است که بر خلاف همیشه که موجودات مهاجم از آسمان به زمین حمله میکنند اینبار حمله از درون زمین و در شکافی در عمق اقیانوس آرام رخ میدهد، جاییکه تبدیل به دروازه ای اتصال دنیاها شده است.

فیلم در یکی دو دقیقه ابتدایی هم داستان کلی را تعریف میکند و هم اینکه با نشان دادن چند صحنه جذاب تماشاگر را شیفته دیدن هیولاها و ربات‌ها میکند.

هیولاها حمله میکنند ( در فیلم از یک اصطلاح ژاپنی به نام کایجو به معنی غول برای معرفی هیولاها استفاده میشود) آدمها را میکشند، آدمها یک سلاح جدید میسازند، رباتی غول پیکر که از طریق ارتباط ذهنی با خلبانش کنترل میشود (از یک اصطلاح آلمانی به نام ییگر به معنی شکارچی برای معرفی رباتها استفاده میشود) ربات آنقدر بزرگ است که تنهایی نمیشود کنترلش کرد پس انسانها تصمیم میگیرند که از سیستم هدایت دوگانه استفاده کنند، دو خلبان که با هم ارتباط ذهنی دارند به ربات وصل میشوند و تبدیل به یک سلاح مرگبار میشوند و دخل هیولاها را می‌آورند!

خوب فیلم تمام شد؟ راستش میشد همینجا تمامش کرد! یعنی قصه اینقدر ساده و بدون پیچش و تا حد زیادی احمقانه است. اما خوب تا اینجا فقط سه دقیقه از فیلم را دیده‌ایم برای دو ساعت و هفت دقیقه بعدی باید یک انگیزه یا یک قلاب داستانی ایجاد کنیم

خوب هیولاهای هوشمند که در طول زمان آپدیت میشوند و تکامل پیدا میکنند چطور است؟

به همین سادگی، کایجوها قوی تر میشوند، بهترین هدایتگر ییگرها دو برادر دوقلو هستند که یک کایجو در آلاسکا یکی از این دو برادر را میکشد و در ادامه هر چه می بینیم اکشن است و اکشن و جلوه های ویژه، منتها از نوع بسیار با کیفیت.

اولا اگر خاطرتان باشد در ترانسفورمرز(مایکل بی) گاهی اوقات دو طرف دعوا که هر دو ربات بودند آنچنان در هم می پیچیدند که اصلا نمیفهمیدیم کدام یک دارد آن یکی را میزند اما در اینجا طرف بد ماجرا یعنی کایجوها ترکیبی از گودزیلا و دایناسورهای پرنده و ماترا(دشمن گودزیلا) هستند که تشخیصشان در کنار یک ربات اصلا کار سختی نیست.

همین موضوع باعث میشود که نبردهای بزرگ فیلم به جای اینکه مثل ترانسفورمز گیج‌کننده باشند، جذاب و دیدنی شوند.دیالوگهای فیلم سراسر کلیشه و شعار هستند و گاهی حال بهم زن میشوند. مثلا : پایان دنیا نزدیک است میخوایی اینجا بمیری یا در صحنه نبرد! این دیالوگ رو حداقل درصدها فیلم دیگر شنیده‌ایم.

راستش را بخواهید اگر تعداد زیادی از دیالوگهای فیلم را نشنوید اصلا چیزی از روند قصه را از دست نخواهید داد. به هر حال در یک فیلم بلاک‌باستری شاید روابط بین شخصیتها، در مرحله آخر اهمیت باشد هر چند استثناهایی هم در این زمینه وجود دارند.

بازیگران فیلم چندان شناخته شده نیستند معروفترین آنها ادریس آلبا است که او هم در نقش فرعی بازی میکند. منتها آن چیزی که از آنها انتظار میرود را انجام داده‌اند، هر چند بازیگران نقش اصلی فیلم نه انسانها که ییگرها و کایجوها هستند که آنها هم به لطی جلوه‌های ویژه فیلم به بهترین شکل ممکن از عهده انجام وظایفشان بر آمده‌اند. در واقع فیلم از لحاظ ایجاد صحنه های cgi آنچنان غنی و جذاب است که اکشن فیلم بسیار پر‌کشش و زیبا شده است به گونه‌ای که تماشاگر لحظه‌ای از تماشای صحنه های فیلم غافل نمیشود و نه تنها دچار رخوت و سردی نمیشود بلکه آدرنالین ترشح شده لحظه به لحظه بیشتر میشود، به لطف کارگردانی خوب گیرمو دل‌تورو یک ایده تکراری و یک داستان کلیشه‌ای آنچنان رنگ و لعاب نویی به خود گرفته است که گمان میبریم اولین بار است چنین فیلمی را می‌بینیم.

واقعیت این است که حاشیه اقیانوس آرام اکشن خارق‌العاده و جذابی است که دیدنش را به تمام علاقه مندان این ژانر توصیه میکنم. داستان فیلم با اینکه خیلی ساده و ابتدایی بیان شده است و البته عاری از ایراد و مشکل هم نیست ولی رعایت اصول ساده قصه‌گویی توسط کارگردان و همچنین کادو کردن فیلنامه نسبتا ضعیف آن با کاغذ کادوی بسیار با کیفیت و جذاب (جلوه های ویژه)، باعث شده است که متوجه این ایرادهای اساسی و بزرگ نشویم و یا به آنها اهمیتی ندهیم. راستش حدس زدن ماجرای فیلم اصلا کار دشواری نیست پس چیزی که باعث میشود که تماشاچی این دوساعت را به تماشای حاشیه اقیانوس آرام بنشیند نه دیدن پایان قصه، بلکه نحوه گویش داستان است. وگرنه همه می‌دانند که عاقبت این انسانها هستند که بر هیولاَ فائق می‌آیند و پیروز نبرد خیر و شر نهایی خواهند بود.

سالهاست که سینمای هالیوود با همین ترفند از ساده‌ترین فیلنامه‌ها و بی سر و ته ترین قصه‌ها فیلمهایی دیدنی و البته پرفروش میسازد و متاسفانه سینمای کشورما به رغم وجود قصه‌های پربار ادبی در هر ژانری از ساختن یک فیلم جذاب بدین شکل عاجز است. و اینگونه میشود که یک انیمه ژاپنی دستمایه ساخت فیلمهای بلاک باستری قرار میگیرد ولی داستانهای حماسی و غنی شاهنامه ما همچنان باید در حد نقاشیهای مینیاتوری و انیمیشنهای بی کیفیت داخلی درجا بزنند. هر چند در سالهای اخیر پیشرفتهایی در زمینه ساخت انیمیشن در داخل کشورمان دیده شده است به عنوان مثال انیمیشن رستم و سهراب و یا شاهزاده روم کارهای قابل تحسینی هستند ولی خوب تا قله مقصود فرسخها فاصله دارند. تصورش را بکنید یکی از همین داستانهای پربار شاهنامه با امکانات بی نظیر هالیوود و علم و تجربه امثال دل‌تورو میتواند آثاری به مراتب تاثیرگذارتر از ارباب حلقه‌ها و هری پاترها خلق کند.

لازم به ذکر است که موسیقی فیلم کار رامین جوادی است. آهنگساز ایرانی الاصلی که حالا دیگر یک نام شناخته شده در صنعت فیلمسازی جهان است. ایرانیهای موفق بسیاری را میتوان نام برد که برای مدتی در هالیوود خوش درخشیده‌اند و باعث افتخار کشورشان شده‌اند، در این بین می‌توان از داریوش خنجی نام برد که فیلمبرداری خارق‌العاده‌اش در فیلم بی نظیر هفت (دیوید فینچر) هنوز هم زبانزد خاص و عام است اما الحق و الانصاف هیچکدامشان از حیث تعداد و بزرگی کارهایشان به رامین جوادی عزیز نمیرسند.

