خطرناک ترین نقاط کره زمین بخش سوم
محمد رضا عاشوریدر۱۴۰۳/۲/۱۸کاهولاو، هاوایی (Kahoolawe)
لا اورویا، پرو
این شهر که جمعیتی معادل با سی هزار نفر داشت، از سال 1922 که کارخانه ذوب فلزات در آن تأسیس شد، تحت تأثیر آلودگی آب و هوای ناشی از فعالیت این کارخانه قرار گرفت. این کارخانه که توسط چند آمریکایی کنترل می شود و صاحب امتیاز آن بودند، در نهایت در سال 2009 اعلام ورشکستگی کرد، چرا که قادر به فراهم آوردن سرمایه لازم برای اتخاذ تدابیر لازم برای جلوگیری از آلودگی بیش از اندازه هوا را نداشت. با این حال هنوز هم هوای این شهر از لحاظ وجود مواد شیمیایی در آن، بسیار خطرناک است. مواد شیمیایی ناشی از فلزات، بر آب، هوا و خاک این منطقه تأثیر گذاشتند. بسیاری از کودکانی که در این منطقه زندگی می کنند، به خاطر این که در معرض این آلودگی ها قرار داشته اند، بیماری های بسیاری را تحمل می کنند. وضعیت آب و هوای این شهر، به هیچ عنوان با استانداردهای سازمان جهانی سلامت هم خوانی ندارد، با این حال هنوز هم عده بسیاری در آن زندگی می کنند.
بندر فمین، شیلی (Famine)
جزیره بووِت (Bouvet)
این مکان دور افتاده ترین نقطه بر روی کره زمین است. جزیره بووِت که نروژ داعیه مالکیت آن را دارد، نزدیک ترین مکان به قطب جنوب در اقیانوس اطلس است و تنها چیزی حدود هزار مایل تا قطب جنوب فاصله دارد. نود و سه درصد سطح این جزیره که در مرکز آن شکلی شبیه به یک آتش فشان غیر فعال به وجود آمده است، پوشیده از توده های یخ غلطان و یخچال های طبیعی است. تنها امکان رویش خزه و جلبک، آن هم در هفت درصد باقی مانده جزیره وجود دارد که این هفت درصد نیز در معرض خطر ریزش بهمن های موسمی قرار دارد. در سال 1996 یک مرکز تحقیقاتی در این جزیره توسط دولت اتریش تأسیس شد که به واسطه زمین لرزه کاملاً از بین رفت و در نهایت در سال 2006 به وسیله طوفانی که در جزیره وزیدن گرفت، بقایای ساختمان این مرکز تحقیقاتی وارد آب اقیانوس شد.
جزایر کروگلن
این جزایر متعلق به فرانسه که در اقیانوس هند قرار گرفته اند، با نام جزایر Desolation (به معنای ویرانی، دل تنگی) نیز شناخته می شوند. به این خاطر این نام به این جزایر اطلاق شده است که بسیار دور افتاده هستند، هیچ سکنه ای در آن ها زندگی نمی کند (البته به جز تیم های تحقیقاتی که گاه به گاه وارد آن می شوند) و سرمای طاقت فرسا و باد های بسیار شدیدی دارد. نزدیک ترین مکان به این جزایر که سکنه ای در آن زندگی کنند، ماداگاسکار است که چیزی حدود 2051 مایل با این جزایر فاصله دارد. در سال 1912، مهاجرانی وارد جزیره شده و به همراه خود گوسفندانی آورده بودند تا به طور کلی در آن ساکن شوند که البته به این مهم دست پیدا نکردند و آن دسته از مهاجرانی که از این مکان جان سالم به در برده بود در سال 1931 از این جزیره خارج شدند.
جزیره هولند (Howland)
این جزیره متعلق به ایالات متحده آمریکا است و بر روی نقشه، جایی میان جزایر هاوایی و قاره استرالیا قرار گرفته است. هیچ کسی در این جزیره زندگی نمی کند و هیچ گونه بهره برداری اقتصادی ای نیز از آن نمی شود. یک باند فرودگاه آزمایشی در اواسط دهه سی میلادی در این جزیره ساخته شد که سبب شهرت یافتن آن شد. املیا ارهارت که در سال 1937 ناپدید شد و دیگر خبری از او نشد، قرار بود هواپیمای خود را در این جزیره بنشاند. تنها یک روز پس از حمله موشکی ژاپن به بندر پیرل در آمریکا در کوران جنگ جهانی دوم، این جزیره نیز مورد حمله موشکی قرار گرفت و این درحالی بود که تعدادی از سکنه جزایر دیگر هاوایی برای سکونت به این جزیره آمده بودند. این حمله موشکی که اکثر ساختمان های موجود در جزیره را نابود کرد، باعث شد تا از سال 1944 به بعد دیگر اقدامی در جهت قابل سکونت کردن مجدد این جزیره صورت نگیرد.
مرکز اطلاعاتی ملی نوادا
این مکان که در ایالات متحده آمریکا قرار گرفته است، از لحاظ امکان سکونت در آن، کمترین قابلیت ها را نسبت به سایر نقاط آمریکا دارد و دلیل اصلی این مسئله، اقداماتی است که توسط انسان در آن صورت گرفته است. این منطقه که در فاصله هفتاد و پنج مایلی شهر لاس وگاس آمریکا واقع شده است، جایی است که ارتش ایالات متحده آمریکا، میان سال های 1951 تا 1992، در آن آزمایش های اتمی و موشکی بسیاری را انجام داد. ارتش ایالات متحده، چیزی حدود 921 سر افزار اتمی را در زیر زمین های این منطقه منفجر کرد و این مسئله سبب شد خاک این مکان به طور کلی قابلیت کشاورزی را نداشته باشد و 1.6 تریلیون گالون حجم آبی که در این منطقه وجود داشت نیز، توسط این آزمایش ها در معرض مواد شیمیایی مختلف قرار گرفته و دیگر قابلیت استفاده ندارد. حتی در حال حاضر نیز برخی از نقاط این منطقه به قدری حاوی مواد رادیو اکتیو است که بدون استفاده از تجهیزات و لباس های مخصوص نباید پا به آن گذاشت.
