آیا می توان کودک را تنبیه کرد؟
طاهره مصطفویدر۱۴۰۳/۲/۱۸
اگر کودک اطاعت نکرد، قوانین را زیر پا گذاشت یا بدرفتاری کرد، چه باید کرد؟ با توجه به سن تنبیه کنید یا ببخشید؟ آیا اصلاً می توان کودکان را تنبیه کرد؟
جرم و مجازات: نحوه برخورد با مجازات های تنبیهی علیه کودکان
تادیب، تقاص، تنبیه، توبیخ، جزا، سزا، سیاست، عقاب، عقوبت، کیفر، گوشمال، گوشمالی
«مجازات» در لغت به معنی بیدار گردانیدن، واقف کردن بر چیزی می آید که نشان دهنده جهت درست است. در حالت ایده آل، نباید باعث ایجاد تداعی های ترسناک برای والدین یا فرزندان شود. اگر در هنگام کلمه "تنبیه" یک بزرگسال می لرزد و به چیزی وحشتناک فکر می کند، این دلیل خوبی است تا از آسیب های دوران کودکی خود عبور کند. تنبیه با خشونت یا رنج یکی نیست، در حالت ایده آل فقط یک درس است.
تنبیه شایسته به کودک کمک می کند تا مرزها را در خانواده یا جامعه احساس کند، بنابراین نباید یک اقدام خودکار از سوی والدین باشد، بلکه ادامه طبیعی زنجیره منطقی رویدادها باشد. مثلا:
اگر کودک دو ساله فنجانی را شکست، مجازات او ممنوعیت موقت از بردن ظروف شیشه ای است. نه برای ناراحت کردن کودک، بلکه برای نشان دادن ارزش چیزهای شکننده.
اگر کودک پیش دبستانی مخفیانه یک تخته شکلات کامل خورد، عاقلانه است که وعده شیرینی او را برای چند روز محدود کنید، زیرا سلامتی در اثر قند اضافی بخطر می افتد.
و وقتی یک دانش آموز دبیرستانی جمعیتی از مهمانان را بدون اجازه وارد خانه می کند، بسته ایده آل تنبیه برای او نظافت عمومی آپارتمان و پر کردن یخچال است.
با این حال، قبل از صحبت در مورد مجازات، لازم است به وضوح تعریف شود که جرم چیست. کودک باید بداند و بفهمد چه اعمالی قابل قبول است و چه کارهایی قابل قبول نیست. به عنوان مثال، شما می توانید گریه کنید و عصبانی شوید، اما نمی توانید برای عصبانی کردن کسی گریه کنید. شما می توانید یک اسباب بازی جدید بخواهید، اما نمی توانید آن را با هیستری مطالبه کنید. دیدن کارتون بله، اما فقط برای یک زمان خاص.
اگر قوانین از قبل مشخص نشده باشد و نوزاد متوجه نشود که مرتکب "اشتباه" شده است، مجازات چیزی بیش از مظهر ظلم به کودک نخواهد بود: روابط خانوادگی یک قانون کیفری نیست. به هر حال، شما همچنین باید قوانین را عاقلانه تنظیم کنید، بدون اینکه سعی کنید کودک را مجبور به انجام کاری نامتناسب با سن و موقعیت او کنید.
بیشتر والدین خود در دوران کودکی در معرض مجازات های شدید قرار می گرفتند، (تنبیه کودک با ترکه ، تنبيه چوب و فلک) بنابراین آنها در معرض خطر بزرگ قرار گرفتن در یکی از دو حالت افراط هستند. اولین مورد ناتوانی در امتناع از پیروی از الگوهای تنبیهی سفت و سخت است. دوم نرمی بیش از حد است که کودک را از هر حد و مرزی محروم می کند.
درک این نکته مهم است که تنبیهی که در حالت آرام و متناسب با جرم و سن اعمال می شود، پرخاشگری نسبت به کودک نیست، بلکه بخش مهمی از یک فرآیند آموزشی شایسته است. علاوه بر این، ضامن سلامت جسمی و روحی اوست. هر کودکی باید قوانین ایمنی در جامعه را بیاموزد. اگر یک فرد کوچک حد و مرزی نداشته باشد، در معرض خطر "آسیب دیدن" در مورد افراد اطراف خود قرار می گیرد، افرادی که همیشه به اندازه والدین خود متواضع نیستند و می توانند پرخاشگری واقعی نشان دهند.
هشت ممنوعیت برای والدین: چه کاری انجام ندهید، حتی اگر بخواهید
1. اعمال خشونت فیزیکی.
البته گاهی مقاومت در برابر یک سیلی تکانشی دشوار است، اما والدین باید درک کنند که این نشاندهنده ضعف خودشان است و نه تربیت. هیچ نمونه ای در تاریخ وجود ندارد که خشونت عواقب خوبی داشته باشد.
2. با سکوت تنبیه نکنید.
چنین اقدامی نمی تواند کمتر از حمله مخرب برای روان کودک باشد، زیرا در سطح ناخودآگاه توسط کودک به عنوان بی تفاوتی یک بزرگسال خوانده می شود که به معنای تهدید مستقیم برای امنیت او است.
3. تنبیه خیلی شدید.
بعید است که تنبیه خیلی شدید کودک را و مطیع تر کند. بلکه اعتماد او را به والدینش تضعیف می کند و ترسیدن را به کودک یاد می دهد.
4. بدون توجه به زمینه تنبیه نکنید.
بسیاری از والدین از همین تحریم ها برای تنبیه هرگونه رفتار نادرست استفاده می کنند: مثلاً تبلت را برمی دارند یا شیرینی وشکلات را از کودک می گیرند. افسوس، این به کودک کمک نمی کند تا بفهمد این بار دقیقاً چه اشتباهی داشته است. این فقط نشان می دهد که چه کسی در خانواده قدرت مجازات و بخشش را دارد.
5. دوره مجازات را کش ندهید.
مجازات باید مرحله پایانی مشخصی داشته باشد. به محض اینکه کودک رفتار نادرست را «از بین برد»، دوباره برای والدینش فردی محبوب و شگفت انگیز است.
6. بدون در نظر گرفتن سن کودک تنبیه نکنید.
تنبیهی که برای یک نوجوان کار می کند به سختی برای یک دانش آموز دبستانی مناسب است و حتی بیشتر برای یک کودک سه ساله. درس باید واضح و مرتبط باشد. فریاد زدن بر سر نوزاد به دلیل شکستگی گلدان احمقانه است، زیرا مسئولیت چنین مواردی به عهده خود والدین است. با این حال، اگر یک کالای با ارزش به دلیل حماقت یا بی احتیاطی یک نوجوان آسیب دیده باشد، ممکن است صادقانه از پول جیبی کسر شود.
7. تنبیه باعث شرمساری کودک نشود.
حتی اگر وسوسه انگیز است که بگویید: "تو دقیقاً مثل پدرت هستی - همان شلخته" یا "تو همیشه همه چیز را می شکنی!"، بهتر است خود را کنترل کنید. چنین عبارات تعمیم دهنده عمیقاً آسیب می زند و تأثیر آنها حداقل است.
8. برای اعمالی که کودک به سختی می تواند کنترل کند، تنبیه نکنید.
عصبانیت کودک نوپا، دروغ های فاضلانه یک کودک پنج ساله، فراموشی کلاس اولی، مشکلات یادگیری دانش آموزان - این لیست برای مدت بسیار طولانی ادامه دارد. اغلب، بزرگسالان فراموش می کنند که مغز کودکان هنوز به اندازه کافی بالغ نشده است، به این معنی که کودکان می توانند "تخلف های" خاصی را مرتکب شوند، نه از روی شر و نه حتی به دلیل احمق بودن. اینها فقط ویژگی های رشد هستند.
اگر در تنبیه زیاده روی کردید چه باید کرد
اگر در لحظه عصبانیت شدید، تنبیه بسیار شدیدی را اعمال کردید (فریاد زدن، ضربه فیزیکی، کلمات یا اقدامات توهین آمیز)، این بدان معنا نیست که همه چیز بین شما و کودک برای همیشه خراب شده است. شجاعت عذرخواهی را پیدا کنید: چنین ژستی به شدت بر اعتماد رابطه تأثیر می گذارد.
استفاده مداوم از تنبیه بیش از حد، نشانه مطمئنی است که والدین «در باغ نیستند». در هر صورت، مشورت با روانشناس مفید است.
هنگامی که والدین رابطه واقعی نزدیکی با کودک برقرار می کنند، مؤثرترین مجازات برای او ممنوعیت چیزی نیست، بلکه صرفاً ناراحتی صادقانه بزرگترها خواهد بود. اگر والدین مرجعی برای فرزندان نباشند، هر گونه تحریمی از بین خواهد رفت.