رامین جوادی آهنگساز

رامین جوادی را خیلی ها با آهنگسازی سریال دیدنی فرار از زندان شناختند و در ادامه شاهکار بی بدیلش را در سریال بازی تاج و تخت همه دنیا تحسین کردند(برنده جایزه گرمی). در کارنامه جوادی آهنگسازی فیلمهای مثل مرد آهنی 2008(برنده جایزه گرمی) تیغ، وارکرافت، دیوار بزرگ، فصل شکار1و2، ناگفته‌های دراکولا، برخورد تایتان ها و چندین و چند فیلم دیگر دیده میشود. او به جز دو سریالی که نام بردیم برای سریال تحسین شده دنیای غرب یا وست ورلد و فلش فوروارد و مظنون هم موسیقی متن را کار کرده است. در فیلم حاشیه اقیانوس آرام موسیقی حماسی و زیبایی که میشنوید هم کار رامین جوادی است. ترجمه  itrans.ir

در بخش قبلی نگاهی به تفاوت ابرقهرمانان کمیکها با اسطوره های تاریخی کشورمان خصوصا  قهرمانان شاهنامه و عدم توجه فیلمنامه نویسان و کارگردانان به کهن داستانهای جذاب خودمان و نحوه بروز رسانی اسطوره های غربی برای ایجاد داستانهای مدرن و جذاب امروزی انداختیم  در این بخش به قصه پلنگ سیاه و آن همه هیاهویی که قبل از اکران این فیلم به راه افتاد،  خواهیم پرداخت و نقد و بررسی این فیلم پرهیاهو را  تقدیم حضورتان خواهیم کرد.

تمام تبلیغات هم حول یک موضوع مهم و حیاتی می چرخیدند و آن این بود که پلنگ سیاه با سایر داستانهای مارول فرق دارد و همین شد که قصه پلنگ سیاه و تبلیغات و پیش نمایشهای آن متفاوت از همه این جریانات و دیدگاههای روتین فیلمهای ابرقهرمانی شروع شد، از نقدهای بسیار مثبت منتقدان تا  تحسین  انجمنهای ضد نژاد پرستی  و واکنشهای احساسی رنگین پوستان شاغل در هالیوود همه و همه نوید ظهور یک شاهکار را میدادند! فیلمی که قرار است حق آفریقا و رنگین پوستان را از هالیوود بگیرد! فیلمی برای اعتلای قاره سیاه و گرفتن احترامی که در تمام این سالها لایقش بوده اند، اما آیا واقعا با یک شاهکار روبرو هستیم‌‌‌؟  تفاوت پلنگ سیاه با سایر فیلمهای دنیای مارول در چیست؟ 

اولین و اساسی ترین تفاوت پلنگ سیاه با دیگر فیلمهای ابر قهرمانی در رنگ پوست بازیگران و عوامل سازنده فیلم است. اولین فیلم ابرقهرمانی دنیای مارول که شخصیت اصلی آن سیاه پوست است، بیش از نود درصد بازیگران فیلم سیاهپوست هستند و البته کارگردان فیلم هم کسی نیست جز رایان کوگلر که او هم سیاهپوست است، این موضوع باعث شد تا تبلیغات گسترده ای پیرامون فیلم و تمرکز آن بر روی زندگی سیاهپوستان  آفریقایی صورت بگیرد البته که این مطلب یک خبر خوب در دنیای نژادپرست امروزی است و هالیوودی که همیشه موبورهای چشم رنگی را به عنوان قهرمانان دنیا معرفی کرده است. اما آیا آنها به جز همین تبلیغات سطحی گام مثبتی برای تصحیح دیدگاه دنیا به آفریقا و مردمانش برداشتند!؟ آیا احترامی در خور و شایسته مردم این قاره ستمدیده به ارمغان آوردند؟ آیا حالا که برای اولین بار پیشرفت و تکنولوژی در دل آفریقا به نمایش در آمد همگام با آن تمدن انسانی هم به نمایش درآمد؟ باور کنید اصلا اینطور نبود! پلنگ سیاه فقط غلظت رنگ سیاه را در فیلمش افزایش داده بود قهرمان سیاه و ضد قهرمان سیاه، در ظاهر بد نیست ولی مردم پیشرفته ترین شهر دنیا با وجود داشتن سفینه های پیشرفته و لباسهایی که از آخرین تکنولوژی فضایی بهره میبرند همچنان درگیر همان قصه های قبیله ای احمقانه و خرافی هستند، شهر خیالی واکاندا در دل آفریقا پیشرفته ترین شهر دنیا از لحاظ علم و تکنولوژی معرفی میشود ولی هنوز هم در این شهر مردم صدای میمون در میاورند و با ابتدایی ترین روشها یعنی مبارزه تن به تن پادشاه خود را انتخاب میکنند! باور کنید این فیلم نه تنها دید من را نسبت به آفریقا تغییر نداد بلکه برای لحظاتی دیدن این بربریت و سادگی  مطلق در دل تکنولوژی باعث شد به این موضوع فکر کنم که شاید لیاقت داشتن این امکانات را ندارند. چرا انها با دیدن این حد علم و پیشرفت هنوز هم برای دستیابی به موفقیت از روح نیاکانشان طلب مدد میکنند؟ . آنهایی که میتوانند مجروح قطع نخایی را درمان کنند چرا باید در چند قدمیشان و در همان کشور خودشان قبیله ای باشد که از درمان چند زخم سطحی عاجز باشد و یک درمانگاه اولیه نداشته باشند؟ (حالا درست است که خودشان خواستند در کوهستان ساکن باشند ولی یک درمانگاه ساده که این حرفها را ندارد ) نه قرار نیست آفریقا مثل آنها باشد حتی اگر صاحب بزرگترین معادن وایبرینیوم دنیا باشند و تکنولوژی ساخت اسلحه های فضایی در اختیارشان باشد نمی توانند و نباید مثل آمریکایی ها و اروپایی ها متمدن باشند هنوز هم باید مثل سگ و گربه به جان هم بیافتند و یک نفر فقط به واسطه نسبت خونی و یک مبارزه تن به تن بتواند کشورشان را تا مرز نابودی ببرد. چرا؟(سیارک)