جزیره هاشیما، ژاپن
کراکو، ایتالیا
جزیره نورث بِرادر، نیویورک (North Brother)
در حال حاضر، از این جزیره که در کرانه شرقی رودخانه واقع شده است، به منظور حفاظت گاهی برای پرندگان استفاده می شود، اما نکته ای که در خصوص این جزیره وجود دارد و سبب شده تا افراد از سکونت در آن خود داری کنند، تاریخ عجیب و غریب و مرموز آن است. این جزیره در حقیقت به عنوان مکانی برای قرنطینه کردن افرادی مورد استفاده قرار می گرفت که بیماری های واگیر داری چون آبله داشتند. یکی از کسانی که به این جزیره فرستاده شد، ماری تیفوئید بود که برای مدت دو سال در این جزیره زندگی کرد و در نهایت در سال 1938 از دنیا رفت. چندین سال بعد نیز از ساختمان های موجود در این جزیره برای یک مرکز دارویی به خصوص استفاده شد و در سال 1963 نیز در نهایت به طور کلی خالی از سکنه شد و هر گونه استفاده از آن متوقف گردید. خرابه های ساختمان های قدیمی، همچنان در جزیره قابل مشاهده هستند و وجود دارند.
نوریلسک، روسیه
شهر نوریلسک که در روسیه واقع شده است، شمالی ترین شهر روی کره زمین است و در گذشته به عنوان سکونت گاه افرادی استفاده می شد که برای کار اجباری و دشوار به آن تبعید می شدند. به این خاطر که تنها 250 مایل از قطب شمال فاصله دارد، نوریلسک، دو ماه از سال به طور کلی تاریک است و خورشید در آن نمی تابد و میزان دمای میانگین ثبت شده در آن طی سال نیز چهارده درجه سانتی گراد زیر صفر است. بنا به مقاله ای که در روزنامه تایمز آمریکا منتشر شد، یکی دیگر از نکاتی که در خصوص این شهر وجود دارد، آلودگی بیش از اندازه هوای آن است که به واسطه معادن آهن موجود در آن و فعالیت هایی که در آن صورت گرفته است، عناصر فلزاتی چون مس، سرب، نیکل، آرسنیک و... وارد هوا شده است و به شدت آن را آلوده کرده است. برفی که از آسمان در این شهر می بارد، تیره رنگ است، کسانی که در معرض هوای آن قرار می گیرند، مزه سولفور را احساس می کنند و تا فاصله سی مایلی یکی از کارخانه های ذوب نیکل این شهر، حتی یک درخت سالم و زنده یافت نمی شود.
خلیج ببرها، آنگولا
این خلیج که در آنگولا واقع شده است به عنوان یکی از منابع اصلی برای ماهیگری استفاده می شد. این مسئله البته تا زمانی بود که افزایش سطح آب اقیانوس اطراف آن، جزیره را از سایر نقاط شبه جزیره جدا کرد و در نهایت سبب شد منابع آب شیرینی که در شهر مورد استفاده بودند از بین رفته و وارد آب اقیانوس شوند. یکی دیگر از مسائلی که سبب شد تا این شهر متروکه شود، مشکلاتی بود که پس از افزایش سطح آب اقیانوس، در رفت و آمد به آن پیش آمد. در سال 1970 که جنگ داخلی در آنگولا اتفاق افتاد، تمامی ساکنین شهر به طور کلی آن را تخلیه کردند. اکنون از این خلیج به عنوان یک «جزیره متروکه» یاد می شود. این جزیره، زمانی که جزو مستعمرات پرتغال به شمار می رفت، ساختمان هایی توسط پرتغالی ها در آن تأسیس شد که هنوز بقایای آن ها وجود دارد.
شهر ماتانزا-ریاچوئلو، آرژانتین
نامی که مردم محلی برای این شهر که در حوزه رودخانه قرار گرفته است، در نظر گرفته اند، «رودخانه کشنده» است و با دانستن این نام، تعجبی ندارد اگر بدانیم که این شهر مکان مناسبی برای زندگی نیست. این شهر در کرانه جنوبی بوینس آیرس قرار گرفته است. متأسفانه رودخانه ای که به این شهر می رسد، از چیزی حدود هزار و پانصد کارخانه صنعتی عبور کرده و تمامی مواد شیمیایی ای که این کارخانه ها در آب رودخانه می ریزند در نهایت به این شهر می رسد و به طور مؤثری آب و هوای آن را تحت تأثیر قرار می دهد. البته با وجود تمامی خطراتی که آلودگی در این شهر متوجه افراد می کند، چیزی حدود پنج میلیون نفر در نزدیکی های آن زندگی می کنند که اکثراً جزو قشر فقیر آرژانتین هستند و در زاغه های اطراف شهر زندگی می کنند.
فلات تیبتان
یکی از خطرناک ترین نقاط شناخته شده در قاره آسیا، در این فلات قرار دارد که با نام چانتانگ شناخته می شود و ارتفاعش از سطح دریا به چیزی حدود 16000 پا می رسد. میانگین دمای ثبت شده در زمستان این منطقه چیزی حدود چهل درجه سانتی گراد زیر صفر است که عملاً امکان رویش گونه های گیاهی برای مصرف جانوران را غیر ممکن می کند.ترجمه itrans.ir
در سیارک بخوانیم: