آترواسکلروز عروق کرونر یا بیماری CAD
آترواسکلروز عروق کرونر یا بیماری CAD شامل تجمع منطقه ای چربی ها ، ماکروفاژ ها ، پلاکت ها ، کلسیم و فیبروز بافت پیوندی بین عروق کرونر میشود که باعث شکل گیری پلاک های انسدادی و تنگ شدن مجرا می شود که سر انجام باعث نقص یا انسداد جریان طبیعی خون می شود. آسیب های مربوط به تصلب شرایین که باعث 50 درصد یا بیشتر تنگی عروق کرونر بزرگ می شود باید مهم تلقی شود و یک شاخص برای مداخلات خون رسانی باشد:
• برای افزایش جریان خون و رساندن اکسیژن به میوکارد ایسکمی شده ورای یک آسیب عروقی انسدادی
• برای کاهش یا برطرف کردن نتایج بالقوه یا ظهور ایسکمی میوکارد ، شامل مشکل قابل توجه گره ST ، آنژین صدری ، آریتمی بطنی یا ترکیبی از علائم وابسته به آن
• کاهش بالقوه مرگ و میر و بیماری های مربوط به قلب و عروق
دو تکنیک رایج بازرسانی خون جراحی قطع کردن و پیوند عروق کرونر (CABGS) و آنژیو پلاستی زیر پوستی درون عروق کرونر ( PTCA) است. تکنیک جراحی شامل برداشتن عروق کرونر مسدود و جایگزین کردن آن با یک ورید صافن که از پا برداشته شده یا یک عروق پستانی داخلی ، یکی از عروق اصلی که خون را به دیواره قفسه سینه می رساند، یا هردو می باشد. تغییرات اخیر در تکنیک ها شامل CABG ها با حداقل آسیب می شود ، که در آن جراح با الیاف فیبر نوری از طریق شکاف های کوچک بین دنده ها مستقیم روی قلب تپنده کار می کند . و جراحی عروق کرونر با قلب در حال تپش ، که در آن جراح روی قلب در حال تپش بدون استفاده از ماشین قلبی – ریوی کار میکند. با PTCA ، یک بالون یه سمت محل آسیب کرونر هدایت می شود تا بین گرفتگی عروق قرار گیرد. تورم بالون باعث می شود:
• پلاک ها فشرده شوند و مجددا توزیع شوند
• کشیدگی دیواره رگ با یک افزایش در قطر کلی رگ
امروزه ، اکثر اشخاص با بیماری قلبی ایسکمیک تشخیص داده می شوند که برای بازرسانی خون توسط PTCA ارجاع داده می شوند (کمتر از 700000 بیمار در سال )
CABGS
شاخص های کنونی برای CABGS بعد از آناتومی کرونر و عملکرد بطن چپ توسط کتتر گذاشتن تعیین می شوند که این ها هستند:
• از بین بردن نشانه های آنژین که به دارودرمانی مقاوم هستند یا وقتی که PTCA منع استفاده دارد
• زندگی طولانی در بیماران با بیماری عروق کرونر اصلی سمت چپ ، تنگ شدن هر سه عروق کرونر ، تنگی دو تا از عروق ، نقص عملکرد بطن چپ ، بیماری رگ کرونر پروگزیمال قدامی نزولی ، یا ترکیبی از این بیماری ها.
• نگهداری از عملکرد بطن چپ در بیماران با بیماری پراکنده یا اصلی عروق کرونر سمت چپ و میوکاردیوم اضافه در معرض خطر مخصوصا وقتی انفارکتوس میوکارد قبلی عملکرد بطن چپ را مختل کرده باشد
در بیمارانی با سه یا دو رگ گرفته ، که با CABGS درمان شدند و مرگ در اثر انفارکتوس میوکارد بیشتر از آن هایی که با بالون آزاد کننده دارو درمان شدند کاهش یافت. اشخاصی که CABGS را متحمل شدند امروزه پیر تر هستند بیشتر احتمال دارد که بیماری تنگی سه عروق را داشته باشند و ذاتا عملکرد پمپاژ ضعیف تری دارند. کسر خروجی بطن چپ در بیمارانی که تحت CABGS به طور میانگین 38 درصد و در آن هایی که تحت PTCA بودند 55 درصد است.
مشکلات CABGS شامل انفارکتوس بعد از عمل در 5 تا 12 درصد همه ی بیماران بیشتر در بیماران مسن تر ، بیماران دیابتی ، زنان ، بیماران چاق ، بیماران با نقص عملکرد بطن چپ و بیمارانی که عمل اورژانسی جایگزینی داشته اند رخ می دهد. میزان باز بودن در حال حاضر برای پیوند رگ صافن 90 درصد ، 80 درصد و 60 درصد به ترتیب بعد از 1 ، 5 و 11 سال است. بیشترین میزان بروز گرفتگی در پیوند بین 5 تا 8 سال بعد از جراحی است ، که اغلب با نشانه آنژین صدری ، کاهش ظرفیت کارایی فیزیکی یا هر دو مشخص می شود. در مقابل 93 درصد پیوند های داخلی پستانداران 10 سال باز می باشد و ظاهرا مقاوم به تصلب شرایین است. این موضوع ممکن است تا اندازه ای مزیت بقای آماری 10 ساله را در بیماران CABGS که پیوند داخلی دریافت کرده اند در مقایسه با کسانی که جایگزینی رگ صافن داشته اند توضیح دهد. تسکین کامل آنژین صدری مخصوصا در 70 درصد بیمارانی که CABGS داشته اند تا بعد از 5 سال رخ می دهد ؛ تقریبا 50 درصد بعد از 10 سال علائمی ندارند.
