بیماری شناسی آنوريسم (بخش دوم)

 تاثيرات پاسخ به ورزش 

در ابتداي موضوع بيماري آنوريسمي وقتي گشادي حداقل است ، معمولا تاثيري بر پاسخ به ورزش وجود ندارد. حتي در افرادي با آنوريسم قبلي احتمالا تغيير کمي در پاسخ به ورزش نسبت به تاخير و کند شدن فشار پالس ايجاد مي شود. در حقيقت بيشتر احتمال دارد که ورزش يک آنوريسم را تحت تاثير قرار دهد تا اينکه آنوريسم پاسخ به ورزش را تغيير دهد.
مدل بيوشيميايي جريان به سمت يک آنوريسم آئورتي نشان مي دهد که ورزش ممکن است تاثيرات مضر روي پيشرفت بيماري داشته باشد. جريان ضرباني در يک آنوريسم آشفتگي ايجاد مي کند که به طور قابل توجهي استرس ديواره را افزايش مي دهد. در تئوري ممکن است به آسيب اندوتليال کمک کند و فاز التهابي آتروژنز را تحريک کند. با اين حال ، ورزش معمول حالت التهاب سيستميک را به صورت مطلوب اصلاح مي کند و استرس برشي رگ که توسط تمرينات ورزشي متوسط ايجاد شده نشان داده اند که کاربرد اندوتليال در رگ هاي راذيال ، فمورال و کرونري بهبود يافته است. در حالي که ورزش معمول ممکن است شرايط هموديناميک را بهبود ببخشد و به صورت بالقوه سايز آنوريسم را کاهش دهد ، اين مورد هنوز در روش سختي تست نشده است.

تمرينات ورزشي در مواقع نادر ، با تجزيه يا پارگي آنوريسم در ارتباط بوده است. اين مشکل براي عروق مغزي ، آئورتي ، کليوي و کرونري گزارش شده است ؛ و هر رگي به صورت نظري در خطر است.

در بيشتر گزارشات بيماران در تصادفات ، آنوريسم تشخيص داده نمي شد تا زمان شروع نشانه ها . نويسندگان يک مطالعه با آنوريسم بطني آئورتي تحت تست ورزش ماکسيمم يک پارگي 12 ساعت بعد از ورزش ( يک ميزان رخداد 0.4 درصد )گزارش دادند. چون اين يک بررسي گذشته نگر در يک جمعيت منتخب بود ، با اين حال خطر واقعي شناخته نشد. بنابراين  تست استرس دارويي ممکن است براي بيماران با آنوريسم مناسب تر باشد تا تست استرس ورزشي . استرس دوبوتامين در رابطه با ناپايداري آنوريسم يا پارگي آن در بيماران با آنوريسم داخل جمجه يا بطني نشان داده نشد. ( سیارک)
ورزشکاران مبتلا به سندروم مارفان هنگام ورزش کردن مرده اند ، مثل دارنده مدال طلاي واليبال در المپيک "فلو هايمن" . چنين اتفاقات با مشخصات بالا آگاهي در مورد سندروم مارفان را در بين پزشکان تيم ها بيشتر کرده است ؛ اما مهم تر اين است که آن ها نياز به توجه را وقتي برنامه اي براي تمرين يک بيمار آنوريسمي تنظيم مي کنند تاکيد کنند.
عده ي کمي خطر تمرينات ورزشي در افراد مبتلا به نوعي از آنوريسم را مي دانند. به صورت نظري ، چون ورزش شديد فشار خون را افزايش مي دهد ، فشار روي ديواره آنوريسم افزايش مي يابد پس خطر قطع يا پارگي براي يک آنوريسم از قبل ضعيف شده افزايش مي يابد. با اين حال ، دوره هاي متناوب افزايش استرس ديواره هنگام ورزش نشان داده است که کاربرد عروقي بهبود مي يابد و احتمالا حتي گسترش ميزان آنوريسم را کم مي کند.

تمرينات ورزشي همچنين تاثيرات مطلوبي روي عوامل خطر اصلي براي بيماري آنوريسم دارد ( مثل فشار خون ، مارکر هاي التهابي و چربي ها ). علاوه بر اين ، مطالعات نشان داده اند که بيماران در مراحل غير متحرک بيماري هاي مزمن ( کساني با آسيب نخاع ، قطع عضو ) بيشتر براي بيماري آنوريسم آئورتي بطني در معرض خطر هستند. بنابر اين ، براي پيشنهاد برنامه ورزش متوسط در اين بيماران توجيهي وجود دارد. علاوه بر اين آنوريسم هاي بدون نشانه ( و تشخيص داده نشده ) در بزرگسالان شايع هستند ، که در بسياري از موارد بدون شک در تمرينات ورزشي توان بخشي بدون خطر شرکت مي کنند براي سال هاي زيادي بدون دانستن شرايط . در پرتو تعداد داده ها در تاثيرات ورزش بر آنوريسم ، يک گام محافظه کارانه براي تمرينات ورزشي مناسب است و پيگيري زياد با پزشک بيمار براي کنترل پيشرفت آنوريسم تضمين شده است. 

ترجمه  itrans.ir