آیا به واسطه حضور چند زن در گارد حفاظت شاهنشاهی که کاری به جز مبارزه بلد نیستند واکاندا تبدیل به مدینه فاضله میشود؟ جالب اینجاست که درست در لحظاتی که رییس گارد باید تصمیم عاقلانه ای بگیرد احمقانه ترین حرکت ممکن را انجام میدهد و با گفتن جمله "من به تاج و تخت خدمت میکنم حالا هر کی میخواد اونجا نشسته باشه برام فرقی نمیکنه!"  نشان میدهد که یک خدمتکار بدون تفکر بیشتر نیست و به نوعی تبدیل به برده تاج و تخت شده است.  خلاصه ما در واکاندا همه چیز دیدیم الا تمدن و انسانیت مدرن و صاحب تعقل و تفکر! شاید هالیوود حاضر باشد نقش اول فیلمهایش را به سیاهپوستان بدهد و از آنها قهرمانان بزن بهادر بسازد ولی هرگز نمی تواند و نمیخواهد که سیاهپوستان را متمدن ترین انسانها معرفی کند. البته که جوی که به دنبال پلنگ سیاه راه افتاد سیاهپوستان زیادی را به سینما کشاند و سرمست و مسرور به تماشای ابرقهرمان سیاهشان نشاندشان ولی مطمئن باشید که بعد از فروکش کردن این هیجانات اولیه آنها از خودشان خواهند پرسید که درست و غلط کدام بود؟ آیا کار پلنگ سیاه درست بود یا کیلمانگر که قصد داشت با امکاناتی که در اختیار دارد تمام رنگین پوستان را از زیر یوغ ظلم و ستم نظام همیشه ظالم دنیا برهاند؟ تاریخ سیاهپوستان پر از ظلم و ستمی است که بر این قوم همیشه مظلوم روا داشته شده است. کی و کجا در طول تاریخ آنها بدون جنگ و خونریزی توانسته اند حقوق اولیه انسانی خودشان را به دست بیاورند در همین آمریکا آنها به واسطه بزرگترین جنگ داخلی تاریخ و با خونهای بسیار توانستند قوانین برده داری را ملغی کنند و جالب اینجاست که در همان زمان هم واکاندا فقط یک نظاره گر بوده است  و انصافا که اینبار حرفهای درست در آخرین لحظات فیلم از زبان شخصیت منفی فیلم بیرون آمدند، آنجا که مرگ را به در بند بودن ترجیح داد و برای انتخابش مثالی زد که مو را به تن هر انسان آزاده ای سیخ میکرد. او رفتار نیاکاناش را مثال زد و گفت مرا مثل اجدادم در اقیانوس دفن کنید مثل اجدادم که وقتی با کشتی به سمت آمریکا برده میشدند تا باقی زندگیشان را مثل برده ها در مزارع پنبه و ذرت اربابان بی رحم آمریکایی جان بکنند با علم به مرگ حتمیشان از کشتی به داخل اقیانوس پریدند و مرگ را به دربند و برده بودن ترجیح دادند بله قیمت آزادی همیشه خون بوده است و متاسفانه در این بین خون سیاهپوستان بود که همیشه روی زمین ریخته شد خونی که مثل خون تمام انسانهای دیگر سرخ بود. 

از منظر فنی و سینمایی هم پلنگ سیاه دقیقا مثل سایر آثار دنیای مارول یک فرمول ساده دارد. ابرقهرمان ما بسیار قوی است یک دشمن قویتر پیدا میشود و ابر قهرمان را شکست میدهد و کنترل اوضاع را بدست میگیرد ولی بعد از مدتی او برمیگردد و قویتر از قبل با دشمن مبارزه میکند و او را شکست میدهد. قهرمان از مرگ برگشته و پیروز تصمیمات تازه ای میگیرد. تمام

پلنگ سیاه هیجدهمین فیلم از دنیای سینمایی مارول است که در دهمین سالگرد دنیای سینمایی مارول اکران شد البته نوزدهمین فیلم از این سری با نام اونجرز جنگ ابدیت هم اکنون در حال اکران است. یعنی مارول به طور متوسط سالی دو فیلم ساخته است که یک رکورد محسوب میشود و جالب است بدانید که در طول تاریخ سینما شخصیتهای مارول بیش از هر کمپانی دیگری فروش داشته اند.  قضیه به همان سادگی است که قبلا گفتیم مارول فرمول درست را  پیدا کرده است چارچوب ساده و قابل پیش‌بینی فیلمهای ابرقهرمانی کسی را ناراحت نمی کند مردم می آیند یک انسان با قدرتهای ماورا طبیعی را مشاهده کنند که آدم بدها را می زند و طی یک فراز و نشیب کاملا قابل پیش‌بینی در آخر قصه پیروز میدان لقب بگیرد. خوب باور کنید یا نه مردم دنیا برای دیدن چنین قصه هایی در دنیای مارول چیزی نزدیک 25 میلیارد دلار خرج کرده‌اند( با احتساب فیلمهایی از شخصیتهای مارول که توسط دیگر کمپانیها ساخته شده‌اند) قضیه وقتی جالب تر میشود که بدانید که فروش DC از قِبَل شخصیتهای دنیای خودش نصف مارول هم نبوده است 

  هشدار اسپویل : این متن قسمتهایی از داستان فیلم را لو میدهد. 

اگر خاطرتان باشد در فیلم کاپیتان آمریکا / جنگ داخلی، پدر پرنس تی چالا( چادویک بوزمن ) کشته شد و حالا او در راه بازگشت به واکاندا و در آستانه تاجگذاری قرار دارد. داستان دقیقا از همانجا شروع میشود. میلیونها سال پیش شهاب سنگی از جنس وایبرینیوم ( قوی ترین ماده دنیا) به قاره آفریقا برخورد می کند و زندگی گیاهی اطراف را دستخوش تغییراتی عجیب و غریب می کند بعدها 5 قبیله در آن نقطه آفریقا ساکن می شوند و نامش را واکاندا می گذارند به واسطه برخورد شهاب سنگ آنها حالا صاحب بزرگترین منبع فلز گرلنبها وایبرینیوم در دنیا هستند و با خاطر همین فلز در زمینه تکنولوژی به چنان پیشرفتی دست یافته اند که بشر فکرش را هم نمیکند و البته هیچکس به غیر از واکاندایی‌ها از آنچه در کشورشان میگذرد خبر ندارند و راه ورد به واکاندا را هم فقط و فقط خودشان می دانند و تصمیم میگیرند که کاری به کار دنیا نداشته باشند و فقط و فقط خودشان با وایبرینیومشان حال کنند و بس! در یک فلش بک به گذشته متو جه میشویم که در دهه نود عموی تی چالا که در کالیفرنیا زندگی میکند و معتقد است که واکاندا باید به کمک همه سیاهپوستان ستمدیده در دنیا بیاید و امکانات فنی و نظامیشان برای ایجاد یک دنیای بهتر استفاده کنند و تمام حکومتها را تحت سلطه خودشان در بیاورند به واکاندا خیانت میکند و باعث می وشود که یک قاچاقچی بین المللی به نام کلای ( اندی سرکیس ) حدود 250 کیلوگرم وایبرانیوم از واکاندا بدزدد پادشاه یعنی پدر تی‌چالا به این خیانت پی میبرد  و سعی در بازگرداندن برادرش به واکاندا و مجازات او را دارد اما برادر در همان لحظات سعی میکند که یکی از افراد وفادار به شاه ( زوری با بازی فارست ویتاکر) را بکشد و شاه مجبور به کشتن برادرش می شود. در زمان حال تی چالا در یک مراسم بدوی و طی یک نبرد تن به تن با رییس قبیله جباری موفق به تاجگذاری میشود و به عنوان پادشاه جدید واکاندا برگزییده می شود . از آن طرف خبر میرسد که کلای سعی دارد یک تبر از جنس وایبرانیوم را که از موزه لندن دزدیده است را در کره بفروشد نی چالا که حالا دیگر پلنگ سیاه است به همراه رییس گارد پادشاهی اوکویه ( دانای گوریرا و نامزد سابقش ناکیا ( لوپیتا نوینگو) به کره می روند و طی یک زد و خورد حسابی کلای را دستگیر می کنند ولی در حین بازجویی سرو کله یک جنگجوی حسابی پیدا می شود و کلای را با خودش می برد آن جنگجو یک حلقه درست مثل حلقه پادشاه دارد که نقش این شخصیت منفر را هم مایکل بی جردن ( احتمالا او را به خاطر بازی  در فیلم کرید از سری فیلمهای راکی به یاد دارید ) بازی می‌کند که انصافا نقطه قوت تیم بازیگری این فیلم هم است.

داستان فیلم را تا همینجا داشته باشید باور کنید بقیه قصه در دوخط می گنجد عموما فیلمهای مارول فقط در پیش زمینه قصه ها متفاوتند وگرنه چارچوب تمامشان یکی است . پلنگ سیاه یک ضعف عمده دارد . آن هم اینکه در بین قصه های ساده مارول ساده‌ترین قصه را دارد دریغ از دو دقیقه هیجان و تعلیق! باور می کنید حتی لحظه ای که پلنگ سیاه بر روی دستان کلیمانگر ( مایکل بی جردن) به عمق دره پرتاب می شود شما فقط پوزخند می زنید و با خودتان می گویید خوب که چی ‍؟ اون حتما برمیگرده و حساب کیلمانگر رو میرسه ! مگر قرار است غیر این باشد؟

شوخیهای فیلم به شدت بی مزه و احمقانه هستند ! تصور کنید بار طنز فیلم به دوش خواهر تی چالا افتاده است که قرار است با مسخره کردن پلنگ سیاه ما را بخنداند! پلنگ سیاه شعار زده است آْنها با همه تبلیغاتشان حتی نتوانسته‌اند یک آفریقای مدرن را به تصویر بکشند . خوب تصور کنید وقتی که اروپاییها آدمخوار بوده‌اند مردم واکاندا مشغول استخراج وایبرینیوم و اختراع سفینه بوده‌اند اما حالا رفتار قبایل واکاندا هیچ فرقی با قبایل بدوی ندارد فقط در کنار سفینه و عمود پرواز و سلاحههای لیزری صدای میمون در میاورند و مثل انسانهای نخستین با هم مبارزه می کنند و یک سینی را داخل دهان و لب پایین خودشان فرو می کنند و دقیقا مثل زندگی حیوانات وحشی در اینجا هم نر قویتر رییس قبیله می شود . شاید با خودتان بگویید آنها سنت و مدرنیته را با هم درآمیخته‌اند و در کنار تکنولويی به سنتهایشان هم پایبند بوده‌اند ولی کیست که نداند بسیاری از رسوم خرافی قبایل و انسانهای نخستین به خاطر نبودن علم و دانش شکل گرفته است وگرنه وقتی انسانها فهمیدند که دلیل بیماریها ویروس و باکتری و عفونت است دیگر برای درمان بیماریهایشان دست به دامن اجداد و نیاکان قبیله نمیشدند. گاهی اوقات سنت و مدرنیته درست در مقابل هم قرار می گیرند و جمع آنها جمع اضداد و ناممکن می شود. واقعیت این است که هالیوود یک آفریقای متمدن را به تصویر نمی کشد، پیشرفته شاید ولی متمدن هرگز ‍! این پیشرفت هم کاملا تصادفی و نه به واسطه هوش و ذکاوت مردم آن دیار به دست آمده است (سیارک)

فیلم پلنگ سیاه اگر چه پر است از بازیگران سیاهپوست ولی هرگز نه سعی در تقبیه برده داری و ظلم وستم به قاره آفرقا را می کند و نه حتی نزدیک به این ایده می شود و حتی تمام سعیش را می کند کاراکتری که به انتقام از کسانی که آنها را به بردگی گرفتند فکر می کند را به عنوان شخصیت منفی و خطرناک فیلم معرفی کند. نه اینکه جنگ و انتقام چیز خوبی باشد ولی آیا واکاندا و سردمدارانش به خاطر تمام سالهای سکوتشان در برابر ظلم بی حد و حصری که به سیاهان رفته است و خونهایی که زیر ضربات شلاق اربابان سفید پوست ریخته شد و زنان و دخترانی که مورد تجاوز قرار گرفتند نباید شرمسار باشد آیا این لکه ننگی بر تاریخ واکاندا نیست که می توانسته است و هیچ کاری نکرده است ؟ شاید واکاندا توانسته است در برابر آن دنیایی که درگیر جنگ جهانی بود سکوت کند ولی آیا حق سکوت در برابر برده داری از دل آفریقا و هم نوعان خودشان را داشته است. درست است که واکاندا یک شهر خیالی است ولی ننگ تاریخ بر پیشانی این شهر و مردمانش نقش بسته و پاک نخواهد شد. اتفاقا شخصیت مثبت این فیلم نه تی چالا و کشورش که همان کیلمانگری است که مثل یک قهرمان میمیرد . او مرگ را به بند ترجیح میدهد و با جمله آخرش درس آزادگی به دنیا می دهد . آری او را باید در اقیانوس دفن کنند درست  مثل اجداد آزاده‌‌اش

در بین بازیگران فیلم مایکل بی جردن بسیار عالی ظاهر می شود و الحق و الانصاف که اگر تعریف آنتاگونیست را نقطه مقابل قهرمان بگیریم او تمام خصوصیات مورد نیاز را دارد از گذشته پر درد و رنج تا بی قاعده بودن در امور جنسی به طوریکه بدون هیچ شکی و برای رسیدن به کلای به عشقش شلیک می کند . آنچنان که تعاملی که بین کیلمانگر و پلنگ سیاه بوجود میاید به تنفر از او منجر نمی شود و با آن مرگ خودخواسته پابت می کند که او به آنچه میگفت اعتقاد راسخ دارد و چه بسا محبوبیتی بیشتر از پروتاگونیست داستان در نزد قشر وسیعی از تماشاچیان به دست بیاورد.

داستان پلنگ سیاه آنچنان بدون تعلیق بیان می شود که تماشاچی در پاره ای از زمانهای فیلم احساس می کند که در حال تماشای یک قصه تکراری و حوصله سربر است . دوست دارم در اینجا قیاسی بین فراز و فرود داستان پلنگ سیاه با فیلم شواله تاریکی بر میخزد داشته باشیم تا به عمق فاجعه پی ببرید

فاصله زمانی به اصطلاح مرگ پلنگ سیاه تا بازگشتش شامل فرار خواهر و مادرش و نامزدش به کوهستان قبیله جباری و بعد هم پیدا شدن جنازه نیمه جان تی چالا و خوردن گیاه قلبی شکل و بیدار شدنش مجدد پلنگ سیاه و آن شوخی مسخره کسی اینجا پتو ندارد، است . هیچ تعلیقی و هیجانی وجود ندارد همه ما می دانیم که قهرمان برمیگردد ولی این فاصله زمانی زمین خوردن قهرمان و برگشت دوباره‌اش همیشه نقطه عطف فیلمهای ابرقهرمانی بوده است هر فیلمی توانسته است که این قسمت داستان را باورپذیرتر بیان کند فیلم موفق‌تری ساخته است و پلمگ سیاه در این زمینه افتضاح عمل می کند. حال مقایسه کنید با مبارزه بتمن با بین (BANE) در فیلم شواله تاریکی برمیخزد، در جریان مبارزه اول این دو در آن فیلم و طبق کمیک بین کمر بتمن را می شکند، بتمن مدتی را در چاه مخوفی که کسی نمی تواند از آن فرار کند گرفتار می‌شود در تمام لحظاتی که بتمن در چاه گرفتار شده است ما شاهد کشمکش درونی او با خودش و دنیای اطرافش هستیم به گونه‌ای که با اینکه می دانیم بتمن بالاخره از آن چاه نجات پیدا می کند ولی آنچنان اتمسفر و فضای باور1پذیری بر داستان مستولی شده است که گمان می کنیم خودمان هم در آن چاه با بتمن زندانی شده‌ایم ، چندین و چند بار شکست خوردن بتمن در بالا آمدن از چاه آنچنان نفس بیننده را بند می آورد که برای لحظاتی گمان میکنیم که نکند پایان بتمن در همین چاه رقم میخورد ؟ و البته که مقایسه شاهکار کرسیتوفر نولان با فیلمی که صرفا جنبه سرگرمی دارد کار درستی نیست ولی در فیلمهای ابرقهرمانی از ابتدای فیلم تماشاچی می داند که ابرقهرمان پیروز داستان خواهد بود و اگر کارگردان و نویسنده نتوانند راه رسیدن به این پیروزی را حداقل مقداری سخت و پر پیچ و خم جلوه دهند دیگر چه لذتی در دیدن این فیلمها است؟ شاید بد نباشد گربزی بزنیم به سریال وست ورد که این روزها فصل دومش در حال پخش است آنجا که مرد سیاهپوش به یکی از اندرویدها ( رباتهای انسان نما) می گوید که وقتی از اول داستان می دانیم که آخرش شما شکست میخورد و ما پیروز می شویم هیچ لذتی در بازی کردن وجود ندارد به همین خاطر من همیشه دنبال یک بازی واقعی بوده‌ام بازی که در آن امکان شکست خوردن باشد و در آن صورت است که بردن لذت دارد!