PTCA یا PCI
با اینکه کاربرد PTCA در ابتدا با انتخاب بیماران با خطر کم که آسیب گسسته و پروگزیمال و یک رگه داشتند محدود می شد، نشانه های این روش برای اشخاصی با گرفتگی دو و سه رگ ، عملکرد ناقص بطن چپ ، و انسداد حاد در حین انفارکتوس میوکارد گسترش یافتند. اشخاصی که برای انجام PTCA انتخاب می شوند باید همچنین رضایت انجام CABGS اورژانسی را داشته باشند برای موفق نشدن اتساع یا رخ دادن مشکلات. در مقایسه با CABGS که معمولا 5 تا 7 روز بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد دوره نقاهت PTCA انتخابی بسیار کمتر است ( یک یا دو روز ) و هزینه ی آن هم بسیار کم تر است. با این حال آسیب های سرخرگی مشکلات مربوط به انعقاد خون و تنگی مجدد اصلی ترین محدودیت های PTCA باقی مانده اند. تقریبا 30 درصد بیماران تحت PCTA تا 6 ماه بعد از عمل دچار تنگی مجدد رگ درمان شده خواهند شد. همچنین مهم است که اشاره شود که میزان تنگی مجدد برای کسانی که تحت PCTA با یک بالن دارو رهش هستند 5 تا 8 درصد است.
در سال 1994 سازمان غذا و دارو آمریکا استفاده از بالون Palmaz-Schatz را تایید کرد ، یک سیلندر فلزی نازک و انعطاف پذیر که درون عروق کرونر باز شده قرار داده می شود تا آن را باز نگه دارد. اخیرا ، پزشکان از بالون های پوشیده شده با سایرولیموس استفاده می کنند ، یک بالون دارو رهش که پتانسیل التهاب دیواره داخلی رگ ها را کاهش می دهد برای کاهش بیشتر احتمال تنگی مجدد متعاقب آن.
اگر چه PTCA برای بهبود زندگی برای بازگرداندن جریان خون در حین یک انفارکتوس میوکارد شناخته شده است ، تا اینکه اخیرا داده های اندکی بدون توجه به بازه زمانی برای مداخله برای انسداد عروق کرونر تحت حاد مربوط به انفارکتوس برای دست یابی به باز بودن بلند مدت و بهبود عملکرد بطن پیدا شدند. دو پژوهش کلینیکی اصلی OAT و TOSCA-2 تایید کرده اند که بیمارانی که برای بازگرداندن جریان خون در عروق کرونر 3 تا 28 روز بعد از انفارکتوس میوکارد حاد آنژیوپلاستی انجام داده اند شانس بهتری نسبت به آن هایی که به صورت پزشکی برای جلوگیری از بیماری های راجعه ی قلبی درمان شده بودند ندارند.
در سال 2004 بیش از 1 میلیون عمل بالون کرونری در ایالات متحده انجام شد و تقریبا 85 درصد عمل ها به صورت انتخابی در بیماران CAD انجام شد. با این اوصاف مطالعات کمی توانایی PTCA را برای بهبود نتایج بیشتر و بالاتر از درمان پزشکی مدرن و بهینه در بیماران با CAD پایدار آزموده اند. در سال 2005 محققان یک متا آنالیز از 11 طرح تصادفی شده ی مقایسه ی PCTA با درمان محافظه کارانه در بیماران با CAD پایدار انجام دادند. آن ها نتیجه گرفتند که هیچ تفاوت چشم گیری بین دو روش درمانی برای هیچ یک از متغیر های آزمایش شده وجود ندارد ؛ اگر چیزی روندی برای مرگ و میر قلبی یا انفارکتوس میوکارد ، مخصوصا اتفاقات غیر کشنده ، بیشتری بود در بیمارانی که PTCA انجام داده بودند. اخیرا مطالعه COURAGE بیماران CAD کم خطر با علامت را برای PTCA و درمان پزشکی بهینه در مقابل درمان پزشکی به تنهایی و دوباره میزان مرگ و میر PTCA بررسی کرد.
خطرات و مشکلات ممکن در رابطه با PTCA یا بالون یا هردو شامل موارد زیر می شود ولی به ان ها محدود نمی شود :
• خون ریزی محل اتصال کتتر ( معمولا در کشاله ران ، اما بازو ممکن است در شرایط خاصی استفاده شود )
• انعقاد خون یا آسیب به رگ خونی در محل اتصال
• انعقاد خون بین رگ درمان شده با PTCA با یا بدون استفاده از بالون
• عفونت در محل اتصال کتتر
• آریتمی و دیسریتمی قلبی
• انفارکتوس میوکارد
• درد قفسه سینه یا ناراحتی
• پارگی عروق کرونر که نیاز به عمل قلب باز دارد
در ادامه این مقاله علمی پژوهشی به تاثیرات تمرینات ورزشی می پردازیم.
آیا این مقاله برای شما مفید بود؟ لطفا تجربیات خود را با کاربران به اشتراک بگذارید.(سیارک)
در سیارک بخوانیم:
