اختلالات پس از سکته مغزی

(سیارک) سکته مغزی به صورت «توسعه سریع علائم بالینی اختلال کانونی (یا سراسری) عملکرد مغزی که بیش از 24 ساعت طول می کشد و یا منجر به مرگ می شود، با هیچ علت ظاهری، غیر از آن منشاء عروقی» توسط «سازمان بهداشت جهانی» تعریف می شود. سکته مغزی یکی از علل اصلی معلولیت های شدید طولانی مدت در سراسر جهان است  و حدود 50 درصد از بیماران پس از سکته مغزی دچار برخی از انواع ناتوانی های طولانی مدت می شوند . تعداد مطلق بیماران مبتلا به سکته مغزی در سراسر جهان در حال افزایش است و انتظار می رود بار جهانی سکته مغزی افزایش یابد . اختلالات پس از سکته مغزی عبارتند از:

ضعف حرکتی، مشکلات هماهنگی و تعادل، اختلال در حرکات عضلات و ناتوانی در انجام کارهای جسمی ، اسپاسم، کاستی حسی ، غفلت یک سویه) آسیب به یکی از نیمکره‌های مغز ( ، زبان پریشی، اختلال تکلم، درد مرکزی، درد شانه، افسردگی، مشکلات شناختی و مشکلات رفتاری بسته به منطقه آسیب دیده مغز.

اگرچه استراتژی های درمان بسیاری از جمله رویکرد توانبخشی مرسوم برای کاهش این ناتوانایی ها به کار گرفته می شوند، اثرات آنها هنوز محدود است و رویکرد نوین درمانی مورد نیاز است .
تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) روش هایی را برای تعدیل فعالیت مغز و یا انعطاف پذیری در یک منطقه خاص در سطح شبکه فراهم می کند . تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) تحت بررسی فعال در زمینه توانبخشی سکته مغزی است. تئوری مدرن بیان می کند که بهبود عملکرد پس از سکته مغزی یک فرآیند یادگیری مجدد با یک شبکه عصبی تا حدی مختل شده است . این فرآیند یادگیری دوباره را می توان با مهار رقابت نواحی قشری ناسازگار یا تسهیل فعالیت های قشری محلی در طول تمرین توانبخشی با استفاده از تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) افزایش داد. آخرین تحقیقات تجربی تا بالینی، نتایج امیدوارکننده ای را در مورد بهبود سکته مغزی با استفاده از تحریک مغز به تنهایی یا در ترکیب با توانبخشی معمولی نشان داده اند. تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) می تواند به عنوان درمان کمکی برای توانبخشی در بیماران سکته مغزی اعمال شود، زیرا آن به طور بالقوه ای می تواند بهبود حرکتی، شناختی و زبانی را پس از آسیب مغزی تسهیل کند. از لحاظ تئوری، اعمال زودتر تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) نسبت به اعمال دیرتر بسیار مفیدتر است، زیرا این دوره یک دوره فعال سازماندهی مجدد مغز و یا انعطاف پذیری آن است . تغییرات شبکه مغز پس از سکته مغزی می تواند با استفاده از تکنیک های تصویربرداری مانند تصویربرداری عملکردی تشدید مغناطیسی (fMRI) و مقطع نگاری با گسیل پوزیترون (PET) بررسی شود.
تا به حال، در میان روش های غیرتهاجمی تحریک مغز (NIBS)، تنها استفاده از دستگاه تحریک مغناطیسی مکرر درون جمجمه ای (rTMS) برای درمان افسردگی مقاوم به دارو به تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا رسیده است . کاربردهای تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) برای بیماران سکته مغزی در حال حاضر به صورت خارج از برچسب (off-lable) هستند. تحقیقات بالینی مرحله سوم و متا آنالیز در مقیاس بزرگ در زمینه کاربرد تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) در سکته مغزی برای دستیابی به سطح بالایی از شواهد مورد نیاز هستند.
در حال حاضر، با توجه به مطالعات اثبات مفهوم، اثرات مفید تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (TDCS) در محیط بالینی نسبتاً کم است. پروتکل های تحریک مطلوب از نظر نمونه های بالینی بهینه، زمان تحویل، مدت زمان و پارامترهای تحریک هنوز مشخص نیست .ترجمه  itrans.ir

در سیارک بخوانیم:

هوش مصنوعی جدید گوگل از طریق اسکن چشم، سکته قلبی را پیش بینی می کند!