خوب متاسفانه پلنگ سیاه هیچ لذتی را برای بردن قهرمان خودش باقی نمیگذارد و همه چیز را با قابل پیش بینی ترین حالت ممکن به اتمام می رساند. از دیگر ایرادات پلنگ سیاه ضعف این فیلم در شخصیت پردازی به خصوص در مورد کاراکترهای فرعی است به عنوان مثال شخصیتی مثل وکابی که به حدی مورد اعتماد تی چالا است که در نبود حفاظت مرزها را به او میسپرد و بعد بلافاصله با حضور یک غریبه و به خاطر آوردن جنازه کلای حاضر میشود به تمام گذشته و دوستی و برادری و کشورش خیانت کند ! کشوری که روسای قبایلش در این حد احمق باشند حتی با وجود منابع عظیم وایبرینیوم خیلی وقت پیش از اینها باید از درون سقوط می‌کرد ! پلنگ سیاه در زمینه شوخی و دیالوگهای طنز دقیقا در نقطه مقابل فیلم قبلی خودش یعنی ثور:رگناروک قرار می گیرد هر چقدر درآنجا شوخیها و دیالوگهای شخصیتهای اصلی بامزه و خوب از کار درآمده بودند در اینجا با دیالوگهای نچسب و بی مزه مواجه بودیم که خوشبختانه تعدادشان زیاد نبود. برد مارول همچنان روی جلوه‌های ویژه فیلمهایش و البته خط داستانی مرتبطی است که خلق کرده است از حق نگذریم پلنگ سیاه هم مثل سایر آثار MCU در بالاترین سطح کیفیت جلوه‌های ویژه قرار دارد و بعد از لباسهای پیشرفته و عجیب و غریب مرد‌ آهنی شاهد نسل جدید لباسهای فوق سبک پلنگ سیاه بودیم . به هر حال پلنگ سیاه در دنیای مارول تبدیل به اولین ابرقهرمانی شد که با همان فیلم اولش وارد باشگاه میلیاردیها شد ، مرد آهنی و کاپیتان آمریکا قبلا با فیلمهای سومشان به فروش بالای یک میلیارد دلار دست یافتند. ( مجموعه اونجرز فیلم اختصاصی یک ابرقهرمان محسوب نمی‌شوند)

در هر صورت دیدن فیلم پلنگ سیاه برای کسانی که دنیای مارول را دنبال می کنند خالی از لطف نیست ولی هرگز نمی توان آن را به عنوان یک فیلم مستقل قابل اعتنا برشمرد. این فیلم حتی در ایجاد سرگرمی هم در بعضی دقایق با نواقصی همراه است .ترجمه  itrans.ir 

شارلوت زني است خود پسند که تمام عمرش فقط به فکر موفقيت کاري و آسايش خودش بوده و هميشه با دخترش به شکلي رفتار مي کرده که خودش تصور مي‌کرده دخترش دوست دارد و نه به آن شکلي که دختر واقعا دوست مي‌داشته، از همان بدو ورود با اولين کلماتش بدبيني و حضور منفي او را درک مي‌کنيم، اولين خاطره‌اي که تعريف مي‌کند راجع به مردي است که شارلوت پس از مرگ پدر ايوا مدت سيزده سال به عنوان دوست با او زندگي مي‌کرده و حالا معتقد است که با مرگ او کاملا تنها شده است. او حتي در همان حضور کوتاه با قراري تلفني حاضر مي‌شود از تعطيلاتش براي اجراي يک کنسرت ديگر به خاطر دستمزد خوبش بگذرد، برغم پس انداز کلاني که در اختيار دارد و قبل از خواب به حساب و کتاب آن مي‌پردازد. هر چه مي‌گذرد، حضور شارلوت سنگين‌تر مي‌شود، چه اينکه او جز راجع به خودش و موفقيتها و علايقش صحبت نمي‌کند و نهايتا دختر متوجه مي‌شود که اين دوري هفت ساله از مادر هيچ تاثيري بر شخصيت او و حتي نسبت بينشان نگذاشته است.( سیارک)

چيزي که کارگردان به وضوح و به زيبايي بر آن تاکيد مي‌کند شناخت کامل ايوا از مادرش و بر عکس، عدم شناخت شارلوت نسبت به ايواست. در بدو ورود هنگامي که ايوا و همسرش ميز غذا را مي‌چينند و شارلوت در اتاقش است ايوا به همسرش مي‌گويد که الان مادرش با لباس قرمزش بر سر ميز شام حاضر مي‌شود تا عزادار بودن خودش را به رخ بکشد و لحظاتي بعد پس از مشاهده مونولوگي که شارلوت با خودش زمزمه مي‌کند ((بايد بهشون بفهمونم که من عزادارم)) او را با لباسي قرمز در حال پايين آمدن از پله ها مي‌بينيم. فراتر از آن، در صحنه‌اي که شارلوت در تخت‌خوابش است و قرار است بخوابد از شکلاتهايش به ايوا تعارف مي‌کند و مي‌گويد که مي‌داند که ايوا شکلات دوست دارد و ايوا جواب مي‌دهد که او نبوده که شکلات دوست داشته بلکه هلنا شکلات دوست دارد و وقتي لحظه‌اي بعد ايوا مي‌خواهد از مادرش بپرسد که چه وقت براي صبحانه بيدارش کند، تک تک اقلامي را که مي‌داند مادرش براي صبحانه احتياج دارد از حفظ به زبان مي‌آورد و پس از تاييد مادر اتاق را ترک مي‌کند.
دقت در شخصيتها، ديالوگها و قابهاي تصوير با توجه به فضاي بسيار محدودي که کارگردان براي فيلمش در نظر گرفته (دوربين تنها دوبار از خانه بيرون مي‌رود) بسيار خوب انجام شده است، در شروع اصلي‌ترين صحنه فيلم يعني مجادله نهايي، وقتي که شارلوت از بي‌خوابي به اتاق مي‌آيد تا چند دقيقه‌اي بنشيند ايوا نيز بعد از او وارد اتاق مي‌شود و با فاصله‌اي بسيار دور از او و در نمايي لانگ شات مي‌نشيند، هر چه مجادله بين آنها شدت مي‌گيرد و حقايق بيشتري فاش مي‌شود فاصله بين دو بازيگر کمتر مي‌شود و قابها نيز بسته‌تر مي‌شوند. مونولوگ ممتد ايوا در صحنه برخورد با مادرش، کلماتي که لحظه به لحظه اوج مي‌گيرند و خشن‌تر مي‌شوند، داستانهاي ايوا از تنهايي‌هايش در کودکي به خاطر مسافرتهاي بيش از حد شارلوت تا خيانت شارلوت به پدر ايوا که وظيفه يگانه همزبان پدر يعني ايوا را در پرستاري از پدر منزوي شده‌اش بيشتر مي‌کرد، همزمان مي‌شود با برخواستن و قدم زدن عصبي شارلوت در اتاق.

از لحظه‌اي که شارلوت از جايش بلند مي‌شود و به سمت پنجره مي‌رود، نور لحظه به لحظه از صورتش دورتر مي‌شود و همچنان که در طول اتاق و در تاريکي قدم مي‌زند دوربين از نماي نزديک مسير رفت و برگشتي او را دنبال مي‌کند و عدم قدرت تصميم‌گيري و درماندگي و در عين حال اضطراب او را به وضوح به نمايش مي‌گذارد.

در ادامه وقتي که شارلوت کاملا در پاسخ به ايوا درمانده شده، ايوا را از نماي روبرو مي‌بينيم که پشت سر شارلوت ايستاده و با تغيير جا به او يادآوري مي کند و مي‌فهماند که حتي معلوليت هلنا هم تقصير اوست و شارلوت مبهوت فقط گوش مي‌دهد. استيلاي ايوا بر ذهن شارلوت با نحوه جابجايي بازيگر و دوربين به وضوح قابل درک است. در پايان درگيري صبحگاهي و زماني که ايوا با گفتن حرفهايش با آرامشي عجيب ساکت نشسته است و گويي عقده انتقامي چندين ساله را از هم باز کرده، شارلوت را مي‌بينيم که از ايوا خواهش مي‌کند تا او را در آغوش بگيرد ولي ايوا هيچ پاسخي به او نمي‌دهد و با نگاهي سرد فقط به شارلوت خيره مي‌شود و کارگردان، ديگر تا آخرين لحظه حضور اين دو نفر در کنار هم هيچ نماي دو نفره اي از آن دو نمي‌گيرد، هرگز فضايي عاطفي بين آنها شکل نخواهد گرفت.
سونات پاييزي از شاهکارهاي کمتر ديده شده تاريخ سينماست. يکي از فيلمهايي که در هياهوي هاليوود هرگز به اندازه ارزش واقعي خود قدر نديد. فيلمي راجع به عدم درک دو نسل از يکديگر، سرخوردگي، انزوا و طغيان، ماندگاري اساطيري برگمان و تاثير او بر تاريخ سينما ابدي و غير قابل انکار است.دیدن فیلم های اینگمار برگمن را به همگی دوستان پیشنهاد می کنم.

هنری جان سخت تنها تا حدودی موفق در استفاده از فرمت دیدگاه اول شخص برای ایجاد یک تجربه سینمایی منحصر به فرد است.

هنری جان سخت به طور کامل از دیدگاه اول شخص هنری گفته شده است، مردی که بدون هیچ حافظه ای از گذشته اش در یک آزمایشگاه بیدارمی شود ،در حالی که توسط دانشمندی به نام استل (هیلی بنت) به یک مرد سایبرنتیکی فوق العاده تبدیل شده – کسی که، به او توضیح می دهد، ( همسرهنری نیز می باشد) و این عمل را بر روی او به منظور نجات زندگی او انجام داده است. با این حال، قبل از اینکه استل و همکارانش بتوانند توانایی صحبت کردن هنری را بازگردانند ( یا حداقل توضیح بیشتری در مورد وضعیت او بدهند) ، تاسیسات آن ها توسط آکان (دانیلا کزلوسکی) مورد حمله قرار میگیرد، یک جنگ سالار قدرتمند با توانایی هایی  که به دنبال هنری است بخاطراسراری ، اما به وضوح با نیتی شریر.

استل به هنری کمک می کند تا فرار کند، اما خودش توسط آکان دستگیر می شود و گروگان گرفته می شود تا هنری را بعدا باز بین ببرد. هنری، خودش را در شهر ناآشنای مسکو می بیند بدون وجود کسی که به او کمک کند اما یک مرد مرموز به نام جیمی (شارلتو کوپلی) - که هنری به سرعت می فهمد که یک انسان عادی نیست - در نتیجه تصمیم به یک ماموریت دیوانه وار خطرناک میگیرد: نجات استل و متوقف کردن آکان از عملی کردن هر نوع نقشه وحشتناکی (با محوریت هنری) است که او برنامه ریزی کرده.

هنری جان سخت از موزیک ویدیویی که همکارنویسنده/کارگردان این فیلم ایلیا نیشولر برای گروه راک مستقل روسی بیتینگ البوز ساخته بود الهام گرفته است ("استمپد" و " بد مادرف***ر" را نگاه کنید) - که مانند هنری جان سخت ، در سبک بصری دیدگاه اول شخص فیلم برداری شده بود. با این حال، این فیلم همچنین به وضوح به دنبال وفق دادن ویژگی های بازی های ویدئویی محبوب است – هر دو ویژگی های زیبایی و روایتی در آن - به صفحه نمایش بزرگ با هدف ایجاد یک تجربه سینمایی نوآورانه (و همه جانبه) که از هر دو فیلم های متعارف علمی تخیلی/هیجان انگیزمتفاوت باشد و یک بازی های ویدئویی از دیدگاه اول شخص که در همان سبک می باشد است. هنری جان سخت قطعا یک آزمایش قابل توجه و بلند پروازانه از ان جهت است ... که همچنین به این معنا نیست که یک ازمایش کاملا موفقیت آمیزاست.

روایت هنری جان سخت که توسط نیشولر و نویسنده همکارش ویل استوارت درست شده است دو پرده ، با ارزش دیوانه وار  که با پرده سوم پر از نتیجه گیری، به اوج می رسد ارائه می دهد - که بیشتر آن درنهایت ماهیتا یا مشتق و یا قابل پیش بینی می باشد . با این که فیلم در حفظ احساس مرموزبودن در سراسر دو سوم اول از زمان اجرایش با باقی گذاشتن پرسش های حل نشده زیادی درمورد گذشته هنری موفق می شود،ولی در ایجاد اسطوره ی ویژه ی جالب کم می اورد بسیار کم ، که برای اکتشافات اضافی در قسمت بعدی التماس می کند. به همین دلایل، هرگز کاملاروشن نیست که ایا هنری جان سخت قصد زندانی کردن استعاره های فیلم درجه دو بچگانه را دارد یا شادمانه انها را می پذیرد، از انجا که فیلم هنگامی که یا در لحن کنایه دار و گستاخ یا جدی و بی روح می ماند،  بهتر است - نه هنگامی که بین آنها جابجا می شود، همانطورکه فیلم اغلب در طول زمان اجرایش انجام می دهد.
هنری جان سخت اولین فیلمی نیست که سکانس های اکشن فیلم برداری شده در سبک از دید اول شخص را  نشان می دهد - کاری که فیلم هایی مانند فیلم اقتباسی از ویدئو بازی رستاخیز سال 2005 و حتی فیلم اکشن / کمدی اخیر ساشا بارون کوئن برادران گریمسبای نیز انجام داده اند - و نه اولین فیلم منتشر شده در سینماها در سال 2016 است که به طور کامل در آن قالب فیلم برداری شده است، یا (از انجا که فیلم هیجان انگیز ترسناک / علمی تخیلی همه گیر در حقیقت از ان پیشی گرفت). انچه هنری جان سخت ارائه می کند یک مجموعه بدون توقف خشونت از نزدیک (و معمولا کاملا گرافیکی) و همچنین زوایای دوربین و ترکیبات فیلمبرداری از نظر بصری مبتکرانه است، همانطور که در برخی از طراحی بدلکاری اصیل دیردویل و فیلمبرداری متحرک دیس ساید اف کرنک و فیلم های رید می توان تحقق یافت. با این حال، برای همان دلایل، هنری جان سخت احتمالا به عنوان فیلمی از 2016 که به احتمال زیاد از تماشایش به شما احساس تهوع می دهد ذکر خواهد شد (بعلت بیماری حرکت، که خشونت خون الود بیش از حد نیست).
لحظاتی در هنری جان سخت وجود دارد که فیزیک هیجانات اکتان بالای ان معقول تر از آنچه در بازی ویدیویی است احساس می شود، اما در کل فیلم در استفاده از فرمت اول شخص برای بیشتر احشایی کردن صحنه های اکشن از انچه اگر افراد و مکان ها روی صفحه بصورت دیجیتالی به جای این که از دنیای واقعی ارائه شده بودند شکست می خورد - و نه آن از دید هنری به عنوان یک وسیله منحصر به فرد برای توصیف شخصیت، با توجه به آنچه او انجام می دهد و یا در هر زمان داده شده در فیلم به کجا توجه می کند استفاده می کند. این امکان وجود دارد که فرمت دید اول شخص، مانند فرمت فیلم یافت شده، یک تکنیک وبسته به سبک است که نیاز دارد نه تنها با داستان گفته شده موجود یکپارچه شود، بلکه همچنین برای کشف یک داستان کاملا توسعه یافته تر به منظور اینکه بیش از یک وسیله برای جلب توجه بنظر رسد استفاده شود. از آنجا درمورد هنری جان سخت اینچنین نیست، فیلم لزوما یک تجربه تماشا کردن ارائه نمی دهد که زیاد از به سادگی تماشا کردن شخص دیگری در حین بازی ویدیویی اول شخص متفاوت باشد.
اجرا نقش ها دقیقا یک عنصر کلیدی هنری جان سخت نیستند، هر چند شارلتو کوپلی به راحتی مورد برجسته فیلم است - به عنوان بازیگر، بیشتر برای همکاری هایش با نیل بلومکمپ شناخته شده است، از بازی در نقش جیمی لذت می برد: فردی که (بدون بیش از حد لو دادن) صحنه به صحنه رفتار و ضاهر خود را تغییر می دهد، علاوه برا اینکه شخصیتی است که به وضوح مفهوم NPC ها (خوانده می شود: شخصیت های غیر قابل بازی) را تکرار می کند. در مقایسه، دانیلا کوزلاوسکی (آکادمی خون آشام) فقط در بازی خود غلو کرده است- و دیگر هیچ- در نقش شیطانی و بطور توجیه ناپذیر فوق العاده آکان، در حالی که هیلی بنت (اکولایزر) در نقش استل یک دوشیزه غیر خاص پریشان در اکثریت فیلم است.

نقص های آن؟ هنری جان سخت تنها تا حدودی در استفاده از فرمت دید اول شخص برای ایجاد یک تجربه سینمایی منحصر به فرد موفق است. فیلم قطعا لحظات خوب خود را دارد که در آن به عنوان یک فیلم اکشن / هیجان انگیز نوآورانه برتری دارد، اما در کل برای استفاده از سبک بصری از منظر اول شخص در بیشتر از مقدار محدود از زمان در فیلم دعوی قوی ارائه نمی دهد - هر چند، با دید خلاقانه تر به طور کامل توسعه یافته در پشتش مسلح است، شاید یک پروژه در آینده استفاده بهتری از فرمت می کند (همان طور که برخی از فیلمسازان مدرن راه هایی برای استفاده از فیلم-یافت شده برای اثر بخشی بهتر از دیگران پیدا کردند). در حالت کنونی، دلیل اصلی برای دیدن هنری جان سخت در یک سینما دریافت تجربه تماشای یک فیلم اول شخص هیجان انگیز تمام عیار... و برای دیدن اینکه ایا شما می توانید کل فیلم را بدون میل به قی کردن تماشا کنید است.

هنری جان سخت 96 دقیقه طول دارد و بدلیل خشونت و ضرب وشتم، زبان وحشیانه خونین بدون توقف در سراسر فیلم، محتوای جنسی / برهنگی و استفاده از مواد مخدر رتبه R دارد.

کارگردان : Ilya Naishuller

نویسنده : Ilya Naishuller

بازیگران : Sharlto Copley, Tim Roth, Haley Bennett

خلاصه داستان فیلم:

تریپل 9 / "سه تا 9" در مورد یک تیم جنایتکار است- تیمی که شامل نیروهای نظامی سابق Russel)Norman Reedus) و Gabe welch)Aaron paul) و افسرهای پلیس محلی Marcus Belmont)Anthony Mackie) و Jorge Rodriguez)Clifton Collins Jr)- که مقر آنها در آتلانتا جورجیا است. جایی که آنها برای رئیس بیرحم یک گروه روسی Irina Vlaslov)Kate Winslet) کار می کنند. با این حال، درست زمانی که به نظر می رسد کار آنها تمام شده است، Irina پرداخت دستمزد تیم را به تاخیر می اندازد و از رهبر آنها Michael Atwood)Chiwetel Ejiofor) که یک پسر جوان از خواهر ایرینا دارد)Gal Gadot) ، می خواهد برای گرفتن دستمزد، "آخرین کار" را انجام دهند: یک سرقت بسیار مشکل از یک ساختمان امنیتی، برای به دست آوردن وسیله ای که ایرینا را یک قدم به نجات دادن شوهرش از زندان نزدیک تر می کند.
بنابراین مایکل و تیمش از نقشه ای شوم، ولی موثر استفاده می کنند تا مطمئن شوند زمان کافی برای انجام دادن کار دارند: کشتن یک پلیس و انجام دادن کار وقتی که پلیس ها مشغول کد999)که کد پلیس برای "کشته شدن یک افسر پلیس" است)هستند. تیم تصمیم می گیرد Chriss Allen )Casey Affleck)را هدف قرار دهد.، همکار جدید بلمونت و یک پلیس بی تجربه که تنها به نیمی از اخطارهای عمویش کارآگاه Jrffrey Allen)Woody Harelson) در مورد حقایق زشت حرفه ی پلیسی گوش می کند. وقتی که اعضای تیم بخاطر عمل وحشتناکی که قرار است انجام دهند با وجدان خود درگیر می شوند پیچیدگی هایی ایجاد می شود-در همین حال Jeffrey قطعات پازل را کنار هم می گذارد و متوجه می شود برادرزاده ی او در خطر مرگ قرار دارد.
کارگردان John Hillcoat برای ساختن فیلمهایی درام هیجان انگیز و جسورانه در ژانرهای مختلف شهرت دارد. فیلمهای وسترن)The Proposition) ، post-apocalyptic survival )The Road) ، و جنایی تاریخی)Lawless). آخرین فیلم او ، تریپل 9 / "سه تا 9" نیز یک داستان پخته از پلیس ها و کلاه برداران دارد که از کارگردانی استوار و یک دست، وباتجربه در ساختن فیلمهایی این چنین روایی و ساده و تبدیل آن به یک اثر سینمایی عمیق و در خور تامل، بهره می برد. در این فیلم نیز تعدادی داستان و عناصر جذاب وجود دارد، اما متاسفانه تریپل 9 / "سه تا 9" نتوانسته است یک اثر یکدست از روندهای جداگانه و خط داستان کاراکترها بسازد. نتیجه ی نهایی یک drama/thriller جنایی وحشتناک است که بلندپروازی های بسیار دارد، اما وقتی به ژانر استاندارد و سنتی این نوع فیلمها نگاه کنیم، اثری متوسط محسوب می شود.
تریپل 9 / "سه تا 9" برای Matt Cook شروع نمایشنامه نویسی بود و به عنوان کسی که اولین نمایشنامه خود را می نویسد جاه طلبانه بود. فیلم تلاش می کند یک تراژدی شبیه به کارهای شکسپیر در مورد مرز باریک بین پلیس ها و خلافکاران و اینکه چقدر دشوار است افرادی که در دو طرف قانون قرار دارند از سقوط به چاه فساد فرار کنند، را روایت کند.
به طور کلی روایت این فیلم، در جایی که به کاراکترهای بسیاری به اندازه ی کافی نمی پردازد تا آنها را به بیننده بشناساند و همینطور تقلای فیلم برای واکاوی کامل همه ی ایده های بالقوه ی آن، باعث به وجود آمدن یک روایت شلوغ شده است. به نظر می رسد بسیاری از کاراکترهای تریپل 9 / "سه تا 9" و چرخش و عوض شدن موقعیت های فیلم، از درام های بهتر و متمرکز تر بر موضوع پلیس/مجرم برگرفته شده اند)به عنوان مثال Training Day و The Departed ). به دلایل مشابه، بسیاری از لحظات فیلم که قرار بوده است شوکه کننده باشند، بیش از حد به صورت خلاصه نمایش داده شده اند.
کارگردانی Hillcoat سطح فیلم تریپل 9 / "سه تا 9" را علیرغم کاستی های روایت بالا برده است. به خصوص در طول چند سکانس اکشن فیلم. تریپل 9 / "سه تا 9" همچنین از سبک های بصری خام به صورت موثری استفاده کرده است. به لطف تکنیک های فیلمبرداری همچون)The Drop) و شات های دوربین tight-knit به فیلمبرداری Nicolas Katsanis و نورپردازی بدون اغراق که اجازه می دهد محیط فیلم و کاراکترها خام تر و واقعی تر به نظر برسند. این روند فیلمسازی اجازه داده است تریپل 9 / "سه تا 9" با سکانس آغازین) بعد از یک مقدمه ی مختصر) و سکانس کلیدی در پرده ی دوم که شامل یک عملیات خطرناک حمله به آپارتمان می شد، بسیار موثر باشد. متاسفانه، با ورود به پرده ی سوم، فیلم پویایی خود را از دست می دهد. جایی که فیلم به اوج خود می رسد)و اتفاقاتی که درست قبل و بعد از آن رخ می دهند) موفق نمی شود تنش را از چیزی که در گذشته به آن دست یافته است، بیشتر کند و بجای آن به یک روند خونین ولی نه چندان گیرا ، و سپس با گذری سریع به خط پایانی فیلم می رسد.
همچنین بیشتر تریپل 9 / "سه تا 9" یا در فضاهای داخلی تاریک و سایه دار و یا در شب اتفاق می افتد)پارکینگ های خالی، ون ها ، بارها ، کلوپ های رقص). در مقام تحسین، فیلم به خوبی از تکنیک های جدیدی در نشان دادن فضاهای شلوغ و اتمسفر ترسناک و رنگ های تیره تری استفاده می کند. به عنوان نقطه ضعف می توان گفت فیلم در استفاده از تکنیک های شلوغی بیش از حد به جزئیات و کلیشه ها پرداخته است تا جایی که فیلم بخاطر واقع گرایی بیرحمانه و افسردگی فضای آن نمونه ی این ژانر شده است. به علاوه، pulsating score این فیلم که توسط Oscar winner که در فیلمهای The Social Networl و Gone Girl حضور داشته است، در مقایسه با افراد نسبتا تازه واردی همچون Bobby Krlic و Leopold Ross و Claudia Sarne)The book of Eli) مبتکرانه تر است و با انرژی بیشتری پیش می رود. به طور اساسی سبک فیلم تریپل 9 / "سه تا 9" یک سبک مخلوط است.
کارگردانی خوب تریپل 9 / "سه تا 9" یکی دیگر از جنبه های تاثیرگذار آن است، گرچه فیلم در همه جا از استعداد بالقوه ی او استفاده نمی کند. Chiwetel Ejiofor که نزدیک ترین فرد به protagonist واقعی در تریپل 9 / "سه تا 9" است، یک بازی ثابت و بدون تغییر در جرئیات را ارائه می دهد، در حالی که Kate Winslet هم یک بازی Solid از خود ارائه می دهد ولی نقش او به عنوان رئیس باند خلافکاران روسی به همان خوبی مدل موهای او است و به خوبی در فیلم می نشیند. از سوی دیگر، هم Aaron Paul و هم Woody Harrelson در نقش هایی که برای آنها مناسب است و معمولا در آن نقش ظاهر می شوند هستند)یک معتاد فاقد تعادل روانی و یک کارآگاه بدگمان با شوخ طبعی طعنه آمیز)، همینطور Anthony Mackie و Clifton Collins Jr به عنوان دو پلیس فاسد)که یکی کاریزماتیک تر است و دیگری بدون احساس) و Casey Affleck به عنوان یک افسر پلیس بی تجربه و تازه وارد. در تریپل 9 / "سه تا 9" برای این کاراکترها به اندازه ی کافی جا نیست تا فراتر از الگوی اصلی خود رشد کنند. با این که بازیگران خوب می توانند به یک کاراکتر جان ببخشند، اگر منصف باشیم طرح فیلم آنها را بهتر از آنچه می توانستند در نقش های دیگر باشند نشان داده است) مانند Norma Reedus و Michael Kenneth Willias در نقش های کوچک تر). برای Gal Gadot و Teresa Palmer)که نقش همسر Affleck را بازی می کند): متاسفانه آنها در تریپل 9 / "سه تا 9" ، نتوانسته اند نقشی بیشتر از چشم نوازی داشته باشند.
تریپل 9 / "سه تا 9" دارای عناصر برجسته ای است اما ، ساخت هوشمندانه و جلوه های کارگردانی آن تحت تاثیر روایت در هم و بر هم داستان قرار گرفته است. نتیجه ی نهایی فیلم یک drama/thriller بین پلیس و خلافکاران است که از نشان دادن بی رحمی و پلیدی پروایی ندارد، با این حال موفق نمی شود به فیلمهای قبلی در این زمینه برسد یا زمینه ی جدیدی در این ژانر ایجاد کند و همچنین موفق نمی شود در کل تاثیری قوی بر مخاطب بگذارد. تریپل 9 / "سه تا 9" در بعضی از جنبه ها قوی است. صحنه هایی در آن وجود دارد که در آن بالاتر از سطح معمول است اما کاراکترها و پلات های کلیشه ای نه چندان تاثیرگذاری دارد. به این دلایل، کسانی که به دنبال یک فیلم thriller خوب از David Ayear هستند، می توانند تریپل 9 / "سه تا 9" را تحسین کنند و دیدن آن برای آنها خالی از لطف نیست، اما نه لزوما در سالن سینما.
 تریپل 9 / "سه تا 9" بخاطر خشونت زیاد، الفاظ رکیک، استفاده از مواد مخدر و مقداری برهنگی، در رده ی R قرار گرفته ، زمان فیلم  115دقیقه است.ترجمه  itrans.ir